Εφημερίδες, δελτία ειδήσεων και κοινωνική πραγματικότητα στην χώρα μας

Διαβάζοντας κανείς τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και ακούγοντας τα περισσότερα δελτία ειδήσεων αυτόματα του δημιουργούνται μια σειρά ερωτημάτων - προσπαθήσαμε να τα σταχυολογήσουμε και να βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια σειρά, αναζητώντας - μάταια - μια λογική απάντηση...

Πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κανείς για να πιστεύει ότι τα πράγματα αλλάζουν στην χώρα μας όταν περισσότεροι από 20000 Αθηναίοι υποστηρίζονται από τον Δήμο Αθηναίων, χωρίς να λαμβάνει κανείς υπόψιν τους χιλιάδες που υποστηρίζονται από την Εκκλησία και τους άλλους κοινοφελείς οργανισμούς και ιδρύματα; Πόσο μπορεί κανείς να εθελοτυφλεί όταν η Unicef κρούει επισήμως τον κώδωνα του κινδύνου για το μέλλον των παιδιών στην Ελλάδα, κατατάσσοντας μας στην ουρά της Ευρώπης;

Πως μπορεί κανείς να θεωρεί επιτυχημένες κυβερνήσεις που καταβαράθρωσαν το ΑΕΠ της χώρας, δημιούργησαν εργασιακή ζούγκλα στον ιδιωτικό τομέα, εξαφάνισαν το 30% του ετήσιου εισοδήματος της μέσης ελληνικής οικογένειας, μηδενίζοντας εφάπαξ και συντάξεις, καθιερώνοντας χαράτσια και ουσιαστικά φόρους ιδιοκατοίκησης - δημιουργώντας παράλληλα το "ελληνικό παράδοξο" υψηλών τιμών-χαμηλού πληθωρισμού και αυξάνοντας το δημόσιο χρέος κατά μερικά δις ευρώ;

Πόσο πολύ νεοφιλελεύθερος μπορείς να είσαι για να πιστεύεις ότι ξεπουλώντας τις υποδομές της χώρας (όπως π.χ. το λιμάνι του Πειραιά που αποτελεί βασική ευρωπαϊκή πύλη για εκατοντάδες χιλιάδες εμπορεύματα και τα αεροδρόμια) ή το φυσικό της πλούτο (όπως π.χ. το νερό), οφελείς την χώρα και τους πολίτες της, ενώ αποδεδειγμένα τέτοιες κινήσεις "ιδιωτικοποιούν" οποιαδήποτε ελπίδα ανάπτυξης ενώ ταυτόχρονα υποθηκεύουν την ανεξαρτησία μας σε μια εποχή που οι φυσικοί πόροι αποτελούν την βασική προϋπόθεση για διατήρηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας;

Πόσο πολύ μπορεί κανείς να στρουθοκαμηλίζει όταν πιστεύει πως το "πρωτογενές πλεόνασμα" είναι επιτυχία, όταν αυτό οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι το ελληνικό κράτος έχει κηρύξει στάση πληρωμών προς τους προμηθευτές του, επιβαρύνοντας ουσιαστικά την αγορά και οδηγώντας στην απόγνωση χιλιάδες επιχειρήσεις;

Πόσο αισιόδοξος μπορεί να είσαι για να πιστεύεις ότι κλείνοντας σχολεία, επιτρέποντας την ύπαρξη διδακτικών κενών στα σχολεία και απολύοντας το επικουρικό προσωπικό στα πανεπιστήμια επιτελείς θετικό έργο στην παιδεία και "βοηθάς" τα παιδιά;

Πως μπορείς να ανέχεσαι τα Μνημόνια να υπονομεύουν το επίπεδο παροχών στην υγεία σε τέτοιο βαθμό που καθημερινά το ότι γίνεται, γίνεται κατορθωτό χάρις τον πατριωτισμό ορισμένων;

Πως μπορεί κανείς ν' ανέχεται να πληρώνει χαράτσια και φόρους δύο και τρεις φορές για το ίδιο ακίνητο, την ίδια στιγμή που συγκεκριμένοι φιλοκυβερνητικοί κύκλοι οφελούνται είτε έμμεσα (βλ. εφοπλιστές) είτε άμεσα (βλ. πολυεθνικές εταιρείες τύπου El Dorado και Hochtief) σε μια περίοδο που δεν περισσεύει ούτε 1 ευρώ;

Πως είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι η δημοκρατία λειτουργεί στην χώρα μας όταν ;έχουμε ως καθημερινό φαινόμενο τη σύλληψη μαθητών και εργαζομένων για καταλήψεις σχολείων και κτιρίων, την αποπομπή εργαζομένων για συμμετοχή σε συγκεντρώσεις ή ακόμα και την προσαγωγή και σύλληψη κατοίκων ολόκληρων περιοχών (όπως της Ιερισσού) γιατί αντιδρούν στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος στο οποίο ζουν;

Πως είναι δυνατόν να μην υπάρχει αντίδραση στις αιτιάσεις Στουρνάρα ότι στην Ελλάδα μέχρι σήμερα δεν υπήρχε φόρος ακινήτων και ότι η χώρα μας είναι η "τελευταία χώρα του ΟΟΣΑ στην επιβάρυνση των ακινήτων και τώρα βρίσκεται στη μέση" και να μην του παρουσιάζει κάποιος τη σχετική λίστα που δείχνει το πως υπερφορολογούνται τ' ακίνητα στην χώρα μας εδώ και δεκαετίες; Μήπως κρίνει εξ ιδίων τ' αλλότρια και για τα δικά του τα πληρώνει καμιά πλούσια θεία;

Τελικά πως είναι δυνατόν να πιστεύεις σ' ένα καλύτερο αύριο όταν όλα αυτά συμβαίνουν στην χώρα μας, παγιώνοντας μια νοσηρή κατάσταση που δεν έχει γυρισμό;