Ο Μαδούρο, ο Τσίπρας και η "δημοκρατική" Δύση

Το αν ο Μαδούρο κάνει καλή ή κακή δουλειά στην Βενεζουέλα, είναι μάλλον προφανές και δεν χρειάζεται συζήτηση. Η οικονομία της χώρας πάει από το κακό στο χειρότερο, οι Βενεζουλεανοί φεύγουν με ό,τι μέσο μπορούν από την χώρα τους, τα χρήματα έχουν ελάχιστη αξία και υπάρχουν ελλείψεις βασικών αγαθών της καθημερινότητας.
Επίσης δεν χαίρει αμφισβήτησης το γεγονός ότι ο Μαδούρο ΔΕΝ είναι αρεστός στην συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Ακραιφνής σοσιαλιστής (εντός εισαγωγικών), Ρωσόφιλος και λαϊκίζων, συνέχισε την πολιτική του Τσάβες και προς το παρόν φαίνεται να κρατάει γερά τα γκέμια του ενεργειακού πλούτου της χώρας του - ενώ παράλληλα έχει και μια τάση του να μην ακολουθεί τις "αμερικανικές συστάσεις" όσο αφορά τον ποιον θα κάνει "παρέα" και ποιον όχι. Αυτόματα αυτό τον κάνει αντιπαθή στους ηγέτες και συμπαθή σε πάρα πολλούς απλούς ανθρώπους, που θα ονειρεύονταν τέτοια αντίσταση απέναντι στις εξωτερικές επιβουλές και από τους δικούς τους ηγέτες.
Παρόλα αυτά όμως και ανεξάρτητα με το αν κάποιοι το θυμούνται ή όχι, ο Μαδούρο κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στην χώρα του, τον Μάιο του 2018. Μπορεί η συμμετοχή να ήταν περίπου το 40%, αλλά κέρδισε με μεγάλη διαφορά που, ανεξάρτητα με το αν υπήρξε νοθεία ή όχι, ήταν καταλυτική: 67.8% για εκείνον, 20.9% για τον Φαλκόν και 10.8% για τον Μπερτούτσι.  Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να πούμε ότι στις εκλογές του 2018 - τις οποίες κατηγορεί σχεδόν σύσσωμη η Δύση ως "νοθευμένες"- η Ε.Ε. δεν είχε δικούς της παρατηρητές παρότι είχε προσκληθεί να παράσχει.  Παρόλα αυτά δέχτηκε - εκ του μακρόθεν - τις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης, δημοσιεύοντας καταδικαστικές επιστολές, οι οποίες όμως ΔΕΝ έφτασαν στο σημείο να χαρακτηρίσουν τη διαδικασία ως "άκυρη". Ακόμα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το ότι παρόλα αυτά και μέχρι τις αρχές του Γενάρη του 2019 (δηλαδή 7 μήνες μετά τις εκλογές) κανείς δε ζήτησε επιτακτικά την "επανάληψη" των εκλογών, θεωρώντας την εκλογή του ως άκυρη. Επομένως ο λαός μίλησε και ψήφισε τον Μαδούρο για πρόεδρο για άλλα 6 χρόνια. Καλώς ή κακώς.
Έτσι οι τελευταίες εξελίξεις, με τον (αμερικανόφιλο) πρόεδρο της εθνοσυνέλευσης Γκουαϊδό να υποκινεί ανταρσία στο κοινοβούλιο της Βενεζουέλας και ν' αυτοανακηρύσσεται "μεταβατικός" πρόεδρος της χώρας και με σειρά χωρών της Ε.Ε. και της αμερικανικής ηπείρου να τον "αναγνωρίζουν", είναι το λιγότερο εξοργιστικές.
Βέβαια - όπως σε όλα - υπάρχει μια "δημοκρατική" συγκάλυψη, αφού οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. ζητούν επανάληψη των εκλογών (χωρίς τον Μαδούρο), αφού προφανώς αφού το προηγούμενο αποτέλεσμα δεν τους άρεσε.
Και κάπου εδώ κάπου παρουσιάζεται και ο Τσίπρας. Ενώ οι περισσότεροι αρχηγοί κρατών της Ε.Ε. εμφανίζονται σθεναρά ενάντια στον Μαδούρο ή κρατούν μια μισο-ουδέτερη στάση, εκείνος φαίνεται να είναι αντίθετος στις εκκλήσεις για αλλαγή προέδρου. Είναι τέτοιος δε ο εκνευρισμός ορισμένων που υποχρέωσαν τον Γκουαϊδό, ν' αποστείλει μήνυμα στην Ελλάδα να συνταχθεί με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ΕΕ για την "αποκατάσταση της δημοκρατίας", χαρακτηρίζοντας "ανησυχητική" την έως τώρα στάση της.
Είναι αλήθεια ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας μας έχει κρατήσει κρυμμένο πολύ καιρό μέσα του τον επαναστάτη. Τέσσερα χρόνια για κάποιον που έχει δώσει στα παιδιά του ονόματα εμπνευσμένα από μεγάλους επαναστάτες της παγκόσμιας ιστορίας είναι πολλά. Έτσι ήταν γραφτό κάποια στιγμή ότι θα γινόταν η έκρηξη. Αυτό έγινε στην περίπτωση της Βενεζουέλας. 
Πέραν από την πλάκα όμως, εδώ η χώρα μας έκανε το σωστό (ανεξάρτητα με τα κίνητρα που είχε ή τη θεωρητική ιδεολογική συγγένεια μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Μαδούρο), όπως το έκανε και στην περίπτωση του πραξικοπήματος ενάντια στον Ερντογάν: στήριξε τη νόμιμη και εκλεγμένη κυβέρνηση.
Αν και η στάση των ΗΠΑ δεν προκαλεί εντύπωση (είναι γνωστή η τάση της για υποκίνηση/στήριξη πραξικοπημάτων και πρόεδρων-μαριονετών στην Λατινική Αμερική), είναι αδιανόητο από την Ε.Ε. να αναγνωρίζει "μεταβατικούς" Προέδρους σε μια χώρα που έκανε εκλογές μόλις πριν λίγους μήνες. Αν και είναι γνωστή εδώ και χρόνια η απέχθεια των ηγετών της Ε.Ε. για την τήρηση της λαϊκής βούλησης, είναι η πρώτη φορά που υποστηρίζει ανατροπή εκλεγμένου ηγέτη τόσο ανοιχτά. Είναι προφανές ότι ο ρόλος της, δεδομένης της κρίσης, θα έπρεπε να είναι συμβουλευτικός προωθώντας ουσιαστικές συνομιλίες - κάτι βέβαια που δεν έκανε ούτε στην Συρία, με τα γνωστά αποτελέσματα. Ευτυχώς - προς το παρόν - η χώρα μας παραμένει αξιοπρεπής. Το για πόσο, θα το δούμε...

Μακεδονικό - λίγο πριν το τέλος

Βρισκόμαστε πλέον λίγες ώρες μακρυά από την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών που θα οδηγήσει στην απόδοση του ονόματος "Μακεδονία" στους βόρειους γείτονές μας και στον χαρακτηρισμό "Μακεδόνες" στους κατοίκους της. Η δημοσιογράφος Νεφέλη Ορφανού αναλύει, με απλά λόγια, τα κενά της συμφωνίας και τους κινδύνους, στους οποίους θα οδηγήσει, αυτή, την χώρα μας:  

"Μια εξαιρετικά ετερόκλητη συμμαχία βουλευτών από πέντε διαφορετικά κόμματα ετοιμάζεται να ψηφίσει το βράδυ της Πέμπτης την Συμφωνία των Πρεσπών, αφού αυτή εγκρίθηκε από την Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας.

Αυτοί είναι που διασώζουν την κυβέρνηση, προσφέροντάς της μία πνοή ζωής που φτάνει μέχρι το Μάιο. Το Μέγαρο Μαξίμου γνωρίζει το διακύβευμα, διαμηνύοντας προς σύσσωμη την κυβέρνηση και τα στελέχη αυτής να ασχοληθούν αποκλειστικά και μόνο με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Έτσι, επιχειρεί να αλλάξει το κλίμα.

Δεν είναι μόνο ότι η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας στέκεται απέναντί της, αλλά πλήθος διεθνολόγων, διανοουμένων, καλλιτεχνών, ακόμα και διπλωματών προειδοποιούν για τις ολέθριες συνέπειες που θα υπάρξουν για την Ελλάδα, σε περίπτωση που ψηφιστεί τελικά η «λεόντεια» και «ετεροβαρής» Συμφωνία. Ο «Διπλωματικός Κύκλος Συνταξιούχων Πρέσβεων», μάλιστα, με επιστολή του επιχειρεί να αποδημήσει τα επιχειρήματα της κυβέρνησης, σ’ ένα κείμενο που φέρει την υπογραφή δεκαοκτώ πρώην πρέσβεων.

Το υπουργείο Εξωτερικών, σε μία προσπάθειά του να κυκλοφορήσει επίσης ένα εγχειρίδιο υπέρ της συμφωνίας, δίνει απαντήσεις σε πέντε βασικά ερωτήματα που αφορούν στο έθνος, στην εθνικότητα, στην ιθαγένεια, στη γλώσσα και στα εμπορικά σήματα. Σε αυτό, έμφαση δίνεται και στο κέρδος που θα έχει η Ελλάδα αλλά και στο πώς θα διασφαλιστεί εάν υπάρξει υπαναχώρηση από επόμενη κυβέρνηση.

Μεταξύ άλλων, καλλιεργείται από όλα τα φιλοκυβερνητικά μέσα και ένα προπαγανδιστικό αφήγημα, το οποίο ούτε λίγο, ούτε πολύ υποστηρίζει ότι «όσοι στηρίζουν την Συμφωνία των Πρεσπών είναι άνθρωποι μετριοπαθείς, φιλελεύθεροι, ευρωπαϊστές και προοδευτικοί, ενώ όσοι της αντιτίθενται είναι οπισθοδρομικοί, συντηρητικοί, υπερεθνικιστές».

Εν όψει της επικύρωσης της Συμφωνίας, δόθηκε στη δημοσιότητα ολόκληρο το κείμενο της Συμφωνίας και η ρηματική διακοίνωση των Σκοπίων προς την Αθήνα. Η ρηματική διακοίνωση από τα Σκόπια κατατέθηκε στην Ελλάδα την ημέρα που ο πρωθυπουργός διεκδικούσε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή.

Αξίζει να υπενθυμίσουμε πως η Συμφωνία βασιζόταν εξαρχής στον εξής οδικό χάρτη: Η ΠΓΔΜ θα προχωρούσε σε αλλαγές στο Σύνταγμά της, έτσι όπως προβλέπουν οι «Πρέσπες». Βασική αλλαγή ήταν αυτή της συνταγματικής ονομασίας από «Δημοκρατία της Μακεδονίας» σε «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας». Επίσης, η Συμφωνία προβλέπει ότι αναφορές στο Σύνταγμα που παρέπεμπαν σε αλυτρωτισμό ή σε μειονοτικές διεκδικήσεις θα αφαιρούνταν ή θα τροποποιούνταν. Τέλος, ακυρώνει τον ρητό σφετερισμό της αρχαίας μακεδονικής κληρονομιάς από τα Σκόπια.


Γλώσσα, υπηκοότητα, μακεδονικός λαός και μακεδονικό έθνος

Με τη διπλωματική διακοίνωση, όμως, η Ελλάδα δίνει γλώσσα, υπηκοότητα και λαό. Και αυτό, καθώς στη διπλωματική διακοίνωση αναφέρεται για πρώτη φορά ο όρος «Μακεδονικός» λαός. Η αλλαγή του ονόματος της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (σε «Βόρεια Μακεδονία») πρακτικά αναιρείται από το γεγονός ότι, με τη Συμφωνία, ο λαός της γειτονικής χώρας θα αποκαλείται «μακεδονικός» (και όχι «βορειομακεδονικός»).

Επίσης, ο όρος nationality, που θα αναγράφεται στα διαβατήρια μπορεί να μεταφραστεί και ως εθνικότητα και ως ιθαγένεια. Εάν δεν υπήρχαν δεύτερες σκέψεις από την πλευρά των Σκοπίων θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί ο όρος citizenship που σημαίνει ξεκάθαρα ιθαγένεια. Είναι σαφές δηλαδή πως οι Σλάβοι της γειτονικής χώρας θα εκμεταλλευτούν τη δυνατότητα που τους δίνει η διπλή ερμηνεία του nationality για να ισχυρίζονται ότι είναι εθνοτικά Μακεδόνες. Ακόμα, όμως, και εάν αποδεχθεί κάποιος ότι το nationality αφορά στην ιθαγένεια και όχι στην εθνικότητα, τότε γιατί η ιθαγένεια ονομάζεται «μακεδονική» και όχι βορειομακεδονική;

Η ιθαγένεια είναι η νομική σχέση του πολίτη με το κράτος. Σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες του κόσμου, το όνομα της ιθαγένειας είναι παράγωγο της κρατικής ονομασίας. Γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση παραβιάστηκε αυτός ο κανόνας; Γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα το δέχτηκε; Εντύπωση, μάλιστα, προκαλεί ότι η Αθήνα θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι οι Αλβανοί της ΠΓΔΜ, για προφανείς λόγους θα προτιμούσαν στα διαβατήρια να αναγράφεται citizenship: Βορειομακεδόνας. Ο Νίκος Κοτζιάς, όμως, δεν χρησιμοποίησε αυτό τον μοχλό πίεσης προς το δίδυμο Ζάεφ-Ντιμιτρόφ για να εξασφαλίσει το αυτονόητο. Αυτό που ανεξαιρέτως ισχύει σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Η ρηματική ανακοίνωση λοιπόν αναφέρεται ρητώς σε «μακεδονικό» λαό. Κάτι που δεν είχε ποτέ δεχτεί μέχρι τώρα η Ελλάδα. Είναι προφανές ότι οι Σλάβοι της ΠΓΔΜ θέλουν μέσα από το όνομα «Μακεδόνας» να νομιμοποιήσουν το ιδεολόγημά τους περί «μακεδονικού έθνους». Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα και από το γεγονός ότι και στο τροποποιημένο Σύνταγμα υπάρχουν αναφορές στον «μακεδονικό λαό».

Προς την ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και η αναγνώριση από την Ελλάδα ύπαρξης «μακεδονικής γλώσσας». Με τη συμφωνία των Πρεσπών η Ελλάδα αναγνωρίζει στο άρθρο 1.3 «μακεδονική γλώσσα», και μάλιστα με τη ρητή και ανακριβή αναφορά ότι ως τέτοια είχε αναγνωριστεί από το 1977. Αυτό δημιουργεί πολλά προβλήματα: Αφού και τα Σκόπια αναγνωρίζουν ότι η γλώσσα τους ανήκει στην οικογένεια των νότιων σλαβικών γλωσσών,γιατί λοιπόν, η κυβέρνηση Τσίπρα δεν απαίτησε να ονομαστεί σλαβομακεδονική; Οι Σλάβοι είχαν κάθε συμφέρον να περάσει αυτό που τελικά πέρασε, επειδή στόχος τους ήταν να νομιμοποιήσουν μέσα από τη Συμφωνία των Πρεσπών το ιδεολόγημα του Μακεδονισμού, πράγμα που συνέβη. Όπως σχολίασε κορυφαίος Αμερικάνος διεθνολόγος είναι προφανές ότι ο κάθε Σλάβος του γειτονικού κράτους θα μπορεί να δηλώνει, επιδεικνύοντας και το νομιμοποιημένο από την Ελλάδα διαβατήριό του ότι είναι «Μακεδόνας» και μιλάει «μακεδονικά». Δεν θα συμπληρώνει «ξέρετε είμαι πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας» και ότι «η γλώσσα μου ανήκει στην οικογένεια των νότιων σλαβικών γλωσσών»!

Από την άλλη, με την κύρωση της Συμφωνίας, η αναγνώριση τέτοιας γλώσσας (χωρίς προσδιορισμό) θα αποκτήσει ισχύ και στο εσωτερικό δίκαιο της Ελλάδας. Το άρθρο 1.8 της Συμφωνίας ορίζει: «Από τη θέση σε ισχύ της παρούσης Συμφωνίας […] τα Μέρη θα χρησιμοποιούν το όνομα και τις ορολογίες του άρθρου 1.3 για όλες τις χρήσεις και για όλους τους σκοπούς erga omnes, ήτοι, εσωτερικά, σε όλες τις διμερείς σχέσεις τους και σε όλους τους περιφερειακούς και διεθνείς οργανισμούς και θεσμούς». Το erga omnes δεν αφορά μόνον την ΠΓΔΜ. Η Συμφωνία αναφέρεται στα «Μέρη». Επομένως, είναι erga omnes και για την Ελλάδα αυτή η ονομασία. Και είναι λανθασμένος ο ισχυρισμός ότι η Ελλάδα θα μπορεί να αποκαλεί τη γλώσσα αυτή διαφορετικά. Η κυβερνητική πλευρά «καθησυχάζει» τον ελληνικό λαό με ανακρίβειες.
Με τον τρόπο αυτό προσπάθησε να δεσμεύσει-εγκλωβίσει την Αθήνα.


Εγείρεται ζήτημα νομιμότητας της Συνταγματικής Αναθεώρησης

Όσον αφορά τη συνταγματική αναθεώρηση υπάρχει ένα ζήτημα νομιμότητας, δεδομένου ότι φέρει την υπογραφή του προέδρου της Βουλής και όχι του Προέδρου της Δημοκρατίας Ιβανώφ, όπως προβλέπεται. Η μεθόδευση αυτή έγινε, επειδή ο πρόεδρος Ιβανώφ αρνήθηκε κατηγορηματικά να υπογράψει.

Δεδομένου ότι η θητεία του λήγει το επόμενο διάστημα, θα μπορούσε η διαδικασία να παγώσει, προκειμένου το νέο Σύνταγμα να υπογραφεί από το νέο Πρόεδρο Δημοκρατίας. Μία τέτοια καθυστέρηση ήταν εναντίον των πολιτικών σκοπιμοτήτων και στις δύο χώρες οπότε και οδηγηθήκαμε σε αυτή την παρατυπία, την οποία ενδεχομένως να επικαλεστεί στο μέλλον μία κυβέρνηση του VMRO.

Ένα ακόμα προβληματικό σημείο είναι το γεγονός ότι στάλθηκαν οι τροποποιήσεις, χωρίς να σταλεί το τελικό κείμενο των τροποποιήσεων. Πώς μπαίνουν αυτές μέσα στο κείμενο; Αυτό εγείρει ένα σημαντικό ζήτημα: Πώς μπορούν οι βουλευτές να ψηφίσουν ένα κείμενο που δεν έχει ακόμα την τελική μορφή του; Είναι πράγματι αδιανόητο να μην υπάρχει κατατεθειμένο το ενιαίο κείμενο του Συντάγματος των Σκοπίων, το οποίο είναι προαπαιτούμενο συζήτησης.


Το άρθρο 36 παραβιάζει την Συμφωνία

Η δημοσιοποίηση του κειμένου της ρηματικής διακοίνωσης επιβεβαίωσε ότι οι Σλάβοι της ΠΓΔΜ κινήθηκαν κακόπιστα και όσον αφορά στις συνταγματικές αλλαγές. Στο άρθρο 36 του Συντάγματος παραμένει ο όρος «Μακεδονία» και τα παράγωγά της. Ο Ζόραν Ζάεφ πρόβαλε τη δικαιολογία ότι η εν λόγω αναφορά έχει ιστορική διάσταση: «Η Δημοκρατία εγγυάται συγκεκριμένα δικαιώματα κοινωνικής ασφάλισης σε βετεράνους του αντιφασιστικού πολέμου και σε όλους τους “μακεδονικούς” εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους, στους ανάπηρους πολέμου, σε εκδιωγμένους και φυλακισμένους για τις ιδέες της ξεχωριστής ταυτότητας του “μακεδονικού λαού” και της “μακεδονικής” πολιτειακής υπόστασης όσο και στα μέλη των οικογενειών τους χωρίς μέσα υλικής και κοινωνικής διαβίωσης. Τα συγκεκριμένα δικαιώματα ρυθμίζονται από το νόμο». Έχει, άραγε, αναρωτηθεί η κυβέρνηση Τσίπρα ποιοι είναι αυτοί οι «μακεδονικοί» εθνικοαπελευθερωτικοί πόλεμοι; Προφανώς αναφέρεται στη διεκδίκηση της ελληνικής Μακεδονίας.

Στο Σύνταγμα υπάρχει ρητή αναφορά στο «μακεδονικό κράτος» [Македонскиот државност]. Πρόκειται για σαφή παραβίαση της Συμφωνίας των Πρεσπών, η οποία ορίζει: «Ο επιθετικός προσδιορισμός για το κράτος, τα επίσημα όργανά του και τις άλλες δημόσιες οντότητες θα ευθυγραμμίζεται με το επίσημο όνομα του Δευτέρου Μέρους ή το σύντομο όνομα ήτοι ‘της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας’ ή ‘της Βόρειας Μακεδονίας’» (άρθρο 1.3.ζ).

Το πρόβλημα, όμως, εντοπίζεται κυρίως σε ό,τι αφορά τις αναφορές σε «μακεδονικό λαό». Συγκεκριμένα στην σελίδα με αριθμό 2 γίνεται ξεκάθαρη αναφορά. «Η Δημοκρατία (της Βόρειας Μακεδονίας) θα προστατεύει, εγγυάται και ενισχύει τα χαρακτηριστικά και την ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά του μακεδονικού λαού». Αναφορά γίνεται και στον «μακεδονικό λαό» της διασποράς, για τον οποίο θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα: «Η Δημοκρατία θα προνοεί για τη διασπορά των Μακεδόνων, του μακεδονικού λαού και τμήματος των Αλβανών, των Τούρκων, των Βλάχων και άλλων, προάγοντας τους δεσμούς με την πατρίδα». Συνολικά υπάρχουν τρείς αναφορές σε «μακεδονικό λαό», οι οποίες ίσως και ανοίγουν κερκόπορτα για μελλοντικές ερμηνείες.


Πέντε χρόνια… και βλέπουμε για την αλλαγή ονομασίας

Το άρθρο 3 ορίζει ότι τα επίσημα έγγραφα και τα έγγραφα της δημόσιας διοίκησης για διεθνή χρήση θα προσαρμοστούν στη νέα ονομασία μέσα σε πέντε(!) ολόκληρα χρόνια, ενώ το άρθρο 4 προβλέπει ότι τα επίσημα έγγραφα και άλλα έγγραφα της δημόσια διοίκησης που προορίζονται για εσωτερική χρήση επίσης θα αλλάξουν μέσα σε μια πενταετία, αλλά με σημείο αφετηρίας το άνοιγμα του αντίστοιχου κεφαλαίου της ενταξιακής διαδικασίας στην ΕΕ! Γιατί άραγε η κυβέρνηση Τσίπρα αποδέχτηκε αυτή την άσχετη διασύνδεση;


«Μακεδονία» και «Μακεδόνας» στο άρθρο 7

Ωστόσο, πρέπει να επισημάνουμε, ότι η ίδια Συμφωνία των Πρεσπών περιλαμβάνει και το άρθρο 7. Σε αυτό οι δύο χώρες συνομολογούν ότι χρησιμοποιούν τις έννοιες «Μακεδονία» και «Μακεδόνας» με αναφορά σε διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο και πολιτιστική κληρονομιά. Για την Ελλάδα, σύμφωνα με το άρθρο 7(2) αυτό δεν περιλαμβάνει μόνο τη Βόρεια Ελλάδα, αλλά και τον ελληνικό πολιτισμό, την ιστορία, την κληρονομιά. Η ΠΓΔΜ δεσμεύεται με το άρθρο 7(3) ότι με αυτούς τους όρους ορίζει μια διαφορετική παράδοση και κληρονομιά και με το άρθρο 7(4) δεσμεύεται ότι όλα αυτά δεν έχουν σχέση με τον αρχαίο πολιτισμό και την κληρονομιά και τον πολιτισμό της ελληνικής Μακεδονίας. Το άρθρο 7 της Συμφωνίας εν μέρει λύνει το πρόβλημα του σφετερισμού από τους Σλάβους της ΠΓΔΜ της αρχαίας μακεδονικής κληρονομιάς. Σίγουρα, αυτό δεν είναι ορισμός ιθαγένειας. Είναι ορισμός ταυτότητας.


Παραμένει το ζήτημα μακεδονικών μειονοτήτων

Το σημερινό άρθρο 49 του Συντάγματος αναφέρει: «Η Δημοκρατία φροντίζει για το καθεστώς και τα δικαιώματα των προσώπων που ανήκουν στον μακεδονικό λαό σε γειτονικές χώρες, καθώς και τους Μακεδόνες αποδήμους, βοηθά την πολιτισμική τους ανάπτυξη και προωθεί τους δεσμούς με αυτούς. Η Δημοκρατία φροντίζει για την πολιτιστική, οικονομική και κοινωνική ζωή και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των πολιτών της Δημοκρατίας στο εξωτερικό». Αυτή η τροποποίηση θα αντικαταστήσει το Άρθρο 49 και την Αλλαγή ΙΙ στο Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Τα προβλήματα που απορρέουν από τη συγκεκριμένη τροπολογία είναι ότι διατηρείται η διάκριση ανάμεσα σε πολίτες της ΠΓΔΜ που κατοικούν στο εξωτερικό και σε «Μακεδόνες», που επίσης κατοικούν εκτός των συνόρων της χώρας. Η αλλαγή που επιχειρείται είναι εντελώς προσχηματική. Αντί για «Μακεδόνες» που κατοικούν σε γειτονικές χώρες, η αναφορά γίνεται σε «Μακεδόνες» που κατοικούν στο εξωτερικό που προφανέστατα περιλαμβάνει βεβαίως και τις γειτονικές χώρες. Εάν δεν δρούσαν κακόπιστα, το Σύνταγμα θα έπρεπε να αναφέρεται σε διασπορά ή αποδήμους. Είναι δηλαδή ένα κρίσιμο άρθρο μια που αναφέρεται ουσιαστικά στο εάν και σε ποιο βαθμό η πλευρά της ΠΓΔΜ εγείρει θέματα «μακεδονικών» μειονοτήτων σε γειτονικές χώρες.

Τέλος, σύμφωνα με τα οριζόμενα στη Συμφωνία των Πρεσπών, για να ξεκινήσει η Ελλάδα την κύρωση της Συμφωνίας και του Πρωτοκόλλου ένταξης στο ΝΑΤΟ, θα πρέπει η ΠΓΔΜ να ολοκληρώσει όλες τις εσωτερικές διαδικασίες στο σύνολό τους. Και, μάλιστα, καθ’ ολοκληρίαν. Παρ’ όλα αυτά, η ΠΓΔΜ προσπαθεί με μία επεξήγηση τροπολογίας να αλλάξει μονομερώς τη Συμφωνία. Ορίζει ότι οι αλλαγές του Συντάγματός της ψηφίζονται μεν τώρα, αλλά θα ισχύσουν μετά την κύρωση (α) της συμφωνίας των Πρεσπών από την Ελλάδα και (β) του πρωτοκόλλου εντάξεως της ΠΔΓΜ στο ΝΑΤΟ. Είναι αυτό ακριβώς που είχαν ζητήσει οι οκτώ βουλευτές του VMRO όταν αποσκίρτησαν και ψήφισαν υπέρ της συνταγματικής μεταρρυθμίσεως. Πρόκειται για σαφή παραβίαση της Συμφωνίας των Πρεσπών."

Ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών: Αυτοί που θα ψηφίσουν και ο Μίκης

Οι βουλευτές που ετοιμάζονται να ψηφίσουν την Συμφωνία των Πρεσπών και να φορτώσουν την χώρα μας μ' ένα ακόμα τεράστιο στίγμα, το οποίο θα κουβαλάει μέχρι το τέλος της (όποτε έρθει αυτό ουσιαστικά ή τυπικά), δεν είναι ένα ενιαίο σώμα.
Ούτε φυσικά είναι όλοι καλών προθέσεων.

Καταρχήν έχουμε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ψηφίζουν "ιδεολογικά". Γι' αυτούς δεν μπορούμε να πούμε πολλά: κατά τα πιστεύω τους οτιδήποτε "εθνικό" δεν έχει σημασία, ο πατριωτισμός είναι ισοδύναμος του εθνικισμού και το μέλλον της Μακεδονίας (μας) δεν τους ενδιαφέρει. Στο μικροκοσμό τους, τα ονόματα (και οι μελλοντικές διεκδικήσεις) δεν έχουν σημασία. Είναι χαρούμενοι οι Σκοπιανοί; Είναι χαρούμενοι και αυτοί στα πλαίσια ενός λανθάνοντος διεθνισμού.  Κάποιοι απ' αυτούς έχουν στενές (όχι απαραίτητα οικονομικές) σχέσεις με "περίεργα χρηματοδοτούμενες" ΜΚΟ (στα τόσα υπερβολικά του Καμμένου υπάρχουν εξάλλου και κάποιες μικρές αλήθειες), μέσω γνωστών/φίλων/συγγενών και θεωρούν ότι "κάνουν το σωστό". Ήταν γνωστοί επομένως και οι απαιτήσεις απ' αυτούς ελάχιστες. Αυτοί δεν έχουν πολιτικό παρελθόν, πέραν από τη συμμετοχή τους σε κάποιες απεργίες και πορείες αμφιβόλου βαρύτητας, και στην επόμενη κοινοβουλευτική εκκαθάριση, οι περισσότεροι απ' αυτούς θα πάνε σπίτι τους. Κάποιοι απ' αυτούς θα χάσουν τις θέσεις τους από άτομα της τρίτης και τέταρτης ομάδας, που θα έρθουν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ και έχουν περισσότερους "δεμένους" ψήφους απ' αυτούς.
Η δεύτερη ομάδα αποτελείται από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που προερχόμενοι από άλλους πολιτικούς χώρους είναι στην ουσία "συνεργαζόμενοι". Αυτοί αναγνωρίζουν τον κίνδυνο που θα φέρει η συμφωνία σε ιδιωτικές συζητήσεις τους (κάποιοι εξ αυτών και δημόσια), αλλά δεν είναι διαθετιμένοι να κάνουν αυτό που τους επιβάλει η πολιτική τους συνείδηση. Υπάρχουν περίπου 10, που υπό άλλες συνθήκες (χαλαρής ψήφου) θα ψήφιζαν ενάντια, αλλά στη δεδομένη χρονική στιγμή, και με δεδομένη τη πίεση που ασκείται από την κυβέρνηση και τον ξένο πολιτικό παράγοντα προς αυτούς, θα κάνουν την καρδιά τους πέτρα. Δεν υπάρχει ιδεολογικό υπόβαθρο γι' αυτούς. Προσπαθούν να κρατήσουν την καρέκλα τους όσο περισσότερο γίνεται, ελπίζοντας σε πολιτική επιβίωσή τους την επόμενη μέρα - "ευσεβείς πόθοι" που λένε.
Η τρίτη ομάδα είναι των εκ μεταγραφής προερχομένων. Αυτοί είναι πρώην βουλευτές των ΑΝΕΛ, που αν και κατέβηκαν με πολιτικό μανιφέστο το "τα Σκόπια δε δικαιούνται το όνομα Μακεδονία", στην πορεία το ξέχασαν τελείως. Κάποιοι απ' αυτούς υπουργοποιήθηκαν και δε θέλουν να χάσουν την καρέκλα, κάποιοι απ' αυτούς πίστεψαν τον Τσίπρα ότι θα έχουν την ευκαιρία να μπουν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές και ότι θα πάρουν μια καλά αμοιβώμενη θέση στο Δημόσιο τομέα την επόμενη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση. Τα όσα βγαίνουν γι' αυτούς τον τελευταίο καιρό (βλ. διπλή μισθοδοσία για Χρυσοβελώνη, τα κινητά της Κουντουρά, τα ταξίδια του Κόκκαλη κ.ο.κ.) μπορεί να είναι πολιτικά χτυπήματα "κάτω από τη ζώνη", αλλά είναι αληθινά και δείχνουν το "ποιόν" τους. Πλην της Κουντουρά - που υπάρχει υπόσχεση να είναι στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ από πολύ υψηλά ιστάμενα στελέχη της κυβέρνησης, δεν μπορεί να περιμένουν πολλά, εκτός και αν έχουν διάθεση να περιμένουν 4-5 χρόνια.

Η τέταρτη ομάδα είναι αυτοί των βουλευτών του Ποταμιού. Ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο υπαρχηγός του Γιώργος Μαυρωτάς και ο Δανέλλης έχουν εκφράσει τη γνώμη τους εδώ και καιρό. Θέλουν μια λύση με τα Σκόπια, γιατί η προσέγγισή τους είναι απλή: "Ό,τι θέλει η Μέρκελ και το ΝΑΤΟ είναι σωστό"  - σε όλα τα "ανοιχτά μέτωπα" (ακόμα και αυτό των γερμανικών αποζημιώσεων).  Αυτοί γνωρίζουν ότι πολιτικό μέλλον εντός του Ποταμιού δεν έχουν αφού αυτό θα καταποντιστεί στις επόμενες εκλογές και παλεύουν για ένα καλύτερο πολιτικό "αύριο" (αφού σ' αυτήν την κοινοβουλευτική περίοδο τους πρόλαβε στη στροφή ο Καμμένος και μπήκε στην κυβέρνηση, αντί των Ποταμίσιων). Και στα πλαίσια αυτού δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν και τα "ρεπό του Ζουράρι" (όπως είπε χαρακτηριστικά ο συνοδοιπόρος του Ψαριανός). Ο Λυκούδης είναι από μόνος του μια ιδιαίτερη περίπτωση και για να τον καταλάβει κανείς θα πρέπει να ακούσει το παρακάτω αληθινό περιστατικό: πριν την προσχώρησή της πολιτικής του "ομάδας" στο Ποτάμι, συμμετείχε σε πολιτικές ζυμώσεις για τη συγκρότηση ενός ενιαίου - καθαρά Κεντρώου - πολιτικού μετώπου. Καθώς οι συζητήσεις τραβούσαν πολύ και δε φαινόταν εύκολη η κοινή κάθοδος, πετάχτηκε ο Λυκούδης και τους είπε: "δεν πάμε κάπου ρε παιδιά, να βγούμε βουλευτές να σιγουρευτούμε και μετά το ξανασυζητάμε;". Εκείνος το είπε και το έκανε - οι άλλοι δεν ακολούθησαν.
Μια ομάδα μόνος του είναι ο Θεοχαρόπουλος της ΔΗΜΑΡ. Εκλέχθηκε ως "τσόντα" στο ψηφοδέλτιο της Επικρατείας το 2015, μετά τη διάσπαση του κόμματός του (το άλλο κομμάτι πήγε με τον ΣΥΡΙΖΑ), στα πλαίσια της δημιουργίας του ΚΙΝΑΛ και στην προσπάθεια της Γεννηματά να δείξει ότι το κόμμα δεν ήταν μόνο το ΠΑΣΟΚ. Σε οποιαδήποτε περιφέρεια κατερχόταν ως "κανονικός" υποψήφιος δε θα εκλεγόταν. Τώρα γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να είναι σε εκλόγιμη θέση (αφού αυτή είναι καπαρωμένη από τον Βενιζέλο), αποφάσισε να κάνει την ηρωϊκή έξοδο - που θα τον φέρει στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο φιλέσπαχνος Αλέξης φροντίσει γι' αυτόν παραμένει άγνωστο...
Από την μία λοιπόν έχουμε όλους αυτούς. Που στην πραγματικότητα θα ψήφιζαν τη συμφωνία, οτιδήποτε και αν αυτή έγραφε. Γι' αυτούς το μείζον ήταν το θέμα "να κλείσει" - είτε λόγω καρέκλας, είτε λόγω πιέσεων, είτε λόγω ιδεολογίας.
Όχι πως βέβαια από την άλλη τα πράγματα είναι καλύτερα (πολλοί άλλωστε απ' αυτούς που δε θα ψηφίσουν τη συμφωνία, θα το έκαναν ευχαρίστως αν ήταν στην κυβέρνηση). Αλλά για τους δε (τους μη ψηφίζοντες) η πολιτική ιστορία θα καταγράψει την αρνητική ψήφο. Οι μεν θα σηκώσουν το βάρος.
Από την άλλη έχουμε τον Μίκη Θεοδωράκη. Που κοντεύει 100 αλλά παλεύει για τα ιδανικά του μέχρι τέλους. Και που τους τα λέει πολύ καλά με λόγια απλά στην ανοιχτή επιστολή του (που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Νέα") και τους αφαιρεί τις όποιες δικαιολογίες προσπαθούν να βρουν για τον εαυτό τους:
"Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, όλων των πολιτικών πεποιθήσεων, ενώθηκαν στο Σύνταγμα απαιτώντας να μην προχωρήσουν οι εθνικές παραχωρήσεις εις βάρος της Ελλάδας στο Μακεδονικό.
Τότε, μίλησα σε εκείνους, όπως και σε όλους τους Έλληνες για τους μεγάλους κινδύνους που κρύβει για την πατρίδα μας αυτή η αναίτια υποχώρηση. Η κυβέρνηση αγνόησε και τους κινδύνους και τον ελληνικό λαό και, χωρίς καμία λογική, αποφάσισε να προχωρήσει, με κάθε κόστος. Για ένα θέμα στο οποίο δεν έχουμε κανένα απολύτως λόγο να κάνουμε πίσω, ένα θέμα που δεν χρειάζεται να «λυθεί» γιατί για την Ελλάδα είναι λυμένο. Για να μας επιβληθεί μία συμφωνία που μόνο δεινά επιφυλάσσει για τη χώρα μας αλλά και για τα Βαλκάνια στο σύνολό τους.
Και μάλιστα, την ώρα που τα ίδια τα Σκόπια δεν έχουν από τότε μέχρι σήμερα σταματήσει επισήμως να μιλούν για «μακεδονικό» έθνος, «μακεδονική» γλώσσα και «μακεδονική» ταυτότητα, παραβιάζοντας καθημερινά ακόμα και αυτή την ίδια τη Συμφωνία των Πρεσπών. ΟΛΟΙ. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τους και την αντιπολίτευση μέχρι τον «καλών προθέσεων» πρωθυπουργό τους και τον υπουργό Εξωτερικών τους που τον ακούσαμε και προχθές ακόμα στην επίσημη επίσκεψή του στην Τουρκία.
Σήμερα απευθύνομαι όχι μόνο σ' εκείνους που θα διαδηλώσουν αύριο ξανά στο Σύνταγμα, αλλά κυρίως, σε όσους θα βρίσκονται μέσα στο κτίριο της Βουλής και θα πάρουν μια απόφαση που αφορά το μέλλον της Ελλάδας. Απευθύνω έκκληση προς όλους τους βουλευτές: μην προχωρήσετε σ' αυτό το έγκλημα εις βάρος της Ελλάδας. Η ζημιά που θα προκαλέσετε στον τόπο μας θα είναι ανεπανόρθωτη.
Αλλά και η κρίση της Ιστορίας και του ελληνικού λαού θα είναι αμείλικτη. Σας θυμίζω την επίσημη ανακοίνωση που εκδόθηκε μετά τη λήξη του Συμβουλίου των τότε πολιτικών αρχηγών που συνεδρίασαν στις 13.4.1992 παρουσία του τότε προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή:
«Η πολιτική ηγεσία της χώρας» (σ.σ.: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Ανδρέας Παπανδρέου, Μαρία Δαμανάκη (Συνασπισμός), Αλέκα Παπαρήγα), «με εξαίρεση το ΚΚΕ, συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει το ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνο εάν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ στις 16 Δεκεμβρίου του 1991, με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη Μακεδονία».
ΚΑΘΟΛΟΥ.
Με κανένα γεωγραφικό ή άλλο προσδιορισμό.
Η τυχόν απομάκρυνση από εκείνη την απόφαση πολιτικών ιστορικού διαμετρήματος που εκπροσωπούσαν σχεδόν ολόκληρο τον πολιτικό χώρο είναι πράξη ιστορικά απαράδεκτη, στα όρια της εθνικής μειοδοσίας και θα έχει ολέθρια αποτελέσματα για το μέλλον της χώρας μας. Τα Σκόπια με όχημα το όνομα «Μακεδονία» και παραμορφώνοντας τα ιστορικά γεγονότα σε βαθμό γελοιότητας, επιδιώκουν στην πραγματικότητα την επέκταση των συνόρων τους εις βάρος των δικών μας για τη δημιουργία της λεγόμενης «Μακεδονίας του Αιγαίου». Είναι ανάγκη να αντιταχθούμε σ' αυτή την παραχάραξη της ιστορίας και να επαγρυπνούμε για την διαφύλαξη της εθνικής μας ακεραιότητας, που κινδυνεύει από τις διεθνείς δυνάμεις που στοχεύουν ανοιχτά στη σαλαμοποίηση της περιοχής των Βαλκανίων. Η περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας είναι νωπή. Το επόμενο θύμα θα είναι η χώρα μας.
Αν τα Σκόπια γίνουν μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης με την ψήφο τη δική μας, ώστε να μπορούν αύριο - μεθαύριο να μας απειλούν από ισχυρότερη θέση, τότε θα είμαστε άξιοι της Μοίρας μας. Επειδή είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η Μακεδονία ήταν και είναι Ελληνική, δεν πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ποτέ με το όνομα αυτό, αφού γνωρίζουμε ότι μόνον εμείς μπορούμε να τους δώσουμε την ιστορική νομιμοποίηση.
Δεν έχει σημασία αν υπάρχουν χώρες που αναγνώρισαν τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία» παραβλέποντας ότι έτσι γελοιοποιούνται μπροστά στην ιστορία. Θυμηθείτε το παράδειγμα της Δυτικής Γερμανίας, που δεν αναγνώρισε ώς το τέλος την Ανατολική Γερμανία παρά το ότι δεκάδες χώρες είχαν συνάψει μαζί της διπλωματικές σχέσεις, θεωρώντας πως δεν μπορεί η αποδοχή από τους άλλους να παραχαράξει τελεσίδικα την ιστορία χωρίς τη δική τους νομιμοποίηση. Βεβαίως πρέπει να συνεχίσουμε να στηρίζουμε την ειρηνική συνύπαρξη με το κράτος των Σκοπίων. Όμως, όσο εκφράζουν με κάθε τρόπο αλυτρωτικές τάσεις και διεκδικούν την ιστορική μας ταυτότητα προχωρώντας σε «παραχωρήσεις» που θα μπορούσαν να απευθύνονται μόνο σε λαό ηλιθίων και γονατισμένων και παραβιάζοντας προκλητικότατα (άρα ΑΚΥΡΩΝΟΝΤΑΣ) και την ίδια την συμφωνία των Πρεσπών που υπέγραψαν, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να έχουν την ψήφο μας για την ένταξή τους στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ.
Το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων δεν είναι ένα όποιο θέμα που αύριο μπορεί πανεύκολα να ρυθμιστεί διαφορετικά. Η ψήφος του ελληνικού λαού δεν έδωσε σε κανένα εν λευκώ εξουσιοδότηση για χειρισμό του θέματος αυτού κατά το δοκούν. Καμιά κυβέρνηση (ακόμα κι αν ήταν κυβέρνηση πλειοψηφίας) δεν μπορεί να πάρει τόσο σοβαρές για την χώρα αποφάσεις. Γι' αυτό η μόνη συνετή απόφαση από πλευράς της σημερινής κυβέρνησης είναι να καταφύγει στην κρίση του Κυρίαρχου Ελληνικού Λαού με τη διενέργεια Δημοψηφίσματος.
Αθήνα, 19.1.2019
Μίκης Θεοδωράκης"
(Για την κουβέντα που άνοιξε περί διαφοράς μεταξύ "ιθαγένειας" και "υπηκοότητας" στο "καινούργιο" Σύνταγμα των Σκοπίων μπορείτε να διαβάσετε περισόττερα εδώ).

Καταψήφιση της συμφωνίας για το Brexit στην Μ. Βρετανία - και τώρα τι;

Η αλήθεια είναι ότι η καταψήφιση της συμφωνίας για το Brexit στο Βρετανικό Κοινοβούλιο (την οποία συμφωνία διαπραγματεύτηκε και κατέθεσε η Βρετανίδα Πρωθυπουργός Τερέζα Μέι), αποδεικνύει δύο πράγματα: α) υπάρχουν ακόμα κοινοβούλια στα οποία οι βουλευτές δεν πιστεύουν σε μονόδρομους και β) ακόμα και στις καλύτερες κοινοβουλευτικές οικογένειες υπάρχουν περίοδοι που η κρίση μπορεί γιγαντωθεί σε σημείο που να μην είναι πλέον διαχειρίσιμη.

Πριν από ένα χρόνο κανένας δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι ένα "ασυνάρτητο" Brexit θα μπορούσε να είναι ένα πιθανό ενδεχόμενο. Στην πολιτική όμως - όπως είχε πει ο παλιός Βρετανός Πρωθυπουργός Χάρολντ Γουίλσον - "μια εβδομάδα είναι μεγάλο διάστημα", πόσο μάλλον ο ένας χρόνος. Ένας χρόνος ο οποίος ξοδεύτηκε και από τις δύο πλευρές κολλημένες, κάνοντας "πείσματα": από την μία η Βρετανία να πιστεύει ότι θα μπορέσει να τα οφέλη ενός κράτους-μέλους της Ε.Ε. επειδή είναι "η Μεγάλη Βρετανία" και από την άλλη οι σφουγκοκωλάριοι της Ε.Ε. να προσπαθούν να τιμωρήσουν με κάθε τρόπο τους Βρετανούς επειδή τόλμησαν να ψηφίσουν "αποχώρηση" από το μεγαλύτερο "Hotel California" του πλανήτη (κατά το τραγούδι των Eagles) - την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν κάποιοι στιγμή συνειδητοποίησαν και οι δύο πλευρές ότι στην πραγματικότητα η ασυνάρτητη έξοδος δεν θα οφελούσε κανένα, άρχισαν να διαπραγματεύονται σοβαρά, καταλήγοντας όμως σε κάτι που κανείς σώφρων βουλευτής του Η. Βασιλείου δε θα μπορούσε ν' αποδεχτεί, γιατί άφηνε υπόνοιες εις βάρος της εδαφικής ακεραιότητας του κράτους τους.
Να θυμίσουμε ότι η συμφωνία άφηνε ουσιαστικά την Βόρεια Ιρλανδία εντός Ε.Ε. "επ' άπειρον" σε περίπτωση "μη συμφωνίας" για το εμπορικό μέλλον μεταξύ της Ε.Ε. και την Μ.Βρετανίας καθώς και μεταξύ Έιρε και Β. Ιρλανδίας, κάτι που μακροχρόνια θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα διαφορετικό status quo για το κομμάτι αυτό του Η. Βασιλείου. Σε αντίθεση με τους Έλληνες βουλευτές - που είναι "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο πισινός μας" και δε σκέφτονται το αύριο της χώρας - υπήρξαν πάνω από 118 βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος που "αρνήθηκαν" να υπερψηφίσουν την κακή συμφωνία (τη μόνη που υπήρχε στο τραπέζι και η οποία κατατέθηκε υπό το βάρος της έλλειψης χρόνου και διάθεσης για διαπραγμάτευση) με αποτέλεσμα να έχουμε τη μεγαλύτερη κοινοβουλευτική ήττα στην κοινοβουλευτική ιστορία της Μ. Βρετανίας για κυβερνών κόμμα.

Βέβαια δεν ήταν όλοι οι καταψηφίσαντες "αγνοί πατριώτες". Υπήρξε η αντιπολίτευση των Εργατικών που καταψήφισε ΚΑΙ για να έχει πολιτικό όφελος (πιθανή διεξαγωγή εκλογών η οποία πιθανότατα θα οδηγήσει σε νίκη του Τ. Κόρμπιν) ενώ είχαμε ορισμένους αιθεροβάμονες "Remainers" (αυτών δηλαδή που ήθελαν να μείνουν στην Ε.Ε.) που πιστεύουν ότι έτσι ΔΕ θα γίνει το Brexit καθόλου ή θα οδηγηθεί η Μ. Βρετανία σε επαναληπτικό δημοψήφισμα (στο οποίο πιστεύουν ότι οι Βρετανοί θ' αλλάξουν γνώμη). Τη δεύτερη εκδοχή προσπαθούν να προωθήσουν και αξιωματούχοι της Ε.Ε. που πολύ θα ήθελαν αλλαγή γνώμης όπως έχει γίνει τόσες φορές στο παρελθόν στις χώρες που αποτελούν τον οργανισμό.
Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Η Τερέζα Μέι είναι ακόμα Πρωθυπουργός, το DUP (ο κυβερνητικός εταίρος της) θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή της, ενώ πολύ δύσκολα θα χάσει τόσες ψήφους ώστε η κυβέρνησή της "να πέσει". Σ' αυτήν την περίπτωση θ' αναζητηθεί "επέκταση" της περιόδου διαπραγμάτευσης (το λεγόμενο "Άρθρο 50") και μια - έστω οριακά καλύτερη - συμφωνία εξόδου. Αν έχει απομείνει λίγο μυαλό στους αξιωματούχους της Ε.Ε. αυτή θα δοθεί γιατί είναι προς όφελος της Ε.Ε. να συνεχίζει να συνομιλεί με την Μέι.
Και αυτό γιατί αν η Τερέζα Μέι δεν πάρει ψήφο εμπιστοσύνη, το πιο πιθανό είναι σε πρώτη φάση σχηματιστεί κυβέρνηση - που θα οδηγήσει την χώρα στο Brexit - στην οποία ο επόμενος Πρωθυπουργός θα ξαναείναι Συντηρητικός - και μάλιστα από τους "σκληρούς" του Brexit. Τότε θα προτιμηθεί ανοιχτά ασύντακτη έξοδο από την Ε.Ε., την οποία κανείς δε θέλει, αφού θα υπάρξει πρόβλημα με τους Ευρωπαίους πολίτες που ζουν στην Μ. Βρετανία (και το αντίστροφο), το εμπόριο, τις μεταφορές, τις μετακινήσεις μεταξύ Ευρώπης και Μ. Βρετανίας, ενώ η Ε.Ε. δε θα πάρει δεκαράκι τσακιστό από τα κάποια δις ευρώ που ζητάει από την Μ. Βρετανία.
Και όπως είχε πει και ο Καλογήρου στον Νίκο Κούρκουλο στην ταινία "Λόλα" - "Είναι πολλά τα λεφτά Άρη" και κανείς δεν μπορεί να τ' αγνοήσει...

Εξελίξεις στο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων...

Η υπόθεση της διεκδίκησης των Γερμανικών αποζημιώσεων έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον  - ακόμα και τη σημερινή περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται πλήρως παραδομένος και μεταλλαγμένος. Πρώτον γιατί ήταν από τα ζητήματα εκείνα που o ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε κατά κόρον ως ένδειξη εθνο-προδοσίας των πρώτων μετα-μνημονιακών κυβερνήσεων, δεύτερον γιατί ήταν ένα από τα ζητήματα τα οποία τα έθεσε ιδιαίτερα έντονα ως ένδειξη ότι είναι ένα κόμμα "πατριωτικό" και τρίτον γιατί το συγκεκριμένο ζήτημα ήταν η αιτία να κρατήσει κοντά του στην αρχή προσωπικότητες όπως ο Μανόλης Γλέζος και ο Μίκης Θεοδωράκης. Με σειρά δημοσιευμάτων μάλιστα στον φίλα προσκείμενο τύπο (δείτε για παράδειγμα εδώ το εξαιρετικό άρθρο του Ν. Τζανετάκου από την "Ελευθεροτυπία" για τις μεθόδους διεκδίκησης που θα μπορούσε ν' ακολουθήσει η χώρα μας) κράτησε το θέμα στην επικαιρότητα, σε περιόδους οι μνημονιακές κυβερνήσεις θα προτιμούσαν να ξεχαστεί...

Όμως τα χρόνια πέρασαν, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, ο Γλέζος και ο Θεοδωράκης απομακρύνθηκαν (μαζί με την Κωνσταντοπούλου, την πρώτη Πρόεδρο της Βουλής επί ΣΥΡΙΖΑ) και η υπόθεση μπήκε στην εφεδρεία...Ο Τσίπρας περιόδευσε πολλές φορές ανά την Ευρώπη αλλά ποτέ το θέμα δεν τέθηκε επισταμένως και δημοσίως...
Παρόλα αυτά, ήταν γραμμένο να έρθει η ώρα ν' ανακινηθεί για μια ακόμα φορά το συγκεκριμένο θέμα. Γιατί θα ερχόταν η ώρα των εκλογών. Και με τον ΣΥΡΙΖΑ πιεσμένο από την μειοδοτική Συμφωνία των Πρεσπών και τις δυσάρεστες εξελίξεις στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο, υπάρχει η ανάγκη να έρθει στο προσκήνιο ένα ζήτημα που πονάει πραγματικά το λαό, και για το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δώσει "ρέστα" στο παρελθόν.
Έτσι το πόρισμα της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής (που έκανε σχεδόν 4 χρόνια για να ολοκληρώσει το έργο της) έρχεται στη σωστή χρονική στιγμή να δώσει μια "εθνικο-ανυψωτική" ανάσα στην κυβέρνηση. Το πόρισμα αυτό περιγράφει σε 190 σελίδες ο οδικός άξονας των πρωτοβουλιών που θα πρέπει ν' αναληφθούν τόσο σε διπλωματικό, όσο και σε νομικό επίπεδο. Παράλληλα δε περιγράφονται, στοιχειοθετημένα, το σύνολο των ελληνικών απαιτήσεων που ανέρχονται σε 171 δις ευρώ, στα οποία προστίθενται 10 δις ευρώ για το Κατοχικό δάνειο, 34 δις ευρώ για αποθετικές ζημίες και 54 δις ευρώ για μείωση παραγόμενου προϊόντος.
Όμως πλέον δεν υπάρχει Γλέζος, δεν υπάρχει ο καθηγητής Περράκης και όλη εκείνη η έμπειρη ομάδα που κουβάλησε στις πλάτες της το ζήτημα τις εποχές που κανείς στη βασική πολιτική σκηνή δεν ήθελε ν' ασχοληθεί μ' αυτό.
Αλλά προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τους έχει ανάγκη - και ο λόγος είναι απλός: Δεν έχει καμία όρεξη να προχωρήσει ουσιαστικά το θέμα. Αντίθετα έχει κάθε διάθεση να καθυστερήσει περαιτέρω την προώθησή του μέχρι να γίνουν οι εκλογές, να τις χάσει και να μπορέσει ύστερα να κατηγορήσει (με την ησυχία του) την επόμενη κυβέρνηση ότι "πήρε μια ώριμη υπόθεση και την έθεσε ουσιαστικά στο αρχείο".

Αυτό δεν το γράφουμε γιατί είμαστε κακεντρεχείς. Αλλά γιατί μαθαίνουμε (από το ρεπορτάζ της έγκριτης εφημερίδας "Real News") το πως προτίθεται η κυβέρνηση να προχωρήσει την υπόθεση.
Και εξηγούμαστε:
1) Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Γιώργου Λυκουρέντζου, το πρώτο βήμα της κυβέρνησης θα είναι η "επανεκτίμηση του ύψους των απαιτήσεων" αφού σύμφωνα με "υψηλόβαθμους αξιωματούχους" οι απαιτήσεις του πορίσματος δεν είναι "ρεαλιστικές". Δηλαδή με λίγα λόγια, η κυβέρνηση δια μέσου της Βουλής όρισε μια επιτροπή, η οποία αφού στηρίχθηκε σε δουλειά προηγούμενων επιτροπών (αφού το θέμα είναι ανοιχτό εδώ και 70 χρόνια κοντά), έβγαλε ένα πόρισμα το οποίο κατά την κυβέρνηση θέτει "παράλογες απαιτήσεις" οι οποίες πρέπει να επαναπροσδιοριστούν. Το (πρώτο) εύλογο ερώτημα επομένως είναι το εξής: μήπως έτσι η κυβέρνηση αναιρεί το έργο της επιτροπής (στο οποίο θα στηριχθούν οι όποιες διεκδικήσεις υπάρξουν), βάζοντας σε κίνδυνο την όποια νομική διεκδίκηση υπάρξει; Ποιος θα πάρει σοβαρά το πόρισμα μιας επιτροπής της Βουλής, την οποία αμφισβητεί η ίδια η κυβέρνηση της χώρας στην οποία λειτουργεί;
2) Η κυβέρνηση προτίθεται να συστήσει "Επιτροπή Προώθησης της Διεκδίκησης" σε διεθνές επίπεδο.. Αυτή θ' αποτελείται από "βουλευτές, δικαστικούς λειτουργούς, διεθνολόγους, ιστορικούς" και ούτω καθεξής. Να υποθέσουμε ότι θ' αντλήσουμε από την εμπειρία των αντίστοιχων επιτροπών για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα ή της Διαγραφής του Χρέους; Καινούργια έξοδα για να πετύχουμε τι; Υπάρχει περίπτωση καμία (άλλη) χώρα να πάει στην Γερμανία και να την υποχρεώσει να πληρώσει τα χρωστούμενα; Ας είμαστε σοβαροί. Εδώ δεν καταφέραμε να φέρουμε πίσω τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για τα οποία είχαμε τη στήριξη διεθνών οργανισμών όπως αυτή της Unesco καθώς και της κοινής γνώμης της Μεγάλης Βρετανίας.

Η κυβέρνηση όμως δε θα μείνει εκεί. Θα προσπαθήσει "ν' αναγνώσει νομικά" τις αποφάσεις των παρεμφερών υποθέσεων του 2012 του Διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης και του 2014 του Συνταγματικού δικαστηρίου της Ιταλίας και θα προχωρήσει στην εκπόνηση "πορισμάτων", ενώ στη συνέχεια θα διοργανώσει "διεθνή συνέδρια" για το θέμα. Δηλαδή με λίγα λόγια η χώρα μας (και ο ΣΥΡΙΖΑ) 7 χρόνια μετά από την μία απόφαση και 5 από τη δεύτερη δεν έχει βρει ακόμα το χρόνο να κάτσει να "διαβάσει" τις αποφάσεις και να δει πως επηρεάζουν τις όποιες νομικές διεκδικήσεις έχουμε. Οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Εξωτερικών και του Υπουργείου Δικαιοσύνης τι κάνουν αλήθεια τόσα χρόνια; Και άντε και βρήκαν χρόνο και τα διάβασαν και εκπόνησαν και τις μελέτες. Ποιος ο λόγος να πληρώσει η Βουλή νέες επιτροπές και τη διοργάνωση συνεδρίων; Πως θα βοηθήσει περισσότερο την επίτευξη του στόχου της χώρας μας; Αν θέλει γνώμες η κυβέρνηση, υπάρχουν έμπειροι νομικοί από το εξωτερικό που θα μπορέσουν να δώσουν σχετικές γνώμες - θα τους πάρει λιγότερο χρόνο, ενώ ίσως κοστίσει και λιγότερο...

Το πράγμα όμως έχει και συνέχεια. Η κυβέρνηση προτίθεται να στείλει κοινοβουλευτικές "αποστολές" στο εξωτερικό, ώστε να προωθηθεί η υπόθεση. Θα στείλουμε δηλαδή τον Κουράκη, τον Βούτση, τον Ταχιάο και την Παπακώστα να περιοδεύσουν τον κόσμο για να μας πει η Μάλτα και η Κύπρος ότι μας υποστηρίζουν; Και αυτό θα βοηθήσει με ποιο ακριβώς τρόπο το δίκαιο αγώνα μας; Αφού νομικά η υποστήριξη δεν έχει κανένα ουσιαστικό αντίκτυπο, δεδομένου μάλιστα ότι τα διεθνή δικαστήρια δε λειτουργούν υπό το καθεστώς πίεσης, αλλά νομικών επιχειρημάτων... Άρα μυριζόμαστε τζάμπα ταξίδια για ορισμένους, απλώς και μόνο για λέει η κυβέρνηση και η Βουλή ότι το θέμα "παραμένει" ανοιχτό...

Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι, πέραν ορισμένων φαιδρών προτάσεων (όπως αυτό της επανασύστασης του Ελληνικού Γραφείου Εγκληματιών Πολέμου - λες και θα βρουν κανένα ζωντανό στα 2019 και της επικύρωσης μιας οδηγίας του ΟΗΕ για τη μη παραγραφή των Εγκλημάτων Πολέμου που ψηφίστηκε από τον ΟΗΕ το 1968), υπάρχει και μια σαφής και δίκαιη πρόταση: αυτή της προσφυγής στα διεθνή δικαστήρια.

Προφανώς αυτή είναι και η μόνη που χρήζει σοβαρής αντιμετώπισης. Η χώρα μας περίμενε αρκετά την Γερμανία για να "πληρώσει" το χρέος της. Αυτή όχι μόνο δεν το έκανε αλλά θεωρεί το θέμα "λήξαν" - γιατί τη συμφέρει. Προφανώς και νομικά η άρνηση της Γερμανίας δεν έχει σημασία (έχουμε εξηγήσει εδώ αναλυτικά το γιατί). Θα ήταν καλύτερο, λιγότερο χρονοβόρο και πιο έντιμο από μέρους τους, αν η στάση των Γερμανών ήταν διαφορετική. Δεν είναι όμως και επομένως ο μόνος δρόμος είναι η δικαστική προσφυγή. Έχουμε τα πορίσματα των επιτροπών, υπάρχουν μελέτες για τα επιχειρήματα που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, η σχετική προετοιμασία και εμπειρία υπάρχει, ενώ υπάρχουν και εξιδικευμένα γραφεία στο εξωτερικό που μπορούν να βοηθήσουν (αν χρειαστεί).

Ας τελειώνουμε επομένως και ας μην αφήσουμε άλλη μια γενιά να περιμένει τη δικαίωση...
(το παρακάτω σκίτσο είναι του Μποστ - από τα 1960. Παραμένει επίκαιρο. Όπως αναφέρει και το ιστολόγιο "Αριστερή Διέξοδος", ο Μποστ παρουσιάζει τον Φραντς Γιόζεφ Στράους, τον τότε γνωστό δεξιό Βαυαρό πολιτικό και αρχηγό του κόμματος CSU, με μια σακούλα γεμάτη μάρκα, ενώ μπροστά στο Αψιλίας μέλαθρον (που θυμίζει την παράγκα του Καραγκιόζη) τον υποδέχονται, βλοσυροί, η μαμα-Ελλάς με το σπασμένο δόρυ της, και ο «ένας αλλά Πειναλέων» γιος της. «Δεή δεή χρημάτων» φωνάζει η μαμα-Ελλάς, που είναι ίσως υπαινιγμός για χρηματοδότηση της ΔΕΗ από γερμανικά δάνεια. Σημειώνεται ότι ο Στράους ήταν υπουργός Άμυνας της τότε Δυτικής Γερμανίας και γι’ αυτό φέρνει εκείνος τις πολεμικές αποζημιώσεις (και όχι ο υπουργός Οικονομικών Λ. Έρχαρτ).

Δώδεκα γεγονότα για δώδεκα μήνες - μια διαφορετική ανασκόπηση για το 2018

Μια διαφορετική ανασκόπηση για το 2018...
Μια είδηση για καθένα από τους 12 μήνες του έτους, μέσα από τις αναρτήσεις του blog μας. Δεν ήταν απαραίτητα στο επίκεντρο της κοινής γνώμης - Κάποιες απ' αυτές δεν έλαβαν καν την απαιτούμενη προσοχή αν και θα το άξιζαν...

Γενάρης 2018:
Η Μπέτυ Μπαζιάνα (σύντροφος του Πρωθυπουργού) μετακινείται με μαγικό τρόπο στο διδακτικό προσωπικό του Μετσόβειου Πολυτεχνείου, από την 2βάθμια εκπαίδευση...
https://nea-metra.blogspot.com/2018/01/blog-post_9.html

Φλεβάρης 2018:
Ξεχώρισαν τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Κυρίαρχη παρουσία στο συλλαλητήριο της Αθήνας ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης: https://nea-metra.blogspot.com/2018/02/blog-post.html


Μάρτιος 2018:
Οι τράπεζες ανακοινώνουν μαζικά προγράμματα εθελουσίας εξόδου - που έχουν μεγάλες επιπτώσεις στις τοπικές κοινωνίες: https://nea-metra.blogspot.com/2018/03/blog-post.html

Άπριλιος 2018:
Τα πρώτα στοιχεία για την "επιτυχία" της "Χρυσής Βίζας" έρχονται στο φως της επικαιρότητας:
https://nea-metra.blogspot.com/2018/04/blog-post.html

Μάιος 2018:
Αποχαιρετούμε τον Χάρρυ Κλυνν...https://nea-metra.blogspot.com/2018/05/blog-post_21.html

Ιούνιος 2018:
Η συμφωνία των Πρεσπών υπογράφεται και ανοίγει μια καινούργια σελίδα στις ελληνο-σκοπιανές σχέσεις: https://nea-metra.blogspot.com/2018/06/blog-post.html

Ιούλιος 2018:
Η κυρία Αντωνοπούλου (γνωστή και για την υπόθεση της επιδότησης ενοικίου) επιβραβεύεται με μια θέση στον ΟΟΣΑ: https://nea-metra.blogspot.com/2018/07/blog-post.html

Αύγουστος 2018:
Η κυβέρνηση ξεκινά "κυνήγι μαγισσών" για όσους χρησιμοποιούν εκτενώς μετρητά:
https://nea-metra.blogspot.com/2018/08/blog-post.html

Σεπτέμβριος 2018:
Η κυβέρνηση ετοιμάζει εισοδηματικά κριτήρια ΚΑΙ για την κάλυψη της φαρμακευτικής δαπάνης:
https://nea-metra.blogspot.com/2018/09/blog-post_29.html

Οκτώβριος 2018:
Στο τέλος του μήνα έχουμε τη τραγική δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα στις Βουλγαράτες της Βορείου Ηπείρου: https://nea-metra.blogspot.com/2018/10/blog-post_30.html

Νοέμβριος 2018:
Δημόσια έκρηξη του Γιάννη Αντετοκούνμπο για το ρατσισμό στην Ελλάδα: https://nea-metra.blogspot.com/2018/11/blog-post_18.html

Δεκέμβριος 2018:
Οι πρυτάνεις των ελληνικών πανεπιστημίων συνεδριάζουν, αλλά μάλλον δεν μας τα λένε καλά:
https://nea-metra.blogspot.com/2018/12/blog-post.html