Τι συμβαίνει με το «Αμπντούλ Χαμίτ Χαν»;

 Η επιλογή του Ερντογάν απλώς να επιδείξει τις δυνατότητες της Τουρκίας να κάνει θαλάσσιες γεωτρήσεις και όχι να δημιουργήσει άμεσα μια ελληνοτουρκική κρίση προκάλεσε αναστεναγμό ανακούφισης στην Αθήνα.

Η αποστολή του «Αμπντούλ Χαμίτ Χαν» στα 50 μίλια από τις νότιες ακτές της Τουρκίας και σαφώς εντός των ορίων αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας της – και όχι εντός των ορίων της κυπριακής ΑΟΖ ή της ελληνικής δυνάμει ΑΟΖ στο «τρίγωνο» Καστελλόριζο, Ρόδος, Κρήτη – έδωσε στην ελληνική κυβέρνηση την ευκαιρία να «πουλήσει» τη διπλωματική της κινητοποίηση και να υπογραμμίσει το επιχείρημα ότι έχει καταφέρει να εξασφαλίσει την υποστήριξη των ελληνικών θέσεων από τους ισχυρούς εταίρους (Γερμανία, Γαλλία) και συμμάχους (ΗΠΑ).

Με απλούστερα λόγια, η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης είναι ότι ο Ερντογάν δεν τόλμησε να προχωρήσει σε μείζονα πρόκληση γιατί συγκρατήθηκε από τους Αμερικανοευρωπαίους φίλους της Ελλάδας. Ωστόσο, έμπειροι διπλωμάτες του ελληνικού ΥΠΕΞ καθώς και στελέχη του υπουργείου Άμυνας γνωρίζουν ότι η συγκεκριμένη αποστολή του τουρκικού πλωτού γεωτρύπανου είναι η πρώτη του. Γνωρίζουν επίσης ότι εκεί που στάλθηκε να «τρυπήσει» υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι βρίσκονται αξιοποιήσιμοι ενεργειακοί πόροι. Κάτι που επίσης γνωρίζουν είναι ότι η Τουρκία διαθέτει τρία ακόμη πλωτά γεωτρύπανα, τα οποία ανά πάσα στιγμή που ο Ερντογάν επιλέξει μπορεί να αποσταλούν σε θαλάσσιες περιοχές και θα κάνουν μια «ανάφλεξη» των ελληνοτουρκικών σχέσεων αναπόφευκτη.

Απέναντι σε μια τέτοια πιθανότητα, η μόνη απάντηση που έχει η ελληνική κυβέρνηση είναι η υποτιθέμενη αλληλεγγύη των συμμάχων και εταίρων, οι οποίοι υποτίθεται ότι θα παρέμβουν για να ανακόψουν την τουρκική ορμή και να αποτρέψουν μια ελληνοτουρκική… ανάφλεξη.

Πέραν τούτων των ευσεβών πόθων, η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν έχει διαμορφώσει μια κατασταλαγμένη θέση για την αντίδραση της χώρας στο απευκταίο σενάριο που το «Αμπντούλ Χαμίτ Χαν» κινηθεί εκεί που το 2020 ερευνούσε το «Ορούτς Ρέις» φτάνοντας μέχρι και 6,5 μίλια από τις ακτές της Ρόδου, του Καστελλόριζου και της Κρήτης.

Για να διαμορφωθεί μια τέτοια θέση απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εξασφάλιση μιας ελάχιστης πολιτικής συναίνεσης, η οποία θα επιτρέψει στους στρατιωτικούς επιτελείς να ορίσουν τους κανόνες εμπλοκής και τον βαθμό της ελληνικής αντίδρασης σε κάθε πιθανή ακραία τουρκική κίνηση.

Το ζοφερό κλίμα στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, όπως αυτό διαιωνίζεται, καθιστά μια τέτοια συνεννόηση μεταξύ (τουλάχιστον) των κομμάτων εξουσίας αδύνατη. Και όσο τα αυτονόητα παραμένουν αδιανόητα για τα ελληνικά κόμματα τόσο η πιθανότητα μιας ακραίας τουρκικής κίνησης θα έρχεται ολοένα και πιο κοντά…