Ένα αφιέρωμα στον ραγιά Έλληνα...

Έκανε λοιπόν μια επίσκεψη-αρπαχτή ο Πρωθυπουργός της χώρας μας στο Λονδίνο, απ' αυτές που κάνουν όσοι ηγέτες τα πάνε χάλια στο εσωτερικό μιας χώρας. Απ' αυτές που μπορεί και να βοηθήσουν ν' αλλάξει η γνώμη ανάμεσα σε εκείνους που έχοντας γονατίσει απ' τους φόρους και την ανέχεια, ψάχνουν για μια ακτίνα αισιοδοξίας - από την αναγνώριση των θυσιών του στο εξωτερικό.
Έτσι συμβαίνει κατά καιρούς...Στον καιρό των μεγάλων μεταναστευτικών ροών από την Μέση Ανατολή είχαμε την ιστορία με το Νόμπελ Ειρήνης για τους "'ήρωες του Αιγαίου". Στον καιρό της μεγάλης μετανάστευσης των Ελλήνων λόγω των μνημονίων, είχαμε τα καλά λόγια για την "εργατικότητά" τους. Να μην μιλήσουμε για τα μπράβο στους Παπανδρέου, Σαμαρά, Στουρνάρα, Παπαδήμο και πρόσφατα στον Τσίπρα και τον Τσακαλώτο. Κατά την υπογραφή της συμφωνίας με τους Σκοπιανούς είχαμε τη διασπορά της φήμης ότι ο Τσίπρας πάει για "Νόμπελ Ειρήνης". Τζάμπα είναι οι φήμες και τζάμπα και τα μπράβο στο κάτω-κάτω...

Αυτά δεν πρέπει να μας προκαλούν εντύπωση. Γι' αυτό εξάλλου γίνονται και τα ταξίδια και οι βόλτες στο εξωτερικό (με παιδιά και συζύγους πάντα - για να γνωρίσει όλη η οικογένεια με χρήματα του ελληνικού Δημοσίου τον ευρωπαϊκό πολιτισμό) και αντίστοιχα οι επισκέψεις των ξένων ηγετών και αξιωματικούχων στην χώρα μας. Για να υπάρξει "αναγνώριση" στο εσωτερικό, αφού κανείς στο εξωτερικό δε δίνει ουσιαστική σημασία.
Δεν μας προκάλεσε επίσης εντύπωση η ταπεινόφρονη (αν και σχετικά σύντομη) επίσκεψη του Πρωθυπουργού στον Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Γρηγόριο. Η ελληνορθόδοξη εκκλησία της Μ. Βρετανίας μαζί με τα παροικιακά σχολεία (στο κόστος των οποίων η συμμετοχή του ελληνικού κράτους είναι μηδενική) είναι τα μοναδικά προπύργια του ελληνισμού σε μια χώρα που η μαζική μετανάστευση Ελλήνων είναι ανιστρόφως ανάλογη της ελληνικότητας που διατηρούν, ακόμα και μετά από μια γενιά: Μια κοινότητα 300 χιλιάδων ανθρώπων που δεν μπορεί να διατηρήσει - μέσω χρηματοδότησης - τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας σε δημόσια σχολεία του κεντρικού Λονδίνου, προφανώς και δεν μπορεί να έχει μέλλον.  Έχει λοιπόν υποχρέωση ο Τσίπρας στον Γρηγόριο γιατί ο τελευταίος παλεύει να κρατήσει την ελληνικότητα στους Έλληνες σχεδόν τζάμπα.
Αυτό που μας προκάλεσε εντύπωση όμως στην πρόσφατη επίσκεψη του Τσίπρα στο Λονδίνο ήταν η δουλικότητα με την οποία υποδέχτηκαν οι "Έλληνες επιστήμονες" τον Πρωθυπουργό και η θέρμη με την οποία τον αγκάλιασαν στη συνάντηση που είχαν μαζί του - πριν και μετά τον ορυμαγδό παπαρολογίας-ομιλία του στο Ελληνικό Κέντρο του Λονδίνου. Αναρωτιόμαστε: Είναι δυνατόν, άνθρωποι που αναγκάστηκαν να φύγουν από τον τόπο τους γιατί εκεί ήταν καταδικασμένοι να δουλεύουν για 450 ευρώ μεικτά (παρότι πτυχιούχοι), που βλέπουν την μάνας του άνεργη, τον πατέρα τους να αναστενάζει από φόρους και κατασχέσεις και τον παππού τους να παίρνουν τη μισή σύνταξη απ' αυτή που έπαιρναν προ 8ετίας, να σφίγγουν το χέρι με θέρμη εκείνου που ολοκλήρωσε την καταστροφή της χώρας; Είναι δυνατόν να κάθονται ν' ακούν με το στόμα ανοιχτό, σα χάνοι που περιμένουν το δόλωμα, το λόγο κάποιου που αντί να κάνει το ελάχιστο - να φέρει δηλαδή την αξιοκρατία μπας και δει η χώρα κάποια στιγμή άσπρη μέρα - φρόντισε να πάει το ρουσφέτι και το νεποτισμό στο επόμενο επίπεδο εισάγωντας την περίφημη "τροπολογία Μπαζιάνα"; Κάποιου που υποσχέθηκε λαγούς με πετραχήλια και δε διαφύλαξε κάτι που κατακτήθηκε με αγώνες για την αριστερά - αυτό που ονομαζόταν μέχρι πρόσφατα "αριστερό πλεονέκτημα"; Ακόμα και αν το ακροατήριο ήταν αυστηρώς επιλεγμένο (προφανέστατα) και αν υπήρξαν γιουχαϊσματα και φωνές κατά την είσοδό του Τσίπρα στη συγκέντρωση (δείτε σχετικά εδώ), η εντύπωση δεν αλλάζει.
Αυτή λοιπόν η ανάρτηση είναι αφεριωμένη στον κλασικό, μ@@@@α Έλληνα, που μας δείχνει ξεκάθαρα γιατί δεν υπάρχει καμία ελπίδα σ' αυτή την χώρα...Η Τουρκοκρατία έληξε σχεδόν 200 χρόνια πριν, αλλά ο ραγιαδισμός υπάρχει ακόμα στην ψυχή του Έλληνα - Η φωτογραφία (με τον έκπληκτο νεαρό επιστήμονα να κοιτάζει τον Τσίπρα λες και είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος) είναι όλα τα λεφτά...

