Η Ζωή (Κωνσταντοπούλου) και η καινούργια κατάσταση στην Βουλή

Η εκλογή της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην Προεδρία της Βουλής αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες κυβερνητικές εκπλήξεις, δεδομένου του διευρυμένου ρόλου που είχε στην αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ για περίπου 2 1/2 χρόνια. Για πολλούς θεωρήθηκε ως "τιμητική αποστρατεία" δεδομένων των συγκρουσιακών τάσεών της με ό,τι "ζούσε και ανέπνεε" εντός του Κοινοβουλίου. Υπήρχε η πίστη ότι βγάζοντας την από το κυβερνητικό κάδρο, τα πράγματα θα ήταν πιο "ήπια" για όλους.

Η εκλογή της ήταν πανηγυρική (ψηφίστηκε εξάλλου από παραπάνω από 230 βουλευτές) και η ορκομωσία της πάνδημη. Αλλά από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι τα πράγματα δεν θα ήταν καθόλου ήρεμα, αφού εκείνη φάνηκε έτοιμη να βάλει τάξη στο μπάχαλο που επικρατούσε στην Βουλή.

Αυτό όπως ήταν αναμενόμενο δεν άρεσε σε πολλούς - εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ.

Η αλήθεια είναι ότι από την αποχώρηση του Απόστολου Κακλαμάνη από την Προεδρία της Βουλής και μετά, φάνηκε έντονα η κοινοβουλευτική κατρακύλα - αντανάκλαση της έντονης πολιτικής σήψης στην χώρα μας. Η Βουλή λειτουργούσε χωρίς πρόγραμμα, οι συζητήσεις ήταν λίγες και βασισμένες σε λεκτικά τρικ, τα νομοσχέδια περνούσαν νύχτα και χωρίς την απαραίτητη προπαρασκευή, για να μη μιλήσουμε για τις τροπολογίες που έπεφταν σωρηδόν και σε άσχετα νομοσχέδια. Το ρουσφέτι προσλήψεων έπεφτε σύννεφο, τα γραφεία μοιράζονταν σε όλες και όλους (η δωρεάν και αιώνια γραμματειακή υποστήριξη σε όλους ήταν μια μόνιμη και γενική παραχώρηση βασισμένο σ' ένα κανονισμό που δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί "πρώην"), ενώ οι επιτροπές (μόνιμες και έκτακτες) λειτουργούσαν ως πηγή χαρτζιλικιού και μόνο - μην παράγοντας αποτελέσματα ή χρήσιμα συμπεράσματα. 

Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι όλα τα παραπάνω δεν ήταν μόνο ευθύνη του Προεδρείου - ήταν και των κομμάτων αλλά και του γενικού χαμηλού επιπέδου των βουλευτών που προτιμούν να περνούν τον χρόνο τους στο καφενείο της Βουλής ή στα τηλεοπτικά παράθυρα παρά ν' ασχολούνται με το κοινοβουλευτικό τους έργο.

Και έτσι ήρθε η Ζωή.

Προσεγγίζοντας τα πράγματα από την πλευρά ατόμου που ανήκει στις παρυφές του αυτιστικού φάσματος,  επιδεικνύει τη αδιαμφισβήτητη ευφυΐα της (εφευρίσκοντας συχνά νέους τρόπους να εκνευρίζει τους πολιτικούς αρχηγούς), δείχνει θρησκευτική προσήλωση στην τήρηση του κανονισμού (με εξαίρεση τον μη απαραίτητο σχολιασμό όλων των λεχθέντων με τα οποία προσωπικά διαφωνεί), επιστρέφει νομοσχέδια που έχουν άσχετες τροπολογίες, δείχνει την αγάπη της σ' αυτούς που συμπαθεί και μηδενική ανοχή σε όσους τολμούν να ξεπεράσουν τα εσκαμμένα, θέλει να συμμετέχει (και να προεδρεύει) στις επιτροπές που θεωρεί σημαντικές, ζητάει την παρουσία όλων των βουλευτών στις συνεδριάσεις της ολομέλειας (η εμμονή της σ' αυτό έχει προκαλέσει εκνευρισμό σε πολλούς συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους που είχαν μάθει αλλιώς) και φαίνεται αποφασισμένη να χτυπηθεί με το πολιτικό ιερατείο όσο αφορά την παρουσία του και τη λειτουργία του στον χώρο που θεωρεί πλέον δικό της "ζωτικό" χώρο - την Βουλή.

Οι αντιπολιτευόμενες εφημερίδες κάνουν επιθέσεις συνεχώς, "κύκλοι του Μαξίμου" εκφράζουν τη δυσφορία τους και γενικώς υπάρχει μια διαδικασία αποδόμησής της.
Η Ζωή όμως αντέχει. Εξωστρεφής εκεί που θέλει, φωνακλού - έχοντας ένα καινούργιο προσωπικό στοίχημα: τις επιτροπές χρέους και των Γερμανικών αποζημιώσεων. Μακάρι - ξεπερνώντας τις όποιες εστίες μικροπολιτικής αντιπαράθεσης που σίγουρα θα προκύψουν - να πετύχει.

Όπως επίσης μακάρι να πετύχει και το ξεκαθάρισμα και η βελτίωση της κοινοβουλευτικής συμπεριφοράς και του έργου - ουσία δηλαδή και μακρυά από δήθεν απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς τύπου "βιβλιοπώλη". Για να έχουμε επιτέλους μια Βουλή αντίστοιχη του πολιτισμού - που θα πρέπει - να έχουμε και να υπάρξει μια αλλαγή προς το καλύτερο για το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας.