Απαγόρευση υπαίθριων συναθροίσεων στην Αθήνα / Σχόλια για την αυτοκτονία Τζανή και την "ακαδημαϊκή" καριέρα Παπανδρέου

Με ενδιαφέρον διαβάζουμε δημοσιεύματα προερχόμενα από τους διάφορους φιλοπαπανδρεϊκούς κύκλους και θαυμάζουμε την προσπάθεια τους να παρουσιαστεί η σειρά ομιλιών του Γιώργου Παπανδρέου στο Χάρβαρντ ως "επιβράβευση" της πολιτικής του ιστορίας και δραστηριότητας. Κάποιοι μάλιστα εντός των συνόρων, το προχώρησαν ακόμη παραπάνω μια το παρουσίασαν ώς “πρόσκληση” του Πανεπιστημίου Harvard σε έναν “επισκέπτη καθηγητή”, ο οποίος είναι ένας από τους … 100 μεγαλύτερους «στοχαστές» της Ανθρωπότητας (Θεός φυλάξι κιόλας). Όχι βέβαια πως είναι αμελητέο σα γεγονός, αλλά η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική και εξηγούμε το γιατί: καταρχήν το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ έχει συνολικά 14 σχολές, καλύπτοντας σχεδόν όλους τους επιστημονικούς κλάδους. Μια από αυτές είναι είναι το Harvard Kennedy School (John F. Kennedy School of Government), το οποίο διαθέτει 15 κέντρα και 60 προγράμματα. Και ένα από τα 60 προγράμματα είναι το «πρόγραμμα Κόκκαλη» (προς τιμήν του πατέρα του γνωστού επιχειρηματία ο οποίος ήταν από τους πρώτους ορθοπεδικούς χειρούργους στην Ελλάδα, είχε δράση ενάντια στους Γερμανούς στην Κατοχή και ήταν Υπουργός στην κυβέρνηση του βουνού) το οποίο ιδρύθηκε στο Harvard Kennedy School το 1997.

Το Πρόγραμμα Κόκκαλη δημιουργήθηκε για να εκπαιδεύσει, να εξασκήσει, και να συνδέσει τους παρόντες και μελλοντικούς ηγέτες στο να εξυπηρετήσουν αποτελεσματικά το κοινό καλό της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Από την ίδρυσή του, έχει χρηματοδοτήσει πάνω από 500 φοιτητές, οι οποίοι εκπροσωπούν 15 χώρες-στο βαθμό «School master`s degree» και σε εκτελεστικά εκπαιδευτικά προγράμματα, διοργανώνοντας εκδηλώσεις με προσκεκλημένους ομιλητές. Προηγούμενοι ομιλητές σε τέτοιες εκδηλώσεις υπήρξαν πολλοί! Από τον Πρόεδρο των Σκοπίων Ιβάνοφ (που μίλησε σαν πρόεδρος της "Μακεδονίας") ως τον Κομισάριο Ολι Ρεν.

Ο οικονομολόγος κ. Richard Parker, που λύνει και δένει στο πρόγραμμα, είναι Senior Fellow του Κέντρου Shorenstein στο Harvard Kennedy School και διετέλεσε aπό το 2009 έως το 2011 οικονομικός σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου. Έτσι έκανε τη διαμεσολάβηση (με τις ευλογίες του κυρίου Κόκκαλη) και το αποτέλεσμα είναι να έρθει η πρόσκληση του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ στον Γ.Παπανδρέου να συμμετάσχει στο πρόγραμμα με σεμινάριο και όχι για να διδάξει στους φοιτητές του πανεπιστημίου, μαθήματα στα οποία θα βαθμολογηθούν και θα αξιολογηθούν. Προφανώς ο κ. Παπανδρέου ούτε καθηγητής έγινε, ούτε θέση πήρε στο γνωστό πανεπιστήμιο, ενώ πολύ περισσότερο η πρόσκληση δεν ήρθε λόγω της πολιτικής του διάνοιας. Παραμένει σημαντικό ως γεγονός - ανεξάρτητα με τον τρόπο που έγινε - αλλά καλό είναι να δίνουμε στα πράγματα τις πραγματικές του διαστάσεις...

Και για να μην ξεχνιόμαστε.. Την απαγόρευση κάθε δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης ή πορείας σε πολλούς δρόμους του κέντρου της Αθήνας, από τις 9.00 έως τις 22.00 σήμερα Τρίτη 9 του Οκτώβρη, ανακοίνωσε η αστυνομία. Η απόφαση ελήφθη από τον Γενικό Αστυνομικό Διευθυντή Αττικής «για λογούς δημόσιας ασφάλειας και μη διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής της πρωτεύουσας» και ενώ αναμένεται η άφιξη της γερμανίδης καγκελάριου Αγκελας Μέρκελ - δεν το σκέφτηκε βέβαια ο άνθρωπος μόνος του, κάποιοι άλλοι του είπαν να την επιβάλει. Εξαιρούνται πάντως η Ομόνοια και το Πεδίον του Άρεως - η κυρία Μέρκελ δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει από κει έτσι κι αλλιώς. Η προηγούμενη απαγόρευση συγκεντρώσεων και συναθροίσεων στην χώρα μας είχε γίνει το 1999 για την επίσκεψη Κλίντον και πριν από αυτό επί Χούντας - κάθε παραλληλισμός νομίζουμε ότι γίνεται αυτόματα και χωρίς πολύ σκέψη...


Και κάτι τελευταίο... Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος για την αυτοκτονία του πρώην υφυπουργού του ΠΑΣΟΚ Λ.Τζανή: " Ο Λεωνίδας Τζανής, πρώην Υφυπουργός Εσωτερικών σε κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη, δικηγόρος και πατέρας δυο παιδιών, έβαλε τέλος στη ζωή του το απόγευμα της Πέμπτης. Ηταν ένας κύριος με τον οποίο είχα μια καλή σχέση.
Έπινε καμιά φορά τον καφέ του στο ίδιο καφενείο με τον πατέρα μου και όποτε βρισκόμασταν μοιραζόμασταν τη κοινή μας αγάπη για τη Νίκη Βόλου και το ποδόσφαιρο. Έχω την τύχη για τους ανθρώπους να είμαι συνήθως κάτι σαν καταπραϋντικό – οι στιγμές που μοιράζομαι μαζί τους είναι συνήθως ελαφρές, πράγμα που μου δημιουργεί την λανθασμένη εντύπωση πως οι πιο πολλοί από όσους ξέρω είναι άνθρωποι χαρούμενοι. Ο Τζανής προφανώς δεν ήταν. Ήταν αγχώδης, ανήσυχος και συχνά φοβόταν πολλά. Απλά έκρυβε αυτή του την ανησυχία υιοθετώντας μια πρόσχαρη κοινωνική συμπεριφορά που ήταν ο βασικός λόγος που έγινε βουλευτής. Τότε, μέχρι δηλαδή το 2007 που από τα πολιτικά μας, αποχώρησε αυτό ήταν απαραίτητο.
Είχα να τον δω και να τον ακούσω πολύ καιρό, αλλά κάποια νέα του πάντα τα μάθαινα. Τον τελευταίο καιρό ήταν πολύ πιο στρεσαρισμένος καθώς ζούσε την ιστορία της ελληνικής κατάρρευσης ως χαμένο προσωπικό στοίχημα. Όποιος δυσκολεύεται να το καταλάβει δεν γνωρίζει καλά την πόλη του Βόλου. Ο Βόλος στην περίοδο του μπουμ περισσότερο φτώχυνε, παρά πλούτισε. Εργοστάσια έκλεισαν, το λιμάνι έχασε την παλιά του δύναμη, η ανεργία μεγάλωσε τρομερά.
Η πόλη δεν έζησε κανενός είδους «φούσκα» - απλά χάρη σε κάποιους καλούς δημάρχους κάπως ομόρφυνε – ο Τζανής ήταν και άνθρωπος της αυτοδιοίκησης. Φυσικά όταν ήρθε η κρίση ακολούθησε μια αληθινή κοινωνική ισοπέδωση: η πόλη στηρίζονταν κάπως στην κατανάλωση, όταν κι αυτή ελαχιστοποιήθηκε, η τοπική οικονομία διαλύθηκε. Οι παλιοί πολιτικοί έγιναν οι μεγάλοι ένοχοι, αλλά ο κόσμος δεν περιορίζεται στην πολιτική τους τιμωρία: τους κάνει γενικά τη ζωή δύσκολη. Όχι τυχαία η Ροδούλα Ζήση έφυγε για να αναζητήσει ένα πολιτικό διασυρμό στη Β΄ Αθηνών από ένα εξευτελισμό στην για χρόνια εκλογική της περιφέρεια. Ο Τζανής δεν πολιτεύονταν και είχε σταματήσει να ασχολείται με τα κοινά πριν από την κρίση, αλλά ήταν πάντα ο πρώην Υπουργός του ΠΑΣΟΚ στον οποίο οι άνθρωποι έκαναν παράπονα με τρόπους όχι πάντοτε κομψούς και ήρεμους.
Όταν έμαθε ότι άρχισε το ΣΔΟΕ να ψάχνει τους λογαριασμούς του πανικοβλήθηκε και δε νομίζω ότι, οι διαβεβαιώσεις ότι δεν υπάρχει σε εξέλιξη καμία έρευνα με στόχο τον ίδιο, τον καθησύχασαν. Δουλεύοντας ως δικηγόρος για χρόνια, υποθέτω πως όλο και κάποια φορολογική αμαρτία θα αποκαλύπτονταν στους λογαριασμούς του – στη συμπαθέστατη τάξη το σπορ της φοροδιαφυγής π.χ είναι από τα πλέον αγαπημένα. Όμως οι αμαρτίες οι δικές του, για την τοπική κοινωνία του Βόλου, δεν θα ήταν τα κρίματα ενός δικηγόρου, αλλά τα «εγκλήματα» ενός πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ.

Γνωρίζοντας ο ίδιος ότι η διαδικασία απονομής της δικαιοσύνης είναι πολύ αργή, πριν η ιστορία του ολοκληρώνονταν, θα περνούσαν χρόνια: υποθέτω πως το πρόβλημα του ήταν ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η ίδια η έρευνα αποτελούσε ένδειξη ενοχής – κάτι σαν ρετσινιά. Τη ρετσινιά του εγκληματία δεν νομίζω ότι θα την άντεχε: στη σκέψη της αποφάσισε να βάλει ένα τέλος. Το κατανοώ.
Δεν υπάρχει στην ιστορία κάτι το πρωτότυπο: κανένας δεν είναι υπεράνω υποψιών ώστε να απαιτεί να μην συγκαταλέγεται το όνομα του σε λίστες του ΣΔΟΕ. Ο τρόπος που μπορεί κάποιος να αντιδράσει απέναντι στον όποιο δημόσιο έλεγχο είναι κατά περίσταση διαφορετικός: κάποιος μπορεί να είναι πολύ σκληρός, κάποιος πολύ θρασύς, κάποιος μπορεί να φοβηθεί ή και να συνεργαστεί με τις αρχές. Θυμίζω ότι το ξήλωμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ιταλίας ξεκίνησε το 1993, όταν ένας δημοτικός σύμβουλος του Μιλάνο, ο Αντόνιο Κιέζα, παραδέχτηκε ότι πήρε μια μίζα της τάξης των 250 χιλιάδων λιρετών – ποσό τότε αντίστοιχο των 40 χιλιάδων δραχμών!
Θυμίζω επίσης ότι στην ίδια περίοδο στην Ιταλία αυτοκτόνησε ο Ραούλ Γκαρντίνι- ένας από τους μεγαλύτερους στην εποχή του ιταλούς επιχειρηματίες, επίσης κατηγορούμενος για χρηματισμούς πολιτικών. Η διαφορά στην περίπτωση του Τζανή είναι ότι εδώ έχει δημιουργηθεί ένα κοινωνικό πλαίσιο που προεξοφλεί - κατά κάποιο τρόπο – καταδίκες: θέλω να πω ότι για καθένα από τους παλιούς μας πολιτικούς έχουν στηθεί αγχόνες, πολύ πριν προκύψουν ενοχές. Είμαι απολύτως βέβαιος κι εγώ ότι πολλοί δεν αξίζουν συμπάθεια και φυσικά συμφωνώ ότι η δική τους αυτοκτονία δεν είναι κάτι διαφορετικό από την αυτοκτονία του φουκαρά που τίναξε τα μυαλά του στον αέρα γιατί η Τράπεζα του έπαιρνε το σπίτι: κατανοώ αυτούς που λένε ότι ο φουκαράς αξίζει και πιο πολλά δάκρια, όπως προφανώς πρέπει να τυγχάνει μεγαλύτερης κατανόησης ο άνεργος, μεγαλύτερης συμπάθειας ο συνταξιούχος που τα βγάζει δύσκολα, μεγαλύτερης προσοχής ο κακόμοιρος που δεν έχει πια να πληρώσει για φάρμακα.
Κατανοώ υπό αυτό το πρίσμα τα διάφορα εμετικά σχόλια που συνόδευσαν στο διαδίκτυο την ανακοίνωση της είδησης του πρώην υφυπουργού των Εσωτερικών: πολύς κόσμος βλέπει και σ αυτόν ένα ακόμα υπαίτιο της χαμένης του ζωής κι ας μην ήταν στο Κοινοβούλιο τα τρία τελευταία χρόνια. Όμως από την άλλη, βλέπω σε όλη αυτή την οργή απέναντι σε ένα αυτόχειρα, το αδιέξοδο στο οποίο ως κοινωνία αρχίζουμε να εγκλωβιζόμαστε: η αρχική αγανάκτηση δίνει τη θέση της σε ένα βαθύ μίσος, όμως το μίσος είναι κακός σύμβουλος.

Η ιστορία διδάσκει ότι πρώτα παράγονται οι αντιλήψεις και μετά προκύπτουν οι πολιτικοί που τις υπηρετούν. Η οδύνη που προκαλεί η αυτοκτονία ενός μικροέμπορου είναι πάντα ένα χτύπημα στις λογικές της λιτότητας, προκαλεί μια κοινωνική αφύπνιση χρήσιμη. Το μίσος που συνοδεύει την αυτοχειρία ενός πρώην πολιτικού, πολύ φοβάμαι ότι δημιουργεί το κλίμα στο οποίο επωάζεται κάθε είδους φασισμός. Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «πέθανε» και στο «θα σε σκοτώσω ρε». Καμία απολύτως.
Ο Τζανής αυτοκτόνησε γιατί ήταν μάλλον αδύναμος να σηκώσει το βάρος της ευθύνης που ως πολιτικός ανέλαβε. Θα ήταν χρήσιμο να βλέπαμε σε αυτή του την ολέθρια πράξη μια ανθρώπινη αδυναμία – ίσως και μια κατακριτέα υπερευαισθησία. Ας πούμε ότι ανήκε σε μια γενιά πολιτικών με ιδέες που ενδεχομένως εκφυλίστηκαν, ας πούμε ότι ήταν το παράδειγμα του ανθρώπου που τρόμαξε μπροστά στην ιδέα να γίνει στόχος κάποιου τύπου λαϊκής οργής, αλλά ας δούμε την πράξη του ως μια αξιοσέβαστη πικρή ιστορία αποτυγχίας.

Κι ας προβληματιστούμε για το αν αυτοί οι νέοι πολιτικοί που ακολουθούν θα είναι εξίσου αδύναμοι ονειροπόλοι που ηττήθηκαν προσπαθώντας να υπηρετήσουν κάποιου τύπου εκσυγχρονισμό ή θα είναι παιδιά του μίσους που είναι εύκολο, αλλά δημιουργεί μόνο τέρατα. Ας είναι η αυτοκτονία του, μια στιγμή ενός ελάχιστου σοβαρού προβληματισμού."

Πηγές ειδήσεων: "Aegean Times", "sport.gr"