Είναι αυτές οι πιο περίεργες εκλογές από την Μεταπολίτευση ως σήμερα;

Αυτές οι εκλογές είναι οι πιο περίεργες από την Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα και συνάμα οι πιο διαφορετικές αφού για πρώτη φορά στην ελληνική πολιτική ιστορία, δεν έχει καμία απολύτως σημασία το ποιος θα εκλεγεί.
Με τα 4/5 των κομμάτων της Βουλής να έχουν - επί της ουσίας - τις ίδιες αντιλήψεις για τα μείζονα θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία (αφού πιστεύουν ότι το Μνημόνιο είναι μονόδρομος) και τα δύο πρώτα κόμματα να συναγωνίζονται για το ποιος θα είναι ο καλύτερος διαχειριστής της νέας κατάστασης (στην οποία οι όποιες ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο ενταφιάζονται), η ψήφος είτε στον έναν, είτε στον άλλον δεν έχει διαφορά.
Είναι λυπηρό βέβαια που στα 2015, η ζωή μας κάνει κύκλους και το γνωστό μεταπολεμικό σύνθημα "τι Πλαστήρας, τι Παπάγος" επανέρχεται. Μόνο που σε αντίθεση με τότε, σήμερα - δυστυχώς - το "τι Τσίπρας, τι Μεϊμαράκης" είναι αληθινό, ενώ τότε οι διαφορές ήταν τρανταχτές...
Σήμερα από την μια έχουμε τον Τσίπρα, που ξεκίνησε αντι-μνημονιακός και χωρίς πρόγραμμα κατέληξε να υπογράψει το 3ο και χειρότερο μνημόνιο, το οποίο είναι αποφασισμένος να εφαρμόσει πλήρως (εξ ου και οι εκλογές) και από την άλλη έχουμε τον Μεϊμαράκη, ο οποίος βρέθηκε από σπόντα, "υπηρεσιακός" αρχηγός της ΝΔ, και αφού ψήφισε και αυτός το 3ο μνημόνιο, υπόσχεται μια πιο "στιβαρή" εφαρμογή του.
Ο μεν Τσίπρας προσπαθεί να εκμαιεύσει τη δημοκρατική ψήφο, υπενθυμίζοντας (δίκαια) το παρελθόν του βαρύμαγκα αρχηγού της ΝΔ, ενώ ο δε Μεϊμαράκης κατηγορεί (σωστά) τον Πρωθυπουργό για μετάλλαξη και βάζει τα παπαγαλάκια του να μιλούν (δίκαια επίσης) για το δήθεν "αριστεριλίκι" που πουλάει ο Τσίπρας, υπενθυμίζοντας τα ιδιωτικά σχολεία των παιδιών του τελευταίου και τις επαναστάτριες με της Louis Vitton που τον περιτριγυρίζουν.
Απέναντι σ' αυτούς έχουμε την Λαϊκή Ενότητα και το ΚΚΕ που συναγωνίζονται για το ποιος είναι περισσότερο αντι-μνημονιακός (χωρίς παράλληλα όμως να δίνουν μια ξεκάθαρη λύση για το πως θ' απεμπλακούμε από τα μνημόνια, χωρίς να διαλυθεί η χώρα), την Χρυσή Αυγή που κατά βάθος αγωνιά περισσότερο για το τι ποινές θα επιβληθούν στα στελέχη της, τους ΑΝ.ΕΛΛ. που προσπαθούν να μας πείσουν ότι παρότι ψήφισαν το 3ο μνημόνιο παραμένουν "κάργα" αντι-μνημονιακοί και τον Βασίλη Λεβέντη που παρουσιάζεται ως μετά-Χριστόν προφήτης, και προσπαθεί να διαχειριστεί την πιθανή είσοδό του στην Βουλή. Για το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ δεν υπάρχει - πρόβλημα κανένα: θα είναι στην Βουλή και θα πάνε με όποιον βγει νικητής.
Από κει και πέρα απομένουν οι "τίμιοι" των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων: Ο Δημήτρης Καζάκης και το ΕΠΑΜ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΜΛ-ΚΚΕ/ΚΚΕ-ΜΛ που θα μπορούσαν να κατέβαιναν όλοι μαζί, κάτω από μια αντι-μνημονιακή ομπρέλα, αλλά που προτιμούν να κατεβαίνουν μόνοι τους, για να "καταγράψουν" τις δυνάμεις τους.  Στην πραγματικότητα γνωρίζουν καλά ότι με την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, το δίλημμα "μνημόνιο/αντι-μνημόνιο" ηττήθηκε, το σύστημα κέρδισε. Ακόμα και έτσι όμως με τις εμμονές τους, οδηγούμαστε σε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα αφού η πολυδιάσπαση δε βοηθάει το λαό να εκφραστεί, ούτε να έχει κάποιον ν' αντιπολιτευτεί εκ μέρους του.
Έτσι με την μάχη της πρώτης θέσης να είναι αδιάφορη, το ενδιαφέρον μετατίθεται προς τα πίσω...Γιατί αν μη τι άλλο ως χώρα θα χρειαστούμε μια δυνατή αντιπολίτευση στο Μνημόνιο...Το ερώτημα είναι όμως άλλο: θα την έχουμε;