Μια ανάρτηση για το τι συμβαίνει όταν η συμπερίληψη γίνεται υπερβολή

Είναι προφανώς κατανοητό ότι για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε ως κοινωνία και να επιβιώσουμε ως είδος, θα πρέπει να πάρουμε ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει ο καθένας μας στο κοινωνικό σύνολο. Έχουμε προχωρήσει πολύ ως κοινωνία για ν' αποκλείουμε ανθρώπους με βάση το χρώμα του δέρματός τους, τη γλώσσα που μιλούν, τον (οποιοδήποτε) προσανατολισμό τους καθώς και τις θρησκευτικές ή πολιτικές τους πεποιθήσεις. Επειδή όμως υπάρχουν και κάποιες κοινωνικές σταθερές, προφανώς και στα παραπάνω δεν χωράει ανοχή σε οτιδήποτε οδηγεί με τη σειρά του σε αποκλεισμούς - κοινώς ο "φασισμός" οποιασδήποτε μορφής, δεν είναι μπορεί να είναι αποδεκτός. Βέβαια στην πραγματικότητα, δεν μπορείς με το ζόρι να κάνεις κάποιους να δουν το προφανές - π.χ. ότι ναι μεν η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι λευκοί, Χριστιανοί, έχουν ελληνικά ως πρώτη γλώσσα και με γονείς που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα αλλά υπάρχουν και άλλοι που είναι εξίσου Έλληνες αν και δεν τηρούν κάποια από τα παραπάνω "κοινά χαρακτηριστικά". Εδώ ακόμα και ο Γιάννης Αντεντοκούμπο, που είναι ο πιο γνωστός Έλληνας αθλητής στον κόσμο, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, που έχει ελληνικό όνομα και βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος, που μιλάει τα αγγλικά με ελληνική προφορά, με συμμετοχή σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και ο οποίος έχει υπάρξει σημαιοφόρος της Ελλάδας σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ο οποίος αποδεδειγμένα επενδύει στην Ελλάδα τα χρήματα που βγάζει στις ΗΠΑ, δεν έχει καταφέρει ακόμα και σήμερα να γίνει αποδεκτός ως "Έλληνας" από ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Άβυσσος η ψυχή (και το μυαλό) του ανθρώπου... 

Παρόλα αυτά, η συμπερίληψη δεν μπορεί να είναι μονόπλευρή, π.χ. δεν είναι δυνατόν - στα πλαίσια οποιασδήποτε κοινωνικής ανοχής και ελευθερίας έκφρασης - να προσβάλλονται ή να γελοιοποιούνται θρησκευτικά πιστεύω ή κοινωνικές αντιλήψεις. Με λίγα λόγια (και για να δώσουμε ένα παράδειγμα) δεν μπορεί να υπάρχει από τη μία αποφυγή δημιουργία "έργων τέχνης" που βασίζονται στη γελοιοποίηση του βουδισμού, αλλά να είναι ανεκτά αντίστοιχα κάποια που κάνουν το ίδιο απέναντι στον χριστιανισμό. Το ίδιο ισχύει για τους τύπους της οικογένειας, την κοινωνική προέλευση, τον τόπο καταγωγής κ.λπ. Η συμπερίληψη επιβάλει συνολική και όχι επιλεκτική ανοχή (αν όχι αποδοχή), και αυτό επιβάλλει μια αμφίδρομη σχέση. Δηλαδή δεν μπορεί η μειοψηφία να προσβάλει την πλειοψηφία έχοντας ως προκάληψη την "κοινωνική ανεκτικότητα". 

Η τέχνη, και ιδιαίτερα ο κινηματογράφος, είναι ένας τομέας στον οποίο, το παιχνίδι έχει χαθεί τελείως και όπου στο όνομα της συμπερίληψης, έχουν δημιουργηθεί σκηνές "απείρου κάλους". Το πρόσφατο άρθρο του  Κοσμά Βίδου, στο "Βημαγκαζίνο", με αφορμή τη μεταφορά από τη Walt Disney, στην μεγάλη οθόνη του κλασικού παραμυθιού "Η Χιονάτη και οι 7 νάνοι" (στην οποία η "Χιονάτη" δεν ήταν "Χιονάτη" και οι "εφτά νάνοι" ήταν ολογράμματα), νομίζουμε ότι παρουσιάζει την κατάσταση στις πραγματικές της διαστάσεις:  

  

 (Σημείωση: Η ταινία, παρά τα συνολικά παγκόσμια έσοδα των 200 εκατομμυρίων δολλαρίων θεωρείται μια τεράστια οικονομική αποτυχία για την Walt Disney, έχοντας αποτύχει να ξεπεράσει το οικονομικό φράγμα των 100 εκατομμυρίων στις ΗΠΑ. Με λίγα λόγια η ταινία δε στηρίχτηκε καν από όλους εκείνους, τους οποίους προσπάθησε να προσεγγίσει, και οι οποίοι έμειναν στην "υποστήριξη του πληκτρολογίου").