Μια "εναλλακτική" ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε

Με το 2019 να μας αποχαιρετά, ακολουθώντας το ειδησεογραφικό έθιμο, θα κάνουμε μια μίνι ανασκόπηση, εστιάζοντας στις ειδήσεις που πιστεύουμε ότι ξεχώρισαν - αν και κάποιες απ' αυτές δεν έτυχαν μεγάλης προσοχής. Έτσι επιλέξαμε 12 αναρτήσεις που νομίζουμε ότι αξίζει να θυμηθείτε μαζί μας:

Ιανουάριος

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι έτοιμη να ψηφιστεί και απέναντί της βρίσκεται η πλειοψηφία των Ελλήνων με μπροστάρη τον Μίκη Θεοδωράκη.

Φεβρουάριος

Ο Παύλος Πολάκης αναδεικνύεται σε κεντρικό πρόσωπο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.

Μάρτιος

Η χώρα μας αναγνώρισε την Βόρεια Μακεδονία αλλά η γείτονα χώρα, κάνει ό,τι μπορεί για να δείξει ότι δεν ενδιαφέρεται να εφαρμόσει τη Συμφωνία των Πρεσπών.


Απρίλιος

Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται για τις εκλογές και κάνει σειρά "μεταγραφών".

Μάιος

Οι ευρωεκλογές αναδεικνύουν νικητή την ΝΔ, αλλά έχουν παραπάνω από ένα "νικητή" και περισσότερους από έναν χαμένους.

Ιούνιος

Παρουσιάζεται νέος "παίχτης" στην ελληνική ακροδεξιά - η "Ελληνική Λύση".

Ιούλιος

Η ΝΔ κερδίζει τις εκλογές, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπόσχεται να κάνει "τον ουρανό πιο γαλανό".

Αύγουστος

Η κυβέρνηση ετοιμάζει επιχειρησιακό σχέδιο για να σπάσει το "άβατο" των Εξαρχείων.

Σεπτέμβριος

Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ τσακώνονται για την ψήφο των ομογενών.

Οκτώβριος

Η Τουρκία κάνει στρατιωτική επέμβαση στην Συρία και δίνει ένα δωρεάν μάθημα στην Ελλάδα...

Νοέμβριος

Κυκλοφορεί στους κινηματογράφους ταινία-ντοκυμανταίρ για τη ζωή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη!

Δεκέμβριος

Η Τουρκία συμφωνεί με την Λιβύη να σβήσουν τα ελληνικά νησιά από τον χάρτη...


Καλή χρονιά σε όλους μας - και μακάρι του 2020 να μην επαναλάβουμε τα λάθη που σα λαός κάναμε όλα αυτά τα χρόνια!

O Μπόρις, ο Κόρμπιν και το Brexit που τελικά θα γίνει

Είναι πολύ εύκολο να γράψει κανείς κατεβατά γιατί βγήκε ένα συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα αλλά πολύ δύσκολο να το εξηγήσει κανείς επαρκώς. Και αυτό γιατί μπορεί ένα κόμμα να κερδίζει τις εκλογές αλλά οι λόγοι που το ψήφισαν οι άνθρωποι πάντα είναι παραπάνω από ένας - και πολλές φορές δεκάδες.
Πάρτε για παράδειγμα την Μεγάλη Βρετανία. Στο Λίνκολν ο υποψήφιος των Συντηρητικών έχει κατηγορηθεί με στοιχεία ότι έχει σχέση με ακροδεξιές οργανώσεις, ενώ η αντίπαλός του - και βουλευτής των Εργατικών στα 2 1/2 χρόνια που ήταν στη βουλή, παρήγαγε αρκετό έργο και έκανε ουσιαστικό θόρυβο για την περιφέρειά της. Όμως ο πρώτος κέρδισε, ενώ η 2η έχασε τις εκλογές - κάτι περίεργο για μια κοινωνία που απεχθάνεται τις ακρότητες. Η εύκολη ανάγνωση του αποτελέσματος τοπικά θα ήταν ότι "αυτό έγινε λόγω του Brexit". Στην πραγματικότητα όμως στη συγκεκριμένη περιοχή τη δουλειά την έκανε το ανατρεπτικό μανιφέστο του Κόρμπιν, το οποίο τρόμαξε μια περιοχή που είναι παραδοσιακά συντηρητική. Από την άλλη το μανιφέστο σίγουρα δεν ενόχλησε σχεδόν κανένα ψηφοφόρο στο Μπολσόβερ, μια μικρή περιοχή κοντά στο Σέφιλντ, αλλά δεν είχε τη βαρύτητα που είχε το σύνθημα του "να γίνει επιτέλους το Brexit" το οποίο πρόβαλε ο Μπόρις Τζόνσον. Έτσι για πρώτη φορά από την ημέρα που δημιουργήθηκε η περιφέρεια, η έδρα πήγε στους Συντηρητικούς, κάτι αδιανόητο μέχρι χθες για πολλούς, αφού με "πόνο ψυχής" οικογένειες που ψήφιζαν επί 4 γενιές Εργατικούς πήγαν "απέναντι".
Την πρώτη περιφέρεια την τρόμαξε η πιθανότητα κρατικοποίησης των πάντων, τη δεύτερη (που δεν τη νοιάζει η σχέση της Μ. Βρετανίας με την Ευρώπη και που οι μόνοι ξένοι που θα δει είναι οι Πολωνοί εργάτες "που τους πήραν τις δουλειές και παίρνουν τα επιδόματα και τα σπίτια") η πιθανότητα να μη συμβεί το Brexit, του οποίου η καθυστέρηση "κάνει κακό στην χώρα".
Βέβαια το θέμα εξαρχής δεν ήταν οι Εργατικοί να κερδίσουν τις εκλογές, αλλά το να περιορίσουν την πλειοψηφία των Συντηρητικών. Η εκλογική νίκη δε θα συνέβαινε γιατί όσο θόρυβο και αν έκαναν αυτοί που ΔΕΝ ήθελαν το Brexit, η πλειοψηφία του κόσμου είχε κουραστεί από τα "ήξεις-αφήξεις" και τις μακρές διαπραγματεύσεις (και τις παράλογες απαιτήσεις της Ε.Ε.), με αποτέλεσμα να είναι έτοιμος να ψηφίσει τον οποιοδήποτε έμοιαζε στοιχειωδώς σοβαρός για να το πραγματοποιήσει. Βέβαια ο Μπόρις απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί σοβαρός αλλά έπαιζε μόνος του στο γήπεδο, ειδικά όταν το Brexit Party αποφάσισε να τον στηρίξει τακτικά, κατεβάζοντας υποψηφίους μόνο σε περιοχές που θα μπορούσε να κάνει ζημιά στους Εργατικούς.
Από την άλλη οι Εργατικοί παρουσίασαν την τελευταία σοβαρή προσπάθεια για τη γενιά μας να υπάρξει σοσιαλισμός (με την έννοια του κρατικού ελέγχου σε ΔΕΚΟ και της ύπαρξης ισχυρής κοινωνικής ασφάλισης με χρηματοδότηση μέσω της φορολογίας των πλουσίων) σε μεγάλη χώρα του δυτικού κόσμου. Όμως το πρόγραμμα τους τρόμαξε μια μερίδα ψηφοφόρων, ενώ η αμφίσημη στάση τους στο Brexit απομάκρυνε μια άλλη μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων τους που είχαν ισχυρή άποψη για το ζήτημα: τόσο απ' εκείνους που είχαν ψηφίσει Brexit όσο κι εκείνους που είχαν ψηφίσει Remain. Οι δεύτεροι προτίμησαν ως ένα βαθμό να ψηφίσουν Φιλελεύθεροι Δημοκρατικούς, ενώ οι πρώτοι ένιωσαν "προδομένοι" αφού πίστεψαν ότι το κόμμα που ακολουθούσαν μια ζωή δεν τους καταλάβαινε. Οι Remainers επίσης δεν έπαιξαν σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι της "τακτικής ψήφου". Έτσι οι Φιλελεύθεροι Δημοκρατικοί αντιμετώπισαν αλαζονικά τους Εργατικούς και κατέβασαν υποψηφίους παντού με σκοπό να κόψουν ψήφους από τους Εργατικούς - με αποτέλεσμα να χαθούν έδρες υπέρ των Συντηρητικών για 1500 και 2000 ψήφους.
Οι Εργατικοί προς τιμήν τους δεν έπαιξαν με fake news, παρουσίασαν κοστολογημένο πρόγραμμα για θέματα που όντως απασχολούν την καθημερινότητα των Άγγλων, αλλά έχασαν. Ο Κόρμπιν πολεμήθηκε για το μαρξιστικό παρελθόν του, την αντιπαλότητα που του επέδειξε μεγάλο κομμάτι του κομματικού κατεστημένου των Εργατικών (δεν είναι τυχαίο ότι ούτε οι πρώην αρχηγοί των Εργατικών αλλά και ούτε ο δήμαρχος του Λονδίνου - ο οποίος είχε υποστηριχθεί σθεναρά από τον Κόρμπιν για να εκλεγεί - έκαναν δηλώσεις στήριξης του κόμματος), η συμπάθεια του για την Παλαιστίνη μεταφράστηκε ως "αντι-σημιτισμός", ενώ το πρόγραμμά του δεν συζητήθηκε όσο θα έπρεπε. Κακά τα ψέμματα η Αγγλία έχει αλλάξει από την εποχή που οι Εργατικοί σάρωναν τις εκλογές και ήταν πραγματικά σοσιαλιστικό κόμμα. Ο Κόρμπιν είναι παιδί εκείνης της εποχής. Οι Άγγλοι όμως έχουν ξεχάσει το πως είναι να έχουν σταθερή δουλειά και εισόδημα και δεν πιστεύουν ότι είναι δυνατόν πλέον να υπάρξουν επείγοντα χωρίς 5 ώρες αναμονής, περιορισμός της αναγκαιότητας ύπαρξης των "κοινωνικών παντοπωλείων" (που έχουν γεμίσει τα κέντρα των άλλοτε ευημερούντων βιομηχανικών πόλεων), σταθερές δουλειές με ικανοποιητικό μισθό, πανεπιστήμια στα οποία δε θα πληρώνονται δίδακτρα και νερό με χαμηλή τιμή. Έπισης ένα μεγάλο ποσοστό των Άγγλων, όσο και αγαπάει τα σχολεία και το εθνικό σύστημα υγείας, απηυδισμένο από τη μειωτική στάση των Βρυξελλών ψήφισε τον Μπόρις ώστε να "πραγματοποιήσει το Brexit".
Ο Κόρμπιν θα πάει σύντομα σπίτι του, έχοντας κάνει την αυτοκριτική του. Το μπαλάκι θα πάει στον Μπόρις ο οποίος θα μπορέσει επιτέλους "να πραγματοποιήσει το Brexit". Το πως θα το καταφέρει αυτό θα το παρακολουθήσουμε όλοι με εξαιρετικό ενδιαφέρον - στο κάτω κάτω θα επηρεάσει τους υπόλοιπους εναπομείναντες και θα αποτελέσει το παράδειγμα για οποιαδήποτε χώρα προσπαθήσει να κάνει κάτι ανάλογο στο μέλλον...Απλώς ελπίσουμε να μη συνεχίσει να στηρίζει τις ελπίδες του για εναλλακτικούς συμμάχους απέναντι από τον Ατλαντικό, γιατί οι εκπλήξεις θα είναι πολύ αρνητικές...

Συμφωνία Τουρκίας και Λιβυής για ανακήρυξη ΑΟΖ και για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων - πως φτάσαμε ως εδώ (ανανεωμένο)

Στο τέλος του 2019 η Τουρκία υπέγραψε συμφωνία ανάδειξης ΑΟΖ με την Λιβύη. Το παρασκήνιο και τα (τότε) γεγονότα τα αναλύουμε εκτενώς παρακάτω. Τα όσα συνέβησαν τότε δεν είχαν στόχο απλώς να εκνευρίσουν την χώρα μας και να κάνουν τον Ερντογάν να φανεί δυνατός στο εσωτερικό της χώρας του. Ο στόχος ήταν η εξόρυξη υδρογονανθράκων σε ένα σημείο που γνωρίζουν όλοι ότι υπάρχουν εν αφθονία - στα νότια της Κρήτης.

Η συμφωνία για τους υδρογονάνθρακες υπογράφηκε σχεδόν τρία χρόνια μετά. Και μπορεί όπως και η αρχική συμφωνία για την ΑΟΖ να καταδικάστηκε ως άκυρη από το κοινοβούλιο της Λιβύης (η οποία δεν έχει σχέσεις με την κυβέρνηση της χώρας) αλλά ένα είναι σίγουρο: θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στην χώρα μας.

Και έτσι επαναλήφθηκε ένα φαινόμενο που είχαμε πρωτοδεί τον Δεκέμβρη του 2019.

H φωτογραφία του διεθνώς αναγνωρισμένου αλλά σχεδόν ανυπόληπτου (στο εσωτερικό της χώρας του και όχι μόνο) επικεφαλή της Λιβυικής κυβέρνησης και του Ταγίπ Ερντογάν να δίνουν τα χέρια, έκανε το γύρο του κόσμου. Το 2019, το λόγο της χειραψίας (που φάνηκε να πιάνει στον ύπνο την ελληνική διπλωματία), τον μάθαμε αργότερα: η Λιβύη και η Τουρκία είχαν συμφωνήσει να χαράξουν ΑΟΖ μεταξύ τους, παραβλέποντας την μικρή λεπτομέρεια ότι ανάμεσά τους υπάρχει η Ελλάδα και μερικές εκατοντάδες νησιά που ανήκουν στην ταλαίπωρη χώρα μας.

Η Ελλάδα αντέδρασε τότε - σχεδόν αμέσως. Καταδίκασε τη συμφωνία (προφανώς), ζήτησε το κείμενο της (τόσο από τον Ερντογάν όσο και τον Λίβυο πρέσβη - χωρίς πάντως να το πάρει από πουθενά παρά μόνο από μια 3η χώρα, λίγο πριν την επίσημη "διαρροή" της στο CNN Turk), ενημέρωσε τον ΟΗΕ (που χασμουρήθηκε), το ΝΑΤΟ (που σφύριξε κλέφτικα) και την Ε.Ε. (που κούνησε το κεφάλι της σκεπτόμενη το πως έμπλεξαν με μας και την Τουρκία). Απ' όλους αυτούς και πέραν της Γαλλίας του Μακρόν (που τα είχε πάρει στο κρανίο με το ΝΑΤΟ, τον Ερντογάν και τους Λίβυους) και του Ισραήλ, κανείς μα κανείς δεν έκανε μια ουσιαστική κίνηση στήριξης ή έστω μια δήλωση που να είναι αρκετά σκληρή και να δείχνει ότι θα υπάρχουν συνέπειες για την πράξη αυτή. Η χώρα μας τότε έκανε και κάτι έξυπνο (έτσι γι' αλλαγή), απελαύνοντας τον Λίβυο πρέσβη και ξεσηκώνοντας τους άμεσα ενδιαφερόμενους: την Αίγυπτο (με την οποία είχαμε τριμερείς συμφωνίες και ετοιμαζόμασταν να υπογράψουμε συμφωνία για ΑΟΖ), την Κύπρο (που είναι έξω φρενών - και δικαίως - με την Ελλάδα γιατί ακόμα δεν έχει υπογραφεί η ανάμεσά μας σχετική συμφωνία) και τους αντιπολιτευόμενους, "καλούς" Λίβυους (τους οποίους καλέσαμε επισήμως στην Αθήνα για να κάνουμε "τα μούτρα κρέας" στους "κακούς" Λίβυους). Οι "καλοί" Λίβυοι - μέσω του κοινοβουλίου που ελέγχουν - ξεσηκώθηκαν επισήμως και τόνισαν (ακόμα και στον ΟΗΕ) ότι δεν αναγνωρίζουν αυτή τη συμφωνία την οποία θεωρούν ως προβληματική για την χώρα τους. Αυτό βέβαια έχει μικρό αντίκτυπο γιατί "επίσημη κυβέρνηση" της Λιβυής είναι εκείνη που υπέγραψε το μνημόνιο της συμφωνίας και όχι εκείνη που ελέγχει το κοινοβούλιο.
Κοινώς, και παρά το μπαράζ προσπαθειών για "κινητοποίηση", κάναμε "μια τρύπα στο νερό". Και αυτό γιατί η χώρα μας δεν έχει κάνει το αυτονόητο όλα αυτά τα χρόνια: Δεν έχει ανακηρύξει και υπογράψει συμφωνίες για ΑΟΖ με αρκετές από τις χώρες που συνορεύει. Μας απομένουν ακόμα η Αλβανία (με την οποία είχαμε υπογράψει αλλά τελικά οι Αλβανοί μέσω του ανωτάτου δικαστηρίου τους την ακύρωσαν μετά από πιέσεις της Τουρκίας), η Τουρκία (βεβαίως), ενώ ούτε με την Αίγυπτο η συμφωνία είναι πλήρης (γιατί οι Αιγύπτιοι δεν ήθελαν να είναι οι πρώτοι με τους οποίους θα τα βάλει η Τουρκία αφού με οποιαδήποτε συμφωνία θ' αναγνώριζαν ΑΟΖ στο Καστελόριζο πράγμα που η Τουρκία δε δέχεται με τίποτα). Και το καλύτερο απ' όλα είναι ότι δεν έχουμε υπογράψει ακόμα ούτε καν με την Κύπρο (γιατί φοβόμασταν την αντίδραση της Τουρκίας). Με τη δε Λιβύη ισχύει κάτι μοναδικό: έχουμε ανακηρύξει ΑΟΖ αλλά αυτό το κάναμε μονομερώς και με τρόπο που να μην τη θίγει (και βάση της οποίας δόθηκαν και  "οικόπεδα" στις πετρελαϊκές νότια της Κρήτης).
Την πατήσαμε για ένα ακόμα λόγο: γιατί συμπεριφερόμενοι ως άβουλα όντα, δεχτήκαμε και αναγνωρίσαμε ως "επίσημη" κυβέρνηση της Λιβύης εκείνους που ήταν δεμένοι πλήρως στο άρμα του Ερντογάν και οι οποίοι γνωρίζαμε ότι έκαναν συμφωνίες και συζητήσεις μαζί του "κάτω από το τραπέζι" σε πολλά ζητήματα, που μας αφορούσαν άμεσα. Δεν πήραμε καμία δέσμευση απ' αυτούς ενώ ακόμα και αυτή τη δεδομένη στιγμή που ετοιμάζονται να υπογράψουν μια συμφωνία η οποία θ' απαγορεύει ακόμα και το κολύμπι ανοιχτά της Ρόδου, εμείς τους θεωρούμε ακόμα "αναγνωρισμένους", προβάλοντας ως δικαιολογία ότι είναι "διεθνώς αναγνωρισμένοι". Λες και η χώρα μας δεν έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί (επιτέλους) τα συμφέροντά της, ανεξάρτητα με το τι της λένε να κάνει οι άλλοι.
Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα ορισμένων στελεχών της κυβέρνησης δε φαίνεται να είναι η συμφωνία αλλά το πως θα διαχειριστούν επικοινωνιακά το ζήτημα. Δηλαδή δεν τους νοιάζει που εξαφανίζεται η Ελλάδα από το χάρτι, αλλά το πως δε θα επηρεαστεί απ' αυτό η κοινή γνώμη. Αν είναι δυνατόν...
Το αστείο δε στην όλη ιστορία είναι άλλο: τη σημαία της επανάστασης και το "καμπανάκι" του κινδύνου για τη σοβαρότητα της κατάστασης, δεν το χτύπησε ούτε η "Ελληνική Λύση" - ούτε καν το ΚΙΝΑΛ. Το έκανε το ΚΚΕ, που με μπαράζ δηλώσεων, ερωτήσεων στην Ευρωβουλή και κειμένων βάζει το θέμα στις σωστές διαστάσεις και λέει το αυτονόητο: παρά το ότι η συμφωνία παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο και τη κοινή λογική, δεν μπορεί να θεωρηθεί "ήσσονος σημασίας". Αν υπογραφεί, δεδομένου ότι η Ελλάδα δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ στις περισσότερες περιοχές της χώρας, γίνεται αποδεκτή και μετά εναπόκειται στην Ελλάδα να κάνει προσφυγές παντού για να περιορίσει τις απώλειές της - ό,τι και αυτό συνεπάγεται.
Είμαστε δηλαδή ένα βήμα πριν ένα νέο Κυπριακό.
Όσο νωρίτερα το πάρουμε χαμπάρι, τόσο καλύτερα. 
(Μια εξαιρετική ανάλυση για του που στοχεύει η Τουρκία με αυτή τη συμφωνία καθώς και μια σαφής επεξήγηση των διαφόρων όρων, μπορείτε να διαβάσετε εδώ).