Μια ψύχραιμη αποτίμηση των λαθών της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι σε Τουρκία, Αλβανία και Σκόπια

Είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι οι βασικούς άξονες της εξωτερικής πολιτικής όπως αυτή έχει χαραχθεί από την παρούσα κυβέρνηση είναι δύο: α) κλείσιμο ανοιχτών μετώπων με κάθε τρόπο (υπό το βάρος και της πίεσης από μέρους της Ε.Ε. και των ΗΠΑ) και β) μοναδικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι οι σχέσεις της με την Τουρκία.

Αυτό βέβαια δεν περιμέναμε τη συνέντευξη του υπουργού για το πληροφορηθούμε. Ο τρόπος χειρισμού της υπόθεσης Κυπριακού (όπου η Ελλάδα - και σωστά - κράτησε μια πολύ σκληρή στάση απέναντι στην Τουρκία), απέχει παρασάγγας από τη στάση της χώρας μας απέναντι στην Αλβανία και τα Σκόπια, όπου δίνουμε πολλά και εισπράττουμε ελάχιστα. 

Ο στόχος είναι προφανής: πολιτική απομόνωση της Τουρκίας (με στόχο να την κάνει να επανασχεδιάσει την εξωτερική της πολιτική) και μεταμόρφωση της Ελλάδας σε περιφερειακή δύναμη.

Η προσέγγιση όμως αυτή είναι ιδιαίτερα αφελής. Η Τουρκία παίζει το μουσουλμανικό/οικονομικό χαρτί εδώ και πάρα πολλά χρόνια σ' αυτές τις δύο χώρες και έχει χτίσει θέσεις που δεν αλλάζουν.  Η υποστήριξη του αλβανικού εθνικισμού (από τον οποίο δεν έχει να χάσει τίποτα), την κάνει προνομιακό συνομιλητή απέναντι στις δύο αυτές χώρες, καθώς και σε όσες έχουν ισχυρή αλβανική μειονότητα στα Βαλκάνια. Παράλληλα δε όλες οι επενδύσεις που γίνονταν στις χώρες αυτές, περνούσαν από "μάτι" των τουρκικών κυβερνήσεων και έφερναν πολιτικά ανταλλάγματα στους κακομαθημένους γείτονές μας.
Είναι τραγικό για την χώρα μας το ότι αν και η Αλβανία για δεκαετίες εξαρτιόταν οικονομικά από τους οικονομικούς μετανάστες που ζούσαν και εργάζονταν εδώ, δεν καταφέραμε όχι μόνο να έχουμε πολιτικό λόγο στα τεκταινόμενα της γείτονος χώρας (αφού ακόμα και η ελληνική μειονότητα κατέληξε κατακερματισμένη), αλλά δεν έχουμε κατορθώσει να διασφαλίσουμε το αυτονόητο δηλ. την χάραξη της ΑΟΖ και τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας στην Βόρεια Ήπειρο. Για να μη μιλήσουμε για το ότι στα Σκόπια (όπου η οικονομία της είχε εξάρτηση από την Ελλάδα σε ποσοστό πάνω από 40%), δεν υπάρχει ακόμα μια ουσιαστική αλλαγή πολιτικής της: Γιατί να το κάνει εξάλλου; Και τα χρήματα εισέπρατταν τόσο χρόνια, και πίεση δεν υπήρχε επ' αυτού από τους Έλληνες επενδυτές. 

Η Ελλάδα αποφάσισε - και σωστά - ν' αλλάξει στάση, κάνοντας όμως τα πράγματα χειρότερα.

Στο μέτωπο της Αλβανίας προωθεί μια λύση στο θέμα της ΑΟΖ, η οποία δεν είναι επωφελής για την χώρα από υιοθετείτε μια λύση η οποία είναι χειρότερη απ' αυτή που είχε επιτευχθεί στα 2009. Σε αντάλλαγμα η Ελλάδα ανοίγει το δρόμο για την Ευρωπαϊκή προοπτική της Αλβανίας - με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πουθενά κουβέντα για την ελληνική μειονότητα, για το "τσάμικο", για την "Μεγάλη Αλβανία".

Για το δε Σκοπιανό, παραδόθηκε το όνομα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς, με τα θέματα της γλώσσας, της ταυτότητας να παραπέμπονται σε μελλοντικές αλλαγές του Συντάγματος και σε επιτροπές σοφών. Ανακοινώνονται παράλληλα συνεργασίες με τα πανεπιστήμια, την αστυνομία κ.ο.κ. των Σκοπίων, με όλους εκείνους δηλαδή που πρωτοστατούν στην χάλκευση της ιστορίας και τη δημιουργία αλυτρωτικού κλίματος. Η δε λύση που προωθείται - αυτή της διεθνούς σύμβασης - είναι αφελής - εώς βλακώδης - αφού όπως μας δείχνει το πρόσφατο παράδειγμα της σύμβασης της χώρας μας με την Αλβανία για την ΑΟΖ το 2009, ακόμα και αν μια σύμβαση υπογραφεί με μια άλλη χώρα, αυτό δε σημαίνει ότι θα επικυρωθεί ή θα εφαρμοστεί. Έτσι κινδυνεύουμε να καταλήξουμε - εν ευθέτω χρόνω - να είμαστε δίπλα δίπλα σε διεθνείς πολιτικούς οργανισμούς, μαζί με χώρες που έχουν εδαφικές (και άλλες διεκδικήσεις) απέναντι σε μας, οι οποίες εξαρτώνται πολιτικά από την Τουρκία.

Καταλήγουμε δηλαδή σε μια επανάληψη της σχέσης μας με την Τουρκία, με την οποία είμαστε μεν σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, αλλά εκείνη δεν έχει κανένα πρόβλημα να έχει δημιουργήσει γκρίζες ζώνες σε ελληνικά εδάφη, να παραβιάζει εναέριο και υδάτινο ελληνικό χώρο και να παρενοχλεί όχι μόνο ιδιώτες αλλά και στρατιωτικές μονάδες σε ελληνικό έδαφος. Η δε στάση της ακόμα και σε ζητήματα που "αγγίζουν" τους συμμάχους μας (όπως π.χ. των πετρελαϊκών γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ) αντιμετωπίζονται με αμηχανία ή/και αδιαφορία τόσο από την Ε.Ε. όσο και από το ΝΑΤΟ.

Με λίγα λόγια, γίνονται πολλά λάθη δηλαδή τα οποία θα τα πληρώσουν οι επόμενες γενιές, με μηδέν ανταλλάγματα...
Για τη δε στάση των "συμμάχων" μας σε όλα τ΄ ανοιχτά μέτωπα που έχει η χώρα μας και απέναντι στην αυξανόμενη τουρκική προκλητικότητα, δεν θα κάνουμε κάποιο σχόλιο - δεν περιμέναμε εξάλλου κάποια βοήθεια ή στήριξη από κανέναν απ' αυτούς...