Στρατιωτική συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ: Και κερατάδες και δαρμένοι;

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή που το σύνθημα "Έξω οι βάσεις του θανάτου" ήταν κυρίαρχο στις περισσότερες διαδηλώσεις και αποτέλεσε κομμάτι των προεκλογικών υποσχέσεων του ΠΑΣΟΚ, πριν κατακτήσει την εξουσία στις εκλογές του 1981.

Τα χρόνια πέρασαν, οι περισσότερες αμερικάνικες βάσεις στην Ελλάδα έκλεισαν λόγω αλλαγών στην προσέγγιση του ζητήματος από τις ΗΠΑ και έτσι με τα χρόνια οι μόνοι που έμειναν να το θυμούνται και να το φωνάζουν ήταν οι Χανιώτες, οι οποίοι είχαν την ατυχία να έχουν μια απ' αυτές μέσα απ' αυτές, στον κόλπο της Σούδας.

Με τον καιρό η βάση της Σούδας πέρασε ουσιαστικά υπό νατοϊκή ομπρέλα, ενώ κάποιες κυβερνήσεις προσπάθησαν να θέσουν όρους στις αποφάσεις των αμερικανών διοικητών της βάσης. Τα τελευταία χρόνια όμως τα πράγματα άλλαξαν. Οι Αμερικανοί έγιναν πιο απαιτητικοί και εδώ κάπου ξεκινούν τα προβλήματα. Σε αντίθεση με την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου όπου η Ελλάδα, όντας μέλος του ΝΑΤΟ είχε πάρει σαφής θέση, αλλά και σε αντίθεση με την προσπάθεια της πρώτης μεταψυχροπολεμικής περιόδου για ευρύτερες μορφές διακρατικής συνεργασίας έναντι κοινών κινδύνων, τώρα έχουμε να κάνουμε πρωτίστως με αμερικανικούς σχεδιασμούς.  

Η νέα συμφωνία επεκτείνει τη δυνατότητα των ΗΠΑ να χρησιμοποιούν στρατιωτικές εγκαταστάσεις που ταυτόχρονα έχουν και αυτοτελή επιχειρησιακή διάσταση για τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις ή αποτελούν χώρους με ειδικό καθεστώς. Έτσι οι Αμερικανοί θα έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν εγκαταστάσεις για επιχειρήσεις όχι μόνο κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, αλλά και αυτοτελώς. Αυτό περιλαμβάνει την Λάρισα, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης αλλά και περιοχές στο λιμάνι της Σούδας που μέχρι τώρα ήταν από ελληνική ή ΝΑΤΟϊκή εποπτεία.

Η συμφωνία είναι προφανώς ετεροβαρής. Το δήλωσε εμμέσως και ο Πρωθυπουργός της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης, σε ομιλία του στην Βουλή, στην οποία τα "αν" και τα "θα" για τα οφέλη είναι τόσα πολλά και τόσο γενικόλογα που θυμίζουν τον μακαρίτη Χάρυ Κλυνν σε μίμηση του (επίσης μακαρίτη) Ανδρέα Παπανδρέου. "Κάποια στιγμή ΘΑ κάνουμε βάση drone", "ΘΑ είναι καλό για την χώρα να έχουμε τους Αμερικανούς στην Αλεξανδρούπολη" κ.ο.κ. 

Βέβαια για να λέμε του στραβού το δίκιο, ο Κυριάκος δεν έχει άδικο όταν κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει άδικο ν' αντιδράει στη συμφωνία, αφού εκείνος την προώθησε και τη στήριξε με όλες του τις δυνάμεις. Όπως επίσης είναι δίκαιο να επισημάνει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην πήρε επίσημα μεγάλα ανταποδοτικά οφέλη (τα περί ανάπτυξης της τοπικής οικονομίας είναι αστεία - και για τις τρείς περιοχές - Λάρισα, Χανιά και Αλεξανδρούπολη), αλλά αυτό το έκανε με την ελπίδα ότι η εκτεταμένη παρουσία των ΗΠΑ στην χώρα μας θα λειτουργούσε αποτρεπτικά για τους Τούρκους στην τέλεση επεκτατικών ενεργειών παντός είδους.

Τέτοιες προσδοκίες όμως ήταν εξαρχής αστείες. Οι Τούρκοι δεν είχαν ποτέ σκοπό να πάνε στο λιμάνι της Σούδας ούτε να κάνουν επίθεση στην Λάρισα - το τελευταίο ζήτημα έχει λήξει από τα 1897. Το δε λιμάνι της Αλεξανδρούπολης τους είναι μάλλον αδιάφορο. Οι βλέψεις τους ήταν διαφορετικές και η στάση των ΗΠΑ σαφής: να τα βρείτε μεταξύ σας. Όλα τ' άλλα τους είναι αδιάφορα - οι Τούρκοι στο κάτω-κάτω αμφισβητούν ότι το Καστελόριζο έχει ΑΟΖ, όχι ότι αν οι ΗΠΑ θα χρησιμοποιούν το κρηπίδωμα Κ-14 και το μισό κόλπο της Σούδας χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Όσο οι μεν δεν ενοχλούν τους δε, δεν υπάρχει πρόβλημα.

Έτσι λοιπόν η χώρα μας βρέθηκε και "κερατάς και δαρμένος". Και παραχωρήσεις έκανε χωρίς πραγματικά ανταλλάγματα, και η Τουρκία παραμένει επιθετική, με τον Τράμπ να τη συγχαίρει σε κάθε ευκαιρία για το πόσο καλή σύμμαχος είναι...

Τέτοιοι "σύμμαχοι" και "φίλοι" να μας λείπουν - το παράδειγμα της Ιταλίας

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί έναν οργανισμό όπου όταν τα πράγματα πάνε καλά, η "αλληλεγγύη" είναι εντονότατη - "αλληλεγγύη" όμως στο "φαγοπότι" και τη "διασκέδαση". Τα προβλήματα ξεκινούν όταν υπάρχουν δυσκολίες. Οικονομικές, κοινωνικές και κυρίως όταν ανακύπτουν θέματα εδαφικής κυριαρχίας των χωρών μελών της. 

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο για την ανακήρυξη ΑΟΖ, για το οποίο η Ε.Ε. αν μπορούσε θα σφύριζε αδιάφορα. Τι και αν είχαμε σαφέστατη παραβίαση των διεθνών συνθηκών; Τι και αν η συμφωνία σβήνει ουσιαστικά τα μισά ελληνικά νησιά από τον χάρτη; Η "δημοκρατική" Ευρώπη, η Ευρώπη που νοιάζεται και παλεύει για το "δίκαιο", χρειάστηκε πολλά τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας για να ψελλίσει δύο κουβέντες "συμπόνοιας" για την χώρα μας, χωρίς όμως ουσιαστικά να επιβάλλει ΚΑΜΙΑ κύρωση στην Άγκυρα. Για να μη μιλήσουμε για το αίσχος που συμβαίνει στην Κύπρο (που παρεπιπτόντως είναι και αυτή μέλος της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης), στην οποία η Ε.Ε. επιτρέπει να κάνει ό,τι θέλει στα χωρικά της ύδατα. 

Τα αίσχη που συνέβησαν με την περίφημη (και παντελώς αποτυχημένη) διάσκεψη του Βερολίνου για το Λιβυκό, στην οποία η χώρα μας ΔΕΝ προσκλήθηκε παρότι επηρεάζεται πολλαπλά από την κατάσταση στην χώρα αυτή, δείχνουν το που έχουν οι "σύμμαχοί" μας γραμμένες τις ελληνοκυπριακές ανησυχίες.

Βέβαια - και αυτό είναι παρήγορο - η χώρα μας δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια. Προσπαθεί να δημιουργήσει συμμαχίες, υπογράφει συνθήκες, ενισχύει τους "παίκτες" που τη συμφέρουν και γενικώς έχει τη διάθεση να δημιουργήσει ένα δίκτυ ασφαλείας, ώστε να μην χρειαστεί να συρθεί σε μια σειρά θερμών επεισοδίων τα οποία αυτή τη φορά δυστυχώς δεν θα είναι αναίμακτα. 

Ιδανικά - και αν η Ε.Ε. τιμούσε το όνομά της - θα έπρεπε το μήνυμα προς την Τουρκία τόσο από την Κομισιόν αλλά όσο και από τις χώρες-μέλη της Ε.Ε. ξεχωριστά, να είναι τόσο ξεκάθαρο και ισχυρό ώστε η Τουρκία να μην τολμούσε να κάνει σκέψεις για γεωτρήσεις και "βόλτες" στο Αιγαίο. Φυσικά κάτι τέτοιο δε συμβαίνει και θα ήταν αστείο να το περιμένουμε. 

Αυτό όμως που πραγματικά θα μπορούσε να γίνει, θα ήταν οι καταδίκες να είναι ισχυρές, τόσο στο γενικό όσο και στο διμερές πλαίσιο. Όμως αποδεικνύεται ότι με το να συμμετέχουμε στην Ε.Ε. και ν' αποδεχόμαστε άκριτα τις κοινές αποφάσεις, χωρίς να διαπραγματευόμαστε ανταλλάγματα, στην ουσία "τρέφουμε φίδια στον κόρφο μας". Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση της Ιταλίας. 

Είναι γνωστό ότι μια από τις εταιρείες που αγόρασαν δικαιώματα εξόρυξης στην Κύπρο είναι η Ιταλική ΕΝΙ, η οποία όμως αποσύρθηκε "προσωρινά" όταν οι Τούρκοι άρχισαν τα δικά τους. Και ενώ οι προσπάθειες της Τουρκίας να κάνει δικές της έρευνες απέτυχαν (παταγωδώς), ξαφνικά ανακοινώθηκε από τα τουρκικά ΜΜΕ ότι το τουρκικό γεωτρύπανο είναι έτοιμο να ξεκινήσει γεωτρήσεις, στο οικόπεδο της ΕΝΙ! Παράλληλα ο Τούρκος πρόεδρος δήλωσε ότι η χώρα του βρίσκεται σε συζητήσεις με την Ιταλία για "κοινή εκμετάλλευση πετρελαϊκών πόρων". 

Και εδώ κάπου το ενδιαφέρον της υπόθεσης μεγαλώνει: Αρχικά η σιγή τόσο της ΕΝΙ όσο και της ιταλικής κυβέρνησης ήταν εκκωφαντική και περίεργη. Και εξηγούμαστε: Από την μία έχουμε μια εταιρεία (ΕΝΙ) που έχει καταβάλει χρήματα για να κάνει έρευνες σ' ένα θαλάσσιο οικόπεδο μιας άλλης χώρας, και ξαφνικά έρχεται μια "τρίτη" χώρα να ξεκινήσει γεωτρήσεις, χωρίς να έχει δικά της δεδομένα. Από την άλλη έχουμε μια χώρα (την Ιταλία - η οποία έχει ζωτικά συμφέροντα στην προαναφερθήσα εταιρεία) της οποίας το όνομα χρησιμοποιείται από τον πρόεδρο της "τρίτης" χώρας, ως να βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις μαζί της για συνεκμετάλλευση πετρελαίων στα χωρικά ύδατα μιας "συμμαχικής" χώρας, χωρίς την άδεια της τελευταίας. 

Tο λογικό θα ήταν η εταιρεία να βγει και να κάνει ανακοινώσεις και παρεμβάσεις για την παρανομία, να ψάξει να βρει ενόχους για το πως τα δικά της δεδομένα (χωρίς τα οποία καμία γεώτρηση δεν μπορεί να γίνει) έφτασαν στα χέρια της τρίτης χώρας - με λίγα λόγια να κινητοποιηθεί έντονα. 

Το λογικό επίσης θα ήταν από την χώρα της οποίας το όνομα μπλέχτηκε από τον πρόεδρο της "τρίτης" χώρας να βγει να διαψεύσει, να καταδικάσει τις ενέργειες της τρίτης χώρας που παραβιάζει με σύμφωνα και "σούρτα-φέρτα" τα χωρικά ύδατα ΔΥΟ συμμαχικών της χωρών, καθώς επίσης και να τονίσει ότι έχει συμφέροντα και συμφωνίες στην περιοχή. 

Στην περίπτωσή μας όμως δε συνέβει τίποτα από τα δύο. Η εταιρεία δεν έβγαλε ούτε μία ανακοίνωση για τα μάτια του κόσμου, ενώ η χώρα έβγαλε μια καθυστερημένη ανακοίνωση, στην οποία όμως απλώς αναφέρει ότι δε βρίσκεται σε συνομιλίες με την "τρίτη" χώρα, χωρίς όμως να καταδικάζει τις πρακτικές της, κάνοντας αναφορές σε "ανάγκη συμφωνιών για το κοινό συμφέρον". Έβγαλε δηλαδή μια ανακοίνωση "ναι μεν αλλά" η οποία αφήνει πολλά ερωτηματικά, και σε συνδυασμό με τη στάση της Ιταλίας απέναντι στο αγωγό EastMed αλλά και στην χάραξη ΑΟΖ (την οποία η Ιταλία καθυστερεί γιατί γνωρίζει ότι αν συμβεί θα χάσει τα δικαιώματα ψαρέματος της κόκκινης γαρίδας στο Ιόνιο Πέλαγος που εθιμικά γίνονται ανεκτά από την χώρα μας), σε μια εποχή που η αλληλεγγύη είναι αναγκαία, προκαλεί προβληματισμό.

Το τι θα γίνει στο μέλλον άγνωστο. Σημασία όμως έχει το γεγονός ότι σε μια στιγμή που η χώρα μας έχει ανάγκη από την υποστήριξη των "συμμάχων" και "εταίρων" της, μένει και πάλι χωρίς αυτή...

Πως φτάσαμε στην επιλογή της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου ως πρόταση της ΝΔ για το αξίωμα του Πρόεδρου της Δημοκρατίας

Ο Κυριάκος δεν ήθελε τον Προκόπη (γιατί τα είχε κάνει πλακάκια με τον ΣΥΡΙΖΑ). Δεν γούσταρε όμως και τις άλλες λύσεις που του προτείνονταν από το εσωτερικό του κόμματός του: Έτσι παρέκαμψε τον Αντώνη Σαμαρά (που θα ήθελε πολύ να είναι ο επόμενος ΠτΔ), τον Μεϊμαράκη

(ήταν αντίπαλός του στις εσωκομματικές στο κάτω-κάτω), τον Αβραμόπουλο (που κανείς δεν ήθελε στην πραγματικότητα) και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (γιατί η οικογένειά του ποτέ δεν τα πήγε καλά με τους Καραμανλικούς). Για την Γιάννα δεν το συζήτησε ποτέ καν - δεν της συγχώρεσε εξάλλου που στήριξε τόσο πολύ τον ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές, ενώ δεν ασχολήθηκε ποτέ με τ' άλλα ονόματα που ακούστηκαν - πλην της Ντόρας την οποία θα ήθελε, αλλά ποιος θ' άκουγε τον κόσμο στα καφενεία, στα ραδιόφωνα και στα social media; Ούτε ο Πούτιν με τον Ερντογάν δε θα το έκαναν!

Από την άλλη ήθελε να το παίξει "προοδευτικός" και "συναινετικός". Να βαδίσει στα χνάρια του πατέρα του, που κατάφερε και έβαλε το ΚΚΕ στην κυβέρνηση (έστω και αν αυτό έγινε το "βρώμικο '89"). Η περίπτωση του Βενιζέλου ή του Σημίτη θα του καλάρεσε, αλλά από την άλλη ο πρώτος έχει συγκεντρώσει πολύ αρνητική κριτική (και είναι αναμφίβολο αν θα ψηφιζόταν με περισσότερους από τους ψήφους της ΝΔ και 2-3 άλλων προσωπικών φίλων του Βαγγέλη), ενώ ο Σημίτης έχει μια ντουζίνα σκάνδαλα στην πλάτη του και την κατηγορία ότι "μαγείρεψε" τα οικονομικά της χώρας για να τη βάλει με το ζόρι στο κοινό νόμισμα. Δε γινόταν να προτείνει όμως ως υποψήφιο ένα ακραιφνή αριστερό. Αυτή η ευκαιρία εξάλλου χάθηκε το 2015: Ο Γλέζος είναι πολύ μεγάλος, οι άλλοι "ενεργοί" δεν θα πήγαιναν μαζί του χωρίς τη στήριξη του "κόμματος" ή του ΣΥΡΙΖΑ. Το τελευταίο αποκλειόταν ούτως ή άλλως, γιατί ο Αλέξης τα πήγαινε τόσο καλά με τον Προκόπη, που (για πρώτη φορά στη σύντομη πολιτική του ιστορία) δεν μπορούσε να "πουλήσει" κάποιον που τον ευεργέτησε, και αποφάσισε να επιμείνει στην επανεκλογή του. 

Όμως οι αλλαγές στο Σύνταγμα της χώρας σημαίνουν ότι δεν χρειάζεται πλέον ευρεία συναίνεση για να εκλεγεί κάποιος ως ΠτΔ. Και έτσι η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ χτύπησε τοίχο. Ο Κυριάκος αποφάσισε να χτυπήσει "πασοκικά" και πρότεινε τη πρόεδρο του ΣτΕ Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, μια "βενιζελική" γυναίκα, ως ΠτΔ. Η οποία όμως ναι μεν είναι η πρώτη γυναίκα-πρόεδρος στο Συμβούλιο της Επικρατείας, αλλά που ως δικαστικός έχει χαρακτηριστεί ως διαθετημένη να κρίνει

"πολιτικά" και μόνο, στις μεγαλής-σημασίας δίκες που δικάζει. Από την άλλη όμως ως επιλογή είναι ενδιάφερουσα, και σημειολογικά είναι πρόοδος το ότι όχι μόνο συζητήσαμε ως πιθανότητα το να έχουμε γυναίκα ΠτΔ, αλλά και το ότι περνάμε στην εκλογή μιας στο αξίωμα. 

Έχει όμως πραγματικά σημασία πέραν του ότι θα θεωρηθεί ως "νίκη" για το φεμινιστικό κίνημα; Στο 2020 δυστυχώς όχι. Η κοινωνία έχει προχωρήσει ώστε να μη θεωρεί κάτι τέτοιο ως "φοβερό γεγονός", ενώ και η γενικότερη θεώρηση του αξιώματος ως "τελετουργικού" (και μόνο) από το σύνολο των πολιτών της χώρας, υποδηλώνει και την απαξίωση του ρόλου. Αν το συνδυάσουμε μάλιστα και με τη δύσκολη θέση που βρίσκεται η χώρα μας λόγω των δυσμενών εξελίξεων που υπάρχουν στα ελληνοτουρκικά, είναι πιθανόν να γίνει η εκλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου και να μην το πάρει χαμπάρι κανείς. 

Και το δυστύχημα είναι ότι δεν έχει ο κόσμος και άδικο...

Τέτοιες αποκρατικοποίησεις να μας λείπουν: Το παράδειγμα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ

Η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ αποτελεί μια από τις μελανές στιγμές της λαίλαπας των ιδιωτικοποίησεων στην περίοδο της κρίσης. Η στάση των καινούργιων ιδιοκτητών της εταιρείας απέναντι στις υποχρεώσεις της, καθώς και η παντελής αδιαφορία του κράτους να τους επιβάλλει να συμμορφωθούν αποδεικνύει ότι η ιδιωτικοποίηση αυτή, ζημίωσε το κράτος σε πολλά επίπεδα. Αυτό βέβαια δεν ήταν κάτι το απρόβλεπτο (διαβάστε τι γράφαμε σχετικά πριν μερικά χρόνια), αν και η ελπίδα υπήρχε ότι εμείς (και πολλοί άλλοι), θα βγαίναμε "ψεύτες". 

Φευ όμως, όπως αναδεικνύει στο παρακάτω άρθρο η Μαριάννα Τζάνε του newmoney.gr:

Έξι χρόνια μετά τη σύναψη του χρυσού συμβολαίου για την απόκτηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, και πρόσφατα και της Ελληνικής Εταιρείας Συντήρησης Σιδηροδρομικού Τροχαίου Υλικού (ΕΕΣΣΤΥ), αποδεικνύεται -αν μη τι άλλο- ότι η Trenitalia ξέρει να κάνει επικερδή deals. 

Δεν είναι τυχαίο ότι για τις δύο πρώην κρατικές εταιρείες έχει καταβάλει μόλις 67 εκατ. ευρώ, τη στιγμή που έχει να λαμβάνει έσοδα από επιδοτούμενες γραμμές (Υπηρεσίες Γενικού Οικονομικού Συμφέροντος – ΥΓΟΣ) μέχρι το 2030-2035 συνολικού ύψους 1 δισ. Ευρώ!

Έναν χρόνο πριν από τη λήξη της 5ετούς σύμβασης, που υπογράφηκε το 2016 και προέβλεπε προίκα 50 εκατ. ευρώ ετησίως μέχρι τα τέλη του 2020 για τα ΥΓΟΣ του σιδηροδρόμου, τις προηγούμενες μέρες συνάφθηκε με μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της ιταλικής FSI συμφωνία για την επέκταση της σύμβασης για 10 συν 5 έτη αντί 750 εκατ. ευρώ.

Ηδη η ΤΡΑΙΝΟΣΕ υπολογίζεται ότι έχει εισπράξει περί τα 150-200 εκατ. ευρώ από την αρχική συμφωνία, στη σκιά καταγγελιών από πρώην στελέχη του ελληνικού σιδηροδρόμου (νυν στελέχη του ιταλικού ομίλου) που κατακεραύνωναν την εταιρεία για πλημμελή εκτέλεση επιδοτούμενων δρομολογίων. Μάλιστα για την υπόθεση υπάρχει και μηνυτήρια αναφορά στον εισαγγελέα συνδικαλιστών του σιδηροδρόμου.

Σε πρόσφατη ενημέρωση δημοσιογράφων από τη διοίκηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, στο ερώτημα "πώς η πολιτεία μπορεί να δεσμεύεται με ένα πολυετές συμβόλαιο", ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας κ. Φίλιππος Τσαλίδης απάντησε ότι αντίστοιχης διάρκειας συμβόλαια υπάρχουν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και ότι αν υπήρχε πραγματικό ενδιαφέρον από άλλους ιδιώτες, ώστε να καλύψουν τα επιδοτούμενα δρομολόγια, θα είχε εκδηλωθεί.

Είναι αξιοσημείωτο, δε, ότι μέχρι σήμερα η Trenitalia έχει καταβάλει 45 εκατ. ευρώ για την απόκτηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ με δεσπόζουσα θέση στις επιβατικές και εμπορευματικές μεταφορές και 22 εκατ. ευρώ για την απόκτηση της εταιρείας συντήρησης τροχαίου υλικού (ΕΕΣΣΤΥ), χωρίς όμως να έχει υλοποιήσει έστω και τμήμα του φιλόδοξου επενδυτικού προγράμματος, ύψους 500 εκατ. ευρώ, που είχε ανακοινώσει το προηγούμενο διάστημα. 

Το μόνο που πρόλαβε να δείξει στην Ελλάδα, και αυτό… με δόσεις, ήταν τμήμα του υπερσύγχρονου στόλου της (βλ. Pendolino της σειράς «Ασημένιο Βέλος»), που ήρθε, εντυπωσίασε, απήλθε και έκτοτε η τύχη του αγνοείται!

Αυτό κάνει πολλούς στη σιδηροδρομική αγορά να είναι επιφυλακτικοί και για το επικείμενο επενδυτικό πρόγραμμα που, όπως ανακοινώθηκε, προβλέπει ως αντάλλαγμα για την επιμήκυνση της συμφωνίας για τα ΥΓΟΣ συνολικές επενδύσεις ύψους 2,2 έως 2,5 δισ. ευρώ τα επόμενα 9 χρόνια, χωρίς κανένα χρονοδιάγραμμα και χωρίς την τήρηση άλλων δεσμεύσεων. Πρόκειται για επενδύσεις σε τροχαίο υλικό και στον εκσυγχρονισμό του, σε περισσότερα σιδηροδρομικά δρομολόγια, σε αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό των τεχνικών εγκαταστάσεων της σημερινής ΕΕΣΣΤΥ και κτιριακές υποδομές.

