Αναρτήσεις
Ή κυβέρνηση έχοντας λύσει τα δεκάδες προβλήματα του τόπου, έχοντας ξεπεράσει το σκόπελο της αξιολόγησης και εφόσον πλέον δε θα χρειάζεται να ξοδεύει δεκάδες εργατοώρες για να συγκεκριμενοποιεί μέτρα και περικοπές (ο κόφτης δαπανών να είναι καλά και οι Ευρωπαίοι), αποφάσισε να φέρει αλλαγές σ' ένα τομέα, που αποτελεί "τοτέμ" για την αριστερά: τον εκλογικό νόμο.
Το προσχέδιο κυκλοφόρησε, και μάλιστα αυτό έγινε σ' ένα έντυπο "της διαπλοκής" - το "Βήμα της Κυριακής" - πράγμα που αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση πολλά λέει περί "ολιγαρχών" αλλά όταν έρχεται η ώρα τους χρησιμοποιεί όπως μπορεί.
Το προσχέδιο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον γιατί αποδεικνύεται ότι - και εκεί - η ουτοπική θεώρηση της απόλυτης και άδολης απλής αναλογικής μπαίνει στο ψυγείο. Αντίθετα επανέρχονται στο προσκήνιο μερικές προτάσεις του αλήστου μνήμης Γιωργάκη Παπανδρέου, προτάσεις που σκοπό έχουν να ενισχύσουν τον έλεγχο της Βουλής από τις κομματικές ηγεσίες και παράλληλα να κρατήσουν στο σύστημα εξουσίας τον ΣΥΡΙΖΑ για αρκετά χρόνια ακόμα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, σημείο - σημείο:
1) Σπάσιμο των μεγάλων εκλογικών περιφερειών. Καμία εκλογική περιφέρεια δεν θα έχει εφεξής περισσότερους από δέκα βουλευτές. Ειδικά η Β' Αθηνών, η μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της χώρας σπάει σε τέσσερα κομμάτια.
Το σπάσιμο των μεγάλων εκλογικών περιφερειών δεν είναι απαραίτητα κακή ιδέα. Επιβάλλεται μάλλον αν σκεφτεί κανείς το ότι σήμερα εκλέγονται βουλευτές που δε γνωρίζουν την εκλογική τους περιφέρεια, οι εκλογείς δεν έχουν επαφή με τους εκλεγμένους τους εκπροσώπους και οι βουλευτές έχουν κάτω από τον εποπτεία τους περιοχές που "διαφέρουν" στις ανάγκες και τα "θέλω" τους. Από την άλλη όμως το "ανακάτεμα της τράπουλας", θα
Επιτρέπει την προγραμματική προεκλογική συνεργασία των κομμάτων, κάτι που ο ισχύων εκλογικός νόμος δεν προέβλεπε.
Στην πραγματικότητα βέβαια και σήμερα υπάρχει ουσιαστική προαναγγελία μετεκλογικών συνεργασιών - αυτό που αποφεύγεται είναι η κοινή κάθοδος γιατί ο εκλογικός νόμος "ψηλώνει" το όριο για τη δημιουργία κυβέρνησης αφού "καταργεί" το μπόνους εδρών. Έτσι πλέον θα υπάρχει η δυνατότητα κοινών συνδυασμών. Πάντως το ερώτημα που δημιουργείται είναι το εξής: αν δύο (ή τρία) κόμματα έχουν τόσα κοινά ώστε να προεξοφλούν τη συνεργασία τους, γιατί λειτουργούν "αυτόνομα" και όχι μαζί;
Το μπόνους των εδρών μειώνεται από 50 σε 30 και για κόμματα ή συνεργασία κομμάτων με ποσοστό 40%.
Δηλαδή το "κακό μπόνους" παραμένει, αλλά μειώνεται. Δηλαδή θα συνεχίσουμε να έχουμε κυβερνήσεις από κόμματα που δε θα εκφράζουν την πλειοψηφία επί των ψηφισάντων εκλογέων, και θα συνεχίσουμε να έχουμε εκλεγμένους βουλευτές που αν υπήρχε αναλογική εκλογή δε θα βρίσκονταν ποτέ στην κυβέρνηση.
Καθιερώνεται η απλή αναλογική για 270 βουλευτές.
Καταρχήν "απλή αναλογική" με μπόνους εδρών δεν υφίσταται. Αλλά ακόμα και αν δεχτούμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να ειπωθεί, παραμένει ένας αριθμός 30 βουλευτών που δεν θα ψηφίζει ουσιαστικά κανείς. Το πως θα εκλέγονται αυτοί οι περίφημοι 30 (επιλεγμένοι απόλυτα από τους αρχηγούς των κομμάτων τους), αφήνεται να "αιωρείται" αν και λίγο παρακάτω στο προσχέδιο υπάρχει μια σχετική εξήγηση.
Διατηρείται το πλαφόν του 3% για είσοδο στη Βουλή.
Ένα μέτρο που καθιερώθηκε για εθνικούς λόγους (και να περιορίσει την εκλογή μειονοτικών σχηματισμών - απολύτως ελεγχόμενων από την Άγκυρα - στην Θράκη) και το οποίο παραμένει. Βέβαια το πρόβλημα είναι άλλο: με την απερίσκεπτη επιλογή υποψηφίων, εν έτη 2016, έχουμε περιοδεύοντες υποψηφίους (βλ. Ιλχάν) που αλλάζουν κόμματα ανά εκλογική περίοδο μέχρι να εκλεγούν, έχουμε άλλους που τοποθετούνται με "χαρτάκι" από το προξενείο (βλ. Καραγιουσούφ και Ζεϊμπέκ) και καταλήγουμε η μειονότητα σ' ένα νομό, να έχει την πλειοψηφία των τοπικών βουλευτών στο κοινοβούλιο και το Τουρκικό προξενείο με τη λεκτική βία και συνεπικουρούμενη από τους βουλευτές που έχει επιβάλει να κάνει κουμάντο σαν κράτος εν κράτη. Αν αυτό δεν αποτελεί "κατάντια", δεν ξέρουμε τι είναι...
Καθιερώνεται μεικτό σύστημα και με σταυρό (στο νομό) και με λίστα (στην περιφέρεια).
Να λοιπόν που ο κύριος Τσίπρας και η παρέα του, θέλουν να επεκτείνουν το ρουσφέτι από 12 (Επικρατείας) σε 30 (εκλεγμένους από την περιφέρεια).
Μένει ανοικτό το θέμα της μείωσης των εδρών από 300 στις 200.
Λιγότεροι βουλευτές = λιγότεροι υποψήφιοι = μικρότερη πιθανότητα να βρεθεί κάποιος να έχει "κρίση συνείδησης" και να μην υπακούσει στις εντολές των ηγεσιών των κομμάτων = μικρότερες οι αντιδράσεις για μνημόνια. Βέβαια η κίνηση αν προωθηθεί θα περάσει "επικοινωνιακά", αφού η απαξίωση της πολιτικής (για την οποία ευθύνη πλέον έχει και ο κύριος Τσίπρας και οι συνοδοιπόροι του) έχει περάσει στο "πετσί" του μέσου Έλληνα, που θα φάει το παραμύθι της "οικονομίας".
Καθιέρωση κοινωνικού ελέγχου των υποψήφιων βουλευτών. Αν περάσει αυτή η πρόταση σημαίνει ότι καθιερώνονται για την επιλογή των υποψηφίων βουλευτών οι προκριματικές εκλογές κατά νομό.
Δεν υπάρχει κανένας νόμος που ν' απαγορεύει στα κόμματα να τελούν ανοιχτές διαδικασίες επιλογής υποψηφίων. Σε κάποιες περιπτώσεις γίνεται ακόμα και σήμερα. Το θέμα όμως είναι άλλο: όταν ο ΣΥΡΙΖΑ - που κάνει τέτοιες σκέψεις - στις εκλογές του Γενάρη του 2015, τοποθέτησε άλλους απ' αυτούς που οι τοπικές επιτροπές είχαν ψηφίσει και επιλέξει (μετά από εσωκομματική διαδικασία), υπάρχει περίπτωση να επιβληθεί μια οποιαδήποτε διαφάνεια στην επιλογή των υποψηφίων; Η θα υπάρξει νόμος που θα επιβάλλει στα κόμματα την τήρηση της σειράς; Σημειωτέον ακόμα και στις ΗΠΑ που έχουμε τις προκριματικές εκλογές - σε όλους τους βαθμούς και όλα τα επίπεδα - υπάρχει η δυνατότητα "παράκαμψης" των επιλογών του ψηφισάντων. Επίσης πόσοι υποψήφιοι στην πραγματικότητα θα μπορούν να κάνουν μίνι προ-προεκλογικές περιοδείες και δραστηριότητες που θα θέλουν χρόνο και χρήματα; Θα έχουμε επίσημη είσοδο "χορηγών" και λόμπι στο παιχνίδι με "σπονσοραρισμένους υποψηφίους";
Καθιερώνεται για πρώτη φορά 12ετής θητεία στους βουλευτές.
Το θέμα δεν είναι να παίζουμε "μουσικές καρέκλες" στο Κοινοβούλιο. Το θέμα είναι να έχουμε ανθρώπους που να μπορούν και να θέλουν να προσφέρουν. Να μην έχουμε βουλευτές - καρεκλάκηδες (όπως το γνωστό στέλεχος της αριστεράς που κατέβηκε με το Ποτάμι με το οποίο μικρή ιδεολογική συγγένεια είχε για να "μπει στην Βουλή και μετά βλέπουμε"), βουλευτές που κοιμούνται ή βλέπουν Πάνια την ώρα κρίσιμων συνεδριάσεων ή που κρύβονται στις τουαλέτες για να καθυστερήσουν την ψήφο τους προκειμένου να δουν προς τα που κλείνει μια ψηφοφορία. Το θέμα είναι να μην έχουμε βουλευτές-χειροκροτητές των ηλιθιοτήτων που λένε οι αρχηγοί και οι υπουργοί.
Θέλουμε δηλαδή ποιότητα και αυτή μπορεί να υπάρξει και σε βουλευτές που θα είναι στην Βουλή για πάνω από 12 χρόνια...
Το προσχέδιο κυκλοφόρησε, και μάλιστα αυτό έγινε σ' ένα έντυπο "της διαπλοκής" - το "Βήμα της Κυριακής" - πράγμα που αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση πολλά λέει περί "ολιγαρχών" αλλά όταν έρχεται η ώρα τους χρησιμοποιεί όπως μπορεί.
Το προσχέδιο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον γιατί αποδεικνύεται ότι - και εκεί - η ουτοπική θεώρηση της απόλυτης και άδολης απλής αναλογικής μπαίνει στο ψυγείο. Αντίθετα επανέρχονται στο προσκήνιο μερικές προτάσεις του αλήστου μνήμης Γιωργάκη Παπανδρέου, προτάσεις που σκοπό έχουν να ενισχύσουν τον έλεγχο της Βουλής από τις κομματικές ηγεσίες και παράλληλα να κρατήσουν στο σύστημα εξουσίας τον ΣΥΡΙΖΑ για αρκετά χρόνια ακόμα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, σημείο - σημείο:
1) Σπάσιμο των μεγάλων εκλογικών περιφερειών. Καμία εκλογική περιφέρεια δεν θα έχει εφεξής περισσότερους από δέκα βουλευτές. Ειδικά η Β' Αθηνών, η μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της χώρας σπάει σε τέσσερα κομμάτια.
Το σπάσιμο των μεγάλων εκλογικών περιφερειών δεν είναι απαραίτητα κακή ιδέα. Επιβάλλεται μάλλον αν σκεφτεί κανείς το ότι σήμερα εκλέγονται βουλευτές που δε γνωρίζουν την εκλογική τους περιφέρεια, οι εκλογείς δεν έχουν επαφή με τους εκλεγμένους τους εκπροσώπους και οι βουλευτές έχουν κάτω από τον εποπτεία τους περιοχές που "διαφέρουν" στις ανάγκες και τα "θέλω" τους. Από την άλλη όμως το "ανακάτεμα της τράπουλας", θα
Επιτρέπει την προγραμματική προεκλογική συνεργασία των κομμάτων, κάτι που ο ισχύων εκλογικός νόμος δεν προέβλεπε.
Στην πραγματικότητα βέβαια και σήμερα υπάρχει ουσιαστική προαναγγελία μετεκλογικών συνεργασιών - αυτό που αποφεύγεται είναι η κοινή κάθοδος γιατί ο εκλογικός νόμος "ψηλώνει" το όριο για τη δημιουργία κυβέρνησης αφού "καταργεί" το μπόνους εδρών. Έτσι πλέον θα υπάρχει η δυνατότητα κοινών συνδυασμών. Πάντως το ερώτημα που δημιουργείται είναι το εξής: αν δύο (ή τρία) κόμματα έχουν τόσα κοινά ώστε να προεξοφλούν τη συνεργασία τους, γιατί λειτουργούν "αυτόνομα" και όχι μαζί;
Το μπόνους των εδρών μειώνεται από 50 σε 30 και για κόμματα ή συνεργασία κομμάτων με ποσοστό 40%.
Δηλαδή το "κακό μπόνους" παραμένει, αλλά μειώνεται. Δηλαδή θα συνεχίσουμε να έχουμε κυβερνήσεις από κόμματα που δε θα εκφράζουν την πλειοψηφία επί των ψηφισάντων εκλογέων, και θα συνεχίσουμε να έχουμε εκλεγμένους βουλευτές που αν υπήρχε αναλογική εκλογή δε θα βρίσκονταν ποτέ στην κυβέρνηση.
Καθιερώνεται η απλή αναλογική για 270 βουλευτές.
Καταρχήν "απλή αναλογική" με μπόνους εδρών δεν υφίσταται. Αλλά ακόμα και αν δεχτούμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να ειπωθεί, παραμένει ένας αριθμός 30 βουλευτών που δεν θα ψηφίζει ουσιαστικά κανείς. Το πως θα εκλέγονται αυτοί οι περίφημοι 30 (επιλεγμένοι απόλυτα από τους αρχηγούς των κομμάτων τους), αφήνεται να "αιωρείται" αν και λίγο παρακάτω στο προσχέδιο υπάρχει μια σχετική εξήγηση.
Διατηρείται το πλαφόν του 3% για είσοδο στη Βουλή.
Ένα μέτρο που καθιερώθηκε για εθνικούς λόγους (και να περιορίσει την εκλογή μειονοτικών σχηματισμών - απολύτως ελεγχόμενων από την Άγκυρα - στην Θράκη) και το οποίο παραμένει. Βέβαια το πρόβλημα είναι άλλο: με την απερίσκεπτη επιλογή υποψηφίων, εν έτη 2016, έχουμε περιοδεύοντες υποψηφίους (βλ. Ιλχάν) που αλλάζουν κόμματα ανά εκλογική περίοδο μέχρι να εκλεγούν, έχουμε άλλους που τοποθετούνται με "χαρτάκι" από το προξενείο (βλ. Καραγιουσούφ και Ζεϊμπέκ) και καταλήγουμε η μειονότητα σ' ένα νομό, να έχει την πλειοψηφία των τοπικών βουλευτών στο κοινοβούλιο και το Τουρκικό προξενείο με τη λεκτική βία και συνεπικουρούμενη από τους βουλευτές που έχει επιβάλει να κάνει κουμάντο σαν κράτος εν κράτη. Αν αυτό δεν αποτελεί "κατάντια", δεν ξέρουμε τι είναι...
Καθιερώνεται μεικτό σύστημα και με σταυρό (στο νομό) και με λίστα (στην περιφέρεια).
Να λοιπόν που ο κύριος Τσίπρας και η παρέα του, θέλουν να επεκτείνουν το ρουσφέτι από 12 (Επικρατείας) σε 30 (εκλεγμένους από την περιφέρεια).
Μένει ανοικτό το θέμα της μείωσης των εδρών από 300 στις 200.
Λιγότεροι βουλευτές = λιγότεροι υποψήφιοι = μικρότερη πιθανότητα να βρεθεί κάποιος να έχει "κρίση συνείδησης" και να μην υπακούσει στις εντολές των ηγεσιών των κομμάτων = μικρότερες οι αντιδράσεις για μνημόνια. Βέβαια η κίνηση αν προωθηθεί θα περάσει "επικοινωνιακά", αφού η απαξίωση της πολιτικής (για την οποία ευθύνη πλέον έχει και ο κύριος Τσίπρας και οι συνοδοιπόροι του) έχει περάσει στο "πετσί" του μέσου Έλληνα, που θα φάει το παραμύθι της "οικονομίας".
Καθιέρωση κοινωνικού ελέγχου των υποψήφιων βουλευτών. Αν περάσει αυτή η πρόταση σημαίνει ότι καθιερώνονται για την επιλογή των υποψηφίων βουλευτών οι προκριματικές εκλογές κατά νομό.
Δεν υπάρχει κανένας νόμος που ν' απαγορεύει στα κόμματα να τελούν ανοιχτές διαδικασίες επιλογής υποψηφίων. Σε κάποιες περιπτώσεις γίνεται ακόμα και σήμερα. Το θέμα όμως είναι άλλο: όταν ο ΣΥΡΙΖΑ - που κάνει τέτοιες σκέψεις - στις εκλογές του Γενάρη του 2015, τοποθέτησε άλλους απ' αυτούς που οι τοπικές επιτροπές είχαν ψηφίσει και επιλέξει (μετά από εσωκομματική διαδικασία), υπάρχει περίπτωση να επιβληθεί μια οποιαδήποτε διαφάνεια στην επιλογή των υποψηφίων; Η θα υπάρξει νόμος που θα επιβάλλει στα κόμματα την τήρηση της σειράς; Σημειωτέον ακόμα και στις ΗΠΑ που έχουμε τις προκριματικές εκλογές - σε όλους τους βαθμούς και όλα τα επίπεδα - υπάρχει η δυνατότητα "παράκαμψης" των επιλογών του ψηφισάντων. Επίσης πόσοι υποψήφιοι στην πραγματικότητα θα μπορούν να κάνουν μίνι προ-προεκλογικές περιοδείες και δραστηριότητες που θα θέλουν χρόνο και χρήματα; Θα έχουμε επίσημη είσοδο "χορηγών" και λόμπι στο παιχνίδι με "σπονσοραρισμένους υποψηφίους";
Καθιερώνεται για πρώτη φορά 12ετής θητεία στους βουλευτές.
Το θέμα δεν είναι να παίζουμε "μουσικές καρέκλες" στο Κοινοβούλιο. Το θέμα είναι να έχουμε ανθρώπους που να μπορούν και να θέλουν να προσφέρουν. Να μην έχουμε βουλευτές - καρεκλάκηδες (όπως το γνωστό στέλεχος της αριστεράς που κατέβηκε με το Ποτάμι με το οποίο μικρή ιδεολογική συγγένεια είχε για να "μπει στην Βουλή και μετά βλέπουμε"), βουλευτές που κοιμούνται ή βλέπουν Πάνια την ώρα κρίσιμων συνεδριάσεων ή που κρύβονται στις τουαλέτες για να καθυστερήσουν την ψήφο τους προκειμένου να δουν προς τα που κλείνει μια ψηφοφορία. Το θέμα είναι να μην έχουμε βουλευτές-χειροκροτητές των ηλιθιοτήτων που λένε οι αρχηγοί και οι υπουργοί.
Θέλουμε δηλαδή ποιότητα και αυτή μπορεί να υπάρξει και σε βουλευτές που θα είναι στην Βουλή για πάνω από 12 χρόνια...
(η γελοιογραφία παλιά - αλλά επίκαιρη και σήμερα η Δημοκρατία ξεπουλιέται - όπου Μητσοτάκης, βάλτε τον Τσίπρα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου