Αυξήσεις μισθών για λίγους και φόρων για πολλούς...

Όταν διαβάζει κανείς ειδήσεις τον πιάνει θλίψη. Και αυτό συμβαίνει γιατί βλέπει την αδικία να χαρακτηρίζει τα πάντα και να καλύπτει την καθημερινότητά μας. Πλέον δεν βρισκόμαστε στα 2012 για να ελπίζουμε ότι θα έρθει ένας ΣΥΡΙΖΑ ν' αποδώσει δικαιοσύνη - αντίθετα τώρα έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι υπεύθυνος για τις αδικίες αυτές και η υπογραφή του να βρίσκεται φαρδυά-πλατυά σε όλες τις αποφάσεις που φέρνουν πόνο και στεναχώρια στον μέσο Έλληνα...

Για παράδειγμα διαβάζουμε στην "Ημερησία":

"Δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ η σχετική απόφαση του ΥΠΟΙΚ, σύμφωνα με την οποία νέος σύμβουλος του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ορίστηκε ο Βασίλης Κατσικιώτης και αναπληρωτής ο Eric Henri Paul Tourret. Επιπλέον, ο Δημήτρης Φραγγέτης αποτελεί, ως εκπρόσωπος της Τράπεζας της Ελλάδας, το τρίτο μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής. Η θητεία τους αρχίζει με το διορισμό τους ή την ανάληψη των καθηκόντων τους, εφόσον αυτή έπεται χρονικά του διορισμού τους για σπουδαίο λόγο και γίνεται εντός ευλόγου χρόνου και λήγει στις 30 Ιουνίου 2017. Είναι πιθανόν η ανάληψη των καθηκόντων τους να καθυστερήσει καθώς τουλάχιστον ο κ. Κατσικιώτης θα πρέπει να αποχωρήσει από την υφιστάμενη θέση του. Οι αμοιβές των μελών της Διοίκησης του Ταμείου επανέρχονται στα επίπεδα που είχαν πριν τις περικοπές που επέβαλε ο προηγούμενος υπουργός Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκης, μετά από σχετική εισήγηση της Επιτροπής Επιλογής. 

Ειδικότερα, οι συνολικές ετήσιες μεικτές αποδοχές των μελών της Διοίκησης του Ταμείου ορίζονται ως ακολούθως: Του διευθύνοντος συμβούλου της Εκτελεστικής Επιτροπής στις 220.000 ευρώ Του αναπληρωτή διεύθυνοντος συμβούλου Εκτελεστικής Επιτροπής στις 185.000 ευρώ Των μελών της Εκτελεστικής Επιτροπή στις 155.000 ευρώ Του προέδρου του Γενικού Συμβουλίου στις 120.000 ευρώ Τα μέλη του Γενικού Συμβουλίου θα λαμβάνουν ετησίως το ποσό των20.000 ευρώ, καθώς και το ποσό των χιλίων 1.000 ευρώ για κάθε συνεδρίαση στην οποία συμμετέχουν νομίμως. Για τα μέλη εκείνα της Διοίκησης του Ταμείου που συμμετέχουν ως μέλη και στην Επιτροπή Ελέγχου του Ταμείου καταβάλλεται επιπλέον αμοιβή ποσού 1.000 ευρώ για κάθε συνεδρίαση στην οποία συμμετέχουν νομίμως, με ανώτατο όριο το ποσό των 5.000 ευρώ."

Έφυγε λοιπόν ο "κακός" Βαρουφάκης και ο γαλαντόμος κύριος Τσακαλώτος αποφάσισε ότι για να μπορεί κάποιος να είναι μαριονέτα των Βρυξελλών θα πρέπει να πληρώνεται τόσο καλά όσο ελάχιστοι πλέον στην χώρα που ένας εποχιακός εργαζόμενος στα Jumbo θα παίρνει 300 ευρώ για 8η εργασία την περίοδο των Χριστουγέννων.

Λίγο παρακάτω στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας, διαβάζουμε: "...Η μείωση του αφορολόγητου αποτελεί πάγια θέση του ΔΝΤ και είχε τεθεί και στο πλαίσιο της πρώτης αξιολόγησης με το επιχείρημα της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης. Σύμφωνα με το Ταμείο η μεταρρύθμιση στη φορολογία εισοδήματος δεν έχει αντιμετωπίσει τις πολύ γενναιόδωρες φορολογικές απαλλαγές στην Ελλάδα, οι οποίες επιτρέπουν σε πάνω από τους μισούς μισθωτούς να εξαιρούνται από τη φορολογία εισοδήματος, όταν ο μέσος όρος στην Ευρωζώνη είναι της τάξης του 8%. Στην περίπτωση που περάσει η πρόταση του ΔΝΤ και το αφορολόγητο μειωθεί στις 5.000 ευρώ από 8.636 ευρώ που είναι σήμερα τότε μισθωτοί και συνταξιούχοι ακόμη και όσοι αποκτούν πολύ χαμηλά εισοδήματα θα βρεθούν αντιμέτωποι με μεγάλες φορολογικές επιβαρύνσεις και το σοκ που θα υποστούν θα είναι ιδιαίτερα ισχυρό. Η έκπτωση φόρου από 1.900 ευρώ που ισχύει σήμερα για τον άγαμο μισθωτό και συνταξιούχο θα μειωθεί στα 1.100 ευρώ..."

Με λίγα λόγια το ΔΝΤ (συνεπικουρούμενο - για να τα λέμε όλα - από τον ΣΕΒ και τους ανθρώπους του ESM) θεωρεί ότι κάποιος που εισπράττει 416 ευρώ τον μήνα, μπορεί να ζήσει αφενός άνετα πληρώνοντας τις υποχρεώσεις του (ενοίκιο/δάνειο, λογαριασμούς, μετακινήσεις), τον ΕΝΦΙΑ και να τρέφεται. Έχει δε τόσα χρήματα που θα πρέπει να πληρώνει και φόρο. Για τους δε υπόλοιπους ας μη το συζητάμε: Θα πρέπει να πληρώνουν εώς και καμιά 800αριά ευρώ τον χρόνο παραπάνω φόρο. 

Δύο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν στην Ελλάδα; Δεν είναι η πρώτη φορά. Το κράτος αδικεί συνεχώς και αυτό συμβαίνει εντονότερα από την αρχή των μνημονίων. Θυμηθείτε τον (πρόσφατο) τρόπο υπολογισμού του ΕΝΦΙΑ, την περίφημη "κατάργηση" των εισφορών προς τρίτους, τα ληστρικά πανωτόκια στα χρέη προς την εφορία, το πόθεν έσχες που (δεν) ισχύει για όσους διαθέτουν ναυτιλιακές μετοχές κ.ο.κ.

Εδώ όμως έχουμε κάτι εξώφθαλμο. Οι δανειστές από την μία πλευρά ζητούν (και θα πετύχουν όπως πάει) να μειωθεί το αφορολόγητο κι άλλο, μειώνοντας το διαθέσιμο εισόδημα των Ελλήνων και η κυβέρνηση από την άλλη επιβαρύνει τον προϋπολογισμό για να πληρώνει επιπλέον κάποιους που το μόνο που κάνουν είναι να σηκώνουν το τηλέφωνο και να δέχονται τις υποδείξεις των δανειστών σε όσα αφορούν τον τραπεζικό τομέα. Καμία δηλαδή - έστω και επιφανειακή - στήριξη του "μαζί θα περάσουμε την κρίση". Κάποιοι θα σηκώσουν το βάρος και κάποιοι άλλοι θα παίρνουν αυξήσεις στους ήδη παχυλούς μισθούς τους...

Κλείνοντας μας έρχονται στο μυαλό κάποιες, σχετικά πρόσφατες, δηλώσεις του κυρίου Φωτάκη (αναπληρωτή υπουργού Έρευνας και Καινοτομίας), που κατά την ανακοίνωση της δημιουργίας του Ελληνικού Ιδρύματος Ερευνας και Καινοτομίας (ΕΛΙΔΕΚ), τόνισε ότι μέσω αυτού θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για Έλληνες επιστήμονες που έχουν φύγει εκτός Ελλάδος λόγω της κρίσης, με "αξιοπρεπείς μισθούς" 700-800 ευρώ. Κάθε σύγκριση περιττεύει...

Ποιος αφορούν τα συνέδρια των κομμάτων στην Ελλάδα του σήμερα;

Τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '90 τα συνέδρια των κομμάτων στην χώρα μας είχαν μεγάλη σημασία αφού καθόριζαν τις πολιτικές τους, το εκλογικό τους πρόγραμμα και τη στάση τους απέναντι στα θέματα που απασχολούσαν την κοινωνία. Τις εποχές εκείνες - που τα κόμματα είχαν ισχυρή κομματική βάση και αρκετές χιλιάδες μέλη - η εκλογή συνέδρου ήταν μια δύσκολη υπόθεση που προϋπόθετε εκατοντάδες ψήφους. Τα συνέδρια επίσης ήταν ένας τόπος όπου δοκιμάζονταν οι εσωκομματικές ισορροπίες - όχι μόνο σ' επίπεδο εκλογής στα κομματικά όργανα αλλά καθορισμού πολιτικών, με ουσιαστική και μαζική συμμετοχή των συνέδρων. Οι αρχηγοί των κομμάτων - ακόμα και σε περιόδους παντοδυναμίας - ήταν πάντα "μαζεμένοι" και πολλές φορές καθυστερούσαν τη διεξαγωγή τους μέχρι οι ισορροπίες να έρθουν προς το μέρος τους. Δεν είναι τυχαίο ότι π.χ. το 1ο συνέδριο της ΕΔΗΚ το 1978 οδήγησε στη διάσπαση των κεντρώου χώρου στην χώρα μας, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου έδωσε το "ο.κ." να γίνει το πρώτο συνέδριο του κόμματος μόλις το 1984 (έχοντας κάνει εκτός συνεδρίου το μεγάλο εσωκομματικό ξεκαθάρισμα στα τέλη της δεκαετίας του 1970) ενώ το 4ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε την τελική νίκη των εκσυγχρονιστών απέναντι στο Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, με το οποίο είχε συμπράξει για τελευταία φορά ο Κώστας Λαλιώτης. Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι χρειάστηκαν να γίνει έκτακτο συνέδριο στην Ν. Δημοκρατία το 1981 ώστε να υπάρξουν προγραμματικές αλλαγές, καθώς και το ότι το ΚΚΕ έκανε δύο συνέδρια το 1991 (το 13ο και το 14ο) τα οποία οδήγησαν σε δύο μεγάλες διασπάσεις και καθόρισαν την μορφή του κόμματος εώς σήμερα.
Όλα αυτά τα συνέδρια ήταν μαζικά, απασχολούσαν τον μέσο Έλληνα και οι αποφάσεις των συνεδρίων ήταν εκείνες που έθεταν τις βάσεις - μέσα από μεγάλες αντιπαραθέσεις και διαμάχες - για το αύριο των κομμάτων και της χώρας. Μπορεί οι κομματικές ηγεσίες να ήλεγχαν σε μεγάλο βαθμό αποφάσεις και συζητήσεις, αλλά τουλάχιστον σου δινόταν η αίσθηση ότι τα συνέδρια μπορούσαν να συνεισφέρουν στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας.

Από ένα σημείο και μετά όμως ο χαρακτήρας των συνεδρίων άλλαξε. Οι σύνεδροι κατέληξαν να γίνονται αποκλειστικά χειροκροτητές των αρχηγών, οι αρνητικές εισηγήσεις και η κριτική έγινε σπανιότερη της γαλάζιας φάλαινας στο Αιγαίο, οι εισηγήσεις παρουσιάζονταν μπροστά σε άδεια καθίσματα με πολύ λίγους να παρακολουθούν ουσιαστικά το τι συμβαίνει εντός των αιθουσών που διεξάγονται οι διεργασίες και τους περισσότερους να ενδιαφέρονται μόνο για το πως θα κάνουν καινούργιες κομματικές γνωριμίες που θα τους δώσουν μέλλον στο "κομματικό αύριο". Είναι αλήθεια ότι πολύ λίγα συνέδρια τα τελευταία 20 χρόνια έδωσαν νέα πνοή στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Με την ταυτόχρονη μείωση του αριθμού των μελών των κομμάτων και τις κομματικές πολιτικές να καθορίζονται σχεδόν αποκλειστικά από μία κλειστή κάστα, τα συνέδρια

κατέληξαν να γίνουν μια τυπική διαδικασία, στην οποία υπήρχε συνωστισμός για τις θέσεις στον κομματικό μηχανισμό, και από την οποία λίγοι θυμούνταν τι είχε ειπωθεί. Ο δε συνωστισμός για τις κομματικές θέσεις γινόταν από ανθρώπους που για να φτάσουν στο συνέδριο εκλέγονταν από 20-30 άλλους - σημάδι της μικρής απήχησής τους από τον μέσο Έλληνα ψηφοφόρο. Ταυτόχρονα οι αποφάσεις των κομματικών οργάνων έχει τόση σημασία στον καθορισμό της πολιτικής που δεν είναι τυχαίο πως σύμφωνα με μια πρόχειρη στατιστική πάνω το 80% των αποφάσεων των κεντρικών πολιτικών οργανώσεων των κυβερνητικών κομμάτων - οι οποίες δεν αφορούσαν εκ των υστέρων επικυρώσεις κυβερνητικών επιλογών - καταπατήθηκε μεταξύ των ετών 1996-2016.

Ο εκφυλισμός των κομματικών συνεδρίων αποδείχτηκε γι' άλλη μια φορά από το πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα συνέδριο που δεν έγινε πέρσυ - όταν υπήρχε ακόμα εσωκομματική αντιπολίτευση - γιατί κάτι τέτοιο θα έβγαζε "όλα τ' άπλυτα στη φόρα" και θα υπήρχε ουσιαστική άσκηση κριτικής προς την κομματική και κυβερνητική ηγεσία. Έγινε τώρα με διαδικασίες εξπρές, χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανείς...Αν άκουγε δε κανείς τις εισηγήσεις και τις τοποθετήσεις των συνέδρων θα νόμιζε ότι είτε ζει σε άλλη χώρα (αφού τα πάντα παρουσιάζονταν σχεδόν ρόδινα) είτε το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συντελεί μια επανάσταση μεγαλύτερη από την Οκτωβριανή στην Ρωσία του 1917. Πουθενά αυτοκριτική για το πόσο έξω έπεσε ο Αλέξης ή για το πόσο μεγάλο είναι το συντελεθέν ξεπούλημα. Κουβέντα για τα παλιά συνθήματα περί "άδικου" ΕΝΦΙΑ, για την προστασία των δημοσίων αγαθών, για τα λιμάνια, τ' αεροδρόμια, για τις συντάξεις...Δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγαλύτερος φορομπήχτης των τελευταίων

χρόνιων Τρύφωνας Αλεξιάδης εκλέχθηκε πανηγυρικά στην κεντρική πολιτική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με σειρά άλλων προσώπων που έλαμψαν στον αγώνα "ποιος θα καταπατήσει γρηγορότερα εδάφια από το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ". Η αυτιστικού τύπου ιδεοληψία των συνέδρων επιβεβαιώθηκε αφού παρακάπτοντας ιδιωτικοποιήσεις, ανεργία, αυξανόμενο χρέος, μαζική μετανάστευση, προσφυγικό, δικαιοσύνη, Καλογρίτσες, ΕΝΦΙΑ, φορολογία, ασφαλιστικό, αυτοί φρόντισαν να εκλέξουν εκ των πρώτων στην ΚΠΕ τους πλέον αποτυχημένους υπουργούς της κυβέρνησης, δηλ. τους Φίλη, Πολλάκη και Ξάνθο: το δε πρώτο επειδή "τα έβαλε με την εκκλησία"

(δίνοντας του αέρα για να συνεχίσει να βγαίνει στα κανάλια να μπουρδολογεί) τους δε δεύτερους γιατί "τα έβαλαν με τους δημοσιογράφους" (που τολμούν να τονίζουν ότι επί των ημερών τους τα νοσοκομεία είναι υπό διάλυση, οι διοικητές συνεχίζουν να είναι χαμηλού επιπέδου και πλέον δεν καλύπτονται όχι μόνο οι θέσεις των μονίμων γιατρών στις μονάδες υγείας αλλά επιπλέον και αυτές των ειδικευομένων).
Το highlight βέβαια του συνεδρίου - και η απόδειξη του χαμηλού επιπέδου των συνέδρων - ήταν η επιβολή της επανάληψης της ψηφοφορίας για την μέγιστη ποσόστωση των στελεχών που κατέχουν κυβερνητική θέση, στην ΚΠΕ. Ένα περιστατικό που θα διδάσκετε σε σεμινάρια εκπαίδευσης υποψηφίων ηγετών απολυταρχικών καθεστώτων ως παράδειγμα προς μίμηση και το οποίο χάρισε στιγμές γέλιου στην αντιπολίτευση. 

Αλλά ας είμαστε σοβαροί. Το συνέδριο, οι αποφάσεις του και τα συμπεράσματά του αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει σωτηρία σ' αυτή την χώρα: όταν ένα (υποτίθεται) αριστερό κόμμα δεν αντιδράει στην μετάλλαξή του σε κάτι δεξιότερο του δεξιού, όταν οι αντιδράσεις για την επιβολή πολιτικών από ξένα κέντρα είναι μηδαμινές, όταν δεν υπάρχει ουσιαστική κριτική για τίποτα από τα δεκάδες αρνητικά της κυβέρνησης και για την κρίση νεποτισμού και βολέματος που έχει συνεπάρει όλα τα κυβερνητικά στελέχη, όταν δε βγαίνει ως κεντρικό μήνυμα προς τα έξω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συγκρουστεί με την Εκκλησία (τον μόνο οργανισμό που του στάθηκε στο προσφυγικό και όχι μόνο), σε πιάνει θλίψη για τα όσα μας περιμένουν - ανεξάρτητα αν είσαι ΣΥΡΙΖΑ ή όχι...

Η μόνη ελπίδα που υπάρχει είναι ν' αποδειχτεί γι' άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια, αυτό που γράψαμε στην αρχή: ότι τα συνέδρια των κομμάτων στην χώρα μας γίνονται για γίνουν και οι αποφάσεις τους δεν αφορούν και δεν επηρεάζουν κανένα και τίποτα...

Τα σκίτσα είναι του Α.Πετρουλάκη ("Καθημερινή"), του Κ.Γρηγοριάδη ("Εφημερίδα των Συντακτών"), του Κ.Μητρόπουλου ("Τα Νέα"), του Γ.Ιωάννου ("Εφημερίδα των Συντακτών") και του Δ.Χαντζόπουλου ("Καθημερινή").

Γιατί απέτυχε να εφαρμόσει το πρόγραμμά του ο ΣΥΡΙΖΑ;

Οι αιτίες που εξηγούν την πλήρη κυβερνητική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει ν' αναζητηθούν μερικά χρόνια πίσω.
Το 2012 λίγο πριν τις εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ένα μεγάλο άνοιγμα στην κοινωνία προσπαθώντας να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Στρογγύλεψε απόψεις, απομόνωσε τις ακραίες θέσεις και άνοιξε τον ΣΥΡΙΖΑ προς τον κεντρώο και σοσιαλιστικό χώρο. Γνώριζε προφανώς ότι εκείνες τις εκλογές παιζόταν το μέλλον της χώρας, αφού όσα όλα υποστήριζε προεκλογικά μπορούσαν ακόμα να συμβούν. Οι εκλογές χάθηκαν (με επεισοδιακό τρόπο και χάρις την επιστροφή της άσωτης Μπακογιάννη που αποφάσισε να συνεργαστεί μ' ένα κόμμα που ήταν "μικρό" και είχε "παλιά υλικά" προκειμένου να ξαναγίνει βουλευτής) και μαζί χάθηκε και η ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούσαν ν' αλλάξουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν αξιωματική αντιπολίτευση πλέον και ως κόμμα που προαλοιφόταν για την εξουσία άρχισε να έχει σημαντικό θεσμικό ρόλο. Αυτό σήμαινε ότι αποκτούσε πρόσβαση σε πληροφορίες που μέχρι τότε δεν είχε καθώς επίσης ότι πλέον είχε την υποχρέωση να ετοιμάσει ένα σχέδιο δράσης απέναντι στα μνημόνια, ένα σχέδιο που θα ήταν έτοιμος ν' ακολουθήσει μέχρι το τέλος. Επίσης δημιουργήθηκε στην ηγετική του ομάδα η υποχρέωση να προετοιμάσει ένα κυβερνητικό σχέδιο γι' αντιμετωπίσει την καθημερινότητα (αυτή που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις) καθώς και να "μαζέψει" το στελεχιακό δυναμικό το οποίο θα χρειαζόταν για να κάνει πράξη το όραμά του.
Σε όλα τα παραπάνω απέτυχε παταγωδώς:
Το 2012 τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσαν παλιοί αριστεροί ιδεολόγοι που είχαν συνειδητά απόσχει από τον εναγκαλισμό τους με το Παπανδρεϊκό και Σημιτικό ΠΑΣΟΚ, επαγγελματίες αριστεροί πολιτικοί και συνδικαλιστές με μικρή απήχηση στην κοινωνία, μαχητικοί αριστεριστές και ακτιβιστές που το (πολιτικό) μυαλό τους ήταν έξω από το κεφάλι τους, κεντρώοι και "σοσιαλιστές" που είχαν φύγει από τα δύο μεγάλα κόμματα μόλις είχαν καταλάβει που πήγαινε το πράγμα, βολεμένοι (και μη) "αριστεροί" που απείχαν από την κοινωνική πραγματικότητα αλλά ήταν έτοιμοι να κάνουν τα πάντα ώστε να επιβάλλουν τις ιδεοληψίες τους στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο και τέλος νέοι άνθρωποι - όχι απαραίτητα αριστεροί - που έβλεπαν στο ΣΥΡΙΖΑ τη μοναδική ελπίδα για να βγει η Ελλάδα από την μέγγενη των μνημονίων.

Την επαύριο των εκλογών του Ιουνίου του 2012, ο Τσίπρας (άμαθος από τα παιχνίδια της εξουσίας) αντί να ανασυγκροτήσει το κόμμα και να εκπονήσει ένα σοβαρό σχέδιο για την επαύριο, συνέχισε να λειτουργεί ως πρόεδρος 15μελούς και έδωσε στις αριστερές με τα Gucci και τα Prada και τους προλετάριους με τους δερμάτινους χαρτοφύλακες των 1500 ευρώ τα κλειδιά του κόμματος. Αυτοί φώναξαν φίλους και επαγγελματίες πολιτικούς, παραγκωνίζοντας τους ακτιβιστές αλλά σιγά-σιγά και όλους εκείνους που μπορούσαν ν' αλλάξουν πραγματικά την χώρα. Το κόμμα γέμισε από το συρφετό που κλήθηκε να ετοιμαστεί για να κυβερνήσει, ενώ όλοι εκείνοι οι ιδεοληπτικοί που βασανίζονταν από συμπλέγματα κατωτερότητας, άρχισαν να μοιράζουν πόστα και εξουσία μεταξύ τους.
Την ίδια στιγμή οι (πραγματικά αξιόλογοι ως πανεπιστημιακοί αλλά έχοντας ελάχιστη σχέση με την κοινωνία) "καθηγητές" του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να εκπονούν σχέδια επί χάρτου, τα οποία ούτε οι ίδιοι αλλά ούτε το κόμμα που τους ανέθεσε την εκπόνηση τους, ήταν έτοιμοι να εφαρμόσουν.

Ο Τσίπρας πίεσε για εκλογές, απέφυγε να στηρίξει "αριστερό" Πρόεδρο της Δημοκρατίας - κάνοντας τον κακομοίρη τον Κουβέλη πραγματικό γιογιό - και απέφυγε ν' ακούσει τη μοναδική σωστή συμβουλή που έδωσε ως πολιτικός ο Ευάγγελος Βενιζέλος: "Μη βιάζεσαι, άσε να κλείσει η αξιολόγηση και μετά να γίνουν εκλογές -θα γίνεις Πρωθυπουργός αλλά στην ώρα του".
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε εξουσία με την υποστήριξη των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, έχοντας φροντίσει να μαζέψει πλήθος αριβιστών και επαγγελματιών πολιτικών στα ψηφοδέλτιά του και στην κυβέρνηση, μοιράζοντας εξουσίες σε υμέτερους που ελάχιστα είχαν να προσφέρουν στον τόπο (διαβάστε σχετική ανάρτηση εδώ), Συνέχισε δε τη κακή διαπραγματευτική τακτική των προηγουμένων, επέβαλε με τις κινήσεις του στην χώρα capital controls, έκανε δημοψήφισμα για να μην εφαρμόσει τελικά τη μεγάλη λαϊκή εντολή που του δόθηκε, υπέγραψε 3ο Μνημόνιο, έκανε νέες εκλογές - οδηγώντας στην έξοδο τους τελευταίους σοβαρούς που είχαν απομείνει στο κόμμα - κλείνοντας το "βιβλίο της αποτυχίας" με το ξεπούλημα των πάντων και την μετατροπή του Μεγάρου Μαξίμο σε πιάνο μπαρ.
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι οι λόγοι της αποτυχίας είναι σύνθετοι: η ηθική έκπτωση - που αποδεικνύεται με τις "βραδιές χαλάρωσης", την ανέλιξη της Μπέτυς σε καθηγήτρια πανεπιστημίου από καθηγήτρια ΔΕ και το διορισμό Καρανικαίων και Πιτσιόρληδων σε κυβερνητικές θέσεις, σε συνδυασμό με την έλλειψη σχεδίου και αδυναμία χρήσης ηθικά και πνευματικά υγιούς ανθρώπινου δυναμικού για τη λύση των προβλημάτων της καθημερινότητας, μας έφεραν εδώ που είμαστε.

Ο ρόλος του εξωτερικού παράγοντα βεβαίως και είναι τεράστιος. Οι δανειστές μας πίεσαν προς την έξοδο και την ταπείνωση και εφάρμοσαν όλα τα εργαλεία που είχαν στα χέρια τους για να το πετύχουν. Αλλά η δύναμή τους θα ήταν μικρότερη, αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προετοιμαστεί για τις μάχες που έπρεπε να δώσει. Τα πράγματα θα ήταν καλύτερα και θα υπήρχαν μεγαλύτερες αντιστάσεις για την καταστροφή που ήρθε, αν η παρέα του Λαφαζάνη και της Κωνσταντοπούλου (που τόλμησαν και έφυγαν) αντί να παίξουν το παιχνίδι της εξουσίας στην αρχή, κοιτούσαν να προωθήσουν σχέδια και πολιτικές όχι έχοντας στο μυαλό "τάσεις" και "φατρίες" αλλά το καλό της Ελλάδας. Θα υπήρχαν κάποια ηθικά όρια τα οποία σήμερα έχουν ξεπεραστεί.
Και τότε τα πράγματα θα ήταν καλύτερα και θα υπήρχε μέλλον για την χώρα. 

Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας και Συνθήκη CETA: Όχι άλλο δούλεμα κύριε Σπίρτζη και κύριε Σταθάκη!

Η ιστορία θα γράψει ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έβαλε στο Μνημόνιο χωρίς να χρειάζεται, ότι οι Σαμαράς-Βενιζέλος κατέστρεψαν τ' ασφαλιστικά ταμεία και τους μικροεπενδυτές με το PSI, βάζοντας παράλληλα σ' ένα δεύτερο Μνημόνιο και δυστυχώς ότι μια κυβέρνηση που ξεκίνησε ως αριστερή ξεπούλησε ό,τι είχε απομείνει, επέβαλε μόνιμα capital controls και έθεσε την χώρα υπό μόνιμη επιτροπεία.

Τουλάχιστον οι Παπανδρέου-Σαμαράς-Βενιζέλος είχαν θέσει ιδεολογικό θέμα εξαρχής και προώθησαν πολιτικές που πήγαζαν από την ιδεολογική τους πλατφόρμα. To δικό τους "success story" είχε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση γιατί αυτό ήθελαν να επιβάλουν εξαρχής. Αυτό όμως που κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ χειρότερο είναι ότι συμμετείχε (και συμμετέχει) στο σχέδιο μετατροπής της Ελλάδας σε προτεκτοράτο που δεν θα έχει λόγο για απολύτως ΤΙΠΟΤΑ απ' ότι συμβαίνει στην χώρα, πανηγυρίζοντας ότι "καταφέρνει" και επιβάλλει "αριστερές" πολιτικές. Αυτό τους καθιστά αυτόματα ή αναξιοπρεπείς (αφού μας κοροϊδεύουν κατά πρόσωπο) ή επικίνδυνους (αν πιστεύουν ότι έχουν "επιτυχίες").

Από τα τελευταία κρούσματα στην μακρά σειρά ενεργειών που οδηγούν στη διάλυση της χώρας, είναι η ψήφιση του νομοσχεδίου όπου ο διοικητής της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (του ελέγχου δηλαδή του εναερίου χώρου της χώρας μας), θα κρίνεται από επιτροπή στην οποία θα υπάρχουν 2-3 μέλη από τη EASO (την αντίστοιχη δηλαδή ευρωπαϊκή υπηρεσία) που ελέγχεται (έμμεσα) από τους δανειστές μας. Αυτό αποτελεί πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία, αφού δεν υπάρχει ανάλογο προηγούμενο τα τελευταία 60 χρόνια στην ήπειρό μας. Τι σχέση μπορεί να έχει ο εναέριος χώρος της χώρας μας με το εξωτερικό χρέος της χώρας αδυνατούμε να καταλάβουμε - αλλά τα τζιμάνια του ΣΥΡΙΖΑ κατάφεραν να το επιτρέψουν στους δανειστές να ελέγχουν ακόμα και αυτό. Ο κύριος Σπίρτζης βέβαια πανηγυρίζει γιατί οι δανειστές δε θα τον επιλέγουν απευθείας, αλλά τόσο του κόβει, τέτοια λέει...Η ουσία όμως ότι έτσι οι δανειστές βάζουν πόδι και εκεί, έχοντας πάρει ταυτόχρονα τα περιφερειακά αεροδρόμια, το αεροδρόμιο "Ελευθέριος Βενιζέλος" και τον ΟΛΠ (που διαχειρίζεται το λιμάνι του Πειραιά).

Το πλέον πρόσφατο όμως είναι άλλο: ο κύριος Σταθάκης (που ως Υπουργός Ανάπτυξης έχει τερματίσει τα κοντέρ με την ανικανότητά του να προσελκύσει έστω και μια πραγματικά σοβαρή επένδυση στην χώρα μας - πραγματικό κατόρθωμα αν σκεφτεί κανείς ότι ξεπουλιούνται κυριολεκτικά τα πάντα εξαιρουμένων των εσώρουχων που φορούν) ανακοίνωσε ότι η συμφωνία CETA μεταξύ Ε.Ε. και Καναδά, είναι επωφελής (!!!!!!!) για τα ελληνικά συμφέροντα (δικαιολογημένη τοποθέτηση δεδομένου ότι είναι πολλές σελίδες τις οποίες αποκλείεται να έχει διαβάσει), ενώ δήλωσε περιχαρής ότι ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ να συμφωνήσει με τους Καναδούς η φέτα (για την ανυπαρξία προστασίας της ονομασίας της από την CETA έχουμε γράψει εδώ) που θα παράγεται στον Καναδά να γράφει "feta made in Canada" αν παράγεται από αιγοπρόβειο γάλα και αν όχι να αναγράφεται "feta style". Νομίζουμε ότι γι' αυτή τη μεγάλη "επιτυχία" ο κύριος Σταθάκης δικαιούται να μπει στην μικρή λίστα των πατέρων του έθνους, αφού μπροστά σ' αυτό το "κατόρθωμα" η επιτυχία του Ελευθέριου Βενιζέλου στη Συνθήκη των Σεβρών φαντάζει μικρή.
Στα σοβαρά όμως, ο κύριος Σταθάκης - αν ήξερε να κάνει τη δουλειά για την οποία πληρώνεται - θα γνώριζε πολύ καλά ότι: α) η φέτα είναι ένα από τα ΕΛΑΧΙΣΤΑ αναγνωρίσιμα ελληνικά προϊόντα τα οποία πωλούνται ευρέως στο εξωτερικό, επομένως οποιαδήποτε παραχώρηση αποτελεί ήττα για τα συμφέροντά της και β) τον μέσο Ευρωπαίο καταναλωτή που δεν ξέρει (και δεν τον ενδιαφέρουν) γεωγραφίες και Π.Ο.Π. σημασία έχει το τυρί να γράφει φέτα. Αν γράφει φέτα γι' αυτόν είναι το ίδιο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες για να τους λέει "μπράβο" η συμβία τους ή μαμά τους το βράδυ πριν πάνε για ύπνο. Είναι δε προφανές επίσης, ότι προσπάθειες υποστήριξης τέτοιων συνθηκών (με βαρυ-Ασήμαντα άρθρα όπως αυτό του κύριο Σταθάκη στην "Εφημερίδα των Συντακτών" στο οποίο μπλέκοντας την παγκοσμιοποίηση, τα δημόσια αγαθά και τα δικαιώματα, προσπαθεί να πείσει ότι μια κακή συμφωνία -στην οποία πολλά θυσιάζουμε και τίποτα δεν παίρνουμε- είναι καλύτερη από το καθόλου) δεν μπορούν να λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν. Είναι ακριβώς αυτή η λογική του "καλού" Μνημονίου, που μας έφερε εδώ που βρισκόμαστε - δηλαδή στο μηδέν.
Συνοψίζοντας εμείς θα πούμε το εξής: η ανικανότητα μπορεί κάποια στιγμή να συγχωρεθεί. Η προσπάθεια να μασκαρευτεί όμως η ανικανότητα ως επιτυχία είναι τουλάχιστον αξιόποινη και θα πρέπει να υπάρξει μια δίκαιη τιμωρία πριν να είναι πολύ αργά για την χώρα. Δεν μπορεί η Βαλωνία να "παγώνει" (και σωστά) διεθνείς συνθήκες λόγω των τυριών της και εμείς να λέμε "δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, δυστυχώς" και ότι "τα προβλήματα θα τα λύσουμε στην μεταβατική περίοδο". Κάποιοι άλλοι απέδειξαν ότι μπορούν να κάνουν το κάτι παραπάνω, κάνοντας τους δικούς μας υπόλογους...