Η διοίκηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ δήλωσε ότι τέλος του 2020 θα κάνουν την εμφάνισή τους στον ελληνικό σιδηρόδρομο πέντε νέα τρένα ΕTR 470, πλήρως ανακατασκευασμένα εσωτερικά αλλά και εξωτερικά ενώ για το 2022 αναμένονται τα υβριδικά τρένα (λειτουργούν με ντίζελ, ηλεκτροκίνηση αλλά και μπαταρία εφόσον κινούνται στο τελευταίο μίλι σε κατοικημένες περιοχές).Ωστόσο οι σιδηροδρομικοί διατυπώνουν εύλογες απορίες και αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να επιδοτεί κανείς με το ίδιο ποσό ένα δρομολόγιο που το 2016 γινόταν σε 6 ώρες όταν σήμερα για το αντίστοιχο ταξίδι χρειάζονται μόλις 4 και τα τρένα είναι γεμάτα. 

Αν μάλιστα αναπτυχθεί, όπως διαφαίνεται, ο ανταγωνισμός στα εμπορευματικά δρομολόγια από την PEARL, θυγατρική της COSCO, τότε η ΤΡΑΙΝΟΣΕ θα χάσει μεγάλο μέρος της εμπορικής της δύναμης. Εκείνο, όμως, που θα της μείνει θα είναι αναμφίβολα τα ΥΓΟΣ.

Η συμφωνία προβλέπει ότι η ΤΡΑΙΝΟΣΕ θα μπορεί κάθε χρόνο να προτείνει την ένταξη ή ακόμη και την απένταξη δρομολογίων στις άγονες γραμμές. Eτσι, ανάλογα με την επιβατική κίνηση, θα έχει τη δυνατότητα να προσθέτει και να αφαιρεί δρομολόγια ΥΓΟΣ.«Το τίμημα των 50 εκατ. κατ’ έτος που ισχύει σήμερα για τα ΥΓΟΣ -και θα καταβάλλεται για τα επόμενα 15 έτη- αποτελεί έμμεση παραδοχή της κυβέρνησης ότι για την επόμενη 15ετία δεν θα πραγματοποιηθούν στον σιδηρόδρομο οι επενδύσεις που είναι αναγκαίες ώστε να γίνουν ανταγωνιστικές οι άγονες γραμμές, για να μειώσουν το κόστος των ΥΓΟΣ», αναφέρεται σε επιστολή που εστάλη λίγο πριν τις γιορτές προς τον πρωθυπουργό, την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υποδομών και τα πολιτικά κόμματα από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών (ΠΟΣ) με αφορμή την πρόσφατη ανανέωση της συνεργασίας μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ για την εκτέλεση της δημόσιας σιδηροδρομικής συγκοινωνίας.

Οπως αναφέρουν στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ, κατά τη διετία που πέρασε δεν έχει δημιουργηθεί ούτε μία θέση εργασίας, ενώ οι όποιες προσλήψεις έγιναν αναπλήρωσαν τις αποχωρήσεις του συνταξιοδοτούμενου προσωπικού.

Στην ίδια επιστολή, η ΠΟΣ αναφέρει ότι η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, η οποία εξαγόρασε την ΕΕΣΣΤΥ την περασμένη άνοιξη, παρουσιάζει παθητικό τα δύο τελευταία χρόνια έναντι της τελευταίας, η οποία έχει κέρδη - αναφέροντας συγκεκριμένα: «Για τον λόγο αυτό προχωράει ως το τέλος του 2019 η συγχώνευση μεταξύ ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΕΕΣΣΤΥ προκειμένου να ισοσκελιστούν οι ισολογισμοί και, κυρίως, να εξαφανιστεί το χρέος 36 εκατ. ευρώ της πρώτης προς τη δεύτερη, που αφορά σε συμπληρωματική συντήρηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ».