Γιατί απέτυχε να εφαρμόσει το πρόγραμμά του ο ΣΥΡΙΖΑ;

Οι αιτίες που εξηγούν την πλήρη κυβερνητική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει ν' αναζητηθούν μερικά χρόνια πίσω.
Το 2012 λίγο πριν τις εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ένα μεγάλο άνοιγμα στην κοινωνία προσπαθώντας να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Στρογγύλεψε απόψεις, απομόνωσε τις ακραίες θέσεις και άνοιξε τον ΣΥΡΙΖΑ προς τον κεντρώο και σοσιαλιστικό χώρο. Γνώριζε προφανώς ότι εκείνες τις εκλογές παιζόταν το μέλλον της χώρας, αφού όσα όλα υποστήριζε προεκλογικά μπορούσαν ακόμα να συμβούν. Οι εκλογές χάθηκαν (με επεισοδιακό τρόπο και χάρις την επιστροφή της άσωτης Μπακογιάννη που αποφάσισε να συνεργαστεί μ' ένα κόμμα που ήταν "μικρό" και είχε "παλιά υλικά" προκειμένου να ξαναγίνει βουλευτής) και μαζί χάθηκε και η ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούσαν ν' αλλάξουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν αξιωματική αντιπολίτευση πλέον και ως κόμμα που προαλοιφόταν για την εξουσία άρχισε να έχει σημαντικό θεσμικό ρόλο. Αυτό σήμαινε ότι αποκτούσε πρόσβαση σε πληροφορίες που μέχρι τότε δεν είχε καθώς επίσης ότι πλέον είχε την υποχρέωση να ετοιμάσει ένα σχέδιο δράσης απέναντι στα μνημόνια, ένα σχέδιο που θα ήταν έτοιμος ν' ακολουθήσει μέχρι το τέλος. Επίσης δημιουργήθηκε στην ηγετική του ομάδα η υποχρέωση να προετοιμάσει ένα κυβερνητικό σχέδιο γι' αντιμετωπίσει την καθημερινότητα (αυτή που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις) καθώς και να "μαζέψει" το στελεχιακό δυναμικό το οποίο θα χρειαζόταν για να κάνει πράξη το όραμά του.
Σε όλα τα παραπάνω απέτυχε παταγωδώς:
Το 2012 τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσαν παλιοί αριστεροί ιδεολόγοι που είχαν συνειδητά απόσχει από τον εναγκαλισμό τους με το Παπανδρεϊκό και Σημιτικό ΠΑΣΟΚ, επαγγελματίες αριστεροί πολιτικοί και συνδικαλιστές με μικρή απήχηση στην κοινωνία, μαχητικοί αριστεριστές και ακτιβιστές που το (πολιτικό) μυαλό τους ήταν έξω από το κεφάλι τους, κεντρώοι και "σοσιαλιστές" που είχαν φύγει από τα δύο μεγάλα κόμματα μόλις είχαν καταλάβει που πήγαινε το πράγμα, βολεμένοι (και μη) "αριστεροί" που απείχαν από την κοινωνική πραγματικότητα αλλά ήταν έτοιμοι να κάνουν τα πάντα ώστε να επιβάλλουν τις ιδεοληψίες τους στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο και τέλος νέοι άνθρωποι - όχι απαραίτητα αριστεροί - που έβλεπαν στο ΣΥΡΙΖΑ τη μοναδική ελπίδα για να βγει η Ελλάδα από την μέγγενη των μνημονίων.

Την επαύριο των εκλογών του Ιουνίου του 2012, ο Τσίπρας (άμαθος από τα παιχνίδια της εξουσίας) αντί να ανασυγκροτήσει το κόμμα και να εκπονήσει ένα σοβαρό σχέδιο για την επαύριο, συνέχισε να λειτουργεί ως πρόεδρος 15μελούς και έδωσε στις αριστερές με τα Gucci και τα Prada και τους προλετάριους με τους δερμάτινους χαρτοφύλακες των 1500 ευρώ τα κλειδιά του κόμματος. Αυτοί φώναξαν φίλους και επαγγελματίες πολιτικούς, παραγκωνίζοντας τους ακτιβιστές αλλά σιγά-σιγά και όλους εκείνους που μπορούσαν ν' αλλάξουν πραγματικά την χώρα. Το κόμμα γέμισε από το συρφετό που κλήθηκε να ετοιμαστεί για να κυβερνήσει, ενώ όλοι εκείνοι οι ιδεοληπτικοί που βασανίζονταν από συμπλέγματα κατωτερότητας, άρχισαν να μοιράζουν πόστα και εξουσία μεταξύ τους.
Την ίδια στιγμή οι (πραγματικά αξιόλογοι ως πανεπιστημιακοί αλλά έχοντας ελάχιστη σχέση με την κοινωνία) "καθηγητές" του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να εκπονούν σχέδια επί χάρτου, τα οποία ούτε οι ίδιοι αλλά ούτε το κόμμα που τους ανέθεσε την εκπόνηση τους, ήταν έτοιμοι να εφαρμόσουν.

Ο Τσίπρας πίεσε για εκλογές, απέφυγε να στηρίξει "αριστερό" Πρόεδρο της Δημοκρατίας - κάνοντας τον κακομοίρη τον Κουβέλη πραγματικό γιογιό - και απέφυγε ν' ακούσει τη μοναδική σωστή συμβουλή που έδωσε ως πολιτικός ο Ευάγγελος Βενιζέλος: "Μη βιάζεσαι, άσε να κλείσει η αξιολόγηση και μετά να γίνουν εκλογές -θα γίνεις Πρωθυπουργός αλλά στην ώρα του".
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε εξουσία με την υποστήριξη των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, έχοντας φροντίσει να μαζέψει πλήθος αριβιστών και επαγγελματιών πολιτικών στα ψηφοδέλτιά του και στην κυβέρνηση, μοιράζοντας εξουσίες σε υμέτερους που ελάχιστα είχαν να προσφέρουν στον τόπο (διαβάστε σχετική ανάρτηση εδώ), Συνέχισε δε τη κακή διαπραγματευτική τακτική των προηγουμένων, επέβαλε με τις κινήσεις του στην χώρα capital controls, έκανε δημοψήφισμα για να μην εφαρμόσει τελικά τη μεγάλη λαϊκή εντολή που του δόθηκε, υπέγραψε 3ο Μνημόνιο, έκανε νέες εκλογές - οδηγώντας στην έξοδο τους τελευταίους σοβαρούς που είχαν απομείνει στο κόμμα - κλείνοντας το "βιβλίο της αποτυχίας" με το ξεπούλημα των πάντων και την μετατροπή του Μεγάρου Μαξίμο σε πιάνο μπαρ.
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι οι λόγοι της αποτυχίας είναι σύνθετοι: η ηθική έκπτωση - που αποδεικνύεται με τις "βραδιές χαλάρωσης", την ανέλιξη της Μπέτυς σε καθηγήτρια πανεπιστημίου από καθηγήτρια ΔΕ και το διορισμό Καρανικαίων και Πιτσιόρληδων σε κυβερνητικές θέσεις, σε συνδυασμό με την έλλειψη σχεδίου και αδυναμία χρήσης ηθικά και πνευματικά υγιούς ανθρώπινου δυναμικού για τη λύση των προβλημάτων της καθημερινότητας, μας έφεραν εδώ που είμαστε.

Ο ρόλος του εξωτερικού παράγοντα βεβαίως και είναι τεράστιος. Οι δανειστές μας πίεσαν προς την έξοδο και την ταπείνωση και εφάρμοσαν όλα τα εργαλεία που είχαν στα χέρια τους για να το πετύχουν. Αλλά η δύναμή τους θα ήταν μικρότερη, αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προετοιμαστεί για τις μάχες που έπρεπε να δώσει. Τα πράγματα θα ήταν καλύτερα και θα υπήρχαν μεγαλύτερες αντιστάσεις για την καταστροφή που ήρθε, αν η παρέα του Λαφαζάνη και της Κωνσταντοπούλου (που τόλμησαν και έφυγαν) αντί να παίξουν το παιχνίδι της εξουσίας στην αρχή, κοιτούσαν να προωθήσουν σχέδια και πολιτικές όχι έχοντας στο μυαλό "τάσεις" και "φατρίες" αλλά το καλό της Ελλάδας. Θα υπήρχαν κάποια ηθικά όρια τα οποία σήμερα έχουν ξεπεραστεί.
Και τότε τα πράγματα θα ήταν καλύτερα και θα υπήρχε μέλλον για την χώρα.