Υφυπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής έχουμε...Υπουργό όμως;

Όταν στις αρχές του 2015 ο Πρωθυπουργός ανακοίνωνε τη δημιουργία υφυπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, πολλοί - μη γνωρίζοντας για το επερχόμενο προσφυγικό τσουνάμι - θεώρησαν ότι η κίνησή του αυτή, είχε σκοπό να "βολέψει" σ' αυτό κάποιες αριστερές ιδεοληψίες και κάποιους ανθρώπους που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να έχουν ρόλο σε μια κυβέρνηση.
Δυστυχώς όμως οι εξελίξεις τους πρόλαβαν και αποδείχτηκε ότι η κίνηση αυτή του Τσίπρα ήταν ίσως η μόνη που έδειχνε μεσοπρόθεσμο πολιτικό σχεδιασμό και μια διάθεση αντιμετώπισης ενός προβλήματος που μπορεί τον Γενάρη να μη φάνταζε τόσο σοβαρό, αλλά το οποίο οι επερχόμενοι μήνες θα το έκαναν το Νο2 και στη συνέχεια το Νο1 πρόβλημα για την χώρα.
Δυστυχώς όμως η πολιτική προνοητικότητα του κυρίου Τσίπρα τελείωσε κάπου εκεί. Οι επιλογές της κυρίας Χριστοδουλοπούλου αρχικά και του κυρίου Μουζάλα στη συνέχεια, αποδείχτηκαν αποτυχημένες, αφού χαρακτηρίστηκαν από έλλειψη σχεδιασμού και συντονισμού μεταξύ των υπηρεσιών, εναπόθεση του διαχειριστικού ρόλου των προσφυγικών ροών στις ΜΚΟ, μηδενική πρόβλεψη του κόστους διαχείρισης της προσφυγικής χρήσης και κυρίως εναπόθεση της λύσης σε παράγοντες τους οποίους κανείς στην κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέγξει (καιρός, εξέλιξη του πολέμου στην Συρία, Τουρκία και γειτονικές χώρες κ.ο.κ.).
Και μπορεί η κυρία Χριστοδουλοπούλου να έμεινε στην ιστορία από ορισμένες ατυχείς δηλώσεις και από το πλέξιμό της στις επιτροπές της Βουλής αλλά ο κύριος Μουζάλας φάνηκε το πως ορισμένες φορές οι καλές προθέσεις όχι μόνο δεν αρκούν, αλλά πολλές φορές είναι επιζήμιες για το τελικό αποτέλεσμα: αυτό δεν είναι μεγάλο πρόβλημα όταν πρόκειται για τη δημιουργία κέικ, αλλά είναι τεράστιο όταν πρόκειται για κάτι που μπορεί να επηρεάσει μια χώρα για δεκαετίες ολόκληρες...
Ο κύριος Μουζάλας μπορεί να ήταν εξαιρετικός γιατρός, να έκανε πολλά ως επικεφαλής ΜΚΟ σε ξένες χώρες και κάτω από δύσκολες συνθήκες αλλά αποδείχτηκε ακατάλληλος ως αρμόδιος υφυπουργός.
Οι ατυχείς δηλώσεις του για την ΠΓΔΜ, ήταν η κορυφή του παγόβουνου. Η έλλειψη ευαισθησίας σ' ένα σοβαρό εθνικό θέμα (για το οποίο μπορεί πολλοί υποστηρικτές του να μη νοιάζονται εκ πεποιθήσεως αλλά αφορά την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και επομένως θα επέβαλλε μεγαλύτερη σοβαρότητα από πλευράς του καθώς και από πλευράς της κυβέρνησης) είναι το λιγότερο σε σωρεία λαθών που έχει πραγματοποιήσει όντας άμεσα αρμόδιος για τη διαχείρηση του προσφυγικού -και εξηγούμαστε:
α) Από τη στιγμή που ανέλαβε υποχώρησε στις αρχικές ενστάσεις και επέτρεψε την κυριαρχία των ΜΚΟ στο θέμα της διαχείρησης των προσφύγων, αφήνοντας φίλους (εντός και εκτός εισαγωγικών) να επιβάλλουν ουσιαστικά τις προσωπικές ή συλλογικές τους απόψεις ως εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, δημιουργώντας εντάσεις και πρόσθετα οικονομικά βάρη στην χώρα. Το σκηνικό των ΜΚΟ που έκαναν παιχνίδι στις δύο πλευρές του Αιγαίου, κλείνοντας το μάτι σε πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες και υπονοώντας ότι η Ελλάδα αποτελεί ανοιχτή πόρτα προς την Ευρώπη, δεν τιμάει καμία σοβαρή χώρα και στο τέλος κατέληξε να προκαλέσει το οριστικό κλείσιμο των συνόρων και των εγκλωβισμό δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στην χώρα μας. Ο κύριος Μουζάλας δυστυχώς δεν μπόρεσε να διαχωρίσει τις προσωπικές σχέσεις που είχε με πολλούς απ' αυτούς τους ανθρώπους που άρχουν των μεγάλων ΜΚΟ, από το καθήκον του ως ηπουργός να προστατεύσει την χώρα από μια δυσμενή εξέλιξη.

β) Απέτυχε να οργανώσει εσωτερικά την χώρα, ώστε να μπορούν οι αρμόδιοι να γνωρίζουν κάθε στιγμή που βρίσκεται ο κάθε πρόσφυγας, πόσοι είναι συνολικά σε αριθμό καθώς και πόσοι εξ αυτών μπορούν να έχουν ελπίδα ασύλου και ποιοι όχι. Αποτέλεσμα είναι τα γνωστά τελεσίγραφα και το άρον-άρον χτίσιμο των hot spots (τα οποία καταφέραμε ως χώρα να δημιουργήσουμε σε χρόνο μηδέν όταν πιεστήκαμε). Επίσης παρά το ότι διαφαινόταν ότι οδηγούμαστε σε κλείσιμο του Βαλκανικού διαδρόμου, δε φρόντισε να δημιουργήσει (σε συνεργασία με τα υπόλοιπα αρμόδια υπουργεία) χώρους υποδοχής, με αποτέλεσμα να έχουμε περιπτώσεις λεωφορεία να ξεκινούν με πρόσφυγες και να γυρίζουν από χωριό σε χωριό και από στρατόπεδο σε στρατόπεδο μη γνωρίζοντας πόσοι θα κατέβουν και που. Το δε σκηνικό να μην υπάρχει τροφοδοσία στον Πειραιά σε ανθρώπους που δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά από τον ουρανό αλλά τους οποίους έφερναν καράβια από τα νησιά, αποτελεί ντροπή για μια χώρα που δε βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, και η οποία αυτοχαρακτηρίζεται ως Ευρωπαϊκή.

γ) Παρότι ο ίδιος και έχει συμμετάσχει σε πάρα πολλές αποστολές με ΜΚΟ στο εξωτερικό και γνωρίζει τον τρόπο που προτιμάει η Ε.Ε. να χρηματοδοτεί, δε φρόντισε στην κατάρτηση του προϋπολογισμού να δημιουργήσει ειδικούς κωδικούς ώστε να υπάρχει σωστός έλεγχος των χρημάτων που δίνονται για τους πρόσφυγες. Έτσι ξοδεύτηκαν και ξοδεύονται χρήματα τα οποία η χώρα μας δεν μπορεί να διεκδικήσει, γιατί πολύ απλά δεν ξέρει πόσα είναι και από ποιές πηγές φεύγουν. Τα παραστατικά είναι ελλειπή και συχνά λανθασμένα, ενώ έχει φορτωθεί μεγάλο βάρος ο στρατός, ο οποίος κάνει δουλειά που δε φαίνεται και δεν μπορεί να αποδοθεί σε ώρες που θα πληρωθούν, αφού οι στρατεύσιμοι δεν πληρώνονται με όρους αγοράς. Έτσι - εκτός και αν συμβεί κάτι μαγικό τις επόμενες εβδομάδες - η χώρα μας θα λάβει ελάχιστα από τα πολυδιαφημισμένα 700 εκ. ευρώ των διαθέσιμων κονδυλίων για τους πρόσφυγες.

δ) Παρότι τέλος συμμετείχε στις σχετικές επιτροπές της Ε.Ε., δεν πέρασε το μήνυμα της σοβαρότητας της κατάστασης. Δε διεκδίκησε άμεσα κονδύλια και βοήθεια για τη διαχείρηση των προσφύγων, δε μετέφερε αυτό που φαινόταν σε όλους - δηλαδή ότι οι ροές θ' αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο - κάτι που έπρεπε να κάνει όντας στην πρώτη γραμμή του "πολέμου". Και αντί να διεκδικήσει με ανοιχτές προσκλήσεις το καλύτερο για την χώρα, επέτρεψε να γίνονται βόλτες-σόου ξένων υπουργών και αστέρων της διεθνούς σόου-μπιζ, χωρίς όφελος για την χώρα και για τους πρόσφυγες.

Οι ευθύνες για όλα τα παραπάνω βέβαια δεν είναι μόνο δικές του. Είναι και των συναρμόδιων υπουργών αλλά του Πρωθυπουργού που δεν έβαλε μια τάξη όταν έπρεπε. Που δέχτηκε τον κύριο Μουζάλα, "όπως ήταν", πιστεύοντας ότι μιας και ο τελευταίος "δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ" έπρεπε να δεχτεί όλες τις λανθασμένες επιλογές του τελευταίου, μην τυχόν και χαλάσει η εικόνα της κυβέρνησης.
Και τώρα το πληρώνουμε όλοι μας...

ΥΓ Το ότι ο κύριος Μουζάλας, όντας ανθρωπιστής έμεινε μέλος μιας κυβέρνησης που υπέγραψε 3ο Μνημόνιο και ετοιμάζεται να στραγγαλίσει ότι έχει απομείνει όρθιο, το αφήνουμε ασχολίαστο. Μπορεί η συνείδησή του να λειτουργεί κατά προτεραιότητα και να πιστεύει ότι υπάρχει μέλλον σ΄αυτή την χώρα. Μπορεί όμως απλώς η καρέκλα να είναι γλυκειά ιδιαίτερα αν έχει σχέση με ένα τομέα που τον ίδιο τον ενδιαφέρει έντονα...

Προς ελληνική κυβέρνηση: Δουλευόμαστε και μεταξύ μας τώρα;

Τρία περιστατικά που αποδεικνύουν πως δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά εμείς αρμενίζουμε θεόστραβα...

Σκηνικό πρώτο: η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με το κουαρτέτο για το ασφαλιστικό. Παρουσιάζεται "ανυποχώρητη" για την μη μείωση των επικουρικών και των κύριων συντάξεων και προτείνει αύξηση των εισφορών για να καλύψει το κενό, για το οποίο οι δανειστές ήταν αρχικά "ανυποχώρητοι" στο να μη συμβεί. Τελικά μετά από "αμοιβαίες υποχωρήσεις" (δεν το λέμε εμείς - το Μαξίμου το λέει), οι δανειστές δέχτηκαν ν' αυξηθούν οι εισφορές, ενώ η κυβέρνηση δέχτηκε να υπάρξουν "στοχευμένες περικοπές επικουρικών συντάξεων με υψηλά ποσοστά αναπλήρωσης". Αυτό παρουσιάστηκε ως "επιτυχία" από την κυβέρνηση. Είναι δηλαδή επιτυχία το ότι οι ασφαλισμένοι χάνουν διπλά δηλ. και υψηλότερες εισφορές και μικρότερες συντάξεις.

Σκηνικό δεύτερο: η κυβέρνηση συμμετέχει ενεργά στις διαπραγματεύσεις για το προσφυγικό, την ίδια ώρα που ο "Βαλκανικός διάδρομος" κλείνει για τους πρόσφυγες. Η συμφωνία ανακοινώνεται και ο Πρωθυπουργός μεταβαίνει στην Τουρκία για να "επισπεύσει" τη πραγματοποίησή της. Φεύγοντας ανακοινώνεται από τους Τούρκους (και επιβεβαιώνεται από το Βερολίνο) ότι η συμφωνία δεν αφορά τους ήδη "εγκλωβισμένους" στην χώρα μας, κάτι για το οποίο το Μαξίμου ήταν κατηγορηματικό ότι δεν θα συμβεί, αφού θα δημιουργήσει ανθρωπιστική κρίση για την Ελλάδα. Η κυβέρνηση δηλώνει ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα. Δηλαδή οι Τούρκοι θα πάρουν 6 δις, επίσπευση των διαπραγματεύσεων για την κατάργηση της βίζας (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την Ε.Ε.) και την είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε. και εμείς θα κρατήσουμε γύρω στις 100 χιλιάδες παραπάνω πρόσφυγες απ' όσους είχαμε δεσμευτεί, και είμαστε ικανοποιημένοι. Προφανώς το εναλλακτικό σενάριο για τον κύριο Τσίπρα (το οποίο θα τον δυσαρεστούσε) θα ήταν να μεταφερθουν τα 3 εκατομμύρια των εκτοπισμένων Σύριων στην χώρα μας...

Σκηνικό τρίτο: o κ. Μουζάλας αποκαλεί "Μακεδονία" τα Σκόπια. Αντί να παραιτηθεί αμέσως, ως όφειλε αφού είναι απαράδεκτο ένας υπουργός να κάνει τέτοιο "λάθος" σε ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα δίνοντας πάτημα στους γείτονες σε μια δύσκολη για την χώρα περίοδο, ζητάει συγγνώμη με το Μαξίμου να θεωρεί ότι το θέμα πρέπει να ξεχαστεί, καλύπτοντας τον υπουργό, λες και η εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα  είναι τσιφλίκι του Τσίπρα και αφορά την Γεροβασίλη και την παρέα της. Ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζεται ο κ. Καμμένος να ζητάει παραίτηση, θέτοντας επιτακτικά το δίλημμα ή αυτός ή εγώ. Στην προσπάθειά τους να υποστηρίξουν τον κ. Μουζάλα, τα φίλα στον κύριο Τσίπρα ΜΜΕ παρουσιάζουν συνέντέυξη του κ. Καμμένου στην οποία προσπαθούν να μας πείσουν ότι αναφέρεται σε "Μακεδονία", ενώ γι' αντιπερισπασμό την ίδια ώρα παρουσιάζεται επίσημο έγγραφο, υπογεγραμμένο από τον κ. Τσίπρα (κατά την επίσκεψή του στην Γαλλία) στο οποίο υπάρχει επίσης αναφορά σε "Μακεδονία". Στο τέλος όλοι είναι ικανοποιημένοι από τον χειρισμό της υπόθεσης και προσπαθούν να κλείσουν το θέμα όπως-όπως. Χαμένοι φυσικά όλοι μας και ένα ακόμα εθνικό ζήτημα είναι τραυματισμένο...(Και για να μην παρεξηγηθούμε. Το όνομα είναι το λιγότερο (δείτε αναλυτικά εδώ)...Τα σημαντικά ζητήματα είναι η γλώσσα, η εθνότητα κ.ο.κ. τα οποία ενέχουν εδαφικές και πολιτισμικές διεκδικήσεις...)

Ο ΣΥΡΙΖΑ ένα βήμα πριν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε την μεγαλύτερη πολιτική ελπίδα της χώρας από το 1981. Ευαγγελίστηκε προστασία των αδυνάτων, των συντάξεων και των μισθών, προστασία των θέσεων εργασίας, αξιοπιστία και αξιοκρατία, σκληρή διαπραγμάτευση και κατάργηση των άδικων φόρων.
Το τι συνέβει στην πραγματικότητα το ξέρουμε - όσα υποσχέθηκε, ακριβώς τ' αντίθετα.

Με τις "κόκκινες γραμμές" στις συντάξεις να μην υπάρχουν πια ούτε στο ελάχιστο, τον ΟΟΣΑ να προτείνει επιδόματα γι' αναξιοπαθούντες - αυτούς που θα δημιουργηθούν με τις πολιτικές που προτείνει, τα κόκκινα δάνεια να ετοιμάζονται να ξεπουληθούν γενικώς και αδιακρίτως, τις αλλαγές στα εργασιακά να είναι έτοιμες προς το χειρότερο και τους διορισμούς υμετέρων να έχουν πάψει πλέον να θεωρούνται είδηση, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχασε το ηθικό πλεονέκτημα, που είχε διατηρήσει (προσωρινά) εώς τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και μετά τη αποτυχημένη διαπραγμάτευση του Ιουλίου και την αποπομπή Βαρουφάκη.

Αυτό όμως που θα ρίξει την κυβέρνηση δεν θα είναι το ασφαλιστικό, ούτε το φορολογικό (που παρουσιάστηκε από το πουθενά και θα έχει ως αποτέλεσμα την επιβολή φόρου στους "πλούσιους" των 600 ευρώ). Δεν θα είναι επίσης ούτε καν ο αυξημένος φόρος περιουσίας - ο μεταλλαγμένος ΕΝΦΙΑ που ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε. Δεν θα είναι ούτε καν το ξεπούλημα των κόκκινων δανείων σε ιδιωτικές εταιρείες που θα τα βγάζουν στο σφυρί για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτά θα ψηφιστούν εύκολα ή δύσκολα και η κοινωνία θα τα καταπιεί. Και θα το κάνει γιατί δεν έχει πλέον καμία ελπίδα ότι τα πράγματα θ' αλλάξουν, αφού ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, το φρέσκο "αριστερό" κόμμα απέτυχε να τ' αλλάξει.

Η κυβέρνηση όμως είναι γραφτό να πέσει και αυτό θα γίνει για το προσφυγικό, το οποίο θα εξελιχθεί σε μείζον εθνικό θέμα. Δεν είναι τόσο οι πρόσφυγες - που πάντως θα ξεπεράσουν τις 100 χιλιάδες στην επικράτεια - που θα εγκλωβιστούν στην χώρα. Είναι οι απαράδεκτοι χειρισμοί, οι συμφωνίες για τις οποίες χαίρεται η κυβέρνηση και μετά συνειδητοποιεί πόσο κακές είναι, είναι η ανυπαρξία αλληλλεγγύης προς την χώρα μας (με αντάλλαγμα λίγα ευρώ τα οποία επιδεικνύει ο Πρωθυπουργός σα λιγούρης, θεωρώντας ότι έκανε επιτυχία) και τα δεινά ανταλλάγματα που η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ δίνουν στους γείτονες μας (είτε FYROM λέγεται είτε Τουρκία) χωρίς καν να μας ρωτήσει. Αυτά σε συνδυασμό και με το ότι η υπόσχεση του "το πολύ 50 χιλιάδες" μετατρέπεται σε "100 χιλιάδες και βλέπουμε", δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα, απέναντι σε μια κοινή γνώμη που βλέπει ότι κάνει μια τιτάνια προσπάθεια η οποία δεν αναγνωρίζεται ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ από πουθενά - ούτε από την Ε.Ε., ούτε από το ΝΑΤΟ, ούτε από τον ΟΗΕ, ούτε καν από τους ίδιους τους πρόσφυγες, Στη θεωρία όλοι μας ευχαριστούν βέβαια, αλλά στην πράξη έχουμε προσκόμματα στην εκταμίευση και χρήση των χρημάτων, έχουμε συμφωνίες εις βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας, των εθνικών συμφερόντων και της αξιοπρέπειάς μας, ενώ ακόμα και αυτό το αυτονόητο - που θα ήταν μια αυτόματη ευελιξία απέναντι σε δημοσιονομικούς και μνημονιακούς στόχους, δεν τίθεται καν υπό συζήτηση.

Η κυβέρνηση δεν δείχνει δυνατή δηλαδή να προστατέψει το αυτονόητο: την ασφάλεια της χώρας. Η ανασφάλεια επομένως - σε συνδυασμό με τις συνεχείς κατραπακιές της τρόικας - θα στείλουν τον ΣΥΡΙΖΑ παρέα με τον Σαμαρά και τον Γιωργάκη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Και θα είναι κρίμα για όλους εμάς που πιστέψαμε, ότι η αλλαγή μπορεί να έρθει σ' αυτή την χώρα. Αντί να γίνει αυτό θα δικαιωθούν όλοι εκείνοι που έλεγαν τον Δεκέμβρη του 2014 ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ανίκανος να κυβερνήσει αλλά είναι και εθνικά επικίνδυνος.

Και είναι αστείο το ότι για δεύτερη φορά μέσα σε 30 χρόνια, η αριστερά θα είναι εκείνη που θα κάνει ουσιαστικά ένα Μητσοτάκη Πρωθυπουργό...

Την αλήθεια πότε θα την μάθουμε;

Είναι τρομερό το να μη γνωρίζεις την αλήθεια και να μην πληροφορήσε για το τι θα γίνει, για τα πράγματα που σε αφορούν.
Έτσι τελευταίοι μάθαμε για την είσοδο στο Μνημόνιο, τελευταίοι μάθαμε για το κούρεμα των ομολόγων ενώ ποτέ δεν μάθαμε του γιατί κατέρρευσε η διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές και το τι οδήγησε στην μετατροπή του "ΌΧΙ" του δημοψηφίσματος να γίνει "ΝΑΙ" με κατεβασμένα σώβρακα.
Αυτά για το πρόσφατο κομμάτι της πολιτικής μας ιστορίας...
Έτσι και τώρα. Οι πολιτικοί αρχηγοί της χώρας μαζεύτηκαν (σωστά) να πάρουν αποφάσεις και να διαμορφώσουν μια εθνική στρατηγική για το μεγαλύτερο πρόβλημα των ημερών για την χώρα μας - το προσφυγικό. Το ότι κάποιοι κατέφθασαν στο Προεδρικό Μέγαρο με προφανή στόχο να μπουν στην κυβέρνηση (βλ. Λεβέντης και Γεννηματά) είναι απόδειξη της πολιτικής μας κατάντιας. Αλλά ας το παρακάμψουμε αυτό και ας πάμε στην ουσία και στα όσα σημαντικά ΔΕΝ ειπώθηκαν.
Δεν ειπώθηκε π.χ. το ότι η μεταστροφή της Γερμανίας (με είσοδο πλαφόν σε μετανάστες) δημιουργεί μεγαλύτερη ασφυξία στην χώρα μας. Δεν ειπώθηκε ότι η ανακοίνωση της Κομισιόν περί επανεργοποίησης της συνθήκης του Δουβλίνου (του περίφημου Δουβλίνου 2), θα οδηγήσει σε μαζικές επιστροφές μεταναστών στην χώρα μας, πολλαπλασιάζοντας τους "εγκλωβισμένους" στην χώρα μας. Δεν εκπονήθηκε ένα ΕΘΝΙΚΟ σχέδιο για του πως θα χειριστεί η χώρα μας την περίπτωση που η Τουρκία συνεχίσει την υπάρχουσα τακτική, η οποία θα μεταφέρει τους πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες από τα εδάφη της στα δικά μας. Δεν ξεκαθαρίστηκε επίσης ότι στην πραγματικότητα η Ε.Ε. δε θα δώσει "700 εκατομμύρια στην Ελλάδα" αλλά "700 εκατομμύρια σε βάθος τριετίας σε ΜΚΟ που δρουν σε διάφορες χώρες μεταξύ των οποίων είναι και η Ελλάδα", πράγμα που πρακτικά σημαίνει ότι η χώρα μας θα πρέπει να παράσχει ανθρωπιστική βοήθεια και χώρους σε ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων από τα "δικά της λεφτά" ενώ οι παροχές θα γίνονται από ένα σύστημα το οποίο στην παρούσα φάση δεν μπορεί να στηρίξει ούτε τα 10 εκατομμύρια που διαβιούν ούτως ή άλλως σ' αυτή την χώρα.
Επίσης ενώ ειπώθηκε ότι η παρουσία των προσφύγων είναι προσωρινή, την ίδια στιγμή γίνονται σχέδια για "κοινωνική ένταξη" των προσφύγων (που σημειωτεόν δεν έχουν καμία όρεξη να "ενταχθούν" και στην πλειοψηφία τους ψάχνουν ένα καλύτερο αύριο σε μια πλούσια ευρωπαϊκή χώρα, εγκαταλείποντας για πάντα την πατρίδα τους), το οποίο προφανώς είναι αυτό που ο λαός λέει "κοροϊδία στα μούτρα μας". Είτε είναι προσωρινοί - οπότε όλα είναι προσωρινά και θα πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες για την παροχή των καλύτερων συνθηκών για το μικρό διάστημα που θα μείνουν, είτε είναι μόνιμοι, οπότε η στρατηγική θα είναι διαφορετική, και θα πρέπει όλοι μας, να κάνουμε διαφορετικό πλάνο.
Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να μάθουμε την αλήθεια. Και επιτέλους θα πρέπει να εκπονηθεί ένα σχέδιο για του τι θα συμβεί σ' ένα από τα απευκταία σενάρια δηλ. στην περίπτωση που οι ανατολικό-Ευρωπαίοι συνεχίσουν να διαλέγουν πρόσφυγες (όταν παίρνουν κάποιον), στην περίπτωση που τα σύνορα μείνουν κλειστά, στην περίπτωση που οι Τούρκοι συνεχίσουν να στέλνουν καραβιές μεταναστών, στην περίπτωση που λόγω "Δουβλίνου 2" επιστραφούν στην χώρα μας 50-60 χιλιάδες (ίσως και παραπάνω) παράτυποι μετανάστες που δε θα μπορούν να επαναπροωθηθούν και στην περίπτωση που γίνει ένα καινούργιο φαγοπότι ΜΚΟ και μείνουμε να πληρώσουμε ως χώρα το λογαριασμό.
Πόσο πιθανό όμως φαντάζει αυτό, σε μια χώρα που η ιδεοληψία και η έλλειψη στρατηγικής αποτελούν διαχρονικές αξίες;
Αυτά έπρεπε να ειπωθούν στη συνεδρίαση. Αλλά δυστυχώς μείναμε σ' ένα κείμενο συμπερασμάτων το οποίο είναι πολύ γενικό και αποφασίστηκε πολύ αργά...