Εξελίξεις στο προσφυγικό: η "έξυπνη" Τουρκία και η "χαζή" Ελλάδα

Τελικά ο μόνος λαός στον οποίο πρέπει να βγάλει κανείς το καπέλο είναι οι Τούρκοι. Στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έριξαν μια ντουφεκιά, συνεργάστηκαν ουσιαστικά με τον άξονα και παρόλα αυτά κατάφεραν να βγουν αλώβητοι (μην πούμε νικητές). Έκαναν εισβολή στην Κύπρο, παραμένουν εκεί και παρόλα αυτά τα πράγματα κυλούν σα να μη συμβαίνει τίποτα - την ίδια στιγμή που η Κούβα και το Ιράν υφίστανται εμπάργκο για λιγότερα (ή για τίποτα). Τώρα χρησιμοποιούν τον πόλεμο στην Συρία για ν' ανοίξουν ενταξιακά κεφάλαια και συνομιλούν με την Μέρκελ έχοντας το πάνω χέρι - επιβάλοντας μάλιστα την ατζέντα τους πλήρως.Οι Τούρκοι βέβαια κάνουν τη δουλειά τους και την κάνουν καλά.
Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς ή μάλλον τι ΔΕΝ κάνουμε...
Καταρχήν επιτρέψαμε στο τουρκικό προξενείο στην Κομοτηνή να κάνει πλήρες παιχνίδι με τη μειονοτική ψήφο, και έτσι έχουμε - για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά - 4 μειονοτικούς βουλευτές στο κοινοβούλιο, με αποτέλεσμα η πλειοψηφία στην περιοχή (που είναι οι Χριστιανοί) να έχουν λιγότερους βουλευτές (2) στην περιοχή.
Κατά δεύτερον εδώ και 4 χρόνια ακολουθούμε για λόγους οικονομίας μια πιο "υπομονετική" τάση στο θέμα των τουρκικών παραβιάσεων του εναερίου χώρου της χώρας, για λόγους οικονομίας. Είναι προφανές βέβαια ότι το όλο ζήτημα δεν θα έπρεπε να υφίσταται, αλλά απ' τη στιγμή που υπάρχουν παραβιάσεις, οι αναχαιτήσεις είναι μονόδρομος...
Κατά τρίτον επιτρέπουμε (κατ' ουσίαν) σειρά τουρκικών προκλήσεων στο θέμα της υφαλοκρηπίδας (θυμηθείτε το θέμα με τις τουρκικές έρευνες για πετρέλαιο στο Αιγαίο), κρατώντας (παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες) μια παθητική στάση στο θέμα της ΑΟΖ.
Κατά τέταρτον, φτάσαμε στο σημείο ν' ανεχόμαστε τουρκικές προκλήσεις και αμφισβητήσεις εντός της ελληνικής Βουλής (θυμηθείτε το σχετικό περιστατικό εδώ) - μια στάση που ξεκίνησαν επί του ανεκδιήγητου Ευάγγελου Βενιζέλου και συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Και φτάνουμε στο σήμερα.
Όπου οι Ευρωπαίοι μας "προτείνουν" κοινές περιπολίες στο Αιγαίο με τους Τούρκους - την ίδια ώρα που κλείνουν το μάτι στην κατάργηση της βίζας (που στην πράξη σημαίνει ελευθερία κινήσεων στους Τούρκους εντός της Ε.Ε.), εγκαλώντας μας για τη φύλαξη των συνόρων της χώρας μας, κάτι που όχι μόνο είναι απαράδεκτο ως σκέψη αλλά και εθνικά επιζήμιο.
Για την ώρα - φυσιολογικά- αρνούμαστε ως χώρα αλλά αν αργότερα κάποιο παρόμοιο θέμα τεθεί κάτω από το τραπέζι σε σύνδεση με κάποια δόση, ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι η κυβέρνηση δε θα δεχτεί να κάνει μια "μικρή" ή μεγάλη υποχώρηση; Ήδη ο Γιούνκερ ανασκεύασε και αντί για "κοινές περιπολίες" ζητάει "κοινές δράσεις", που όμως (και σύμφωνα με το "white paper" της πρόσφατης συνόδου για το προσφυγικό) υπονοεί τις κοινές περιπολίες.
Αντί δηλαδή η χώρα μας να απαιτήσει και να πάρει ουσιαστικά ανταλλάγματα για το ότι είναι η πρώτη γραμμή άμυνας της Ε.Ε. για το προσφυγικό κύμα, παραμένει θύμα των καταστάσεων, την ίδια ώρα που η Τουρκία αναμένεται να πάρει τεράστια χρηματικά και ενταξιακά ανταλλάγματα με άνοιγμα κεφαλαίων που η πιο πρόσφατη έκθεση του ευρωκοινοβουλίου δεν θα επέτρεπε ούτε καν να συζητηθούν...
Δεν είναι τυχαίο ότι λόγω Μνημονίου, η Κύπρος βρέθηκε σε δυσχερή θέση και έκανε πολλά βήματα υποχώρησης - και απ' ότι φαίνεται οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε ένα σχέδιο, μπροστά στο οποίο το σχέδιο Ανάν, φαντάζει σχέδιο αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων.
Παρόμοια και η χώρα μας, τα τελευταία 5 χρόνια έχει κάνει σειρά υποχωρήσεων σε όλα τα εθνικά θέματα.

Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να μπει και ένα στοπ και να γίνει επιτέλους ανάληψη ευθυνών. Θα γίνει όμως;
(Το σκίτσο που βρίσκετε ακριβώς από πάνω εκφράζει μια από τις απορίες μας...Ποιος είναι ο ρόλος των "πλούσιων" χωρών του Κόλπου στο προσφυγικό από χώρες τις Μέσης Ανατολής; Γιατί δε προσπαθούν ν' απαλύνουν τον πόνο των συνανθρώπων μας και αυτοί, ιδιαίτερα εφόσον αυτοί οι πληθυσμοί είναι πιο κοντά πολιτιστικά και θρησκευτικά σ' αυτούς; Γιατί πρέπει να σηκώσει πλήρως το βάρος η Ευρώπη)