Αναρτήσεις
Εδώ και καιρό διαφαινόταν ότι όσο αφορά το προσφυγικό, η κατάσταση θα έφτανε σε οριακό σημείο σύντομα. Πολλοί πίστευαν ότι αυτό θα συνέβαινε το καλοκαίρι, αλλά να που οι συγκυρίες το έφεραν να συμβεί νωρίτερα.
Το ρεπορτάζ του γερμανικού Spiegel, λέει πολλά με λίγες λέξεις: «Η Ελλάδα τηρεί τις συμφωνίες, τα άλλα κράτη όχι» δηλώνει στο περιοδικό ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Νίκος Ξυδάκης, ενώ ο υπουργός Άμυνας της Αυστρίας Χανς Πέτερ Ντόσκοτσιλ τονίζει ότι η Γερμανία θα έπρεπε να την ευγνωμονεί, καθώς φροντίζει για την «συντονισμένη» κίνηση των προσφύγων προς τα σύνορά της.
Σ' αυτές τις δύο φράσεις συνοψίζεται όλη η αλήθεια. Η Ελλάδα λόγω θέσης σηκώνει ένα τεράστιο βάρος εδώ και αρκετό καιρό. Έχει φερθεί ανθρώπινα - κατά πλειοψηφία πάντα - σε ανθρώπους που συνωστίζονται στα νησιά της (και πλέον και στην ενδοχώρα της) με τους οποίους οι Έλληνες δεν έχουν σύγχρονα κοινά πολιτιστικά ή κοινωνικά στοιχεία. Βασικό βέβαια στοιχείο σ' αυτή την ανεκτική (συνολικά πάντα - γιατί απατεώνες και εκμεταλλευτές υπάρχουν και μάλιστα αρκετοί) στάση το ότι γνωρίζουν πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι προέρχονται από εμπόλεμες χώρες, υποφέρουν για έρθουν στην χώρα μας και δε θεωρούν την Ελλάδα ως τον τελικό προορισμό του ταξιδιού τους.
Από την άλλη οι χώρες της κεντρικής Ευρώπης έχουν "γεμίσει" από το προσφυγικό κύμα. Έχουν φτάσει και αυτές στα όριά τους και δεν μπορούν να δεχτούν άλλους. Προσοχή όμως: όταν λέμε όρια, εννοούμε τα όρια κοινωνικής ανοχής που υπάρχουν στις χώρες υποδοχές. Κακά τα ψέμματα τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα στην Αυστρία, την Γερμανία, το Βέλγιο και την Ολλανδία βλέπουν τους Σύριους και Ιρακινούς πρόσφυγες ως ένα κίνδυνο για τη λειτουργία του κοινωνικού τους κράτους (σε πρώτο βαθμό) αλλά και των αριθμό διαθέσιμων θέσεων εργασίας (σε δεύτερο βαθμό). Κατά περίεργο τρόπο οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (στις οποίες πάντως λίγοι πρόσφυγες θέλουν να καταλήξουν) φοβούνται ακριβώς το ίδιο πράγμα - δηλαδή την μείωση των διαθέσιμων θέσεων εργασίας στις "πλούσιες" ευρωπαϊκές χώρες και την μείωση των παρεχόμενων υπηρεσιών κοινωνικού κράτους, ενώ παράλληλα θεωρούν τους πρόσφυγες ως ένα κίνδυνο πολιτισμικής άλωσης (σε πρώτο βαθμό).
Έτσι φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση. Η Αυστρία, ως λαγός της Γερμανίας, παρακάπτοντας τις κοινές ευρωπαϊκές αποφάσεις, συγκέντρωσε τις υποσχέσεις των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων για "έλεγχο" της προσφυγικής ροής, παρακάπτοντας την χώρα μας. Έκανε δηλαδή όντως τη βρώμικη δουλειά, δεχόμενη το ρόλο του κακού, επιτρέποντας την ίδια στιγμή στην Γερμανία να φαίνεται σα να τηρεί τις συμφωνίες, τις οποίες όμως δεν μπορεί κανένα να υποχρεώσει να εφαρμοστούν, πλην του ίδιου της του εαυτού.
Έτσι η μόνη χώρα που εφαρμόζει πραγματικά τις συμφωνίες - γιατί στην ουσία δεν μπορεί να κάνει και διαφορετικά - είναι η χώρα μας. Η οποία έχει εγκλωβισμένους στην μικρή επικράτεια της 30-40 χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι δεν θέλουν να είναι εδώ και τους οποίους η ίδια δεν μπορεί να βοηθήσει, παρέχοντας τους τα στοιχειώδη. Τα όσα δε συμβαίνουν - με τη δημιουργία χώρων υποδοχής εκ του μηδενός σε χρόνο μηδέν και την επιβολή υποδοχής προσφύγων από διάφορες περιοχές χωρίς διαβουλέύσεις και τη σύμφωνη γνώμη των κατοίκων των περιοχών αυτών - δείχνουν ότι οδηγούμαστε σε μια "ντε φάκτο" λιβανοποίηση της χώρας, η οποία πρέπει ν' ανακοπεί. Μέχρι στιγμής έχουμε δείξει ως λαός αξιοθαύμαστη αντοχή εν μέσω κρίσης. Το πρόβλημα είναι ότι λόγω της γενικότερης κατάστασης κανείς δεν ξέρει πόσο μπορεί η χώρα ν' αντέξει. Γιατί προφανώς είναι εύκολο να θεωρητικολογεί κανείς για τις αρχές του ανθρωπισμού και της φιλοξενίας, όντας μακρυά από τα προσφυγικά μονοπάτια. Το δύσκολο είναι να βρίσκεσαι στην πρώτη γραμμή του πυρός, χωρίς δομές και χρήματα ν' ανταπεξέλθεις στις ανάγκες των ανθρώπων που πρέπει να βοηθήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η στάση της Αυστρίας και των υπολοίπων χωρών της Ε.Ε. που βρίσκονται στα Βαλκάνια καταδεικνύει ότι η κοινοτική αλληλεγγύη είναι μια έννοια κενή. Δε είναι μόνο το κλείσιμο των συνόρων που προκαλεί αγανάκτηση. Είναι το ότι δε διστάζουν να παρακάμπτουν το κοινοτικό κεκτημένο, να καταπατούν αξιοπρέπειες και εθνικές ευαισθησίες με περισσή ευκολία, προκειμένου να ικανοποιήσουν τη διάθεση μερίδας των ψηφοφόρων τους. Και αυτό δείχνει πολλά.
Η Ε.Ε. δεν θα καταρρεύσει από την οικονομική κρίση. Θα διαλυθεί αν δεν ξεπεράσει το σκόπελο του προσφυγικού. Η χώρα μας δεν μπορεί να παίξει το ρόλο της Ιφιγένειας γι' άλλη μια φορά. Γι' αυτό επιβάλλεται να χρησιμοποιήσει το "μαστίγιο" που έχει στα χέρια της και ονομάζεται "βέτο", παραλύοντας τις δομές της Ε.Ε. αν χρειαστεί, έτσι ώστε όλοι ν' αναλάβουν τις ευθύνες τους. Θα είναι προς όφελος και της χώρας αλλά και της Ε.Ε. - δεν μπορεί κάποιοι να σχεδιάζουν διευρύνσεις όταν κοινές συμφωνίες καταπατούνται μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες από την υπογραφή τους. Λίγη σοβαρότητα και ευθικρισία είναι επιβεβλημένη. Εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Το ρεπορτάζ του γερμανικού Spiegel, λέει πολλά με λίγες λέξεις: «Η Ελλάδα τηρεί τις συμφωνίες, τα άλλα κράτη όχι» δηλώνει στο περιοδικό ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Νίκος Ξυδάκης, ενώ ο υπουργός Άμυνας της Αυστρίας Χανς Πέτερ Ντόσκοτσιλ τονίζει ότι η Γερμανία θα έπρεπε να την ευγνωμονεί, καθώς φροντίζει για την «συντονισμένη» κίνηση των προσφύγων προς τα σύνορά της.
Σ' αυτές τις δύο φράσεις συνοψίζεται όλη η αλήθεια. Η Ελλάδα λόγω θέσης σηκώνει ένα τεράστιο βάρος εδώ και αρκετό καιρό. Έχει φερθεί ανθρώπινα - κατά πλειοψηφία πάντα - σε ανθρώπους που συνωστίζονται στα νησιά της (και πλέον και στην ενδοχώρα της) με τους οποίους οι Έλληνες δεν έχουν σύγχρονα κοινά πολιτιστικά ή κοινωνικά στοιχεία. Βασικό βέβαια στοιχείο σ' αυτή την ανεκτική (συνολικά πάντα - γιατί απατεώνες και εκμεταλλευτές υπάρχουν και μάλιστα αρκετοί) στάση το ότι γνωρίζουν πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι προέρχονται από εμπόλεμες χώρες, υποφέρουν για έρθουν στην χώρα μας και δε θεωρούν την Ελλάδα ως τον τελικό προορισμό του ταξιδιού τους.
Από την άλλη οι χώρες της κεντρικής Ευρώπης έχουν "γεμίσει" από το προσφυγικό κύμα. Έχουν φτάσει και αυτές στα όριά τους και δεν μπορούν να δεχτούν άλλους. Προσοχή όμως: όταν λέμε όρια, εννοούμε τα όρια κοινωνικής ανοχής που υπάρχουν στις χώρες υποδοχές. Κακά τα ψέμματα τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα στην Αυστρία, την Γερμανία, το Βέλγιο και την Ολλανδία βλέπουν τους Σύριους και Ιρακινούς πρόσφυγες ως ένα κίνδυνο για τη λειτουργία του κοινωνικού τους κράτους (σε πρώτο βαθμό) αλλά και των αριθμό διαθέσιμων θέσεων εργασίας (σε δεύτερο βαθμό). Κατά περίεργο τρόπο οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (στις οποίες πάντως λίγοι πρόσφυγες θέλουν να καταλήξουν) φοβούνται ακριβώς το ίδιο πράγμα - δηλαδή την μείωση των διαθέσιμων θέσεων εργασίας στις "πλούσιες" ευρωπαϊκές χώρες και την μείωση των παρεχόμενων υπηρεσιών κοινωνικού κράτους, ενώ παράλληλα θεωρούν τους πρόσφυγες ως ένα κίνδυνο πολιτισμικής άλωσης (σε πρώτο βαθμό).
Έτσι φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση. Η Αυστρία, ως λαγός της Γερμανίας, παρακάπτοντας τις κοινές ευρωπαϊκές αποφάσεις, συγκέντρωσε τις υποσχέσεις των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων για "έλεγχο" της προσφυγικής ροής, παρακάπτοντας την χώρα μας. Έκανε δηλαδή όντως τη βρώμικη δουλειά, δεχόμενη το ρόλο του κακού, επιτρέποντας την ίδια στιγμή στην Γερμανία να φαίνεται σα να τηρεί τις συμφωνίες, τις οποίες όμως δεν μπορεί κανένα να υποχρεώσει να εφαρμοστούν, πλην του ίδιου της του εαυτού.
Έτσι η μόνη χώρα που εφαρμόζει πραγματικά τις συμφωνίες - γιατί στην ουσία δεν μπορεί να κάνει και διαφορετικά - είναι η χώρα μας. Η οποία έχει εγκλωβισμένους στην μικρή επικράτεια της 30-40 χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι δεν θέλουν να είναι εδώ και τους οποίους η ίδια δεν μπορεί να βοηθήσει, παρέχοντας τους τα στοιχειώδη. Τα όσα δε συμβαίνουν - με τη δημιουργία χώρων υποδοχής εκ του μηδενός σε χρόνο μηδέν και την επιβολή υποδοχής προσφύγων από διάφορες περιοχές χωρίς διαβουλέύσεις και τη σύμφωνη γνώμη των κατοίκων των περιοχών αυτών - δείχνουν ότι οδηγούμαστε σε μια "ντε φάκτο" λιβανοποίηση της χώρας, η οποία πρέπει ν' ανακοπεί. Μέχρι στιγμής έχουμε δείξει ως λαός αξιοθαύμαστη αντοχή εν μέσω κρίσης. Το πρόβλημα είναι ότι λόγω της γενικότερης κατάστασης κανείς δεν ξέρει πόσο μπορεί η χώρα ν' αντέξει. Γιατί προφανώς είναι εύκολο να θεωρητικολογεί κανείς για τις αρχές του ανθρωπισμού και της φιλοξενίας, όντας μακρυά από τα προσφυγικά μονοπάτια. Το δύσκολο είναι να βρίσκεσαι στην πρώτη γραμμή του πυρός, χωρίς δομές και χρήματα ν' ανταπεξέλθεις στις ανάγκες των ανθρώπων που πρέπει να βοηθήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η στάση της Αυστρίας και των υπολοίπων χωρών της Ε.Ε. που βρίσκονται στα Βαλκάνια καταδεικνύει ότι η κοινοτική αλληλεγγύη είναι μια έννοια κενή. Δε είναι μόνο το κλείσιμο των συνόρων που προκαλεί αγανάκτηση. Είναι το ότι δε διστάζουν να παρακάμπτουν το κοινοτικό κεκτημένο, να καταπατούν αξιοπρέπειες και εθνικές ευαισθησίες με περισσή ευκολία, προκειμένου να ικανοποιήσουν τη διάθεση μερίδας των ψηφοφόρων τους. Και αυτό δείχνει πολλά.
Η Ε.Ε. δεν θα καταρρεύσει από την οικονομική κρίση. Θα διαλυθεί αν δεν ξεπεράσει το σκόπελο του προσφυγικού. Η χώρα μας δεν μπορεί να παίξει το ρόλο της Ιφιγένειας γι' άλλη μια φορά. Γι' αυτό επιβάλλεται να χρησιμοποιήσει το "μαστίγιο" που έχει στα χέρια της και ονομάζεται "βέτο", παραλύοντας τις δομές της Ε.Ε. αν χρειαστεί, έτσι ώστε όλοι ν' αναλάβουν τις ευθύνες τους. Θα είναι προς όφελος και της χώρας αλλά και της Ε.Ε. - δεν μπορεί κάποιοι να σχεδιάζουν διευρύνσεις όταν κοινές συμφωνίες καταπατούνται μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες από την υπογραφή τους. Λίγη σοβαρότητα και ευθικρισία είναι επιβεβλημένη. Εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου