Μερικές σκληρές αλήθειες για το δημογραφικό...

Στα 2016 γράψαμε ένα άρθρο με τίτλο που ρωτούσε αν βρισκόμαστε λίγο πριν το τέλος του ελληνισμού, με αφορμή το δημογραφικό. Το άρθρο είχε ξεσηκώσει αντιδράσεις, αφού πολλοί αναγνώστες του blog θεωρούσαν ότι ήμασταν υπερβολικοί. Σχεδόν 8 χρόνια αργότερα το θέμα έχει φτάσει στο κέντρο του ενδιαφέροντος, με την κυβέρνηση να εκμεταλλεύεται μια σκληρή πραγματικότητα για να κοπάσει το μεγάλο θόρυβο που προκαλεί το νομοσχέδιο για τους γάμους των ομοφυλοφίλων. 

Είναι τραγικό, κάποιοι να εκμεταλλεύονται ένα τόσο σοβαρό θέμα (και το οποίο στην πραγματικότητα αφορά το θεσμό της οικογένειας, που από την αρχή της μνημονιακής περιόδου έχει χτυπηθεί όσο κανένας άλλος θεσμός) και να το χρησιμοποιούν ως αντιπερισπασμό του αποτυχημένου τους χειρισμού σε σειρά θεμάτων, αλλά ίσως είναι μια ευκαιρία να πούμε μερικές αλήθειες - ώστε να μπορέσουμε να σώσουμε, ως χώρα, οτιδήποτε σώζεται...

Καταρχήν, όπως αναφέραμε και τότε, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό και δεν είναι πρόσφατο. Απλώς από το 2009 και μετά η μετανάστευση κοντά ενός εκατομμυρίου νέων ανθρώπων από την χώρα μας, ανθρώπων που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία στους οποίους η χώρα και οι οικογένειές τους είχαν επενδύσει για το μέλλον, δημιούργησε ένα κενό το οποίο, με τους χαμηλούς αναπαραγωγικούς δείχτες που είχε η χώρα ούτως ή άλλως, δεν ήταν δυνατόν να καλυφθεί. Δηλαδή, κάτι το οποίο με τους ρυθμούς που πηγαίναμε θα συνέβαινε ούτως ή άλλως, συνέβει ταχύτερα. Η περίοδος μεταξύ του 2000 και του 2008, κατά την οποία μεγάλος αριθμός Ελλήνων μεταναστών επέστρεψε στην χώρα, ενώ μετανάστες από άλλες χώρες ήρθαν στην Ελλάδα για ένα καλύτερο αύριο, βρίσκοντας ευκαιρίες και έχοντας διάθεση να ενσωματωθούν, είχε δημιουργήσει μια πλασματική εικόνα για το μέλλον. 

Η περίοδος των μνημονίων όμως μας ξαναγύρισε στην πρότερη κατάσταση, μιας και έφυγε από την χώρα η επόμενη γενιά επιστημόνων, ενώ παράλληλα χάθηκε μεγάλο ποσοστό του εκπαιδευμένου εργατικού δυναμικού της χώρας προς όφελος των ευρωπαϊκών χωρών της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Αυτές οι χώρες πήραν τα καλύτερα μυαλά και τους καλύτερους τεχνίτες της Νότιας Ευρώπης, καταφέρνοντας έτσι να καλύψουν, χωρίς σοβαρή πολιτισμική αλλοίωση, το δικό τους δημογραφικό πρόβλημα. 

Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας: Η σκληρή πραγματικότητα, η οποία φαίνεται στην καθημερινότητα όλων των μεγάλων πολυ-πολιτισμικών χωρών, είναι ότι για να υπάρχει αρμονία στο εσωτερικό μιας χώρας, δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τεράστιες εισροές στο εσωτερικό της από πληθυσμούς που διαφέρουν θρησκευτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά. Και αυτό γιατί οι δομές του κράτους στον Δυτικό κόσμο πλέον δεν μπορούν να ενσωματώσουν ούτε εκπαιδευτικά, ούτε κοινωνικά τους νέους πληθυσμούς - ειδικά πληθυσμούς που δεν ήρθαν με διάθεση να ενσωματωθούν. Και όταν δεν υπάρχει ενσωμάτωση, δημιουργούνται γκέτο και ανισότητες, ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που οι θεσμοί από το 2009 και μετά έχουν καταρρεύσει συνολικά.  Η ζοφερή πραγματικότητα στα κέντρα των μεγάλων πόλεων της χώρας μας (και όχι μόνο) μιλάει από μόνη της.  

Η κυβέρνηση έχοντας σηκώσει ψηλά τα χέρια στο ζήτημα της ακρίβειας που ταλανίζει την χώρα, θεωρεί ότι μπορεί να κάνει μια πολιτική ρελάνς χρησιμοποιώντας το δημογραφικό και φέρνοντας σειρά από μέτρα που πιστεύει ότι θα δημιουργήσουν την εντύπωση ότι θέλει να αυξηθούν τις γεννήσεις και να ενισχυθεί ο θεσμός της οικογένειας. Έτσι αυξάνει τα επιδόματα γεννήσεων, αυξάνει τον αριθμό των vouchers για βρεφονηπιακούς σταθμούς, δημιουργεί κοινωνικά τιμολόγια για την ενέργεια και παρουσιάζει μια σειρά μέτρων για τη δημιουργία κέντρων απασχόλησης και παιδικών σταθμών σε μεγάλες επιχειρήσεις. 

Όλα αυτά είναι καλά και ενδιαφέροντα, αλλά δεν αρκούν. Πρώτον γιατί ένα υποθετικό ζευγάρι (ας τους ονομάσουμε "Μαρία και  Γιώργο"), δεν πρόκειται να κάνουν παιδί για να πάρουν 400 ευρώ παραπάνω στη γέννα. Καλό είναι ως bonus αλλά δεν αρκεί. Η "Μαρία και ο Γιώργος" δεν κάνουν οικογένεια και παιδιά γιατί οι εποχές έχουν αλλάξει και το να έχει κανείς οικογένεια δεν είναι πλέον σκοπός ζωής. Αλλά ακόμα και αν θα ήθελαν να το κάνουν, δυσκολεύονται γιατι δεν αισθάνονται ασφάλεια στη δουλειά τους, γιατί ξέρουν ότι και 9μηνο να γίνει η άδεια μητρότητας με πλήρη μισθό η πίεση θα είναι τεράστια για να γυρίσει νωρίτερα στην εργασία με φόβο απόλυσης (της Μαρίας) στην πρώτη ευκαιρία. Η "Μαρία και ο Γιώργος" ξέρουν ότι πολλοί σταθμοί δε δέχονται voucher (άρα και να το έχουν δεν πρόκειται να πάρουν θέση), και όταν δέχονται ζητούν έξτρα χρήματα για "δραστηριότητες". Ξέρουν ότι τα κέντρα απασχόλησης είναι μακρυά από το μέρος που διαμένουν και σε αυτά πάνε παιδιά με τα οποία (για τους δικούς τους λόγους το ζευγάρι) δεν θα ήθελε τα παιδιά τους να έκαναν παρέα. Γιατί ξέρουν ότι τα κέντρα απασχόλησης είναι απλώς (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) κέντρα παρκαρίσματος και οι υπάλληλοι είναι κακοπληρωμένοι και δεν έχουν κίνητρα προσφοράς. Ξέρουν ότι αν αρρωστήσει το παιδί τους δε θα υπάρχει κανείς να τους βοηθήσει (και το αφεντικό θα γκρινιάζει που θα χάνουν μέρες για να προσέχουν το παιδί και θα συχτιρίζει την "καλοσύνη" του που δεν έδιωξε την Μαρία όταν γύρισε από την εγκυμοσύνη) ενώ και η επίσκεψη στον παιδίατρο θα κοστίζει ένα 50άρικο χωρίς τα φάρμακα, αφού ο παιδίατρος του ΕΟΠΥΥ δεν έχει ραντεβού γι' αυτούς σε αυτή τη ζωή. Ξέρουν επίσης ότι για ένα φροντιστήριο, ένα μάθημα αγγλικών συν ένα άθλημα την εβδομάδα, θα χρειάζονται όλο το μηνιάτικο που περισσεύει από το ενοίκιο (αν είναι τυχεροί και βρουν σπίτι!) ή το υπερφουσκωμένο δάνειο και το σούπερμαρκετ. Ξέρουν ότι με βάση τα έξοδά τους θα χρειάζονται να έχουν τους γονείς τους να "τσοντάρουν" κάθε μήνα για τα εγγόνια τους. Επίσης ξέρουν ότι σχεδόν καμία επιχείρηση δε θα φτιάξει παιδικό σταθμό στις εγκαταστάσεις. Όχι μόνο γιατί γενικά οι μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα βλέπουν τους εργαζόμενους τους ως γαϊδάρους του 700άρικου, αλλά και γιατί στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες δουλεύουν σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δεν μπορούν για ποικίλους λόγους να επενδύσουν σε τέτοια εγχειρήματα.

Όλα αυτά τα ξέρει βέβαια ο κύριος Μητσοτάκης και οι συν αυτώ. Αλλά είναι ζορισμένος και πρέπει να δείξει ότι ενδιαφέρεται (το οποίο σε προσωπικό επίπεδο μπορεί και να το κάνει, αλλά σε πολιτικό ούτε λόγος - τον πιέζει να μη χάσει την εξουσία). Ξέρει ότι η μόνη γρήγορη λύση για το δημογραφικό είναι οι μετανάστες. Και γι' αυτούς η λύση είναι μία: Όλοι οι μετανάστες που έρχονται να δηλώνονται κανονικά, να δουλεύουν για 500 ευρώ για να κάνουν τους εργάτες, τους οικοδόμους, τους αγρότες και τους σερβιτόρους στα τουριστικά καταλύμματα που χτίζονται και θα χτιστούν τα επόμενα χρόνια (ή για τις ανάγκες αυτών) και να μαζεύουν το ελαιόλαδο-χρυσάφι της χώρας. Θα είναι καλοδεχούμενοι ανεξαιρέτως θρησκείας, πολιτιστικής ταυτότητας και κουλτούρας. Και ας μην ενσωματωθούν ποτέ οι ίδιοι και ας δημιουργηθούν καινούργια γκέτο και καινούργιοι "κοινωνικά αποκλεισμένοι". Μια στο τόσο θα έχουμε ένα καινούργιο "Γιάννη" ή ένα νέο "Νέγρο του Μωριά" ή κάποιο φωτεινό μυαλό με γονείς μετανάστες που θα ξεπηδήσει από την ανέχεια και θα ανοίξει το δρόμο σε κάτι πρωτοποριακό - και θα χαιρόμαστε όλοι για την επιτυχία τους. Αλλά αυτοί θα είναι λίγοι  - οι περισσότεροι, θα ζουν σε γκέτο στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και την Πάτρα. Αυτοί λοιπόν θα δώσουν τη λύση, με λίγη εσάνς "ψηφιακών νομάδων" των οποίων ο πληθυσμός, παρεπιπτόντως, είναι σε παγκόσμια μείωση, αφού οι μεγάλες εταιρείες πλέον ζητούν τους εργαζομένους "στα γραφεία τους". Αλλά και αυτοί πόσο θα έμεναν στην χώρα; Η τάση έτσι κι αλλιώς είναι να μένουν για λίγους μήνες σε διάφορα μέρη - και να κάνουν stories παραπόνων στο Instagram για το κακό "εσπρέσσο" της καφετέριας στο νησί που μένουν.

Για το "brain drain" και για την επιστροφή των Ελλήνων ούτε λόγος. Ή μάλλον λόγος γίνεται αλλά σε θεωρητικό επίπεδο. Για να επιστρέψουν όλοι αυτοί που έφυγαν πρέπει να υπάρχει οικονομική σταθερότητα, ικανοποιητικοί μισθοί και ένα περιβάλλον που θα προσελκύει. Θα πρέπει η χώρα να έχει δείξει ενδιαφέρον για όλους αυτούς τους Έλληνες τα χρόνια που έχουν μεταναστεύσει το εξωτερικό. Δυστυχώς τίποτε απ' όλα αυτά δε συμβαίνει. 

Και κάτι ακόμα: Οι Έλληνες που μετανάστευαν από τις αρχές μέχρι τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, το έκαναν ως κάτι "προσωρινό". Δημιουργούσαν συλλόγους, πήγαιναν στις εκκλησίες και τις κοινότητες, έστελναν τα παιδιά τους στο "ελληνικό" σχολείο. Μιλούσαν στα παιδιά τους ελληνικά και με τα χρήματα που έβγαζαν έχτιζαν σπίτια και αγόραζαν χωράφια στην Ελλάδα. Αυτό κράτησε ζωντανές τις κοινότητες των Ελλήνων στο εξωτερικό. 
Το ποσοστό των Ελλήνων που έφυγαν στα χρόνια της κρίσης και κάνει κάτι από τα παραπάνω είναι ελάχιστο. Η δεύτερη γενιά, ειδικά για τα παιδιά που είναι γεννημένα στο εξωτερικό, δεν έχει γνώση της γλώσσας, η επαφή τους με άλλους Έλληνες περιορίζεται σε φόρουμ στο Facebook και η Ελλάδα είναι μια χώρα διακοπών και μόνο.       

Αυτοί οι Έλληνες δε θα γυρίσουν ποτέ, αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά. Ευκαιρία λοιπόν για το ελληνικό πολιτικό σύστημα να το κάνει. Αλλιώς αυτό που λέγαμε πριν έξι χρόνια θα συμβεί σίγουρα: Θα έρθει το τέλος του ελληνισμού και θα συμβεί στην εποχή μας.

Περί της ίδρυσης των ιδιωτικών πανεπιστημίων στην χώρα μας...

 Η ιστορία της δημιουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων στην χώρα μας, δια της πλαγίας οδού δεν είναι καινούργια. Η πρώτη προσπάθεια έγινε στα 2011 (διαβάστε σχετικά εδώ), με την τελική προσπάθεια να μένει ημιτελής λόγω των τεραστίων αντιδράσεων που δημιούργησαν οι τότε προσπάθειες. Η κυβέρνηση όμως του Κυριάκου Μητσοτάκη, "αφουγκραζόμενη την κοινωνία" (την οποία σε άλλες περιπτώσεις αγνοεί επιδεικτικά) και έχοντας ως σύμμαχο την ανυπαρξία αξιωματικής αντιπολίτευσης, προχωράει ακάθεκτη, γράφοντας το Σύνταγμα της χώρας (το οποίο ως γνωστόν έχει πολύ συγκεκριμένους ορισμούς για το ποιος μπορεί να είναι φορέας πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στην χώρα μας) εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Ας ξεκινήσουμε όμως από την αρχή. Το νομοσχέδιο με τον κατ’ ευφημισμό τίτλο "Ελεύθερο Πανεπιστήμιο" συνιστά στο σύνολό του μια οργανωμένη προσπάθεια εξαπάτησης της κοινής γνώμης. 

Πρώτα γιατί είναι ψευδεπίγραφο, αφού αποκαλεί "ελεύθερα" τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ακριβώς όπως αποκαλούν "ελεύθερη" την ανεξέλεγκτη και… δήθεν αυτορρυθμιζόμενη αγορά, την οποία ρυθμίζουν βέβαια κατά το δοκούν οι κερδοσκόποι. Το κερδοφόρο για τους κερδοσκόπους και καταστροφικό για το λαό μοντέλο της ελεύθερης, έως ασυδοσίας ενεργειακής αγοράς, θα εφαρμοστεί τώρα και στα πανεπιστήμια. Με τις ίδιες ολέθριες συνέπειες όσον αφορά στα δίδακτρα που οι επιχειρηματίες θα εκτινάξουν, προφανώς, στα ύψη. Αφού θα είναι ελεύθεροι να κερδίζουν όσα θέλουν, εμπορευματοποιώντας την επιστημονική γνώση και πουλώντας στην «ελεύθερη» αγορά πανεπιστημιακές σπουδές. 

Το δεύτερο στοιχείο εξαπάτησης στο νομοσχέδιο για τις ιδιωτικές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις είναι ότι για να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη, αποφεύγουν να τα αποκαλέσουν με το πραγματικό τους όνομα. Έτσι, αποκαλώντας τα δημόσια πανεπιστήμια κρατικά, βαφτίζουν σε αντιδιαστολή τα ιδιωτικά σαν δήθεν μη κρατικά. Μόνο που τα ελληνικά, όπως άλλωστε και τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, δεν είναι κρατικά. Και συνεπώς δεν είναι ανελεύθερα, όπως ατεκμηρίωτα ισχυρίζονται. Κρατικά πανεπιστήμια υπάρχουν μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως στη Βόρεια Κορέα. Την οποία επικαλείται η κυβέρνηση σαν πρότυπο κράτους που ακόμη κι αυτή, λέει, έχει ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τα κρατικά πανεπιστήμια δεν είναι δημόσια, δεν είναι δηλαδή ΝΠΔΔ και δεν είναι αυτοδιοικούμενα. Οι διοικήσεις τους διορίζονται από το κράτος και δεν εκλέγονται σε ελεύθερες εκλογές από την πανεπιστημιακή κοινότητα. Οι καθηγητές τους δεν είναι δημόσιοι λειτουργοί, όπως στην Ελλάδα, αλλά κρατικοί υπάλληλοι. Όσο για την προς διδασκαλία ακαδημαϊκή ύλη, αυτή δε διαμορφώνεται ελεύθερα από το ακαδημαϊκό προσωπικό, αλλά περνά από την οδό της κρατικής λογοκρισίας. Καμία σχέση δηλαδή με ό,τι συμβαίνει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Εφόσον, λοιπόν, τα πανεπιστήμια εδώ είναι δημόσια και αυτοδιοικούμενα, η έννοια του αντίθετου, δηλαδή του μη κρατικού πανεπιστημίου, δεν υφίσταται. Το αντίθετο του δημόσιου και αυτοδιοικούμενου πανεπιστημίου είναι το ιδιωτικό και απολύτως κερδοσκοπικό πανεπιστήμιο. Ποιος, άλλωστε, πιστεύει ότι υπάρχουν επιχειρηματίες οι οποίοι θα επενδύσουν εκατομμύρια ευρώ στις ιδιωτικές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις, μια και η εκπαίδευση είναι ένα πολύ ακριβό σπορ, χωρίς να έχουν σαν σκοπό τους το κέρδος; 

Το τρίτο στοιχείο εξαπάτησης στο νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αφορά στο ότι θα έρθουν, δήθεν, στη χώρα μας, μέσω επιχειρηματικών ομίλων, μεγάλα και εμβληματικά πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Τα μεγάλα πανεπιστήμια όπως το Harvard, to Yale ή το MIT δεν έχουν κανένα λόγο να έρθουν στη μικρή «αγορά» της Ελλάδας σαν ιδιωτικές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις. Κι αυτό, όχι μόνο γιατί λόγω του περιορισμένου μεγέθους της… αγοράς, δεν περιμένουν να κερδίσουν απολύτως τίποτε. Αλλά κι ακόμη, γιατί δεν είναι πρόθυμα, μέσω των συνεργασιών με ιδιώτες, να διακυβεύσουν το καλό τους όνομα. Άλλωστε τα πανεπιστήμια αυτά, αν ενδιαφέρονταν πράγματι να έρθουν στην Ελλάδα, θα προτιμούσαν να το κάνουν με συνεργασίες με τα υψηλού κύρους δημόσια πανεπιστήμια. Και όχι με αγοραίες συνεργασίες με επιχειρηματίες που δεν έχουν ιδέα από ανώτατη εκπαίδευση. Κομίζει, άλλωστε, γλαύκα στην Αθήνα η κυβέρνηση, όταν υποστηρίζει ότι με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα μας έρθουν τα φώτα από τη Δύση. Αφού η κυβέρνηση που εμπορευματοποιεί την Ανώτατη Εκπαίδευση φαίνεται να μην γνωρίζει ότι τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια, εδώ και χρόνια, έχουν συνάψει εκατοντάδες συμφωνίες ανταλλαγής φοιτητών και προσωπικού με μεγάλα και εμβληματικά διεθνή πανεπιστήμια. Υπάρχει, άλλωστε, και το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Erasmus, μέσω του οποίου χιλιάδες φοιτητές και καθηγητές, κάθε χρόνο, παρακολουθούν μέρος των σπουδών τους και διδάσκουν σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. 

Το τέταρτο ζήτημα εξαπάτησης της κοινής γνώμης στην υπόθεση της νομιμοποίησης των ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, έχει να κάνει με τον μύθο ότι, δήθεν, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα καλύψουν το κενό που άφησε η επί τούτοις φτωχοποίηση, η συρρίκνωση, η υποχρηματοδότηση και η υποστελέχωση των δημόσιων πανεπιστημίων από την κυβέρνηση. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να υποστηρίζουν ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα αναγκάσουν, δήθεν, τα δημόσια, δια του ανταγωνισμού, να βελτιωθούν. Η ευρωπαϊκή εμπειρία, όμως, διαψεύδει κάθε παρόμοιο επιχείρημα. Στη Γερμανία, στα 83 μικρά ιδιωτικά πανεπιστήμια που έχουν ιδρυθεί και λειτουργούν, σπουδάζει μόλις το 1% του φοιτητικού πληθυσμού. Το ίδιο συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου τα δημόσια πανεπιστήμια εξακολουθούν να καλύπτουν το συντριπτικό 90% ή και ακόμη περισσότερο των συνολικών εκπαιδευτικών αναγκών. Μύθος, λοιπόν, ότι θα έρθουν στην Ελλάδα σοβαρές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις, εκπροσωπώντας μεγάλα διεθνή πανεπιστήμια. Όπως μύθος, επίσης, είναι ότι αυτά θα έχουν μεγάλη συμβολή στη διαμόρφωση της «εκπαιδευτικής αγοράς». Η μόνη συμβολή που θα έχουν θα είναι στα κέρδη των επιχειρηματιών που θα πιάσουν την ευκαιρία. 

Η πέμπτη εξαπάτηση τα κοινής γνώμης αφορά στον μύθο ότι, δήθεν, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα επαναφέρουν τους 40.000 Έλληνες φοιτητές που σπουδάζουν στο εξωτερικό. Πρώτα γιατί πολλοί από αυτούς πήγαν στο εξωτερικό όχι εξ ανάγκης, αλλά συνειδητά, για να σπουδάσουν εκεί. Δεύτερον γιατί οι περισσότεροι φοιτητές φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν καλή δουλειά, σχετική με το επιστημονικό τους αντικείμενο. Κι αυτό δεν είναι εκπαιδευτικό ζήτημα, αλλά ζήτημα που αφορά στην κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Η οποία αν δεν βελτιωθεί, η αιμορραγία επιστημονικού δυναμικού δεν πρόκειται να σταματήσει. Και τέλος, η κυβέρνηση χύνει κροκοδείλια δάκρυα, σαν τον πατροκτόνο. Που πρώτα σκότωσε τον πατέρα του και μετά παραπονείται για την ορφάνια του. Αφού η ίδια διώχνει 20.000 φοιτητές κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια, με το δήθεν αξιοκρατικό εφεύρημα της Ελάχιστης Βαθμολογικής Βάσης από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ενώ υπήρχαν θέσεις σε αυτά - αυτοί οι 20000 υποψήφιοι θα είναι οι πρώτοι ενδιαφερόμενοι για τα "καινούργια" ιδιωτικά πανεπιστήμια. 

Η έκτη εξαπάτηση στην επιχείρηση νομιμοποίησης και λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, αφορά στην πλάνη ότι πρόκειται, δήθεν, για πανεπιστήμια. Για να είναι ένας εκπαιδευτικός οργανισμός πανεπιστήμιο, πρέπει να μην είναι μόνο διδακτήριο. Αλλά και να παράγει ένα μέρος της επιστημονικής γνώσης που μεταδίδει. Η επιστημονική έρευνα δηλαδή, βασική και εφαρμοσμένη, είναι θεμελιώδης προϋπόθεση για να είναι ένας εκπαιδευτικός οργανισμός πανεπιστήμιο. Και αυτές οι μικρές ιδιωτικές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις στις οποίες αφορά το νομοσχέδιο, είναι απλά διδακτήρια. Η επιστημονική έρευνα χρειάζεται μεγάλες επενδύσεις σε υποδομές, σε εξειδικευμένο ακαδημαϊκό και τεχνικό προσωπικό, καθώς και σε εργαστήρια και σε εξοπλισμούς. Τις οποίες οι επιχειρηματίες που θα ωφεληθούν από τη λειτουργία των ιδιωτικών εκπαιδευτικών επιχειρήσεων δεν θα κάνουν ποτέ, καθώς αυτές δεν είναι ανταποδοτικές. Συνεπώς όχι μόνο δεν πρόκειται για μη κρατικά και μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια, αλλά στην ουσία πρόκειται για εκπαιδευτικές επιχειρήσεις που παρέχουν σχεδόν αποκλειστικά υπηρεσίες διδασκαλίας. Που σημαίνει ότι αυτοί οι οργανισμοί, χάριν των οποίων καταρρακώνουν σήμερα το Σύνταγμα, αλλά και καταστρέφουν τα δημόσια πανεπιστήμια για να ανοίξουν τον δρόμο στα ιδιωτικά, είναι στην ουσία "μη πανεπιστήμια". Το παράδειγμα της Κύπρου (και της Βουλγαρίας), όπου το ερευνητικό έργο των ιδιωτικών πανεπιστημίων προσεγγίζει το μηδέν, είναι χαρακτηριστικό. 

Η τελευταία εξαπάτηση έχει να κάνει με τις "μηδενικές" αρνητικές επιπτώσεις που θα έχει η ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, στα υπάρχοντα δημόσια πανεπιστήμια. Ποιος μπορεί να σιγουρέψει ότι στο τέλος δε θα προσπαθήσουν οι ιδιώτες να έχουν πρόσβαση στον κρατικό κορβανά, για να χρηματοδοτηθούν τόσο για το ερευνητικό όσο και το διδακτικό τους έργο; Ποιος δεν αποκλείει την επίκληση του Συντάγματος ώστε οι φοιτητές και οι διδάσκοντες να έχουν ίση πρόσβαση σε χρηματοδοτήσεις; 

Αλλά όλα τα παραπάνω προφανώς ελάχιστα απασχολούν τους κυβερνώντες. Εξάλλου τι είναι μερικές λεπτομέρειες μπροστά στην πρόοδο;