Η ήττα από την Β. Ιρλανδία και το πως το "εγώ" άρχισε πάλι να βγαίνει πάνω από το "εμείς"

Η ήττα της εθνικής στο ποδόσφαιρο από την Β.Ιρλανδία - μια μετριότατη ομάδα που όμως στήθηκε υποδειγματικά στο γήπεδο και πήρε το απότελεσμά που ήθελε - είναι απλώς το επιστέγασμα της συνολικής κρίσης που διερχόμαστε ως χώρα. Το ίδιο σκηνικό αντιμετωπίσαμε στα τέλη του καλοκαιριού με την εθνική μπάσκετ που αν και θεωρητικά είχε καλύτερες μονάδες, αποκλείστηκε πανηγυρικά από το Μουντομπάσκετ από τη Σερβία, μια ομάδα την οποία είχε κερδίσει - με λίγο κόπο - στα φιλικά προετοιμασίας.
Λίγο πιο πριν στο Μουντιάλ χάσαμε στο γύρο των 16 από την Κόστα Ρίκα, μια ομάδα που απ' ότι φάνηκε στο γήπεδο ήταν στα μέτρα μας και που σε καμία περίπτωση δε μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "ανίκητη", ενώ ακόμα και στο πανευρωπαϊκό του πόλο παρότι ξεκινήσαμε πανηγυρικά φτάσαμε στην πηγή των μεταλλίων και νερό δεν ήπιαμε τόσο με τις γυναίκες όσο και τους άνδρες.
Τι έχουν πάθει άραγε οι ομάδες μας; Τι συμβαίνει και ξαναγυρίζουμε σε πέτρινα χρόνια τα οποία  ματαίως απ' ότι φαίνεται προσπαθούσαμε να εξορκίσουμε στη λήθη; Ξεχάσαμε να κερδίζουμε και ν' αποδεικνύουμε τη θεωρητική μας ανωτερότητα, μέσα στους αγωνιστικούς χώρους;
Τα όσα συμβαίνουν στον ομαδικό ελληνικό αθλητισμό είναι απλώς αντίκτυπο των όσων συμβαίνουν γύρω μας. Είμαστε πλέον μια χώρα που έχει χάσει την αυτοπεποίθεσή της, που οι αντίπαλοί της δεν τη φοβούνται και που παρά την ατομική αξία των αθλητών της, δεν μπορεί να επιβληθεί. Από την άλλη - αν και κανείς δεν παίζει για να χάσει - οι ομάδες μας φαίνεται να μην έχουν αυτό το "κάτι" που τις έκανε να κερδίζουν ανώτερους (στα χαρτιά) αντιπάλους, να τα δίνουν όλα στους αγωνιστικούς χώρους και έχουν ουσία στο παιχνίδι τους. Το "εγώ" υπερτερεί του "εμείς", η ομαδικότητα στα δύσκολα πάει περίπατο και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τα συνεχή, ατυχή αποτελέσματα.
Δεν είναι βέβαια μόνο ο αθλητισμός που παρατηρείται το φαινόμενο του ο ένας να θέλει να μπαίνει πάνω από την ομάδα και να όταν φτάνει κοντά στην επιτυχία να μην πιστεύει σ' αυτήν. Το ίδιο συμβαίνει στον πολιτισμό όπου είναι ίσως η πρώτη φορά ιστορικά στην Ελλάδα που σε καιρό κρίσης οι άνθρωποι του πνεύματος έχουν κλειστεί πλήρως στα καβούκια τους, δεν παράγουν και απλώς αναμασούν τα κεκτημένα αδιαφορώντας για τα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Το ίδιο και στις επιστήμες όπου οι Έλληνες επιστήμονες είτε φεύγουν μαζικά, προτιμώντας την ατομική σιγουριά, είτε απομυζούν τους όποιους πόρους υπάρχουν σε ανούσια ερευνητικά, προωθώντας παράλληλα σε κάθε ευκαιρία "υμέτερους" στις θέσεις που ανοίγουν.
Η ήττα από την Β.Ιρλανδία δεν είναι επομένως μόνο μια ποδοσφαιρική ήττα. Είναι το καμπανάκι ότι τα πράγματα πρέπει ν' αλλάξουν. Η τύχη που ακολουθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια τους Έλληνες, μας εγκαταλείπει σιγά-σιγά και αν θέλουμε να την κρατήσουμε θα πρέπει να κάνουμε κάτι ουσιαστικό. Και γρήγορα...