Να το πως η "αριστερή" διακυβέρνηση κατέληξε να γίνει θηλειά στο λαιμό της χώρας...

Είναι μια περίσταση που ακόμα και ο ιδιαίτερα επικριτικός Γιάνης Βαρουφάκης ήταν ήπιος στον χαρακτηρισμό του για τη συμφωνία του "Eurogroup" της 21ης Ιουνίου. «Συγχαρητήρια σύντροφοι. Επέκτειναν τη χρεοκοπία μας έως το 2060 και γιορτάζετε τη… βιωσιμότητα του χρέους», έγραψε στο Twitter.  Η συνεχής εποπτεία και λιτότητα, οι εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, οι μη αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις και η ασφυκτική θηλειά του χρέους, θα κάνουν την Ελλάδα μια χώρα χωρίς αύριο και χωρίς μέλλον για τους νέους της. Μπορεί βέβαια να γίνει μια υπέροχη χώρα για όσους Ευρωπαίους συνταξιούχους την επιλέξουν για μόνιμη κατοικία τους, αλλά σίγουρα δεν θα είναι καλή για τους Έλληνες...Αντιγράφουμε από το in.gr: 

Είναι βέβαιο ότι στις 21 Αυγούστου ο Αλέξης Τσίπρας θα προσπαθήσει να μας πείσει ότι είναι ημέρα πανηγυρισμού μιας και  8 χρόνια μετά η χώρα «θα βγαίνει από τα μνημόνια». Μόνο που η χώρα δεν θα βγαίνει ούτε από την επιτροπεία, ούτε από τη λιτότητα, ούτε βέβαια από τη «διακεκαυμένη ζώνη» της υπερχρέωσης.

Αυτό που θα υπάρξει θα είναι ένα συμβολικό «τέλος του ελληνικού προγράμματος», καθώς η Ελλάδα δεν θα συνάψει επιπλέον νέο δάνειο με τους θεσμούς. Αυτό το τυπικό «τέλος του προγράμματος», ο Αλέξης Τσίπρας θα το παρουσιάσει ως έξοδο από τα Μνημόνια και η Άνγκελα Μέρκελ και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι ηγέτες ως «απεμπλοκή» από το «ελληνικό πρόβλημα», καθώς πλέον δεν θα χρειάζεται να απαντούν σε όσους τους κατηγορούσαν ότι δίνουν τα χρήματα του «γερμανού φορολογούμενου» στους «τεμπέληδες Έλληνες» (μικρή σημασία έχει ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν ακριβώς τα λεφτά του φορολογουμένου και ότι θα τα πάρουν πίσω με αρκετό τόκο).

Επιτροπεία

Τα μνημόνια τελειώνουν, η μνημονιακή επιτήρηση συνεχίζεται…

Όμως, πίσω από αυτούς τους συμβολισμούς υπάρχει η πραγματικότητα αυτής της συμφωνίας και οι όροι της.

Καταρχάς, ως προς την εποπτεία και την επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας, αυτή θα συνεχιστεί στον ίδιο βαθμό. Η κυβέρνηση αναλαμβάνει τη δέσμευση για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα (που σημαίνουν συνεχιζόμενες πολιτικές λιτότητας) για ένα εντυπωσιακό βάθος χρόνου και τα οποία θα καθιστούν διαρκώς ενδεχόμενη τη λήψη και επιπλέον μέτρων. Πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% έως το 2022 και 2,2% από το 2023 έως το 2060 δεν σημαίνουν τίποτα άλλο παρά διαρκείς πολιτικές λιτότητας και αδυναμία να ληφθούν μέτρα που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη θέση των περισσότερο πληττόμενων στρωμάτων.

Την ίδια στιγμή η απόφαση του Eurogroup επαναλαμβάνει μια σειρά από μέτρα, που επεκτείνονται χρονικά και πολύ πέρα από τις 21 Αυγούστου και τα οποία μόνο φιλολαϊκά δεν μπορούν να χαρακτηριστούν.

Πέραν της επικυρωμένης δέσμευσης για τη μείωση των συντάξεων από 1-1-2019 και της μείωσης του αφορολόγητου που κατεξοχήν θα πλήξει τους χαμηλόμισθους, η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί για πλήρη εξίσωση μέχρι το 2020 των αντικειμενικών και των εμπορικών τιμών για τα ακίνητα, που θα σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη επιβάρυνση αρκετών κατόχων ακινήτων καθώς και για παραπέρα αλλαγές στα αναπηρικά επιδόματα.

Αυξήσεις μισθών;

Οι εξαγγελίες για αυξήσεις στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα μάλλον θα μείνουν ανεφάρμοστες, εφόσον η απόφαση κάνει σαφές ότι οι αλλαγές που έγιναν στον τρόπο υπολογισμού του κατώτατου μισθού με βάση την ανταγωνιστικότητα και όχι κοινωνικά κριτήρια θα παραμείνουν σε ισχύ.

Οι ιδιωτικοποιήσεις συνεχίζονται (ΔΕΣΦΑ, σύμβαση για το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», ΕΛΠΕ, Εγνατία Οδός, Μαρίνα Αλίμου, ΔΕΠΑ Εμπορίου, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, περιφερειακά λιμάνια Αλεξανδρούπολης και Καβάλας), ενώ είναι σαφές ότι μέσα από τη δέσμευση που υπήρξε για αλλαγές στους όρους επιδότησης των αστικών συγκοινωνιών είναι πιθανόν να δούμε ιδιωτικοποιήσεις και εκεί. Συνεχίζεται, επίσης, η μεταφορά περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου όπως το ΟΑΚΑ στο Υπερταμείο.

Σε πείσμα της ρητορείας του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ των δημόσιων ή κοινωνικών αγαθών  είναι αυτή η κυβέρνηση που δρομολόγησε την εμπορευματοποίηση του μεγαλύτερου μέρους τους, οδηγώντας σε  μια υποχώρηση του δημοσίου από το χώρο της οικονομίας που θα τη ζήλευαν ακόμη και οι πιο ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι.

Όμως, πέραν των μέτρων που έχουν ήδη θεσπιστεί και αναμένεται η υλοποίησή τους και των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η κυβέρνηση, ο μηχανισμός της αυξημένης επιτήρησης και της επιτροπείας παραμένει στη θέση του.

Μπορεί τώρα να μην υπάρχει η διαδικασία των «αξιολογήσεων» για τις δανειακές δόσεις, που γύρω της κάθε φορά ψηφιζόταν και ένα μίνι μνημόνιο, αλλά θα υπάρχει η διαρκής παρακολούθηση για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων.

Μάλιστα, η συμφωνία προβλέπει την επιστροφή των κερδών από ελληνικά ομόλογα (περίπου 4,5 δισ. ευρώ) σε δύο ισόποσες δόσεις κάθε χρόνο (Ιούνιο και Δεκέμβριο), από φέτος έως τον Ιούνιο του 2022. Όμως, η εκταμίευση αυτών των χρημάτων, που θα δίνονται για μείωση των χρηματοδοτικών αναγκών, θα εξαρτάται και αυτή από την πρόοδο των μεταρρυθμίσεων. Αυτό σημαίνει ότι εκβιασμοί για τη λήψη μέτρων έναντι της χορήγησης έστω και μικρότερων ποσών θα συνεχίσουν να γίνονται.

Σε αυτό προσθέστε και μία παράμετρο ακόμη: ακόμη και όταν η χώρα καταφέρει να «βγει στις αγορές», για να καλύπτει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες, οποιαδήποτε αρνητική κρίση από τη μεριά των «θεσμών» θα αρκεί για να οδηγεί τα επιτόκια στα ύψη και τη χώρα στα όρια της χρηματοδοτικής ασφυξίας.

Διαπραγμάτευση

Αυτό σημαίνει ότι για ένα μεγάλο διάστημα οι αποφάσεις για την οικονομική και κοινωνική πολιτική θα συνεχίσουν να αποτελούν αντικείμενο σκληρής διαπραγμάτευσης με τους «θεσμούς» και κατά συνέπεια δύσκολα μπορούμε να μιλάμε για ένα διαφορετικό μίγμα πολιτικής.

Όμως, όχι μόνο δεν έχουμε καθαρή έξοδο από τα μνημόνια, αλλά ούτε καν πήραμε το πλήρες χρηματοδοτικό «μαξιλάρι» το οποίο θα μπορούσαμε να πάρουμε. Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση διαρκώς έλεγε ότι δεν ήθελε «προληπτική γραμμή στήριξη» μια που αυτό της χαλούσε την εικόνα της «καθαρής εξόδου». Όμως, την ίδια στιγμή η κυβέρνηση, όπως και οι «θεσμοί», γνώριζαν πολύ καλά ότι η Ελλάδα δεν μπορεί τόσο εύκολα να «βγει στις αγορές» σε μια περίοδο που όπως φάνηκε με τις ιταλικές πολιτικές εξελίξεις οι ισορροπίες στην Ευρωζώνη είναι λεπτές και ο κίνδυνος να είναι ξανά πολύ ακριβό το κόστος του ελληνικού δανεισμού υπαρκτός. Κατά συνέπεια βρέθηκε η λύση του «μαξιλαριού», με το να πάρει η Ελλάδα μια μεγαλύτερη δανειακή δόση, καθώς μέχρι τώρα επειδή δεν απορροφήσαμε το σύνολο του ποσού για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών υπάρχουν, υπήρχε ένα σημαντικό υπόλοιπο.

Όμως, ούτε αυτό το παίρνουμε ολόκληρο, κύρια επειδή η γερμανική κυβέρνηση δεν ήθελε, εξαιτίας των εσωτερικών της προβλημάτων, να δώσει την εικόνα ότι «πάλι δίνουν μεγάλα ποσά στους Έλληνες» και ουσιαστικά ζήτησε για να δεχτεί την επιμήκυνση των δανείων μικρότερη τελική δόση.

Το αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα να πάρει ένα ποσό που δεν της επιτρέπει π.χ. να εξαγοράσει τα δάνεια του ΔΝΤ (που έχουν ακριβότερο επιτόκιο)  και άρα να έχει καλύτερους συνολικούς όρους στο χρέος της. Ούτε είναι βέβαιο ότι το συγκεκριμένο «μαξιλάρι» θα της επιτρέψει να καλύψει όλες τις χρηματοδοτικές ανάγκες του δημοσίου, ιδίως εάν η «έξοδος στις αγορές» αποδειχτεί πιο δύσκολη.

Πόσο βιώσιμο είναι το χρέος;

Την ίδια στιγμή ως προς το ζήτημα του χρέους η Ελλάδα δεν κατάφερε να πάρει τίποτα παραπάνω από την δεκαετή επιμήκυνση των δανείων του EFSF ύψους 130 δισεκατομμυρίων ευρώ, τη δεκαετή παράταση της περιόδου χάριτος των ίδιων δανείων, όπως και την κατάργηση της προβλεπόμενης αύξησης του επιτοκίου των δανείων αυτών. Μόνο που αυτές τις ευνοϊκές ρυθμίσεις η κυβέρνηση τις είχε πάρει από το… 2016, όταν διαβεβαίωνε ότι στο τέλος του πράγματος θα πάρουμε οριστική και προφανώς καλύτερη λύση για το χρέος.

Τα μέτρα για το χρέος απλώς απομακρύνουν τον κίνδυνο η χώρα να βρεθεί σε καθεστώς στάσης πληρωμών μετά το 2022. Δεν μειώνουν το συνολικό όγκο του χρέους ούτε τον κίνδυνο σε βάθος χρόνου πάλι να βρεθούμε σε οριακό σημείο. Η κυβέρνηση δεν μπόρεσε καν να πάρει τη Γαλλική πρόταση που συνδέοντας τους ρυθμούς ανάπτυξης με τους όρους αποπληρωμής του χρέους θα μπορούσε να έδινε μεγαλύτερα περιθώρια.

Όσο για τους πανηγυρισμούς περί «βιώσιμου χρέους» εδώ έχουμε να κάνουμε πάλι με ένα κυβερνητικό παιχνίδι με τις λέξεις. Καταρχάς, η ίδια η διαπίστωση είναι «δίκοπο μαχαίρι». Εάν το χρέος είναι βιώσιμο, ναι μεν η χώρα βγαίνει στις αγορές, αλλά ταυτόχρονα χάνει και κάθε επιχείρημα να διεκδικήσει ριζική αναδιάρθρωσή του. Επιπλέον, ακόμη και εάν το χρέος θεωρηθεί ότι είναι βιώσιμο από την άποψη των τυπικών χρηματοδοτικών ροών και δυνατοτήτων, κοινωνικά βιώσιμο δεν μπορεί να θεωρηθεί, καθώς ο συνδυασμός ανάμεσα στα μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα και τη διαρκή εποπτεία θα σημαίνει ότι τόσο τα λαϊκά στρώματα όσο και η μεσαία τάξη θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν συνθήκη λιτότητας, μειωμένης αγοραστικής δύναμης, αναπτυξιακής αναιμίας και υπερφορολόγησης.

Ο βαθύτερος κυβερνητικός κυνισμός

Η κυβέρνηση Τσίπρα εξαρχής είχε θέσει ως πολιτικό στόχο να εξασφαλίσει το συμβολισμό ότι «έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια». Μικρή σημασία είχε ως προς αυτό το σχεδιασμό ότι στη διαδρομή όχι μόνο θα θέσπιζε και θα εφάρμοζε μέτρα εξίσου κοινωνικά ανάλγητα με αυτά των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων αλλά και θα δέσμευσε ουσιαστικά για δεκαετίες τη χώρα σε έναν ιδιότυπο νεοφιλελεύθερο «αυτόματο πιλότο» και σε μια διαρκή «μνημονιακή κανονικότητα». Το μόνο που μετρούσε ήταν να μπορεί στις 21 Αυγούστου του 2018 ο Αλέξης Τσίπρας να διακηρύξει το «τέλος των μνημονίων».

Για να το πετύχει αυτό ο Αλέξης Τσίπρας δεν επένδυσε ούτε στην αλλαγή πολιτικής, ούτε στην ανάπτυξη, ούτε καν σε μια προσπάθεια για πιο «φιλολαϊκή» πολιτική. Επένδυσε στην ήττα και την αποκαρδίωση των λαϊκών τάξεων από την παρατεταμένη λιτότητα, στην αξιοποίηση, με περισσό κυνισμό, του δόγματος «δεν υπάρχει εναλλακτική», στην επίγνωση ότι τα κοινωνικά κινήματα μετά την διάψευση του 2015 ήταν σε βαθιά κρίση και άρα αυτός δεν θα αντιμετώπιζε τα κύματα δυσαρέσκειας που έριξαν από την εξουσία τους προκατόχους του.

Με αυτό τον τρόπο δεν θα μείνει μόνο στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός «που έβγαλε τη χώρα από τη μνημόνια» αλλά και ως ο πρωθυπουργός που δέσμευσε τη χώρα, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο και σε μεγαλύτερο χρονικό βάθος, σε μια πολιτική εναντίον της οποίας κάποτε υποτίθεται ότι εξεγειρόταν...

Επιτέλους λίγη σοβαρότητα κύριε Κοτζιά...

Η έλλειψη σοβαρότητας τελικά στην κυβέρνηση είναι κολλητική. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας άνθρωπος, όπως ο Νίκος Κοτζιάς, που είχε την ταμπέλα του "σοβαρού" κατέληξε να βάλει την υπογραφή σε μια συμφωνία για το Μακεδονικό, που μπροστά της η Συνθήκη της Φερράρας-Φλωρεντίας (κατά την οποία η Ορθόδοξη εκκλησία γινόταν υποχείριο της Καθολικής) φαντάζει τουλάχιστον ως επιτυχία ανάλογη με τη νίκη στην μάχη του Μαραθώνα...

Για την εν λόγω συμφωνία έχουμε γράψει ήδη - ενώ μπορείτε να βρείτε μια αναλυτική αποδόμηση της  εδώ.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι η όρεξη του κυρίου Κοτζιά δυστυχώς άνοιξε και δεν πρόκειται να σταματήσει με το "Μακεδονικό"...Οι τελευταίες του δηλώσεις ότι "θα κλείσει και το θέμα των διαφορών με την Αλβανία μέχρι να πάει διακοπές", δείχνει αμετροέπεια και έλλειψη σοβαρότητας, πράγμα αδιανόητο για έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε μια υπεύθυνη θέση και διαχειρίζεται την εξωτερική πολιτική της χώρας μας.
Ιδιαίτερα δε όταν το θέμα είναι σοβαρό - όπως αυτό της ΑΟΖ - που διαχειμάζει χρόνια άλυτο...Να θυμήσουμε ότι το 2009, η χώρα μας είχε έρθει σε συμφωνία με την Αλβανία για σειρά ζητημάτων (η οποία όμως ακυρώθηκε τελικά στο μεγαλύτερο της μέρος), στο οποίο έλυνε επωφελώς για την χώρα μας το θέμα και της ΑΟΖ. Βέβαια η Αλβανία δεν θα έβγαινε "χαμένη", αφού η χώρα μας θ' αναλάμβανε να την προωθήσει στο NATO και την Ε.Ε. Η Αλβανία όμως υπαναχώρησε (έχοντας μπει πάντως στο ΝΑΤΟ), με αποτέλεσμα η διαδικασία ένταξης στον "παράδεισο" της Ε.Ε. να μείνει πίσω...
Παράλληλα συνέχισε να φέρει εμπόδια και σε άλλα ζητήματα που ήταν μέρος της ευρύτερης συμφωνίας, όπως το ζήτημα των περιουσιών της ελληνικής μειονότητας στην Βόρεια Ήπειρο, των ελληνικών στρατιωτικών νεκροταφείων στην Αλβανία, ενώ απέκτησε έντονη ρητορική στο ζήτημα των "Τσάμηδων".
Τους τελευταίους μήνες υπήρξε έντονη δραστηριότητα - αποτέλεσμα της συνάντησης του προηγούμενου Νοεμβρίου μεταξύ Κοτζιά και Μπουσάτι (για λεπτομέρειες δείτε εδώ). Η βιαστική κίνηση όμως του κύριου Κοτζιά να προαναγγείλει εξελίξεις (που προϊδεάζουν και έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων για την Αλβανία στην Ε.Ε.), χωρίς να λάβει υπόψιν του την προηγούμενη κακή εμπειρία με την Αλβανία, και χωρίς να παρθούν εγγυήσεις για ορισμένα ζωτικά ζητήματα (βλ. "Τσάμικο" και περιουσιών), δείχνει ότι "το πάθημα δε γίνεται μάθημα".
Και ανθρώπους που δεν μαθαίνουν απ' τα παθήματα τα δικά τους και των άλλων δεν μπορείς να τους εμπιστεύεσαι...

Bonus - το εξώφυλλο ενός βιβλίου του κυρίου Κοτζιά, την περίοδο που ήταν ένας "φτωχός και μόνος αναλυτής":

Και η περιουσία του υπερταμείου ενέχυρο των μνημονιακών δανείων...

Η είδηση ότι με την ψήφιση του επερχόμενου πολυνομοσχεδίου, σφραγίζεται νομοθετικά το ότι η δημόσια περιουσία που βρίσκεται υπό την εποπτεία του υπερταμείου μπαίνει "ενέχυρο" σε περίπτωση μη αποπληρωμής του χρέους, μπορεί να μην προκαλεί έκπληξη, αλλά σίγουρα αποτελεί την κορωνίδα της πολιτικής κατρακύλας του ΣΥΡΙΖΑ.
Με απλά λόγια αυτό σημαίνει ότι για τις επόμενες δεκαετίες, και μέχρι την πλήρη εξόφληση των δανεικών από τον ESM,  ΟΛΟΚΛΗΡΗ η δημόσια περιουσία - και η αξιοποίησή της - κινδυνεύει να περάσει σε ξένα χέρια, αν βέβαια το ελληνικό Δημόσιο βρεθεί σε αδυναμία ικανοποίησης των υποχρεώσεών του.

Να θυμήσουμε ότι με βάση της δηλώσεις των αρμόδιων υπουργών και του Πρωθυπουργο Αλέξη Τσίπρα κατά τις θυελλώδεις κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις που προηγήθηκαν της ψήφισης του 3ου μνημονίου, η δημιουργία του υπερταμείου - κάτω από την ομπρέλα του οποίου πήγαν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου που δεν είχαν περάσει στον έλεγχο του ΤΑΙΠΕΔ - θα τα "διασφάλιζε" από τυχόν απαιτήσεις των δανειστών, κρατώντας τα παράλληλα υπό δημόσιο έλεγχο.
Ο καιρός όμως πέρασε και η κυβέρνηση που ξέχασε τόσα και τόσα, αναγκάζεται μετά από πιέσεις των δανειστών, να συμπεριλάβει στις εγγυήσεις και ολόκληρο το Υπερταμείο. Έτσι ουσιαστικά τερματίζεται και η "προστασία" που δεν είχαν.

Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι τον τελευταίο καιρό έχουμε ένα μπαράζ μετατροπής φορέων διαχείρισης ακινήτων σε ανώνυμες εταιρείες, με τελευταία και πιο ηχηρή μετατροπή αυτή του ΟΑΚΑ. Αν και στην περίπτωση αυτή γλυτώσαμε την απευθείας εκποίησή του στον Παναθηναϊκό, η κίνηση αυτή ενέχει άλλους κινδύνους (όπως επισημαίνουμε παραπάνω). Βέβαια στο υπερταμείο έχουν περάσει τόσα και τόσα και η "αξιοποίησή" τους προχωράει με ταχείς ρυθμούς...Εκεί θα κολλήσουμε. Η κυβέρνηση που μιλούσε στο παρελθόν όπως είπαμε για προστασία), μιλάει για "τυπική διαδικασία" και τονίζει ότι δεν θα υπάρξει θέμα "εκποίησης" στο μέλλον.
Πως μπορούν όμως να είναι σίγουροι θα κάτι που δεν πρόκειται να λήξει πριν το 2060; Αν έχουν μια γυάλινη σφαίρα και μπορούν να διαβάσουν το μέλλον έχει καλώς. Αμφιβάλλουμε όμως. Επομένως το ερώτημα είναι άλλο: πως μπορούν να είναι τόσο ανεύθυνοι και να υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας με τόση ευκολία; Κανείς απ' αυτούς που έβαλαν την χώρα στα Μνημόνια δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Όμως όποιος υπογράφει τέτοιες δεσμεύσεις γίνεται ακόμα χειρότερος...Οι προηγούμενοι "δεν ήξεραν". Αυτοί γνωρίζουν...

Έξι μύθοι και μία αλήθεια για τη συμφωνία για την ονομασία των Σκοπίων

Θα προσπαθήσουμε σε 6+1 σημεία να αποσαφηνίσουμε μερικές "πικρές" αλήθειες για τη συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων για το θέμα της ονομασίας της γείτονος χώρας. Τα σημεία επιλέχτηκαν με βάση τους "μύθους" που χτίστηκαν από τις αφηγήσεις της κυβέρνησης και της συντριπτικής πλειοψηφίας των ελληνικών ΜΜΕ. Καλή ανάγνωση!

Μύθος 1ος: "Είναι προς όφελος της Ελλάδας μια άμεση συμφωνία με τα Σκόπια".

Σχόλιο: Γενικά είναι προς όφελος μιας οποιασδήποτε χώρας να μην έχει ανοιχτά μέτωπα με τους γείτονες της- όποιοι και αν είναι αυτοί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως η Ελλάδα δεν πρόκειται να ωφεληθεί αν υπάρξει συμφωνία. Η σχέση με τους εταίρους μας σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς δεν πρόκειται ν' αλλάξει αν υπάρξει ή όχι συμφωνία. Με λίγα λόγια δε θα μας "αγαπήσουν" περισσότερο αν τα Σκόπια πάρουν σειρά να μπουν σε μια Ε.Ε. που καταρρέει. Αντίθετα τα Σκόπια θέλουν μια "γρήγορη" συμφωνία, κυρίως γιατί η επόμενη ευκαιρία θ' αργήσει. Παράλληλα η συμφωνία θα είναι σημαντική για να μπορέσει να διασφαλίσει ο Ζάεφ την παρουσία του στην πρωθυπουργία των γειτόνων - κάτι που προτιμούν οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών γιατί τον θεωρούν ως "ευρωπαϊστή". Τα χρήματα της Ε.Ε. (που θα έρθουν αν λάβει καθεστώς "υπό ένταξη" χώρας) και η στρατιωτική ενίσχυση του ΝΑΤΟ, μαζί με τις προσδοκόμενες επενδύσεις στην χώρα, θα θέσουν στην άκρη τον Γκρουέφσκι, τον Ιβανόφ και την παρέα τους.

Μύθος 2ος: "Το σημαντικότερο σημείο της συμφωνίας είναι το erga omnes".
Σχόλιο: Είναι όντως, αν θεωρήσει κανείς ότι πάνω από τα πάντα είναι το όνομα της γειτονικής χώρας. Όποιος όμως το πιστεύει αυτό είναι τουλάχιστον αφελής: αν μια χώρα ονομάζεται "Βόρεια Μακεδονία", οι κάτοικοί της "Μακεδόνες" και η γλώσσα και ταυτότητά τους "μακεδονική", τότε προφανώς το "Βόρεια" είναι σα να μην υπάρχει. Πέραν αυτού, το "Βόρεια" υπονοοεί ίδια ταυτότητα με εκείνη που κατοικούν στην "Νότια" Μακεδονία, δηλαδή στην ελληνική. Και προφανώς η ταυτότητα των "Νοτίων" είναι αυτή που έχουν οι "Βόρειοι" (που εξάλλου θα έχουν και το "trade name"). Άντε ύστερα να εξηγείς στον κάθε ανιστόρητο ότι οι Αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες, ότι οι Σκοπιανοί είναι Σλάβοι που κατοίκησαν στην Μακεδονία πολύ πρόσφατα στην Ευρωπαϊκή ιστορία κ.ο.κ.

Μύθος 3ος: "Οι Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ νοιάζονται για την ειρήνη και τη δημοκρατία στα Βαλκάνια".
Σχόλιο: Θεωρητικά ναι. Αλλά στην πραγματικότητα όχι. Το να μπει μια φτωχή χώρα στην Ε.Ε. δε διασφαλίζει την ειρήνη και τη δημοκρατία. Αλλά πιθανότατα την απομακρύνει από τη σφαίρα επιρροής μιας άλλης δύναμης (π.χ. της Ρωσίας). Προφανώς το αυτό συμβαίνει και με την είσοδο της στο ΝΑΤΟ. Έτσι δεν έχουν κανένα πρόβλημα στο να ζητήσουν από μας να κάνουμε μια παραχώρηση... Άνευ ανταλλάγματος...

Μύθος 4ος: "Μια αλλαγή στο Σύνταγμα και μια εξάλειψη των όποιων αλυτρωτικών αναφορών λύνει το πρόβλημα".
Σχόλιο: Όπως θ' αλλάξει το Σύνταγμα τώρα (αν αλλάξει) άλλο τόσο εύκολα θα μπορέσει ν' αλλάξει και στο μέλλον. Δεν υπάρχει καμία συνθήκη που ν' απαγορεύει νέες αλλαγές του Συντάγματος στο μέλλον και φυσικά κανείς δεν εμποδίζει τους Σκοπιανούς να συνεχίσουν να έχουν βιβλία που να καπηλεύονται την ιστορία μας, να κάνουν αναφορές στην "αλύτρωτη" Θεσσαλονίκη κ.ο.κ.
Ως απόδειξη αυτού έρχονται οι πρόσφατες δηλώσεις Ζάεφ περί "διδασκαλίας της μακεδονικής γλώσσας στην Ελλάδα" με αναφορές περί "Μακεδονίας του Αιγαίου" μας υπενθυμίζουν ότι αυτό που λέει ο λαός δηλ. ότι "πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι" είναι αλήθεια: για τους γείτονές μας υπάρχει θέμα και θα υπάρχει για πάντα και μάλιστα στο υψηλότερο επίπεδο. Η δε έλλειψη δημόσιας αντίδρασης από πλευράς της ελληνικής κυβέρνησης (το ότι μίλησε ο Παυλόπουλος δε λέει απολύτως τίποτα γιατί ο ΠτΔ δεν είναι ο υποκινητής της συμφωνίας, ούτε είναι αυτός που πάει από πόρτα σε πόρτα για να μαζέψει ψήφους ώστε να ψηφιστεί η συμφωνία) ελπίζουμε να είναι μόνο αποτέλεσμα ανυποληψίας και ψυχικής αδυναμίας και όχι κρυφής ατζέντας.

Μύθος 5ος: "Το να υπογραφεί η συμφωνία μεταξύ των Πρωθυπουργών αρκεί στην παρούσα φάση. Τα Σκόπια μπορούν να πάρουν εισιτήριο εισόδου σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. και κάνουν αργότερα τις αλλαγές."
Σχόλιο: Προφανώς και η χώρα μας δε διασφαλίζεται με μια τέτοια συμφωνία. Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει ότι η συμφωνία θα επικυρωθεί σ' ένα δημοψήφισμα στα Σκόπια (για τη δική μας Βουλή δεν υπάρχει πρόβλημα - η βουλευτική καρέκλα έχει μέλι και οι Έλληνες βουλευτές στην πλειοψηφία τους δεν έχουν την απαραίτητη αξιοπρέπεια να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων) - προφανώς σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι πολύ δύσκολο για την χώρα μας να βάλει "βέτο". Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν ως πάγια θέση την υποχωρητικότητα, και ο "λόγος" τους ότι θα κάνουν "αυτό που πρέπει" δεν έχει αντίκρυσμα. Πέραν αυτού η Ελλάδα - από τη στιγμή που τα Σκόπια θα έχουν μπει στους διεθνείς οργανισμούς που τόσο ποθούν - δεν θα μπορεί να τα "βγάλει έξω" όσους "αστερίσκους" και αν έχει η έγκρισή της. Δεν υπάρχει νομική κάλυψη.

Μύθος 6ος: "Η κυβέρνηση κάνει σωστά που δεν ενημερώνει επίσημα το λαό και τα υπόλοιπα κόμματα για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων".
Σχόλιο: Ναι, αν πιστεύει ότι αν μάθουμε ως λαός τι συμβαίνει πραγματικά (και αντίστοιχα αν ενημερωθούν οι αρχηγοί των υπολοίπων κομμάτων) θα "ματιαστεί" η συμφωνία και έτσι θα καταρρεύσει. Διαφορετικά - και επειδή το θέμα είναι εθνικό και θα επηρεάσει και τις μελλοντικές γενιές - θα έπρεπε να υπάρχει διαφάνεια και συνεχής ενημέρωση. Η επιλεκτική ενημέρωση μέσω "διαρροών" και οι γελοιότητες περί "συζητήσεις για τεχνικά ζητήματα" (αλήθεια τι σημαίνει αυτό; το αν υπογραφεί η συμφωνία με στυλό BIC ή Stabilo;) την μία και περί "κατάρρευσης της συμφωνίας" την άλλη, δε δείχνουν κατανόηση της σοβαρότητας του προβλήματος.

Και μια αλήθεια: "Το εκκλησιαστικό ζήτημα της ονομασίας της Εκκλησίας των Σκοπίων είναι το μικρότερο από τις παραμέτρους του προβλήματος".
Σχόλιο: Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Από την άλλη όμως είναι αναξιοπρεπές από πλευράς της Ελλάδας, να "πουλάει" το Πατριαρχείο, το οποίο κράτησε μια σθεναρή στάση όλα αυτά τα χρόνια (για πολλούς λόγους) μη αναγνωρίζοντας μια Εκκλησία "της Μακεδονίας". Ο Τσίπρας εξάλλου είχε υποσχεθεί στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο ότι θα υπάρχει φροντίδα και γι' αυτό το θέμα - αν και βέβαια μια υπόσχεση του Πινόκιο που ηγείται της χώρας τα τελευταία χρόνια, δεν είναι δυνατόν να ληφθεί της μετρητοίς...(παρεπιπτόντως μια ενδιαφέρουσα ανάγνωση της πτυχής αυτής μπορείτε να διαβάσετε εδώ από τον Στάθη Σταθόπουλο στο "Ποντίκι").

Η ουσία είναι πάντως ότι για πολλοστή φορά, περιμένουμε ως λαός να κάνουν πίσω σε μια κακή συμφωνία για την χώρα μας, "οι άλλοι". Εμείς λειτουργούμε ως "σάκος του μποξ" και αφήνουμε σε άλλους τον έλεγχο των κινήσεων. Δείγμα "μικρής" χώρας το δίχως άλλο...

Μια αναλυτικότερη (και ιδιαίτερα ψύχραιμη) προσέγγιση στο ζήτημα, μπορείτε να βρείτε εδώ - ενώ μια αναλυτική εξήγηση για τα όσα αφελή έχουν γραφεί τον τελευταίο καιρό περί ήδη "αναγνωρισμένης", "μακεδονικής" γλώσσας, μπορείτε ν' ανατρέξετε εδώ.