Η "επαναστάτρια" Δούρου και ο γιος του "βρυκόλακα"

Τελικά σ' αυτή την χώρα είμαστε απίστευτα καλοί στο να κάνουμε φασαρία για το τίποτα, προσπερνώντας την ουσία των πραγμάτων με χαρακτηριστική ευκολία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η διαμάχη της Ρένας Δούρου και του επαγγελματία πολιτικού Κυριάκου Μητσοτάκη (που δεν ήξερε ότι ως βουλευτής της κυβέρνησης έπρεπε να πληρώσει τις παραγγελίες που είχε κάνει από την Siemens και όταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο της μη πληρωμής τους έμεινε με το στόμα ανοιχτό - φανταστείτε τι έκπληξη θα νιώσει όταν πάει για πρώτη φορά μόνος του στο σούπερμαρκετ).
Η ιστορία ξεκίνησε με την άρνηση της κυρίας Δούρου να δεχτεί ελεγκτές στην περιφέρεια για να "αξιολογήσουν" τους υπαλλήλους της (και μαζί της να πηγαίνουν καμιά δεκαριά δήμαρχοι της Αττικής). Ο κύριος Μητσοτάκης, ο οποίος έχει αναγάγει τις απολύσεις στο Δημόσιο ως το προσωπικό του Άγιο Δισκοπότηρο, θεώρησε το γεγονός αιτία πολέμου, πιστεύοντας ότι το μοντέλο "15% είναι άριστοι, 70% είναι μέτριοι, 15% πρέπει ν' απολυθούν/να τεθούν διαθεσιμότητα" που εφαρμόστηκε πριν από 100 χρόνια από την Ford για να εγκαταλειφθεί αργότερα αποτελεί το αντίστοιχο της Καινής Διαθήκης για τη διαχείρηση ανθρώπινου δυναμικού. Βέβαια δεν περίμενε κανείς κάτι καλύτερο από έναν άνθρωπο που δεν έχει ψάξει ποτέ να βρει δουλειά μόνος του και που το βιβλίο ενσήμων του έχει πιάσει αράχνες, αλλά όπως κάθε πράγμα στη ζωή έχει δύο όψεις - και έτσι ο κύριος υπουργός δεν είναι ο μόνος που κάνει φάουλ στη συγκεκριμένη περίπτωση:
η μονομανής άρνηση της κυρίας Δούρου για οποιαδήποτε έλεγχο, κατέδειξε ότι εξαρχής δεν είχε σκεφτεί να διαχωρίσει την αξιολόγηση των υπαλλήλων από τον έλεγχο των πτυχίων και πιστοποιητικών των διορισθέντων δημοσίων υπαλλήλων.
Αποτέλεσμα; Τα φιλοκυβερνητικά και κατά 90% κρατικοδίαιτα ΜΜΕ να της κάνουν μια πρωτοφανή επίθεση για "προστατευτισμό" των "λωποδυτών" που κακώς διορίστηκαν στο Δημόσιο τομέα, εις βάρος κάποιων άλλων που άξιζαν αλλά δε σκέφτηκαν να φτιάξουν ένα πτυχίο μόνοι τους χρησιμοποιώντας το θαυματουργό Photoshop. Βέβαια το μέλημα της κυρίας Δούρου δεν ήταν ποτέ να σταθεί ασπίδα προστασίας μπροστά σ' αυτούς. Αλλά ο φόβος της ότι οι ελεγκτές γι' άλλα θα πάνε και άλλα θα κάνουν - αν τους άφηνε μόνο για τον έλεγχο των πτυχίων - και ο μη σαφής διαχωρισμός των προθέσεων της εξ αρχής (αντ' αυτού επέμεινε σε μια "μονότονη" άρνηση χωρίς να κάνει τον αυτό της ξεκάθαρο), την άφησαν έρμαιο των επιθέσεων. Βέβαια στην πορεία προσπάθησε να διορθώσει τα πράγματα αλλά το κακό είχε συμβεί, αφού οι εντυπώσεις είχαν δημιουργηθεί ήδη.
Από την άλλη ο αξιαγάπητος σε όλους μας Κυριάκος, αντί να επικεντρωθεί στην ουσία της διαδικασίας - γιατί δεν μπορεί, καταλαβαίνει ότι το σύστημα της αξιολόγησης που προωθεί είναι βλακώδες και άδικο - που θα έπρεπε να είναι ο έλεγχος των πιστοποιητικών για την αποκατάσταση αδικιών, επικεντρώθηκε σε άναρθρες κραυγές και απειλές κατά της κυρίας Δούρου, δημιουργώντας την εντύπωση μιας άνευ προηγουμένου εμμονής με το συγκεκριμένο ζήτημα, αναγάγοντας το ζήτημα σε προσωπική υπόθεση. Το έκανε παραβλέποντας παράλληλα το νούμερο 1 μάθημα που θα έπρεπε να είχε μάθει ως γνήσιος Μητσοτάκης: τον πολιτικό ελιγμό. Απορούμε πως η αδερφή του και ο πατέρας του, με πολλά χρόνια στο πολιτικό κουρμπέτι, δεν του έμαθαν ότι ακόμα και όταν έχουν προσωπικά με τον πολιτικό τους αντίπαλο, επιβάλλεται πολιτική αυτοσυγκράτηση - η προσωπική εμπάθεια βγαίνει με τακτ και σε ιδιωτικές συζητήσεις...
Η ουσία πάντως είναι μία: και το σωστό δεν έγινε (που ήταν ο έλεγχος των πιστοποιητικών και ΦΥΣΙΚΑ όχι η αξιολόγηση αυτού του τύπου) και οι δύο πλευρές βγήκαν χαμένες. Οι μόνοι κερδισμένοι; Οι κάτοχοι πλαστών πτυχίων που θα μείνουν λίγο ακόμα καιρό στις θέσεις τους...