Δημόσιες Επενδύσεις και νέα Φορο-επιδρομή

Είδηση: Εξαιρετικά χαμηλή παραμένει η απορροφητικότητα κονδυλίων από το ΕΣΠΑ, η οποία δεν ξεπερνά το 9%, ενώ οι δαπάνες του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων περικόπτονται συνεχώς θέτοντας σε κίνδυνο την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. το 2010 προέβλεπε αρχικά δαπάνες συνολικού ύψους 10.300 εκατ. ευρώ. Στη συνέχεια, στο πλαίσιο της γενικότερης περικοπής δαπανών, αποφασίστηκε να μειωθεί κατά 500 εκατ. ευρώ και να περιοριστεί στα 9.800 εκατ. ευρώ, ενώ ακολούθησε και δεύτερη ισόποση περικοπή με αποτέλεσμα το Πρόγραμμα για το 2010 να μειωθεί στα 9.300 εκατ. ευρώ, ενώ δεν αποκλείεται και νέα μείωση, δεδομένου ότι η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να περιορίζει τις δαπάνες όσο δεν αυξάνονται τα έσοδα.
Το ΕΣΠΑ 2007-2013 προβλέπει συνολικές δαπάνες ύψους περίπου 23.400 εκατ. ευρώ και η απορρόφησή του δεν ξεπερνά το 8% με 9%.
Μεγάλα κενά διαπιστώνονται στις απορροφήσεις του Κοινωνικού Ταμείου, εκεί δηλαδή όπου θα έπρεπε να έχουν απορροφηθεί όλοι οι πόροι και να έχει υποβληθεί και αίτημα για αύξηση των κοινοτικών κονδυλίων.
Την ίδια ώρα το κλιμάκιο της τρόικας, που αναμένεται στην Αθήνα το Σεπτέμβριο, φέρεται να προτείνει αύξηση του ανώτατου φορολογικού συντελεστή ακόμη και στο 50% για τους πλουσιότερους επιχειρηματίες και αυτοαπασχολούμενους θεωρώντας ότι «δεν μπορεί ένας μισθωτός με εισόδημα άνω των 100.000 ευρω τον χρόνο να υποχρεούται να πληρώσει στην Εφορία το 40% των εισοδημάτων του και οι έχοντες επιχειρηματίες, με περιουσία εκατομμυρίων ευρώ, που τόσα χρόνια κατάφερναν να φοροδιαφεύγουν να πληρώνουν στην Εφορία λιγότερα από όσα τους αναλογούν».

Σχόλιο: Στην πραγματικότητα ένα περιορισμένο πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, αποτελεί την ταφόπλακα για την οικονομία σε καιρούς κρίσης - αυτό είναι κοινός τόπος σε όλες χώρες και το παραδέχονται ακόμα και οι πιο νεο-φιλελεύθεροι οικονομολόγοι. Μια χώρα στην οποία υπάρχουν, ακόμα και το 2010, τεράστιες ελλείψεις σε υποδομές (ένα θέμα το οποίο βέβαια είναι τεράστιο και δεν μπορούμε να το καλύψουμε σε μία και μόνη ανάρτηση) όπως η δικιά μας, δεν μπορεί να περιορίζει συνεχώς το πρόγραμμα της, για να μειώσει τα έξοδά της. Αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζει η ίδια όπως και η τρόικα, η οποία επέβαλλε (με τη σύμφωνη γνώμη των εν Ελλάδι διαχειριστών της εξουσίας) δρακόντιες περικοπές παντού και τώρα "εκπλήσσεται" από την αύξηση στην ανεργία, την αύξηση του πληθωρισμού, τον περιορισμό της επιχειρηματικότητας και εν τέλει από την μείωση των εσόδων του κράτους. Η προώθηση ενός αναπτυξιακού νόμου, που βαδίζει στα χνάρια του προηγούμενου (δηλ. κι άλλο τσιμέντο αντί της ενίσχυσης του πρωτογενούς τομέα μέσω τυποποιήσεων και ενίσχυσης των εξαγωγών και της ενίσχυσης της βιοτεχνίας και της βιομηχανίας) δεν πρόκειται να φέρει τα προσδοκόμενα, ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχουν ουσιαστικές δικλείδες ανταποδοτικότητας.
Από κει και πέρα η φορολόγηση των εχόντων και κατεχόντων, ακούγεται πολύ ωραία, αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί και να χτυπηθεί η φορο- και εισφορο-διαφυγή το οποίο προϋποθέτει ίση αντιμετώπιση των πάντων. Από τη στιγμή που το τελευταίο δεν υπάρχει, δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι ουσιαστικό στο μέλλον.

Πηγή: "To Βήμα"