Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας και Συνθήκη CETA: Όχι άλλο δούλεμα κύριε Σπίρτζη και κύριε Σταθάκη!

Η ιστορία θα γράψει ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έβαλε στο Μνημόνιο χωρίς να χρειάζεται, ότι οι Σαμαράς-Βενιζέλος κατέστρεψαν τ' ασφαλιστικά ταμεία και τους μικροεπενδυτές με το PSI, βάζοντας παράλληλα σ' ένα δεύτερο Μνημόνιο και δυστυχώς ότι μια κυβέρνηση που ξεκίνησε ως αριστερή ξεπούλησε ό,τι είχε απομείνει, επέβαλε μόνιμα capital controls και έθεσε την χώρα υπό μόνιμη επιτροπεία.

Τουλάχιστον οι Παπανδρέου-Σαμαράς-Βενιζέλος είχαν θέσει ιδεολογικό θέμα εξαρχής και προώθησαν πολιτικές που πήγαζαν από την ιδεολογική τους πλατφόρμα. To δικό τους "success story" είχε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση γιατί αυτό ήθελαν να επιβάλουν εξαρχής. Αυτό όμως που κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ χειρότερο είναι ότι συμμετείχε (και συμμετέχει) στο σχέδιο μετατροπής της Ελλάδας σε προτεκτοράτο που δεν θα έχει λόγο για απολύτως ΤΙΠΟΤΑ απ' ότι συμβαίνει στην χώρα, πανηγυρίζοντας ότι "καταφέρνει" και επιβάλλει "αριστερές" πολιτικές. Αυτό τους καθιστά αυτόματα ή αναξιοπρεπείς (αφού μας κοροϊδεύουν κατά πρόσωπο) ή επικίνδυνους (αν πιστεύουν ότι έχουν "επιτυχίες").

Από τα τελευταία κρούσματα στην μακρά σειρά ενεργειών που οδηγούν στη διάλυση της χώρας, είναι η ψήφιση του νομοσχεδίου όπου ο διοικητής της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (του ελέγχου δηλαδή του εναερίου χώρου της χώρας μας), θα κρίνεται από επιτροπή στην οποία θα υπάρχουν 2-3 μέλη από τη EASO (την αντίστοιχη δηλαδή ευρωπαϊκή υπηρεσία) που ελέγχεται (έμμεσα) από τους δανειστές μας. Αυτό αποτελεί πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία, αφού δεν υπάρχει ανάλογο προηγούμενο τα τελευταία 60 χρόνια στην ήπειρό μας. Τι σχέση μπορεί να έχει ο εναέριος χώρος της χώρας μας με το εξωτερικό χρέος της χώρας αδυνατούμε να καταλάβουμε - αλλά τα τζιμάνια του ΣΥΡΙΖΑ κατάφεραν να το επιτρέψουν στους δανειστές να ελέγχουν ακόμα και αυτό. Ο κύριος Σπίρτζης βέβαια πανηγυρίζει γιατί οι δανειστές δε θα τον επιλέγουν απευθείας, αλλά τόσο του κόβει, τέτοια λέει...Η ουσία όμως ότι έτσι οι δανειστές βάζουν πόδι και εκεί, έχοντας πάρει ταυτόχρονα τα περιφερειακά αεροδρόμια, το αεροδρόμιο "Ελευθέριος Βενιζέλος" και τον ΟΛΠ (που διαχειρίζεται το λιμάνι του Πειραιά).

Το πλέον πρόσφατο όμως είναι άλλο: ο κύριος Σταθάκης (που ως Υπουργός Ανάπτυξης έχει τερματίσει τα κοντέρ με την ανικανότητά του να προσελκύσει έστω και μια πραγματικά σοβαρή επένδυση στην χώρα μας - πραγματικό κατόρθωμα αν σκεφτεί κανείς ότι ξεπουλιούνται κυριολεκτικά τα πάντα εξαιρουμένων των εσώρουχων που φορούν) ανακοίνωσε ότι η συμφωνία CETA μεταξύ Ε.Ε. και Καναδά, είναι επωφελής (!!!!!!!) για τα ελληνικά συμφέροντα (δικαιολογημένη τοποθέτηση δεδομένου ότι είναι πολλές σελίδες τις οποίες αποκλείεται να έχει διαβάσει), ενώ δήλωσε περιχαρής ότι ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ να συμφωνήσει με τους Καναδούς η φέτα (για την ανυπαρξία προστασίας της ονομασίας της από την CETA έχουμε γράψει εδώ) που θα παράγεται στον Καναδά να γράφει "feta made in Canada" αν παράγεται από αιγοπρόβειο γάλα και αν όχι να αναγράφεται "feta style". Νομίζουμε ότι γι' αυτή τη μεγάλη "επιτυχία" ο κύριος Σταθάκης δικαιούται να μπει στην μικρή λίστα των πατέρων του έθνους, αφού μπροστά σ' αυτό το "κατόρθωμα" η επιτυχία του Ελευθέριου Βενιζέλου στη Συνθήκη των Σεβρών φαντάζει μικρή.
Στα σοβαρά όμως, ο κύριος Σταθάκης - αν ήξερε να κάνει τη δουλειά για την οποία πληρώνεται - θα γνώριζε πολύ καλά ότι: α) η φέτα είναι ένα από τα ΕΛΑΧΙΣΤΑ αναγνωρίσιμα ελληνικά προϊόντα τα οποία πωλούνται ευρέως στο εξωτερικό, επομένως οποιαδήποτε παραχώρηση αποτελεί ήττα για τα συμφέροντά της και β) τον μέσο Ευρωπαίο καταναλωτή που δεν ξέρει (και δεν τον ενδιαφέρουν) γεωγραφίες και Π.Ο.Π. σημασία έχει το τυρί να γράφει φέτα. Αν γράφει φέτα γι' αυτόν είναι το ίδιο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες για να τους λέει "μπράβο" η συμβία τους ή μαμά τους το βράδυ πριν πάνε για ύπνο. Είναι δε προφανές επίσης, ότι προσπάθειες υποστήριξης τέτοιων συνθηκών (με βαρυ-Ασήμαντα άρθρα όπως αυτό του κύριο Σταθάκη στην "Εφημερίδα των Συντακτών" στο οποίο μπλέκοντας την παγκοσμιοποίηση, τα δημόσια αγαθά και τα δικαιώματα, προσπαθεί να πείσει ότι μια κακή συμφωνία -στην οποία πολλά θυσιάζουμε και τίποτα δεν παίρνουμε- είναι καλύτερη από το καθόλου) δεν μπορούν να λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν. Είναι ακριβώς αυτή η λογική του "καλού" Μνημονίου, που μας έφερε εδώ που βρισκόμαστε - δηλαδή στο μηδέν.
Συνοψίζοντας εμείς θα πούμε το εξής: η ανικανότητα μπορεί κάποια στιγμή να συγχωρεθεί. Η προσπάθεια να μασκαρευτεί όμως η ανικανότητα ως επιτυχία είναι τουλάχιστον αξιόποινη και θα πρέπει να υπάρξει μια δίκαιη τιμωρία πριν να είναι πολύ αργά για την χώρα. Δεν μπορεί η Βαλωνία να "παγώνει" (και σωστά) διεθνείς συνθήκες λόγω των τυριών της και εμείς να λέμε "δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, δυστυχώς" και ότι "τα προβλήματα θα τα λύσουμε στην μεταβατική περίοδο". Κάποιοι άλλοι απέδειξαν ότι μπορούν να κάνουν το κάτι παραπάνω, κάνοντας τους δικούς μας υπόλογους...