Υπόθεση Κωστόπουλου και βομβιστική επίθεση στον Άγιο Διονύσιο - δύο "διαφορετικές" υποθέσεις με κοινά στοιχεία...

Οι τελευταίες μέρες του 2018 σημαδεύτηκαν από δύο γεγονότα...Το πρώτο ήταν η διαρροή του πορίσματος της ΕΔΕ της Ελληνικής Αστυνομίας για τη στάση των αστυνομικών στην υπόθεση Κωστόπουλου και το δεύτερο ήταν ήταν το τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα στον Άγιο Διονύσιο στο Κολωνάκι. 

Σημειολογικά και τα δύο έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και αν και εκ πρώτης όψεως είναι διαφορετικά εντούτοις έχουν ένα κοινό σημείο: και τα δύο εκφράζουν τις δύο πλευρές του φασισμού που μαστίζουν την ελληνική κοινωνία. Από τη μία έχουμε τον ακροδεξιό φασισμό (που είναι υπαρκτός και ισχυρός μέσα στις τάξεις της ΕΛΑΣ και αντιδρά σε οτιδήποτε διαφορετικό) και από την άλλη έχουμε τον ακροαριστερό/αναρχικό φασισμό, που για πρώτη φορά δρα με τυφλό χτύπημα ενάντια σε ένα ναό, και μάλιστα κοντά σε ώρα λειτουργίας.

Και στις δύο λοιπόν περιπτώσεις έχουμε μια κίνηση πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα. Από την μία είναι η πρώτη φορά που φαίνεται ότι οδηγούνται προς τιμωρία όλοι οι εμπλεκόμενοι αστυνομικοί - και χωρίς μάλιστα η υπόθεση ν' αφορά μαστρωπεία, ναρκωτικά ή λαθρεμπόριο. Επομένως το βήμα είναι θετικό.

Από την άλλη όμως έχουμε ένα πέρασμα από τις μπογιές (για τις οποίες είχαμε γράψει εδώ) και τα γιουχαϊσματα σε μια κίνηση που στρέφεται κατά της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας εκείνων που εκκλησιάζονται. Η βόμβα - μικρής ή μεγάλης ισχύος δεν έχει σημασία - δεν ήταν στρακαστρούκα για να τρομάξει. Είχε σαφή στόχο ανεξάρτητα της (γελοιοτάτης) δικαιολογίας που προσπάθησε να χρησιμοποιήσει η (κακογραμμένη) προκήρυξη που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο ότι "στρέφεται κατά της επικρατούσας θρησκείας". Τα πράγματα είναι σαφή: είναι η πρώτη φορά που το κομμάτι εκείνο του ελληνικού αναρχικού χώρου που ενστερνίζεται τη τρομοκρατία, υιοθετεί ξεκάθαρα μια τζιχαντιστική προσέγγιση ενάντια στον Χριστιανισμό. Μέχρι σήμερα οι τζιχαντιστές ήταν εκείνοι που έβαζαν βόμβες θέλωντας να σκοτώσουν Χριστιανούς στην Αίγυπτο, στην Συρία, στο Ιράκ και στην Τουρκία. Πλέον μπορούν να αισθάνονται λιγότεροι μοναξιά γιατί βρήκαν και κάποιους ηλίθιους στην χώρα μας. Επομένως εδώ το βήμα είναι αρνητικό.

Βέβαια τόσο η ανακούφιση (για το ιδεολογικό άλμα της ΕΛΑΣ) στην πρώτη και η απογοήτευση (για την ιδεολογική κατρακύλα των ισλαμό-τζιχαντιστών του αναρχικού χώρου) στη δεύτερη περίπτωση, μετριάζεται από τις αντιδράσεις των συνδικαλιστικών οργάνων των αστυνομικών και μερίδας του αναρχικού χώρου. Οι μεν λειτουργούν συντεχνιακά παραβλέποντας ότι οι αστυνομικοί και οι ειδικοί φρουροί δεν προσλαμβάνονται για να κλωτσάνε τους πολίτες που είναι πεσμένοι κάτω, οι δε προσπαθούν ν' ανατρέψουν τις ανοησίες της προκήρυξης με "ιδεολογικά" επιχειρήματα.

Βέβαια και στις δύο περιπτώσεις τα πράγματα είναι απλά: Και οι μεν και οι δε αν ήθελάν στην πραγματικότητα να προσφέρουν μια καλή υπηρεσία στον χώρο τους θα έπρεπε να ζητήσουν διερευνήσεις, καταδίκες και να πάρουν αποστάσεις. Με "ήξεις-αφήξεις", δικαιολογίες και μια τυπική προσέγγιση των υποθέσεων (που για την υπόθεση Κωστόπουλου είναι η "διαρροή" του πορίσματος και για την υπόθεση της βόμβας το "ντύσιμό"/καταδίκη της με "ιδεολογικό" μανδύα) η διαδρομή που μένει ν' ακολουθηθεί την επόμενη φορά είναι δυστυχώς μία - προς τον πάτο και μόνο...Αυτό σημαίνει επιστροφή στα χρόνια των Κοτζαμάνηδων και της "ζαρντινιέρας" για την ΕΛΑΣ και δολοφονίες για θρησκευτικούς λόγους για τον αναρχικό χώρο. Το μεν πρώτο το έχουμε ζήσει και θέλουμε να το ξεπεράσουμε, το δε δεύτερο θα αποτελέσει τον απόλυτο ιδεολογικό πάτο για τον αναρχικό χώρο.

Αλλά ας μην έχουμε απαιτήσεις όταν ο πολιτικός κόσμος και στις δύο περιπτώσεις είτε "σφυρίζει αδιάφορα" είτε προσπαθεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά τα γεγονότα...Ουσία μηδέν...

(και για να εξηγούμ

Τι θα συνέβαινε αν ο Άγιος Βασίλης ήταν "κανονικός" άνθρωπος;

Τι θα συνέβαινε αν ο Άγιος Βασίλης ήταν "κανονικός" άνθρωπος και προσπαθούσε στ' αλήθεια να μοιράσει δώρα σε όλα τα παιδιά του κόσμου; Πόσο χρόνο θα χρειαζόταν; Πόση ενέργεια θα ήταν απαραίτητη για να μοιραστούν τα δώρα; Σ' αυτά και άλλα, εξίσου ενδιαφέροντα, "Πρωτοχρονιάτικα" ερωτήματα προσπάθησαν να δώσουν απαντήσεις επιστήμονες του Μ.Ι.Τ.

Εμείς αναπαράγουμε τα γραφήματα από μια παλιότερη έκδοση της εφημερίδας "Τα Νέα"... 

Καλή ανάγνωση!

Και η Σύνοδος των Πρυτάνεων χτενίζεται...

Η αλήθεια είναι ότι πάντα στα πανεπιστήμια της Ελλάδας υπήρχαν καθηγητές χαμηλού επιστημονικού (και νοητικού πολλές φορές) επιπέδου, άνθρωποι που πήραν τις θέσεις τους λόγω γνωριμίας, πολιτικής στήριξης ή συγγένειας, καθώς και εκείνοι που ανέβηκαν λόγω παροχής εξυπηρετήσεων (πολλαπλών ειδών) σε παλιότερους καθηγητές.

Υπήρχαν όμως και ένα μεγάλο μέρος που ήταν πραγματικοί "φάροι" γνώσεων, που ήταν υψηλού πνευματικού βεληνεκούς και που πάνω απ' όλα ήταν και πραγματικοί και φανατικοί δημοκράτες και αγωνιστές - χωρίς καν ν' ανήκουν στην αριστερά.

Ποτέ όμως από ιδρύσεως των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στην Ελλάδα, η χώρα μας δε βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να έχει ένα ιδιαίτερα χαμηλό μέσο όρο - σε όλα τα επίπεδα - όπως αυτό στο οποίο βρίσκεται την τελευταία 15ετία.

Ούτε το "brain drain", ούτε η απογοήτευση λόγω περικοπών δεν μπορούν ν' αποτελέσουν δικαιολογία γι' αυτό. 

Τα όσα συμβαίνουν στα ελληνικά πανεπιστήμια δείχνουν μια κατάσταση οριακή - από πλευράς ηθικής: καθηγητές να παίρνουν ποσοστά από τον (πενιχρό) μισθό των διδακτορικών και μεταπτυχιακών φοιτητών τους που έχουν την τύχη να εισπράττουν υποτροφία, να εμφανίζονται σπανίως στα διδασκόμενα μαθήματά τους, να "μαγειρεύουν" αποτελέσματα, να κάνουν εξωτερική εργασία χρησιμοποιώντας φοιτητές τους ως (άμισθους) μαθητευόμενους τους, να γίνονται τσιράκια τοπικών βουλευτών, περιφερειακών/δημοτικών συμβούλων και κομματαρχών με αντάλλαγμα μια υποστήριξη σε μια μελλοντική θέση στο ακαδημαϊκό τους ίδρυμα, να δίνουν διδακτορικά άνευ εργασίας σε κομματικά φοιτητικά στελέχη, να δίνουν τα εξεταζόμενα θέματα (έναντι αμοιβής) πριν τις εξετάσεις σε φοιτητές ή να εκμεταλλεύονται σεξουαλικά φοιτητές/φοιτήτριες έναντι καλύτερων βαθμών. Για να μη μιλήσουμε για τα όσα τραγελαφικά έγιναν στην περίπτωση της συντρόφου του Πρωθυπουργού η οποία από καθηγήτρια της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης βρέθηκε καθηγήτρια στο ΕΜΠ ή το ότι στην περίοδο κοινωνικής κρίσης που περνάει η χώρα μας, η συντριπτική πλειοψηφία του ακαδημαϊκού δυναμικού της χώρας, παρέμεινε "βουβή" και ανέκφραστη.

Το χειρότερο βέβαια δεν είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν. Το χειρότερο είναι ότι κανείς - από τον ακαδημαϊκό χώρο - δεν κάνει κάτι για "να σπάσει το απόστημα". Και είναι τραγικό ότι πολλές φορές αυτοί οι ίδιοι που κάνουν κάτι από τα όσα αναφέραμε παραπάνω, κατηγορούν τα ίδια τα πανεπιστημιακά ιδρύματα στα οποία εργάζονται για "χαμηλό επίπεδο". 

Το ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια παράγουν - γενικά - καλού επιπέδου αποφοίτους αποτελεί πραγματικό θαύμα, αν λάβει κανείς υπόψιν του - εκτός από τα παραπάνω - την υπεραριθμία των φοιτητών, την κατασπατάληση πόρων και τις κακές υποδομές.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι η σύνοδος των Πρυτάνεων της χώρας, των κορυφών δηλαδή των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της Ελλάδας, σε μια τέτοια κομβική χρονικά περίοδο, θα προσπαθούσε να δώσει απαντήσεις στο ηθικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα ιδρύματα, να ζητήσει στοχευμένη χρηματοδότηση για ν' αντιδράσει στο brain drain και να δώσει μια ώθηση στην ερευνητική δραστηριότητα (που έχει καταλήξει να εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από ευρωπαϊκά προγράμματα) και να ζητάει προώθηση πολιτικών που θα οδηγήσει σε ουσιαστική παραγωγή μαθησιακού έργου. Ή να δει πως θ' αντιμετωπιστεί η επερχόμενη λαίλαπα της δημιουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, η οποία θα μοιράσει την πίτα χρηματοδότησης σε περισσότερους "παίκτες" εντός της χώρας. Ή έστω να βρει τρόπους ώστε να προστατευτεί το πανεπιστημιακό άσυλο τόσο από αυτούς που θέλουν να το καταργήσουν όσο και από εκείνους που χρόνια τώρα το χρησιμοποιούν ως ασπίδα για παρανομίες και καταστροφές.

Έλα μου όμως που αυτά δε φαίνεται ν' αφορούν ή να ενδιαφέρουν τους Έλληνες πρυτάνεις. Το ψήφισμα της συνόδου, αναφέρει τη "δημιουργία ξενόγλωσσων προγραμμάτων" (λογική απαίτηση δεδομένου ότι υπάρχει χώρος και άνεση για καινούργια τμήματα) και την "προσέλκυση διδασκόντων από το εξωτερικό" (αυτό ζητείται την ίδια στιγμή που ζητείται και "άμεση αναπλήρωση των κενών θέσεων που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια"), "την προώθηση κινητικότητας των φοιτητών ακόμα και εκτός των πανεπιστημίων" (δηλαδή κάποιος γράφει χαμηλό βαθμό και περνάει νοσηλευτική αλλά μπορεί να προωθηθεί από τους καθηγητές - με τις γνωστές αδιαφανείς μεθόδους προφανώς που αναφέραμε παραπάνω), "την κάλυψη εξόδων εκτός έδρας" (!!!) κ.ο.κ. Γίνεται και μια αναφορά στο πανεπιστημιακό άσυλο - χωρίς όμως ουσιαστική πρόταση για του τι μπορεί να γίνει.

Καμία καινοτόμος πρόταση δηλαδή πέραν της "παροχής στα ΑΕΙ της δυνατότητας να σχηματίζουν ενεργειακές κοινότητες με στόχο την παραγωγή και ιδιοκατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας" (πράγμα που μπορούν να κάνουν βέβαια τα ΑΕΙ που έχουν εκτάσεις και με το υπάρχον νομικό πλαίσιο με την τοποθέση φωτοβολταϊκών).

Αλλά προφανώς δεν μπορούμε να έχουμε μεγάλες απαιτήσεις από μια ομάδα ανθρώπων που στην πλειοψηφία της, το βασικό της μέλημα είναι η εξασφάλιση εκλόγιμης θέσης στα ψηφοδέλτια των δύο μεγάλων κομμάτων στις επόμενες εκλογές... 

Αναδρομικά στους συνταξιούχους και επαναφορά της 13ης σύνταξης - υπάρχει πολιτικός που να θέλει πραγματικά να γίνουν ή όχι;

Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από το σε ποια πλευρά ανήκει. Αν διαβάζεις "Αυγή", "Εφημερίδα των Συντακτών", τις ιστοσελίδες και το "Documento" του Βαξεβάνη και μπαίνει σε φιλοσυριζαϊκά μπλόγκ τα πράγματα πάνε τέλεια και ο Θεός ετοιμάζεται να ρίξει 50ευρα από τους ουρανούς. Ο Τσίπρας είναι φοβερός θα λύσει όλα τα προβλήματα της χώρας και όταν το κάνει θα πάει στις ΗΠΑ να βρει ποιος σκότωσε τον Κένεντι και θα ξεσκεπάσει παγκόσμιες συνωμοσίες. Αν όμως διαβάζει "Τα Νέα", το in.gr, ή μπαίνει στο site του Πρώτου

Θέματος τότε τα πράγματα είναι ζοφερά και ό,τι γίνεται συμβαίνει λάθος. Αυτό βέβαια δεν είναι καινούργια υπόθεση - συμβαίνει από πάντα στην Ελλάδα, απλά στα χρόνια της κρίσης τα πράγματα διογκώθηκαν σε βαθμό που πλέον βλέπουμε ανθρώπους ν' αλλάζουν γνώμη για πράγματα τα οποία πίστευαν ακράδαντα μέχρι πριν λίγο καιρό, μόνο και μόνο επειδή η κυβέρνηση υιοθέτησε συγκεκριμένη στάση απέναντι σε κάποιο ζήτημα. Αυτή μπορεί να ήταν ενάντια στα πάγια πιστεύω της μέχρι την προηγούμενη μέρα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία: τόσο οι επικριτές όσο και οι υποστηρικτές της, έχουν πλέον "επαγγελματική" σχέση μαζί της, είναι θετική είτε αρνητική.
Ένα από τα θέματα τα οποία αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα είναι αυτό της επιστροφής των αναδρομικών και του ζητήματος της όχι και τόσο μακρινής επαναφοράς της 13ης σύνταξης (και πιθανόν και του μισθού).
Αποτελεί εξαίρεση γιατί στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο ζήτημα φέρνει σε δύσκολη θέση τόσο την κυβέρνηση όσο και την αντιπολίτευση, αφού κανείς μα κανείς από τους εν δυνάμει κατόχους της εξουσίας δε θέλει ούτε να επιστρέψει τ' αναδρομικά αλλά και να δώσει επιπλέον μισθούς και συντάξεις.
Είναι δηλαδή σα να ζει ο πολιτικός κόσμος της χώρας (και μαζί μ' αυτούς και οι hardcore οπαδοί τους) ένα ιδιότυπο οικονομικό "σύνδρομο της Στοκχόλμης": δημόσια όλοι χαίρονται που τα χρήματα αυτά θα επιστραφούν ή θα δοθούν στους δικαιούχους, αλλά παρασκηνιακά και οι δύο ηγετικές ομάδες των δύο μεγάλων κομμάτων προσπαθούν να βρουν τρόπους ώστε να καθυστερήσουν οι πληρωμές όσο γίνεται περισσότερο - παρά το γεγονός αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις πολιτικές τους διακηρύξεις. Ας μην ξεχνάμε ότι ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει σημαία το θέμα των περικοπών ενώ και η ΝΔ ως αντιπολίτευση είχε εναντιωθεί στις μειώσεις. Και οι δύο είχαν υποσχεθεί αποκατάσταση των αδικιών, όταν τα πράγματα "καλυτερεύσουν".

Το τελευταίο βέβαια είναι αρκετά γενικόλογο. Τι σημαίνει άραγε "καλυτέρευση"; Η θεωρητική έξοδος από τα μνημόνια; Η αύξηση του ΑΕΠ; Η βελτίωση της εικόνας της οικονομίας; Οι προοπτικές για ένα καλύτερο αύριο; Όλα μαζί και τίποτα. Γι' αυτό εξάλλου και ο Τσίπρας (master στην κωλοτούμπα και τον ελιγμό) δεν είχε πάρει πρωτοβουλίες που θα έφερναν οικονομική βελτίωση σε βάθος χρόνου για τα νοικοκυριά και αρέσκονταν σε κοινωνικά επιδόματα μιας χρήσης. Γι' αυτό εξάλλου και η ΝΔ δεν είχε κάνει συγκεκριμένες αναφορές με αριθμητικά παραδείγματα για "όταν γίνει κυβέρνηση".
Κανείς μα κανείς δεν ήθελε να επιβαρύνει τα οικονομικά. Γι' αυτό και η κυβέρνηση πολέμησε λυσσαλέα (σε βαθμό γελοιότητας) τις προσφυγές (παρότι ήξερε πολύ καλά ότι οι περικοπές ήταν άδικες και αντισυνταγματικές) και γι' αυτό και η ΝΔ δεν πήρε θέση λέγοντας "πληρώστε κύριοι από μόνοι σας".
 Ήρθαν όμως οι δικαιώσεις στα δικαστήρια που ανάγκασαν την κυβέρνηση με βαριά καρδιά ν' ανοίξει το πουγκί και ν' αρχίσει να πληρώνει. Με "χαμόγελο" βέβαια (στο κάτω-κάτω αυτό δεν έλεγαν ως αντιπολίτευση ότι θα κάνουν όταν έρθουν στην εξουσία;) αλλά παγωμένο. Και στο βάθος η ΝΔ ν' αναστενάζει αντί να υπόσχεται γενίκευση της αποκάταστασης της αδικίας. Αλλά αυτό που δεν μπορεί να το πει δημόσια ούτε ο Τσακαλώτος, ούτε ο Σταθάκης αλλά ούτε και ο Χατζιδάκις με την Μπακογιάννη, το λένε οι υποστηρικτές τους στους δημόσιους οργανισμούς, στις εφημερίδες, στα ραδιόφωνα, την τηλεόραση και τα sites. Έτσι έχουμε π.χ. από την μία το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή και από την άλλη "Τα Νέα", να λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα: "μη επιστρέψετε τίποτα". "Η απόδοση των παράνομων κρατήσεων δεν πρέπει να γίνει"."Αν πληρωθούν τα παρανόμως παρακρατημένα και επανέλθουν οι επιπλέον μισθοί και συντάξεις, θα βουλιάξει η οικονομία" κ.ο.κ.
Είναι πραγματικά πρωτοφανές να υπάρχει τέτοια σύμπνοια μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης ενάντια στην αποκατάσταση μιας τεράστιας οικονομικής αδικίας που συνέβει εις βάρος μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού.
Αλλά βέβαια στην εποχή που ζούμε τέτοιες θέσεις δεν πρέπει να μας προκαλούν εντύπωση: Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ, θέλουν να τα έχουν καλά με τις Βρυξέλλες και μια οικονομική "εκτροπή" (ακόμα και αυτή ήταν απαμενόμενη αφού οι δικαστικές δικαιώσεις θα επέρχονταν κάποια στιγμή, όπως γράφουμε σ' αυτό εδώ τον blog από την αρχή των μνημονίων), έστω και όχι τεραστίου μεγέθους, δεν ήταν υπό καμία προϋπόθεση στην πολιτική τους ατζέντα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεχάσει το επαναστατικό του παρελθόν και η ΝΔ θέλει μια "συγκρατημένη" οικονομία για να ολοκληρώσει τη νεο-φιλελεύθερη λαίλαπα που ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι η όλη ιστορία της επιστροφής των αναδρομικών και της επαναφοράς της 13ης σύνταξης θυμίζει ευχές σε συγκεντρώσεις παλιών συμμαθητών άνω των 60: Μπορεί όλοι να εύχονται να πάνε κάποια στιγμή εκδρομή με τα πόδια σε κάποιο βουνό όπως έκαναν όταν ήταν παιδιά, αλλά κανείς στην πραγματικότητα δεν είναι έτοιμος να φορέσει τις αρβύλες και να ξεκινήσει...Όλοι προτιμούν το λεωφορείο...