Τα παιχνίδια ΔΝΤ - Γερμανίας και το πως επηρεάζεται η Ελλάδα

Με τον Γιούνκερ να διαρρέει "λύσεις" για την Ελλάδα, τον Βαρουφάκη να δηλώνει "τρομοκρατημένος" για την κατάσταση της οικονομίας και τις πολιτικές δυνάμεις στο εσωτερικό της χώρας (συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ) να μην έχουν αποφασίσει ακόμα τι θέλουν και τι θεωρούν "καλό" για την Ελλάδα, τα πράγματα δείχνουν το λιγότερο επικίνδυνα για την οικονομία.

Μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες αναλύσεις για το πως τα πολιτικά παιχνίδια μεταξύ ΔΝΤ - Γερμανίας και Ουάσινγκτον επηρεάζουν την χώρα μας (και επηρεάζουν τις πιθανότητες μιας ενδεχόμενης) δημοσιεύτηκε στο "Παρόν" και την αναδημοσιεύουμε:

"Δεν είναι η Ελλάδα που φταίει για το ότι τρεις μήνες τώρα δεν έχουν μπορέσει να καταλήξουν σε συμφωνία οι δύο πλευρές. Δεν είναι τόσο δυνατή για να μπορεί να αντιστέκεται στις ορέξεις των δύο ανταγωνιστών, του ΔΝΤ (της Ουάσινγκτον, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους) και της Γερμανίας.

Με ζητούμενο το ποιος θα έχει τον έλεγχο της Ευρώπης. Και το μεν Βερολίνο έχει δώσει το στίγμα αυτά τα τελευταία πέντε χρόνια, που είναι απόλυτα ξεκάθαρο: Να οδηγήσει το τρένο της ΕΕ προς μια Γερμανική Ευρώπη, κάτι που το έχει καταφέρει μέσα από τη σύμπτωση (;) να είναι δεξιές οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών της ΕΕ, με μοναδική παραφωνία αυτήν την περίοδο την Ελλάδα. Αυτήν τη γερμανική παντοκρατορία, που έχει επιβληθεί μέσα από την οικονομική κυριαρχία, με την οποία το Βερολίνο έχει αποκτήσει και την πολιτική κυριαρχία, επιχειρεί να ανατρέψει η πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη μέσω του ΔΝΤ, στο οποίο άνοιξε την πόρτα της Ευρώπης στο άψε - σβήσε το δικό τους παιδί, ο Γιώργος Παπανδρέου, μόλις ανέλαβε πρωθυπουργός. Και από τότε η Ουάσινγκτον παίζει με πλήρη άνεση το δικό της παιχνίδι. Και η μάχη για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι συνεχίζεται πάνω στην πλάτη της Ελλάδας, με τον ελληνικό λαό να είναι το θύμα της σύγκρουσης των δύο... βουβαλιών. Μόλις προχθές το βράδυ ο κ. Τόμσεν, από την έδρα του ΔΝΤ, την ώρα που η ατμόσφαιρα έδειχνε ότι η περιθρύλητη συμφωνία-λύτρωση είναι θέμα ημερών, δήλωσε ότι η Ελλάδα δεν έχει κάμει αυτά για τα οποία έχει δεσμευθεί, επομένως από τη δική τους πλευρά συμφωνία δεν μπορεί να υπάρξει. Και μας παρέπεμψε στο Βερολίνο, επιβεβαιώνοντας την κόντρα που έχουν μεταξύ τους, όπου ο ένας εκβιάζει τον άλλο, παίζοντας πάνω στην πλάτη μας. Για τη Γερμανία ο πονοκέφαλος είναι η αριστερή κυβέρνηση που εξέλεξε πριν από τρεις μήνες ο ελληνικός λαός, καταδικάζοντας τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά (ο καθένας είχε διαφορετικό ρόλο). Το Βερολίνο τρέμει στην ιδέα να προκύψουν κι άλλοι Τσίπρες στην Ευρώπη, γι' αυτό και μέσα από τη χρηματοδοτική ασφυξία προσπαθεί να γονατίσει τον Τσίπρα, ώστε να γίνει παράδειγμα προς αποφυγή και να μην ανθήσουν άλλες αριστερές κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Ο σπόρος που έριξε ο έλληνας πρωθυπουργός είχε αρχίσει να φυτρώνει στην Ιταλία με τον Ρέντζι και στην Ισπανία με τους Podemos. Αμέσως, όμως, επιστρατεύτηκε ο Ντράγκι, ο οποίος άνοιξε την κάνουλα της ΕΚΤ με την απόφαση περί ποσοτικής χαλάρωσης -πρόκειται για κάποια δισεκατομμύρια για κάθε χώρα-, και συμμορφώθηκαν προς τις υποδείξεις. Ο Ρέντζι ανέκρουσε πρύμνα και στους Podemos σήμανε οπισθοχώρηση... Να σημειώσουμε ότι η Ελλάδα αποκλείστηκε από το πακέτο Ντράγκι μέχρι να απαλλαγεί από τον Τσίπρα! Στη μάχη και οι... αριστεροί της Ουάσινγκτον! Κατ' αρχάς, για να μην παραπλανάται ο κόσμος από στημένα ρεπορτάζ που ισχυρίζονται ότι το ΔΝΤ θα φύγει από την Ευρώπη μόλις οι χώρες που έχουν πάρει δάνεια από αυτό τα επιστρέψουν, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Το ΔΝΤ ήρθε για να μείνει, και όχι από φιλευσπλαχνία για την Ελλάδα. Μέσω του Ταμείου οι ΗΠΑ ξέρουν από πρώτο χέρι σε ποια οικονομική κατάσταση είναι η κάθε χώρα της ΕΕ. Και δεν είναι μόνο το ΔΝΤ το μάτι και το αυτί της Αμερικής στην Ευρώπη. Είναι και η ομάδα των... αριστερών καθηγητών που έχουν στενούς δεσμούς με τα κέντρα των ΗΠΑ. Και μέσω αυτών επιβάλλουν πολιτικές στις ευρωπαϊκές χώρες, όπου προσλαμβάνονται ως σύμβουλοι και παίρνουν μέρος σε διαπραγματεύσεις. Και δεν μιλάμε καθόλου αόριστα. Σήμερα βρίσκονται κοντά στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, εκτός από τον Γιάνη Βαρουφάκη (με τον οποίο γνωρίστηκε στο Τέξας, όπου είχε πάει για να μιλήσει όταν ήταν στην αντιπολίτευση, και από τότε τον έχει κοντά του, ενώ μετά τις εκλογές τού ανέθεσε το υπουργείο Οικονομικών), ο Τζ. Γκαλμπρέιθ, ο Κρούγκμαν, ο Στίγκλιτς και άλλοι, οι οποίοι επηρεάζουν τις αποφάσεις. Δεν θα ήταν εκτός πραγματικότητας αν έλεγε κανείς ότι όλοι αυτοί είναι το μακρύ χέρι της Ουάσινγκτον στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θυμίζουμε ότι τους πρώτους μήνες μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, όταν ο Παπανδρέου ανέλαβε πρωθυπουργός, είχε φέρει όλους αυτούς τους σοφούς, που αποχώρησαν όταν άρχισε να καταρρέει. Και ξαφνικά επανεμφανίστηκαν μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Στο πώς και το γιατί οι απαντήσεις μπορεί να είναι πολλές. Κι εδώ θα μπορούσε να διερωτηθεί κανείς, για ποιον λόγο ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης, στα Eurogroup και στις συναντήσεις του με ξένους συναδέλφους του, και κυρίως με τον Σόιμπλε και τον Ντάισελμπλουμ, κατά την ακραία πόλωση στη Σύνοδο στη Ρίγα, ύψωνε τους τόνους σε τέτοιο βαθμό, που προκαλούσε συγκρούσεις, και ζημιωμένη στο τέλος έβγαινε η χώρα μας; Από αυτήν την αναταραχή ποιος ήταν ο ωφελημένος;"