Αν ο σύμβουλος του Πρωθυπουργού θεωρεί ότι "διδακτορικό ίσον τεμπελιά" φανταστείτε τι λένε οι άλλοι...

 Τη δεκαετία του 1960, αν ήθελες να βρεις μια καλή δουλειά το πανεπιστημιακό πτυχίο ήταν υπεραρκετό, αρκεί να μην είχες "οικογενειακό φάκελο" στην ασφάλεια. Τη δεκαετία του 1980, το πτυχίο αρκούσε ακόμα αρκεί να είχες καλές διασυνδέσεις - πολιτικές βασικά, αλλά και "κοινωνικές". Το "πήρα το βουλευτή να βάλει το παιδί σε μια δουλειά" ήταν εξίσου σημαντικό (ίσως και πιο σημαντικό) με τον ακαδημαϊκό σου τίτλο, και σίγουρα η πολτική γνωριμία ήταν κατά πολύ ανώτερη των προσόντων σου για να καταλάβεις μια θέση ευθύνης. Για να μην κατηγορούμε το Δημόσιο, η ίδια κατάσταση ίσχυε και στον ιδιωτικό τομέα. Πόοσι και πόσοι γόνοι μεγαλό(α)σχημων με τίτλους από γνωστά κολλέγια των Αθήνων (με χαμηλό ακαδημαϊκό βάρος και αξία) δεν έλαβαν υψηλές θέσεις σε εταιρείες φίλων και γνωστών, με αποτέλεσμα η δουλειά να γίνεται από άτομα χαμηλότερα στην ιεραρχία; Την δεκαετία του 1990 η απαίτηση για μεταπτυχιακό έγινε βασικό συστατικό οποιασδήποτε θέση εργασίας με ικανοποιητικές αποδοχές και δυνατότητες ανέλιξης ενώ καθώς εμφανίστηκε και το ΑΣΕΠ στις ζωές μας, και τα πράγματα άρχισαν (πολύ αργά) να γίνονται πιο αξιοκρατικά και στο Δημόσιο άρχισε αυτό να γίνεται και απαραίτητο για όποιον είχε όνειρα ουσιαστικής καριέρας και εκεί. Η αποθέωση όμως των πανεπιστημιακών τίπλων έγινε από το 2000 και πέρα. Με την ανεργία ν' αυξάνεται, την υπερπροσφορά σε υποψηφίους με τίτλους να γίνεται κανόντας σχεδόν σε όλες τις θέσεις το διδακτορικό έγινε ένα ισχυρό χαρτί για πρόσληψη.

Όχι πως το διδακτορικό σημαίνει βέβαια και αναγνώριση του ως προσόν που μπορεί να συνδεθεί με μια μισθολογική αξιοπρέπεια. Το αντίθετο. Αλλά όπως και να το κάνουμε θεωρούνταν (και θεωρείται) ως ισχυρό προσόν σε μια χώρα που εργαζόμενοι προσλαμβάνονται "ως υπάλληλοι γραφείου" για να μην πληρώνονται κανονικά, και έχοντας μεταπυχιακά και διδακτορικά καταλήγουν να "τρέχουν" ολόκληρα τμήματα με το βασικό μισθό...

Και μέσα σ' αυτή την εργασιακή πραγματικότητα, και εν μέσω τεράστιων αλλαγών στον εργασιακό τομέα,  στην Ελλάδα του Χατζιδάκη και του Πούμπουρα (που θεωρεί "ευλογία" τη δωρεάν εργασία), έρχεται ο οικονομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού, που βασικό προσόν κατάληψης της θέσης του είναι η κομματική του ταυτότητα, και μας γυρίζει δεκαετίες πίσω, όπου οι σπουδές θεωρούνταν από ορισμένους ως ενασχόληση "για τεμπέληδες" δηλώνοντας ότι "τα διδακτορικά είναι για τους τεμπέληδες".  Κάποιος δηλαδή που πήρε τις θέσεις που είχε στη ζωή του λόγω γνωριμίας και όχι γιατί ήταν αντικειμενικά καλύτερος από τους συνυποψηφίους του (με βάση σύγκρισης το βιογραφικό του), θεωρεί ότι όποιος κυνηγά τον ανώτατο ακαδημαϊκό τίτλο είναι τεμπέλης, γιατί δεν προτιμάει να βρει μια θέση.

Δεν του περνάει καν από το μυαλό δηλαδή, να σκεφτεί ότι δεν είναι τα παιδιά που σπουδάζουν αυτά που επιβάλλουν το κυνήγι μιας θέσης διδακτορικού, αλλά η "αγορά", που έχει θεοποιηθεί από το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο που κινεί τα νήματα στην χώρα μας εδώ και μερικές δεκαετίες.  Πολλοί δε απ' αυτούς προφανώς θα προτιμούσαν να δουλέψουν για ένα αξιοπρεπή μισθό (αν είχαν τη δυνατότητα) από το να κουβαλάνε "προτζέκτορες", όπως λέει και το γνωστό τραγουδάκι των εργαστηρίων, για 3 και 60.

Δεν του περνάει καν από το μυαλό ότι μπορεί κάποιος να κάνει διδακτορικό γιατί πραγματικά αγαπάει το αντικείμενό του. 

Και προφανώς (παρότι στην πορεία προσπάθησε να μαζέψει τα πράγματα) δεν του πέρασε από το μυαλό ότι διδακτορικό στην Ελλάδα, σημαίνει σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ενασχόληση με πράγματα άσχετα του ακαδημαϊκού σου ενδιαφέροντος, κάλυψη κενών και διδακτικού έργου που δεν είναι δικό τους, "χαμαλοδουλειές" που δε θα πληρωθούν ποτέ καθώς και πολλά άλλα που δε γράφονται στις σελίδες ενός blog. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει καμία εγγύηση για εργασιακή αποκατάσταση στη συνέχεια.

Άρα για ποια τεμπελιά μιλάμε; 

Αλλά είπαμε. Μαρίες-Αντουανέτες η χώρα μας έχει πολλές και η εμφάνιση ακόμα μίας δεν μας κάνει εντύπωση...