Αναρτήσεις
Είναι πολύ εύκολο να γράψει κανείς κατεβατά γιατί βγήκε ένα συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα αλλά πολύ δύσκολο να το εξηγήσει κανείς επαρκώς. Και αυτό γιατί μπορεί ένα κόμμα να κερδίζει τις εκλογές αλλά οι λόγοι που το ψήφισαν οι άνθρωποι πάντα είναι παραπάνω από ένας - και πολλές φορές δεκάδες.
Πάρτε για παράδειγμα την Μεγάλη Βρετανία. Στο Λίνκολν ο υποψήφιος των Συντηρητικών έχει κατηγορηθεί με στοιχεία ότι έχει σχέση με ακροδεξιές οργανώσεις, ενώ η αντίπαλός του - και βουλευτής των Εργατικών στα 2 1/2 χρόνια που ήταν στη βουλή, παρήγαγε αρκετό έργο και έκανε ουσιαστικό θόρυβο για την περιφέρειά της. Όμως ο πρώτος κέρδισε, ενώ η 2η έχασε τις εκλογές - κάτι περίεργο για μια κοινωνία που απεχθάνεται τις ακρότητες. Η εύκολη ανάγνωση του αποτελέσματος τοπικά θα ήταν ότι "αυτό έγινε λόγω του Brexit". Στην πραγματικότητα όμως στη συγκεκριμένη περιοχή τη δουλειά την έκανε το ανατρεπτικό μανιφέστο του Κόρμπιν, το οποίο τρόμαξε μια περιοχή που είναι παραδοσιακά συντηρητική. Από την άλλη το μανιφέστο σίγουρα δεν ενόχλησε σχεδόν κανένα ψηφοφόρο στο Μπολσόβερ, μια μικρή περιοχή κοντά στο Σέφιλντ, αλλά δεν είχε τη βαρύτητα που είχε το σύνθημα του "να γίνει επιτέλους το Brexit" το οποίο πρόβαλε ο Μπόρις Τζόνσον. Έτσι για πρώτη φορά από την ημέρα που δημιουργήθηκε η περιφέρεια, η έδρα πήγε στους Συντηρητικούς, κάτι αδιανόητο μέχρι χθες για πολλούς, αφού με "πόνο ψυχής" οικογένειες που ψήφιζαν επί 4 γενιές Εργατικούς πήγαν "απέναντι".
Την πρώτη περιφέρεια την τρόμαξε η πιθανότητα κρατικοποίησης των πάντων, τη δεύτερη (που δεν τη νοιάζει η σχέση της Μ. Βρετανίας με την Ευρώπη και που οι μόνοι ξένοι που θα δει είναι οι Πολωνοί εργάτες "που τους πήραν τις δουλειές και παίρνουν τα επιδόματα και τα σπίτια") η πιθανότητα να μη συμβεί το Brexit, του οποίου η καθυστέρηση "κάνει κακό στην χώρα".
Βέβαια το θέμα εξαρχής δεν ήταν οι Εργατικοί να κερδίσουν τις εκλογές, αλλά το να περιορίσουν την πλειοψηφία των Συντηρητικών. Η εκλογική νίκη δε θα συνέβαινε γιατί όσο θόρυβο και αν έκαναν αυτοί που ΔΕΝ ήθελαν το Brexit, η πλειοψηφία του κόσμου είχε κουραστεί από τα "ήξεις-αφήξεις" και τις μακρές διαπραγματεύσεις (και τις παράλογες απαιτήσεις της Ε.Ε.), με αποτέλεσμα να είναι έτοιμος να ψηφίσει τον οποιοδήποτε έμοιαζε στοιχειωδώς σοβαρός για να το πραγματοποιήσει. Βέβαια ο Μπόρις απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί σοβαρός αλλά έπαιζε μόνος του στο γήπεδο, ειδικά όταν το Brexit Party αποφάσισε να τον στηρίξει τακτικά, κατεβάζοντας υποψηφίους μόνο σε περιοχές που θα μπορούσε να κάνει ζημιά στους Εργατικούς.
Από την άλλη οι Εργατικοί παρουσίασαν την τελευταία σοβαρή προσπάθεια για τη γενιά μας να υπάρξει σοσιαλισμός (με την έννοια του κρατικού ελέγχου σε ΔΕΚΟ και της ύπαρξης ισχυρής κοινωνικής ασφάλισης με χρηματοδότηση μέσω της φορολογίας των πλουσίων) σε μεγάλη χώρα του δυτικού κόσμου. Όμως το πρόγραμμα τους τρόμαξε μια μερίδα ψηφοφόρων, ενώ η αμφίσημη στάση τους στο Brexit απομάκρυνε μια άλλη μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων τους που είχαν ισχυρή άποψη για το ζήτημα: τόσο απ' εκείνους που είχαν ψηφίσει Brexit όσο κι εκείνους που είχαν ψηφίσει Remain. Οι δεύτεροι προτίμησαν ως ένα βαθμό να ψηφίσουν Φιλελεύθεροι Δημοκρατικούς, ενώ οι πρώτοι ένιωσαν "προδομένοι" αφού πίστεψαν ότι το κόμμα που ακολουθούσαν μια ζωή δεν τους καταλάβαινε. Οι Remainers επίσης δεν έπαιξαν σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι της "τακτικής ψήφου". Έτσι οι Φιλελεύθεροι Δημοκρατικοί αντιμετώπισαν αλαζονικά τους Εργατικούς και κατέβασαν υποψηφίους παντού με σκοπό να κόψουν ψήφους από τους Εργατικούς - με αποτέλεσμα να χαθούν έδρες υπέρ των Συντηρητικών για 1500 και 2000 ψήφους.
Οι Εργατικοί προς τιμήν τους δεν έπαιξαν με fake news, παρουσίασαν κοστολογημένο πρόγραμμα για θέματα που όντως απασχολούν την καθημερινότητα των Άγγλων, αλλά έχασαν. Ο Κόρμπιν πολεμήθηκε για το μαρξιστικό παρελθόν του, την αντιπαλότητα που του επέδειξε μεγάλο κομμάτι του κομματικού κατεστημένου των Εργατικών (δεν είναι τυχαίο ότι ούτε οι πρώην αρχηγοί των Εργατικών αλλά και ούτε ο δήμαρχος του Λονδίνου - ο οποίος είχε υποστηριχθεί σθεναρά από τον Κόρμπιν για να εκλεγεί - έκαναν δηλώσεις στήριξης του κόμματος), η συμπάθεια του για την Παλαιστίνη μεταφράστηκε ως "αντι-σημιτισμός", ενώ το πρόγραμμά του δεν συζητήθηκε όσο θα έπρεπε. Κακά τα ψέμματα η Αγγλία έχει αλλάξει από την εποχή που οι Εργατικοί σάρωναν τις εκλογές και ήταν πραγματικά σοσιαλιστικό κόμμα. Ο Κόρμπιν είναι παιδί εκείνης της εποχής. Οι Άγγλοι όμως έχουν ξεχάσει το πως είναι να έχουν σταθερή δουλειά και εισόδημα και δεν πιστεύουν ότι είναι δυνατόν πλέον να υπάρξουν επείγοντα χωρίς 5 ώρες αναμονής, περιορισμός της αναγκαιότητας ύπαρξης των "κοινωνικών παντοπωλείων" (που έχουν γεμίσει τα κέντρα των άλλοτε ευημερούντων βιομηχανικών πόλεων), σταθερές δουλειές με ικανοποιητικό μισθό, πανεπιστήμια στα οποία δε θα πληρώνονται δίδακτρα και νερό με χαμηλή τιμή. Έπισης ένα μεγάλο ποσοστό των Άγγλων, όσο και αγαπάει τα σχολεία και το εθνικό σύστημα υγείας, απηυδισμένο από τη μειωτική στάση των Βρυξελλών ψήφισε τον Μπόρις ώστε να "πραγματοποιήσει το Brexit".
Ο Κόρμπιν θα πάει σύντομα σπίτι του, έχοντας κάνει την αυτοκριτική του. Το μπαλάκι θα πάει στον Μπόρις ο οποίος θα μπορέσει επιτέλους "να πραγματοποιήσει το Brexit". Το πως θα το καταφέρει αυτό θα το παρακολουθήσουμε όλοι με εξαιρετικό ενδιαφέρον - στο κάτω κάτω θα επηρεάσει τους υπόλοιπους εναπομείναντες και θα αποτελέσει το παράδειγμα για οποιαδήποτε χώρα προσπαθήσει να κάνει κάτι ανάλογο στο μέλλον...Απλώς ελπίσουμε να μη συνεχίσει να στηρίζει τις ελπίδες του για εναλλακτικούς συμμάχους απέναντι από τον Ατλαντικό, γιατί οι εκπλήξεις θα είναι πολύ αρνητικές...
Πάρτε για παράδειγμα την Μεγάλη Βρετανία. Στο Λίνκολν ο υποψήφιος των Συντηρητικών έχει κατηγορηθεί με στοιχεία ότι έχει σχέση με ακροδεξιές οργανώσεις, ενώ η αντίπαλός του - και βουλευτής των Εργατικών στα 2 1/2 χρόνια που ήταν στη βουλή, παρήγαγε αρκετό έργο και έκανε ουσιαστικό θόρυβο για την περιφέρειά της. Όμως ο πρώτος κέρδισε, ενώ η 2η έχασε τις εκλογές - κάτι περίεργο για μια κοινωνία που απεχθάνεται τις ακρότητες. Η εύκολη ανάγνωση του αποτελέσματος τοπικά θα ήταν ότι "αυτό έγινε λόγω του Brexit". Στην πραγματικότητα όμως στη συγκεκριμένη περιοχή τη δουλειά την έκανε το ανατρεπτικό μανιφέστο του Κόρμπιν, το οποίο τρόμαξε μια περιοχή που είναι παραδοσιακά συντηρητική. Από την άλλη το μανιφέστο σίγουρα δεν ενόχλησε σχεδόν κανένα ψηφοφόρο στο Μπολσόβερ, μια μικρή περιοχή κοντά στο Σέφιλντ, αλλά δεν είχε τη βαρύτητα που είχε το σύνθημα του "να γίνει επιτέλους το Brexit" το οποίο πρόβαλε ο Μπόρις Τζόνσον. Έτσι για πρώτη φορά από την ημέρα που δημιουργήθηκε η περιφέρεια, η έδρα πήγε στους Συντηρητικούς, κάτι αδιανόητο μέχρι χθες για πολλούς, αφού με "πόνο ψυχής" οικογένειες που ψήφιζαν επί 4 γενιές Εργατικούς πήγαν "απέναντι".Την πρώτη περιφέρεια την τρόμαξε η πιθανότητα κρατικοποίησης των πάντων, τη δεύτερη (που δεν τη νοιάζει η σχέση της Μ. Βρετανίας με την Ευρώπη και που οι μόνοι ξένοι που θα δει είναι οι Πολωνοί εργάτες "που τους πήραν τις δουλειές και παίρνουν τα επιδόματα και τα σπίτια") η πιθανότητα να μη συμβεί το Brexit, του οποίου η καθυστέρηση "κάνει κακό στην χώρα".
Βέβαια το θέμα εξαρχής δεν ήταν οι Εργατικοί να κερδίσουν τις εκλογές, αλλά το να περιορίσουν την πλειοψηφία των Συντηρητικών. Η εκλογική νίκη δε θα συνέβαινε γιατί όσο θόρυβο και αν έκαναν αυτοί που ΔΕΝ ήθελαν το Brexit, η πλειοψηφία του κόσμου είχε κουραστεί από τα "ήξεις-αφήξεις" και τις μακρές διαπραγματεύσεις (και τις παράλογες απαιτήσεις της Ε.Ε.), με αποτέλεσμα να είναι έτοιμος να ψηφίσει τον οποιοδήποτε έμοιαζε στοιχειωδώς σοβαρός για να το πραγματοποιήσει. Βέβαια ο Μπόρις απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί σοβαρός αλλά έπαιζε μόνος του στο γήπεδο, ειδικά όταν το Brexit Party αποφάσισε να τον στηρίξει τακτικά, κατεβάζοντας υποψηφίους μόνο σε περιοχές που θα μπορούσε να κάνει ζημιά στους Εργατικούς.
