Μερικοί λόγοι του γιατί δεν έχει σημασία η Γερμανική άρνηση για τις κατοχικές αποζημιώσεις

Η υπόθεση των Κατοχικού δανείου και των γερμανικών αποζημιώσεων θα πρέπει κάποια στιγμή ν' αντιμετωπιστεί από την ελληνική κοινή γνώμη και την ελληνική πολιτειακή ηγεσία με τη σοβαρότητα που της αρμόζει - το θέμα είναι εξόχως σημαντικό, και θα πρέπει να υπάρξει κάποιος νοήμων άνθρωπος που θα χαράξει μια εθνική στρατηγική με σαφή χρονοδιάγραμμα και στόχους...

Αφορμή γι' αυτήν μας την παρατήρηση είναι η νέα ανακίνηση του θέματος από τον Πρωθυπουργό, που επ' ευκαιρία της επίσκεψής του σε μαρτυρικές περιοχές της Ηπείρου, δήλωσε (με περισσή σοβαρότητα) ότι "το θέμα θα τεθεί στο ανώτερο επίπεδο". Μετά βέβαια μας τα χάλασε, αναφέροντας ως παράδειγμα τη συζήτηση των αποζημιώσεων στην "παιδική χαρά" του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (που κανείς στην χώρα μας τα τελευταία 35 χρόνια δεν έχει καταλάβει ακόμα το ρόλο του), αλλά όπως και να έχει το θέμα αποκτάει μια κινητικότητα, πιο έντονη από την μουσειακή αποτίμηση της υπόθεσης που συνέβαινε τον τελευταίο ένα χρόνο, μετά την αποχώρηση της κ. Κωνσταντοπούλου από την Προεδρία της Βουλής.

Επειδή όμως είμαστε πανηγυριώτικος λαός, τα ΜΜΕ πέρασαν από την χαρά του πορίσματος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (που για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά στοιχειοθετεί την υπόθεση με νούμερα, προτείνει νομικά επιχειρήματα και δίνει μια κατεύθυνση για το πως θα πρέπει να κινηθούμε ως χώρα) και των δηλώσεων του Πρωθυπουργού, στο αυτομαστίγωμα και την μικροπολιτική εκμετάλλευση των (προφανώς) αρνήσεων των Γερμανών για άμεση ικανοποίηση του ελληνικού αιτήματος.

Έλλειψη σοβαρότητας λοιπόν, αφού θα πρέπει να ήμασταν αιθεροβάμονες αν πιστεύαμε ότι οι Γερμανοί θα διάβαζαν τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού και το πόρισμα και θα έστελναν τα χρήματα με τ' αεροπλάνα - όπως πιθανότατα θα έπρεπε να κάνουν, ώστε τα διάφορα sites και οι αντιπολιτευόμενες εφημερίδες να είναι ευχαριστημένα. 

Πέραν αυτού όλοι ξεχνούν ότι τις δηλώσεις αυτές τις έκανε ο κ. Τσίπρας (ο Αλέξης της καρδιάς μας δηλαδή) σε συνεντεύξεις και ομιλίες του. Κανένας πρέσβης ή υπουργός Εξωτερικών δεν έκανε ρηματική ανακοίνωση ή κατέθεσε επίσημο αίτημα αποζημίωσης. Με λίγα λόγια "στον αέρα" ζητήσαμε τα χρήματα, "στον αέρα" μας απάντησαν. Όχι βέβαια πως θα έκαναν αποδεκτές τις απαιτήσεις μας αν τις καταθέταμε γραπτώς: απλώς τότε θα μπορούσαμε να πάρουμε την άρνησή τους και να την πάμε εκεί που πρέπει, δηλ. στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και να ζητήσουμε αποζημιώσεις με βάση τα στοιχεία τα οποία έχουμε. 

Τώρα, όσο δε ζητάμε κάτι εγγράφως και στοιχειοθετημένα, η υπόθεση "αιωρείται". Το Βερολίνο μπορεί να θεωρεί ότι δεν χρωστάει τίποτα, πατώντας στην ελληνική κουτοπονηριά και αναβλητικότητα, αλλά στην πραγματικότητα οι Γερμανοί γνωρίζουν ότι αν δεν κριθεί η υπόθεση στα δικαστήρια, παραμένει ανοιχτή. Οι δηλώσεις τους δεν έχουν καμία νομική ισχύ - όπως και οι δικές μας. Μπορούν μάλιστα ο Τσίπρας και η Μέρκελ να μαλώνουν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα για το θέμα - αλλά η υπόθεση θα παραμένει ανοιχτή. Έτσι κάθε πανηγυρισμός για τον "μάγκα τον Αλέξη που ανησύχησε τους Γερμανούς" ή κάθε πηχαίος τίτλος πως "έβαλε φρένο το Βερολίνο για τις αποζημιώσεις" αποτελούν καφενειακού τύπου κουβέντες για να περνάει η ώρα.

Βέβαια δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι ο χρόνος είναι εναντίον μας. Δεν μπορεί δηλαδή η Ελλάδα να περιμένει να φτιάξει η οικονομία της, να σταματήσει ο πόλεμος στην Συρία ή να ξανακερδίσει το Euro για να κάνει το αυτονόητο δηλ. να φέρει το θέμα στα Δικαστήρια. Πλέον έχουμε στα χέρια μας επίσημα πορίσματα, έχουμε όλες τις εκθέσεις που στοιχειοθετούν τις καταστροφές και τις κλοπές των Γερμανών - ε, πρέπει να πάμε παρακάτω.
Το επιχείρημα ότι "δεν πρέπει να στεναχωρήσουμε τους Γερμανούς" (που είχε χρησιμοποιήσει ο Σταύρος Θεοδωράκης τις εποχές που ήταν "στα πάνω του" και που πλέον ασπάζονται πολλοί κυβερνητικοί παράγοντες) είναι το λιγότερο αφελές: αν κάποιος είναι φίλος αναγνωρίζει το λάθος του και πληρώνει, αν δεν το κάνει δεν είναι φίλος και πρέπει να υπάρξει άλλου είδους παρέμβαση για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Μια συγγνώμη (την οποία έδωσαν οι Γερμανοί σχετικά πρόσφατα, όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ), δε φτάνει, και έτσι είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, κάποιοι θα πρέπει να έρθουν προ των ευθυνών τους.

Οι νεκροί περιμένουν στο κάτω - κάτω και κάποια στιγμή θα πρέπει να δικαιωθούν...
Γι' αυτό λοιπόν είναι απαραίτητο να συμβεί αυτό που γράψαμε παραπάνω: ένας σοβαρός άνθρωπος, να μαζέψει όλα τα στοιχεία, να ζητήσει επισήμως ικανοποίηση - και να είναι έτοιμος (δηλ. να έχει ένα έτοιμο χρονοδιάγραμμα δράσης) για τα επόμενα βήματα. Είναι δε απαραίτητο αυτός ο σοβαρός άνθρωπος να έχει πίσω του όλα τα πολιτικά κόμματα (ή τουλάχιστον αυτά που σέβονται τον εαυτό τους), τα οποία θα έχουν συμφωνήσει στη στρατηγική που ακολουθηθεί, ώστε να πειστούν αυτοί που θα εξετάσουν το αίτημα μας, ότι είμαστε ενωμένοι - έτσι γι' αλλαγή...
Αν υπάρχει τέτοιος άνθρωπος, παρακαλώ να μας τον υποδείξετε...

(Για τις επιπτώσεις της Γερμανικής Κατοχής στην χώρα μας μπορείτε να διαβάσετε εδώ).