Η κατάντια των Ελλήνων πολιτικών: πολιτική από το Twitter και το Facebook και μόνο

Τα κοινωνικά δίκτυα εξαπλώθηκαν γρήγορα και στην χώρα μας (όπως ήταν αναμενόμενο), καλύπτοντας και εδώ το έλλειμμα επικοινωνίας που έχει ο σημερινός άνθρωπος. Αυτό δεν είναι κακό - οι περισσότεροι εξάλλου από τους "online" Έλληνες κάνουν διαδικτυακές βόλτες στο Facebook ή στο Twitter λίγο ή πολύ, επικοινωνώντας με φίλους και συγγενείς, με τους οποίους διαφορετικά δεν θα είχαν καμία επαφή.
Κακό όμως είναι το ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτικών εξαντλούν την πολιτική τους δραστηριότητα σ' αυτά τα δύο sites (ευτυχώς το Instagram τους έχει ξεφύγει προς το παρόν), με την πλειοψηφία τους να αυτοπροβάλλονται ως "μοντέρνοι" αποφεύγοντας έντεχνα την κατά πρόσωπο επαφή με τους ψηφοφόρους τους και επικοινωνώντας μαζί τους μόνο μέσω διαδικτύου (και μέσω ελεγχόμενων από άλλους προφίλ, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων).
Είναι σημείο των καιρών το ότι πλέον οι Έλληνες πολιτικοί, δεν κάνουν πολιτική αντιπαράθεση με επιχειρήματα αλλά (μεταφέροντας την κακή συνήθεια των τηλεοπτικών παραθύρων) σχολιάζουν "τοποθετήσεις" των πολιτικών τους αντιπάλων. Συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον για τη συγγραφή της καλύτερης "ατάκας", αποφεύγοντας να επιχειρηματολογήσουν επί της ουσίας...

Ποιος ξεχνάει τα δίγλωσσα tweets του Πρωθυπουργού σε απάντηση αντίστοιχων τουρκικών, τα οποία αργότερα "διαγράφηκαν" όταν προκλήθηκαν αντιδράσεις από πλευράς των γειτόνων; Ποιός ξεχνάει το ότι ο κ. Γεωργιάδης (και άλλοι αναλόγου επιπέδου πολιτικοί) έκανε ολόκληρη προεκλογική καμπάνια βασισμένος όχι στις θέσεις του αλλά στις εμφανίσεις των αντιπάλων του; Ποιός λησμονεί ότι ο κύριος Παπαδημούλης (ή μάλλον οι μετακλητοί του) παιρνούν ώρες ολόκληρες στο Facebook τοποθετούμενοι για τα πάντα; Ή μήπως μπορεί κανείς να βάλει στην άκρη τις (απίστευτης ιλαρότητας) αναρτήσεις του κυρίου Πολάκη στο διαδίκτυο που με ύβρεις πεζοδρομίου "κατακεραυνώνει" όποιον του μπει στο μάτι; 

Είπαμε όμως: οι τοποθετήσεις στο ίντερνετ δεν είναι κακό. Δεν είναι κακό όταν όλοι αυτοί οι πολιτικοί έχουν μια κάποια επαφή με τον κόσμο, έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά και παρευρίσκονται σε εκδηλώσεις όπου συνομιλούν με τον κόσμο. Όταν οι παρεμβάσεις τους (διαδικτυακές και μη) είναι ανοιχτές στην κριτική. Όταν η αντιπαράθεση γίνεται με επιχειρήματα και όχι με εξυπνακισμούς και ατάκες. Όταν οι τοποθετήσεις στα κοινωνικά δίκτυα γίνονται παράλληλα με την εκπόνηση εναλλακτικών σχεδίων από το αδιέξοδο της κρίσης, ώστε επιτέλους να υπάρξει μια βιώσιμη ελπίδα για τους Έλληνες.

Εξάλλου ατακαδόρους δεν χρειάζεται η πολιτική μας σκηνή, χρειάζεται η ελληνική επιθεώρηση και η ελληνική κωμωδία. Η πολιτική χρειάζεται επιχειρήματα, πρόγραμμα και θέσεις. Η πολιτική χρειάζεται διάλογο και όχι πολιτικά προφίλ που τα διαχειρίζονται τρίτοι και όπου τα επικριτικά σχόλια διαγράφονται εντός δευτερολέπτου. 

Αλλά στην χώρα που μια "αριστερή" κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί φέρνει προς ψήφιση ένα ασφαλιστικό που μειώνει τις συντάξεις κατά 30% (διαβάστε την αιτιολογική έκθεση εδώ για να γελάσετε με το ρεζιλίκι μας), γιατί καταφέρνει και ρίχνει το αφορολόγητο έτσι ώστε να πληρώνουν φόρο ακόμα και όσοι βγάζουν 600 ευρώ το μήνα και γιατί φέρνει ένα 4ο μνημόνιο από το παράθυρο, που η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να κάνει ένα συνέδριο της προκοπής ώστε ν' "ανανεωθεί" (και θέλει να κυβερνήσει παρόλα αυτά την χώρα) και που το 3ο κόμμα είναι ακροδεξιό με τη μισή ηγετική της ομάδα σε δίκες, οι ελπίδες και οι απαιτήσεις είναι λιγοστές...