Η αλλαγή Βαρουφάκη - Τσακαλώτου και η "αλλαγή πλεύσης" στην διαπραγμάτευση

Και μέσα σ' όλα τ' άλλα, έχουμε την "υποβάθμιση" του Γ. Βαρουφάκη, ο οποίος από πρωταγωνιστής θα γίνει κομπάρσος στις συνομιλίες - στο ανώτατο επίπεδο - με την τρόικα. Ήταν μάλλον κάτι το αναμενόμενο, αφού τον τελευταίο καιρό, η Γερμανία και το ΔΝΤ ζητούσαν μετ' επιτάσεως την απομάκρυνσή του από το υπουργείο. Κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να συμβεί (φυσικά) και έτσι ο Πρωθυπουργός αποφάσισε (για να μην τους εκνευρίζει πολύ - πολύ) να κάνει μια ακόμα υποχώρηση και να τον αντικαταστήσει - στις συνομιλίες αρχικά - με τον Ε. Τσακαλώτο, που και κουστούμια φοράει και πιο συζητήσιμος δείχνει.
Η αλήθεια βέβαια κρύβεται αλλού. Όπως είπε σωστά σε συνέντευξή του ο γραμματέας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κορωνάκης "Στον Γ. Βαρουφάκη προσωποποιείται η πίεση για να ηττηθεί η γραμμή της κυβέρνησης". Η κυβέρνηση επιμένει, ο Γ. Βαρουφάκης παραείναι αντιδραστικός (παρότι για να πούμε και του στραβού το δίκιο παραείναι ταυτόχρονα ευγενής για τα όσα ακούει) και λόγω του προφίλ που έχει δώσει προς τα έξω, είναι ο πιο εύκολος στόχος τόσο των ΜΜΕ όσο και των ξένων "θεσμικών".

Η ουσία βέβαια είναι άλλη: η κυβέρνηση έχει κάνει ήδη τεράστια βήματα προς τα πίσω. Ναι στις ιδιωτικοποιήσεις, καθυστέρηση στην αύξηση του κατώτατου μισθού, η 13η σύνταξη δεν έχει ακόμα θεσμοθετηθεί, οι αντικειμενικές δεν έχουν ακόμα μειωθεί και ο ΕΝΦΙΑ παραμένει "ενεργός", η αύξηση του ΦΠΑ είναι συζητήσιμη ενώ και η "νέα" ΕΡΤ - πιο πολύ με σύμπτηξη ΕΡΤ και ΝΕΡΙΤ μοιάζει παρά μ' αυτό που περιμέναμε να δούμε.

Αυτοί που δεν έχουν κάνει βήμα πίσω (ακόμα και στα θέματα της επιστροφής των κερδών από τα ελληνικά ομόλογα και του αρχικού κεφαλαίου το ΤΧΣ τα οποία δεν θα έπρεπε να έχουν καμία σύνδεση με διαπραγματεύσεις και νέα δάνεια) είναι οι "θεσμοί" - τρόικα. Έχουν στυλώσει τα πόδια και περιμένουν, πετώντας φελλούς στο βαρέλι όπως στην διαφήμιση του Jack Daniels, να τελειώσουν τα χρήματα της χώρας.

Όσο τα χρήματα από την Ρωσία (ή την Κίνα ή απ' όπου θέλει ο καθένας από μας/σας) καθυστερούν, τόσο μεγαλώνει η πιθανότητα η χώρα μας να οδηγηθεί σ' ένα πιστωτικό γεγονός εντός ευρωζώνης. Ένα πιστωτικό γεγονός που έχει συμβεί στην πραγματικότητα εδώ και καιρό, αλλά που απλά περιμένουμε την τυπική επιβεβαίωσή του.

Αυτό καταδεικνύει την τραγικότητα της ευρωζώνης. Τόσες χώρες, τόσοι "θεσμοί" και ένα ΔΝΤ-μπαλαντέρ, περιμένουν από την φτωχή Ελλάδα να κρατήσει ψηλά τη σημαία για κάτι που - απ'ότι φαίνεται - δεν αξίζει να υπάρχει όπως υπάρχει. Μηδενική αλληλεγγύη εντός κοινού νομίσματος που υφίσταται ώστε να μπορεί η Γερμανία να εξάγει εύκολα προϊόντα και να δανείζεται με χαμηλά επιτόκια. Όλοι αυτοί περιμένουν από την Ελλάδα να υποχωρήσει ώστε να κάνει "hi five" ο Σόιμπλε με τον Ντάισενμπλουμ και να πάνε ύστερα να φάνε σατωμπριάν στα high-class ρεστοράν των Βρυξελλών για να γιορτάσουν την ελληνική υποχώρηση.

Το αύριο θα είναι δυσοίωνο για την Ευρώπη αν δεν υπάρξει μια ουσιαστική κίνηση καλής θέλησης από τους "θεσμούς" - και φυσικά το θέμα δεν έχει να κάνει με το αν η λίστα "Βαρουφάκη" είναι σωστή ή λάθος, εκτενής ή συμπτυγμένη. Όπως σωστά τοποθετείται ο κ. Κορωνάκης, "Η χώρα έχει καταθέσει αναλυτική λίστα μεταρρυθμίσεων πολλές φορές και με πάρα πολλές εναλλακτικές. Αυτό που ισχύει, όμως, δεν είναι ότι δεν είναι έτοιμη η διαπραγματευτική ομάδα, αλλά ότι το περιεχόμενο των μεταρρυθμίσεων που καταθέτουμε -ακόμα και αν πιάνει τους στόχους για πρωτογενή πλεονάσματα-, δεν περιλαμβάνει μνημονιακά μέτρα, μέτρα ακραίας λιτότητας και ύφεσης. Και εδώ έχουμε μια πολιτική σύγκρουση επί του περιεχομένου. Νομίζω ότι το ζήτημα, στο σύνολο της διαπραγμάτευσης, είναι κυρίως πολιτικό και όχι οικονομικό..."

Τα πράγματα είναι απλά. Ο Βαρουφάκης και τα μέτρα του δεν αρέσουν. Γι' αυτό και ο Τσίπρας τον αλλάζει και τον κάνει Τσακαλώτο... Αν αλλάζει μόνο το πρόσωπο έχει καλώς. Αν προχωρήσει και στα μέτρα όμως, τότε τα πράγματα δεν θα είναι καλά. Και για τον Τσίπρα και κυρίως για την χώρα...

Προσφυγιά, μετάναστευση και η "κοιμισμένη" Ευρώπη

Είναι απορίας άξιο το πως μια ολόκληρη Ευρώπη, που υποστήριξε την πτώση του Καντάφι, τους "επαναστάτες" της Συρίας και τη συνεχιζόμενη καταστροφή στο Ιράκ, πιάστηκε κυριολεκτικά "στον ύπνο", με αποτέλεσμα να μην έχει κάνει επαρκείς σχεδιασμούς για να προλάβει το αναμενόμενο - και ολοένα και περισσότερο διογκούμενο - κύμα μετανάστευσης.
Είναι πραγματικά θλιβερό - και αποδεικτικό ταυτόχρονα της τάσης "στα καλά μαζί - στα κακά χώρια" που επικρατεί εντός της Ε.Ε. - ότι κάτι το οποίο φαινόταν ως σχεδόν σίγουρο, έμεινε χωρίς ένα πλάνο αντιμετώπισης, αφήνοντας την χώρα μας (κυρίως), την Ιταλία και την Μάλτα, ν' αντιμετωπίσουν ένα τεράστιο προσφυγικό κύμα, χωρίς να διαθέτουν τις απαραίτητες υποδομές και οικονομικούς πόρους για ν' ανταπεξέλθουν, ενώ επέτρεψε και σε μια ομάδα χωρών να παρακάμψει τις κοινές αποφάσεις χαράσσοντας δική τους πολιτική εις βάρος της χώρας μας.
Ο ανθρώπινος πόνος ξεχειλίζει - για την πλειοψηφία των προσφύγων - και δεν μπορεί κανείς να μείνει ασυγκίνητος στο δράμα που εξελίσσεται μπροστά μας. Από την άλλη όμως δεν μπορεί κανείς παρά να προβληματιστεί έντονα για τα όσα συμβαίνουν: ανεπάρκεια υποδομών, άνθρωποι που αφήνονται στην τύχη τους - έχοντας υπομείνει μεγάλα ταξίδια σε ανθυγιεινές συνθήκες - χωρίς στέγη - τροφή - υγειονομικό έλεγχο, ανεπαρκείς ελεγκτικοί μηχανισμοί ώστε να γνωρίζει κανείς πόσοι έρχονται από που και τι στόχο έχουν σε συνδυασμό με την εμφανή κυβερνητική αμηχανία δεν είναι καλοί οιωνοί για τη συνέχεια.
Σε εποχές ευμάρειας η ανακατανομή πόρων θα ήταν άμεση και επιβεβλημένη: η χώρα όμως βρίσκεται σε τραγική οικονομική κατάσταση, οι κοινωνικές αντοχές είναι μηδενικές και δεν υπάρχουν περιθώρια για ανοίγματα. Από την άλλη η άγνοια της κοινωνίας για το "ποιόν" των προσφύγων (με το θέαμα να προκαλεί φόβο και δέος - αδικαιολόγητα τις περισσότερες φορές - σε πολλούς), για τους οποίους δεν υπάρχει "δέσιμο" σε επίπεδο έθνους ή θρησκείας ή κουλτούρας, δεν επιτρέπει μια "χαλαρή" αντιμετώπιση της κατάστασης. Οι εποχές είναι δύσκολες ακόμα και για μια ευαίσθητη, "αριστερή" κυβέρνηση.
Η σύγκληση συνόδου της Ε.Ε. για το θέμα ήταν τραγικά καθυστερημένη και ο "τριπλασιασμός" των κονδυλίων αν και θετική ως κίνηση είναι πιθανότατα ανεπαρκής, αφού τα χρήματα μόνο δεν αρκούν: οι πρόσφυγες θα πρέπει να "μοιραστούν" σε πολλές χώρες ώστε να υπάρχει αναλογική κατανομή βαρών, θα πρέπει να δημιουργηθούν επαρκείς χώροι διαμονής - μαζί με την απαραίτητη φύλαξη και προστασία, ενώ την ίδια στιγμή θα πρέπει να εφαρμοστούν πολιτικές που να διακόψουν την ακατάσχετη προσφυγική ροή με παράλληλη δημιουργία πλάνου για την επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους, τη εγγύτερη δυνατή χρονική στιγμή.
Η μέχρι τώρα στάση της Ε.Ε. δείχνει ότι οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών δεν απέτυχαν μόνο κατά τη δημιουργία του ευρώ αλλά και στη άσκηση εξωτερικής - όσο και εσωτερικής - πολιτικής. Ας θυμηθούμε ότι πέρσυ είχαμε το ναυάγιο του Φαρμακονησιού - για την αποφυγή επανάληψής του είχαμε πολλά λόγια και λίγες πράξεις. Τώρα βρισκόμαστε σε χειρότερη κατάσταση...Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι πολύ αργά - για όλους...

Δυο λόγια για τον αγωνιστή της δημοκρατίας Γιάννη Κλωνιζάκη

Την Τρίτη έφυγε για το τελευταίο ταξίδι ο αγωνιστής της δημοκρατίας Γιάννης Κλωνιζάκης. Συμμέτοχος και σύντροφος του Αλέκου Παναγούλη στην κορυφαία (πλην της εξέγερσης του Πολυτεχνείου) αντι-δικτατορική ενέργεια (την απόπειρα του δικτάτορα Παπαδόπουλου), δικάστηκε και βασανίστηκε από την Χούντα. Μετά τη δικτατορία διετέλεσε δήμαρχος Χανίων, ενώ μετά ιδιώτευσε για μεγάλο χρονικό διάστημα παραμένοντας μακρυά από την κεντρική πολιτική σκηνή, παραμένοντας ενεργός σε κοινωνικούς αγώνες. Με αφορμή το θάνατο του σπουδαίου αυτού ανθρώπου και αληθινού αγωνιστή της Δημοκρατίας, αντιγράφουμε ένα κείμενο από το διαδίκτυο από την τοπική εφημερίδα των Χανίων, "Αγώνας της Κρήτης". Περισσότερα γι' αυτόν μπορείτε να βρείτε εδώ.

"Σήμερα σε αυτήν την πόλη, στη Χαλέπα συγκεκριμένα, τελείται μια κηδεία. Ένας άνθρωπος που υπήρξε – συγνώμη για το κλισέ, αλλά πρόκειται για μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που ο όρος δικαιώνεται απόλυτα – γνήσιο τέκνο των κοινωνικών αγώνων του τόπου του, απεβίωσε ήσυχα κι απλά. Δεν έζησε όμως έτσι.
Αντιθέτως, η ζωή του υπήρξε ξεχωριστή, επειδή για πάντα την συντρόφευε ένα ανδραγάθημα. Και τα ανδραγαθήματα, δεν έχουν σχέση με την ησυχία, ούτε είναι απλά πράγματα. Ο Γιάννης Κλωνιζάκης ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που το αίμα τους έβραζε για δικαιοσύνη, όταν βασίλευε η αδικία. Από αυτούς που νιώθουν από μόνοι τους ένα χρέος να κάνουν κάτι, να ανταποκριθούν σε μια ευθύνη που αυτοί την αισθάνονται προσωπική, να σηκώσουν ένα βάρος που τους φόρτωσε μονάχα η συνείδησή τους. Δεν τον διέταξε κανείς να πάει να σκοτώσει έναν τύραννο, δεν τού ‘λαχε ο κλήρος, δεν αναγκάστηκε, ούτε έτυχε να είναι αυτός.
Το μόνο τυχαίο της υπόθεσης ήταν πως μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που ευδοκιμούσε η αντίληψη περί μιας ηθικής υποχρέωσης να αφήνουμε τον κόσμο καλύτερο από αυτόν που βρήκαμε. Ως κληρονόμος αυτής της αντίληψης, έκανε κάτι πολύ παρά πάνω από αυτό που του αναλογούσε, σύμφωνα ίσως με μια λελογισμένη και αποστασιοποιημένη από την εποχή οπτική. Εν πάση περιπτώσει όμως, η απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα, είναι μία από εκείνες τις πράξεις που ανανέωσαν και εμπλούτισαν την παράδοση των κοινωνικών αγώνων, επικαιροποιώντας την για τις αμέσως επόμενες γενιές.
Για εμάς δηλαδή, ανεξαρτήτως πολιτικής και ιδεολογικής αφετηρίας. Διότι μια κορυφαία πράξη αντίστασης, ακόμα κι αν είναι τόσο σύγχρονη όσο αυτή που έκανε ο Γιάννης Κλωνιζάκης, απλά μας υπερβαίνει και μας επαναφέρει στα βασικά:
Αντίσταση, Αλληλεγγύη, Αξιοπρέπεια."

Δεκαπέντε + ένα επαγγέλματα που χάθηκαν ή είναι υπό εξαφάνιση

Σήμερα έχουμε μια διαφορετική ανάρτηση σα διάλειμμα των πολιτικών ειδήσεων που μας απασχολούν συνεχόμενα τον τελευταίο καιρό. Αποτελεί μια προσαρμογή μιας πρόσφατης δημοσίευσης του newsbeast.gr, με ορισμένες δικές μας προσθήκες - δοσμένες με χιουμοριστικό τρόπο.

Κομματάρχης 

Ο κομματάρχης αποτελούσε παραδοσιακό αξεσουάρ παλαιότερων εκλογικών αναμετρήσεων και αν και υφίσταται ακόμα, δεν έχει τη συχνότητα ούτε τη δύναμη που είχε παλαιότερα: ο ρόλος του κομματάρχη ήταν να εκπροσωπεί εκατοντάδες ψηφοφόρους σε υποψηφίους βουλευτές, υποσχόμενος την ψήφο τους με αντάλλαγμα εξυπηρετήσεις και βολέματα. Τις περισσότερες φορές βέβαια οι κομματάρχες "τακτοποιούσαν" τις προσωπικές τους υποθέσεις, δικαιολογώντας την μη εξυπηρέτηση των ψηφοφόρων σε ανωτέρα βία. Ο εν λόγω χαρακτήρας ενέπνευσε πολλές φορές σεναριογράφους του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, με χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις του "Κοσμά Σκούταρη" (Δ. Παπαγιαννόπουλος στο "Τζένη Τζένη"), του "Σπύρου Δαλέγκου" (Α.Μαλλιαγρός στο "Οι 900 της Μαρίνας") και του "Θόδωρου Γρούεζα" (Δ.Παπαγιαννόπουλος στο "Υπάρχει και Φιλότιμο").

Γανωτής



Κουβαλώντας στην πλάτη του τα εργαλεία της δουλειάς, συνήθιζε να καλεί με την τραχιά, από το παίδεμα, φωνή του τις νοικοκυρές να φέρουν τα μπακίρια τους για γάνωμα. Τα χάλκινα οικιακά σκεύη, όπως τα ταχριά, τα καζάνια, τα κουτάλια, τα πιρούνια χρειάζονταν, συχνά πυκνά, γαλβανισμό και στίλβωμα με κασσίτερο, ή αλλιώς γάνωμα.

Όταν προέκυπτε πελατεία, ο γανωτής, έστηνε την γκαζιέρα του στην αυλή του σπιτιού, έλιωνε τον κασσίτερο, κι αφού καθάριζε καλά το σκεύος, άλειφε το εσωτερικό του με σπίρτο και το τρίβε με κουρασάνι (τριμμένο κεραμίδι). Στη συνέχεια, κράταγε το σκεύος με την τσιμπίδα πάνω από τη φωτιά και έριχνε μέσα το νησιαντήρι (χλωριούχο αμμώνιο), για να στρώσει καλύτερα το καλάι( κασσίτερος) πάνω στο χάλκωμα. Το άπλωνε σ’ όλη την επιφάνεια του σκεύους μ’ ένα χοντρό βαμβακερό ύφασμα και στη συνέχεια το βουτούσε σε μια λεκάνη με κρύο νερό, που του έδινε η νοικοκυρά του σπιτιού.Το τελικό σκούπισμα γινόταν με βαμβάκι ώστε να αποκτήσει το σκεύος την απαραίτητη γυαλάδα. Το «γάνωμα», το οποίο επιβαλλόταν για λόγους υγείας, κυρίως στα σκεύη που χρησιμοποιούσαν στο μαγείρεμα, προσέφερε  πελατεία ολόκληρο το χρόνο.

Αν και το επάγγελμα του γανωτή ακολούθησαν πολλοί τεχνίτες στη συνέχεια, οι πρώτοι που το εξάσκησαν ήταν οι τσιγγάνοι. Σήμερα βέβαια τον χαλκό αντικατέστησε το ανοξείδωτο ή και το πιο σύγχρονο κεραμικό, οπότε η επικασσιτέρωση είναι περιττή. Τα λίγα εναπομείναντα τέτοια σκεύη, που κληροδοτήθηκαν στις νεότερες γενιές, κρεμιούνται σε τοίχους ή κοσμούν τις βιτρίνες, κυρίως  εξοχικών κατοικιών 

Αβδελλάς

Έχοντας τις ρίζες του στον 19ο αιώνα, το επάγγελμα του αβδελλά, συντηρήθηκε μέχρι και τα μισά του προηγούμενου, όσο οι βδέλλες χρησιμοποιούνταν ακόμα για θεραπευτικούς σκοπούς. Σε περιπτώσεις πίεσης ή πονοκεφάλων, οι βδέλλες ήταν το «εργαλείο» για τις τοπικές αφαιμάξεις. Οι πρώτοι που εξάσκησαν  το εν λόγω επάγγελμα, ήταν οι αθίγγανοι, οι οποίοι έμπαιναν ξυπόλητοι στα νερά και συνέλεγαν τις βδέλλες με τα χέρια. Στη συνέχεια τις τοποθετούσαν, συνήθως ανά δυάδες, σε μικρά βαζάκια, τα οποία διέθεταν προς πώληση.

Αχθοφόρος ή χαμάλης

Σαν να βγήκαν από ξεθωριασμένη καρτ ποστάλ , οι εναπομείναντες του είδους, τριγυρίζουν μέχρι και σήμερα με το καρότσι τους σε σταθμούς λεωφορείων και λιμάνια συνήθως χωρίς να βρίσκουν πελατεία. Παλαιότερα βέβαια ο αχθοφόρος δεν μετέφερε τις βαλίτσες από το πλοίο ως το αυτοκίνητο ή το κοντινότερο μέσο μαζικής μεταφοράς. Κυκλοφορούσε στην αγορά, κι όταν έβρισκε πελάτη,  έβαζε τα ψώνια στην πλάτη για να τα μεταφέρει μέχρι την πόρτα του σπιτιού.  Έπαιρνε το χαρτζιλίκι και επέστρεφε ταχύτατα στο πόστο του, αφού το μεροκάματο ήταν ανάλογο των δρομολογίων.  Στην εξέλιξη του επαγγέλματος η πλάτη ή το καρότσι αντικαταστάθηκε από τα τρίκυκλα και οι μεταφορές γινόταν γρηγορότερα και φυσικά πιο ξεκούραστα. 

Ρινιαστής



Λιγότερο γνωστό ίσως σήμερα αλλά συνήθης φιγούρα σε επαρχίες πρότερων χρόνων, υπήρξε και το επάγγελμα του ρινιαστή. Οι έρινοι, ορνιοί ή, στην κοινή, τα αρσενικά σύκα, χρησιμοποιούνται για την γονιμοποίηση των θηλυκών συκιών. Οι ρινιαστές ήταν εκείνοι που συνέλεγαν τα αρσενικά σύκα, αγριόσυκα, τα περνούσαν σε κλωστές, και στη συνέχεια τα αποθήκευαν ή τα πωλούσαν στους ενδιαφερόμενους. Όσοι τα έπαιρναν τα κρεμούσαν στις θηλυκές ώστε όταν έσκαγαν ο αέρας και τα έντομα να μεταφέρουν τα ωάρια για γονιμοποίηση

Σαματατζής

Πανομοιότυπος με τον αυτοφοράκια, με τη διαφορά ότι το δεύτερο συναντάται μέχρι και σήμερα, ο σαματατζής ήταν σε ελεύθερη μετάφραση ο «πληρωμένος ταραξίας δημοσίων συγκεντρώσεων».
Ο Σαματατζής συνήθως χρηματοδοτείτο από κάποια πολιτική ή συντεχνιακή παράταξη ή ακόμα κι από κάποιον μεμονωμένο υποψήφιο, ούτως ώστε να είναι έτοιμος να «παρέμβει» την κατάλληλη στιγμή. Κατά την άσκηση του «επαγγέλματος» , η συνήθης πρακτική λειτουργούσε κάπως έτσι: όταν ο «εργοδότης» τα έβρισκε σκούρα σε κάποια διαφωνία, ο σαματατζής επενέβαινε άμεσα με φωνές και ακατονόμαστες φράσεις, με αποτέλεσμα να διεγείρει το θυμό των παρευρισκομένων και να «διακοπεί η συνεδρίασης».

Απαραίτητα προσόντα για την άσκηση του επαγγέλματος ήταν να στερείται ιδεολογίας, και ως πολυπράγμων να μπορεί είτε να παριστάνει τον ευκαιριακό χειροκροτητή, είτε τον τοιχοκολλητή, ενώ δεν έλειπαν κι οι φορές που έπρεπε να προσαρμοστεί στο ρόλο του αβανταδόρου και του παρατρεχάμενου.

Χαρακτηριστικό ήταν πως η πληρωμή έπρεπε να προκαταβάλλεται καλύπτοντας έτσι την πιθανότητα σπρωξίματος ή και ξυλοδαρμού. Υποκατηγορία θα μπορούσε να θεωρηθεί ο καρπαζοεισπράκτορας, αυτός που συνηθέστερα τις «μάζευε» από υποτιθέμενους παλικαράδες, με την διαφορά πως η πληρωμή ακολουθούσε πάντοτε του ξύλου.
Οι καριερίστες του επαγγέλματος άλλων εποχών, στην ερώτηση «τι επαγγέλλεσαι» απαντούσαν γενικά κι αόριστα «επιχειρήσεις». Και δεν είχαν άδικο άλλωστε, εκείνοι επιχειρούσαν κι ότι βγει…

Καπνοδοχοκαθαριστής



Αν και οι καμινάδες και τα συνεργεία που αναλαμβάνουν τον καθαρισμό τους, δεν έχουν εκλείψει, ο σημερινός καπνοδοκαθαριστής σίγουρα δεν διατηρεί την παραδοσιακή έννοια του όρου. Το τότε συνεργείο αποτελούμενο από δύο ή και περισσότερα άτομα, επισκέπτονταν σπίτια, γραφεία, δημόσια κτίρια ταβέρνες και φούρνους, για να καθαρίσει τις καμινάδες με παραδοσιακά εργαλεία και τρόπο.

Αφού επιθεωρούσε τον χώρο, ένας ανέβαινε στην κορυφή της καμινάδας, κρεμώντας το σκοινί που έπιανε ο άλλος από την άλλη είσοδο της καμινάδας. Σε αυτό έδεναν τα φρόκαλα, τσαλιά, τις αφάνες, και ότι άλλο εργαλείο υπήρχε διαθέσιμο ικανό να ξύσει το εσωτερικό της καμινάδας. Όταν έριχναν όλη την μουτζούρα στο τζάκι, ή στο φούρνο, και πάνω σε εκείνον που τύγχανε να κρατάει το σκοινί έμελλε μόνο το σκούπισμα κι είχαν τελειώσει. Στις περιπτώσεις που η κάπνα ήταν λαδωμένη, το σαπούνι ήταν απαραίτητο βοηθητικό για να αφαιρεθεί. Έτσι συνηθέστερα , τον πρωί διατηρούσαν ένα σκούρο ηλιοκαμένο ή ακόμα και μαύρο χρώμα, το οποίο έφευγε μόνο όταν επέστρεφαν σπίτι. Αυτός ήταν ο λόγος που οι συστάσεις της επαγγελματικής σταδιοδρομίας ήταν περιττές.

Ντιβανάς

Πλανόδιος και περιπλανώμενος από γειτονιά σε γειτονιά ήταν και ο ντιβανάς άλλων εποχών. Η φθαρτή φύση των κρεβατιών που ήταν φτιαγμένα από συρματένιο δίχτυ, επέβαλε εκτός από την ύπαρξη του κατασκευαστή κι εκείνη του συντηρητής ή επισκευαστής τους.

Αυτός ήταν και ο λόγος που με ένα ζεμπίλι, μια κουλούρα σύρμα, τανάλιες, πένσες, καρφιά και σφυριά, ο ντιβανάς τριγύριζε στις γειτονιές διαλαλώντας την ιδιότητά του μέχρι να εμφανιστεί κάποια νοικοκυρά που χρειαζόταν τις υπηρεσίες του.

Τότε το ντιβάνι έβγαινε στην αυλή κι ο ειδικός, μετά την εκτίμηση, όριζε το κόμιστρο της επισκευής. Βέβαια πάντα υπήρχαν επιλογές για αυξομειώσεις της τιμής, όπως το τι σύρμα, ανοξείδωτο ή γαλβανιζέ, θα επιλεγόταν χωρίς να λείπουν βέβαια και τα γνωστά παζάρια… Η συμφωνία έκλεινε κι ο μάστορας έπιανε δουλειά. Έσφιγγε με τη μέγγενη τις άκρες ώστε να τεντώσουν καλά και να μην πάρουν κάνουν γούβα. Μετά έπαιρνε τα κάθετα σύρματα, γνωστά και ως υφάδια, τα τέντωνε και αυτά και τα κάρφωνε στις σανίδες. Στη συνέχεια τοποθετούσε το στρώμα και το κρεβάτι ήταν έτοιμο να χρησιμοποιηθεί καλά.

Σαλεπιτζής



Εν έτει 2015, στην Ομόνοια ή στους γύρω δρόμους, δεν είναι απίθανο να συναντήσει κανείς, τους τελευταίους  εκπροσώπους του εν λόγω επαγγέλματος, αν και κατά γενική ομολογία κι αυτός ο επαγγελματικός προσανατολισμός τείνει προς εξαφάνιση… 

Το σαλέπι, η σκόνη δηλαδή που βγαίνει από τους αποξηραμένους κονδύλους διαφόρων ειδών της οικογένειας των ορχεΐδων, καθώς και το ζεστό αφέψημα που παρασκευάζεται από αυτό, όταν η σκόνη βράζεται με ζάχαρη ή μέλι και αρωματίζεται με πιπερόριζα ή κανέλα, αποτέλεσε για χρόνια το δυναμωτικό της χώρας τόσο για τους ξενύχτηδες όσο και για τους πρωινούς ανθρώπους του μεροκάματου.

Ο σαλεπιτζής, με τον άσπρο σκούφο και την λευκή ποδιά του, τα πολύπλοκα και καλογυαλισμένα μπρούτζινα σκεύη, που συνήθιζε να κουβαλά στον ώμο κρεμασμένα από μια ξύλινη σανίδα, αποτελεί μια γραφική και συνηθισμένη εικόνα άλλων εποχών. Περιτριγυρισμένος σχεδόν πάντα από παρέες, ψήνοντας το ρόφημα σε εύθυμο κλίμα, κρατούσε το ενδιαφέρον των πελατών ανοίγοντας πάντα κάποιο πολιτικό ή άλλο θέμα για συζήτηση , γι αυτό κι από πολλούς θεωρείται πως έβαλε τις βάσεις για τα εξελιγμένα υπαίθρια καφενεία που ακολούθησαν στην Ελλάδα, αφού οι θαμώνες πίνοντας το ποτό τους ενημερώνονταν για την καθημερινότητα και αντάλλασσαν τις απόψεις τους.

Ο Τσαμπάσης

Λαλίστατος και ατσίδα στις διαπραγματεύσεις, ήταν ο τσαμπάσης, ο μεταπράτης ζωέμπορος της προ αυτοκινήτου εποχής. Επίκεντρο των αγοραπωλησιών αποτελούσαν οι ζωοπανηγύρεις που συνόδευαν συνήθως τις εορταστικές και εμπορικές δραστηριότητες των μεγάλων πανηγυριών . 

Πριν την αναγγελία της εκτίμησης, ζύγιζε το ζώο «με το μάτι» και το ψηλάφιζε. Έτριβε με χοντρό αλάτι το πάνω χείλος του, μέχρι να ματώσει, και πειραματιζόταν με διάφορους τρόπους για να διαπιστώσει τα ζακόνια του , δηλαδή τα ελαττώματά του. Αν κλώτσαγε, δάγκωνε, σκόνταφτε, ή δεν έκανε καλό καμάτι(όργωμα), τότε το ζώο δεν άξιζε και πολλά. 

Όταν η αγοραπωλησία αφορούσε άλογα , για τον προσδιορισμό της τιμής, συνυπολογιζόταν πάντα και η γιοργάδα του ζώου, δηλαδή η ικανότητα του να τρέχει γρήγορα και χωρίς καλπασμό. Βέβαια ο καλός επιχειρηματίας του είδους προτιμούσε συνήθως το αδύνατο και καχεκτικό άλογο του στάβλου, το οποίο τάιζε, εκπαίδευε και φρόντιζε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, ώστε να πετύχει μεγαλύτερη τιμή πώλησης από εκείνη της αγοράς, αυξάνοντας κατά πολύ το κέρδος. 

Μεταπράτης


Ο λιανοπωλητής που δεν είχε πρωτογενή παραγωγή άλλοτε ονομαζόταν μεταπράτης. Αγόραζε την πραμάτεια του από  παραγωγούς ή χοντρέμπορους και στη συνέχεια την μεταπωλούσε σε γειτονιές και πανηγύρια.Κάλτσες πουκάμισα κι άλλα ήδη ρουχισμού, είδη σπιτιού ακόμα και τρόφιμα αποτελούσαν το εμπόρευμά του. Οι πελάτες του, μόνιμοι ή ευκαιριακοί, ήταν κυρίως νοικοκυρές οι οποίες αγόραζαν ακόμα και είδη προικός για τα κορίτσια του σπιτιού , τα οποία αποπλήρωναν με δόσεις ή και με την γνωστή μέθοδο του τεφτεριού. Για μια καλή σταδιοδρομία στο επάγγελμα του μεταπράτη, χρειαζόταν ισχυρή διαπραγματευτική ικανότητα, αφού το παζάρι αποτελούσε χαρακτηριστικό της αγοραπωλησίας, και πολυλογία ώστε υπογραμμίζοντας ή και εφευρίσκοντας ανάγκες να προωθεί καλύτερα τα προϊόντα.

Νερουλάς ή Νεροκόπος

Τότε που η ΟΥΛΕΝ δεν υπήρχε ακόμα, ο γνωστός ολυμπιονίκης Σπύρος Λούης συνήθιζε να μεταφέρει νερό στα λίγα τότε σπίτια του Αμαρουσίου. Το επάγγελμά του ήταν νερουλάς , και έπρεπε να προμηθεύει με νερό την σταθερή του πελατεία. 

Τον πρώτο καρό η μεταφορά του νερού γινόταν με τενεκέδες ή μπακιρένια γκιούμια. Ο νερουλάς γέμιζε τους τενεκέδες από την κεντρική βρύση , τους έδενε έπειτα σ’ ένα γυρτό ξύλο και τους κουβαλούσε στον ώμο.Ήταν δε στους δρόμους από το πρωί ώς το βράδυ αφού για να εξυπηρετήσει όλη του την πελατεία έκανε αμέτρητα δρομολόγια. Με τον καιρό βέβαια που οι ανάγκες πολλαπλασιάστηκαν, το νερό κουβαλούσε κάποιο ζώο , γαϊδούρι ή μουλάρι,  το οποίο φόρτωνε με μεγάλα ξύλινα βαρέλια των 30 περίπου οκάδων. Στα βαρέλια υπήρχε και μια κάνουλα από την οποία γέμιζαν οι κανάτες του κάθε σπιτιού. Δεν έλειπαν βέβαια και οι  νερουλάδες με τις βοϊδάμαξες, στις οποίες μετέφεραν βαρέλια των 100 οκάδων, πουλώντας το νερό με τον κουβά για οικιακή κυρίως χρήση...

Εφημεριδοπώλης

Εφημερίδες , εφημερίδες, έκτακτο παράρτημα, ο βασιλιάς..." έλεγαν οι πλανόδιοι εφημεριδοπώλες που περιφέρονταν στους δρόμους διατυμπανίζοντας τα νέα της ημέρας. Παραλάμβαναν τις εφημερίδες από τα Πρακτορεία Διανομής Τύπου και προωθούσαν την καθημερινή κυκλοφορία του ελληνικού τύπου περπατώντας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης το. Εκτός από τους περαστικούς έκανε και την διανομή στα σπίτια, που αποτελούσαν και τους μόνιμους πελάτες του. 

Το συνήθειο του εφημεριδοπώλης των αρχών του 20ού αιώνα να διαλαλεί την πραμάτεια του: το «Σκριπ», το «Άστυ», την «Ακρόπολη» αλλά και ενημερώνει για τα μεγάλα γεγονότα ήταν ένα κόλπο για να αυξάνει τις πωλήσεις του.

Αγωγιάτης ή κιρατζής



Οι πρόδρομοι των αυτοκινητιστών, ή αλλιώς αγωγιάτες εκτελούσαν επί πληρωμή ιδιωτικές μεταφορές εμπορευμάτων , διακινούσαν ταξιδιώτες, γιατρούς για επίσκεψη σε ασθενείς, κρατικούς λειτουργούς για την εκτέλεση της υπηρεσίας και φυσικά και προϊόντα. 

Τις μεταφορές οι κιρατζήδες, όπως ονομάζονταν διαφορετικά, τις έκαναν συνήθως με μουλάρια μέχρι και την δεκαετία του '30 ενώ σε μερικές περιοχές μέχρι και τη δεκαετία του '50. Το επάγγελμα συνήθως εξασκούσαν οι ακτήμονες αγρότες των χωριών και των κωμοπόλεων ενώ παράλληλα μπορούσαν να εργάζονται και σε εργοστάσια, ελαιοτριβεία, ταλκορυχεία ή άλλες βιομηχανικές ζώνες. 


Aρκουδιάρης



Με το όνομα αρκουδιάρης φερόταν συνήθως  εκείνος που γυρνούσε τις περιοχές με την αρκούδα του, δίνοντας υπαίθριες  παραστάσεις στην πλατεία της γειτονιάς τείνοντας στο τέλος το κασκέτο του για την καταβολή της πληρωμής. Κατάλοιπο του βάρβαρου αυτού επαγγέλματος είναι η αναπαράσταση του σε κάποιες περιοχές, όπως αυτή της Σάμου,  κατά την περίοδο της Αποκριάς. Δύο άντρες, ο ένας υποδυόμενος τον αρκουδιάρη  κι ό άλλος την αρκούδα φορώντας περιλαίμιο με αλυσίδα χορεύουν προς αστεϊσμό τον «αρκουδιάρικο» χορό, σε μίμηση κατά μελωδία και χορό εκείνου της αρκούδας.

Ο περιοδεύων υποψήφιος βουλευτής / πολιτευτής

Αυτό είναι δυστυχώς ένα "επάγγελμα" που θα έπρεπε να είχε εξαφανιστεί αλλά παραμένει ενεργό και δυστυχώς είναι ιδιαίτερα διαδεδόμενο τον τελευταίο καιρό. Οι υποψήφιοι αυτοί περιφέρονται από κόμμα σε κόμμα ανάλογα με τ' ανταλλάγματα που θα τους υποσχεθούν τα κομματικά επιτελεία, παρακάμπτοντας πολιτικά και ιδεολογικά πιστεύω. Οι μετακινήσεις αυτές έρχονται πολλές φορές παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις τους (βλ. Γκερέκου από ΠΑΣΟΚ σε Ν.Δ., Δαμανάκη από Συνασπισμό σε ΠΑΣΟΚ), προκαλώντας ακόμα και γέλιο από τη συχνότητα με την οποία γίνονται (βλ. Ιλχάν από ΠΑΣΟΚ στο πρώην κόμμα της Ντόρας από κει στην ΔΗΜΑΡ και από κει στο Ποτάμι ή Μπίστης από ΣΥΝ σε ΠΑΣΟΚ από κει στην ΔΗΜΑΡ και ύστερα πάλι στην Ελιά/ΠΑΣΟΚ). Εμείς για να κάνουμε την προσπάθειά τους πιο εύκολη τους δώσαμε μια λίστα από "δικαιολογίες" - που θα μπορούν να την χρησιμοποιήσουν κατά συνείδηση. 

Η Ζωή (Κωνσταντοπούλου) και η καινούργια κατάσταση στην Βουλή

Η εκλογή της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην Προεδρία της Βουλής αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες κυβερνητικές εκπλήξεις, δεδομένου του διευρυμένου ρόλου που είχε στην αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ για περίπου 2 1/2 χρόνια. Για πολλούς θεωρήθηκε ως "τιμητική αποστρατεία" δεδομένων των συγκρουσιακών τάσεών της με ό,τι "ζούσε και ανέπνεε" εντός του Κοινοβουλίου. Υπήρχε η πίστη ότι βγάζοντας την από το κυβερνητικό κάδρο, τα πράγματα θα ήταν πιο "ήπια" για όλους.

Η εκλογή της ήταν πανηγυρική (ψηφίστηκε εξάλλου από παραπάνω από 230 βουλευτές) και η ορκομωσία της πάνδημη. Αλλά από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι τα πράγματα δεν θα ήταν καθόλου ήρεμα, αφού εκείνη φάνηκε έτοιμη να βάλει τάξη στο μπάχαλο που επικρατούσε στην Βουλή.

Αυτό όπως ήταν αναμενόμενο δεν άρεσε σε πολλούς - εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ.

Η αλήθεια είναι ότι από την αποχώρηση του Απόστολου Κακλαμάνη από την Προεδρία της Βουλής και μετά, φάνηκε έντονα η κοινοβουλευτική κατρακύλα - αντανάκλαση της έντονης πολιτικής σήψης στην χώρα μας. Η Βουλή λειτουργούσε χωρίς πρόγραμμα, οι συζητήσεις ήταν λίγες και βασισμένες σε λεκτικά τρικ, τα νομοσχέδια περνούσαν νύχτα και χωρίς την απαραίτητη προπαρασκευή, για να μη μιλήσουμε για τις τροπολογίες που έπεφταν σωρηδόν και σε άσχετα νομοσχέδια. Το ρουσφέτι προσλήψεων έπεφτε σύννεφο, τα γραφεία μοιράζονταν σε όλες και όλους (η δωρεάν και αιώνια γραμματειακή υποστήριξη σε όλους ήταν μια μόνιμη και γενική παραχώρηση βασισμένο σ' ένα κανονισμό που δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί "πρώην"), ενώ οι επιτροπές (μόνιμες και έκτακτες) λειτουργούσαν ως πηγή χαρτζιλικιού και μόνο - μην παράγοντας αποτελέσματα ή χρήσιμα συμπεράσματα. 

Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι όλα τα παραπάνω δεν ήταν μόνο ευθύνη του Προεδρείου - ήταν και των κομμάτων αλλά και του γενικού χαμηλού επιπέδου των βουλευτών που προτιμούν να περνούν τον χρόνο τους στο καφενείο της Βουλής ή στα τηλεοπτικά παράθυρα παρά ν' ασχολούνται με το κοινοβουλευτικό τους έργο.

Και έτσι ήρθε η Ζωή.

Προσεγγίζοντας τα πράγματα από την πλευρά ατόμου που ανήκει στις παρυφές του αυτιστικού φάσματος,  επιδεικνύει τη αδιαμφισβήτητη ευφυΐα της (εφευρίσκοντας συχνά νέους τρόπους να εκνευρίζει τους πολιτικούς αρχηγούς), δείχνει θρησκευτική προσήλωση στην τήρηση του κανονισμού (με εξαίρεση τον μη απαραίτητο σχολιασμό όλων των λεχθέντων με τα οποία προσωπικά διαφωνεί), επιστρέφει νομοσχέδια που έχουν άσχετες τροπολογίες, δείχνει την αγάπη της σ' αυτούς που συμπαθεί και μηδενική ανοχή σε όσους τολμούν να ξεπεράσουν τα εσκαμμένα, θέλει να συμμετέχει (και να προεδρεύει) στις επιτροπές που θεωρεί σημαντικές, ζητάει την παρουσία όλων των βουλευτών στις συνεδριάσεις της ολομέλειας (η εμμονή της σ' αυτό έχει προκαλέσει εκνευρισμό σε πολλούς συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους που είχαν μάθει αλλιώς) και φαίνεται αποφασισμένη να χτυπηθεί με το πολιτικό ιερατείο όσο αφορά την παρουσία του και τη λειτουργία του στον χώρο που θεωρεί πλέον δικό της "ζωτικό" χώρο - την Βουλή.

Οι αντιπολιτευόμενες εφημερίδες κάνουν επιθέσεις συνεχώς, "κύκλοι του Μαξίμου" εκφράζουν τη δυσφορία τους και γενικώς υπάρχει μια διαδικασία αποδόμησής της.
Η Ζωή όμως αντέχει. Εξωστρεφής εκεί που θέλει, φωνακλού - έχοντας ένα καινούργιο προσωπικό στοίχημα: τις επιτροπές χρέους και των Γερμανικών αποζημιώσεων. Μακάρι - ξεπερνώντας τις όποιες εστίες μικροπολιτικής αντιπαράθεσης που σίγουρα θα προκύψουν - να πετύχει.

Όπως επίσης μακάρι να πετύχει και το ξεκαθάρισμα και η βελτίωση της κοινοβουλευτικής συμπεριφοράς και του έργου - ουσία δηλαδή και μακρυά από δήθεν απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς τύπου "βιβλιοπώλη". Για να έχουμε επιτέλους μια Βουλή αντίστοιχη του πολιτισμού - που θα πρέπει - να έχουμε και να υπάρξει μια αλλαγή προς το καλύτερο για το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας.

Εξεταστική για τα Μνημόνια - σκέψεις και προβληματισμοί

Λίγο πριν την Πασχαλινή μας διακοπή και ενώ η χώρα μας δείχνει ότι περνάει σε μια light φάση Μνημονίου, έγινε η πρόταση για εξεταστική για την είσοδο της χώρας μας στα Μνημόνια. Η κίνηση αυτή αποτελεί μια πρώτη φάση ξεκαθαρίσματος - και θα πρέπει να επικροτηθεί αφού να επιχειρηθεί να ξεκαθαριστεί το κατά πόσο έγκυρα ή πειραγμένα ήταν τα οικονομικά στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν σαν δικαιολογητική βάση για την ρίψη της χώρας μας στον Μνημονιακό Καιάδα, αν έγινε κακώς υπαγωγή των τραπεζικών χρεών στο συνολικό ύψος του δανείου, αν υπήρξε χειραγώγηση στις τιμές των μετοχών ώστε οι μέτοχοι τους να ωφεληθούν περισσότερο από την όλη κατάσταση καθώς και το αν υπήρχαν κάποιοι που κακώς ωφελήθηκαν από τα μνημονιακά αίσχη. 

Όμως - και ενώ καλώς θα γίνουν όλα αυτά - είναι σημαντικό να γίνουν ορισμένες παρατηρήσεις, όπως αυτές, σωστά κατά τη γνώμη μας, διατυπώνονται από τον Νίκο Μπογιόπουλο στον "Ενικό":

Πρώτο: Αυτή την ώρα - και επί νέας κυβερνήσεως - εκείνοι που ενδεχομένως «πείραξαν» τότε τα στοιχεία παραμένουν στις θέσεις τους. Γιατί η κυβέρνηση αργοπορεί όσον αφορά την αντικατάστασή τους; Και μη μας πουν ότι πρόκειται για «ανεξάρτητες αρχές». Διότι όποιοι επικαλεστούν αυτού του τύπου το επιχείρημα θα πρέπει να απαντήσουν σε ένα άλλο ερώτημα: «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο»; 

Δεύτερο: Εφόσον υπήρξαν «μαγειρέματα» στα στοιχεία της ελληνικής οικονομίας όπως πιστεύει η κυβέρνηση – και σύμφωνα με τα όσα έλεγαν προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ που την απαρτίζουν – τότε αυτό το «μαγείρεμα» αν δεν έγινε υπό την καθοδήγηση, έγινε υπό την ανοχή (τουλάχιστον) της Κομισιόν, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Αλλά αν όλοι αυτοί έπαιξαν τέτοιο ρόλο εις βάρος της Ελλάδας πώς γίνεται η κυβέρνηση να έρχεται τώρα και να τους απαλλάσσει από την προβιά της τρόικας και τους αναγορεύει σε αξιοσέβαστους «θεσμούς»; 

Τρίτο: Η εξεταστική θα διερευνήσει τι συνέβη με το PSI και με το «κούρεμα» την περίοδο του 2012. Αλλά: Κομβικό ρόλο σε εκείνο το έγκλημα έπαιξε η εταιρεία «Lazard», την οποία μάλιστα με δική του τοποθέτηση στη Βουλή είχε καταγγείλει ο κ.Τσίπρας ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ερώτηση: Εφόσον το PSI ήταν έγκλημα – και ήταν – και εφόσον όσοι το διέπραξαν ζημίωσαν τον τόπο, γιατί η εταιρεία «Lazard» επαναπροσλήφθηκε, επί πρωθυπουργίας Τσίπρα, στο υπουργείο Οικονομικών, αυτή τη φορά ως συνεργάτης του κ.Βαρουφάκη; 

Τέταρτο: Εφόσον και σύμφωνα με το σκεπτικό της σύστασης της εξεταστικής την περίοδο των Μνημονίων παίχτηκαν παιχνίδια με τις τιμές των μετοχών των τραπεζών, τότε - πέρα από την διερεύνηση πιθανών ποινικών ευθυνών - γιατί η κυβέρνηση δεν προχωρά (από τώρα) σε πολιτικά μέτρα; Γιατί διατηρεί ανέγγιχτο τον μηχανισμό διοίκησης του τραπεζικού τομέα; Και που είναι η μετουσίωση σε πολιτική πράξη εκείνων των προεκλογικών αναφορών του ΣΥΡΙΖΑ περί τραπεζικού τομέα, που τον έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός διά του Δημοσίου, και που συνεπώς το Δημόσιο, όπως έλεγε ο κ.Τσίπρας, «θα» έπραττε τα δέοντα; 

Πέμπτο - και σημαντικότερο: Πώς γίνεται μια κυβέρνηση να θεωρεί ότι υπάρχουν πολιτικές και ποινικές ευθύνες για την υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς των Μνημονίων, πώς γίνεται να επιθυμεί την αναζήτηση και τον καταλογισμό τους, αλλά την ίδια ώρα να υπογράφει την παράταση (για 4 μήνες λέει η ίδια) αυτού του καθεστώτος; Πώς γίνεται την συμφωνία παράτασης αυτού του καθεστώτος, την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, όπου η κυβέρνηση υπέγραψε την δανειακή σύμβαση με τις 41 αναφορές της στα Μνημόνια, ο κ.Τσίπρας να την αποκαλεί προχτές στη Βουλή σαν μια συμφωνία «ορόσημο»; Πώς γίνεται, το 70% του μνημονιακού εγκλήματος να αποκαλείται τώρα «καλό» και «αποδεκτό» ενώ σημαίνουσες πλευρές αυτού του μνημονιακού εγκλήματος άλλοτε να εξακολουθούν (τοκογλυφικός δανεισμός της χώρας), άλλοτε να βαφτίζεται «πατριωτισμός» η συνέχισή τους (πληρωμή ΕΝΦΙΑ), άλλοτε να λανσάρεται ως «ανάπτυξη» η διαιώνισή τους (ξεπούλημα λιμανιών και αεροδρομίων), άλλοτε να παραπέμπεται η απόκρουσή τους… στο μέλλον (από την «σταδιακή» ακύρωση των Μνημονίων μέχρι την μετάθεση του λεγόμενου προγράμματος της Θεσσαλονίκης στο «κάποτε») κοκ. 

Είναι κατανοητό ότι με την παρούσα εξεταστική δίνεται μια ιστορική ευκαιρία στην χώρα μας και στο ίδιο το πολιτικό σύστημα να ξεκαθαρίσει "μια για πάντα" το τοπίο και να δώσει μια καινούργια πνοή ώστε να επιτρέψει στους πολίτες να πιστέψουν ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει όντως τη διάθεση ν' αλλάξει τα πράγματα και ότι δεν ήρθε για να κατευνάσει τα πνεύματα λειτουργώντας ως δεκανίκι της προηγούμενης πολιτικής κατάστασης. Γι' αυτό και η σύσταση εξεταστικής αποτελεί μια σωστή κίνηση αλλά είναι απαραίτητο να υπάρχει και μια ακολουθία υποστηρικτικών κινήσεων που ν' αποδεικνύουν ότι σε μεγάλο βαθμό υπάρχει η διάθεση γι' αλλαγή. Γιατί αλλιώς τα όποια ανακουφιστικά μέτρα παρθούν θα μείνουν "ορφανά"...