Μια απάντηση στις "αναθεωρητικές" δηλώσεις του Ερντογάν και στις αναφορές του στη Συνθήκη της Λωζάνης

Οι συνεχείς αναφορές Ερντογάν περί "προβληματικής συνθήκης" αναφερόμενος στη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 (αποτέλεσμα της Μικρασιατικής Καταστροφής), και οι αλλεπάλληλες αναφορές του "σ' εκείνους που δεν πήραν το μάθημά τους όταν έχασαν την Κωνσταντινούπολη" και μάλιστα σ' ένα "φορτισμένο" για τον Ελληνισμό μήνα, δείχνουν ξεκάθαρα τι παθαίνει κανείς όταν δεν υπερασπίζεται την ιστορία του επιτυχώς.

"Με τη Συνθήκη της Λωζάννης δώσαμε στους Έλληνες τα νησιά, που αν φωνάξεις από τις ακτές του Αιγαίου, θα ακουστείς απέναντι. Είναι αυτό νίκη;» είπε. Ο ίδιος συνέχισε: «Όσοι έκατσαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στη Λωζάννη, δεν εκμεταλλεύτηκαν τη συνθήκη αυτή. Και επειδή αυτοί δεν την εκμεταλλεύτηκαν, δυσκολευόμαστε σήμερα εμείς".

Ο κύριος Ερντογάν βέβαια κάνει αυτές τις δηλώσεις για εσωτερική κατανάλωση, αλλά παρόλα αυτά είμαστε της άποψης ότι πρέπει όμως να του δοθεί μια νηφάλια μεν αλλά σαφής απάντηση επί του θέματος, από τα αρμόδια κανάλια που να στηρίζεται στην ιστορική αλήθεια.

Έτσι λοιπόν θα πρέπει να γίνει υπενθύμιση ότι:

α) Με τη Συνθήκη της Λωζάνης, ο μόνος που έδωσε εδάφη ήταν η Ελλάδα. Συγκεκριμένα η Ελλάδα επέστρεψε την περιοχή της Σμύρνης, την Ανατολική Θράκη καθώς και τα νησιά της Ίμβρου και της Τενέδου στην Τουρκία, περιοχές που είχαν παραχωρηθεί στην Ελλάδα με τη Συνθήκη των Σεβρών του 1920. Τη δε Συνθήκη των Σεβρών από πλευράς της Τουρκίας την είχε υπογράψει η τότε νόμιμη τουρκική κυβέρνηση υπό τον τελευταίο Σουλτάνο Μωάμεθ ΣΤ΄. 

β) Το μόνο κομμάτι από τα παραπάνω παραχωρηθέντα εδάφη που κατακτήθηκε στρατιωτικά από τους Τούρκους ήταν η περιοχή της Σμύρνης. Στην Ανατολική Θράκη μέχρι τη Συνθήκη της Λωζάνης υπήρχε ελληνικός στρατός και μάλιστα η Ραιδεστός (σημερινή ονομασία Τεκιρντάγ) ήταν από τα πρώτα σημεία συγκέντρωσης των Μικρασιατών προσφύγων, θεωρούμενη ως ασφαλής προορισμός γι' αυτούς. Η δε στρατιωτική ισχύς στο συγκεκριμένο μέτωπο ήταν καταφανώς υπέρ της Ελλάδας γι' αυτό εξάλλου δεν έγινε καμία προσπάθεια κατάληψης της Θράκης από τους Τούρκους. Μεγάλο μέρος δε της Ανατολικής Θράκης παραχωρήθηκε ως αντάλλαγμα για την ΜΗ καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων που καταλογίστηκαν εις βάρος της χώρας μας και η οποία ΔΕΝ μπορούσε ν' αποπληρώσει λόγω της δεινής οικονομικής της κατάστασης. Για να μη μιλήσουμε για την Ίμβρο και την Τένεδο που μέχρι τη δεκαετία του 1950 είχαν συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς.

γ) Η Τουρκία ποτέ δε σεβάστηκε τη Συνθήκη της Λωζάνης. Ειδικά για τα νησιά της Ίμβρου και της Τενέδου που υπήρχε πρόβλεψη για ειδικό καθεστώς και προστασία του ελληνικού πληθυσμού με Χριστιανό διοικητή και αρχηγό της αστυνομίας, η Συνθήκη της Λωζάνης καταπατήθηκε και συνεχίζει να καταπατείτε βάναυσα. Να μη συζητήσουμε για τα πογκρόμ έναντι των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη (με αποκορύφωμα τα Σεπτεμβριανά του 1955) που οδήγησαν στην ολική έξοδο των Ελλήνων από την Πόλη. Αντίθετα η χώρα μας το έκανε σε μεγάλο βαθμό (τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο), δίνοντας προνόμια στη μουσουλμανική μειονότητα, επιτρέποντας την εφαρμογή της Σαρία και αφήνοντας την Τουρκία να "κάνει παιχνίδι" με πληθυσμούς που είναι μουσουλμανικοί μεν, αλλά όχι τουρκογενείς δε. 

δ) Ακόμα ως προς τη Συνθήκη των Σεβρών, η Τουρκία υπό τον Κεμάλ κατέληξε να αποδεχθεί τελικά το μεγαλύτερο μέρος των όρων της συνθήκης (κάνοντας υπόγειες συμφωνίες με τους "Συμμάχους"), με εξαίρεση εκείνων που αφορούσαν την Ελλάδα - πράγμα που οδήγησε στην επέκταση του πολέμου και την Μικρασιατική καταστροφή (αφού η χώρα μας είχε κάνει επανειλλημένα προτάσεις για συμφωνία και υπογραφή ειρήνης, ενώ είχε νίκες στο στρατιωτικό μέτωπο) και τέλος,

ε) αν κάποιος βρέθηκε σε δυσμενή θέση κατά τις διαπραγματεύσεις στην Λωζάννη αυτός ήταν η Ελλάδα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πιέστηκε αφόρητα από τους "Συμμάχους" (που είχαν ήδη συμφωνήσει εκτός διαπραγματεύσεων με τον Κεμάλ), αλλά χρησιμοποιώντας τη ναυτική υπεροχή της χώρας μας και την ύπαρξη της στρατιάς του Έβρου (που είχε αναδιοργανωθεί από τους Πλαστήρα και Πάγκαλο και η οποία θα μπορούσε να πιέσει την Κωνσταντινούπολη) κατάφερε να συγκρατήσει τις "ορέξεις" του Κεμάλ, ο οποίος γνώριζε ότι παρότι την υπεροχή του τουρκικού στρατού στην Μικρά Ασία δεν θα ήταν εύκολο να κατακτηθούν νησιά του Αιγαίου, ούτε ο Έβρος.  

Οι δηλώσεις του Ερντογάν δε βοηθούν το κλίμα προσέγγισης που προσπαθεί - μάταια - να προωθήσει η χώρα μας. Επίσης δείχνει ότι το καθεστώς του δε δείχνει να συνειδητοποιεί τη σημασία της υποστήριξης που του έδωσε η χώρα μας στην περίοδο του πραξικοπήματος - αν η Ελλάδα υποστήριζε (υπόγεια) τους πραξικοπηματίες, τα πράγματα ίσως να ήταν διαφορετικά γι' αυτόν.  Ας ελπίσουμε ότι η σοβαρότητα θα επανέλθει και κάποιοι θα βάλουν τα πράγματα στη θέση τους - αν και πολύ αμφιβάλουμε.

(Το πλήρες κείμενο της συνθήκης μπορείτε να το βρείτε εδώ).

Ο αλήστου μνήμης Μανωλέας, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ιδιωτικοποίησεις στην χώρα μας

Ο Μανώλης Μανωλέας καταγόταν από την Καρδαμύλη και το πραγματικό του όνομα ήταν Αντώνης Κρητικός. Από πολύ νωρίς μυήθηκε στην κομμουνιστική θεωρία και σε σύντομο χρονικό διάστημα έδειξε στο κόμμα τη "σοβαρή" και "πειθαρχημένη" δράση του. Το 1925 έγινε πρόεδρος των ναυπηγοξυλουργών Καλαμάτας, στη συνέχεια γενικός γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Γυθείου (1926 - 1927) και το 1929 άρχισε η κυρίως κομματική του δραστηριότητα στον Πειραιά. Πρωτοστάτησε σε απεργίες και συλλαλητήρια, ενώ συγκρούστηκε πολλές φορές με την Αστυνομία και έδωσε δυναμικά μάχες στους δρόμους με μέλη εθνικιστικών οργανώσεων. Το 1932 εξελέγη βουλευτής Πειραιά με μεγάλη διαφορά ψήφων. Τον Αύγουστο του 1933 έφυγε μαζί με μια ομάδα άλλων κομμουνιστών για τη Σοβιετική Ένωση, όπου παρακολούθησε σεμινάρια, στην περίφημη Κομματική Σχολή της

ΚΟΥΤΒ, πάνω σε θέματα τακτικής προσηλυτισμού και θεωρητικής κατάρτισης. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, τον Οκτώβριο του 1935, είχε πλέον πεισθεί ότι ο κομμουνισμός της Σοβιετικής Ένωσης δεν είχε καμία σχέση με εκείνον που ο ίδιος οραματιζόταν και αγωνιζόταν να εγκαταστήσει. Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 1936 εξελέγη εκ νέου βουλευτής με το ΚΚΕ από τον λαό του Πειραιά. Ήταν τόσο αγαπητός στα εκεί κομματικά στελέχη, ώστε δημιουργήθηκε νεολαία που έφερε το όνομα του: οι "Μανώληδες". Οι "Μανώληδες" του Πειραιά ξεπέρασαν τους χίλιους και αποτελούσαν τα πιο δυναμικά μέλη του κομματικού μηχανισμού της περιοχής. Κατά το πρότυπο των "Μανώληδων" δημιουργήθηκαν τη δεκαετία του '60 οι "Λαμπράκηδες". Ο Μανωλέας τέθηκε επικεφαλής, ως βουλευτής, μιας πορείας εκατοντάδων απεργών και μαθητών γυμνασίου και αντιμετώπισε την Αστυνομία. Συνελήφθη από αστυνομικούς και κλείστηκε στις φυλακές. Κατά τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου εκτοπίσθηκε κατά σειρά στην Ανάφη, στην Αίγινα και στην Κέρκυρα, όπου παρέμεινε φυλακισμένος μαζί με τον Ν. Ζαχαριάδη, τότε ηγέτη του ΚΚΕ. Στις φυλακές της Κέρκυρας διαφώνησε έντονα με τον Ζαχαριάδη πράγμα που του στοίχισε τη διαγραφή του από το κόμμα. Ακολούθησε η γραπτή δήλωσης αποκήρυξης του κομμουνισμού η ένταξη του στην ΕΟΝ. Με εντολή του δαιμόνιου Μανιαδάκη συμμετείχε στη λεγόμενη Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ μαζί με άλλα γνωστά κομματικά στελέχη, όπως ο Μάθεσης, ο Μιχελίδης, ο Μίτλας, ο Μιχ. Τυρίμος, κ.ά. Όλοι μαζί εξέδωσαν δικό τους «Ριζοσπάστη» και έφεραν τέτοια αναστάτωση στο κομμουνιστικό κίνημα ώστε ο Ιωαννίδης, γεν. γραμματέας του ΚΚΕ κατά την Κατοχή, είπε ότι ο Μανιαδάκης με την Προσωρινή Διοίκηση τους "χάλασε μέσα σε δύο χρόνια όσα αυτοί είχαν καταφέρει τόσο καιρό με κόπο και επίμονη κομματική εργασία". Ο Μανωλέας και τα άλλα στελέχη έδιναν διαλέξεις στα αμφιθέατρα των Πανεπιστημιακών Σχολών και παρείχαν την κομματική τους εμπειρία στην Ασφάλεια. Η Κατοχή βρήκε τον Μανωλέα άνεργο και τελείως αποκομμένο από τους πρώην "φίλους" του. Αναγκάστηκε να εργασθεί ως μάγειρος σε κάποιο εργοστάσιο μέχρι το 1943. Ο Μανωλέας τότε προσέφερε τις υπηρεσίες του στο κατοχικό ραδιόφωνο και στο Γραφείο Τύπου της γερμανικής πρεσβείας. Η γνωστή Σίτσα Καραϊσκάκη συντόνιζε την παρουσίαση των κειμένων και των λόγων Μανωλέα. Τα περισσότερα άρθρα του Μανωλέα δημοσιεύθηκαν στις αθηναϊκές εφημερίδες τον Απρίλιο του 1943 με τον γενικό τίτλο: "Το αληθινό πρόσωπο του κομμουνισμού". Μια δεύτερη σειρά άρθρων άρχισε να δημοσιεύεται στις 23 Μαΐου και διήρκεσε ως τις 30 Μαΐου 1943 έχοντας τον γενικό τίτλο "Ελλάς ξύπνα!" και υπότιτλο "του πρώην βουλευτού του κομμουνιστικού κόμματος κ. Μανώλη Μανωλέα". Η δράση του Μανωλέα είχαν αποτέλεσμα το όνομα του να μπει στη "μαύρη" λίστα της ΟΠΛΑ και να εκτελεστεί τον Γενάρη του '44.

Το παραπάνω απόσπασμα από το βιβλίο " Η μαύρη σκιά στην Ελλάδα" του Ιάκωβου Χονδροματίδη, που αναφέρεται στο πως ένα από τα σημαντικότερα στελέχη του ΚΚΕ στο μεσοπόλεμο κατέπεσε ηθικά σε σημείο να συνεργαστεί με τους διώκτες του κομμουνισμού (αρχικά) και τους κατακτητές (τελικά), παραμένει επίκαιρο και θα έπρεπε να διδάσκεται ως παράδειγμα προς αποφυγή σε όλους όσους αυτοαποκαλούνται "αριστεροί" και έχουν κυβερνητικές ή βουλευτικές θέσεις. 

Η δε σχέση του με το σήμερα και τους "αριστερούς" που έφτασαν στο σημείο ν' αποποιούνται πλήρως όλες τις αρχές και τις θέσεις που είχαν προεκλογικά πριν γίνουν κυβέρνηση, είναι σχεδόν ταυτόσημη. Είμαστε σίγουροι ότι και ο Μανωλέας, "με πόνο ψυχής" θα αποφάσισε να συνεργαστεί αρχικά με τον Μανιαδάκη και μετά με τους Ναζί. Ίσως να θεωρούσε αυτές τους τις κινήσεις "μονόδρομο". Η διαφορά όμως είναι ότι ο Μανωλέας ζούσε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και πιθανότατα λύγισε. Οι δικοί μας υποτίθεται ότι λειτουργούν σε καιρούς που υπάρχει δημοκρατία. Επίσης ο Μανωλέας με τις πράξεις του αντιπαρατάχθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα και την Αντίσταση (που έπαιρνε δύναμη από τις νίκες των Συμμάχων και των Σοβιετικών) - δεν έβλαψε όμως την πατρίδα του ανεπανόρθωτα, όπως κάνει η σημερινή κυβέρνηση, βάζοντας υπό ιδιωτικοποίηση τα πάντα και μεταξύ αυτών το σημαντικότερο αγαθό για την ύπαρξη ζωής - το νερό. Έχουμε την αίσθηση ότι ακόμα και ο Μανωλέας - που υπέγραψε δηλώσεις αποκήρυξης, πρόδωσε τις ιδέες του και τα ιδανικά του και κατέληξε παλιάτσος της Σίτσας Καραϊσκάκη και του Μανιαδάκη - θα δίσταζε να βάλει την υπογραφή του σε κάτι τόσο σοβαρό, που πολύ δύσκολα θα μπορεί ν' ανακληθεί. Πιστεύουμε ότι ακόμα και ο Μανωλέας - που από ήρωας των εργατών κατέληξε συνεργάτης της δικτατορίας του Μεταξά - θα ζύγιζε τα πράγματα καλύτερα πριν αφήσει έκθετους στις ορέξεις των δανειστών που θα ελέγχουν πλέον την πρόσβαση στο νερό για 5 εκατομμύρια Έλληνες πολίτες. 

Δυστυχώς σε αντίθεση με τον Μανωλέα που είχε λίγους σχετικά παραστάτες, η κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία στην Βουλή. Και θα έχει μαζί της και αρκετούς από τους δήθεν αντιπολιτευόμενους, που θα γελούν με τα χάλια των "αριστερών". Και θα ψηφίσουν μαζί τους...

Κάποια στιγμή βέβαια ο λαός θα τους τιμωρήσει εκλογικά. Αλλά η ζημιά που θα έχουν κάνει τόσο στην πατρίδα, όσο και στην δημοκρατία θα είναι τόσο μεγάλη που δεν θα υπάρχει περιθώριο αναστροφής - ακόμα και αν περάσουν πάρα πολλά χρόνια...

(Και ένα τελευταίο σχόλιο: Επικεντρωνόμαστε στην ιδιωτικοποίηση του νερού (και όχι του Ελληνικού, των αεροδρομίων ή των λιμανιών) γιατί αποτελεί την ύστατη απαξίωση του "αριστερού" ΣΥΡΙΖΑ. Αν και στην πραγματικότητα, οι λόγοι του γιατί το νερό ΔΕΝ πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί είναι αυτονόητοι, αξίζει να διαβάσετε το κείμενο των εργαζομένων της ΕΥΔΑΠ, που τους εξηγεί με λόγια απλά και κατανοητά - Σημειώνουμε βέβαια ότι με βάση αποφάσεις του ΣτΕ ο έλεγχος των εταιρειών παροχής ύδρευσης-αποχέτευσης δεν μπορεί να περάσει σε ιδιώτες. Αυτό δεν εμποδίζει τον κ. Πιτσιόρλα, πρώην υβριστή του Αλέξη Τσίπρα και νυν αδερφικού του φίλου να δηλώνει ότι: "είναι γνωστό το ενδιαφέρον γαλλικών εταιρειών για τη συμμετοχή τους στους διαγωνισμούς που θα κάνει το ΤΑΙΠΕΔ για μειοψηφικό πακέτο μετοχών αυτών των εταιρειών. Όπως επίσης είναι γνωστή η θέση της ελληνικής κυβέρνησης ότι η πλειοψηφία των μετοχών των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, δηλαδή ο έλεγχός τους, θα παραμείνει στο Δημόσιο". Δηλαδή με λίγα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ δε μασάει και θα πουλήσει, κάνοντας τις πονηριές που έκανε ο κ. Σημίτης όταν ξεκινούσε τις ιδιωτικοποιήσεις...).

Δημογραφικό πρόβλημα - Βρισκόμαστε λίγο πριν το τέλος του ελληνισμού;

Μπορεί τα μνημόνια, η ανεργία, οι περικοπές μισθών και συντάξεων και η ακρίβεια να είναι μονίμως στο κέντρο της επικαιρότητας τα τελευταία 12 χρόνια, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνισμού και επισήμως πλέον δεν είναι - σε βάθος χρόνου πάντα - τίποτε απ' όλα αυτά.

Όπως αναδεικνύεται από πρόσφατες έρευνες, το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας (αλλά και της Κύπρου) είναι το δημογραφικό (δείτε σχετική αναφορά εδώ και την αναλυτική έκθεση εδώ). 

Βέβαια μια ματιά γύρω μας - για όσους ζουν ακόμα στην Ελλάδα ή στην Κύπρο - δίνει μια σαφή εικόνα της κατάστασης: οι γάμοι είναι όλο και λιγότεροι, τα ζευγάρια κάνουν οικογένεια όλο και σε μεγαλύτερη ηλικία (πράγμα που περιορίζει το δυνητικό αριθμό απογόνων), ενώ και αυτοί που κάνουν, σταματούν στο 1ο παιδί - με τα δύο παιδιά να θεωρούνται "ταβάνι" για τους περισσότερους.
Την ίδια στιγμή μεγάλο κομμάτι του οικονομικού ενεργά πληθυσμού μεταναστεύει μαζικά εκτός Ελλάδας, παίρνοντας μαζί του εκτός απ' τ' όνειρά του και ένα κομμάτι από το μέλλον της πατρίδας μας: αυτοί είναι γραφτό να κάνουν παιδιά και οικογένεια εκτός των στενών ορίων της Ελλάδας και να χτίσουν τις χώρες υποδοχής τους με τα εφόδια που έχουν πάρει στην χώρα μας.

Στην πραγματικότητα όμως η οικονομική κρίση είναι απλώς η θρυαλλίδα που τίναξε τα πάντα στον αέρα: Όπως φαίνεται από πλειάδα στατιστικών στοιχείων, το 1980 ο δείκτης γονιμότητας ήταν στην χώρα μας στο 2,21%, με αυτόν πέφτει στα 2003 στο 1,28%, και το 2014 στο 1,30%. Η Κύπρος δε, βρίσκεται (στα 2014) μόνο μια θέση πάνω από την Ελλάδα έχοντας δείκτη 1.31%.
Επομένως, ακόμα και την περίοδο που η Ελλάδα βρισκόταν στα χρόνια της ευμάρειας, τα στατιστικά στοιχεία ήταν συντριπτικά εις βάρος του μέλλοντος του ελληνισμού και έπρεπε να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ποτέ, αφού οι πολιτικοί - τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο - στηρίχθηκαν στην τεχνητή αύξηση του πληθυσμού της χώρας λόγω της εισροής μεταναστών και της επιστροφής ενός ποσοστού Ελλήνων που ζούσαν εκτός Ελλάδας και Κύπρου στις χώρες τους. Οι τελευταίοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία συνταξιούχοι, αποφάσισαν να επιστρέψουν για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους.
Στη συνέχεια όμως, ήρθε η κρίση, οι νέοι άρχισαν να φεύγουν μαζικά εκτός των συνόρων για ένα καλύτερο αύριο, ενώ την ίδια ώρα οι παλιοί ξένοι μετανάστες άρχισαν να ψάχνουν άλλες χώρες να συνεχίσουν τη ζωή τους ή να επιστρέφουν στις χώρες τους. Και φτάσαμε, εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.

Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι μόνο ελληνικό. Είναι πανευρωπαϊκό (διαβάστε σχετικά εδώ για την Ιταλία). Βέβαια στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες,και  σε αντίθεση με την Ελλάδα και την Κύπρο (που όπως και πολλά άλλα πράγματα, το δημογραφικό ζήτημα έχει παραπεμφθεί στις καλένδες) γίνονται προσπάθειες στήριξης της οικογένειας και της τεκνοποίησης. Διαφημιστικές καμπάνιες, κοινωνικά επιδόματα και παροχές (π.χ. επιδόματα γάμου - τέκνων, προστατευμένες άδειες μητρότητας στον ιδιωτικό τομέα), υποστηρικτικοί μηχανισμοί (π.χ. παιδικοί σταθμοί, υποστήριξη της μητρότητας) είναι μερικές μέθοδοι που έχουν ακολουθηθεί - με τις μεγάλες χώρες να δέχονται επίσης μεγάλο αριθμό μεταναστών (σε στοχευμένες εργασιακές ειδικότητες).
Η πολιτειακή ηγεσία αντίθετα αδυνατεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις, αφήνει απροστάτευτους όσους αποφασίσουν να κάνουν το "παραπάνω βήμα" (δηλ. την οικογένεια) με την κατάσταση στον ιδιωτικό τομέα να θυμίζει "ζούγκλα" (με έγκυες να υποχρεώνονται σε παραίτηση ή να μην πληρώνονται καν τα προβλεπόμενα από το νόμο) και απλώς περιμένει εξωτερικούς παράγοντες (όπως π.χ. τους μετανάστες) να λύσουν το θέμα. Όπως πάντα δηλαδή, κάποιος "από μηχανής Θεός" θα έρθει να σώσει την κατάσταση για μας.

Η αντιμετώπιση αυτή είναι το λιγότερο αφελής και επικίνδυνη. Γιατί αυτό που κινδυνεύει δεν είναι το ελληνικό ή το κυπριακό κράτος. Αυτό είναι το λιγότερο, δεδομένου ότι, ούτως ή άλλως, με την εξέλιξη της Ε.Ε.,η Ελλάδα όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, θα απορροφηθεί από μια μεγαλύτερη κρατική οντότητα - αν παραμείνουμε βέβαια ως χώρα εντός της Ε.Ε. Για την Κύπρο τα πράγματα είναι χειρότερα, αφού υπάρχει και ο φόβος της Τουρκίας. Το ζητούμενο επομένως δεν είναι να υπάρχουν κατοίκοι σε μια χώρα που να πληρώνουν φόρους, χωρίς κανένα συνεκτικό στοιχείο. Αυτό ίσως είναι το ζητούμενο για τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών που θέλουν να παρουσιάζονται ως "πολίτες της Ευρώπης" και να εξασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών τους, τα οποία θα κάνουν κουμάντο στην Ευρώπη. Το ζητούμενο είναι υπάρχουν Έλληνες - και αυτό που κινδυνεύει είναι ο ελληνισμός με όλα τα χαρακτηριστικά του, όπως η γλώσσα, η κουλτούρα, η θρησκεία, η παράδοσή και η ιστορία του.
Και για να μην χαρακτηριστούμε ως ρατσιστές ή εθνικιστές, δεν αναφερόμαστε σε κάποιους "γνήσιους" απογόνους των αρχαίων Ελλήνων. Αναφερόμαστε σε ομάδες ανθρώπων που αναγνωρίζουν τα παραπάνω στοιχεία ως δικά τους, δέχονται ότι τους αντιπροσωπεύουν και αυτοχαρακτηρίζονται ως Έλληνες - πάνω και πέρα απ' οτιδήποτε άλλο. Αυτοί δε χρειάζεται να είναι 15 γενιές "Έλληνες", ούτε να είναι λευκοί. Πρέπει να έχουν όμως ελληνική συνείδηση, ανεξαρτήτως "ρίζας". 

Οι μετανάστες δεν μπορεί να είναι η λύση, γιατί όταν έρχονται μαζικά γκετοποιούνται (όπως έχει αποδείξει η πρόσφατη ελληνική και όχι μόνο εμπειρία) ή ριζοσπαστικοποιούνται (όπως έχει αποδείξει η πρόσφατη βρετανική, γαλλική και βελγική εμπειρία). Ως αριθμοί και ως "φτηνό εργατικό δυναμικό" είναι καλοί για τις άρχουσες οικονομικές τάξεις, αλλά τα προβλήματα που δημιουργούνται στη βάση είναι αξεπέραστα. Ειδικά όταν η διαφορά κουλτούρας είναι τέτοια που δεν επιτρέπει την υπερπήδηση των κοινωνικών στεγανών που υπάρχουν στις χώρες υποδοχής καθώς και από μέρους των μεταναστών. 

Βέβαια ελληνισμός μπορεί να υπάρξει και εκτός συνόρων της χώρας. Ως τέτοιος υπήρξε εξάλλου για αιώνες, μέχρι την απελευθέρωση, και για δεκαετίες μετά απ' αυτήν. Όμως οι εποχές αλλάζουν, η παγκοσμιοποίηση είναι ισχυρότερη από την ατομική οντότητα (όταν αυτή δεν έχει καλλιεργηθεί έντονα), ενώ η αφομοίωση είναι ευκολότερη για εθνικές ομάδες που μπορούν να αισθανθούν "σαν το σπίτι τους" στην χώρα υποδοχής. Έτσι έχουμε το παράδοξο οι Έλληνες που φεύγουν από την χώρα μας τα τελευταία χρόνια να επιζητούν και να επιτυγχάνουν την αφομοίωση (αφού διακατέχονται από μια δυτικού τύπου κουλτούρα και προέρχονται από μια κοινωνία που ξεκίνησε πάνω σε χριστιανικές βάσεις - παρόμοιες μ' αυτές των κοινωνιών στις οποίες καταλήγουν) ενώ την ίδια στιγμή οι μετανάστες που έρχονται στην χώρα μας, δυσκολεύονται ν' αφομοιωθούν αφού το άλμα που χρειάζεται να κάνουν είναι μεγαλύτερο. Την ίδια στιγμή οι σύγχρονοι Έλληνες μετανάστες- υπό το φόβο της απόρριψης - αποστρέφονται τους εαυτούς τους (απορρίποντας έμμεσα την ελληνικότητά τους), περιορίζουν την εκμάθηνση της γλώσσας τους στο σπίτι (με ό,τι αυτό συνέπαγεται για την ποιότητα και το βάθος γνώσης της για τις επόμενες γενιές), αποξενώνονται από τη θρησκεία και την παράδοσή τους και καταλήγουν στην Ελλάδα μόνο για τις διακοπές τους - και αυτό όχι πάντα. Έτσι είναι μαθηματικά βέβαιο ότι για τις επόμενες γενιές η Ελλάδα θα είναι απλώς μια χώρα καταγωγής - και όχι το κύριο σημείο αναφοράς τους.

Το μέλλον φαίνεται δηλαδή να είναι κάθε άλλο παρά λαμπρό. Η έλλειψη σχεδίου (το οποίο εξάλλου δεν πρόκειται να φέρει άμεσα αποτελέσματα ούτως ή άλλως) μπορεί ν' αποδειχτεί καταστροφική δεδομένου ότι δεν υπάρχουν πιθανότητες οικονομικής ανάκαμψης τέτοιας που να ωθήσει σε μαζικές επιστροφές των Ελλήνων μεταναστών.

Επομένως είναι απαραίτητη η χάραξη μιας μακρόπνοης, εθνικής στρατηγικής που να στοχεύει στην ενίσχυση της παιδείας (προς όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως τα ευπαθή), την ύπαρξη κοινωνικής και οικονομικής σταθερότητας καθώς και στήριξη της οικογένειας και της μητρότητας. Μπορεί αυτά ν' ακούγονται "παλιομοδίτικα", ίσως και αφελή σε πολλούς, αλλά σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης (όπως αυτή που ζούμε) επιβάλλεται η επιστροφή σε σίγουρες λύσεις. Για τα υπόλοιπα θα υπάρξει χώρος για πειραματισμούς στο μέλλον - αν υπάρξει.

Σεπτέμβρης, μήνας θλίψης και μνήμης για τον Μικρασιατικό Eλληνισμό - ντοκουμέντα και αλήθειες

Ο Σεπτέμβρης έχει μείνει στην πρόσφατη ελληνική ιστορία για δύο μεγάλες καταστροφές...Πρώτα απ' όλα για την Μικρασιατική καταστροφή και την καταστροφή της Σμύρνης το 1922 (13 εώς τις 17 του Σεπτέμβρη 1922 με το καινούργιο ημερολόγιο) και δεύτερον για τα Σεπτεμβριανά (το πογκρόμ δηλαδή ενάντια των Ελλήνων και των Αρμενίων της Κωνσταντινούπολης το βράδυ της 6ης Σεπτεμβίου του 1955).

Τα δύο αυτά γεγονότα σφράγισαν οριστικά την τύχη του Μικρασιατικού ελληνισμού, που μετά από παρουσία 2500 ετών στην περιοχή ξεριζώθηκε οριστικά.
Δεν έχει νόημα να συζητήσουμε τις αιτίες και τα λάθη τα οποία οδήγησαν στο τέλος της παρουσίας των Ελλήνων στην Μικρά Ασία. Γι' αυτά έχουν γραφεί πολλά και έχουν ειπωθεί περισσότερα. Αν και δεν είναι στόχος μας να κάνουμε πολιτικο-στρατιωτική ανάλυση του ζητήματος, θα παρατηρήσουμε μόνο ότι στην περίπτωση της Μικρασιατικής καταστροφής φαίνεται ξεκάθαρα το πόσο κοντά βρίσκεται η επιτυχία και η απόλυτη καταστροφή, ενώ καταδεικνύεται ότι πολλές φορές οι νίκες στα πεδία των μαχών δεν αρκούν για να καταστεί νικηφόρα μια πολεμική εκστρατεία (λεπτομέρειες για τις επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού μπορείτε να βρείτε εδώ). Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ελληνικός στρατός σ' αυτήν την περίπτωση δεν έχασε ουσιαστικά καμία μεγάλη μάχη, αλλά ο πόλεμος χάθηκε με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή.
Η σημερινή μας ανάρτηση όμως έχει άλλο σκοπό...

Ανατρέχοντας στα χρονογραφήματα της εποχής από την εφημερίδα "Ελεύθερο Βήμα", βρήκαμε γλαφυρές περιγραφές για τα όσα διαδραματίστηκαν στην Αθήνα με τον ερχομό των προσφύγων.  Η έλλειψη αλληλεγγύης, η εκμετάλλευση του πόνου των ξεριζωμένων Ελλήνων και η αδιαφορία από την μία,

 η θλίψη και η καταστροφή από την άλλη,

 φαίνονται στα μικρά αποσπάσματα που αναδημοσιεύουμε (σημείωση: Η Ραιδεστός - σημερινή ονομασία Τεκιρντάγ - στην Ανατολική Θράκη, η οποία αναφέρεται στο παραπάνω δημοσίευμα ως τόπος συγκέντρωσης των προσφύγων δεν καταλήφθηκε ποτέ από Τούρκους και παραχωρήθηκε το 1923 στην Τουρκία μαζί με την υπόλοιπη Ανατολική Θράκη, ως αποτέλεσμα της Συνθήκης της Λωζάνης).

Τόσο από τα δημοσιεύματα όσο και τις μαρτυρίες (π.χ. δείτε την εμπειρία της Διδούς Σωτηρίου εδώ) φαίνεται ότι οι πρόσφυγες αντιμετωπίστηκαν από πλευράς του πληθυσμού με εχθρότητα που άρχιζε από μια γενικευμένη ξενοφοβία και έφθανε ως τα όρια του ρατσισμού και από πλευράς κράτους ως "βάρος", οι δε αρχικές παροχές προς αυτούς ήταν επιεικώς ανεπαρκείς.
Η δε οικονομική εκμετάλλευση των προσφύγων (που ήταν αναγκασμένοι να υποκύπτουν στην αυθαιρεσία των ντόπιων εργοδοτών προκειμένου να επιβιώσουν) έφτασε σε απίστευτα επίπεδα: Οι προσφυγικοί συνοικισμοί προμήθευαν με φθηνά εργατικά χέρια τις επιχειρήσεις που δημιουργούνταν με κρατική ή άλλη ενίσχυση κοντά σε αυτούς τους οικισμούς. Τέλος υπήρξε σαφής κοινωνικός αποκλεισμός, που εμπόδιζε τους πρόσφυγες να ενταχθούν στην ντόπια κοινωνία - η περιθωριοποίηση των Μικρασιατών προσφύγων οφειλόταν, μεταξύ άλλων, στην εγκατάστασή τους σε κοινωνικά απομονωμένους προσφυγικούς συνοικισμούς με χαρακτήρα γκέτο, ενώ οι Μικρασιάτες (μέχρι και τις δεκαετίες του '60 και του '70) ακολουθούσαν ένα παράλληλο τρόπο ζωής, με δικές του πολιτιστικές αξίες και πολιτικούς προσανατολισμούς (στην αρχή ως Βενιζελικοί και στη συνέχεια ως αριστεροί).

Όλα τα παραπάνω τα σημειώνουμε ως συμβολή στην ιστορική μνήμη που πρέπει να έχουμε ως λαός. Και ως παράδειγμα για να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος - όχι τόσο τα πολιτικά (για τα οποία πολλές φορές δεν έχουμε άμεση ευθύνη ως πολίτες), όσο τα κοινωνικά που μας έκαναν να φαινόμαστε ως λαός μικροί και αναξιοπρεπής όταν οι περιστάσεις απαιτούσαν κάτι παραπάνω.

Μερικοί λόγοι του γιατί δεν έχει σημασία η Γερμανική άρνηση για τις κατοχικές αποζημιώσεις

Η υπόθεση των Κατοχικού δανείου και των γερμανικών αποζημιώσεων θα πρέπει κάποια στιγμή ν' αντιμετωπιστεί από την ελληνική κοινή γνώμη και την ελληνική πολιτειακή ηγεσία με τη σοβαρότητα που της αρμόζει - το θέμα είναι εξόχως σημαντικό, και θα πρέπει να υπάρξει κάποιος νοήμων άνθρωπος που θα χαράξει μια εθνική στρατηγική με σαφή χρονοδιάγραμμα και στόχους...

Αφορμή γι' αυτήν μας την παρατήρηση είναι η νέα ανακίνηση του θέματος από τον Πρωθυπουργό, που επ' ευκαιρία της επίσκεψής του σε μαρτυρικές περιοχές της Ηπείρου, δήλωσε (με περισσή σοβαρότητα) ότι "το θέμα θα τεθεί στο ανώτερο επίπεδο". Μετά βέβαια μας τα χάλασε, αναφέροντας ως παράδειγμα τη συζήτηση των αποζημιώσεων στην "παιδική χαρά" του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (που κανείς στην χώρα μας τα τελευταία 35 χρόνια δεν έχει καταλάβει ακόμα το ρόλο του), αλλά όπως και να έχει το θέμα αποκτάει μια κινητικότητα, πιο έντονη από την μουσειακή αποτίμηση της υπόθεσης που συνέβαινε τον τελευταίο ένα χρόνο, μετά την αποχώρηση της κ. Κωνσταντοπούλου από την Προεδρία της Βουλής.

Επειδή όμως είμαστε πανηγυριώτικος λαός, τα ΜΜΕ πέρασαν από την χαρά του πορίσματος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (που για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά στοιχειοθετεί την υπόθεση με νούμερα, προτείνει νομικά επιχειρήματα και δίνει μια κατεύθυνση για το πως θα πρέπει να κινηθούμε ως χώρα) και των δηλώσεων του Πρωθυπουργού, στο αυτομαστίγωμα και την μικροπολιτική εκμετάλλευση των (προφανώς) αρνήσεων των Γερμανών για άμεση ικανοποίηση του ελληνικού αιτήματος.

Έλλειψη σοβαρότητας λοιπόν, αφού θα πρέπει να ήμασταν αιθεροβάμονες αν πιστεύαμε ότι οι Γερμανοί θα διάβαζαν τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού και το πόρισμα και θα έστελναν τα χρήματα με τ' αεροπλάνα - όπως πιθανότατα θα έπρεπε να κάνουν, ώστε τα διάφορα sites και οι αντιπολιτευόμενες εφημερίδες να είναι ευχαριστημένα. 

Πέραν αυτού όλοι ξεχνούν ότι τις δηλώσεις αυτές τις έκανε ο κ. Τσίπρας (ο Αλέξης της καρδιάς μας δηλαδή) σε συνεντεύξεις και ομιλίες του. Κανένας πρέσβης ή υπουργός Εξωτερικών δεν έκανε ρηματική ανακοίνωση ή κατέθεσε επίσημο αίτημα αποζημίωσης. Με λίγα λόγια "στον αέρα" ζητήσαμε τα χρήματα, "στον αέρα" μας απάντησαν. Όχι βέβαια πως θα έκαναν αποδεκτές τις απαιτήσεις μας αν τις καταθέταμε γραπτώς: απλώς τότε θα μπορούσαμε να πάρουμε την άρνησή τους και να την πάμε εκεί που πρέπει, δηλ. στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και να ζητήσουμε αποζημιώσεις με βάση τα στοιχεία τα οποία έχουμε. 

Τώρα, όσο δε ζητάμε κάτι εγγράφως και στοιχειοθετημένα, η υπόθεση "αιωρείται". Το Βερολίνο μπορεί να θεωρεί ότι δεν χρωστάει τίποτα, πατώντας στην ελληνική κουτοπονηριά και αναβλητικότητα, αλλά στην πραγματικότητα οι Γερμανοί γνωρίζουν ότι αν δεν κριθεί η υπόθεση στα δικαστήρια, παραμένει ανοιχτή. Οι δηλώσεις τους δεν έχουν καμία νομική ισχύ - όπως και οι δικές μας. Μπορούν μάλιστα ο Τσίπρας και η Μέρκελ να μαλώνουν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα για το θέμα - αλλά η υπόθεση θα παραμένει ανοιχτή. Έτσι κάθε πανηγυρισμός για τον "μάγκα τον Αλέξη που ανησύχησε τους Γερμανούς" ή κάθε πηχαίος τίτλος πως "έβαλε φρένο το Βερολίνο για τις αποζημιώσεις" αποτελούν καφενειακού τύπου κουβέντες για να περνάει η ώρα.

Βέβαια δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι ο χρόνος είναι εναντίον μας. Δεν μπορεί δηλαδή η Ελλάδα να περιμένει να φτιάξει η οικονομία της, να σταματήσει ο πόλεμος στην Συρία ή να ξανακερδίσει το Euro για να κάνει το αυτονόητο δηλ. να φέρει το θέμα στα Δικαστήρια. Πλέον έχουμε στα χέρια μας επίσημα πορίσματα, έχουμε όλες τις εκθέσεις που στοιχειοθετούν τις καταστροφές και τις κλοπές των Γερμανών - ε, πρέπει να πάμε παρακάτω.
Το επιχείρημα ότι "δεν πρέπει να στεναχωρήσουμε τους Γερμανούς" (που είχε χρησιμοποιήσει ο Σταύρος Θεοδωράκης τις εποχές που ήταν "στα πάνω του" και που πλέον ασπάζονται πολλοί κυβερνητικοί παράγοντες) είναι το λιγότερο αφελές: αν κάποιος είναι φίλος αναγνωρίζει το λάθος του και πληρώνει, αν δεν το κάνει δεν είναι φίλος και πρέπει να υπάρξει άλλου είδους παρέμβαση για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Μια συγγνώμη (την οποία έδωσαν οι Γερμανοί σχετικά πρόσφατα, όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ), δε φτάνει, και έτσι είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, κάποιοι θα πρέπει να έρθουν προ των ευθυνών τους.

Οι νεκροί περιμένουν στο κάτω - κάτω και κάποια στιγμή θα πρέπει να δικαιωθούν...
Γι' αυτό λοιπόν είναι απαραίτητο να συμβεί αυτό που γράψαμε παραπάνω: ένας σοβαρός άνθρωπος, να μαζέψει όλα τα στοιχεία, να ζητήσει επισήμως ικανοποίηση - και να είναι έτοιμος (δηλ. να έχει ένα έτοιμο χρονοδιάγραμμα δράσης) για τα επόμενα βήματα. Είναι δε απαραίτητο αυτός ο σοβαρός άνθρωπος να έχει πίσω του όλα τα πολιτικά κόμματα (ή τουλάχιστον αυτά που σέβονται τον εαυτό τους), τα οποία θα έχουν συμφωνήσει στη στρατηγική που ακολουθηθεί, ώστε να πειστούν αυτοί που θα εξετάσουν το αίτημα μας, ότι είμαστε ενωμένοι - έτσι γι' αλλαγή...
Αν υπάρχει τέτοιος άνθρωπος, παρακαλώ να μας τον υποδείξετε...

(Για τις επιπτώσεις της Γερμανικής Κατοχής στην χώρα μας μπορείτε να διαβάσετε εδώ).

Θα γίνει "προηγμένη χώρα" η Ελλάδα με την υποχρεωτική χρήση των πιστωτικών καρτών;

Αφορμή της σημερινής ανάρτησης είναι μια αποστροφή του λόγου του Πρωθυπουργού στην ΔΕΘ, στην οποία ανέφερε ότι "...η κυβέρνηση άμεσα προχωρά στην ψήφιση του νόμου για την διεύρυνση της χρήσης πλαστικού χρήματος στα πρότυπα όλων των προηγμένων κρατών". Παραβλέποντας τη γνωστή παρατήρηση (που προέρχεται από τις δηλώσεις νυν υπουργών και στελεχών του προ-2015 ΣΥΡΙΖΑ) ότι κάτι τέτοιο "αποσκοπεί στον έλεγχο της καθημερινότητας των Ελλήνων", θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι κάποια στιγμή στην χώρα μας θα πρέπει να πάψουμε να χρησιμοποιούμε τα όσα συμβαίνουν στις "προηγμένες χώρες" κατά το δοκούν και να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας.

Στην συντριπτική πλειοψηφία των "προηγμένων χωρών" δεν υπάρχει σύνδεση του αφορολόγητου με την χρήση του πλαστικού χρήματος, παρότι το πλαστικό χρήμα χρησιμοποιείται ευρέως - για λόγους ευκολίας. Ο λόγος προφανής: δεν είναι δυνατόν το κράτος να λειτουργεί όχι μόνο ως χορηγός αλλά και ως ατζέντης των τραπεζών, δίνοντας τους το μονοπώλιο της άμεσης διαχείρησης όλων των οικονομικών συναλλαγών που συμβαίνουν σε μια χώρα, εισπράτοντας απαράδεκτες προμήθειες για το προνόμιο αυτό (συν το μόνιμο "νταβατζιλίκι" που εισπράτουν μέσω χρήσης των χρημάτων μας για δραστηριότητες που τους φέρνουν έσοδα). Τα "προηγμένα κράτη" το αναγνωρίζουν αυτό και σεβόμενα τους πολίτες τους, δίνουν απευθείας το αφορολόγητο, χωρίς αποδείξεις και βλακείες, φροντίζοντας να κρατούν - στη θεωρία τουλάχιστον - ίσες αποστάσεις. Για να μην πούμε το ότι σε καμία "προηγμένη χώρα" δεν θα υπήρχε το φαινόμενο της ύπαρξης επιχείρησης κοινής ωφελείας (στην οποία το Δημόσιο έχει την πλειοψηφία) όπου για την πληρωμή λογαριασμών γίνονταν δεκτές (μέχρι πολύ πρόσφατα) πιστωτικές ή χρεωστικές κάρτες μιας μόνο τράπεζας - και μάλιστα ιδιωτικής.
Πέραν αυτού, όπως έχουμε επισημάνει στο παρελθόν, με τέτοια μέτρα το κράτος ενισχύει ανισότητες δεδομένου του ότι μια σημαντική μερίδα του πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε τραπεζικούς λογαριασμούς και χρεωστικές ή και πιστωτικές τράπεζες λόγω τοποθεσίας κατοικίας, εισοδήματος, παλιότερου οικονομικού ιστορικού ή κακής υγείας.

Αυτό που δεν μας λέει (για πολλοστή φορά) ο Πρωθυπουργός και η παρέα του είναι ότι το μέτρο αυτό έρχεται (και με καθυστέρηση είναι αλήθεια βάση των εξαγγελιών), ως το τελευταίο κυβερνητικό χαρτί για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής. Χρήματα για προσλήψεις και ελέγχους δεν υπάρχουν: Το κράτος δεν μπορεί να την ελέγξει και θεωρεί ότι με τη φοβέρα και τη σύνδεση των πιστωτικών καρτών με το αφορολόγητο, θα μπορέσει να την χτυπήσει.
Όμως η αλήθεια βρίσκεται κάπου αλλού: Όπως η αύξηση του ΦΠΑ έφερε οριακή (αντί για σημαντική) αύξηση στα δημοσιονομικά έσοδα, άφου μεγάλο μέρος των συναλλαγών πλέον γίνεται "κάτω από το τραπέζι" με ταυτόχρονη μείωση του κόστους (στις οποίες αφαιρείται ποσό που αντιστοιχεί στο ΦΠΑ) έτσι και το νέο μέτρο δε θα φέρει χαρά στα δημόσια ταμεία, αφού με το "κλείσιμο" του ποσού που αντιστοιχεί στο αφορολόγητο, τα υπόλοιπα χρήματα θα ξοδεύονται υπόγεια ή θ' αποταμιεύονται. Οι μόνες κερδισμένες θα είναι οι τράπεζες που θα εισπράτουν άμεσα, περισσότερα.
Το δε προτεινόμενο σενάριο (στο οποίο υπάρχει προοδευτική αύξηση του ποσοστού χρήσης πιστωτικών καρτών ή απευθείας τραπεζικών συναλλαγών, ανάλογα με το εισόδημα) απαγορεύει ουσιαστικά την αποταμίευση, αφού οι φορολογούμενοι με υψηλότερα εισοδήματα θα πρέπει να ξοδεύουν τα χρήματά τους ώστε να μην πληρώνουν φορολογικά πρόστιμα. Έτσι όποιος θα θέλει ν' αποταμιεύσει, και κάνει μεγάλες οικονομίες για το μέλλον, θα πρέπει ν' αποκρύψει εισόδηματα, γιατί διαφορετικά τα χρήματα του θα πάνε στα κρατικά ταμεία - κάτι βέβαια που με τέλη επιτηδεύματος, ασφαλιστικές εισφορές, ΕΝΦΙΑ, δημοτικά τέλη, άμεση φορολογία συμβαίνει ούτως ή άλλως.

Για να μην αναφερθούμε στο πόσο άδικη είναι η υποχρέωση χρήσης POS απ' όλους τους παρέχοντες υπηρεσίες (διαβάστε αναλυτικά εδώ). Κάτι που θα έπρεπε να το βλέπουμε ως υπηρεσία προς τον πολίτη (δίνοντάς του το δικαίωμα να επιλέξει ως τρόπο πληρωμής) γίνεται "υποχρέωση", με το κράτος να πουλάει "εκδούλευση" στις τράπεζες...

Προχειρότητα λοιπόν γι' άλλη μια φορά και παντελής έλλειψη σεβασμού στον πολίτη από μια ακόμα κυβέρνηση. Είναι άραγε κολλητικό από κυβερνητικό σχήμα σε κυβερνητικό σχήμα ή γενετικό νόσημα της φυλής; Όπως και να έχει, οι πολίτες θα την πληρώσουν και πάλι...
Και απαντώντας στο ερώτημα του τίτλου της ανάρτησης: "Προηγμένη" είναι η χώρα που έχει σύστημα υγείας που λειτουργεί, σχολεία που μορφώνουν τα παιδιά και δε στηρίζονται στα ΕΣΠΑ για να προσφέρουν τα λίγα που πλέον προσφέρουν, που έχουν δημόσιες υπηρεσίες και νόμους που σέβονται τους πολίτες (διαβάστε εδώ ένα από τα πολλά τραγελαφικά που συμβαίνουν στην χώρα μας, στο τομέα της μεταβίβασης ακινήτων) και που υπάρχουν δρόμοι και σταθερό πλαίσιο ανάπτυξης. "Προηγμένη" είναι η χώρα που ο πολίτης δεν είναι "υποζύγιο" / "αγελάδα" που την αρμέγουν για να πληρώνει φόρους. "Προηγμένη" είναι η χώρα που κάνει το παν για να κρατήσει τα παιδιά της μέσα στα σύνορά της και όχι αυτή που οι γονείς πληρώνουν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους, βλέποντας τα στο τέλος να φεύγουν μετανάστες γιατί ελπίδα δεν υπάρχει.
Η χρήση πιστωτικής κάρτας και πλαστικού χρήματος είναι μάλλον χαμηλά στη λίστα των εν λόγων χαρακτηριστικών... 

Μεταβιβάσεις ακινήτων: ιστορίες ελληνικής τρέλας

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν είναι φιλική προς τους Έλληνες. Είναι μια χώρα που οποιαδήποτε συναλλαγή με το Δημόσιο χρειάζεται χρόνο, κόπο και χρήμα. Οτιδήποτε χρειάζεται σε άλλες χώρες λίγες ώρες ενασχόλησης, στη δική μας διαρκεί βδομάδες ή και μήνες..
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η "απλή" περίπτωση της γονικής παροχής που θα έπρεπε να γίνεται σχεδόν αυτόματα, αφού δεν ενέχονται τιμήματα μεταβίβασης. Όμως όχι - ακόμα και εκεί το χαρτομάνι που χρειάζεται είναι απίστευτο, ενώ το κόστος κάνει απαγορευτική οποιαδήποτε μεταβολή ιδιοκτησίας...Πάρτε ανάσα - ξεκινάμε:

Δηλώσεις μηχανικών ότι δεν υπάρχουν αυθαιρεσίες (αν υπάρχουν κτίσματα), κτηματογραφικά αποσπάσματα και φύλλα (ή αντίστοιχες βεβαιώσεις από τα υποθηκοφυλάκια αν δεν υπάρχει κτηματολογικό γραφείο), χαρτιά από Δήμους ότι δεν οφείλονται εισφορές σε γη, φορολογικές ενημερότητες των συμβαλλομένων (και φυσικά έκδοση ΑΦΜ για την περίπτωση που τα τέκνα είναι ανήλικα), τοπογραφικά και διαγράμματα κάλυψης και κατόψεις είναι μερικά μόνο από τα έγγραφα που χρειάζονται. Σε πρώτη φάση βέβαια και αν δεν υπάρχουν αυθαιρεσίες. Γιατί αν υπάρχουν θα πρέπει να γίνουν τακτοποιήσεις - με την πληρωμή των αντίστοιχων προστίμων. Στη συνέχεια τα χαρτιά θα πρέπει να πάνε στον/στην συμβολαιογράφο, ο/η οποίος/α θα υπολογίσει αξίες και θα ετοιμάσει δηλώσεις που θα πάνε στην εφορία - με την οικογένεια να τρέχει να διαπραγματευτεί (είτε έμμεσα μέσω δικηγόρου/συμβολαιογράφου) είτε άμεσα την αξία του ακινήτου. Γιατί είναι αυτό σημαντικό; Γιατί η αξία (που υπολογίζετε με βάση τις "μπάσταρδες" αντικειμενικές αξίες που στις μέρες μας είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από τις εμπορικές) θα καθορίσει το φόρο που θα πρέπει να πληρωθεί για τη μεταβίβαση (εντός 30 ημερών από την ημέρα βεβαίωσής του). Αυτό και μόνο του αποτελεί εμπειρία ζωής, αφού αν ο υπάλληλος δεν είναι στις καλές του, μπορεί να θέσει προσκόμματα, να ζητήσει αλλαγές στους υπολογισμούς και να επιβάλει μεταβολές που θα γυρίσουν τη δήλωση πίσω στο συμβολαιογραφείο, καθυστερώντας τις διαδικασίες...

Μετά απ' αυτό θα πρέπει να υπογραφούν τα συμβόλαια (αν βέβαια δεν υπάρχουν προβλήματα στα τοπογραφικά ή τις κατόψεις - στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να πάνε πίσω στον μηχανικό για τις απαραίτητες αλλαγές), να πληρωθεί ο συμβολαιογράφος, να "μεταγραφεί" το συμβόλαιο στο Κτηματολόγιο ή στο Υποθηκοφυλακείο (με ταυτόχρονη πληρωμή ενός υψηλότατου αντιτίμου που προκαλεί βήχα στο άκουσμά του) και να υπάρξει τροποποίηση του Ε9, ώστε να υπάρξει "σωστός υπολογισμός" του ΕΝΦΙΑ της επόμενης χρονιάς (και όχι μόνο, αφού τα ακίνητα υπολογίζονται στα τεκμήρια διαβίωσης)...Αν δε, μιλάμε για συνδυασμό ακινήτων που βρίσκονται σε διαφορετικές περιοχές, τα συμβόλαια (μαζί με το απαραίτητο χαρτομάνι που θα τα συνοδεύουν) θα πρέπει να πάνε στα κατά τόπους κτηματολόγια (ή υποθηκοφυλακεία). Το συνολικό κόστος για τα ακίνητα εντός αφορολόγητου (150.000 ευρώ μέχρι στιγμής - αναμένεται να μειωθεί εντός του έτους) υπολογίζεται περίπου σε 3600 - 4000 ευρώ, το οποίο προφανώς στις εποχές που ζούμε είναι απαγορευτικότατο...
Είναι χαρακτηριστικό το ρεπορτάζ του "Έθνους" που αναφέρει ότι οι γονικές παροχές είναι είδος προς εξαφάνιση: πως να μην είναι αλήθεια, όταν για να γίνουν χρειάζονται δεκάδες ημέρες, με πολλές εκ των οποίων να περνούν σε τελείως σουρεαλιστικές συνθήκες (π.χ. γραφεία εφοριών, κτηματολογικά γραφεία) με τους συμβαλόμενους να κάνουν τους κομάντο και να ψάχνουν σκονισμένους και σκωροφαγομένους φακέλους σε υπόγεια; Πως να υπάρχει ενδιαφέρον όταν το κόστος είναι δυσβάσταχτο και το όφελος ελάχιστο (και αυτό μόνο φορολογικό γι' αυτόν που δίνει το ακίνητο);

Αλλά αν οι γονικές παροχές τείνουν να γίνουν μια συμβολαιογραφική πράξη του παρελθόντος, η αποδοχή κληρονομιάς έχει καταντήσει ανέκδοτο τύπου "Ελβετός ναύαρχος". Το ίδιο ρεπορτάζ για το οποίο γράψαμε παραπάνω) αναφέρει ότι υπάρχουν "ουρές στα Ειρηνοδικεία για αποποιήσεις κληρονομιάς", με τις υψηλές αντικειμενικές αξίες, τη χαμηλή εμπορική αξία και την υψηλή φορολογία ν' αποτελούν τις κύριες αιτίες του φαινομένου. Έτσι κάτι που θα φάνταζε απίστευτο τα προηγούμενα χρόνια (για περιπτώσεις που ο θανών δεν οφείλει μεγάλους φόρους στο Δημόσιο), τείνει να γίνει καθεστώς σήμερα - και δικαιολογημένα; Ποιον συμφέρει να πάρει υπό την κατοχή του ακίνητα, για τα οποία η φορολόγηση συνεχώς θ' αυξάνεται, τα οφέλη θα είναι μικρά, το κόστος διατήρησής τους θ' αυξάνεται και ο φόρος κληρονομιάς υπερβαίνει τις οικονομικές δυνατότητες του αποκτώντα (ιδιαίτερα με το όριο πληρωμής να είναι στο 30ήμερο);
Αν τουλάχιστον το χαρτομάνι, ο κόπος και το χρήμα που χρειαζόταν ήταν λιγότερά, τότε ΙΣΩΣ κάποιοι να το σκέφτονταν καλύτερα...Όμως στην εποχή της "ηλεκτρονικής διακυβέρνησης", του ίντερνετ και της ταχύτητας, η Ελλάδα κινείται με αραμπά και αντιμετωπίζει τους πολίτες της ως υποζύγια που μόνο σκοπό ζωής έχουν το να πληρώνουν φόρους.
Μήπως όμως ο στόχος είναι άλλος; Μήπως οδηγούμαστε στην πλήρη απαξίωση της κατοχής ακίνητης περιουσίας με σκοπό τη συγκέντρωση της γης στα χέρια λίγων και την μετατροπή του Έλληνα σε ισόβιο ενοικιαστή-δουλοπάροικο; Το συμπέρασμα αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί υπερβολή αφού με όλα αυτά, θεωρείται βάρος το πέρασμα της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας από γενιά σε γενιά (κάτι που αποτελούσε "σιγουριά" στο παρελθόν για το μέλλον των παιδιών) με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι Έλληνες να θέλουν ν' απεμπλακούν απ' αυτήν και να είναι "χαρούμενοι ενοικιαστές", κατά τα πρότυπα των Δυτικοευρωπαίων.
Ποιος συμφέρει το όλο σκηνικό; Ο χρόνος θα δείξει...