Αναρτήσεις
Περιορισμός στις συναλλαγές
Μεγάλο αγκάθι θεωρείται το νομοσχέδιο που προνοεί επιβολή περιοριστικών μέτρων στις συναλλαγές σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Θα οριστεί περιορισμός στις αναλήψεις μετρητών, με την επιβολή πλαφόν, το οποίο όμως δεν καθορίζεται μέσα από το νομοσχέδιο. Αυτό θα δημιουργήσει ιδιαίτερο πρόβλημα στο λιανεμπόριο, καθώς ένας εμπορευόμενος δεν θα μπορεί να προβεί σε αναλήψεις για να προχωρήσει στην αγορά εμπορευμάτων, ενώ θα αφήνεται στην «διακριτική ευχέρεια της τράπεζας», ο καθορισμός του ποσού ανάληψης. Από την εφαρμογή της συγκεκριμένης πρόνοιας, προκύπτει η απορία, πως θα μπορεί μία εταιρείας να συναλλάσσεται και να προχωρεί σε πληρωμές του προσωπικού της, χωρίς ουσιαστικά να της επιτρέπεται παρατράβηγμα από το λογαριασμό της.
Το δεύτερο αφορά την απαγόρευση του πρόωρου τερματισμού καταθέσεων προθεσμίας, δηλαδή ένας πολίτης που διατηρεί ένα γραμμάτιο, και σε κάποια χρονική στιγμή θα επιλέξει, ζητήσει να πάρει τα χρήματα του από το γραμμάτιο, δεν θα είναι σε θέση να το κάνει. Δηλαδή εάν για παράδειγμα, διατηρεί ένα γραμμάτιο αξίας 150 χιλιάδων ευρώ στην τράπεζα και επιθυμεί να προχωρήσει στην αγορά κατοικίας, δεν θα μπορεί να πάρει τα χρήματα του, άρα αυτό θα έχει άμεσες και αλυσιδωτές συνέπειες και στον τομέα της οικοδομικής βιομηχανίας.
Υποχρεωτικός επαναπρογραμματισμός της λήξης των καταθέσεων προθεσμίας.
Δηλαδή εάν κάποιος έχει ένα γραμμάτιο, προθεσμιακό, υποχρεώνεται να τον ανανεώσει και πάλι με τη λήξη του, άρα δημιουργείται το ερώτημα, γιατί να επενδύσει κάποιος σε γραμμάτια, αφού δεν θα μπορεί να πάρει την επένδυση του και να την ρευστοποιήσει όταν παραστεί ανάγκη.
Μετατροπή καταθέσεων που βρίσκονται σε λογαριασμούς όψεως, σε καταθέσεις προθεσμίας.
Με απλά λόγια, εάν ένας πολίτης διατηρεί ένα λογαριασμό στην τράπεζα, στον οποίο κατατίθεται ο μισθός του για να μπορεί να βγάλει το μήνα του, αυτός ο λογαριασμός μετατρέπεται σε γραμμάτιο.
Με αυτό τον τρόπο, όπως υποδεικνύεται, θα υπάρξει επιβολή πλαφόν, το οποίο θα καθορίζεται από την τράπεζα που θα «αξιολογεί» τα δεδομένα και την αξιοπιστία του πελάτη της, ώστε να επιβάλει το όριο της ανάληψης που θα επιτρέπεται στο λογαριασμό όψεως και το υπόλοιπο να μετατρέπεται σε «κατάθεση προθεσμίας».
Με λίγα λόγια τα χρήματα μένουν υποχρεωτικά στις τράπεζες - για να μπορούν αυτές να λειτουργούν - εις βάρος των καταθετών τους, πράγμα προφανέστατα λάθος. Όμως για πολλοστή φορά φαίνεται ότι προτεραιότητα έχουν αυτές εις βάρος του λαού και η επιβίωσή τους (με οποιαδήποτε καθεστώς και όρους) προέχει...
Οι αντιδράσεις βέβαια στην Κύπρο είναι τεράστιες - παρά το ότι τα κυπριακά κόμματα λύγισαν. Η ανάλυση του Λ.Βατικιώτη στα "Επίκαιρα" έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αξίζει προσοχής: "Ο πρώτος και σημαντικότερος λόγος για τον οποίο η Κύπρος πρέπει να φύγει από το ευρώ και να μην εφαρμόσει φυσικά την καταστροφική απόφαση του Eurogroup σχετίζεται με τα σενάρια για την επόμενη μέρα, που αφορούν στο ίδιο το μέλλον της Κύπρου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πίσω από την απόφαση του Eurogroup βρίσκονται συγκεκριμένα υλικά συμφέροντα του Δ' Ράιχ. Μήνες τώρα το περιοδικό Der Spigel έγραφε για την «ανησυχία» των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών μήπως τα χρήματα της διάσωσης καταλήξουν στα χέρια των Ρώσων ολιγαρχών.
Εδώ είναι αναγκαίο να γίνει μια παρένθεση. Οι Ρώσοι ολιγάρχες, οι οποίοι με βάση δημοσιεύματα έχουν καταθέσεις ύψους 18,3 δις δολαρίων στις κυπριακές τράπεζες και αναμένεται να χάσουν από την απόφαση του Eurogroup κεφάλαια ύψους σχεδόν 2 δις δολαρίων, δεν ευθύνονται στο παραμικρό για την κατάσταση χρεοκοπίας στην οποία περιήλθαν οι κυπριακές τράπεζες. Η ευθύνη ανήκει στη Γερμανία, γιατί με δική της καθοδήγηση και ευθύνη σχεδιάστηκε το πρόγραμμα ανταλλαγής των ελληνικών ομολόγων (PSI) πέρσι το Μάρτιο, από το οποίο οι κυπριακές τράπεζες ζημιώθηκαν με 4,5 δις ευρώ λόγω της σοβαρής έκθεσης τους σε ελληνικά ομόλογα.
Όταν έδιωχναν οι «Μερκοζί» κακήν κακώς τον Γ. Παπανδρέου από την κυβέρνηση με ένα συνταγματικό πραξικόπημα που δεν έχει όμοιο σε αναπτυγμένη χώρα και διόριζαν τον Λουκά Παπαδήμο στις 11/11/11 ένα στόχο είχαν στο μυαλό τους: να εφαρμοστεί απρόσκοπτα και ομαλά το πρόγραμμα ανταλλαγής των ομολόγων. Και εφαρμόστηκε όπως ακριβώς το είχαν σχεδιάσει. Από τότε, επομένως, το Βερολίνο ήξερε για τις ζημίες που θα προκαλούνταν στις κυπριακές τράπεζες, μια και είχε ακριβέστατη άποψη για τους κάτοχους των ελληνικών ομολόγων ανά πάσα στιγμή. Ήξεραν, δηλαδή, το χάρτη των ζημιών.
Φτάνοντας στη συνέχεια να ρίχνουν την πέτρα του αναθέματος στους Ρώσους ολιγάρχες και στο καθεστώς αδιαφάνειας που επικρατεί στις κυπριακές τράπεζες, κατηγορώντας τες ότι αποτελούν πλυντήριο ξεπλύματος βρόμικου χρήματος, αυτό που επεδίωκαν ήταν να αποκρύψουν τις δικές τους εγκληματικές ευθύνες για το κυπριακό ναυάγιο. Αλλωστε, η κυπριακή φούσκα δεν αφορούσε σε δάνεια που δίνονταν αλόγιστα χωρίς επαρκείς εγγυήσεις, όπως συνέβη στις ΗΠΑ, στην Ιρλανδία και στην Ισπανία.
Η ιδιαιτερότητα της κυπριακής φούσκας έγκειται στο μεγάλο ύψος των καταθέσεων που διατηρούσαν, λόγω του ότι οι κυπριακές τράπεζες αποτελούσαν πύλη εισόδου κεφαλαίων από τη Ρωσία, την Ουκρανία και άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής προς την Ευρωζώνη. Επομένως, η απόφαση του Eurogroup να τιμωρηθούν οι καταθέτες για τις επενδύσεις των τραπεζών, όταν, μάλιστα, οι διοικήσεις τους, οι εποπτικές Αρχές (δηλαδή η κεντρική τράπεζα) και όσοι αποφάσισαν το «κούρεμα» των ομολόγων συνεχίζουν να βρίσκονται στο απυρόβλητο της κριτικής, αποτελεί πρόκληση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απόφαση υφαρπαγής των καταθέσεων σηματοδοτεί το σβήσιμο της Κύπρου ως χρηματοοικονομικού κόμβου από τον παγκόσμιο επιχειρηματικό χάρτη. Ποτέ ξανά δεν θα τοποθετηθούν στην Κύπρο τόσα δισεκατομμύρια, αν μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη δεκαεφτά υπουργοί να αποφασίζουν και δεύτερο ή και τρίτο, αν χρειαστεί, «κούρεμα» των καταθέσεων. Έτσι όμως το νησί θα βουλιάξει. Η Κύπρος θα καταδικαστεί στην οικονομική ερήμωση και τη φτώχεια, όχι στο όνομα της οικονομικής διαφάνειας και της ηθικής -αυτά είναι για αφελείς!-, αλλά χάρη των γερμανικών συμφερόντων. Γιατί, αν κάποιος ωφελείται από την εξάλειψη της Κύπρου από τον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό χάρτη -μιλώντας πάντα για την Ευρώπη- είναι το Λουξεμβούργο, που αποτελεί γερμανική αποικία. Ένα προτεκτοράτο που ειδικεύεται στο ξέπλυμα βρόμικου χρήματος, με τη μοναδική διαφορά ότι χρησιμοποιεί τελευταίας τεχνολογίας «απορρυπαντικά», που δεν... μυρίζουν ούτε αφήνουν... στίγματα. Καθαρές δουλειές και κυρίως τα πάντα υπό τον αυστηρό γερμανικό έλεγχο. Αν η Κύπρος, επομένως, δεν θέλει να χάσει το βιοτικό επίπεδο που είχε και αν θέλει να διατηρήσει τις διεθνείς της οικονομικές συμμαχίες οφείλει να ανακοινώσει την έξοδο από το ευρώ, στέλνοντας το δικό της μήνυμα στην ΕΕ."
Εμάς πάντως αυτό που μας λυπεί πραγματικά, είναι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά προτίμησε ν' αφήσει την Κύπρο στο έλεος του Θεού και δεν την υποστήριξε. Ο δε Πρωθυπουργός είναι απόλυτα εξαφανισμένος τις τελευταίες μέρες, αφήνοντας τον (διορισμένο από τις Βρυξέλλες) Υπουργό Οικονομικών να "πρωθυπουργεύει". Θα περιμέναμε κάτι καλύτερο από κάποιον που έχτισε όλη την πολιτική του καριέρα πάνω σ' ένα εθνικό θέμα - αλλά όπως και να το κάνουμε η καρέκλα του Πρωθυπουργού είναι γλυκειά...
Και βέβαια πρέπει να έχουμε υπόψιν μας και αυτό: η απόφαση για μεγάλο κούρεμα στα ποσά άνω των 100000 ευρώ τόσο στην Λαϊκή (ίσως και πάνω από 80%) όσο και στην Κύπρου (γύρω στο 50%) αποτελεί πραγματική βόμβα και κακό προηγούμενο για όλη την Ευρώπη, κυρίως δε για όσες χώρες είναι μέσα στο Μνημόνιο ή πρόκειται να μπούν σε αυτό, αφού καταδεικνύει ότι οι μεγάλες καταθέσεις δε θεωρούνται πλέον ως "αποταμίευση" αλλά ως "επένδυση". Άρα στα επόμενα μέτρα, πιθανόν να μεταδοθεί αυτή η φαεινή λύση και σε άλλες χώρες...Και βέβαια η χαζομάρα ότι "οι μεγαλοκαταθέτες" (που μπορεί να είναι ο Ρώσος ολιγάρχης αλλά και κάποιος που έχει μαζέψει τις οικονομίες μιας ζωής, ένα ζευγάρι που παντρεύτηκε και ετοιμάζεται ν' αγοράσει ένα σπίτι, κάποιος που πούλησε ένα χωράφι κ.ο.κ.) έχουν "κερδίσει" από τα υψηλά επιτόκια δεν ισχύει αφού αν ήταν έτσι να δεχτούμε ότι το κούρεμα θα έπρεπε να ήταν 10-15% (τόκοι δηλ. 2-3 χρόνων). Το 80% είναι κλοπή...
Κλείνοντας να παραθέσουμε μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση από το "Ποντίκι" που αναφέρεται στην ενεργειακή πλευρά της κρίσης. Αξίζει νομίζουμε να την έχουμε στα υπόψιν ως εξήγηση: "Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Γερμανοί κέρδισαν τη μάχη της Κύπρου. Μια σημαντική, οπωσδήποτε, μάχη η οποία ωστόσο δεν θα καθορίσει το αποτέλεσμα του πολέμου, ο οποίος θα συνεχιστεί με κλιμακούμενη σφοδρότητα. Όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά σ' ολόκληρη την περιφέρεια της ευρωζώνης.
Η γεωπολιτική παράμετρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης είναι πλέον εμφανής. Και στην περίπτωση της Κύπρου, είναι εξαιρετικά δύσκολο να καλυφθούν τα κέρδη που - προς το παρόν τουλάχιστον - φαίνεται να εξασφαλίζει η Γερμανία. Είναι μάλλον αδιαμφισβήτητο ότι το Βερολίνο δημιουργεί ένα ισχυρότατο οικονομικό προγεφύρωμα, μετατρέποντας την Κύπρο σε αποικία χρέους, στην κρίσιμη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Η σημασία της γερμανικής νίκης πολλαπλασιάζεται αν λάβει κανείς υπόψη του ότι
Είναι προφανές ότι η υποθήκευση των μελλοντικών εσόδων της Κύπρου από την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών της πηγών αποτελεί τον πρωταρχικό στόχο του Βερολίνου, ο οποίος εξασφαλίζεται με το δέσιμο της Λευκωσίας στους γερμανικούς μηχανισμούς «διάσωσης».
Το έπαθλο για τη Γερμανία, προφανώς, είναι τεράστιο, αλλά δεν είναι εξασφαλισμένο, καθώς στην Κύπρο δόθηκε μια μάχη, η οποία ωστόσο, δε σημαίνει το τέλος του πολέμου. Του πολέμου με τον οποίο το Βερολίνο διεκδικεί τον «αυτοκρατορικό» του ρόλο στην Ευρώπη.
Αυτός ο πόλεμος, προφανώς, δεν έχει κριθεί, καθώς, τελικά, κάποια στιγμή η οικονομική επικράτηση πρέπει να μπορεί να διασφαλιστεί και στο πεδίο της πραγματικής μάχης.
Με πιο απλά λόγια, δεν έχει καμία σημασία - ή τέλος πάντων έχει μικρή σημασία - αν η Γερμανία έδεσε την Κύπρο με μνημόνια μετατρέποντάς την σε αποικία της, αν δεν είναι σε θέση να διασφαλίσει τα κέρδη της, τα οποία ήδη έσπευσε να αμφισβητήσει η… Τουρκία, υπενθυμίζοντας ότι διεκδικεί και αυτή μερίδιο από τον κυπριακό θησαυρό υδρογονανθράκων.
Υπό αυτήν την έννοια ο πόλεμος συνεχίζεται…"
(Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για το "ευρωπαϊκό κλαμπ των εκβιαστών" μπορείτε να βρείτε εδώ, ενώ η πλήρης συμφωνία για την είσοδο της Κύπρου στο Μνημόνιο βρίσκεται εδώ).
Εμάς πάντως αυτό που μας λυπεί πραγματικά, είναι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά προτίμησε ν' αφήσει την Κύπρο στο έλεος του Θεού και δεν την υποστήριξε. Ο δε Πρωθυπουργός είναι απόλυτα εξαφανισμένος τις τελευταίες μέρες, αφήνοντας τον (διορισμένο από τις Βρυξέλλες) Υπουργό Οικονομικών να "πρωθυπουργεύει". Θα περιμέναμε κάτι καλύτερο από κάποιον που έχτισε όλη την πολιτική του καριέρα πάνω σ' ένα εθνικό θέμα - αλλά όπως και να το κάνουμε η καρέκλα του Πρωθυπουργού είναι γλυκειά...
Και βέβαια πρέπει να έχουμε υπόψιν μας και αυτό: η απόφαση για μεγάλο κούρεμα στα ποσά άνω των 100000 ευρώ τόσο στην Λαϊκή (ίσως και πάνω από 80%) όσο και στην Κύπρου (γύρω στο 50%) αποτελεί πραγματική βόμβα και κακό προηγούμενο για όλη την Ευρώπη, κυρίως δε για όσες χώρες είναι μέσα στο Μνημόνιο ή πρόκειται να μπούν σε αυτό, αφού καταδεικνύει ότι οι μεγάλες καταθέσεις δε θεωρούνται πλέον ως "αποταμίευση" αλλά ως "επένδυση". Άρα στα επόμενα μέτρα, πιθανόν να μεταδοθεί αυτή η φαεινή λύση και σε άλλες χώρες...Και βέβαια η χαζομάρα ότι "οι μεγαλοκαταθέτες" (που μπορεί να είναι ο Ρώσος ολιγάρχης αλλά και κάποιος που έχει μαζέψει τις οικονομίες μιας ζωής, ένα ζευγάρι που παντρεύτηκε και ετοιμάζεται ν' αγοράσει ένα σπίτι, κάποιος που πούλησε ένα χωράφι κ.ο.κ.) έχουν "κερδίσει" από τα υψηλά επιτόκια δεν ισχύει αφού αν ήταν έτσι να δεχτούμε ότι το κούρεμα θα έπρεπε να ήταν 10-15% (τόκοι δηλ. 2-3 χρόνων). Το 80% είναι κλοπή...
Κλείνοντας να παραθέσουμε μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση από το "Ποντίκι" που αναφέρεται στην ενεργειακή πλευρά της κρίσης. Αξίζει νομίζουμε να την έχουμε στα υπόψιν ως εξήγηση: "Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Γερμανοί κέρδισαν τη μάχη της Κύπρου. Μια σημαντική, οπωσδήποτε, μάχη η οποία ωστόσο δεν θα καθορίσει το αποτέλεσμα του πολέμου, ο οποίος θα συνεχιστεί με κλιμακούμενη σφοδρότητα. Όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά σ' ολόκληρη την περιφέρεια της ευρωζώνης.
Η γεωπολιτική παράμετρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης είναι πλέον εμφανής. Και στην περίπτωση της Κύπρου, είναι εξαιρετικά δύσκολο να καλυφθούν τα κέρδη που - προς το παρόν τουλάχιστον - φαίνεται να εξασφαλίζει η Γερμανία. Είναι μάλλον αδιαμφισβήτητο ότι το Βερολίνο δημιουργεί ένα ισχυρότατο οικονομικό προγεφύρωμα, μετατρέποντας την Κύπρο σε αποικία χρέους, στην κρίσιμη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Η σημασία της γερμανικής νίκης πολλαπλασιάζεται αν λάβει κανείς υπόψη του ότι
- · Η Κύπρος έχει διαπιστωμένα δεκάδες τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικό αέριο και διατηρεί βάσιμες προσδοκίες για ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου
- · Η Γερμανία έχει μηδαμινούς ενεργειακούς πόρους
Είναι προφανές ότι η υποθήκευση των μελλοντικών εσόδων της Κύπρου από την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών της πηγών αποτελεί τον πρωταρχικό στόχο του Βερολίνου, ο οποίος εξασφαλίζεται με το δέσιμο της Λευκωσίας στους γερμανικούς μηχανισμούς «διάσωσης».
Το έπαθλο για τη Γερμανία, προφανώς, είναι τεράστιο, αλλά δεν είναι εξασφαλισμένο, καθώς στην Κύπρο δόθηκε μια μάχη, η οποία ωστόσο, δε σημαίνει το τέλος του πολέμου. Του πολέμου με τον οποίο το Βερολίνο διεκδικεί τον «αυτοκρατορικό» του ρόλο στην Ευρώπη.
Αυτός ο πόλεμος, προφανώς, δεν έχει κριθεί, καθώς, τελικά, κάποια στιγμή η οικονομική επικράτηση πρέπει να μπορεί να διασφαλιστεί και στο πεδίο της πραγματικής μάχης.
Με πιο απλά λόγια, δεν έχει καμία σημασία - ή τέλος πάντων έχει μικρή σημασία - αν η Γερμανία έδεσε την Κύπρο με μνημόνια μετατρέποντάς την σε αποικία της, αν δεν είναι σε θέση να διασφαλίσει τα κέρδη της, τα οποία ήδη έσπευσε να αμφισβητήσει η… Τουρκία, υπενθυμίζοντας ότι διεκδικεί και αυτή μερίδιο από τον κυπριακό θησαυρό υδρογονανθράκων.
Υπό αυτήν την έννοια ο πόλεμος συνεχίζεται…"
(Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για το "ευρωπαϊκό κλαμπ των εκβιαστών" μπορείτε να βρείτε εδώ, ενώ η πλήρης συμφωνία για την είσοδο της Κύπρου στο Μνημόνιο βρίσκεται εδώ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου