Μερικές αποδείξεις του γιατί το Brexit δεν δίδαξε τίποτα στις Βρυξέλλες

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ε.Ε. δεν είναι ούτε η οικονομική κρίση, ούτε οι διακρατικές συμφωνίες, ούτε η κατάρρευση των μετοχών των τραπεζών. Δεν είναι επίσης ούτε το προσφυγικό, ούτε το Brexit (μια ανάλυση για το πως ήρθε βρίσκεται εδώ) αλλά και ούτε ο "Ρωσικός κίνδυνος". Όλα αυτά είναι απλώς οι αφορμές που έφεραν μια υποβόσκουσα κρίση στην επιφάνεια. Το πραγματικό πρόβλημα, που φάνηκε ακόμα περισσότερο από το παιδαριώδες (μην πούμε βλακώδες) σχόλιο του Τσίπρα (δείτε το σχετικό ρεπορτάζ εδώ). Είναι εμφανώς η στάση των Ευρωπαίων ηγετών, που δείχνουν ανίκανοι να συνάγουν ακόμα και τα πλέον στοιχειώδη συμπεράσματα για τις αιτίες που έχουν οδηγήσει την Ευρώπη στη σημερινή κατάσταση, με τους Ευρωπαϊκούς οργανισμούς να επιμένουν σε περισσότερο "αίμα" (δείτε σχετικά εδώ). Σας μεταφέρουμε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Χρήστου Θ. Παναγόπουλου από το Newsbomb.gr σχετικά με την ανυπαρξία των Ευρωπαίων ηγετών:

"Με ένα ιδιαίτερα στομφώδες ύφος, οι 27 εναπομείναντες Ευρωπαίοι ηγέτες ανακοίνωσαν ότι παραμένουν «ενωμένοι και δυνατοί», εκτοξεύοντας, παράλληλα, απειλές εναντίον της Βρετανίας και των πολιτών της, επειδή – κατ’ αυτούς – έκαναν το ολέθριο σφάλμα να πουν ότι δεν θέλουν να μείνουν, όχι γενικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά σε αυτή την Ένωση που κυβερνάται από τους τεχνοκράτες και τα άτυπα διευθυντήρια. Δυστυχώς, η Ευρώπη, παρά τις δηλώσεις των κ.κ. Γιούνκερ και Σουλτς περί «σεβασμού των βρετανικών αποφάσεων», μοιάζει να μην έχει καταλάβει το μήνυμα του δημοψηφίσματος της 24ης Ιουνίου στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Αυτό μπορεί κανείς εύκολα να το καταλάβει, διαβάζοντας την κοινή δήλωση των επτά σημείων που εξέδωσε η ΕΕ αναφορικά με το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος. Ειδικότερα, εάν προσέξει κανείς το ύφος και τη διαλεκτική που χρησιμοποιούν οι ηγέτες της «ευρωοικογένειας», εύκολα μπορεί να τα παραλληλίσει με τους απίστευτους χαρακτηρισμούς που έκαναν οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, έναν χρόνο νωρίτερα, όταν η Ελλάδα συνθλιβόταν υπό την ασφυκτική πίεση των δανειστών και την συνακόλουθη επιβολή των capital controls. Όμως, εν έτει 2016, η Ελλάδα είναι πια το «καλό παιδί» και η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεμένη για τα καλά στο άρμα του γερμανικού Άξονα. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Ένα ιδιαίτερα σημαντικό συμπέρασμα από την -μέχρι παρεξηγήσεως- εκδικητική στάση που επιδεικνύουν η Γερμανία της Μέρκελ και η Γαλλία απέναντι στους Βρετανούς, είναι ότι τελικά ο μεγαλύτερος εχθρός της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι οι Ευρωσκεπτικιστές, αλλά ο εξαιρετικά κακός εαυτός της. Άλλωστε, το ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα αναπτύχθηκε έντονα τα τελευταία χρόνια, ιδίως μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008. Η ανάπτυξή του, μάλιστα, είναι ανάλογη των οικονομικών πολιτικών λιτότητας και εξαθλίωσης που επέβαλλαν και εξακολουθούν να επιβάλλουν τόσο το Βερολίνο όσο και τα ελεγχόμενα από αυτό κοινοτικά λόμπι. Οι σκέψεις και οι ιδέες των ανθρώπων που έβαλαν τα θεμέλια για να γίνει αυτή η Ένωση κρατών και πολιτών, είναι για τον τεχνοκρατικό «Λεβιάθαν» της ΕΕ απλώς μερικές κιτρινισμένες και ξεθωριασμένες σελίδες μέσα σ’ ένα πολύ παλιό βιβλίο. Η αλληλεγγύη κατέστη «κενό γράμμα».

Η Ευρώπη των λαών μεταμορφώθηκε σε μια Ευρώπη των εκβιαστών, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων. Όλα γίνονται για τα λεφτά, για περισσότερη εξουσία, για να τραφεί όσο γίνεται περισσότερο το Δ’ Ράιχ που έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε όλη την Γηραιά Ήπειρο. Οι Βρετανοί βαρέθηκαν. Μπούχτισαν. Το «γιατί» μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει κανείς, κάνοντας μια διαδικτυακή βόλτα και διαβάζοντας άρθρα βρετανικών πανεπιστημίων αλλά και αναλύσεις σοβαρών ηλεκτρονικών εντύπων για την κατάσταση που επικρατεί στη «Γηραιά Αλβιόνα». Ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα και τις παραδοσιακές βιομηχανουπόλεις. To Brexit ήταν ένα πολύ ηχηρό χαστούκι για την Ευρώπη. Δυστυχώς, όμως, εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως η παχυδερμική σκέψη και λογική της γερμανικής μονοκρατορίας είναι πολύ πιο δυνατή.
Είναι πλέον γεγονός: Η ΕΕ πάσχει από ένα σοβαρό εκφυλιστικό σύνδρομο, αυτό του «ανύπαρκτου ηγέτη». Εάν η Ευρώπη κοιτούσε, σήμερα κιόλας, τον εαυτό της στον καθρέφτη, τότε σίγουρα θα τρόμαζε: γιατί μπροστά της θα ορθωνόταν ένα τερατώδες είδωλο, μια εικόνα αποκρουστική. Όμως, ποιος από τους «27» εναπομείναντες έχει τα κότσια να παραδεχθεί και να μιλήσει ανοικτά για την ασχήμια της; Κανείς. Ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει πλέον διάπλατα: οι πολιτικές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν έως την άτυπη Σύνοδο Κορυφής στην Μπρατισλάβα στα μέσα Σεπτεμβρίου θα είναι καταιγιστικές. Ο χρόνος στην ευρωπαϊκή κλεψύδρα μετράει πλέον αντίστροφα. Το θέμα είναι ποιος έχει πλέον τη δύναμη και το θάρρος να τη σταματήσει. Άραγε, μπορεί να τη σταματήσει;"

Δύο λόγια για το Brexit (ή μια προσπάθεια να μπούμε στο μυαλό των Βρετανών)

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ανά την Δυτική Ευρώπη. Κάποιοι λίγοι, "έξυπνοι", "μορφωμένοι", "που ξέρουν το σωστό" αποφάσισαν ότι η απόφαση των πολλών (και εν προκειμένω των Βρετανών - με πλειοψηφία μεγαλύτερη του 1 εκατομμυρίου ψήφων παρακαλώ) να ψηφίσουν κάτι ενάντια στη θέλησή τους (στην περίπτωση αυτή την "έξοδο" από την Ε.Ε.) είναι "λάθος". Φωνάζουν και αντιδρούν - με αρκετούς απ' αυτούς να ζητούν "επανάληψη" ή και γρήγορα ξεκαθαρίσματα, αφού κάτι διαφορετικό είναι αντίθετο "στη θέλησή τους" και "στο καλό της Ευρώπης".

Με λίγα λόγια λένε ότι η κατ' επίφαση δημοκρατία στην οποία ο δυτικός κόσμος διαβιεί (στη θεωρία - γιατί στην πράξη η δημοκρατία έχει καταργηθεί αφού ένα κονκλάβιο μη εκλεγμένων και καλοπληρωμένων γραφειοκρατών αποφασίζει για όλους μας), δε λειτουργεί σωστά αφού ο λαός (η πλέμπα) αποφάσισε κάτι διαφορετικό απ' αυτό που ήθελαν "οι λίγοι και καλοί".

Την ίδια ώρα, η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων ηγετών και αξιωματούχων, συνεχίζουν να λειτουργούν στους ίδιους ρυθμούς και με την ίδια ατζέντα που οδήγησε την κατάσταση στο ελληνικό "όχι" του 2015 και στο βρετανικό "leave" του 2016: υπεροψία, συγκεντρωτισμός, αδιαφορία για τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη (π.χ. δείτε εδώ τις δηλώσεις στελεχών της ΕΚΤ για την ανεργία των νέων) και καταστροφολογία (που όπως και στην Ελλάδα το 2015, γύρισε μπούμπεραγκ και στην Βρετανία το 2016).

Ποιος άραγε είναι περισσότερο ξεκομμένος από την πραγματικότητα; Οι Άγγλοι, οι Ουαλοί και οι Έλληνες ή ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (δηλαδή ενός εκλεγμένου σώματος που δεν αποφασίζει για τίποτα) κύριος Σούλτς και ο κύριος Γιούνκερ (του οποίου η γνώμη στις συνεδριάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχει την ίδια βαρύτητα με του περιπτερά της γειτονιάς μας);

Αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να επιχαίρει κανείς της απόφασης των Βρετανών. Το γιατί είναι προφανές: μπορεί μεν να είναι μια γενναία κίνηση (όποιος παίρνει αποφάσεις που οδηγούν στην αβεβαιότητα είναι γενναίος) αλλά από την άλλη είναι σίγουρο ότι πολλοί θα βρουν ευκαιρία να δράσουν εκδικητικά εις βάρος του Βρετανικού λαού για να δείξουν ότι "όποιος βγει από το μαντρί, τον τρώνε οι λύκοι", όπως έγινε και πέρσυ με τον ελληνικό λαό. 

Η διαφορά βέβαια των δύο περιπτώσεων είναι τεράστια: η Βρετανική οικονομία είναι μεγάλη και οι συνέπειες των όποιων εκδικητικών κινήσεων θα έχουν αντίκτυπο στις ευρωπαϊκές τράπεζες (για το λαό δε το συζητάμε - αλλά έτσι κι αλλιώς δεν μετράει για τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών), ενώ οι Βρετανοί δεν έχουν Τσίπρα, να πάει να κάνει το "leave" σε "remain", αλλά τον Κάμερον που φρόντισε να παραιτηθεί και έχει τη διάθεση να δώσει χρόνο στην χώρα του να διαπραγματευτεί μια έξοδο προς το συμφέρον των πολιτών της.

Επομένως υπάρχει ελπίδα για τους Βρετανούς - παρά το ότι η ηγεσία της Ε.Ε. στηρίζει - ανεπισήμως-  τη θέληση της Σκωτσέζικης κυβέρνησης για καινούργιο δημοψήφισμα ανεξαρτησίας (ή ακόμα και μπλοκάρισμα της εξόδου της χώρας από την Ε.Ε.), παρά το ότι υπάρχουν Βρετανοί βουλευτές που θα ήθελαν να παρακάμψουν την απόφαση του Βρετανικού λαού και να μην ψηφίσουν τη συμφωνία εξόδου, ενώ παράλληλα η Ευρωπαϊκή νομεγκλατούρα πιέζει για άμεση έναρξη των διαπραγματεύσεων εξόδου (που πάντως θα είναι μακροχρόνιες και επίπονες).

Το γιατί οι Βρετανοί ψήφισαν "leave" δεν είναι απόλυτα εύκολο να εξηγηθεί. Είναι προφανές όμως ότι όπως σε όλες τις χώρες του κόσμου όταν κάποιος ψηφίζει βάζει τις εξής παραμέτρους στο "ζύγι": το προσωπικό του συμφέρον και τις εμπειρίες του, το συμφέρον της οικογένειας και του κύκλου του, την κατάσταση της περιοχής του και μετά της χώρας του. Η μίξη διαφέρει από ψηφοφόρο σε ψηφοφόρο και η αντικειμενικότητα πάει περίπατο. Στην περίπτωση όμως των Βρετανών, η προσωπική εμπειρία φαίνεται ότι έπαιξε το δυνατότερο ρόλο: ο μέσος Βρετανός που βλέπει τον κατώτατο μισθό να έχει μείνει καθηλωμένος εδώ και χρόνια (αν τον αντιπαραβάλει κανείς απέναντι στα έξοδά του), την πρόσβαση του σε εργασία να έχει περιοριστεί (είναι πολύ δύσκολο πλέον να βρει καλοπληρωμένη δουλειά χωρίς μορφωτικές απαιτήσεις αφού ορισμένοι κλάδοι - κατασκευές, καθαρισμοί, αγροτικός τομέας - έχουν κυριευτεί από ανατολικό-Ευρωπαίους που δουλεύουν πολλοί και χωρίς απαιτήσεις επιδομάτων και προστασίας της εργασίας), βλέπει την πρόσβαση του στην Πρωτοβάθμια Υγεία (για την Β'Βάθμια δεν το συζητάμε καν) να είναι αδύνατη αφού σε πολλές περιπτώσεις τα ραντεβού με τους οικογενειακούς  γιατρούς κλείνονται μέχρι και 10 μέρες αργότερα ενώ τα ραντεβού με ειδικότητες μπορεί να κλείνονται και μετά από 3μηνο (!!!), τους συμμαθητές των παιδιών τους στο σχολείο να μην μιλάνε αγγλικά, την πρόσβαση στα επιδόματα και στην κοινωνική στέγαση να έχει περιοστεί και ορισμένους τομείς εργασίας (μεταλλεία, αγροτικός τομέας, αλιεία, βιομηχανία σιδήρου και ναυπηγεία) να έχουν καταρρεύσει κυριολεκτικά αφού η Ε.Ε. δεν επιτρέπει "στήριξη" αφού αντιτίθεται στους "κανόνες ανταγωνισμού" που έχει η ίδια θέσει. 

Βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς πολλά από τα παραπάνω δεν είναι ευθύνη των Βρυξελλών. Αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι για πολλά χρόνια οι βρετανικές κυβερνήσεις - όπως και οι ελληνικές - έριχναν το φταίξιμο "στις Βρυξέλλες" για οτιδήποτε στραβό έφταιγε (χρησιμοποιώντας την Ε.Ε. ως δικαιολογία για να μην χρηματοδοτήσουν τομείς και υπηρεσίες), ενώ ποτέ κανείς δεν έβαλε ένα όριο σ' αυτό που λέμε "ελεύθερη μετακίνηση", μιας και σ' ένα πραγματικό κόσμο, με πραγματικούς ανθρώπους και σε οικονομίες που δοκιμάζονται, απόλυτη ελευθερία δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει χωρίς να υπάρχουν αντιδράσεις. Κάποια στιγμή το "μπουμ" θα συνέβαινε και θα ερχόταν από το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που δεν έχει πρόσβαση στα ΜΜΕ, που έχει πληγεί περισσότερο από τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί και από εκείνους που στην τελική είχαν να χάσουν τα λιγότερα - γιατί πολύ απλά είχαν τα λιγότερα εξαρχής.

Έτσι λοιπόν και έγινε. 

Το τι θα γίνει από δω και πέρα είναι άγνωστο. Γι' αυτό είναι και βλακώδες να προσπαθεί να προκαταβάλει τη συμφωνία που ΘΑ υπογραφεί (μετά από μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις, από μια καινούργια κυβέρνηση και η οποία θ' αφορά δεκάδες τομείς και στοιχεία).

Επίσης κανείς δεν πρέπει ν' ασχολείται σοβαρά με τις ιστορίες περί "απόσχισης του Λονδίνου" και περί "επανάληψης του δημοψηφίσματος". Ούτε το ένα είναι δυνατόν, ούτε το άλλο είναι σοβαρό (αν και η Κομισιόν πολύ θα ήθελε να έχουμε επαναλήψεις μέχρι να βγει η "σωστή απόφαση"). Και οι συνθήκες επιζητούν σοβαρότητα.

Η ουσία είναι μία: η αλλαζονία των Ευρωπαίων ηγετών, που αρνήθηκαν μια αξιοπρεπή συμφωνία στον Κάμερον όταν γύριζε τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες μεταξύ Δεκεμβρίου και Φεβρουαρίου, χτυπώντας το καμπανάκι και ζητώντας ένα διαφορετικό οδικό χάρτη για το μέλλον της Ε.Ε., έβλαψε την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και τις συνέπειες θα τις ζήσουμε όλοι μας - μαζί και οι Βρετανοί.

"Χαμένη γενιά" στην Ευρώπη που θα "σωθεί" με απολύσεις!

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προσπαθεί να μας τρελάνει. Η μάλλον προσπαθεί να μας εξοργίσει, υποστηρίζοντας ότι ενδιαφέρεται "για τους νέους", ζητώντας μεταρρυθμίσεις που αποβαίνουν σε βάρος των εργαζομένων.
Και εξηγούμαστε. Το μέλος του εκτελεστικού συμβουλίου της ΕΚΤ Μπενουά Κερέ, σε ομιλία του στο Βερολίνο τόνισε: «Η ανεργία των νέων ξεπερνά (σε ποσοστό) τη συνολική ανεργία σε όλες τις χώρες [...] Αυτό ταλανίζει ήδη την οικονομία γιατί οι νέοι που θέλουν να εργαστουν αλλά δεν βρίσκουν δουλειά εμποδίζονται να αναπτύξουν τις ικανότητές τους», Μέχρι εδώ καλά. «Για να αποφύγουμε την εμφάνιση μιας χαμένης γενιάς πρέπει να δράσουμε γρήγορα», πρόσθεσε ο Κερέ. Διαφωνεί κανείς; Όχι βέβαια...Η συνέχεια όμως έχει ενδιαφέρον αφού ο Γάλλος οικονομολόγος χαιρέτισε την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας σε πολλές χώρες όπου «η ακαμψία θεωρείτο ιδιαίτερα σοβαρή», κάνοντας λόγο για την Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα, ακόμη και τη Γερμανία πριν από μια δεκαετία και πλέον. Όμως η Γαλλία, η δεύτερη σε μέγεθος οικονομία της ΕΕ «έχει μείνει πίσω και μολονότι συζητείται αυτήν την περιόδο μια μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, θα πρέπει να δούμε αν είναι αρκετά φιλόδοξη» για να δώσει ώθηση στην απασχόληση, σημείωσε.

Τι μας λέει δηλαδή ο κύριος Κερέ που εκφράζει τις απόψεις του συμβουλίου της ΕΚΤ, το οποίο πληρώνουμε όλοι μας από τους φόρους μας ως Ευρωπαίοι πολίτες; Ότι για "σωθεί" η γενιά των χαμηλών μισθών, της υπό-απασχόλησης, της ετερο-απασχόλησης, των αβέβαιων συντάξεων και των συνεχώς καταπατούμενων δικαιωμάτων, πρέπει οι μισθοί να πάνε ακόμα παρακάτω, να απελευθερωθούν οι απολύσεις, να εισηχθούν σε όσες χώρες ΔΕΝ υπάρχουν οι "mini-jobs" και τα συμβόλαια "μηδενικού ωραρίου", να αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησεις και να μειωθεί η προστασία των εργαζομένων απέναντι στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, με παράλληλη αφαίρεση του δικαιώματος στην απεργία.
Από που το συμπεραίνουμε αυτό; Μα αυτού του είδους οι "αλλαγές" προωθούνται στην Γαλλία και στην χώρα μας, ενώ έχουν συντελεστεί σε σημαντικό βαθμό στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Για να μη μιλήσουμε για την Μ. Βρετανία που η έννοια "προστασία στην εργασία" αποτελεί σύντομο ανέκδοτο.
"Άκαμπτο" το παρόν σύστημα, "εύκταμπτο" το προτεινόμενο. Οι πολλοί, θα δουλεύουν περισσότερο, θα εισπράττουν λιγότερα - για να επιβιώνουν οριακά - για μπορούν λίγοι να ζουν καλύτερα. Ξαναγυρίζουμε δηλαδή σε μεσαιωνικές καταστάσεις, για το καλό μας πάντα.
Ευτυχώς που ανησυχούν οι κύριοι της ΕΚΤ. Γιατί αλίμονό μας αν δεν ανησυχούσαν και δεν έδειχναν ενδιαφέρον...

Μεγάλη ναι, Αγία ίσως, Πανορθόδοξη όμως όχι...

Ο περισσότερος κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει δυστυχώς ότι αυτές τις μέρες στην Κρήτη συντελείται ένα πραγματικά ιστορικό γεγονός. Η Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος των προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Η σημασία της μεγαλώνει ακόμα περισσότερο αν σκεφτεί κανείς ότι τέτοια σύνοδος δεν έχει συνέλθει ποτέ τα τελευταία 1000 περίπου χρόνια, ενώ η προετοιμασία της κράτησε περίπου 60 χρόνια.
Δεν είναι εύκολο βλέπεις να μαζευτούν όλα τα "κεφάλια" της Ορθόδοξης Εκκλησίας μαζί, σε αντίθεση με τους Καθολικούς που καταφέρνουν και μαζεύονται τακτικότερα και ευκολότερα.
Επειδή όμως τίποτα δεν είναι εύκολο σ' αυτή τη ζωή, ακόμα και μετά από 60 χρόνια προετοιμασίας και αφού είχε υπάρξει συμφωνία για το πρόγραμμα, το ποιοι θα συμμετάσχουν, ποιοι θα παραστούν και για ποιους οι πόρτες θα μείνουν κλειστές, τελευταία (σχεδόν) στιγμή υπήρξαν απουσίες - και μάλιστα απουσίες σοβαρές που σκοπό είχαν τον "εκτροχιασμό" της Συνόδου και την αναβολή της.
Και ενώ 10 είπαν ναι (9 αρχικά συν την Εκκλησία της Σερβίας που την ύστατη ώρα άλλαξε γνώμη και συμμετείχε), είχαμε 4 που δυστυχώς αρνήθηκαν.
Τα νταούλια άρχισαν με το Πατριαρχείο Βουλγαρίας, το οποίο συνεχίζοντας την τακτική των τελευταίων 100 ετών, αποφάσισε (και αφού τον Γενάρη είχε συμφωνήσει σε όλα τα ζητήματα) να "κρατήσει μούτρα" γιατί σε πρόσφατη επίσκεψή του στην Βόρεια Ελλάδας ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος δήλωσε ότι "η Βουλγαρία θα πρέπει να επιστρέψει τα εκκλησιαστικά κειμήλια που εκλάπησαν από τις εκκλησίες της Β. Ελλάδας κατά την Βουλγαρική Κατοχή στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο". Αυτό βέβαια ανεπίσημα γιατί επισήμως το πρόβλημα ήταν "οικονομικό", αφού θεώρησαν ότι δεν έχουν τα χρήματα για τα αεροπορικά εισιτήρια, λες και η Σόφια με τα Χανιά απέχουν όσο απέχει η Γη από τον Ήλιο. Στη συνέχεια παρουσιάστηκε πρόβλημα με το Πατριαρχείο της Αντιόχειας (αν και ελληνορθόδοξο και ο Πατριάρχης του είναι ελληνοτραφής) το οποίο θεώρησε σωστό, ΑΦΟΥ είχε συμφωνήσει στο πρόγραμμα της Συνόδου, να ζητήσει να μπει ΕΠΙΣΗΜΩΣ στο πρόγραμμα το θέμα της Μητρόπολης του Κατάρ, και ενώ για το συγκεκριμένο ζήτημα υπάρχει ήδη διαιτησία μεταξύ αυτών και του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. (Μικρή παρένθεση για να υπάρξει κατανόηση του προβλήματος για όσους δε γνωρίζουν: Πριν μερικά χρόνια, και με τον χριστιανικό πληθυσμό στο εμιράτο του Κατάρ ν' αυξάνεται λόγω της προσέλευσης Ελλήνων, Κυπρίων αλλά και αραβόφωνων Χριστιανών, ο Εμίρης του Κατάρ (προσπαθώντας να επιδείξει μεγαλοσύνη, ανοιχτό μυαλό και θέλοντας να δείξει στήριξη απέναντι στην Ελλάδα στην οποία ήθελε να κάνει μεγάλες bussiness) προσκάλεσε το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων (με το οποίο οι χώρες του Αραβικού Κόλπου είχαν πάντα καλές σχέσεις λόγω του ότι είναι Ελληνο-ορθόδοξο και Ελληνό-κεντρικό, σε αντίθεση με το Πατριαρχείο της Αντιόχειας, το οποίο είναι μεν Ελληνο-ορθόδοξο αλλά είναι αραβόφωνο και το οποίο θεωρούν ως συμπαθών προς τον Ασάντ) για να συστήσει Μητρόπολη, βοηθώντας οικονομικά την όλη προσπάθεια. Το Πατριαρχείο της Αντιόχειας αντέδρασε, αφού με το ποίμνιο του συρρικνούμενο, τις εκτός Συρίας Μητροπόλεις του λίγες και αδύνατες οικονομικά και την υπόθεση προσέγγισης των Ορθοδόξων της Κεράλα στην Ινδία - που θα έδινε μια ανάσα από πλευράς αριθμού - να αποτυγχάνει πλήρως, η Μητρόπολη του Κατάρ ήταν "μια κάποια λύση". Εδώ κάπου μπλέχτηκαν τα Υπουργεία Εξωτερικών της Ελλάδας και της Κύπρου, ο Εμίρης (που έγινε έξω φρενών με τις απαιτήσεις της Αντιοχείας) και έτσι αναγκάστηκε να παρέμβει ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος για να συμβιβάσει τα πράγματα. Διέφυγε βέβαια από την προσοχή των περισσοτέρων ότι αν ήθελε ο Εμίρης του Κατάρ το Πατριαρχείο της Αντιόχειας θα φώναζε το Πατριαρχείο της Αντιόχειας και όχι κάποια άλλη Εκκλησία, καθώς επίσης ότι και το δυναμικότερο κομμάτι της Μητρόπολης είναι Ελληνόφωνοι και προφανώς όταν πηγαίνουν στην εκκλησία θα προτιμούν ν' ακούν ελληνικά παρά αραβικά. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα "εν εξελίξη" και παραμένει ανοιχτό...). 
Η Εκκλησία της Γεωργίας πάλι ποτέ δε καταλάβαμε γιατί αποφάσισε να μην έρθει (η δικαιολογία ότι "θέλει να μείνει με το παλιό ημερολόγιο" είναι τουλάχιστον αστεία αφού δεν τίθεται θέμα επιβολής χρήσης του νέου - οπότε πιθανότατα ο Κύριλλος να το επέβαλε τηλεφωνικώς). Όπως και να έχει η ουσία είναι ότι μέσα σ' όλα αυτά το Πατριαρχείο της Μόσχας αποφάσισε τελικά και αυτό να μην προσέλθει αφού "η σύνθεση της Συνόδου δεν είναι πλήρης", θέτοντας παράλληλα ζήτημα "τοποθεσίας". Προφανώς σκέφτηκαν τα έξοδα κι αυτοί - ποιος ξέρει; Μπορεί τα Χανιά να τους πέφτουν μακρυά. Να πούμε όμως ότι η επιλογή της Κρήτης έγινε μετά από απαίτηση της Μόσχας να μη γίνει η Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη (λόγω των προβληματικών σχέσεων Τουρκίας - Ρωσίας), οπότε αυτή η δικαιολογία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Ο πιο πιθανός λόγος επομένως είναι ότι το Πατριαρχείο της Μόσχας (το μεγαλύτερο σε πληθυσμό αλλά όχι ακόμα το σημαντικότερο από πλευράς πρόσβασης στα παγκόσμια κέντρα εξουσίας) θέλει να έχει κεντρικό λόγο στη διαχείριση της Ορθοδοξίας, παίζοντας (ξανά) το παιχνίδι του παν-σλαβισμού και της "καθαρότητας" από πλευράς "εφαρμογής" της ορθοδοξίας. Γι' αυτό εξάλλου προσπαθεί να ενισχύσει (αποτυχημένα) την παρουσία του στο Άγιο Όρος, γι' αυτό και κοιτάζει να "ενισχύει" τις εκκλησίες που έχουν "προβλήματα" με το Πατριαρχείο (αλλάζοντας συμμαχίες ανάλογα με τις περιστάσεις).
Πάντως το παιχνίδι της αναβολής που έπαιξε το Πατριαρχείο Μόσχας, προσπαθώντας να παίξει ηγετικό ρόλο, δε φαίνεται να οφελεί τους στόχους του: η Ουκρανία που διεκδικεί αυτοκεφαλία (και αποκοπή από τον έλεγχο της Μόσχας) βρήκε ευκαιρία να ζητήσει απευθείας αναγνώριση και υπαγωγή στο Οικουμενικό Πατριαρχείο (λεπτομέρειες εδώ) - κάτι το οποίο συζητείται εδώ και καιρό αν και επ' ευκαιρία της Συνόδου βγήκε πάλι στην επιφάνεια (λεπτομέρεια: για το συγκεκριμένο θέμα είχε θέσει βέτο ο Κύριλλος Μόσχας ώστε να συμμετάσχει στην Πανορθόδοξη, την απαίτηση να καθυστερήσει η αναγνώριση είχε κάνει δεκτή ο Βαρθολομαίος, για να κάνει πίσω στο λόγο του ο Μόσχας). Η Σερβική Εκκλησία κινδύνευσε με σχήμα αφού η πλειοψηφία της Ιεράς της Συνόδου στην ουσία στασίασε ενάντια στον επικεφαλή της και επέβαλε τη συμμετοχή στην Σύνοδο. Η Διακοινοβουλευτική Συνέλευση των Ορθοδόξων (με αντιπροσώπους από τα κοινοβούλια των χωρών που έχουν Ορθόδοξους βουλευτές) έκανε παρέμβαση ώστε να υπάρξει εικόνα ενότητας στον υπόλοιπο κόσμο και γενικώς υπήρξε μια γενική απαίτηση να πέσουν οι τόνοι (εξ ου και η 2η  συμβιβαστική ανακοίνωση του Πατριάρχη Μόσχας) μετά και από παρέμβαση του Μητροπολίτη Μαυροβουνίου Αμφιλόχιου (που θεωρείται ουδέτερος). Έτσι καταλήξαμε στο να υπάρξει πιθανότητα συμμετοχής παρατηρητών από το Πατριαρχείο Μόσχας στη Σύνοδο, αν και η απουσία του Κύριλλου από το Συλλείτουργο έδειξε μικρότητα και προκάλεσε απογοήτευση στον Ορθόδοξο κόσμο.
Όπως και να έχει όμως η ουσία είναι μία: Η Ορθοδοξία έχει μια πρώτη και μεγάλη ευκαιρία να δείξει ένα πρόσωπο ενότητας στον υπόλοιπο κόσμο. Κάποιοι φαίνονται κατώτεροι των περιστάσεων, πράγμα απαράδεκτο. Αν δεν υπήρχε "χείρα κραταιά" θα υπήρχαν και άλλες απουσίες - αλλά η γενικευμένη κακή εικόνα αποφεύχθηκε λόγω επικράτησης της λογικής.
Σε μια εποχή που ο Χριστιανισμός φθίνει, που η Ορθοδοξία βάλλεται και που οι συγκυρίες είναι ενάντιά της, πρέπει να υπάρχει ένα μήνυμα αδελφοσύνης γιατί ολόκληρος ο χριστιανικός κόσμος παρακολουθεί. Αυτά σε πρώτη φάση.
Σε δεύτερη πρέπει να υπάρξει συγχρονισμός των Ορθοδόξων Εκκλησιών και κοινή στάση απέναντι στις προκλήσεις της εποχής. Γιατί διαφορετικά με μικρά μπαϊράκια, θα μιλήσουμε πάλι για "ευκαιρίες που χάθηκαν" και που δε θα ξαναέρθουν.
(Για την ιστορία οι συμμετέχοντες είναι: Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Σερβίας, η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ρουμανίας, η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Κύπρου, η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Πολωνίας, η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας και η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Τσεχίας και Σλοβακίας. Οι αυτόνομες εκκλησίες της Φινλανδίας, Εσθονίας και η Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αχρίδος (ΠΓΔΜ) συμμετέχουν και αυτές μέσω άλλων αντιπροσωπειών. 
Συμμετέχουν/εκπροσωπούνται με την αποστολή του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως οι: 1. Η Αρχιεπισκοπή Κρήτης. 2. Οι Μητροπόλεις της Δωδεκανήσου. 3. Οι Μητροπόλεις της Κρήτης. 4. Η Αρχιεπισκοπή Αμερικής. 5. Η Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας. 6. Η Αρχιεπισκοπή Θυατείρων και Μεγάλης Βρεττανίας. 7. Η Μητρόπολις Γαλλίας. 8. Η Μητρόπολις Γερμανίας. 9. Η Μητρόπολις Αυστρίας. 10. Η Μητρόπολις Σουηδίας. 11. Η Μητρόπολις Βελγίου. 12. Η Μητρόπολις Νέας Ζηλανδίας. 13. Η Μητρόπολις Ελβετίας. 14. Η Μητρόπολις Ιταλίας. 15. Η Μητρόπολις Τορόντο. 16. Η Μητρόπολις Παναμά. 17. Η Μητρόπολις Μπουένος Άιρες. 18. Η Μητρόπολις Χονγκ Κονγκ. 19. Η Μητρόπολις Σιγκαπούρης. 20. Η Μητρόπολις Κορέας και η Μητρόπολις Ισπανίας και Πορτογαλίας.)

Πωλείται το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στον Ολυμπιακό ή όχι; Αλήθεια ή παραπληροφόρηση;

Διαβάζουμε στο ρεπορτάζ αθλητικών ιστοσελίδων: "Οι Αγγελόπουλοι είναι γνωστό ότι λατρεύουν το ΣΕΦ, αλλά πιστεύουν ότι θέλει ανακαίνιση και αναζητούν μια πιο καυτή έδρα. Ένα πιο "στενό" γήπεδο με σύγχρονες προδιαγραφές που θα μπορεί να γίνει πραγματική έδρα για τον Ολυμπιακό...Σήμερα το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ανήκει στην εταιρεία Παράκτιο Αττικό Μέτωπο ΑΕ. Μάλιστα, σύμφωνα με τον προγραμματισμό την άνοιξη θα γίνει ο αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για την ενιαία μελέτη του χώρου ώστε να πουληθεί όλο μαζί στον ανοικτό διαγωνισμό που θα γίνει στις αρχές του φθινοπώρου. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, το ΣΕΦ, όπως και άλλα γήπεδα, δεν πρόκειται να μείνουν στον κρατικό έλεγχο. Θα περάσουν μέσω ανοικτών διαγωνισμών σε ιδιώτες γιατί αυτή είναι η μνημονιακή υποχρέωση που έχουμε υπογράψει στην τελευταία συμφωνία. Οι πληροφορίες μας αναφέρουν ότι οι Αγγελόπουλοι θέλουν να αγοράσουν και να κάνουν ιδιόκτητο γήπεδο το ΣΕΦ. Να το αγοράσουν μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο και με ευνοϊκούς όρους που θα συμπεριλαμβάνει μόλις το 30% προκαταβολή και εξόφληση σε πολλά χρόνια...Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, οι Αγγελόπουλοι θέλουν να εκμεταλλευτούν τις διατάξεις της τελευταίας συμφωνίας και να αγοράσουν το φιλέτο του ΣΕΦ όπως συνέβη με το Ελληνικό. Στόχος, ο Ολυμπιακός να έχει το δικό του γήπεδο και να το αξιοποιήσει εμπορικά αποφέροντας έσοδα εκατομμυρίων ευρώ..." (το πλήρες δημοσίευμα βρίσκεται εδώ).
 Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση τηρεί σιγή ιχθύος - γιατί επισήμως το ΣΕΦ, όπως και οι υπόλοιπες αθλητικές εγκαταστάσεις, "δεν πωλούνται", αν και υπάρχει η διάθεση "αξιοποίησής" τους. Μάλιστα πολλοί υπενθυμίζουν τις περσινές δηλώσεις του κυρίου Κοντονή που τόνιζε: "Το ΣΕΦ αποτελεί μία από τις βασικότερες, στρατηγικής σημασίας, εγκαταστάσεις του ελληνικού αθλητισμού. Με μεγάλη χαρά διαπιστώσαμε ότι η καινούρια διοίκηση του Σταδίου έχει δρομολογήσει τη συγκρότηση ενός προσχεδίου για την αξιοποίηση του περιβάλλοντος χώρου. Αυτή η εξέλιξη θα μας δώσει τη δυνατότητα μίας εμπεριστατωμένης συζήτησης με το ΤΑΙΠΕΔ, ώστε με βάση αυτό το πλάνο να παραχωρηθεί η χρήση του περιβάλλοντος χώρου προς αξιοποίηση." 
Το θέμα βέβαια είναι αρκετά σοβαρό...Το ΣΕΦ αποτελεί περιουσία του ελληνικού λαού. Κόστισε πολλά για να κατασκευαστεί, η συντήρησή του ναι μεν είναι ακριβή αλλά από την άλλη η ύπαρξή του επιτρέπει στο να έχουν στέγη αθλήματα και διοργανώσεις. Το στάδιο δεν "μπαίνει" μέσα και έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι, αφού τα έξοδά του βγαίνουν από τις εκθέσεις, τις συναυλίες και τα ποσοστά από τους αγώνες που που γίνονται εκεί.
Οι Αγγελόπουλοι βέβαια καλά κάνουν και σκέφτονται έτσι από την πλευρά τους. Είναι επιχειρηματίες - η κοινωνική ευαισθησία είναι μάλλον μεγάλη απαίτηση στις εποχές που ζούμε, ενώ και αυτή η πλευρά της οικογένειας ποτέ δεν έδειξε στοιχεία κοινωνικής ευθύνης - και κοιτάζουν να εκμεταλλευτούν μια κατάσταση, με τη δικαιολογία "γιατί οι άλλοι και όχι εμείς"; Είναι όμως χρέος της πολιτείας - ακόμα και σε καιρούς μνημονίου - να υπερασπίζεται την δημόσια περιουσία και ιδιαίτερα μιας ακριβής αθλητικής εγκατάστασης. Επίσης σε αντίθεση με το Ελληνικό - που ο Λάτσης (το δικαίωμα να τον αποκαλούν κύριο το έχει χάσει εδώ και χρόνια) το πήρε κοψοχρονιά γιατί ήταν "μνημονιακή υποχρέωση" - δεν υφίσταται ζήτημα "πώλησης" για να ξεμπλοκάρει δόση. Πέραν αυτού, πρέπει να τονιστεί ότι άλλο "ο περιβάλλον χώρος" (που απαξιώθηκε συνειδητά ώστε να πέσει η αξία του) και άλλο το στάδιο. Το μεν μπορεί να "σουλουπωθεί" (μέσω προγραμμάτων) και να αξιοποιηθεί προς όφελος του Δημοσίου ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ, και το δε μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ως αθλητικός χώρος, ανοιχτός σε αθλητικές εκδηλώσεις και ημερίδες. 
Τα όσα - απόλυτα ειλικρινή - γράφονται από αθλητικούς συντάκτες προσκείμενους στον Ολυμπιακό και στους αδερφούς Αγγελόπουλους, είναι εξοργιστικά αφού όχι μόνο καταδεικνύουν προθέσεις ("αγορά") αλλά και τρόπους εκμετάλλευσης της κατάστασης ("χαμηλό τίμημα", "30% μπροστά και σε πολλές δόσεις"). Αποκλείεται να έχουν βγει από το κεφάλι ανθρώπων με χαμηλό πολιτικό ΙQ και περιορισμένων γνώσεων των πολιτικών προθέσεων της κυβέρνησης.
Μένει επομένως να δούμε του τι θα γίνει τον επόμενο καιρό. Λύση βέβαια υπάρχει: Η κυβέρνηση από την μία να προστατέψει την δημόσια περιουσία, λειτουργώντας παράλληλα ως καλός "ιδιοκτήτης" και ο Ολυμπιακός (και οι Αγγελόπουλοι) αν δεν τους αρέσει να βρουν ένα χώρο και να χτίσουν ένα γήπεδο, αντί να περιμένουν να πάρουν κοψοχρονιά έναν χώρο που έχει πληρωθεί απ' όλους μας...

Ήρθε η ώρα για κάποιους να πάνε σπίτι τους...(Πρώτος - πρώτος:Ν. Φίλης - υπουργός Παιδείας)

Θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα ολόκληρο αφιέρωμα στον αμόρφωτο κύριο Φίλη και τα κατορθώματά του. Ν' αναλύσουμε το πως διέλυσε τα ολοήμερα σχολεία. Το πως διόρισε μια επιτροπή παιδείας χωρίς φιλολόγους που αποφάσισαν ότι η ελληνική γλώσσα είναι λιγότερο σημαντική από τ' αγγλικά και που θεωρούν ότι τ' αρχαία δεν πρέπει να διδάσκονται στα σχολεία. Το πως επιμένει στους τύπους (βλ. παρελάσεις) αλλά θεωρεί ότι τα μαθήματα θα μπορούν να διδάσκονται μέσω Skype για να γίνει οικονομία. Που προωθεί μείωση στις ώρες διδασκαλίας όχι γιατί ενδιαφέρεται για τα παιδιά και το πόσο αυτά κουράζονται, αλλά γιατί έτσι δε θα χρειαστεί να καλύψει τα κενά στα σχολεία. Που προωθεί μαζικές συγχωνεύσεις σχολείων - κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε ως απαράδεκτο ως αντιπολίτευση. Που κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να εκνευρίσει τους πάντες - και όλοι να έχουν δίκιο γι' αυτό.

Δε θα επικεντρωθούμε όμως σ' αυτά. Θ' ασχοληθούμε με το ότι ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε ως υπουργό Παιδείας έναν άνθρωπο με πολλές και αδικαιολόγητες ιδεοληψίες, που απέτυχε να πάρει πτυχίο όντας κομματικό στέλεχος σε μια σχολή που είχε καλές σχέσεις με την αριστερά. Είναι αυτονόητο ότι σε κρίσιμα υπουργεία - όπως το υπουργείο Παιδείας - κοιτάς να βρεις τους καλύτερους, ανεξαρτήτως πολιτικής προελεύσεως, με ιδέες και κατανόηση για τις εθνικές και κοινωνικές ευαισθησίες που επισέρχονται στη διαχείρηση των κρίσιμων θεμάτων.

Δε βάζεις υπουργό έναν άνθρωπο απαίδευτο και με περιορισμένο επίπεδο γνώσεων, που το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να "παίζει με τις λέξεις" και να βάζει πολιτικές "φωτιές" για θέματα που για την κοινωνία έχουν κλείσει εδώ και πολλά χρόνια. Δε βάζεις έναν άνθρωπο που θέλει να επιβάλει τα δικά του πιστεύω ως πολιτικές θέσεις της κυβέρνησης που εκπροσωπεί αλλά και ως κρατούσα άποψη της κοινωνίας ολόκληρης. Βάζεις ανθρώπους που γνωρίζουν από διάλογο, που δεν κάνουν επιθέσεις κατά δικαίων και αδίκων, και έχουν τη ευθικρισία να στελεχώνουν τις επιτροπές του υπουργείου όχι με φίλους και γνωστούς (με το σκεπτικό "να βγάλουν κάτι και αυτοί") αλλά με ανθρώπους γνώστες που καλύπτουν όλες τις πλευρές του αντικειμένου που βρίσκεται υπό συζήτηση. 

Οι τελευταίες του δηλώσεις περί μη χρησιμότητας των αρχαίων καθώς και περί ανάγκης "συμφώνου τιμής" των γονιών δεν εκπλήσουν καθόλου όσους τον γνωρίζουν και τον παρακολουθούν εδώ καιρό. Ούτε η εμμονή του στο να μην αποκαλούν οι γονείς τα παιδιά τους "πριγκήπισσες" και "βασιλόπουλα" (την ίδια ώρα που  παρεπιπτόντως ο Πρωθυπουργός φέρεται να έχει κάνει βλακώδεις συζητήσεις με τον τέως βασιλιά της χώρας). 

Επίσης δεν εκπλήσσουν τα όσα μέτρα οδηγούν στην ταξικοποίηση της εκπαίδευσης. Διαβάζοντας τις  ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ προτάσεις βλέπει κανείς, ότι έχοντας στόχο την "ανάδειξη της μοναδικότητας του κάθε παιδιού, αλλά και ταυτόχρονα την αποδοχή της διαφορετικότητας", όλα τα μαθήματα στο νέου τύπου λύκειο θα προσφέρονται σε δύο επίπεδα, το βασικό και το υψηλό. Για να πάρει κάποιος μαθητής το εθνικό απολυτήριο θα πρέπει να επιλέξει τουλάχιστον 3 από τα 6 μαθήματα σε υψηλό επίπεδο. Ενας μαθητής που δεν επιθυμεί να πάρει μαθήματα στο υψηλό επίπεδο δεν επιθυμεί να παρακολουθήσει το Πρόγραμμα Κοινωνικής Εργασίας ή δεν θέλει να συμμετάσχει στις τελικές εξετάσεις θα μπορεί να πάρει αναλυτικό περιγραφικό πιστοποιητικό για τα δύο χρόνια του λυκείου. Δημιουργεί δηλαδή μαθητές διαφορετικών ταχυτήτων αποκόπτοντας την ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση από σειρά μαθητών που θα τελειώσουν την 10-ΧΡΟΝΗ (πλέον) υποχρεωτική εκπαίδευση χωρίς ουσιαστικά εφόδια για τη ζωή. 

Δεν εκπλήσουν αλλά κάνουν επιτακτική την ανάγκη αντικατάστασής του. Όχι γιατί δεν μας αρέσει η παρουσία του, ούτε γιατί θεωρούμε λάθος τις προτάσεις και τις απόψεις του. Αλλά γιατί δείχνουν έναν άνθρωπο εκτός τόπου και χρόνου, που προσπαθεί να βρίσκεται στο φως της επικαιρότητας και κάνει το παν να προκαλεί συγκρούσεις με ότι περπατάει και μιλάει, την ίδια ώρα που έχει αποτύχει πλήρως στο να καλύψει τα κενά στα σχολεία και στο να παράσχει ένα στοιχειώδες επίπεδο μόρφωσης στα παιδιά της χώρας. Αντίθετα - μεταλάσοντας προς το χειρότερο τις προτάσεις ΟΟΣΑ και Αρβανιτόπουλου -προωθεί ανισότητες και τη δημιουργία ενός ταξικού σχολείου, γυρίζοντας την χώρα πολλές δεκαετίες πίσω. Λιγότερα μαθήματα, περιγραφικές βαθμολογίες, αποφυγή της ουσίας προς ικανοποίηση ενός χαμηλού μέσου όρου και άλλα παρόμοια φαιδρά, την ίδια ώρα που η "ελίτ" της αριστεράς στέλνει τα παιδιά της σε ιδιωτικά σχολεία.

Γι' αυτό ήρθε η ώρα να πάει σπίτι του...

Διαχείρηση των κόκκινων δανείων που έχουν εγγύηση του Δημοσίου: η νέα παγίδα των δανειστών

Στα "προαπαιτούμενα" για να πληρωθεί η δόση υπάρχουν και πολλά τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τις "συμφωνίες του Αυγούστου" που επικαλείται σωρηδόν η κυβέρνηση για οτιδήποτε στραβό συμβαίνει λες και τη συμφωνία του Αυγούστου, την έδωσε ο Θεός στον Τσίπρα όπως τις 10 εντολές στον Μωϋσή. Τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι η "αμνήστευση" των ξένων συμβούλων του ΤΑΙΠΕΔ (που κατηγορούνται για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος) και η διαχείρηση των κόκκινων δανείων του υπάρχουν με εγγύηση του Δημοσίου.

Τα τελευταία, συνολικού ύψους 13,7 δις ευρώ, αποτελούν "φιλέτα" αφού σε περίπτωση που οι δανειολήπτες (δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί, νομικά πρόσωπα, Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ιδιωτικές επιχειρήσεις που έχουν συμμετάσχει σε προγράμματα καθώς και ιδιώτες που πήραν δάνεια μετά από φυσικές καταστροφές) δηλώσουν αδυναμία πληρωμής και τα δάνεια καταπέσουν, το Δημόσιο θα κληθεί να πληρώσει - ως εγγυητής. Αυτό σημαίνει ότι ανεξάρτητα με την τιμή στην οποία θ' αγοράσουν το (ή τα) δάνειο (α) (που ειδικά για το 1,5 δις των "κόκκινων" εξ αυτών θα είναι σε χαμηλότερη τιμή από την ονομαστική), το πιθανότερο είναι ότι θα το (ή τα) πληρωθούν ολόκληρο (α) (όπως έγινε με το ομόλογο των 435 εκατομμυρίων ευρώ πριν μερικά χρόνια).

Και αν έχει το Δημόσιο τα χρήματα να το κάνει έχει καλώς. Αν όχι τότε θα χρειαστεί να ληφθούν καινούργια μέτρα, τα οποία ούτε εύκολα θα είναι, ούτε ανώδυνα. Βέβαια υπάρχει και το πιθανότατο ενδεχόμενο, που είναι οι δανειστές να ζητήσουν επιπλέον - προληπτικά- μέτρα ούτως ή άλλως για την περίπτωση που τα εν λόγω δάνεια κριθούν ως μη εξυπηρετούμενα.

Για να ξέρουμε για τι μιλάμε, τον Μάρτιο του 2016 ο μεγαλύτερος δανειολήπτης με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου ήταν ο ΟΣΕ με 4δισ ευρώ. Ακολουθεί το ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ με 2,07 δισ ευρώ, η ΔΕΗ με 2,03 δισ ευρώ, ο ΟΣΚ-ΚΤΥΠ με 544 εκατ ευρώ, ο Διεθνής Αερολιμένας (Ελευθέριος Βενιζέλος) με 438 εκατ ευρώ, τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ) με 339 εκατ, η Δημόσια Επιχείρηση Φυσικού Αερίου (ΔΕΣΦΑ) με 238 εκατ ευρώ, ο Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με 201 εκατ ευρώ, ο Ανεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΑΔΜΗΕ) με 188 εκατ ευρώ, η Εταιρία Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ) με 156 εκατ ευρώ, η ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ με 101 εκατ ευρώ, η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία (ΕΑΒ) με 95 εκατ ευρώ, ο Δήμος Αθηναίων με 48,4 εκατ ευρώ, ο Δήμος Ηρακλείου με 22,2 εκατ ευρώ, η Εθνική Βιβλιοθήκη με 3,97 εκατ ευρώ, η Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΛΒΟ) με 2,1 εκατ ευρώ και το Ερευνητικό Ακαδημαϊκό Ινστιτούτο Τεχνολογίας Υπολογιστών (ΕΑΙΤΥ) με 520.000 ευρώ.

Μέσα σ' αυτούς υπάρχουν και κάποιοι που λογικά θα έχουν τη δυνατότητα ν' αποπληρώνουν τα δάνειά τους (π.χ. Αττικό Μετρό, ΔΕΣΦΑ, ΕΑΣ, ΔΑΑ, ΑΔΜΗΕ, ΔΕΗ) αλλά υπάρχουν και κάποιοι άλλοι για τους οποίους η εξυπηρέτηση είναι εκ των πραγμάτων δύσκολη (ΟΜΜΑ, ΟΣΕ).

Όπως και να έχει, τα πράγματα είναι δύσκολα. Η κυβέρνηση δεν έχει επιδείξει σθεναρή στάση σε τίποτα εδώ και παραπάνω από έναν χρόνο, οι κόκκινες γραμμές της αποτελούν ανέκδοτο ενώ έχει κάνει απίστευτες υποχωρήσεις σε οτιδήποτε ζητούν οι δανειστές. Οι υπουργοί βέβαια κατανοούν την παγίδα (πιθανά μέτρα 13,7 δις είναι αυτά), αλλά η αποδοχή του αιτήματος τους (απομένουν τα διαδικαστικά μόνο για την ψήφιση της διάταξης) δείχνει ότι δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας και ότι πολύ σύντομα πιθανόν να βρεθούμε σε νέα δυσμενή θέση για ψήφιση και άλλων μέτρων για καλυφθεί η καινούργια τρύπα...