Από την άλλη οι Εργατικοί παρουσίασαν την τελευταία σοβαρή προσπάθεια για τη γενιά μας να υπάρξει σοσιαλισμός (με την έννοια του κρατικού ελέγχου σε ΔΕΚΟ και της ύπαρξης ισχυρής κοινωνικής ασφάλισης με χρηματοδότηση μέσω της φορολογίας των πλουσίων) σε μεγάλη χώρα του δυτικού κόσμου. Όμως το πρόγραμμα τους τρόμαξε μια μερίδα ψηφοφόρων, ενώ η αμφίσημη στάση τους στο Brexit απομάκρυνε μια άλλη μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων τους που είχαν ισχυρή άποψη για το ζήτημα: τόσο απ' εκείνους που είχαν ψηφίσει Brexit όσο κι εκείνους που είχαν ψηφίσει Remain. Οι δεύτεροι προτίμησαν ως ένα βαθμό να ψηφίσουν Φιλελεύθεροι Δημοκρατικούς, ενώ οι πρώτοι ένιωσαν "προδομένοι" αφού πίστεψαν ότι το κόμμα που ακολουθούσαν μια ζωή δεν τους καταλάβαινε. Οι Remainers επίσης δεν έπαιξαν σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι της "τακτικής ψήφου". Έτσι οι Φιλελεύθεροι Δημοκρατικοί αντιμετώπισαν αλαζονικά τους Εργατικούς και κατέβασαν υποψηφίους παντού με σκοπό να κόψουν ψήφους από τους Εργατικούς - με αποτέλεσμα να χαθούν έδρες υπέρ των Συντηρητικών για 1500 και 2000 ψήφους.
Οι Εργατικοί προς τιμήν τους δεν έπαιξαν με fake news, παρουσίασαν κοστολογημένο πρόγραμμα για θέματα που όντως απασχολούν την καθημερινότητα των Άγγλων, αλλά έχασαν. Ο Κόρμπιν πολεμήθηκε για το μαρξιστικό παρελθόν του, την αντιπαλότητα που του επέδειξε μεγάλο κομμάτι του κομματικού κατεστημένου των Εργατικών (δεν είναι τυχαίο ότι ούτε οι πρώην αρχηγοί των Εργατικών αλλά και ούτε ο δήμαρχος του Λονδίνου - ο οποίος είχε υποστηριχθεί σθεναρά από τον Κόρμπιν για να εκλεγεί - έκαναν δηλώσεις στήριξης του κόμματος), η συμπάθεια του για την Παλαιστίνη μεταφράστηκε ως "αντι-σημιτισμός", ενώ το πρόγραμμά του δεν συζητήθηκε όσο θα έπρεπε. Κακά τα ψέμματα η Αγγλία έχει αλλάξει από την εποχή που οι Εργατικοί σάρωναν τις εκλογές και ήταν πραγματικά σοσιαλιστικό κόμμα. Ο Κόρμπιν είναι παιδί εκείνης της εποχής. Οι Άγγλοι όμως έχουν ξεχάσει το πως είναι να έχουν σταθερή δουλειά και εισόδημα και δεν πιστεύουν ότι είναι δυνατόν πλέον να υπάρξουν επείγοντα χωρίς 5 ώρες αναμονής, περιορισμός της αναγκαιότητας ύπαρξης των "κοινωνικών παντοπωλείων" (που έχουν γεμίσει τα κέντρα των άλλοτε ευημερούντων βιομηχανικών πόλεων), σταθερές δουλειές με ικανοποιητικό μισθό, πανεπιστήμια στα οποία δε θα πληρώνονται δίδακτρα και νερό με χαμηλή τιμή. Έπισης ένα μεγάλο ποσοστό των Άγγλων, όσο και αγαπάει τα σχολεία και το εθνικό σύστημα υγείας, απηυδισμένο από τη μειωτική στάση των Βρυξελλών ψήφισε τον Μπόρις ώστε να "πραγματοποιήσει το Brexit".
Ο Κόρμπιν θα πάει σύντομα σπίτι του, έχοντας κάνει την αυτοκριτική του. Το μπαλάκι θα πάει στον Μπόρις ο οποίος θα μπορέσει επιτέλους "να πραγματοποιήσει το Brexit". Το πως θα το καταφέρει αυτό θα το παρακολουθήσουμε όλοι με εξαιρετικό ενδιαφέρον - στο κάτω κάτω θα επηρεάσει τους υπόλοιπους εναπομείναντες και θα αποτελέσει το παράδειγμα για οποιαδήποτε χώρα προσπαθήσει να κάνει κάτι ανάλογο στο μέλλον...Απλώς ελπίσουμε να μη συνεχίσει να στηρίζει τις ελπίδες του για εναλλακτικούς συμμάχους απέναντι από τον Ατλαντικό, γιατί οι εκπλήξεις θα είναι πολύ αρνητικές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου