"Στην Ευρώπη οι άνθρωποι ΘΕΛΟΥΝ να δουλέψουν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα" ή μήπως όχι;

 Αν διαβάσει κανείς τα (μεταφρασμένα) ρεπόρταζ των ελληνικών, ειδησεογραφικών ιστοσελίδων θα νομίζει κανείς ότι σε όλη την Ευρώπη οι συνταξιούχοι έχουν πέσει και παρακαλούν να επιστρέψουν στη δουλειά ή ότι (από επιλογή) καθυστερούν τη συνταξιοδότηση τους. 

Ένα τέτοιο που δημοσιεύτηκε αρχικά στην εφημερίδα "Τα Νέα" και στη συνέχεια στο in.gr αναφέρει χαρακτηριστικά: "Οταν χτύπησε η πανδημία, οι τάσεις στην εργασία άλλαξαν και σημειώθηκε έξοδος παλαιότερων επαγγελματιών από το εργατικό δυναμικό...Τώρα, ωστόσο, καθώς ο πληθωρισμός εκτινάσσεται, ο αριθμός των ατόμων που προσπαθούν να επιστρέψουν από τη σύνταξη στην αγορά εργασίας αυξάνεται, διαπιστώνει το BBC. Σε πολλές χώρες παρατηρείται μια απότομη αύξηση ατόμων άνω των 60 ετών που αναζητούν «επειγόντως εργασία», ενώ μια άλλη έρευνα σε οκτώ ευρωπαϊκές χώρες διαπίστωσε ότι τα 2/3 όσων συνταξιοδοτήθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας αναμένουν να συνεχίσουν να εργάζονται με κάποια μορφή."

Και λίγο παρακάτω συνεχίζει: "Η Καμίλα Κάβεντις στο βιβλίο της «Κερδίζοντας στην παράταση», μιλά για τη νέα μέση ηλικία, τους «νεομεσήλικοι» μεταξύ 50 και 70 ετών που επιζητούν μια πιο ουσιαστική εμπλοκή στην κοινωνία. Αλλωστε είναι η ομάδα του πληθυσμού που αυξάνεται ταχύτερα από όλες τις άλλες, στις ευρωπαϊκές χώρες".

Κάτι τέτοιο όμως δεν υποστηρίζεται από τις στατιστικές, αλλά και ούτε από την εργασιακή πραγματικότητα, όπου η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η πανδημία δημιούργησε όντως ένα μαζικό κύμα εξόδου από τον εργασιακό τομέα, και ιδιαίτερα από τους τομείς που χρειάζεται η φυσική επαφή, και που για χρόνια υπήρχε υποστελέχωση, περιορισμός επενδύσεων ή σχετικά χαμηλές απολαβές και περιορισμένη "επαγγελματική ικανοποίηση". Ο λόγος είναι απλός: Γιατί να συνεχίσει κάποιος να δουλεύει σε μια εργασία που δουλεύει χωρίς να υπάρχει ανταποδοτικότητα από πλευράς χρημάτων, ευχαρίστησης ενώ ταυτόχρονα υπάρχει ο κίνδυνος να αρρωστήσει σοβαρά ενώ μπορεί να πάρει τη σύνταξή του και να κάνει άλλα πράγματα; Παράλληλα ο χρόνος που περάσαμε όλοι μας στα σπίτια μας, έκαναν πολλούς από εμάς να αναθεωρήσουμε τη ζωή μας, και να "αλλάξουμε ζωή". Περισσότερος ποιοτικός χρόνος με αγαπημένους, αναζήτηση καινούργιων δραστηριοτήτων, συνεπικουρούμενα από τη διαπίστωση ότι ο χρόνος μας λιγοστεύει κάθε μέρα που περνάει, βοήθησαν στο να υπάρξει μια ουσιαστική αλλαγή πλεύσης. 

Αυτό βέβαια δεν αφορά εκείνους που βρίσκονται σε μία ηλικία μέχρι τα 55-60 - αλλά τους μεγαλύτερους. Δηλαδή τις ηλικίες που και πιο ευάλωτες είναι αλλά και που για τις οποίες υπάρχει ο κίνδυνος "εγκλωβισμού" στην εργασία για μεγαλύτερα διαστήματα, αφού παρά το "χαμήλωμα" του προσδόκιμου μέσου όρου ζωής στον πλανήτη λόγω του κορωναϊού, οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να επιζητούν αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση. Επομένως η προοπτική του να υποχρεωθεί κανείς να δουλέψει μέχρι τα 70 του, (ενώ το προσδόκιμο είναι τα 83-84 χρόνια), ενώ μπορεί να χαρεί 4-5 επιπλέον χρόνια (ίσως και πιο ποιοτικά), ελεύθερα από εργασιακές υποχρεώσεις, είναι μάλλον δυσμενέστερη, εξ' ου και το κύμα αποχωρήσεων και αιτήσεων συνταξιοδότησης.

Βέβαια αυτό δεν αρέσει στους κρατούντες. Γι' αυτό και υπάρχει και μια τάση "δημιουργίας κλίματος" ώστε ν' αντιστραφεί το κύμα αποχωρήσεων, και στην προσπάθεια ενίσχυσής της, χρησιμοποιούνται και επιστημονικές ανακρίβειες. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά στο άρθρο του in.gr: "«Οταν οι άνθρωποι εγκαταλείπουν το σχολείο, δεν έχουν μπροστά τους καριέρα 25 ή 30 ετών, αλλά 50 ετών», λέει στη «Wall Street Journal» η οικονομολόγος Ολίβια Μίτσελ, καθηγήτρια στο Wharton School of Business του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια. Θυμίζει ότι οι ειδικοί θεωρούν πως οι άνθρωποι οι οποίοι εισέρχονται τώρα στο εργατικό δυναμικό θα μπορούσαν να ζήσουν 125 χρόνια. «Μερικοί δημογράφοι υποστηρίζουν ότι το μωρό που θα ζήσει μέχρι 200 χρόνια έχει ήδη γεννηθεί», παρατηρεί."  Ποιοι είναι οι "ειδικοί" που θεωρούν ότι ένας 20χρονος του σήμερα θα ζήσει 125 χρόνια και που λένε ότι έχει γεννηθεί το μωρό που θα ζήσει "200 χρόνια" δεν ξεκαθαρίζεται απ' αυτό το άρθρο (μιας και η κυρία Μίτσελ είναι οικονομολόγος και όχι γενετίστρια ή επιδημιολόγος), ούτε επίσης που βασίζονται αυτοί οι "ειδικοί" που κάνουν τέτοιες προβλέψεις.

Τα πράγματα βέβαια είναι απλά: όταν έγινε ορατό ότι η τεχνολογία μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη, υπήρξε η πίστη και η ελπίδα ότι αυτό θα συνεπαγόταν μεγαλύτερες απολαβές, ασφαλέστερο εργασιακό περιβάλλον και μικρότερο εργασιακό βίο, αφού η τεχνολογία θα επέτρεπε μικρότερη προσπάθεια για λιγότερο κόστος. Δυστυχώς όμως στην πορεία φάνηκε ότι κάτι τέτοιο δεν αρκούσε για όλους εκείνους που κρατούν την οικονομία στα χέρια τους. Έτσι καταλήξαμε σε χαμηλότερα αμοιβόμενες εργασίες, εξαντλητικά ωράρια και μεγαλύτερο εργασιακό βίο.

Παράλληλα η (σχεδόν παγκόσμια) λεηλάτηση των εργασιακών πόρων και των όσων με κόπο μάζευαν οι εργαζόμενοι τα χρόνια του εργασιακού τους βίου (βλέπε λεηλάτηση των αποθεμάτων των ασφαλιστικών ταμείων στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου), σε συνδυασμό με μια υπό-επένδυση στους τομείς της υγείας και των υποδομών, δημιούργησαν μια ανάγκη (και όχι επιθυμία) παραμονής στην εργασία. Γιατί προφανώς άλλο να θέλει κανείς να δουλέψει - έστω και λίγες ώρες την εβδομάδα - και άλλο να είναι υποχρεωμένος να δουλέψει γιατί αν δεν το κάνει, θα ζει με ψίχουλα, παρά το ότι πλήρωνε ασφαλιστικές εισφορές για 35 και 40 χρόνια.

Πρέπει όμως ο κόσμος να πειστεί ότι το να δουλεύει μέχρι να πεθάνει είναι το καλύτερο. Και για να συμβεί αυτό πρέπει να υπάρχει τόσο το "τυρί", όσο και το "μαστίγιο". Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχουν αντιδράσεις, στην πρώτη όχι. Οπότε και τα άρθρα σαν το προαναφερόμενο έχουν ρόλο και θέση, έστω και αν η αλήθεια είναι απλή: Στο παρόν οικονομικό σύστημα, δε συμφέρει να υπάρχουν πολλοί συνταξιούχοι. Όσο δουλεύει κανείς είναι χρήσιμος, μετά γίνεται βάρος...

Πως μια αύξηση στις τιμές των πάρκινγκ ξεσήκωσε επανάσταση στο αεροδρόμιο των Χανίων

Ό,τι και να γίνεται στη ζωή, όσο δίκιο ή άδικο και να έχει κανείς, αν έχει απέναντί του μια μεγάλη εταιρεία ή οργανισμό (αυτό που λέμε "μεγάλα συμφέροντα"), στο τέλος "το χρήμα θα μιλήσει" - στις 99 από τις 100 περιπτώσεις. Αν θυμηθούμε την περίπτωση του Ελληνικού (όπου δημιουργείται το μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης αλλά θα είναι για λίγους), το μεταλλείο χρυσού στις Σκουριές (όπου η El Dorado έκανε όργια, έφτασε να έχει απέναντί της ως και τις μονές του Αγίου Όρους, αλλά παρόλα αυτά επικράτησε), τα σκουπίδια της Κερατέας, την τσιμεντοποίηση του αιγιαλού κ.ο.κ. Δεκάδες οι περιπτώσεις όπου στο βωμό μιας δήθεν "ανάπτυξης" θυσιάσαμε περιβάλλον, ποιότητα ζωής, προσβασιμότητα σε αγαθά που θα έπρεπε να είναι δωρεάν (ανεξάρτητα από το πόσα χρήματα έχει κανείς ή το ποιο κόμμα ψηφίζει).

Η περίπτωση των περιφερειακών αεροδρομίων που ιδιωτικοποίηθηκαν είναι μια ακόμα τέτοια περίπτωση. Οι εταιρείες πίσω από τα σχήματα που τα διεκδίκησαν ήταν μικρομεσαίου μεγέθους, ενώ η Fraport που τελικά τα "απέκτησε", χρηματοδοτήθηκε από τις ελληνικές κρατικές (πλέον) τράπεζες για να το κάνει. Μοναδική επιτυχία δηλαδή των μνημονιακών κυβερνήσεων, να πληρώσει ο ελληνικός λαός για να "ξεφορτωθεί" κάτι δικό του. Οι τοπικές κοινωνίες αντέδρασαν, ξεσηκώθηκαν, αλλά στο τέλος αυτό που έμεινε, ήταν αυτό ακριβώς που έμεινε και μετά τον ξεσηκωμό στις Σκουριές και την Κερατέα. Δεκάδες πληρωμένα δημοσιεύματα, χρηματοδοτούμενα έμμεσα και άμεσα από τον αντίστοιχο λογαριασμό επικοινωνίας της Fraport. Σε περίπτωση των αεροδρομίων μιλούν για τη "σπουδαία αναβάθμιση των αεροδρομίων" (που στις περισσότερες των περιπτώσεων έγιναν με ευρωπαϊκά κονδύλια), για την "εύρυθμη λειτουργίας τους" (που δεν διαφέρει σε τίποτα με την προηγούμενη κατάσταση - σε ορισμένες δε περιπτώσεις δεν έχει γίνει ούτε καν αναβάθμιση της ιστοσελίδας τους) και το "εύρος των υπηρεσιών τους" (που συνοψίζεται στο "ένα σάντουϊτς γαλοπούλα τυρί - 6 ευρώ"). 

Δεν μιλάει κανείς όμως...Γιατί; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ που ξεσηκώθηκε έβαλε και αυτός την υπογραφή του, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ήταν πίσω από την αρχική συμφωνία και το διαγωνισμό και γιατί τα μεγάλα ΜΜΕ παίρνουν διαφημίσεις.

Δεν μίλησαν ούτε και όταν καταλήξαμε ακόμα και στα μεγάλα περιφερειακά αεροδρόμια να υπάρχει τον χειμώνα απευθείας σύνδεση μόνο με την Αθήνα (μέσω Ολυμπιακής/Aegean) σε υπερβολικά υψηλές τιμές. Δεν μίλησαν ούτε και όταν οι διοικήσεις των (ιδιωτικών πλέον) αεροδρομίων έμειναν πίσω στο πρόγραμμα επενδύσεων ή απαίτησαν μη πληρωμή των δημοτικών τελών λόγω πανδημίας (ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος τα πλήρωνε κανονικά). Δεν μίλησαν ούτε και για το πόσο λίγα έκαναν οι διοικήσεις των αεροδρομίων αυτών για τακτικά δρομολόγια ΜΜΜ, ενώ παράλληλα οι αυξήσεις στα κόμιστρα των ταξί λόγω της αύξησης της τιμής της βενζίνης, κάνουν τις μετακινήσεις από και προς τα αεροδρόμια πολύ ακριβές. Και εκείνοι που παρέμειναν πιο βουβοί και από τα ψάρια, ήταν δυστυχώς οι εργαζόμενοι σ' αυτά τα αεροδρόμια - για το "φόβο των Ιουδαίων" προφανώς...

Όλα αυτά μέχρι τώρα. Γιατί πρόσφατα σε κάποιες περιοχές τα πράγματα άλλαξαν - όπως π.χ. στα Χανιά. Αιτία; Η αύξηση της τιμής του parking των εργαζομένων. Βλέπετε η Fraport παρότι διαχειρίζεται θέσεις στάθμευσης δεν τις προσφέρει δωρεάν στους εργαζομένους στους χώρους του αεροδρομίου αλλά τις χρεώνει. Και ενώ μέχρι τώρα η χρέωση ήταν συμβολική (της τάξεως των 20 ευρώ το μήνα), από την επόμενη χρονιά θα γίνει κανονική (50 ευρώ το μήνα). Έτσι ξεσηκώθηκαν, με ανακοινώσεις και διαμαρτυρίες - και με το δίκιο τους... Με την ευκαιρία αναφέρουν και τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας και το γεγονός ότι δουλεύουν απλήρωτες υπερωρίες - κάτι που βέβαια είναι γνωστό σε όλους, αλλά για το οποίο επίσης κανείς δεν κάνει τίποτα, αλλά που ολοκληρώνει αυτό που λέμε "και κερατάς και δαρμένος"...Τους ευχόμαστε καλή τύχη στον αγώνα τους, και ελπίζουμε την επόμενη φορά, να αντιδράσουν νωρίτερα και για περισσότερα θέματα...

Ε, όχι και δημοσιογράφος ο Γιώργος Τράγκας...

Ο Γιώργος Τράγκας αποτέλεσε για πολλά χρόνια κεντρικό πρόσωπο στον χώρο της ενημέρωσης της λαϊκής δεξιάς. Τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά του show είχαν αξιοσημείωτα μεγάλο κοινό, αν και για αρκετά χρόνια είχε περάσει σε τηλεοπτικά κανάλια "δεύτερης σειράς" από πλευράς θεαματικότητας. Ήταν αγαπητός και λαοφιλής, και μετά τη δημιουργία των "Ελεύθερων Ανθρώπων" (στο οποίο τον είχε ακολουθήσει και ο Νίκος Νικολόπουλος, πρώην βουλευτής της ΝΔ και των "Ανεξαρτήτων Ελλήνων"), είχε γίνει και πολιτικός αρχηγός. Αυτό που δε γνώριζαν πολλοί όμως, ήταν η τεράστια περιουσία του, το μέγεθος της οποίας αποκαλύφθηκε μετά το θάνατό του. Ο ξαφνικός χαμός του λόγω COVID-19, έφερε τις προϋπάρχουσες οικογενειακές του διαμάχες (που εντάθηκαν μετά θάνατον του Γιώργου Τράγκα ως αποτέλεσμα της διαμάχης για τον έλεγχο της περιουσίας του), στο φως της δημοσιότητάς, και τελικά οδήγησαν και στην εμπλοκή των φορολογικών αρχών, που θα προσπαθήσουν να ξεμπλέξουν το κουβάρι για το πως απέκτησε ο εκλειπών τα ποσά και τ' ακίνητα που παρουσιάζονται στη διαθήκη του. Ο Γιώργος Καρελιάς ασχολείται με το φαινόμενο "Τράγκα" στο παρακάτω ενδιαφέρον άρθρο: 

"Η προ μηνών αποκάλυψη του μεγέθους της περιουσίας που άφησε ο Γιώργος Τράγκας και η σημερινή δέσμευσή της από την Αρχή για την καταπολέμηση του βρώμικου χρήματος έφεραν στο προσκήνιο ένα καθοριστικό ερώτημα: Τι ήταν ο μακαρίτης;Ο ίδιος δήλωνε «50 χρόνια δημοσιογράφος». Ας το ξεκαθαρίσουμε.

Πρώτον, ο Τράγκας ήταν δημοσιογράφος στα νιάτα του, όταν δούλευε στη «Βραδυνή» του Αθανασιάδη.

Δεύτερον, έκτοτε απομακρύνθηκε από αυτό που σημαίνει η λέξη «δημοσιογράφος». Έγινε ο ίδιος εκδότης, δηλαδή επιχειρηματίας. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό, αλλά στην δική του περίπτωση ήταν. Διότι τα έντυπα που εξέδιδε ποτέ δεν είχαν αξιοσημείωτες κυκλοφοριακές επιδόσεις, αλλά κατάφεραν να τον κάνουν πλούσιο. Πώς γίνεται αυτό; Γίνεται, αν ο ιδιοκτήτης ξέρει να κάνει εκβιασμούς.

Τρίτον, για να το πούμε με ένα παράδειγμα: Στη δεκαετία του 2000 η, περιθωριακή από άποψη κυκλοφορίας, εφημερίδα «Χώρα», την οποία εξέδιδε, έφτασε να παίρνει κρατική διαφήμιση εκατομμυρίων, σχεδόν ίση με αυτήν που έπαιρναν οι πρώτες σε κυκλοφορία εφημερίδες «Βήμα» και «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Οι αρμόδιοι υπουργοί της εποχής, της κυβέρνησης Καραμανλή, που του τα έδωσαν, ασφαλώς θα θυμούνται ακόμη τα εκβιαστικά πρωτοσέλιδα με τα οποία τους «πυροβολούσε».

Τέταρτον, ο Τράγκας ήταν στυγνός ως εργοδότης. Όχι μόνο χρωστούσε σε εργαζομένους του, αλλά ήταν στις πρώτες θέσεις των οφειλετών προς τα ασφαλιστικά ταμεία.Πέμπτον, όμως όλα αυτά δε μπορούν να δικαιολογήσουν την έκταση της περιουσίας (υπολογίζεται στα 100 εκατομμύρια), που αποκαλύπτεται σήμερα. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν η αρμόδια Αρχή μπορούσε να βρει τη διαδρομή του «βρώμικου χρήματος». Για να δούμε ποιοι-και γιατί- ήταν οι «χορηγοί» του μακαρίτη. Ποιες «υπηρεσίες» τούς είχε προσφέρει και με ποια ανταλλάγματα. Το όνομά του είχε βρεθεί και στη «λίστα Λαγκάρντ», είχε και οφ σορ εταιρεία στον Παναμά.

εν είναι του παρόντος το ιδεολογικο-πολιτικό υπόβαθρο, πάνω στο οποίο χτίστηκε αυτή η οικονομική εκτίναξη του Τράγκα. Μόνο μια επισήμανση . Στην αρχή της οικονομικής κρίσης, ο Τράγκας ήταν ο επιφανέστερος των «δραχμιστών». Αν η Ελλάδα επέστρεφε στη δραχμή, όσοι είχαν λεφτά στο εξωτερικό θα μπορούσαν να κάνουν χρυσές αγορές στην πτωχευμένη χώρα. Λέτε ο Τράγκας να μην είχε τέτοιους στόχους;Επειδή, λοιπόν, οι αδαείς πολίτες, που ακούνε και διαβάζουν για τη δέσμευση της περιουσίας του Τράγκα, μπορεί να σκέφτονται «έτσι τα παίρνουν οι δημοσιογράφοι», ας προσγειωθούμε.Δημοσιογράφοι (χωρίς εισαγωγικά) με περιουσία εκατομμυρίων δεν υπάρχουν.

Ο Τράγκας δεν ήταν δημοσιογράφος, αλλά ένας αξιοθαύμαστος έμπορος της ενημέρωσης. Εμπορευόταν τα πάντα. Την τελευταία δεκαετία εμπορεύθηκε τον αντιμνημονιακό αγώνα και τη δραχμή και εσχάτως το αντιεμβολιαστικό κίνημα.«Δημοσιογράφοι» (με εισαγωγικά), σαν τον Τράγκα, υπάρχουν. Αλλά τη δική του πορεία πλουτισμού δεν είχε και δεν έχει κανένας. Ήταν μοναδικός.Στο πρόσωπο του Τράγκα βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή της η γνωστή κινηματογραφική ατάκα «ήταν πολλά τα λεφτά…».Μένει ένα ερώτημα να απαντηθεί. Αφού τα λεφτά αυτά ήταν «βρώμικα», πώς κατάφερνε να τα βγάλει στο εξωτερικό και να τα πολλαπλασιάζει; Δυστυχώς, καμιά Αρχή δεν θα δώσει ποτέ καμιά απάντηση…"