Να το γιατί η δημοκρατία στην Ευρώπη ακολουθείται μόνο όταν συμφέρει την Ε.Ε.

Το έχουμε γράψει πολλές φορές με λύπη στο παρελθόν: η δημοκρατία στην Ευρώπη έχει γίνει κουρέλι και ο σεβασμός της είναι ένα γράμμα κενό. Το έχουμε δει στο παρελθόν με τα δημοψηφίσματα για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, σε κυβερνήσεις που έπεσαν αν και είχαν λαϊκή εντολή ή άλλες που "διατηρήθηκαν" αν και την είχαν χάσει προ πολλού. Και φυσικά το είδαμε στο δημοψήφισμα του 2015, όπου ο ελληνικός λαός άλλα ψήφισε και άλλα εφαρμόστηκαν.
Τα όσα όμως σοκαριστικά έγιναν στην Ιταλία, όπου η συμφωνία μεταξύ της Λίγκας του Βορρά και του Κινήματος των 5 Αστέρων "έφαγε πόρτα" παρά την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, φέρνουν την όλη κατάσταση στο προσκήνιο πιο έντονα, γιατί εδώ δεν πρόκειται για μια μικρή χώρα ή για κάποιο δημοψήφισμα που έγινε 3 ή 4 φορές μετά από κάποιο χρονικό διάστημα μέχρι να βγει αυτό που θέλουν οι "ισχυροί" κύκλοι της Ευρώπης - στο επίκεντρο είναι μια από τις σημαντικότερες οικονομίες της Ευρώπης, η Ιταλία. Έστω και αν οι δύο εταίροι επανήλθαν - και όπως φαίνεται τελικά "θα τους περάσει" - τα όσα έγιναν ήταν το λιγότερο τραγελαφικά...

Στην Ιταλία βέβαια το πραξικόπημα δεν το έκανε κάποιος Πρωθυπουργός που δελέασε βουλευτές από άλλα κόμματα ή εξαγόρασε την υποστήριξη κομμάτων της αντιπολίτευσης προκειμένου να ολοκληρώσει την "αποστολή" του. Στην Ιταλία το πραξικόπημα το έκανε ο πρόεδρος της Ιταλίας Σέρτζιο Ματαρέλα που έβαλε βέτο στην επιλογή του Πάολο Σαβόνα, του ευρωσκεπτικιστή υποψήφιου που παρουσίασαν τα δύο κόμματα. Μάλιστα, ο ιταλός πρόεδρος Ματταρέλλα προχώρησε ένα βήμα πιο μακρυά και αποφάσισε να καλέσει έναν οικονομολόγο Κάρλο Κοτταρέλλι για να του αναθέσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης "τεχνοκρατών". Ο Κοτταρέλλι, με θητεία και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, θα "προσπεράσει" τη λαϊκή εντολή και θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα "εξυγίανσης" της ιταλικής οικονομίας και θα την "εναρμονίσει" σύμφωνα με τις επιταγές των Βρυξελλών. Εξάλλου ποιος γνωρίζει καλύτερα ποιο είναι το "καλό" των Ιταλών; Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών φυσικά. Όπως ήξεραν και το "σωστό" αποτέλεσμα στα δημοψηφίσματα της Ιρλανδίας, της Γαλλίας και την Ολλανδίας (για την επικύρωση των Ευρωπαϊκών συνθηκών), όπως ήξεραν και το ποιος θα έπρεπε να γίνει Πρωθυπουργός στην Ελλάδα όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν έτοιμη να καταρρεύσει, όπως ήξεραν και το ποιος θα έπρεπε να ηγηθεί της Ιταλίας όταν τα "παραδοσιακά" κόμματα κέρδιζαν μεν τις εκλογές αλλά δεν είχαν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Και το τραγικότερο όλων ότι (και) σ' αυτή την περίπτωση το ρόλο του κολαούζου των Βρυξελλών τον έπαιξε εκείνος που θα έπρεπε να προασπίζετε το δικαίωμα των Ιταλών ν' αποφασίζουν για την τύχη τους...Οι δηλώσεις του έχουν ενδιαφέρον:
"Είχε προκύψει πλειοψηφία της Λέγκα και των Πέντε Αστέρων. Ευνόησα την προσπάθειά τους, περιμένοντας να ολοκληρώσουν το πρόγραμμά τους και να το εγκρίνουν τα μέλη των δυο κομμάτων, παρά το ότι ήξερα ότι θα υπήρχαν επικρίσεις. Δέχθηκα πρόταση να ηγηθεί της κυβέρνησης ένας πρωθυπουργός ο οποίος δεν είχε εκλεγεί στο κοινοβούλιο. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι παρεμπόδισα την δημιουργία της κυβέρνησης. Συνόδευσα με μεγάλο πνεύμα συνεργασίας αυτή την προσπάθεια. Είχα τονίσει στον εντολοδόχο πρωθυπουργό ότι θα έδειχνα ιδιαίτερη προσοχή για τις σχετικές επιλογές των επικεφαλής κάποιων υπουργείων. Σήμερα το απόγευμα ο καθηγητής Κόντε μου παρουσίασε προτάσεις του για υπουργούς, που εγώ έπρεπε να επικυρώσω με την υπογραφή διαταγμάτων. Έχω έναν ρόλο εγγυητή, ο οποίος δεν δέχεται επιβολές...Έκανα ό,τι μπορούσα για να σχηματισθεί πολιτική κυβέρνηση, αλλά υπερασπίζομαι το Σύνταγμα. Η συμμετοχή στο ευρώ είναι βασική για την χώρα μας και την προοπτική των νέων μας"

Δηλαδή έκανε την "χάρη" να δεχτεί κάποιον εξοκοινοβουλευτικό αλλά δε συμφώνησε με τη σύνθεση της κυβέρνησης και επειδή σύμφωνα με την κρίση του "μετά το ευρώ το χάος", αποφάσισε να παρακάμψει "φαιδρά" γεγονότα, όπως ας πούμε οι εκλογές. Και ως αποτέλεσμα αυτού, παρέκαμψε τους πάντες, διάλεξε κάποιον "τυχαίο" οικονομολόγο και του αναθέτει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.
Το παραπάνω περιστατικό - ανεξάρτητα με το αν καταλήξει σε προκήρυξη εκλογών ή όχι στη γειτονική μας χώρα - είναι εξαιρετικά διδακτικό. To "ευρωσύστημα" στον αγώνα επιβίωσης που δίνει δε θα διστάσει να παρακάμψει πλήρως τη λαϊκή εντολή. Μέχρι στιγμής τα έχει καταφέρει πολύ καλά, αλλά οι αντίπαλοι ήταν εύκολοι - μια μικρή χώρα που δόθηκε ως "παράδειγμα" σε άλλες μικρότερες περιφερειακές οικονομίες. Στην Ισπανία οι "αντιδραστικοί" παραμερίστηκαν και στην Γαλλία εμφανίστηκε από το πουθενά ο Μακρόν να κρατήσει την χώρα μακρυά από "ατοπήματα". Στην Ιταλία όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά και η σύγκρουση θα είναι πιο ισχυρή γιατί υπάρχει ο φόβος ότι από τη στιγμή που η πόρτα της εξόδου άνοιξε από την Μεγάλη Βρετανία, θ' ακολουθήσουν και άλλοι.
Το τι θα γίνει θα το μάθουμε σύντομα...