Να το πως καταλήξαμε από την οικονομική θέση του Βαρουφάκη στα 1000 ευρώ επίδομα της Αντωνοπούλου

Στην αρχή ο Γιάνης Βαρουφάκης έκανε τα ταξίδια του στο εξωτερικό ως υπουργός, ταξιδεύοντας στην οικονομική θέση. Μετά ο Γιάνης μας εγκατέλειψε - τη θέση του πήρε γρήγορα ο παλιόφιλός του, Ευκλείδης Τσακαλώτος - και η οικονομική θέση αντικαταστάθηκε με business class. Αλλά δε μείναμε όμως εκεί, προχωρήσαμε ακόμα παραπέρα...
Η υπόθεση της επιδότησης-κάλυψης ενοικίου που λάμβανε επί έναν χρόνο η κυρία Αντωνοπούλου δεν θα ερχόταν στην επιφάνεια εάν ένας συντάκτης της εφημερίδας "Ελεύθερος Τύπος" δεν ήταν πολύ προσεκτικός στο ξεψάχνισμα των εξόδων της κυβέρνησης. Αν δεν το έπαιρνε χαμπάρι, η κυρία Αντωνοπούλου (και ο σύζυγός της) θα ήταν ακόμα στην κυβέρνηση και θα συνέχιζε να βλέπει τα Jumbo να προσλαβάνουν εποχιακούς για λιγότερο από 340 ευρώ (για 6ωρα) τον μήνα, τα ξενοδοχεία να έχουν το μισό δυναμικό τους ν' αποτελούνται από ανατολικοευρωπαίους "μαθητευόμενους" που αντί μισθού παίρνουν χαρτζιλίκι/δωμάτιο/ένα πιάτο φαϊ, τους εργαζόμενους στα εργοστάσια να εργάζονται εκ περιτροπής, τις τράπεζες να έχουν "ενοικιαζόμενους" υπαλλήλους, τις εισπρακτικές να σπρώχνουν σε ψυχολογικό γκρεμό τους υπαλλήλους τους και την Aegean να στέλνει σπίτι τους, όλους τους εργαζομένους που έχουν συμπληρώσει πολλά χρόνια υπηρεσίας (και είναι μισθολογικά ακριβοί).
Με λίγα λόγια η ζωή θα συνεχιζόταν κανονικά, χωρίς κανένα πρόβλημα.
Η υπόθεση όμως αποκαλύφθηκε και η κυρία Αντωνοπούλου, παρά την αρχική της αλαζονική τοποθέτηση (στην οποία αυτό-εμφανίστηκε ως "σωτήρας" των δεικτών ανεργίας και "θύμα" της υπόθεσης, υπονοώντας ότι σχεδόν υποχρεώθηκε να πάρει το έξτρα χιλιάρικο), αναγκάστηκε να πάει σπίτι της, παίρνοντας και τον σύζυγό της μαζί. Ήταν το λιγότερο που μπορούσε να συμβεί μετά την ανακοίνωσή του τύπου "εγώ χάρη σας έκανα και ασχολήθηκα μαζί σας" (και η οποία απ' ότι φαίνεται αποτελεί κανόνα και όχι εξαίρεση της συμπεριφοράς της).
Δεν είναι η πρώτη φορά που υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη των μνημονιακών κυβερνήσεων δείχνουν μια παντελή έλλειψη σεβασμού στο δημόσιο χρήμα - δυστυχώς το φαινόμενο είναι συχνό (δείτε σχετικά εδώ, εδώ και εδώ). Και σίγουρα δεν είναι ανάγκη μια υπουργός, "αριστερής" κυβέρνησης να είναι άφραγκη και να μην έχει στον ήλιο μοίρα.
Επιβάλλεται όμως ένας υπουργός, ιδιαίτερα αν είναι κατά δήλωσή του "προοδευτικός", να μην παρουσιάζεται ως ο πρώτος τυχόντας "άρπαγας" αλλά και αν το κάνει, να έχει το σθένος να παραιτηθεί. Η κυρία Αντωνοπούλου (προερχόμενη μάλιστα από τον ακαδημαϊκό τομέα), είχε την υποχρέωση - πριν κάνει χρήση οποιουδήποτε νομοθετικού ευεργετήματος - να σκεφτεί αν ότι επειδή η χώρα κόβει τα 50άρικα από τις συντάξεις (τις εισφορές των οποίων οι συνταξιούχοι τις έχουν δουλέψει σκληρά) σα να είναι χαρτοπόλεμος για να τα βγάλει πέρα, εκείνη ΔΕ δικαιούται να λαμβάνει ως μηνιαίο επίδομα ένα ποσό που υπερβαίνει σε πολλές περιπτώσεις το διπλάσιο μηνιαίου μισθού στον ιδιωτικό τομέα. Η δε αποκάλυψη ότι η οικογένεια Παπαδημητρίου-Αντωνοπούλου έχει ιδιόκτητο διαμέρισμα στην Γλυφάδα κάνει την κατάσταση ακόμα χειρότερη: και σπίτι είχαν δηλαδή στην Αττική και έπαιρνε επίδομα για να έχει σπίτι στο Κολωνάκι.

Το ακόμα χειρότερο στην όλη υπόθεση όμως ήταν άλλο: αυτού του τύπου τα επιδόματα (που αλλού διαβάζουμε ότι υπάρχουν από τη δεκαετία του '90 και αλλού ότι ήταν "μνημονιακή υποχρέωση"), υπάρχουν ως "εξυπηρετήσεις" για όλες αυτές τις κυρίες και τους κυρίους που ήρθαν να "σώσουν" την χώρα, έναντι ανταλλάγματος. Προφανώς και κανένας Τόμσεν και καμία Βελκουλέσκου/Δρακουλέσκου δεν είπε στον Τσακαλώτο "βάλε επίδομα ενοικίου χίλια ευρώ τον μήνα στους εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς, αλλιώς δόση γιόκ". Κάποιος όμως Τσακαλώτος ή Σταθάκης, με τη σύμφωνη γνώμη του Τσίπρα προφανώς, "έχωσε" στα τόσα και μια διάταξη, ώστε όλοι όσοι έρθουν να βοηθήσουν, να πάρουν ένα "εξτραδάκι" - τζάμπα να πάει το sabbatical τους; Για τον ίδιο λόγο ψηφίστηκε και η διάταξη του οι κουστωδίες των υπουργών που είναι σε αποστολή στο εξωτερικό να μένουν σε 5στερα ξενοδοχεία (!!!), για τον ίδιο λόγο το διήμερο Νοεμβρίου/Δεκεμβρίου ο λογαριασμός εξόδων των υπουργείων χτύπησε κόκκινο. Να μην βολέψουν τα δικά τους παιδιά σε δύσκολες εποχές; Να μην χαρούν τα παιδιά τα ταξίδια τους στο εξωτερικό; Να μην πάρουμε μερικές κούτες μελομακάρονα παραπάνω ώστε να πάρουν και σπίτι, να μην κουράζονται να φτιάχνουν; Να μη φάνε αστακό τα παιδιά όταν κάνουν το τραπέζι στις ξένες αποστολές - με λακέρδα να τη βγάλουν;

Αυτά βέβαια τα έκαναν και οι προηγούμενοι. Και οι προ-προηγούμενοι - το είπαν πολλοί και θα το ακούσουμε αρκετά αυτές τις μέρες. Αυτά τα έκαναν και οι χουντικοί - θα προσθέταμε και εμείς. Και στην επανάσταση του 1821, κάποιοι "πατριώτες-σωτήρες" πλούτισαν, κάνοντας τους μεσάζοντες για τα δάνεια που πήραμε από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Ε, και λοιπόν; Το "ηθικό πλεονέκτημα" της "αριστερής" κυβέρνησης είναι στα λόγια; Για να δικαιολογεί διορισμούς "φιλενάδων",  να βολεύονται σύζυγοι Πρωθυπουργών, να υπουργοποιούνται παντελώς ανίκανοι και δίνονται υπέρογκα επιδόματα ενοικίων σε πάμπλουτους υπουργούς; Προφανώς και όχι.
Η ύβρις διαπράχτηκε επανειλλημένα. Και κάποιος έπρεπε να πληρώσει γι' αυτό. Και έπεσε ο κλήρος στην Ράνια - ας πάρει λοιπόν τα filofax της και ας πάει στο καλό: ίσως ο επόμενος να είναι πιο προσεκτικός και ν' ασχοληθεί πραγματικά με τη αντικατάσταση της ανεργίας με την αξιοπρεπή εργασία...
(Μια εξαιρετική τοποθέτηση για το ίδιο θέμα, του Στάθη στο "Ποντίκι" μπορείτε να διαβάσετε εδώ).

Μας τελείωσαν τα κορόιδα ή υπάρχουν ακόμα κι άλλα;

Όταν φτάνουμε στο σημείο ακόμα και ο καλός στρατιώτης Τσακαλώτος να θυμώνει με τον Ντράγκι για το θέμα των πλειστηριασμών, καταλαβαίνει κανείς ότι όρια στην υπομονή τους, έχουν τελικά όλοι.

Και μιλάμε για τον υπουργό μιας κυβέρνησης η οποία έχει εκπληρώσει όλες τις προϋποθέσεις όλων των μνημονίων, που ξεπούλησε λιμάνια και αεροδρόμια και που επέβαλλε μια λύση στο Ελληνικό σύμφωνα με την οποία θα δημιουργηθεί μια περιοχή στην Αττική όπου η ελίτ της Ευρώπης και της χώρας θα χαίρονται πράσινο, θάλασσα και high-class διασκέδαση χωρίς να συναγελάζεται με την υπόλοιπη "πλέμπα". Είναι η κυβέρνηση που έχει τρελαθεί να δέχεται φάπες στα εθνικά θέματα και που δέχεται να μπει η Αλβανία και τα Σκόπια στην Ε.Ε. χωρίς να έχει λυθεί ΟΥΤΕ ΕΝΑ από τα διμερή προβλήματα που έχουμε με αυτές τις χώρες. Είναι η κυβέρνηση που πουλάει το παραμύθι της εξόδου από το Μνημόνιο, χωρίς ν' αναφέρει πουθενά ότι μετά ακολουθεί "ελληνικό πρόγραμμα" (λες και πρόκειται να δούμε τσολιάδες να χορεύουν τσάμικα και όχι σκληρή λιτότητα μέχρι την Δευτέρα Παρουσία). 

Έτσι έχουν λοιπόν τα πράγματα: ακόμα και ο ΠΑΟΚτζής υπουργός, που είναι πιο υπομονετικός από γάιδαρο που μεταφέρει τουρίστες στην Λίνδο, βγήκε έξω από τα ρούχα του. 

Και όλα για δύο λόγους: α) η δόση  - για την οποία γίνονται όλα, "ας όψεται η ανάγκη" - δεν έρχεται και β) η χώρα μας να δέχεται κοινωνική και οικονομική πίεση από εκατοντάδες πρόσφυγες, τους οποίους φορτώνεται αιωνίως γιατί κανείς δεν τους θέλει. Και το κυριότερο που κανείς στην Ε.Ε. δεν μπορεί να υποχρεώσει κανένα άλλο να τους παραλάβει (ούτε καν την Τουρκία με την οποία υπάρχει συμφωνία)...Οι πρόσφατες διαμαρτυρίες στην Μυτιλήνη (όπου έγινε συλλαλητήριο για την απελευθέρωση ενός αγρότη που πυροβόλησε στον αέρα για εκφοβισμό προσφύγων που είχαν πάει να τον κλέψουν) είναι ένα από τα πολλά περιστατικά τα οποία επιβάλλουν μια λύση, για το καλό των προσφύγων (που συνεχίζουν να ζουν σε κακές συνθήκες στα κέντρα υποδοχής) όσο και των τοπικών κοινωνιών.

Και κάπου εκεί ξεκινάει το πρόβλημα: η Ε.Ε. παραδοσιακά στηρίζεται στην αρχή της συναίνεσης. Οι χώρες δίνουν κάτι και παίρνουν κάτι. Βέτο μπαίνουν σπάνια και συνήθως όταν κάνουν υποχωρήσεις, παίρνουν "αστεράκια" τα οποία χρησιμοποιούν σε μελλοντικές περιπτώσεις. Η συνταγή όμως άρχισε σιγά-σιγά να χαλάει, όταν έγινε η μεγάλη διεύρυνση της Ε.Ε. και μπήκαν πολλές ανατολικές χώρες, που είχαν βασικό στόχο την εκμετάλλευση των αγαθών της Ε.Ε., χωρίς παράλληλα τη διάθεση να δώσουν πολλά-πολλά.

Όσο δεν υπήρχαν μεγάλα προβλήματα, αυτό δεν ήταν θέμα. Γιατί με τις απαραίτητες γερμανικές πιέσεις όλο και υποχωρούσαν - έστω και λίγο από τις "αμετακίνητες" θέσεις τους. Στο θέμα όμως των προσφύγων υποχώρηση δεν έγινε, παρά την αποδοχή των "ποσοστώσεων". Στην πράξη, οι πρώην ανατολικές χώρες σήκωσαν προσκόμματα και αποφεύγουν να πάρουν έστω και ένα ποσοστό από αυτό που τους αναλογεί.

Το θέμα όμως πλέον δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Αφορά επίσης την Ιταλία αλλά και την Γερμανία, η οποία προφανώς και δεν μπορεί να βλέπει τους Πολωνούς και τους Ούγγρους να εισπράττουν επιδοτήσεις, χωρίς να τηρούν τις υποχρεώσεις τους.

Όπως αναφέρει η "Ναυτεμπορική" το θέμα θα τεθεί στο πλαίσιο των συζητήσεων στις Βρυξέλλες για το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο για το διάστημα μετά το 2020, όταν η Βρετανία θα έχει αποχωρήσει από την Ε.Ε. Η τοποθέτηση της Άγκελα Μέρκελ στη γερμανική βουλή, σύμφωνα με την οποία πρότεινε να συνδεθεί η χορήγηση κοινοτικών πόρων με νέους όρους, όπως την αποδοχή προσφύγων και τον σεβασμό στις ευρωπαϊκές αξίες, δείχνει ότι το θέμα αυτή τη φορά δε θα καλυφθεί εύκολα. Η σχετική συζήτηση προοιωνίζεται εξαιρετικά δύσκολη, γιατί μετά την έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε. η χρηματοδοτική τρύπα που αφήνει, ύψους 12 με 14 δις ευρώ ετησίως, θα πρέπει να καλυφθεί από τα υπόλοιπα κράτη-μέλη.

Περισσότερο λάδι στη φωτιά έριξε ο επίτροπος Προϋπολογισμού Έτινγκερ, ο οποίος προειδοποίησε την Πολωνία και την Ουγγαρία να σεβαστούν τις θεμελιώδεις αξίες της Ευρώπης. "Μπορεί να συμβεί οι 27 χώρες - μέλη κατά τη διάρκεια της συζήτησης για το επόμενο δημοσιονομικό πλαίσιο να κοιταχτούν στα μάτια και μετά να γίνει σαφές ότι εάν συνεχίσετε αυτή τη ρότα, τότε θα γίνουν μειώσεις στις επενδύσεις" δήλωσε στην εφημερίδα Süddeutsche Zeitung και πρόσθεσε: "Το μήνυμα μπορεί να είναι ότι εάν υποχωρήσετε και θέσετε και πάλι στο επίκεντρο αποδεδειγμένα τις αξίες και τις αρχές του κράτους δικαίου, τότε είμαστε έτοιμοι να σταθούμε αλληλέγγυοι". Σε συνέντευξή του όμως ο Πολωνός υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Σιμάνσκι τόνισε ότι "η Βαρσοβία θα κάνει το παν για να αποφύγει πολιτική διένεξη για το πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο, αλλά περιμένουμε από τους εταίρους μας να δείξουν κατανόηση και για τις απόψεις μας". Υπογράμμισε μάλιστα ότι η χώρα του δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψει να ξεφύγει από τα χέρια της η αρμοδιότητα για τον έλεγχο των εξωτερικών συνόρων και του μεταναστευτικού, αλλά "σε περίπτωση που η πλειοψηφία των κρατών-μελών αποφασίσει μετεγκατάσταση προσφύγων βάσει ποσοστώσεων, εμείς δεν πρόκειται να το υποστηρίξουμε και θα οδηγήσει σε μια πραγματική πολιτική κρίση με εκτεταμένες συνέπειες και την ενότητα της ΕΕ". Την ίδια ώρα και η πρόεδρος της Επιτροπής Προϋπολογισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Γκρέσλερ ζήτησε περικοπές στην κοινοτική βοήθεια που δίνεται σε χώρες, όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία. "Τέτοιες βοήθειες θα πρέπει μελλοντικά να συνδέονται με όρους" ανέφερε. "Είναι ανυπόφορο ότι οι δύο αυτές χώρες, που παίρνουν τη μεγαλύτερη κοινοτική βόηθεια, να συμπεριφέρονται με τόση ξεροκεφαλιά όταν πρόκειται για σεβασμό των ευρωπαϊκών αξιών και στάνταρντ. Όποιος δεν τηρεί το ευρωπαϊκό δίκαιο, δεν μπορεί να περιμένει από τους εταίρους του να είναι αλληλέγγυος σε χρηματοδοτικά θέματα".

Μας τελείωσαν λοιπόν τα κορόιδα ή όχι; Θα το μάθουμε, στην πράξη, σύντομα...

Μια ψύχραιμη αποτίμηση των λαθών της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι σε Τουρκία, Αλβανία και Σκόπια

Είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι οι βασικούς άξονες της εξωτερικής πολιτικής όπως αυτή έχει χαραχθεί από την παρούσα κυβέρνηση είναι δύο: α) κλείσιμο ανοιχτών μετώπων με κάθε τρόπο (υπό το βάρος και της πίεσης από μέρους της Ε.Ε. και των ΗΠΑ) και β) μοναδικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι οι σχέσεις της με την Τουρκία.

Αυτό βέβαια δεν περιμέναμε τη συνέντευξη του υπουργού για το πληροφορηθούμε. Ο τρόπος χειρισμού της υπόθεσης Κυπριακού (όπου η Ελλάδα - και σωστά - κράτησε μια πολύ σκληρή στάση απέναντι στην Τουρκία), απέχει παρασάγγας από τη στάση της χώρας μας απέναντι στην Αλβανία και τα Σκόπια, όπου δίνουμε πολλά και εισπράττουμε ελάχιστα. 

Ο στόχος είναι προφανής: πολιτική απομόνωση της Τουρκίας (με στόχο να την κάνει να επανασχεδιάσει την εξωτερική της πολιτική) και μεταμόρφωση της Ελλάδας σε περιφερειακή δύναμη.

Η προσέγγιση όμως αυτή είναι ιδιαίτερα αφελής. Η Τουρκία παίζει το μουσουλμανικό/οικονομικό χαρτί εδώ και πάρα πολλά χρόνια σ' αυτές τις δύο χώρες και έχει χτίσει θέσεις που δεν αλλάζουν.  Η υποστήριξη του αλβανικού εθνικισμού (από τον οποίο δεν έχει να χάσει τίποτα), την κάνει προνομιακό συνομιλητή απέναντι στις δύο αυτές χώρες, καθώς και σε όσες έχουν ισχυρή αλβανική μειονότητα στα Βαλκάνια. Παράλληλα δε όλες οι επενδύσεις που γίνονταν στις χώρες αυτές, περνούσαν από "μάτι" των τουρκικών κυβερνήσεων και έφερναν πολιτικά ανταλλάγματα στους κακομαθημένους γείτονές μας.
Είναι τραγικό για την χώρα μας το ότι αν και η Αλβανία για δεκαετίες εξαρτιόταν οικονομικά από τους οικονομικούς μετανάστες που ζούσαν και εργάζονταν εδώ, δεν καταφέραμε όχι μόνο να έχουμε πολιτικό λόγο στα τεκταινόμενα της γείτονος χώρας (αφού ακόμα και η ελληνική μειονότητα κατέληξε κατακερματισμένη), αλλά δεν έχουμε κατορθώσει να διασφαλίσουμε το αυτονόητο δηλ. την χάραξη της ΑΟΖ και τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας στην Βόρεια Ήπειρο. Για να μη μιλήσουμε για το ότι στα Σκόπια (όπου η οικονομία της είχε εξάρτηση από την Ελλάδα σε ποσοστό πάνω από 40%), δεν υπάρχει ακόμα μια ουσιαστική αλλαγή πολιτικής της: Γιατί να το κάνει εξάλλου; Και τα χρήματα εισέπρατταν τόσο χρόνια, και πίεση δεν υπήρχε επ' αυτού από τους Έλληνες επενδυτές. 

Η Ελλάδα αποφάσισε - και σωστά - ν' αλλάξει στάση, κάνοντας όμως τα πράγματα χειρότερα.

Στο μέτωπο της Αλβανίας προωθεί μια λύση στο θέμα της ΑΟΖ, η οποία δεν είναι επωφελής για την χώρα από υιοθετείτε μια λύση η οποία είναι χειρότερη απ' αυτή που είχε επιτευχθεί στα 2009. Σε αντάλλαγμα η Ελλάδα ανοίγει το δρόμο για την Ευρωπαϊκή προοπτική της Αλβανίας - με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πουθενά κουβέντα για την ελληνική μειονότητα, για το "τσάμικο", για την "Μεγάλη Αλβανία".

Για το δε Σκοπιανό, παραδόθηκε το όνομα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς, με τα θέματα της γλώσσας, της ταυτότητας να παραπέμπονται σε μελλοντικές αλλαγές του Συντάγματος και σε επιτροπές σοφών. Ανακοινώνονται παράλληλα συνεργασίες με τα πανεπιστήμια, την αστυνομία κ.ο.κ. των Σκοπίων, με όλους εκείνους δηλαδή που πρωτοστατούν στην χάλκευση της ιστορίας και τη δημιουργία αλυτρωτικού κλίματος. Η δε λύση που προωθείται - αυτή της διεθνούς σύμβασης - είναι αφελής - εώς βλακώδης - αφού όπως μας δείχνει το πρόσφατο παράδειγμα της σύμβασης της χώρας μας με την Αλβανία για την ΑΟΖ το 2009, ακόμα και αν μια σύμβαση υπογραφεί με μια άλλη χώρα, αυτό δε σημαίνει ότι θα επικυρωθεί ή θα εφαρμοστεί. Έτσι κινδυνεύουμε να καταλήξουμε - εν ευθέτω χρόνω - να είμαστε δίπλα δίπλα σε διεθνείς πολιτικούς οργανισμούς, μαζί με χώρες που έχουν εδαφικές (και άλλες διεκδικήσεις) απέναντι σε μας, οι οποίες εξαρτώνται πολιτικά από την Τουρκία.

Καταλήγουμε δηλαδή σε μια επανάληψη της σχέσης μας με την Τουρκία, με την οποία είμαστε μεν σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, αλλά εκείνη δεν έχει κανένα πρόβλημα να έχει δημιουργήσει γκρίζες ζώνες σε ελληνικά εδάφη, να παραβιάζει εναέριο και υδάτινο ελληνικό χώρο και να παρενοχλεί όχι μόνο ιδιώτες αλλά και στρατιωτικές μονάδες σε ελληνικό έδαφος. Η δε στάση της ακόμα και σε ζητήματα που "αγγίζουν" τους συμμάχους μας (όπως π.χ. των πετρελαϊκών γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ) αντιμετωπίζονται με αμηχανία ή/και αδιαφορία τόσο από την Ε.Ε. όσο και από το ΝΑΤΟ.

Με λίγα λόγια, γίνονται πολλά λάθη δηλαδή τα οποία θα τα πληρώσουν οι επόμενες γενιές, με μηδέν ανταλλάγματα...
Για τη δε στάση των "συμμάχων" μας σε όλα τ΄ ανοιχτά μέτωπα που έχει η χώρα μας και απέναντι στην αυξανόμενη τουρκική προκλητικότητα, δεν θα κάνουμε κάποιο σχόλιο - δεν περιμέναμε εξάλλου κάποια βοήθεια ή στήριξη από κανέναν απ' αυτούς...

Για τον Μίκη...

Από αρχαιοτάτων χρόνων το εθνικό σπορ των Ελλήνων ήταν η ανθρωποφαγία. Τίποτα δεν χαιρόμαστε περισσότερο ως λαός από το να μηδενίζουμε τους άξιους και τους ξεχωριστούς. Με την πρώτη αφορμή αυτοί που μέχρι χθες "ήταν στις καρδιές μας" γίνονται φαύλοι και αποτυχημένοι.
Η ελληνική ιστορία βρίθει παραδειγμάτων από ανθρώπων που πρόσφεραν πολλά αλλά στο τέλος πέθαναν στις φυλακές και τις εξορίες. Οι εποχές εξελίχθηκαν - πλέον δε δημεύουμε περιουσίες, ούτε εξορίζουμε.
Έχουμε όμως κάτι καλύτερο.
Το Facebook.
Ο Μίκης Θεοδωράκης αποτελεί - είτε αρέσει είτε όχι - μια από τις σπουδαιότερες εν ζωή προσωπικότητες της χώρας. Έχει πάει παντού, έχει συζητήσει με τους πάντες, έχει κάνει πολλά και έχει περάσει περισσότερα. Έχει φάει ξύλο (και έχει δώσει κιόλας), έχει κυνηγηθεί, έχει μισηθεί από πολλούς και έχει αγαπηθεί από περισσότερους.
Όντας αριστερός καλλιτέχνης, διεθνούς εμβέλειας προστατεύθηκε από την αριστερά, γιατί ποτέ του δεν έμεινε "πίσω" - σε αντίθεση με άλλους αριστερούς. Πάντα μπροστά και πάντα στους αγώνες. Έτσι όντας συνεργαζόμενος με το ΚΚΕ, εκλέχτηκε βουλευτής και υπήρξε υποψήφιος δήμαρχος Αθηνών.
Του συγχωρέθηκε γρήγορα και η συνεργασία του ως "ανεξάρτητου" βουλευτή με την ΝΔ στα 1990, διατελώντας υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου και Επικρατείας υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Το πως και το γιατί έγινε αυτή η συνεργασία ο πολύς κόσμος δε το κατάλαβε - και πολύ περισσότερο η αριστερά που τον θεωρούσε "δικό της". Μικρή σημασία είχαν οι λόγοι αυτής της συνεργασίας που βασικά ήταν η πίστη του Μίκη ότι έπρεπε να συνεργαστεί με την μόνη δυνατή εναλλακτική λύση εξουσίας ώστε η Ελλάδα να φύγει από τον κυκαιώνα των σκανδάλων της τελευταίας Πασοκικής περιόδου.
Ο Μίκης συνέχισε να μιλάει και ν' αντιδράει σε όλα όσα εκείνος θεωρούσε ως "κακώς κείμενα", με τον κόσμο να τον περιβάλλει με αγάπη. Με το μνημόνιο μπήκε μπροστά και πάλι - προσπάθησε να κάνει την "Σπίθα" στα πρώτα μνημονιακά χρόνια, αλλά γρήγορα το εγχείρημα κατέρρευσε αφού εκείνος ήταν μεγάλος για να γυρίζει την Ελλάδα και να ξεσηκώνει το λαό, και όσοι τον ακολούθησαν δεν είχαν το εκτόπισμα να συν-ηγηθούν μιας τέτοιας προσπάθειας, χωρίς πόρους και υποστήριξη από τα ΜΜΕ.
Στην αρχή της εποχής του ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε κριτικά υπέρ του -  πιστεύοντας και αυτός όπως και τόσοι άλλοι ότι ο Αλέξης Τσίπρας είχαν τη διάθεση και τις δυνάμεις ν' αλλάξουν τα πράγματα. Όταν οι προσδοκίες διαψεύστηκαν, άρχισε να είναι έντονα επικριτικός - με τον μόνο τρόπο που μπορούσε πλέον να το κάνει, δηλαδή γράφοντας επιστολές. Κάτι τέτοιο βέβαια ήταν εύκολο ν' αντιμετωπιστεί: Με την μετατροπή του Τσίπρα σε "καλό παιδί των μνημονίων" συστρατεύτηκαν μαζί του η πλειοψηφία των καθεστωτικών ΜΜΕ και των ιστοσελίδων. Έτσι οι θέσεις Θεοδωράκη δεν τύγχαναν κάποιας σοβαρής παρουσίασης και όπου αυτές έκαναν την εμφάνισή τους, αντιμετωπίζοντας ως τα γράμματα του "γκρινιάρη παππού", τον οποίο όλοι τον αγαπάμε αλλά κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά.
Κάπου σιγά-σιγά άρχισε η αργή αλλά σταθερή αποδόμησή του. Όχι πια από τους ακροδεξιούς που (πάντα) προσπαθούσαν να παρουσιάσουν τον Μίκη και τον Γλέζο ως "άκαπνους", αλλά πλέον από τη νέα φουρνιά των "αριστερών" με τα Gucci και τα Iphone X. Εκείνων δηλαδή που απέκτησαν θέσεις στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αν και φαύλοι, λόγω της παρουσίας του στα κομματικά όργανα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ (η οποία αριθμητικά ούτως ή άλλως ήταν μικρή) και που φυσικά δεν είχαν καμία διάθεση να χάσουν τη θέση που (χωρίς κόπο) απέκτησαν. Στις εποχές των 400 ευρώ, το 3χίλιαρο της κυβερνητικής θέσης δεν χάνεται εύκολα.  Μαζί τους και μια στρατιά αριστερών διανοητών και δημοσιογράφων που όντας ημιμαθείς και αστοιχείωτοι, και παραβλέποντας τη σταθερή πατριωτική θέση της αριστεράς σε πολλές περιόδους της ελληνικής ιστορίας, δεν άντεχαν τον πατριωτικό/επικριτικό λόγο του και που δεν μπορούσαν να διανοηθούν μια τέτοια ιστορική στιγμή (δηλ. η Ελλάδα να έχει "αριστερό" Πρωθυπουργό) δεν υπάρχει αριστερός Έλληνας που να μην χειροκροτά την κάθε ηλιθιότητα που κάνει ο Αλέξης Τσίπρας.
Την ίδια ώρα όμως που συνέβαιναν όλα αυτά, οι ίδιοι άνθρωποι που καθοδηγούσαν τις επιθέσεις ενάντια στον Μίκη δεν έχαναν ευκαιρία να ζητούν ακροάσεις για να πάρουν "συμβουλές" και "γνώμες", κάνοντας δηλώσεις και βγάζοντας φωτογραφίες με τον Μίκη.
Το πράγμα όμως βγήκε εκτός ελέγχου με την ανακοίνωση ότι ο Μίκης θα ήταν ο κύριος συνομιλητής στο συλλαλητήριο της Αθήνας στις 4 του Φλεβάρη. Εκεί όλοι εκείνοι που δεν μπορούν να χωρίσουν δύο γαϊδάρων άχυρα (και που προφανώς δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να καταλάβουν τη διαφορά "πατριώτη" και "εθνικιστή"), έδωσαν ρεσιτάλ μηδενισμού και ανθρωποφαγίας, χαρακτηρίζοντας λίγο εως πολύ τον Μίκη ως "ξεμωραμένο". Δεν κατάλαβαν το χιούμορ που έκανε στην αρχή (δεν είχαμε τέτοια απαίτηση - η "αριστερά" ποτέ δε φημιζόταν για το χιούμορ της εξάλλου σε κομματικές συγκεντρώσεις και αποστολές) όταν μιλούσε για τ' αδέρφια του - τους "φασίστες", δεν έπιασαν το υπονοούμενο περί "αριστερού φασισμού" (σαφής αναφορά στην επίθεση στο σπίτι του από "αναρχικούς" που έχουν προνομιακή σχέση με υψηλά στελέχη της σημερινής κυβέρνησης) και δεν κατανόησαν το αυτονόητο: όταν μιλάμε για την πατρίδα μας και την ιστορία μας, δεν μπορείς ν' αποκλείσεις κανένα βάζοντας του ταμπέλες. Όπως στον πόλεμο δεν διαλέγεις με το ποιον θα πολεμήσεις στο πλάι σου, έτσι και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορείς να πεις "όποιος φοράει περικεφαλαία ή ράσο δεν μπορεί να έρθει στο συλλαλητήριο γιατί στην Αυγή ή στο News24 βγάζουν σπυριά μόλις δουν τέτοια". Εδώ χρειαζόμαστε τους πάντες να δηλώσουν παρόν απέναντι στην κλοπή. Και αυτό το έχει δείξει πρώτη η αριστερά με την περίφημη επιστολή Ζαχαριάδη, μέσα από τις φυλακές στο ξεκίνημα του ελληνο-ιταλικού πολέμου.
Ο Μίκης πήγε στο συλλαλητήριο γνωρίζοντας όλα τα παραπάνω. Ξέροντας πολύ καλά το ότι η Χρυσή Αυγή θα ήταν σύσσωμη παρούσα στο συλλαλητήριο, και που οφείλεται ΞΕΚΑΘΑΡΑ στο ότι η δικαιοσύνη δεν έχει κάνει σωστά τη δουλειά της πέντε χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.  Ο Μίκης ήξερε πολύ καλά ότι ο φασισμός δεν πολεμάτε δίνοντας του ζωτικό χώρο ρίχνοντας αναθέματα στα συλλαλητήρια ή μηδενίζοντάς τη συμμετοχή του κόσμου σ' αυτά (ναι το είδαμε και αυτό: στα 2018, με τα social media στο φόρτε τους, η αστυνομία και το Μαξίμου μίλησαν για "μερικές δεκάδες χιλιάδες κόσμου").
Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα. Η κυβέρνηση έχει συντεταγμένη υπηρεσία - αφού έριξε τους Έλληνες σε μόνιμη επιτροπεία και αιώνια capital controls, αφού ξεπούλησε λιμάνια και αεροδρόμια και αφού παρέδωσε ακόμα και τη φέτα στους Καναδούς δεν μπορούσε να μην προσπαθήσει να "λύσει" και το πρόβλημα με την ονομασία των Σκοπίων (για τους γνωστούς λόγους που έχουμε γράψει στο παρελθόν). Εδώ όμως έπαιξε και έχασε γιατί ο κόσμος αντέδρασε. Το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης το έδειξε ξεκάθαρα, το ίδιο και οι δημοσκοπήσεις. Άρα το επακόλουθο συλλαλητήριο της Αθήνας έπρεπε να απαξιωθεί - με κάθε τρόπο. Δεν μπορούσε επομένως κάποιος "Μίκης Θεοδωράκης" να συμμετέχει και να δείξει με την παρουσία του το "μείζον". Γι' αυτό στην αρχή πήγαν "με το καλό":  "η κυβέρνηση προσπαθεί και διαπραγματεύεται ας μην κάνουμε τα πράγματα χειρότερα με τη συμμετοχή σας στην εκδήλωση", το οποίο έγινε "μα θα είναι όλοι οι ακροδεξιοί εκεί, τι δουλειά έχετε και εσείς" με μια ταυτόχρονη εκδήλωση ενδιαφέροντος για την εύθραυστη υγεία του μουσικοσυνθέτη. Μετά άρχισαν οι επιθέσεις από τα ΜΜΕ και τα social media, στην αρχή χαλαρά και μετά πιο έντονα, από συγκεκριμένους λογαριασμούς που έδωσαν το στίγμα. Μόνο "non-paper" δεν έβγαλε το Μαξίμου για το θέμα - επισήμως γιατί ανεπισήμως πολλοί δούλεψαν τις τελευταίες μέρες για το θέμα.
Τελικά ο Μίκης πήγε, μίλησε - και όποιος τον άκουσε κατάλαβε. Ούτε ξεμωραμένος είναι, ούτε τα έχει χάσει, ούτε είναι εθνικιστής. Προφανώς δεν έγινε φασίστας επειδή ο Κασιδιάρης έγραψε κάτι καλό γι' αυτόν ή το "Πρώτο Θέμα" έκανε πρώτο θέμα το λόγο του. Αυτό θα συνέβαινε ούτως ή άλλως.Φοβάται για το αύριο - όχι το δικό του, της χώρας και χτυπάει το καμπανάκι. Όποιος τον ακούσει δεν θα χάσει, οι υπόλοιποι μπορούν να συνεχίσουν να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου...

Να το πως το ανάθεμα στα συλλαλητήρια ανοίγει το δρόμο στην Χρυσή Αυγή (και οι 3 αποτυχημένοι διαπραγματευτικοί άξονες της χώρας μας)

Τα όσα γράφονται τις τελευταίες μέρες από μεγάλη μερίδα του τύπου και της αριστεράς και με τα οποία χαρακτηρίζονται εμμέσως ή σαφώς ως "εθνικιστές" όσοι τολμούν να πάνε στα συλλαλητήρια που έγιναν ή θα γίνουν τον επόμενο καιρό για το όνομα της χώρας των Σκοπίων, είναι το λιγότερο επικίνδυνα και ατυχή.

Η προσπάθεια να στιγματιστούν τα συλλαλητήρια - που συνεχίζονται να διοργανώνονται σε μια περίοδο που η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου αντιτίθεται σε αυτά - αφήνει ελεύθερο το πεδίο σε ακραίους για να πάρουν θέση ισχύος και να οικιοποιηθούν τη μεγαλειώδη αντίδραση του κόσμου, που συμβαίνει και εκφράζεται ανοιχτά παρά το γεγονός ότι όλα σχεδόν τα κόμματα του "συνταγματικού τόξου" μεμψιμοιρούν με τη δημόσια διαδήλωση της αντίθεσης στην ακραιφνή καπηλεία και παράδοση που επιχειρείται. Έχουμε δηλαδή επανάληψη των λαθών των κομμάτων κατά την περίοδο 2009 - 2013 που οδήγησε στη γιγάντωση της Χρυσής Αυγής.  Όσοι έχουν μνήμη γνωρίζουν πολύ καλά ότι την Χρυσή Αυγή την ενίσχυσε αφάνταστα ο τρόπος διαχείρησης των συγκεντρώσεων και των συγκεντρωμένων στο Σύνταγμα την περίοδο του κινήματος των αγανακτισμένων, από πλευράς αριστεράς όσο και η άρνηση της τελευταίας της αναγνώρισης των προβλημάτων που έφερε η άνευ ορίων και όρων μετανάστευση στις υποβαθμισμένες περιοχές των μεγάλων πόλεων. Έτσι και σήμερα αφήνεται χώρος στην Χρυσή Αυγή να παρουσιαστεί ως ο μόνος "πατριωτικός" πολιτικός σχηματισμός, ανεξάρτητα αν η ιστορία έχει αποδείξει πως στην πραγματικότητα οι εθνικιστές ποτέ δεν υπήρξαν πατριώτες.
Όταν δε αυτή η ταύτιση αποτυγχάνει, χρησιμοποιείται το χαρτί του "φαρισαϊσμού". Δηλαδή γίνεται αναφορά στο ότι πολλοί από αυτούς που διαδήλωσαν στην Θεσσαλονίκη έχουν πάει για ψώνια στα Σκόπια και "άρα για ποιο όνομα μιλάμε". Με το μυαλό δηλαδή αυτών που χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα επειδή κάποιος αγόρασε πιπεριές από τα Σκόπια ή έχει πάει στο καζίνο της Γέγευλης, δίνεται αυτομάτως το δικαίωμα στους Σκοπιανούς να έχουν χάρτες με την χώρα τους να φτάνει στην Λαμία ή να υποστηρίζουν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος είναι μακρινός πρόγονος του Κίρο Γκλιγκόροφ. Η απουσία της σοβαρότητας σε όλο της το μεγαλείο...
Αυτό όμως που είναι ακόμα χειρότερο είναι η χρήση επιχειρημάτων τύπου "Marfin" για να μην κατεβαίνει ο κόσμος στα συλλαλητήρια. Όπως τότε, που το προβοκατόρικο κάψιμο της τράπεζας έκλεισε τον κόσμο σπίτι του και οι αντιμνημονιακές διαδηλώσεις δεν ξαναέγιναν ποτέ πραγματικά μαζικές, έτσι και σήμερα η καμμένη κατάληψη στην Θεσσαλονίκη μαζί με τις κραυγές ορισμένων ηλιθίων του Ρουβίκωνα περί "αίματος" συνοδεύουν σχεδόν όλα τ' άρθρα που αντιτίθονται στο συλλαλητήριο της Αθήνας. Για να γίνει καλύτερα η σύνδεση των γεγονότων, παρουσιάζονται οι μεν καταληψίες ως "θύματα" και όλοι οι υπόλοιποι ως "θύτες". Οι δε αναφορές στις πέτρες και τις μολότοφ από την κατάληψη προς τους "απέξω" (τις οποίες οι ακροδεξιοί χρησιμοποίησαν ως αφορμή για το κάψιμο) ή τον ξυλοδαρμών των ανηλίκων με στόχο την κλοπή των ελληνικών σημαιών - γεγονότα που προηγήθηκαν του καψίματος - είναι ελάχιστες και εκ της χρήσεως τους φαίνονται ως προσχηματικές. Το ότι με την μονόπλευρη παρουσίαση των γεγονότων πέφτει νερό στον μύλο όλων εκείνων που ψάχνουν ευκαιρίες για να ξεκαθαριστούν παλιοί λογαριασμοί, και να γίνει ένα άνευ προηγουμένου μπάχαλο (κατά το οποίο ό,τι και να έχει συμβεί, θα υπάρχει "δικαιολογία") δεν περνάει από το μυαλό κανενός.

Η κυβέρνηση Τσίπρα συνεχίζει μια αλαζονική πορεία. Θεωρεί ότι εφόσον πείστηκε ο κόσμος στα 2015 και ξαναψήφισε "Τσίπρα" παρά την καταστροφική συμφωνία και την παρερμηνεία του δημοψηφίσματος, θα το ξανακάνει. Και έχοντας αυτό στο μυαλό προχωράει να "λύσει" το πρόβλημα, οδηγώντας την χώρα προς ένα άνευ προηγουμένου εγκλωβισμό που στοιχειωθετείτε από 3 άξονες:
α) τα ζητήματα της ταυτότητας, της γλώσσας, του αλυτρωτισμού, της εκκλησιαστικής αντιπαράθεσης και της καπηλείας της ιστορίας είτε δε λύνονται καθόλου (διαβάστε εδώ τις σχετικές δηλώσεις του κ. Νίμιτς) ή προτείνεται να λυθούν μέσω ενός "συμφώνου φιλίας" σαν και αυτό δηλαδή που υπέγραψε η χώρα μας με την Τουρκία στα 1930 και οδηγήθηκαμε στην τραγωδία της Κύπρου, σαράντα χρόνια αργότερα ή σαν εκείνα που υπογράφονταν κατά δεκάδες την περίοδο του Μεσοπολέμου (και που χρησιμοποιήθηκαν σαν χαρτί τουαλέτας λίγα χρόνια αργότερα).
β) τίθεται ένα σαφέστατο - και ανεξήγητο διαπραγματευτικά- χρονοδιάγραμμα από την χώρα μας, και όχι από τους γείτονές μας - μια περίοδο που η χώρα μας δεν έχει να χάσει τίποτε, σε αντίθεση με τους άμεσα ενδιαφερόμενους, που έχουν να χάσουν πολλά (και κυρίως να μην είναι κομμάτι της επόμενης μεγάλης διεύρυνσης της Ε.Ε.) και
γ) δεν υπάρχουν καθόλου προβλέψεις για το πως θα χρησιμοποιηθεί το όνομα που θα συμφωνηθεί - καθώς και το πόσο αυτό θα μακροημερεύσει. Όπως σωστά σημειώνει (προς μεγάλη έκπληξη μας) ο Γ. Παπαχρήστος στα "Νέα": "...Αναφέρομαι στη (σχεδόν) συμφωνημένη λύση της ονομασίας του γειτονικού κράτους με τη σλαβική ονομασία του έναντι όλων - και εντός της χώρας και διεθνώς. Δηλαδή, θα συμφωνηθεί να λέγεται "Ρεπούμπλικα Γκόρνα Μακεντόνιγια" και θα επιβληθεί στη Αγγλία, ας πούμε, να μην αναφέρεται η χώρα ως "Ριπάμπλικ οφ Απερ Μακεντόνια", αλλά με τη σλαβική ονομασία της ως "Ρεπούμπλικα Γκόρνα Μακεντόνιγια"; Ενημερωτικά αναφέρω ότι το τελευταίο κράτος στον κόσμο που είχε μπροστά από την ονομασία του τη λέξη "Ανω'' ήταν εκείνο της Κεντρικής Αφρικής που ονομαζόταν Ανω Βόλτα. Αλλά ένας πρόεδρος τους, το 1984, αποφάσισε ότι με αυτό το όνομα δεν κάνει καριέρα το κρατίδιο και το μετονόμασε Μπουρκίνα Φάσο, το οποίο στη γλώσσα τους σημαίνει "Εντιμοι άνθρωποι". Τα "Ανω", παλικάρια μου, δεν έχουν ζωή…".

Λαμβάνοντας κανείς όλα τα παραπάνω υπόψιν δεν μπορεί προφανώς να είναι αισιόδοξος για την επόμενη μέρα...