Εν μέσω 2ου lockdown: Αλήθειες και ψέμματα για τον κορωναϊό

Με αφορμή τα όσα γίνονται στον κόσμο και την μεγάλη πιθανότητα για ένα μεγάλο πανευρωπαϊκό lock
down, σας παρουσιάζουμε μερικά από τα όσα γνωρίζουμε για τον κορωναϊό, με μορφή ερωτήσεων και απαντήσεων.

Γιατί δεν "έφυγε" ο κορωναϊός το καλοκαίρι;

Το καλοκαίρι το περίμεναν όλοι γιατί πίστευαν ότι με τον ερχομό του καλού καιρού τα πράγματα θα γίνονταν καλύτερα. Πράγματι η διασπορά ήταν μικρότερη από τον Μάιο μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού, όμως η ολοκληρωτική εξάλειψη του κορωναϊού δεν έγινε.

Εξαρχής όμως ήταν αδύνατο να "εξαφανιστεί" ο κορωναϊός το καλοκαίρι για δύο + ένα βασικούς λόγους; α) δεν είχαμε απόλυτη γνώση του πόσα ήταν τα ασυμπτωτικά κρούσματα στην Ελλάδα (επομένως με την χαλάρωση των μέτρων αυτά διέσπειραν τον ιό περαιτέρω) και β) με την επανέναρξη της κυκλοφορίας και τα ταξίδια τόσο στο εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό, θα υπήρχε εισαγωγή και διασπορά σε νέες περιοχές κρουσμάτων, τόσο από το εσωτερικό και εξωτερικό. Αυτά σε συνδυασμό με την παράλληλη χαλάρωση των μέτρων (και την αδιαφορία από πλευράς μερίδας του πληθυσμού και των επιχειρήσεων να τηρήσει τα όποια μέτρα ήταν σε εφαρμογή) οδήγησαν στη διατήρηση μικρών αλλά σημαντικών εστιών ανά την χώρα. 

Ο έξτρα λόγος είναι απλός - η υφήλιος δεν μπορεί να βρεθεί στην ίδια φάση εποχών ταυτόχρονα, ενώ προφανώς (λόγω ασυμφωνίας) δε βρέθηκε ποτέ συνολικά σε lock-down. Έτσι υπήρξαν διαφορετικές περίοδοι μέγιστης έξαρσης με αποτέλεσμα να υπάρχει ενδο- και δια-συνοριακή διασπορά με περισσότερη ευκολία απ' όση μπορεί να φανταστεί κανείς (δεδομένης της σοβαρότητας της κατάστασης).

Τα κρούσματα όμως ήταν λίγα το καλοκαίρι - η κατάσταση φαινόταν υπό έλεγχο, τι έγινε και φτάσαμε στα τετραψήφια κρούσματα;

Εδώ έχουμε ένα συνδυασμό κρατικής αδιαφορίας και παντελούς έλλειψης ατομικής ευθύνης από μερίδα του πληθυσμού. Η χαλάρωση της κρατικής μηχανής επέτρεψε στο να μη γίνεται έλεγχος για την πιστή εφαρμογή των μέτρων, την περίοδο που χρειαζόταν περισσότερο δηλ. στα τέλη του Ιούλη και τον Αϋγουστο. Έτσι παρότι μέτρα υπήρχαν, σε ορισμένες περιοχές πλοία, μπαρ, εστιατόρια και ξενοδοχεία λειτουργούσαν όπως τον "παλιό καλό καιρό", χωρίς πρόστιμα και ελέγχους. Παράλληλα, δεν υπήρξε φροντίδα για αύξηση δρομολογίων στα ΜΜΜ (που ειδικά στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη είναι εγκληματική αφού ο έλεγχος τους είναι σχεδόν 100% κρατικός) και υποστήριξης των ομάδων για τις οποίες ένα κρούσμα αρκεί για να υπάρξουν εκατοντάδες (όπως οι πρόσφυγες, οι μετανάστες και οι εξαρτημένοι). Έτσι όταν ο πληθυσμός "επέστρεψε" από τις καλοκαιρινές διακοπές στα μεγάλα αστικά κέντρα, και οι φοιτητές με τους μαθητές στα πανεπίστημια και στα σχολεία, η διασπορά βγήκε σχεδόν εκτός ελέγχου.

Δηλαδή μόνο οι πολίτες φταίνε;

Κατηγορηματικά όχι, παρότι η ανάληψη ατομικής ευθύνης είναι κομβικής σημασίας για την προστασία της ζωής (τόσο της δικής μας όσο και των γύρω μας). Το κράτος αδιαφόρησε πλήρως για την πανδημία, αφού δεν έλαβε κανένα μέτρο για να προετοιμαστεί για το αναπόφευκτο δεύτερο κύμα. Μπορεί οικονομικά να λήφθηκαν βραχυπρόθεσμα μέτρα, αλλά αυτά θα είναι χωρίς αντίκρυσμα, αν η καταστροφή της πανδημίας συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η λογική θα επέβαλλε την εκμετάλλευση του 5μήνου Μάιος-Οκτώβριος για τη ενίσχυση των υποδομών, τη δημιουργία ΜΕΘ και την πρόσληψη γιατρών, που παράλληλα με την προμήθεια του απαραίτητου ιατροφαρμακευτικού υλικού και τη δημιουργία πρωτοκόλλων θα έφερνε το σύστημα υγείας σε καλύτερη θέση αντιμετώπισης του κύματος που (θα) ερχόταν. Αυτά σε συνδυασμό με τα όσα δεν έγιναν για να μειωθεί η διασπορά του ιού, βοήθησαν στο να φτάσουμε στο σήμερα. 

Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και στο ότι το μάθημα που μας έδωσε η πανδημία όσο αφορά τις κατευθύνσεις που θα πρέπει να έχει η οικονομία, δεν το "πρόσεξε" κανείς (διαβάστε σχετικά εδώ).

Μα με τόσα κρούσματα πεθαίνουν λιγότεροι, άρα ο ιός δεν είναι τόσο θανατηφόρος, όσο αρχικά ή αυτό είναι λάθος;

Όσο δεν έχουμε μεγάλο αριθμό κρουσμάτων ανάμεσα σε ηλικιωμένους και ανθρώπους με υποκείμενα νοσήματα δεν θα έχουμε αναλογικά μεγάλο αριθμό θανάτων. Παράλληλα, αυτό θα συμβαίνει όσο ο αριθμός των νοσούντων είναι σχετικά μικρός και μπορεί να δοθεί βάρος στη θεραπεία τους - όσο περισσότεροι οι ασθενείς τόσο πιο δύσκολο να τους υποστηρίξει το σύστημα επαρκώς. Τέλος έχουμε και την άλλη βασική παράμετρο: πλέον η θεραπεία δε γίνεται με το ένστικτο αλλά βάση της εμπειρίας και των φαρμάκων που ξέρουμε ότι βοηθούν σε κάποιες περιπτώσεις, χωρίς να χάνεται χρόνος για πειράματα. 

Παραμένει όμως θετικό το γεγονός αυτό ή όχι;

Φυσικά και είναι θετικό, αλλά η προστασία της ζωής είναι μόνο η μία παράμετρος του προβλήματος. Η άλλη - εξίσου σημαντική - είναι τό φαινόμενο του "long COVID" που επηρεάζει περίπου 1 στους 5 από αυτούς που επιβιώνουν. Τα όσα συμβαίνουν σ' αυτούς διαφέρουν αλλά περιλαμβάνουν μεγάλο εύρος διαταραχών που σημαίνει ότι το αποτύπωμα των επιπτώσεων του COVID είναι τόσο σημαντικό, και άρα δεν ξεμπερδεύει κανείς εύκολα μαζί του.

Γιατί όμως υπάρχει συνεχώς επιβολή νέων μέτρων; Δεν προλαβαίνουμε να δούμε αν έχουν αποτέλεσμα!

Τα μέτρα τα οποία λαμβάνονται και δεν τ' ακολουθεί η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού ή δεν είναι εφαρμόσιμα, δεν είναι δυνατό να έχουν αποτέλεσμα. 

Πέρα όμως απ' αυτό, προφανώς και δε γίνεται π.χ. πέντε μέρες μετά την επιβολή ενός τοπικού lockdown να δούμε μείωση κρουσμάτων - αυτό χρειάζεται τουλάχιστον δύο εβδομάδες για να φανεί αν έχουν επιτυχία ή όχι. Και αυτό βέβαια με την προϋπόθεση ότι ο πληθυσμός ακολουθεί τα μέτρα και το κράτος έχει διάθεση να τα επιβάλει και να τα στηρίξει επαρκώς (και όταν λέμε αυτό δεν εννοούμε το να δίνονται χρήματα για σποτάκια στην τηλεόραση για την ανάγκη "να μείνουμε μέσα").

Αυτό το οποίο - υποθέτουμε - ότι συμβαίνει αυτή τη στιγμή, είναι η σταδιακή επιβολή μέτρων που έχουν αποφασιστεί ανεξαρτήτως αποτελέσματος του προηγούμενου "πακέτου μέτρων", για να μπορέσει μια δεδομένη χρονική περίοδος να υπάρξει μείωση των κρουσμάτων (κατά προτίμηση τα Χριστούγεννα για ευνόητους λόγους). Το ίδιο είχε συμβεί και τον Μάρτιο, με τον Ιούλιο να βρίσκεται (τότε) στο στόχαστρο για το άνοιγμα του τουρισμού και της οικονομίας. 

Γιατί όμως ο κόσμος δεν ακολουθεί πιστά τα μέτρα που επιβάλλονται;

Κάθε πανδημία έχει ένα "ιατρικό" και ένα "κοινωνικό" τέλος (διαβάστε αναλυτικά εδώ), το οποίο είναι καλό για τη δημόσια υγεία να συμπίπτει. Στην περίπτωσή μας το "κοινωνικό τέλος"έχει προηγηθεί και γι' αυτό έχουν παίξει ρόλο: 

α) η μακρά κόπωση από τα μέτρα, 

β) η μη έκθεση μεγάλης μερίδας του πληθυσμού στις καταστροφικές συνέπειές του κορωναϊού, 

γ) η μάστιγα των social media (όπου η διασπορά ψευδών ειδήσεων είναι πολύ εύκολη) και 

δ) το γεγονός ότι μερίδα των επιστημόνων που βγαίνουν στα ΜΜΕ έχουν καταντήσει γραφικοί, κάνοντας αντικρουόμενες και αρνητικές προβλέψεις που (ΕΥΤΥΧΩΣ) δεν επιβεβαιώνονται, υποστηρίζοντας θεωρίες που δε στηρίζονται ούτε με ιατρικά στοιχεία ούτε με την κοινή λογική και προτάσεις που στην πραγματική ζωή ΔΕΝ μπορούν να εφαρμοστούν. Π.χ. δεν μπορεί να μιλούν συνεχώς για μαζικούς θανάτους, για την ανάγκη για κλείσιμο όλων των καταστημάτων ούτε φυσικά να λένε ότι "στα σχολεία δεν κολλάει ο κορωναϊός", λες και π.χ. όταν κάποιος νέος είναι Β" Λυκείου δεν μπορεί να κολλήσει όσο είναι σχολείο αλλά αυτό μπορεί να συμβεί εύκολα, ενάμιση χρόνο αργότερα όταν γίνει 18 και μπει σε μια σχολή.

Τον Μάρτιο ο κόσμος πείστηκε για την ανάγκη να μείνει μέσα για πολλούς λόγους. Ο φόβος του αγνώστου, οι εικόνες από Κίνα και Ιταλία και η υποστήριξη της ανάγκης να "μείνουμε σπίτι" με κοινωνικό/οικονομικά μέσα, βοήθησαν προς αυτή την κατεύθυνση. Στην παρούσα χρονική περίοδο το να "μείνουμε μέσα" δεν είναι επιλογή για την πλειοψηφία του πληθυσμού. 

Ένας δημοσιογράφος ή ένας πολιτικός που κουνάει το δάχτυλο σ' αυτούς που συνωστίζονται στα λεωφορεία ή που κατηγορεί τον υπάλληλο που βγάζει την μάσκα όταν δεν τον βλέπει κανείς, μπορεί να δουλέψει από το σπίτι του μέσω Skype ή Zoom. Πολλοί όμως δεν μπορούν να το κάνουν και αναγκάζονται να πάνε με το λεωφορείο, ενώ η χρήση μάσκας συνέχεια επί 10ωρο, 5 ή 6 φορές την εβδομάδα είναι κουραστική. 

Άρα η μόνη σωτηρία είναι ένα εμβόλιο. Υπάρχει κάποιο που να λειτουργεί;

Η μόνη λύση που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι απλή. Αυστηρά ΣΩΣΤΗ χρήση μάσκας όπου υπάρχει μεγάλος συγχρωτισμός και ΣΩΣΤΟ πλύσιμο των χεριών σε κάθε ευκαιρία.

Από κει και πέρα, τα εμβόλια που υπάρχουν και ξέρουμε ότι λειτουργούν απέναντι στον κορωναϊό είναι αρκετά. Αυτό το γνωρίζουμε γιατί έχουν φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο δοκιμών. Από κει και πέρα όμως είναι άγνωστο κατά πόσο αυτά τα εμβόλια:

 α) έχουν ανεκτό επίπεδο παρενεργειών για την προστασία που προσφέρουν, 

β) είναι κατάλληλα για όλο τον πληθυσμό που τα έχει μεγάλη ανάγκη και 

γ) προσφέρουν ανοσία για ένα διάστημα τέτοιο ώστε να δικαιολογείται ο όποιος κίνδυνος μπορεί να υπάρξει από την χρήση του. 

Δυστυχώς κάποια από τα ερωτήματα αυτά δεν μπορούν ν' απαντηθούν σύντομα, και επομένως όταν το εμβόλιο (ή τα εμβόλια) βγει σε κυκλοφορία, και όσο αυτό συμβαίνει, θα γίνεται περαιτέρω συλλογή στοιχείων ώστε να υπάρξει "βελτίωσή" του.

Οταν βγει το εμβόλιο δηλαδή δε θα γίνουν τα πράγματα καλύτερα;

Τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, αφού για ένα διάστημα το ποσοστό του πληθυσμού που θα εμβολιαστεί θα έχει μια ανοσία - αυτό θα περιορίσει τη διασπορά αλλά δε θα την εξαλείψει. Δεδομένου όμως ότι δε θα υπάρξει επάρκεια για όλο τον πληθυσμό κάθε χώρας, είναι προφανές ότι θα πρέπει να υπάρχει προσοχή για ένα διάστημα. Σταδιακά θα υπάρχει χαλάρωση, αλλά σε πρώτη φάση η κάλυψη δεν προβλέπεται να υπάρχει για πάνω από το 50% έχοντας δεδομένο ότι τα παιδιά και οι έγκυοι θα αποκλειστούν από τους πρώτους εμβολιασμούς, αφού δε θα υπάρχουν κλινικά στοιχεία γι'΄αυτές τις ομάδες.

Η ανθρωπότητα όμως θα χρειαστεί μεγάλη προσοχή και μαζικό εμβολιασμό για να εξαλείψει τον ιό. Αυτό θα είναι δύσκολο χωρίς μεγάλη επένδυση στην έρευνα, η οποία θα διασφαλίσει πρόσβαση στα δεδομένα και σ' ένα φθηνό εμβόλιο.

Γιατί υπάρχει μεγάλη αναστάτωση όμως τώρα; Γιατί ετοιμάζονται πολλές χώρες για δεύτερο lockdown;

Τα όσα ζούμε θυμίζουν έντονα την βιβλική παραβολή των "μωρών παρθένων" - την ιστορία που είπε ο Χριστός για να διδάξει στους μαθητές του, ότι αφού γνωρίζουν τις γραφές (που λένε για Δευτέρα και τελική Παρουσία) θα πρέπει να είναι έτοιμοι γι' αυτήν. Έτσι και τα κράτη παρότι ανέμεναν το δεύτερο κύμα της πανδημίας, έκαναν ελάχιστα για να προετοιμαστούν για τον ερχομό του - με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 

Παράλληλα υπάρχει ο φόβος συνδυασμού εποχικής γρίπης και κορωναϊού, με τον πληθυσμό να πηγαίνει από την μία αρρώστια στην άλλη και ένα μεγάλο αριθμό να καταλήγει λόγω εξασθένησής του ανοσοποιητικού του και την κόπωση/υπερφόρτωση του συστήματος υγείας.

Για να μην αναφερθούμε στο φόβο "μίξης" των δύο, που θα δημιουργήσει ένα εκρηκτικό κοκτέιλ ασθένειας.

Ο ιός αυτός παραείναι "ύπουλος"και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι. Το θέμα είναι αν τα γενικά lockdown θα βοηθήσουν ή θα οδηγήσουν σε μια άνευ προηγουμένου οικονομική καταστροφή η οποία θα είναι δύσκολο ν' αντιμετωπιστεί...

Περί νέου πτωχευτικού κώδικα ή το πως κάποιοι από ιδιοκτήτες θα γίνουν ενοικιαστές

 Ο νέος πτωχευτικός κώδικας δημιουργεί ένα καινούργιο για όσους πλέον αδυνατούν - για οποιαδήποτε λόγο - ν' αποπληρώσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις. Και αυτό γιατί πλέον - αμερικανοποιώντας τα πράγματα - εισάγεται ως καθεστώς η ιδιωτική πτώχευση και έτσι για όσους οφειλέτες θα πτωχεύουν (αφού κινηθούν εναντίον τους οι πιστωτές τους δηλ. οι τράπεζες) θα εκποιείται το σύνολο της περιουσίας τους για να καλύπτεται το οφειλόμενο ποσό. 

Για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει το θέμα πρέπει να σημειωθεί ότι θεωρητικά ο νέος πτωχευτικός κώδικας έχει δικλείδες ασφαλείας για τους οφειλέτες, αλλά στην πράξη αυτοί δεν υπάρχουν: Έτσι αν και οι πενήντα πρώτες σελίδες του νομοσχεδίου αναφέρονται στις διαδικασία του εξωδικαστικού συμβιβασμού μεταξύ πιστωτών και οφειλέτη, δεν υπάρχει καμία δεσμευτικότητα για τα πιστωτικά ιδρύματα, καθώς οι τράπεζες δεν υποχρεούνται καν να απαντήσουν στην αίτηση του δανειολήπτη! 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το άρθρο 217, που αναφέρεται στα ευάλωτα νοικοκυριά και έχει αυστηρότατα εισοδηματικά κριτήρια (το οποίο είναι λογικό ως ένα βαθμό). Γι' αυτά όμως, δεν υπάρχει ουσιαστική κάλυψη αφού προβλέπεται το δικαίωμα, αφού ρευστοποιηθούν τα λοιπά περιουσιακά τους στοιχεία, να μεταβιβάσουν την πρώτη κατοικία τους στο "Φορέα Απόκτησης και Επαναμίσθωσης", να παραμείνουν στο ακίνητο ως μισθωτές καταβάλλοντας μίσθωμα για 12 έτη. Μετά την δωδεκαετία θα μπορούν, εφόσον δύνανται, να αποκτήσουν ξανά την κυριότητα του ακινήτου καταβάλλοντας ως τίμημα επαναγοράς το ποσό που θα αντιστοιχεί τότε στην εμπορική αξία του ακινήτου τους. Επομένως, για να διατηρήσουν την κυριότητα του ακινήτου, θα έχουν συνολικά καταβάλλει: α) τις μηνιαίες δόσεις που πλήρωναν μέχρι να «κοκκινίσουν», β) τα μισθώματα 12 ετών και γ) την εμπορική αξία του ακινήτου στο τέλος της δωδεκαετίας. Και επειδή θα είναι λογικά δύσκολο το τελευταίο να συμβεί (αφού δεν θα έχουν επιπλέον περιουσία να ενεχυριάσουν), δεν αποκλείεται να πρέπει ν' απευθυνθούν εκ νέου σε τραπεζικό δάνειο  για να αγοράσουν το ίδιο σπίτι! Και όλα αυτά με τον κίνδυνο - σε περίπτωση που δεν πληρώσουν 3 ενοίκια - να βρεθούν (οριστικά) στο δρόμο.

Και βέβαια πρέπει να τονίσουμε το εξής: οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης ότι "δεν θα πλειστηριαστούν κατοικίες ευάλωτων νοικοκυριών, που θα ρυθμίσουν βάσει του νόμου τις οφειλές τους", προφανώς και είναι μια μεγάλη ανοησία αφού για να διενεργηθεί πλειστηριασμός, προϋπόθεση είναι ο δανειολήπτης να έχει την κυριότητα. Στην περίπτωση του νόμου, ο δανειολήπτης θα παραχωρεί μόνος του την κυριότητα, άρα δεν θα συντρέχει λόγος πλειστηριασμού! 

Κλείνοντας είναι νομίζουμε φρόνιμο να πούμε ότι το ξεκαθάρισμα "στρατηγικά κακοπληρωτών" και εκείνων που έχουν πραγματικά ανάγκη προστασίας είναι αναγκαίο. Η "λύση" όμως που δίνεται δεν είναι λύση γι' αυτούς που το έχουν ανάγκη δηλ. τους οφειλέτες. Είναι σα να διαβάζει τη λίστα του "τι θα ήθελα για τη νέα χρονιά" της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών! Κάτι που σε μια χώρα που έχει περάσει 3 1/2 μνημόνια και μια κρίση λόγω κορωναϊού είναι απαράδεκτο - μπορεί τους μαζικούς πλειστηριασμούς να τους γλυτώσαμε, αλλά μ' αυτό τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα...

Μια κατάληψη, ο κύριος Διγαλάκης και ένα μνημείο που κάποιοι θέλουν να κάνουν με το ζόρι ξενοδοχείο...

 Ο κύριος Διγαλάκης δεν είναι άγνωστος στο τοπικό κύκλο των στελεχών της Ν.Δ. στα Χανιά. Πολιτικά ενεργός εδώ και πολλά χρόνια και σταθερά προσκείμενος στο νυν Πρωθυπουργό, εκδήλωσε νωρίς το ενδιαφέρον του να "εκτεθεί" πολιτικά ως υποψήφιος βουλευτής και εκλέχθηκε εκμεταλλευόμενος την αποπομπή του πρώην υφυπουργού Δικαιοσύνης κύριου Μαρκογιαννάκη από τα τα ψηφοδέλτια, καθώς και το γεγονός ότι λόγω νίκης της ΝΔ σε πανελλαδικό επίπεδο, το κυβερνών κόμμα θα εξέλεγε 3 βουλευτές στα Χανιά ούτως ή άλλως.

Η σταθερή υποστήριξή του στο νυν Πρωθυπουργό ανταμοίφθηκε με μια θέση στο προηγούμενο υπουργικό συμβούλιο, αυτή του αναπληρωτή Υπουργού Παιδείας. Ο λόγος της επιλογής του Υπουργείου; Ο κύριος Διγαλάκης είχε διατελέσει Πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης, στο οποίο ήταν καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρονικών Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών, ενώ διατέλεσε και Πρύτανης του Ιδρύματος για 4 και κάτι χρόνια. Η θητεία του στην Πρυτανεία στιγματίστηκε από μια περίεργη απόφαση, με την οποία ουσιαστικά "παραχωρούσε" έναντι μετρίου ετήσιου ενοικίου κτίρια του Πολυτεχνείου Κρήτης σε ιδιωτική εταιρεία, για να μετατραπούν αυτά σε ξενοδοχείο. Αυτό ως πρώτη ανάγνωση δεν ήταν κακό - αφού μπορούσε ν' αναγνωστεί ως ότι "το Πολυτεχνείο Κρήτης αποφάσισε ν' "αξιοποιήσει" μέρος της περιουσίας του για να μπορέσει να ενισχύσει το διδακτικό του έργο και να μπορέσει ν' "ανεξαρτοποιηθεί" οικονομικά" (ό,τι και αν αυτό σημαίνει για ένα ίδρυμα που χρηματοδοτείται σταθερά και υποχρεωτικά λόγω Συντάγματος από τον κρατικό προϋπολογισμό). Τα προβλήματα όμως αυτής της απόφασης, ήταν άλλα: 

α) για την παραχώρηση των κτιρίων δεν είχε ακολουθηθεί η αναμενόμενη διαδικασία για δημόσια περιουσία (δηλ.ευρύς διαγωνισμός με τελική επιλογή του ανάδοχου που θα έδινε τα περισσότερα ωφελήματα για το ίδρυμα και την τοπική κοινωνία),

β) τα κτίρια βρίσκονταν σε μια από τις πλέον προνομιούχες (από πλευράς τοποθεσίας) αλλά και τουριστικά "φορτωμένες" περιοχές της πόλης των Χανίων (με τεράστια αντικειμενική και αρχαιολογική αξία), ενώ είναι χαρακτηρισμένα ως μνημεία της σύγχρονης πολιτιστικής ιστορίας της χώρας για τα οποία απαιτείται ειδική διαδικασία για οποιαδήποτε αλλαγή χρήσης τους,

γ) για το έργο υπήρξαν (υπερκομματικές) αντιδράσεις από την τοπική κοινωνία, και κυρίως 

δ) τα κτίρια αυτά είχαν παραχωρηθεί από το κράτος στο ίδρυμα για τη στέγαση των υπηρεσιών του και μόνο (χωρίς δηλαδή να έχουν αγοραστεί με χρήματα -που έτσι κι αλλιώς το ΠτΚ δεν είχε -του προϋπολογισμού του ιδρύματος). 

Αξίζει να σημειωθεί ότι το τελευταίο ισχύει για το σύνολο σχεδόν της περιουσίας του Πολυτεχνείου: Όντας ένα ίδρυμα που αγκαλιάστηκε απ' όλη την τοπική κοινωνία, προικοδοτήθηκε με σειρά δωρεών που μπροστά στο σύνολό τους λίγα πανεπιστημιακά ιδρύματα μπορούν να καυχηθούν ότι υπσστηρίχθηκαν περισσότερο. Οι περισσότερες δωρεές προς αυτό είχαν συγκεκριμένο σκοπό, με αποτέλεσμα σε περίπτωση διαφοροποίησης της χρήσης τους από αυτήν που είχε πρόθεση ο δωρητής, να είναι προσβαλλόμενες στα δικαστήρια με κίνδυνο ανάκλησής τους.  

 Όλα τα παραπάνω ήταν γνωστά στον κύριο Διγαλάκη αλλά και στη Σύγκλητου του ΠτΚ που έλαβε τη συγκεκριμένη απόφαση στα 2017 - παραταύτα, στην τούρλα των μνημονίων  (και υπό την ανοχή της κεντρικής και τοπικής εξουσίας), η απόφαση ελήφθη και κατέληξε στο συρτάρι της αναμονής. Ο λόγος; Στο ένα από τα κτίρια, υπήρχε μια από τις παλαιότερες και πιο ενεργές καταλήψεις της Κρήτης, η περίφημη "Rosa Nera". Με την αστυνομία να μην ασχολείται και το Πολυτεχνείο να μην επιδιώκει (ανοιχτά) το "άδειασμά" της, τα πράγματα έμειναν στάσιμα για χρόνια. Είναι αλήθεια ότι και η τοπική κοινωνία (που αντέδρασε αρνητικά στο άκουσμα της απόφασης) δε ξεσηκώθηκε μαζικά γιατί υπήρχε η πίστη ότι "η κατάλειψη δεν πρόκεται ν' αδειάσει και η απόφαση θ' ακυρωθεί στην πράξη" (όπως πίστεψε δηλαδή ότι θα συνέβαινε και με τα μνημόνια). Όμως τα χρόνια πέρασαν, ο Μητσοτάκης έγινε Πρωθυπουργός, ο Χρυσοχοϊδης (γνωστός για τη θέση του απέναντι στις καταλήψεις) πήρε θέση στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ενώ και ο κ. Διγαλάκης μπαίνοντας στην κυβέρνηση δεν ήταν πλέον κάποιος "τυχαίος" πρύτανης αλλά ένας υφυπουργός και βουλευτής. Παράλληλα ο κύριος Διγαλάκης δεν ήταν διαθετιμένος ν' αφήσει τα πράγματα ως έχουν και ήταν αποφασισμένος να τηρήσει την υπόσχεση του προς τους επενδυτές που είχε βρει για να μετατρέψουν το λόφο Καστέλι σε προνομιακό boutique ξενοδοχείο. ΄Έτσι ασκώντας πίεση προς όλες τις πλευρές, κατάφερε στο να γίνει μια επιχείρηση και να διωχθούν οι καταληψίες κακής κακώς...

Εκεί κάπου τα πράγματα πήραν μια τροπή που πιθανόν ούτε ο ίδιος ο κύριος Διγαλάκης θα περίμενε να δει: η συντριπτική πλειοψηφία της τοπικής κοινωνίας (με σύσταση επιτροπής στην οποία συμμετέχουν και συνοδοιπόροι του κυρίου Διγαλάκη στη ΝΔ), σχεδόν όλα τα τοπικά ΜΜΕ (με ορισμένα απ' αυτά να βγάζουν στη φόρα σειρά εγγράφων που αποδεικνύουν τις νομικά αβάσιμες αιτιάσεις της Συγκλήτου και να θέτουν το θέμα στη σωστή του βάση), την τοπική αυτοδιοίκηση, συλλόγους και οργανισμούς βρέθηκαν απέναντί του, αντιδρώντας με πάθος στο σχέδιο για ξενοδοχοποίησή του λόφου. Η δε τοπική και μη αυτοδιοίκηση ήρθε και με συγκεκριμένες προτάσεις έδωσε διέξοδο στο "αδιέξοδο" που η Σύγκλητος (η οποία υπάρχει γιατί μια κοινωνία στήριξε με όλες της τις δυνάμεις το ίδρυμα στα Χανιά) είχε περιέλθει από δικές τις αστοχίες.

Η αντίδραση του ίδιου και του Πολυτεχνείου ήταν σπασμωδική. Ξεσήκωσε τους πολιτικούς του φίλους να μαζέψουν υπογραφές "υπέρ" της ξενοδοχοποίησης (που ως σύνολο υπολείπονται κατά πολύ το αριθμό εκείνων που που αντιδρούν σε αυτή), έβαλε την Σύγκλητο να "επιβεβαιώσει" την απόφαση (στηριζόμενη σε ρήτρες που θα υπάρξουν αν δε γίνει το έργο) και προσπάθησε να οδηγήσει το θέμα στην κεντρική πολιτική σκηνή, πιέζοντας για κυβερνητική στήριξη στο ανώτατο επίπεδο (χωρίς επιτυχία). Κουβέντα για τις αντιδράσεις, για το περίεργο γεγονός ότι η εταιρεία έχει μετοχικό κεφάλαιο που υπολείπεται κατά πολύ το ποσό που θα χρειαστεί να επενδύσει (από την τσέπη της) για το έργο όπως και για το γεγονός ότι στα σχέδια που είχε αναρτήσει στο site της ο "χώρος περιπάτου και αναψυχής" που υποσχόταν ήταν μια τεραστίων διαστάσεων πισίνα, όσο και για το γεγονός ότι η κυβέρνηση γνωρίζει για το πόσο πολύ "μπάζει" το συγκεκριμένο θέμα από τα 2017. Θα μας πείτε "η κυβέρνηση άλλαξε", το οποίο είναι σωστό, αλλά θ' απαντήσουμε ότι υποτίθεται ότι το κράτος έχει συνέχεια και όταν μια υπηρεσία του κράτους έχει λάβει θέση για ένα συγκεκριμένο θέμα (στηριγμένο στα υπάρχοντα στοιχεία), δε θα είναι εύκολο ν' αλλάξει, εκτός και αν ο κύριος Διγαλάκης βγάλει κάποιο έγγραφο-"λαγό από το καπέλο του" που ν' ακυρώνει τα προηγούμενα...

Το τι θα γίνει στο τέλος αναμένεται να το δούμε. Εδώ δεν έχουμε κάποιους "άπλυτους" καταληψίες και απέναντι την "έννομη τάξη": η υπόθεση "μυρίζει" άσχημα, υπάρχει σειρά ερωτημάτων (17 τον αριθμό!) στην υπόθεση που παραμένουν αναπάντητα,  ενώ υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις ώστε και την ύστατη στιγμή να μην αποξενωθεί πλήρως ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα από την κοινωνία με την οποία υποτίθεται έχει συνταχθεί, και όλα αυτά στο βωμό προσωπικών στοιχημάτων και καπρίτσιων της νυν και πρώην Πρυτανείας. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από καθηγητές-"ξερόλες", αλλά από ακαδημαϊκούς που είναι κοντά στις τοπικές κοινωνίες και αποφεύγουν δογματισμούς που ταιριάζουν μόνο σε ιεράρχες.

Έξι λόγοι για τους οποίους η Γερμανία υποστηρίζει πάντα την Τουρκία στις διαμάχες της με την Ελλάδα και την Κύπρο...

Σε συνέχεια της τιμωρητικής διάθεσης της Ε.Ε. απέναντί στην χώρα μας στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής, ας παρουσιάζουμε ένα εξαιρετικό άρθρο του Βασίλη Γαλούπη από την εφημερίδα "Το Ποντίκι" σχετικά με τους λόγους για τους οποίους η Γερμανία υποστηρίζει την Τουρκία. Εμείς θα προσθέσουμε ότι η Γερμανία (και οι προπομποί της) βρέθηκε απέναντί μας, σε όλες τις ελληνοτουρκικές διαμάχες, με χαρακτηριστικότερες τις περιπτώσεις του 1922 στην Μικρά Ασία και του 1974 στην Κύπρο:

 "... Φαινομενικά Γερμανία και Τουρκία αποτελούν δυο ασύνδετους «κόσμους», όμως, αν ξύσει κάποιος κάτω από την επιφάνεια, θα βρει πολύ ισχυρούς διαχρονικούς δεσμούς που εξηγούν και για ποιον λόγο η Μέρκελ – όπως και πολλοί προκάτοχοί της με άλλους Τούρκους Προέδρους και πρωθυπουργούς – όχι μόνο κάνει τα στραβά μάτια στο πολυεπίπεδο μπούλινγκ του Ερντογάν, αλλά βάζει και το στήθος της μπροστά ώστε η χώρα του να μην τιμωρηθεί με κυρώσεις.

Για να υπερασπιστεί αυτήν τη σχέση δεν διστάζει να εκνευρίσει ακόμα και τον Μακρόν, ο οποίος έφτασε απαυδισμένος να απειλήσει στη σύνοδο ότι «αν δεν βάλετε κυρώσεις εσείς, θα τις βάλω μόνος μου».

1. Η ισλαμική διείσδυση

Τις δυο δεκαετίες μετά το 1945 οι χώρες της δυτικής Ευρώπης πήραν ως εργάτες εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από μακρινά μέρη. Η Βρετανία Πακιστανούς από τα βουνά του Κασμίρ και τα υψίπεδα του Μπανγκλαντές. Η Γαλλία στράφηκε στις περιοχές της στη Βόρεια Αφρική. Και η Γερμανία εισήγαγε εργάτες από την Ανατολία της Τουρκίας.

Υποτίθεται ότι αυτοί οι Τούρκοι θα έφευγαν από τη Γερμανία όταν θα τελείωνε η δουλειά τους. Αντί γι’ αυτό, έφεραν και τις οικογένειές τους. Η Γερμανία χρονοτρίβησε μέχρι να δώσει υπηκοότητα σε αυτούς και στα παιδιά τους, που γεννήθηκαν στη Γερμανία, αλλά στο τέλος το έκανε.

Συνολικά στη Γερμανία βρίσκονται σήμερα σχεδόν 4 εκατομμύρια Τούρκοι. Σε καμία άλλη χώρα δεν ζουν περισσότεροι Τούρκοι, εκτός φυσικά της Τουρκίας. Η Άγκυρα χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους για να προβάλει τη δική της εκδοχή του Ισλάμ, να διατηρεί τη διασπορά της πιστή στη «μαμά Τουρκία» και να ενισχύει την επιρροή της στη Γερμανία.

Ένας από αυτούς είναι τα τζαμιά που ελέγχει εντός Γερμανίας, 900 τον αριθμό. Το μεγαλύτερο βρίσκεται στην Κολωνία, στη Βόρεια Ρηνανία - Βεστφαλία, το γερμανικό κρατίδιο με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση μουσουλμάνων. Είναι χωρητικότητας 1.200 ατόμων, κόστισε 20 εκατ. ευρώ και άνοιξε τον Σεπτέμβριο του 2018 με πολλές φανφάρες.

Στην πράξη η Τουρκία ενδιαφέρεται να αυξήσει την επιρροή της στη Γερμανία και την υπόλοιπη Ευρώπη. Η θρησκεία προσφέρεται για την πολιτική της. Στα εγκαίνια του τεράστιου τζαμιού στην Κολωνία τον Σεπτέμβριο του 2018 ο Ερντογάν και οι εκπρόσωποι του θρησκευτικού κατεστημένου του προκάλεσαν αναστάτωση όταν απέκλεισαν προκλητικά την είσοδο στους τοπικούς αξιωματούχους που είχαν υποστηρίξει την ανέγερση του τζαμιού. Το επεισόδιο φόβισε τους Γερμανούς.

Όλο και περισσότερο τα τουρκικά τζαμιά χρησιμοποιούνται για πολιτικούς σκοπούς. Το κήρυγμα αντανακλά τη στροφή της Τουρκίας προς έναν επιθετικό, απόλυτο και σκληροπυρηνικό Ισλαμισμό. Όπως είχε δηλώσει πρόσφατα Ευρωπαίος διπλωμάτης, «η Τουρκία, έχοντας επί δεκαετίες προσπαθήσει και αποτύχει να μπει στην Ε.Ε., τώρα προσπαθεί να μπει στη Δύση μέσω των τζαμιών της».

Ας μην ξεχνάμε ότι η χώρα που αντιδρούσε περισσότερο στην προοπτική της τουρκικής ένταξης στην Ένωση ήταν πάντα η Γερμανία, αφού δεν ήθελε την είσοδο στην Ε.Ε. ενός κράτους πληθυσμιακά μεγαλύτερου από αυτήν.

2. Οι Τούρκοι ψηφοφόροι

Το 2016, όταν οι εντάσεις κορυφώνονταν στην Τουρκία λόγω του αποτυχημένου πραξικοπήματος, άρχισαν να ταράζουν και τη Γερμανία. Στις 31 Ιουλίου εκείνης της χρονιάς 40.000 άτομα συγκεντρώθηκαν σε μια διαδήλωση υπέρ του Ερντογάν στην Κολωνία, που διοργανώθηκε από διεθνείς λομπίστες του κυβερνώντος κόμματος AKP.

Η συγκέντρωση έδειχνε την κλίμακα της υποστήριξης των Τούρκων της Γερμανίας προς τον νεοσουλτάνο, αλλά και τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζαν οι Γερμανοί πολιτικοί εάν μιλούσαν εναντίον του.

Από τα σχεδόν 4 εκατομμύρια άτομα τουρκικής καταγωγής που ζουν στη Γερμανία, οι μισοί διατηρούν την τουρκική υπηκοότητα, γεγονός που πρακτικά καθιστά τη Γερμανία την τέταρτη μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της Τουρκίας.

● Από τους 570.000 Τούρκους της Γερμανίας που ψήφισαν το 2015 στις τουρκικές εκλογές, το 60% επέλεξε το κόμμα του Ερντογάν, ο οποίος πήρε έτσι μεγαλύτερο ποσοστό στη Γερμανία παρά μέσα στην πατρίδα του.

● Από τα 3.000 τζαμιά στη Γερμανία τα 2.000 είναι τουρκικά και από αυτά τα 900 χρηματοδοτούνται από το DITIB (παρακλάδι του Diyanet), μοχλό της τουρκικής κυβέρνησης, που στέλνει και τους ιμάμηδες από την Τουρκία.

● Η πλειονότητα των Τούρκων της Γερμανίας δεν έχει ενσωματωθεί στη γερμανική κοινωνία. Σήμερα, όμως, οι τουρκικής καταγωγής ψηφοφόροι είναι περίπου 2 εκατ. και ψηφίζουν στις γερμανικές εκλογές. Στην πλειονότητά τους είναι οπαδοί του Ερντογάν. Συνεπώς είναι καθοριστικός ο ρόλος τους στο εκλογικό αποτέλεσμα της Γερμανίας, κάτι που λαμβάνουν υπ’ όψιν όλα τα γερμανικά κόμματα.

3. Ο μεταναστευτικός εκβιασμός

Το 2015, περίπου 1,2 εκατομμύρια μετανάστες μπήκαν στη Γερμανία πριν κλείσει η βαλκανική οδός και πριν η ευρωπαϊκή συμφωνία με την Τουρκία, το 2016, μειώσει τις ροές με αντάλλαγμα χρήματα.

Μπορεί η εισροή των μεταναστών και προσφύγων να έμοιαζε ταιριαστή με τις ανάγκες των γερμανικών εταιρειών, που κάποιες προέβλεπαν τότε ένα «οικονομικό θαύμα», αλλά οι μετανάστες ποτέ δεν ενσωματώθηκαν ικανοποιητικά, ενώ άρχισαν να δημιουργούνται σοβαρά πολιτικά προβλήματα στη χώρα (άνοδος της ακροδεξιάς AfD, δυσφορία στη γερμανική κοινωνία κ.λπ.).

Η Μέρκελ άνοιξε τα σύνορά της θέλοντας ουσιαστικά να εξυπηρετήσει – πάλι – τα οικονομικά συμφέροντα της χώρας της, αλλά ο πολιτικός αντίκτυπος που πυροδοτήθηκε ήταν καταλυτικός. Συνεχίζει, λοιπόν, να φοβάται μια έκρηξη των εισροών προς την Ευρώπη από μια δυσαρεστημένη Τουρκία. Χαρτί το οποίο παίζει διαρκώς ο Ερντογάν εκβιάζοντας με αυξημένες ροές.

4. Μπίζνες και τράπεζες

Μια κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας θα πονούσε ιδιαίτερα τη Γερμανία, αλλά όχι μόνο αυτήν.

● Σχεδόν 10 δισ. δολ. επενδύσεις και 7.500 επιχειρήσεις γερμανικών συμφερόντων βρίσκονται στην τουρκική επικράτεια.

● Πάνω από 7.400 επιχειρήσεις στην Τουρκία έχουν χρηματοδοτηθεί από γερμανικές τράπεζες.

● Οι γερμανοτουρκικές επιχειρήσεις στη Γερμανία ανέρχονται σε 80.000.

● Μόνο το 2019 οι γερμανικές εξαγωγές όπλων προς την Τουρκία έφταναν σχεδόν τα 400 εκατ. δολ.

● Ο όγκος του εμπορίου μεταξύ των δύο χωρών ανήλθε περίπου στα 40 δισ. δολάρια (2017) αντιπροσωπεύοντας περίπου το 1,5% του γερμανικού διεθνούς εμπορίου και το 10% του αντίστοιχου τουρκικού. Οι συνολικές εξαγωγές της Γερμανίας (2017) ανήλθαν σε περίπου 1,4 τρισ. δολάρια, ενώ οι τουρκικές εξαγωγές, αντίστοιχα, σε 156 δισ. δολάρια. Το 2019 οι γερμανικές εξαγωγές προς την Τουρκία προσέγγισαν τα 22 δισ. δολ.

● Αν και για την Τουρκία η Γερμανία αποτελεί την πρώτη χώρα για τις εξαγωγές της, για τη Γερμανία η Τουρκία βρίσκεται στη 16η θέση.

● Το 2019 η Τουρκία παρέμεινε ο Νο 1 εισαγωγέας γερμανικών όπλων, παρά το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ψήφισε τον περιορισμό των πωλήσεων όπλων στην Τουρκία. Μόνο τους πρώτους οκτώ μήνες του έτους οι συμβάσεις ήταν ύψους 250,4 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με «διαρροές» στον γερμανικό Τύπο, για το σύνολο του 2019 η Τουρκία παρέλαβε όπλα αξίας 388,6 εκατ. δολ.

Το ενδεχόμενο επιβολής ευρωπαϊκών κυρώσεων στην Τουρκία, το οποίο η Γερμανία ούτε καν θέλει να το συζητάει όπως φάνηκε και στην τελευταία σύνοδο κορυφής, θα αποτελούσε σημαντικό πλήγμα για την οικονομία της, αλλά η Ε.Ε. φοβάται για τις συνέπειες στις ευρωπαϊκές τράπεζες που βρίσκονται εκτεθειμένες στο... ξεχειλισμένο πια τουρκικό χρέος.

Ο γερμανικός Τύπος ανησυχούσε ακόμα και για ένα ντόμινο κρίσης σε μεγάλες τράπεζες της Ευρώπης που έχουν επενδύσει στο τουρκικό χρέος, με απόδοση 12% - 14%, αλλά και στις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Τουρκία. Ο γερμανικός τραπεζικός τομέας, πάντως, είναι λιγότερο εκτεθειμένος στην Τουρκία σε σχέση με τη Γαλλία ή την Ισπανία.

Η συνολική έκθεση των διεθνών τραπεζών σε τουρκικά κρατικά ομόλογα και εταιρείες ήταν κατά το πρώτο τρίμηνο του 2020 πάνω από 180 δισ. δολ. σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (ΒΙS), με τις ευρωπαϊκές τράπεζες να έχουν το μεγαλύτερο μέρος.

Οι ισπανικές τράπεζες έχουν επενδύσει 62 δισ. δολάρια, οι γαλλικές 29 δισ. δολ, οι βρετανικές 12, οι γερμανικές 11 και οι ιταλικές 9 δισ. δολ. Αντίστοιχα είναι τα ποσά και των άμεσων εταιρικών επενδύσεων, όπου οι γερμανικές διατηρούν τα πρωτεία.

5. Μια στρεβλή αντίληψη

Όπως έχει δηλώσει ο Πολωνός ευρωβουλευτής Σικόρσκι, στα θέματα της εξωτερικής και της αμυντικής πολιτικής «η Γερμανία κάνει πάντα πολύ λίγα και πολύ αργά». Η Γαλλία, υπό τον Μακρόν, προσαρμόστηκε πιο γρήγορα από ό,τι το Βερολίνο στη νέα πραγματικότητα, με την απόσυρση της εγγύησης ασφαλείας των ΗΠΑ από την Ευρώπη και την τουρκική επιθετικότητα στη Μεσόγειο.

Έστω και δειλά ή απρόθυμα, η Γερμανία αρχίζει τουλάχιστον να αποδέχεται την άποψη Μακρόν ότι η Ευρώπη θα πρέπει να κάνει περισσότερα για τον εαυτό της, αλλά και για την ιδέα περί «ευρωπαϊκής κυριαρχίας», που στο παρελθόν προκαλούσε μειδιάματα στο Βερολίνο, επειδή αρέσκεται στα οφέλη, αλλά όχι στο κόστος μιας ευρωπαϊκής ηγεσίας.

Η μεγαλύτερη ίσως αυταπάτη της Γερμανίας είναι ότι το εμπόριο και η οικονομία μπορούν να απομονωθούν από τη γεωπολιτική. Η στάση της Γερμανίας προς την Τουρκία, η έμπρακτη θέσπιση αυστηρών ορίων από την Ε.Ε. στην επιθετικότητα της Τουρκίας κατά της κυριαρχίας ευρωπαϊκών χωρών (Ελλάδας, Κύπρου) και άλλα θέματα, όπως π.χ. ο αγωγός φυσικού αερίου από τη Ρωσία ή το κινεζικό 5G, είναι, εκτός από οικονομικά, κυρίως πολιτικά πρότζεκτ.

Η Φραντσίσκα Μπράντνερ, βουλευτής των Πρασίνων, δήλωσε χαρακτηριστικά: «Η υπόλοιπη Ευρώπη δεν πρόκειται να γίνει πιο κυρίαρχη αν η Γερμανία ακολουθεί πάντα την οδό των εθνικών της συμφερόντων». Όπως, για παράδειγμα, διαφαίνεται και από τη συναντίληψη μεταξύ Άγκυρας - Βερολίνου - Μόσχας π.χ. στο Λιβυκό, αλλά και στην ενεργειακή τους συνεργασία, με στάση καθαρά φιλογερμανική και σαφώς «υπονομευτική» για τα συμφέροντα της υπόλοιπης Ευρώπης.

6. Συμμαχία με ιστορικό βάθος

Οι γερμανοτουρκικές γεωπολιτικές και οικονομικές σχέσεις ανάγονται από την εποχή των αυτοκρατοριών, της Γερμανικής και της Οθωμανικής, και συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Οι σχέσεις αυτές είναι πολιτικές, στρατιωτικές και οικονομικές. Η μία είχε ανάγκη την άλλη καθώς:

● Όταν η Γερμανική Αυτοκρατορία προσπαθούσε να ανταγωνιστεί τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις, Αγγλία και Γαλλία, χρειαζόταν την Οθωμανική, κυρίως γεωστρατηγικά.

● Όταν η Οθωμανική, από την πλευρά της, πάλευε να αποφύγει κάθε τρεις και λίγο την πολιτική και οικονομική κατάρρευση, συχνά απευθυνόταν στους Γερμανούς για να λύσει τα προβλήματα. Ο πρώτος οικονομικός εταίρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη ήταν η Γερμανία.

Τον Ιούλιο του 1941, αθετώντας υποχρεώσεις που είχε αναλάβει έναντι άλλων ευρωπαϊκών χωρών μέσω επίσημων συνθηκών, η Τουρκία υπέγραψε σύμφωνο φιλίας με τη ναζιστική Γερμανία. Τυπικά διακήρυττε ουδετερότητα αλλά πίσω από κλειστές πόρτες η Τουρκία διαπραγματευόταν την ένταξή της στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας έναντι εδαφικών ανταλλαγμάτων.

Από τα ελληνικά εδάφη ζητούσε να πάρει τα Δωδεκάνησα, τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, την Κύπρο, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης κ.ά. Παρόμοια παζάρια έκανε και με τους Άγγλους, αφού δεν ήξερε πού θα «κάτσει η μπίλια» όσον αφορά την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Έχοντας κάνει ό,τι μπορούσε για να εξασφαλίσει τη στήριξη των γερμανικών στρατευμάτων στη διάρκεια του πολέμου, στις 23 Φεβρουαρίου 1945, όταν δηλαδή η συντριβή των ναζί είχε «κλειδώσει», η Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Γερμανίας. Για τα μάτια του κόσμου..."

Οι τηλεοπτικοί ρόλοι των μεγάλων πρωταγωνιστών του ελληνικού κινηματογράφου (οι Έλληνες κωμικοί) - μέρος 2ο

Το πρώτο μέρος του αφιερώματοςτων τηλεοπτικών ρόλων των μεγάλων κωμικών πρωταγωνιστών του ελληνικού κινηματογράφου μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Το αφιέρωμα μας κλείνει με πέντε σπουδαίους ηθοποιους: την Ρένα Βλαχοπούλου, τον Γιώργο Παπαζήση, τον Νίκο Ρίζο, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και την Δέσποινα Στυλιανοπούλου. Δυστυχώς μερικοί άλλοι εκ των μεγάλων κωμικών μας - όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, είχαν ελάχιστη τηλεοπτική παρουσία από την οποία δε σώζεται τίποτα στις μέρες μας...

α) Ρένα Βλαχοπούλου

Η Ρένα Βλαχοπούλου γεννήθηκε το 1923 στην Κέρκυρα. Μετά από μια σπουδαία καριέρα στον κινηματογράφο (στον οποίο παρέμεινε πιστή γυρίζοντας 6 ταινίες μεταξύ 1979-1985, στην τελευταία δηλαδή προσπάθεια αναβίωσης του ελληνικού εμπορικού σινεμά) και στο θέατρο, πέρασε στο βίντεο (γυρίζοντας 10 βιντεοταινίες). Όσο αφορά την τηλεόραση είχε μια συμμετοχή στους 10 Μικρούς Μήτσους του Λάκη Λαζόπουλου, ενώ πρωταγωνίστησε σε 5 τηλεοπτικές σειρές- τις πρώτες δύο (που σήμερα είναι χαμένες) στην κρατική τηλεόραση μεταξύ 1976-1979 και τις άλλες 3 στον ΑΝΤ1, συμμετέχοντας σε δουλειές παραγωγών και σκηνοθετών με τους οποίους είχε συνεργαστεί στις τελευταίες κινηματογραφικές της συμμετοχές. Από τις 3 ("Η κυρία του πάνω ορόφου" -1990, Μάλιστα Κύριε" - 1991, "Μάμα Μία" - 1991), η πιο επιτυχημένη ήταν η τελευταία, η οποία κράτησε 28 επεισόδια: Αξίζει να σημειωθεί ότι η σειρά "Η κυρία του πάνω ορόφου", προέρχεται από τη βιντεοσειρά του 1987 με τίτλο "Σας έπιασα στα πράσα". Η σειρά αυτή προβλήθηκε ξανά ως τηλεοπτική μίνι σειρά στην "ΕΤ1" με τον ίδιο τίτλο που είχε η βιντεοσειρά. Η Ρένα Βλαχοπούλου ποτέ δε συμπάθησε την μικρή οθόνη - και όταν το έκανε το έκανε κυρίως από καλλιτεχνική ανάγκη. Όπως σημειώνει στην Βιογραφία της "Βίβα Ρένα" (Εκδόσεις Άγκυρα, 1992): "Δε με χωράει η μικρή οθόνη, εγώ θέλω απλωσιά. Μόνο στη μεγάλη αισθάνομαι ότι μπορώ να παίξω. Η μικρή με πνίγει γι' αυτό ποτέ μου δεν την αγάπησα, ούτε υποθέτω και εκείνη εμένα." 

H Ρένα Βλαχοπούλου απεβίωσε τον Ιούλιο του 2004, σε ηλικία 81 ετών.

β) Γιώργος Παπαζήσης

Ο θρυλικός "Μανωλιός" με μεγάλες κινηματογραφικές γεννήθηκε το 1938 στην Αθήνα. Έκανε μεγάλες επιτυχίες τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, τόσο στο θέατρο όσο και τον κινηματογράφο, παίζοντας το ρόλο του πονηρού Κρητικού, που καταφέρνει στο τέλος να τα βγάλει πέρα. Στην 1η περίοδο της τηλεόρασης δεν πήρε μέρος - αν εξαιρέσει κανείς μια παρουσία στο "Θέατρο της Δευτέρας" (στο "Μπράβο Κολονέλο" το 1979), την "Βραδιά Επιθεώρησης" στο 1984 και τη σειρά του Γιώργου Παπαστεφάνου "Οι παλιοί μας φίλοι" (1985). Η μοναδική σειρά στην οποία είχε πρωταγωνιστικό ρόλο (μετά το απαραίτητο, για Έλληνα κωμικό, πέρασμα από το βίντεο), ήταν στο New Channel την τηλεοπτική σεζόν 1990-1991. Λεγόταν "Show και αβλαβές" και αποτέλεσε την (περιορισμένης απήχησης) απάντηση του καναλιού στις εκπομπές-σκετς του Γιάννη Ζουγανέλη (τότε στο Mega):

Μετά το τέλος της σειράς αυτής, ο Γιώργος Παπαζήσης αφοσιώθηκε στο θέατρο, μέχρι που διαγνώστηκε με καρκίνο στο πάγκρεας το 2014. Απεβίωσε τέσσερα χρόνια αργότερα στην Αθήνα...

γ) Νίκος Ρίζος

Ο Νίκος Ρίζος γεννήθηκε το 1924 στην Άρτα και είχε μια κινηματογραφική καριέρα που κράτησε 5 δεκαετίες - με την πρώτη του συμμετοχή να γίνεται το 1941 ("Νύχτα χωρίς ξημέρωμα") και την τελευταία το 1984 ("Ράδιο Αρβύλα"). Μετά το τέλος του εμπορικού κινηματογράφου, πέρασε ταχύτατα στο βίντεο όπου πρωταγωνίστησε σε δεκάδες (κυρίως χαμηλής ποιότητας) παραγωγές. Τα περάσματά του στην τηλεόραση ήταν αρκετά. Δυστυχώς όμως από τις 7 σειρές της ΕΡΤ στις οποίες συμμετείχε, για τις 6 δεν υπάρχουν ολόκληρα επεισόδια, αφού οι μαγνητοταινίες σβήστηκαν μεταξύ της περιόδου 1981-1983, ενώ καμία απ' αυτές δεν παίχτηκε σε επανάληψη. Η τελευταία ("Μπαμπάδες, γιοι και πειρασμοί" του 1992), στην οποία συμμετείχαν και άλλοι γνωστοί ηθοποιοί του ελληνικού σινεμά (όπως ο Αλέκος Τζανετάκος), υπάρχει στο αρχείο της ΕΡΤ, αλλά παραμένει - προς το παρόν - θαμμένη εκεί. Όσο αφορά τη συμμετοχή του σε τηλεοπτικές σειρές της ιδιωτικής τηλεόρασης είμαστε πιο τυχεροί - αφού εκεί ήταν προσεκτικοί με το αρχείο τους. Από τις συμμετοχές αυτές ξεχωρίζει αυτή στην "Αίθουσα του Θρόνου" (στα 1998 - στην οποία συμμετείχε άλλος ένας μεγάλος του ελληνικού σινεμά, ο Αλέκος Αλεξανδράκης):

Ο Νίκος Ρίζος έφυγε από τη ζωή το 1999, σε ηλίκία 74 ετών.

δ) Διονύσης Παπαγιαννόπουλος

Ο Διονύση Παπαγιαννόπουλος (γεννημένος το 1912 στο Διακοφτό), εκτός από την μεγάλη καριέρα στην τηλεόραση και το θέατρο, έκανε και σπουδαία καριέρα στην πρώτη περίοδο της ελληνικής τηλεόρασης: "Θωμάς και Χατζηθωμάς" (1973), "Ο κουσούρης" (1973) αλλά κυρίως το "Λούνα Παρκ" που κράτησε 7 ολόκληρα χρόνια - από τον Ιούνιο του 1974 μέχρι το Μάιο του 1981. Από τα 349 επεισόδια της σειράς, σωσμένο ολόκληρο υπάρχει στην χώρα μας μόνο ένα. Βέβαια το γεγονός ότι η σειρά προβαλόταν και στην Κύπρο στο ΡΙΚ, μας κάνει να ελπίζουμε ότι ίσως υπάρχουν επιπλέον επεισόδια σωζόμενα εκεί:

 

Η τελευταία του τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στην τηλεοπτική σειρά του Γιάννη Δαλιανίδη "Τ' ανάποδα" το 1981. Η σειρά θεωρείται η συνέχεια του "Λούνα Πάρκ", για την οποία γυρίστηκαν 8 επεισόδια. Αυτά δεν προβλήθηκαν την εποχή που παραγγέλθηκαν, παρότι πληρώθηκαν. Οι μαγνητοταινίες ξεχάστηκαν σε κάποιες αποθήκες, και γλύτωσαν τη λαίλαπα του σβησίματος του 1981-1984. Τελικά προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2015, χωρίς όμως να έχει τη διαφήμιση που του άρμοζε:

Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος έφυγε από τη ζωή το 1984, στην Αθήνα.

ε) Δέσποινα Στυλιανοπούλου

Η Δέσποινα Στυλιανοπούλου γεννήθηκε το 1932 και παραμένει ενεργεί θεατρικά μέχρι σήμερα, παρότι βρίσκεται στην 9η δεκαετία της ζωής της. Μετά από σειρά μεγάλων κινηματογραφικών επιτυχιών (ως υπηρέτρια και φτωχοκόριτσο, στο πλάι κυρίως του Νίκου Ρίζου), αποσύρθηκε από το σινεμά στο 1984 ("Πέστα Βρωμόστομε" με τον Στάθη Ψάλτη), έχοντας πρωταγωνιστήσει για τελευταία φορά σε ταινία στα 1979 ("Μονά-ζυγά δικά μου"). Στην χρυσή εποχή του βιντεοκλάμπ πρωταγωνίστησε και αυτή σε δεκάδες παραγωγές, κάνοντας λίγες μόνο εμφανίσεις στην τηλεόραση. Απ' αυτές ξεχώρισαν η συμμετοχή της στο "Χήρες Club" του Alter (με τον Στράτο Τζώρτζογλου και την Μαρία Γεωργιάδου) το 2004, όπου έπαιξε την γιαγιά: και τα "Χρυσά Κορίτσια"της ΕΤ1:

Ας ελπίσουμε ότι θα την ξαναδούμε σύντομα...

Ένα σχόλιο για το πως φτάσαμε να "τιμωρηθούν" η Ελλάδα και η Κύπρος αντί της Τουρκίας από την Ε.Ε.

Μπορεί ο ευρωπαϊκός τύπος (έντυπος και ηλεκτρονικός) ν' αναφέρουν ότι η Ευρώπη "προειδοποιεί" την Τουρκία, αλλά η ανυπαρξία κυρώσεων και παραπομπή τους "στο μέλλον" την ίδια στιγμή που τουρκικών συμφερόντων εταιρείες προσπαθούν να κάνουν γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ και τουρκικά πολεμικά πλοία κινούνται στα πέριξ των ελληνικών χωρικών υδάτων, καταδεικνύει ότι τελικά η Ε.Ε. όχι μόνο αδιαφορεί για δύο μέλη του στενού πυρήνα της, αλλά είναι έτοιμη να κάνει τα στραβά μάτια προκειμένου να μη δυσαρεστήσει τον Ερντογάν. Επ' αυτού, γράφει σχετικά ο Μιχάλης Ιγνατίου στο "Hellas Journal" και δυστυχώς δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε μαζί του καθώς και την αντιπολίτευση στην χώρα μας, που μιλούν για πηλίκο "υπό του μηδενός": 

"Όλοι εναντίον της Κύπρου, λοιπόν… Όπως τον Απρίλιο του 2004, όταν οι πάντες, εκτός της Μόσχας, απαίτησαν από το λαό του νησιού να αποδεχθεί το φιλοτουρκικό και ρατσιστικό σχέδιο Aνάν. Αντί να …ακούσουν οι «ξεροκέφαλοι» Ελληνοκύπριοι και να παραδώσουν την Πατρίδα τους στους Τούρκους, απάντησαν με ένα βροντερό όχι. Τους απείλησαν ότι “θα πέφτουν κεραμίδια στα κεφάλια τους”. Δεν φοβήθηκαν. Και η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ακόμα όρθια και τους δείχνει ότι δε φοβάται. Τώρα βλέπουμε το ίδιο ακριβώς σκηνικό, αλλά με διαφορετικό τρόπο. 

Οι Γερμανοί και άλλοι εταίροι της Ελλάδας και της Κύπρου, επιχειρούν να τιμωρήσουν τη Λευκωσία και όχι την κατοχική δύναμη Τουρκία, την οποία μάλιστα θα επιβραβεύσουν, για να …δεχθεί να εισέλθει σε διαδικασία διαλόγου με την Ελλάδα! Που φτάσαμε…Όσο και να πανηγυρίζουν κάποιοι δικοί μας στην Αθήνα και τη Λευκωσία, οι μεταμεσονύκτιες αποφάσεις των Ευρωπαίων για την Τουρκία δεν είναι καλές. Πάλι την γλίτωσε η κατοχική δύναμη. Και θα συνεχίσει να απειλεί την Ελλάδα και την Κύπρο. Ας μην έχουμε αμφιβολία…

Η ευρωπαϊκή συμπεριφορά είναι απαράδεκτη, άθλια και ελεεινή. Και το χειρότερο όλων είναι ότι αυτή η συμπεριφορά είναι πάνω απ’ όλα αντι-ευρωπαϊκή. Αυτές είναι οι αρχές της ενωμένης Ευρώπης; Αυτή είναι η Ευρώπη των λαών και της αλληλεγγύης;Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:Η επιθυμία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι να ξεκινήσει ο διάλογος μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας. Και αυτή η επιθυμία είναι γνωστή στην Αθήνα και την Άγκυρα.Είναι κάτι που συζήτησε διεξοδικά ο υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.

Οι Αμερικανοί θα ήθελαν πάρα πολύ να ανακοινώσουν επίσημα την έναρξη του ελληνοτουρκικού διαλόγου, στο πλαίσιο των προσπαθειών που γίνονται σε όλο τον κόσμο για να έρθουν κοντά εχθρικές χώρες.

Την Πέμπτη ανακοινώθηκε η έναρξη συνομιλιών μεταξύ του Ισραήλ και του Λιβάνου για τις θαλάσσιες ζώνες, και τα εύσημα πήραν και πάλι οι Αμερικανοί, καθώς είχαν αναλάβει τη μεσολάβηση.Οι διεθνείς αυτές επιτυχίες βοηθούν εξαιρετικά το προεκλογικό αφήγημα του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, αλλά -για να είμαστε και δίκαιοι- δείχνει και την αποτελεσματικότητα του υπουργού Εξωτερικών Πομπέο και της ομάδας που ασχολείται με όλα αυτά τα θέματα.

Λόγω των αντιδράσεων στην Τουρκία για την επίσκεψη του στην Ελλάδα, ο κ. Πομπέο αποφάσισε να στείλει στην Άγκυρα τον υφυπουργό Εξωτερικών, Φίλιπ Ρίκερ για συνομιλίες. Ο κ. Ρίκερ θα προσπαθήσει να εξηγήσει ότι το γεγονός των καλών σχέσεων με την Ελλάδα δεν σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον έχει στραφεί εναντίον της Τουρκίας. 

Αντίθετα, τη θεωρεί ακόμα σύμμαχο των Ηνωμένων Πολιτειών και γενικά της Δύσης.Όπως έχουμε εξηγήσει πολλές φορές, ενώ η Αμερική προετοιμάζεται για κάθε ενδεχόμενο, όπως πρέπει να κάνει κάθε σοβαρή χώρα, δεν είναι έτοιμη να απωλέσει την Τουρκία. Αυτό είναι σίγουρο. Αρνούνται να αποδεχθούν την πραγματικότητα.Επιστρέφοντας στον ελληνοτουρκικό διάλογο, να σημειώσουμε ότι η αμερικανική πλευρά έχει υπογραμμίσει και στην Άγκυρα και στην Αθήνα την ανάγκη να αποφευχθούν πάση θυσία ενέργειες που θα μπορούσαν να εκτροχιάσουν τις προσπάθειες για την έναρξη του διαλόγου.Και όπως αντιλαμβανόμαστε, στο πλαίσιο αυτό εισηγούνται -χωρίς να απαιτούν είναι η αλήθεια- να βρεθεί τρόπος να αποφευχθούν οι κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας.Βεβαίως, γι’ αυτό φροντίζει η Καγκελάριος Μέρκελ η οποία τις τελευταίες ημέρες δείχνει μία άνευ προηγουμένου εχθρότητα εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου. 

Και αυτή η εχθρότητα πρέπει να προβληματίσει σοβαρά την Αθήνα και τη Λευκωσία.Διότι αν οι δύο χώρες δεν έχουν βοήθεια από τους Ευρωπαίους εταίρους τους, τότε το πρόβλημα είναι τεράστιο. Δεν γίνεται να εκνευριζόμαστε με τους Αμερικανούς και να σιωπούμε όταν πρόκειται για τους Ευρωπαίους εταίρους. Το αφήγημα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης έχει καταρρεύσει εντελώς.Μία χώρα μέλος της Ένωσης, η Κύπρος, είναι υπό κατοχή, είναι περικυκλωμένη από τουρκικά πολεμικά πλοία, αλλά η Ευρώπη δεν τιμωρεί την Τουρκία. 

Τα βάζει, αντίθετα, με την Κυπριακή Δημοκρατία, με το θύμα, επειδή απαιτεί να επιβληθούν κυρώσεις και στη Λευκορωσία, αλλά και στην Τουρκία.Ποια είναι τελικά τα οφέλη από τη συμμετοχή της Ελλάδας και της Κύπρου στην Ε.Ε.; Στην οικονομία καταδίκασαν την Αθήνα και στη Λευκωσία στα μνημόνια και τα προγράμματα, που παραλίγο να καταστρέψουν τις δύο χώρες. Και στον πολιτικό τομέα, επιλέγουν την Τουρκία, χώρα μη μέλος, την οποία και επιβραβεύουν.Είναι φρικτή η γερμανική πολιτική, άρα και αυτή της ενωμένης Ευρώπης, για τον Ελληνισμό. Έτσι απλά να το καταγράψουμε:Συνεχίζεται η πολιτική τιμωρίας της Ελλάδας και της Κύπρου από το 2010 μέχρι και σήμερα. Οι ευθύνες του πρωθυπουργού της Ελλάδας και του προέδρου της Κύπρου αυξάνονται, αν δεν αντιδράσουν, διότι οι χώρες που ηγούνται της τιμωρίας κυβερνώνται από συντηρητικά κόμματα.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Εμφανίστηκαν και νέες «γραφίδες» στην Ελλάδα να καταδικάζουν τη στάση της ημικατεχόμενης Κύπρου για το θέμα των κυρώσεων εναντίον του δικτάτορα της Λευκορωσίας. Ο μηχανισμός των Βρυξελλών δρα, όπως και τότε, όπως το 2004. Οι πολίτες τους αγνοούν, βεβαίως, αλλά το πρόβλημα είναι ότι ασκούν έλεγχο στο 80% των ελληνικών μέσων ενημέρωσης. Και ΔΕΝ εννοώ οικονομικό έλεγχο. Έχει μαζευτεί ένας νεοφιλελεύθερος συρφετός που ασκεί «βίαιη» κριτική σε ότι πρεσβεύει η Κυπριακή Δημοκρατία και φτάνουν στο σημείο να υιοθετούν την τουρκική προπαγάνδα. Είναι φρικτή η στάση τους και εναντίον των συμφερόντων της Ελλάδας και της Κύπρου. Δεν μπορούν να καταλάβουν οι ανόητοι ότι δεν θα βρεθεί κανένας πρωθυπουργός στην Ελλάδα να παραδώσει κομμάτι της ελληνικής κυριαρχίας στην Τουρκία."

Κλείνοντας, αντί για οποιασδήποτε άλλης κατακλείδας θα θέλαμε να σας παραπέμψουμε σε μια τοποθέτηση του αείμνηστου Μανόλη Γλέζου για τον κυπριακό ελληνισμό - αξίζει να την προσέξετε: