Δυο λόγια για τον Φιντέλ

Την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία 90 ετών, το βράδυ της 25ης Νοεμβρίου 2016, ο Φιντέλ Κάστρο, όπως ανακοίνωσε στην Αβάνα ο αδελφός του και νυν ηγέτης της χώρας, Ραούλ. «Ο comandante της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 το βράδυ» είπε.

Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για το πως κατέληξε ο Φιντέλ, από γιος εργάτη φυτειών ζάχαρης, να καταλήξει να ηγηθεί μιας επανάστασης που ανέτρεψε μια στρατιωτική δικτατορία και να φέρει στα πρόθυρα του 3ου Παγκόσμιου Πολέμου τον πλανήτη μας.

Ούτε έχει νόημα ν' αναλύσουμε το πόσο κομμουνιστική ή μαρξιστική κατέληξε να γίνει η επανάσταση.

Η ιστορία έχει καταγραφεί και για τα πεπραγμένα του μπορούμε να πούμε πολλά, αρνητικά και θετικά.

Αξίζει όμως να του πιστώσουμε κάτι: από ένα σημείο και ύστερα κατάφερε να σταθεί όρθιος, χωρίς να υποκύψει στις απαιτήσεις εκείνων που είχαν επιβάλλει επί δεκαετίες εμπάργκο στην χώρα του, με ελάχιστες βοήθειες (ουσιαστικά) από το εξωτερικό και προσφέροντας μια ελπίδα σε εκατομμύρια ανθρώπους ότι τα πράγματα μπορεί ν' αλλάξουν με αγώνα.

Με το θάνατό του πέρασε στην ιστορία - και το παράδοξο ότι αυτό έγινε, παίρνοντας τον χαρακτηρισμό του νικητή, κάτι που λίγοι επαναστάτες της ιστορίας μπορούν να υποστηρίζουν για τους εαυτούς τους. Παράλληλα φεύγει με όλο τον κόσμο να τον έχει στο μυαλό με τη στρατιωτική στολή παραλλαγής, το πούρο και το καπέλο της επανάστασης. Με κουστούμι και γραβάτα δε θα τον θυμάται κανείς...

(ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα για τον Φιντέλ Κάστρο μπορείτε να βρείτε εδώ).

Μερικές αλήθειες για τον Έλληνα "πατριώτη" και την ομιλία του Ομπάμα

Η επίσκεψη Ομπάμα στην χώρα μας είχε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, ενώ οι ομιλίες και προσφωνήσεις του ήταν "γεμάτες Ελλάδα". Αναφορές σε κοινές αξίες και ιδανικά, τον αρχαίο μας πολιτισμό - ως και για τον Αντετοκούνμπο τον ακούσαμε να λέει.
Εκεί όμως που χάθηκαν πολλοί (και δίκαια) ήταν όταν επικαλέστηκε φράση από επιστολή ενός "πατριώτη", όπως ανώνυμα τον ανέφερε, του 1821 προς τον Τόμας Τζέφερσον για να υπογραμμίσει τους δεσμούς ΗΠΑ και Ελλάδας και την κοινή μήτρα των πολιτικών τους αξιών.
Ποιος ήταν εκείνος ο "πατριώτης", τα λόγια του οποίου επανέλαβε ο Ομπάμα για να εκφράσει την ευχή να είναι «πάντα Έλληνες και Αμερικανοί στο πλευρό του άλλου, ως φίλοι, συμπατριώτες και αδελφοί»;
Αυτός ο "πατριώτης" ήταν ο Αδαμάντιος Κοραής.  Ο Κοραής, όντας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του Πανευρωπαϊκού Διαφωτισμού, είχε γνωρίσει τον Τόμας Τζέφερσον (που ήταν ο τρίτος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ, μεταξύ 1801 και 1809 και θεωρείται ένας από τους "Πατέρες του αμερικάνικου έθνους") στο Παρίσι πριν την Επανάσταση και πριν ο εκείνος ανέβει στην αμερικανική προεδρία. Έτσι με τις ανάγκες της επανάστασης να είναι τεράστιες και βασιζόμενος στο μεγάλο φιλελληνικό ρεύμα και τις δηλώσεις του τότε Αμερικανικού Προέδρου Μονρό πως "το όνομα της Ελλάδας γεμίζει τον νου και την καρδιά με τα υψηλότερα και ευγενέστερα αισθήματα", έγραψε μια επιστολή στα μέσα του 1823 - μετά από παρότρυνση του Μαυροκορδάτου - ζητώντας από τον Τζέφερσον (ο οποίος είχε τεράστια επιρροή στην αμερικάνικη κυβέρνηση) είτε να μεσολαβήσει για σύναψη εμπορικών συμφωνιών ώστε να περιοριστεί η επιρροή των Άγγλων είτε, αν αυτό δεν ήταν δυνατόν, να εκφραστεί δημόσια υπέρ του ελληνικού αγώνα.
Ξέρετε ποια ήταν η απάντηση του Τζέφερσον; "Ναι μεν αλλά..." όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. "Οι ΗΠΑ αποφεύγουν να αναμειχθούν σε ευρωπαϊκές υποθέσεις και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να παράσχει καμία βοήθεια". Στην ίδια επιστολή ο Τζέφερσον έκανε και λίγο "μάθημα" στον Κοραή, εκθέτοντας εκτενώς τις αξίες του αμερικανικού πολιτεύματος, παρουσιάζοντάς τις ως μία από τις ενδεχόμενες πηγές έμπνευσης του υπό σύσταση ελληνικού κράτους. Λες και ο Κοραής (και η Ελλάδα) είχε ανάγκη από έμπνευση και όχι από απτή υποστήριξη...
Τι πιο φυσιολογικό να ερχόταν αυτή από ένα καινούργιο κράτος το οποίο είχε κατακτήσει την ανεξαρτησία του πρόσφατα; Όπως και να έχει όμως, η υποστήριξη δεν ήρθε ποτέ όπως τη ζήτησε ο "ανώνυμος" πατριώτης - Κοραής. Αναπάντητες έμειναν και οι δύο επόμενες (και τελευταίες) επιστολές του Κοραή προς τον Τζέφερσον, στο τέλος του 1823 και τον Γενάρη του 1825 στην οποία τον καλούσε να ενεργήσει ώστε οι ΗΠΑ να αναγνωρίσουν γρήγορα την ελληνική ανεξαρτησία, διαμηνύοντάς του επίσης πως το ελληνικό Σύνταγμα θα εμπνέεται από τις αρχές που ενέπνευσαν και το αμερικανικό Σύνταγμα.
Τελικά χρειάστηκε να έρθει το 1837 για να μας αναγνωρίσουν οι ΗΠΑ, επ' ευκαιρίας μιας εμπορικής συμφωνίας που υπογράφηκε στο Λονδίνο.
Για την ιστορία, η Αϊτή -το Χαΐτιον, σύμφωνα με τα ελληνικά της εποχής- ήταν η πρώτη κρατική οντότητα που αναγνώρισε την Επανάσταση του '21 και το δικαίωμα των Ελλήνων για αυτοδιάθεση, με την επιστολή του προέδρου της Ιωάννου Βόγιερ (Jean Pierre Boyer) προς τον Αδαμάντιο Κοραή, η οποία φέρει ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1822.

Κάν' το όπως η Έφη!

Με αφορμή τον πρόσφατο ανασχηματισμό, ένα εξαιρετικό άρθρο του Παναγιώτη Μαυροειδή από την "Παντιέρα"...Εμείς θα πούμε απλώς - "Κάν' το όπως η Έφη!"...

"Τη νέα Υπουργό Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, δεν τη γνωρίζω. Από μια άποψη χαίρομαι: Δεν ανήκει στην κατηγορία αυτών που γνώριζα, γνωρίζω, αλλά ντρέπομαι να το πω.
Υπουργός Εργασίας λοιπόν, στα 31 της χρόνια. Από μια άποψη, το θέμα πουλάει: «Ο Τσίπρας έβαλε στην κυβέρνηση ένα νέο άνθρωπο και μάλιστα γυναίκα, σπάζοντας τις επετηρίδες».
Διαβάζουμε στο βιογραφικό της ότι τέλειωσε λέει τη Νομική, μετά πήρε  μεταπτυχιακό και  διδακτορικό δίπλωμα. Ας τα μετρήσουμε όπως ο Τσάκωνας στην αθάνατη ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα»:

• 4 χρόνια προπτυχιακές σπουδές, 18 ως 22
• 2 χρόνια (συνήθως) μεταπτυχιακές σπουδές, 22 ως 24
• 4 χρόνια (συνήθως) για το διδακτορικό, 24 ως 28

Κάπως έτσι πάνε τα πράγματα για ένα άριστο, που δεν καθυστερεί πουθενά και δεν έχει κενά στην πορεία του (πχ αναγκαζόμενος να βγάζει όλη την ερευνητική εργασία του καθηγητή του σαν σκλαβάκι ή κουβαλώντας τους καφέδες του).
Τι έκανε λοιπόν η Έφη από τα 28 έως τα 31;
Όλο περηφάνια στο βιογραφικό της, αναφέρεται ότι σε τρία μόλις χρόνια:

• Διατέλεσε μέλος της  Διοίκησης  του ΟΑΕΔ
• Διατέλεσε μέλος της  Διοίκησης    του ΑΣΕΠ
• Έγινε Διευθύντρια του Πολιτικού Γραφείου του Υπουργού Εργασίας
• Ήταν υπεύθυνη για τη διαπραγμάτευση της Ελληνικής Κυβέρνησης με τους Θεσμούς σε ζητήματα σχετικά με την αγορά εργασίας και κοινωνικής ασφάλισης.
• Εργάστηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
• Δούλεψε επίσης στον Τομέα Αστικού Δικαίου, Πολιτικής Δικονομίας και Εργατικού Δικαίου του Τμήματος Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ε Διατέλεσε ερευνήτρια στο Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου.

Επαναλαμβάνουμε για να γίνει κατανοητό: όλα αυτά σε τρία χρόνια. Η Έφη διοίκησε  τη μισή Ελλάδα, αλλά και λίγη από την Ευρώπη. Όχι απλά ήταν ανοιχτές οι πόρτες, αλλά μάλλον παραμέριζαν και τα κουφώματα, ίσως και ολόκληρα τα κτίρια για να περάσει…
Κάντο όπως η Έφη λοιπόν…
Από την άλλη, εγώ έτυχε την προηγούμενη βδομάδα να συζητώ με ένα συνάδελφο Πολιτικό Μηχανικό συνομήλικό της, με δύο μεταπτυχιακά και διδακτορικό. Τον συνάντησα εργαζόμενο σε πάρκινγκ. Μισθός 650 ευρώ το μήνα. Και όμως ο παρκαδόρος ήταν ευτυχισμένος, χαμογελαστός και αισιόδοξος:
«Μια χαρά είμαι. Πριν δούλευα σε Τεχνικό Γραφείο, σαν μηχανικός, με τεράστιες ευθύνες και έπαιρνα 380 ευρώ με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών, 11μηνη αμοιβή και φυσικά με την ασφάλιση να την πληρώνω εγώ».
Θυμήθηκα τις  χιλιάδες επιστημόνων (όσους δε γέμισαν ακόμη τις βαλίτσες τους για το εξωτερικό), που δουλεύουν ταπεινωμένοι/ες για ελάχιστα χρήματα, για 10-12 ώρες και με το κεφάλι σκυμμένο.
Για όλους αυτούς, που δε δήλωσαν σφουγγοκωλάριοι της εξουσίας, όχι μόνο δεν είναι ανοιχτές οι πόρτες, αλλά πέφτουν και τα ταβάνια στο κεφάλι τους. Δεν είναι καθόλου τυχαία η σκωπτική λαϊκή έκφραση: «Τι να κάνουμε, δεν έχουμε όλοι τον κώλο πίσω, όπως κάποιοι άλλοι».
Δεν τα βάζω με την Έφη. Με αυτή μάλλον θα οργιστεί και θα φτύσει με αηδία η  γενιά της. Δεν είναι βέβαια η πρώτη και μοναδική περίπτωση: Η φράου Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησε από τα 26 της και χωρίς να δουλέψει ποτέ, να διοικεί την Ελλάδα και την Ευρώπη (μαζί με τη Δαμανάκη που εισπράττει ακόμη το μισθό των 8.333 ευρώ της Επιτρόπου της ΕΕ).
Τα βάζω με εκείνους τους «αριστερούς»  και «κομμουνιστές» της δικής μου γενιάς,  λίγο πάνω ή κάτω, που από το Λένιν παίζουν στα δάχτυλα μόνο τον «αριστερισμό». Αυτούς ακριβώς που έβγαζαν φλύκταινες και ανέβαζαν τεταρταίο πυρετό αν τους έλεγες ότι υπάρχει συστημική, καραμπινάτη συστημική αριστερά, δεμένη με την εξουσία, το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς της ΕΕ. Ότι αυτή δεν ταυτίζεται με τη ΔΗΜΑΡ, αλλά περιλαμβάνει και το ΣΥΡΙΖΑ, με κοινό στοιχείο τον κυβερνητισμό, τη λατρεία της αστικής διαχείρισης και της «αναγνώρισης του ρόλου». Αυτούς που δήλωναν έτοιμοι μετά το Φλεβάρη του 2015, έμπλεοι «σύνεσης και αντικειμενικής κρίσης»: «στηρίζουμε τα θετικά, αντιπαλεύουμε τα αρνητικά» στην πολιτική της νέας κυβέρνησης.
Έστρωσαν έτσι (μπαζώνοντας από τα »αριστερά») όλο το παιχνίδι για τη φρίκη που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.
Για να στρώσει αυτός με τη σειρά του όλο το παιχνίδι για την φασιστική ακροδεξιά, που βρίσκει γόνιμο για αυτήν το δηλητηριασμένο έδαφος της «αριστερής» διαχείρισης της πιο αντεργατικής και αντικοινωνικής πολιτικής που εφαρμόστηκε ποτέ στην Ελλάδα."

Ο Αλέξης, ο ανασχηματισμός και ο σύντροφος Πιτσιόρλας

Κάποιοι ορίζουν ως πολιτική ήττα της κυβέρνησης την αλλαγή στο Υπουργείο Παιδείας. Ο ίδιος ο Νίκος Φίλης φέρεται να τόνισε στον Πρωθυπουργό ότι "έχει προσφέρει έργο που αναγνωρίστηκε από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ". Πάλι καλά που δεν είπε δηλαδή ότι το έργο του αναγνωρίστηκε από τη γυναίκα του, τα παιδιά του και τον μπάρμπα του τον Δημήτρη στο χωριό.
Ας είμαστε σοβαροί. Ο Φίλης ήταν ένας αποτυχημένος υπουργός, που όσο καιρό ήταν στο Υπουργείο κατάφερε να μαλώσει με όλους (ακόμα και με τους πανεπιστημιακούς - ένα προνομιακό, για τον ΣΥΡΙΖΑ, κοινό), για όλους τους λάθος λόγους. Ιδεοληπτικός, μικροπρεπής και ανακόλουθος πήγε σπίτι του και σωστά.
Η πρώτη πολιτική ήττα της κυβέρνησης ήταν ότι "πήρε χαρτάκι" από τους δανειστές και το δέχτηκε. Τέρμα δηλαδή τα "δήθεν". "Είμαστε προτεκτοράτο" βροντοφώναξε με χαρά: Άλλαξαν υπουργεία όλοι εκείνοι που "αντιδρούσαν" (τρόπος του λέγειν) - "καθυστερούσαν" τις ιδιωτικοποιήσεις ή έβαζαν προσκόμματα στις διαπραγματεύσεις. Στην ουσία με αυτό τον ανασχηματισμό ο Τσίπρας έστειλε σπίτι τους ή σε "ακίνδυνα" (για τη διαπραγμάτευση) υπουργεία ανθρώπους που ναι μεν υπέγραφαν και ψήφιζαν ό,τι τους ερχόταν, αλλά προσπαθούσαν πάντα να "καθυστερήσουν" την εφαρμογή τους. Έτσι έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα ο κύκλος του "σκληρού" ΣΥΡΙΖΑ αφού στη θέση τους ήρθαν οι "επαναστάτες με τα Gucci και τα Hugo Boss", τους οποίους τόσο γλαφυρά είχε περιγράψει ο Guardian στο περίφημο προεκλογικό αφιέρωμα του 2012.
Νέοι ηλικιακά άνθρωποι - πολλοί απ' αυτούς προεκλογικές μεταγραφές του 2012 και του 2015 - χωρίς αναστολές που θα κάνουν επαγγελματικά τη δουλειά που θέλουν οι δανειστές. Γιατί μπορεί ο Σκουρλέτης και ο Δρίτσας να θυμούνται τις πορείες και τη δουλειά τους στα σωματεία και να σφύριζαν αδιάφορα στην εφαρμογή κάποιων αποφάσεων, αλλά η γενιά που αναλαμβάνει, δεν έχει τέτοιες "αναμνήσεις" να την κρατούν πίσω. Μπροστά και χέρι - χέρι με το κουαρτέτο.
Η μεγαλύτερη ήττα όμως για τον Τσίπρα είναι η υπουργοποίηση του Πιτσιόρλα. Ένας άνθρωπος που μέχρι τις εκλογές του Γενάρη του 2015 ΔΕΝ ήταν ΣΥΡΙΖΑ (πληροφορίες δε λένε ότι καταφερόταν δημοσίως ενάντια στον Τσίπρα, όντας ένας εκ των αρκετών ανανεωτών αριστερών που έγιναν νοικοκυραίοι επαγγελματίες-μεγαλοξενοδόχοι και τα όσα ευαγγελιζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν του ήταν αρεστά), πήρε θέση στο ΤΑΙΠΕΔ και από τη στιγμή που μπήκε μέσα, δε σταμάτησε (ενάντια μάλιστα στην αρχική στάση της υποτίθεται "αριστερής" κυβέρνησης) να κάνει ό,τι μπορεί για να εξυπηρετεί τις προσδοκίες και τα συμφέροντα των δανειστών. Σε σημείο δε που πολλές φορές φέρεται να παρέκαμπτε τους αρμόδιους υπουργούς, δίνοντας "λογαριασμό" απευθείας στην τρόικα.
Η μοίρα βέβαια τα έφερε ώστε όλοι οι αντιδρώντες σιγά-σιγά είτε ν' αποχωρήσουν, είτε να υποβαθμιστούν. Μόνο ο Πιτσιόρλας έμεινε στη θέση του, ο "καλός στρατιώτης Σβέικ" των δανειστών, να κάνει ό,τι μπορεί για να ξεπουλήσει - σε τιμές που εξυπηρετούν τους αγοραστές πάντα  - τη δημόσια περιουσία. Ιδιωτικοποίησεις που έγιναν με τέτοιο τρόπο, ώστε αν ποτέ η χώρα μας (λέμε δηλαδή) αποκτήσει σοβαρή κυβέρνηση και τα ελέγξει, θα γελάσει κάθε πικραμένος.
Ο Στέργιος Πιτσιόρλας λοιπόν αποτελεί την επιτομή της πολιτικής κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ. Μπήκε στην κυβέρνηση κατ' απαίτηση των δανειστών που εμμέσως τον επέβαλαν, αποτελώντας το κατεξοχήν τύπο που μια "αριστερή" κυβέρνηση δε θα ήθελε: πρώην αριστερός-που έγινε ξενοδόχος, τεχνοκράτης χωρίς πολιτικές αναστολές. Βέβαια ο άνθρωπος είναι ειλικρινής στις δηλώσεις του: "εγώ εφαρμόζω αυτά που οι άλλοι ψηφίζουν". Απλά. Γι' αυτόν δεν υπάρχει "εθνικό συμφέρον", "φροντίδα για το μέλλον της χώρας", "προστασία της δημόσιας περιουσίας" και άλλα τέτοια ουτοπικά που διατυμπάνιζε (και συνεχίζει να διατυμπανίζει) ο ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτόν είναι "business as usual" και ο μισθός να πέφτει. Είναι "πρώην" ιδεολόγος και το τονίζει σε κάθε ευκαιρία. Αλίμονο σ' αυτούς που προσπαθούν να "μασκαρέψουν" τα πράγματα, παρουσιάζοντας εαυτούς ως κάτι άλλο...