"Εδώ τα καλά κορόιδα" ή το πως άρχισαν να συνωστίζονται στην πόρτα του Άδωνι "επενδυτές" της κακιάς ώρας

Ας σηκώσουν ψηλά το χέρι όσοι ΔΕ θέλουν να έρθουν επενδύσεις στην χώρα. Κανείς; Ακριβώς έτσι. Όλοι οι σώφρονες πολίτες της Ελλάδας που θέλουν την πρόοδο, θέλουν επενδύσεις. Το θέμα όμως - και εκεί κάπου αρχίζει να υπάρχει διαφοροποίηση ανάμεσά μας. Κάποιοι θέλουν μόνο "πράσινες" επενδύσεις, κάποιοι άλλοι θέλουν από συγκεκριμένες χώρες κ.ο.κ. Κανείς όμως δε θέλει: α) επενδύσεις που να στηρίζονται σε συντριπτικό ποσοστό σε χρήματα του κράτους, β) να δημιουργηθούν δουλειές που οι εργαζόμενοι να πεινάνε και γ) επενδύσεις που να προέρχονται από "δήθεν" εταιρείες, οι οποίες θα μαζέψουν το χρήμα από κορόιδα και θα εξαφανιστούν μετά από λίγο καιρό...

Η κυβέρνηση της ΝΔ - όπως - και για να είμαστε δίκαιοι - και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ πριν λίγο καιρό, προσπαθεί από την αρχή της θητείας της ν' αποδείξει ότι επανήλθαμε στην κανονικότητα. Γι' αυτό και οι φοροαπαλλαγές, γι' αυτό και τα μερίσματα καθώς και το κλίμα αισιοδοξίας που καλλιεργείται από ΜΜΕ από την μέρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγινε Πρωθυπουργός. Το υπουργικό συμβούλιο εγκρίνει ότι έρχεται προς έγκριση (πράγμα που έκανε βέβαια και το αντίστοιχο του ΣΥΡΙΖΑ από τον Νοέμβριο του 2015 και ύστερα), είναι έτοιμη να αναθεωρήσει συμβάσεις προς το χειρότερο προκειμένου να "ξεκολλήσει" δουλειές, ενώ και ο αγαπητός σε όλους μας Άδωνις, υποδέχεται για συνάντηση οποιονδήποτε επενδυτή, περνάει από την είσοδο του υπουργείου του και χτυπάει το κουδούνι, "για να πει μια καλησπέρα". Κλασσική απόδειξη το τελευταίο περιστατικό με πρωταγωνιστές τον υπουργό και μια εταιρεία με τίτλο Parkpine Capital, με την οποία μπλέχτηκε (χωρίς να γνωρίζει το ποιόν της ελπίζουμε) και ο γνωστός ελληνο-αμερικανός ηθοποιός Billy Zane.
Για το περιστατικό μας ενημερώνει ο Σωτήρης Μητραλέξης και το blog ΕΛ.Λ.Α.Σ: 
"Στις 25 Νοεμβρίου ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνις Γεωργιάδης συναντήθηκε με τους εκπροσώπους της Parkpine Capital. «Πριν λίγο στο γραφείο μου συνάντησα, από το Λος Άντζελες, τους εκπροσώπους της Parkpine Capital μεταξύ των οποίων και ο δικός μας Billy Zane για να διοργανώσουμε πολλά ωραία πράγματα εδώ», έγραψε στο twitter.

Ο Υπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας φρόντισε να διαχύσει την πληροφορία της συνάντησής του με τους εξέχοντες εκπροσώπους του επενδυτικού κεφαλαίου και της καινοτομίας urbi et orbi. Είναι μάλλον βέβαιο ότι οι θιασώτες του υπουργού αγαλλίασαν με την επικοινωνία της Ελληνικής Δημοκρατίας με venture capital funds και τις μελλοντικές συνεργασίες, τα «πολλά ωραία πράγματα που θα διοργανώσουμε», αφού η κανονικότητα, η ανάπτυξη και η προκοπή —όλα αυτά που μισούσαν οι απαίσιοι αριστεροί— επιστρέφουν επιταχυνόμενα. Καλώς να ορίσει το δολλάριο.

Είναι όμως έτσι; Ταχύτατα άρχισαν να κυκλοφορούν στο διαδίκτυο πληροφορίες και τεκμήρια ότι η εταιρεία, με την οποία η Ελληνική Δημοκρατία θα συνάψει συμφωνίες για «πολλά ωραία πράγματα», δεν είναι απλώς απάτη, αλλά εξόχως κακοστημένη και πρόχειρη απάτη.

Η Parkpine Capital αυτοπροσδιορίζεται με τη φράση “Leveraging Big Data with Proven Business Models”, ο λογαριασμός twitter της όμως έχει 3 tweets και 29 ακολούθους — πού να μην ήταν και Big Data δηλαδή.

Όπως δύναται να κάνει κάθε χρήστης με σύνδεση στο διαδίκτυο (όχι όμως και το ελληνικό κράτος, απ’ ό,τι φαίνεται), μπήκαμε στην ιστοσελίδα του “venture capital” στο διαδίκτυο: Στο ανθρώπινο δυναμικό (Team) βλέπουμε… δύο νοματαίους, έναν ηθοποιό του Hollywood και έναν φαρμακοποιό που «φέρνει χρήματα από τη Μέση Ανατολή και τα διοχετεύει σε start-ups της νοτιοανατολικής Ασίας» (;). Το Portfolio θα μας ενημερώσει για τους πρώην πελάτες της Parkpine, πριν από την επικείμενη συνεργασία της με το ελληνικό κράτος: πρόκειται για δύο οντότητες/εταιρείες (με ή χωρίς εισαγωγικά, ερωτηματικό κ.ο.κ.), instapill και Global Ventures Summit, οι οποίες απ’ ότι προκύπτει έχουν δημιουργηθεί από τον ίδιο κύκλο προσώπων με την Parkpine —και άρα ουσιαστικά δεν είναι πελάτες της.

Επίσης, μία μάλλον αποτυχημένη start-up και την απάτη “Silicon Valley Institute of Technology” —όπως λέμε ABIBAS, Dolce Kabbana ή All Ftar— ένα «ίδρυμα» με… κενή τη σελίδα Projects  και Universities, και μόνη προσφερόμενη σπουδή ένα ΜΒΑ, φυσικά, με επίσης κενή τη σελίδα του. Δηλαδή, από τους τέσσερις όλους κι όλους παρουσιαζόμενους πελάτες της εταιρείας με την οποία προτίθεται να συνάψει «πολλά ωραία πράγματα» η Ελληνική Δημοκρατία, οι μισοί είναι η ίδια η εταιρεία και οι άλλοι μισοί απάτες ή αρπαχτές με αμφίβολης επιτυχίας αρπακτικότητα.

Το ελληνικό διαδίκτυο φρόντισε επίσης να μας ενημερώσει για διεθνείς καταγγελίες ενάντια στην εταιρεία για απάτη. Χοντρές καταγγελίες.

Αλλά πέραν των σχολίων-αναρτήσεων στο διαδίκτυο, όπως άλλωστε και αυτής εδώ (που, τέλος πάντων, δεν έχουν πάντοτε ποταμούς εγκυρότητας), βλέπουμε την εταιρεία Parkpine Company να καταγγέλεται και από τις ιστοσελίδες RipOffReport και RipOffScams, εξειδικευμένες στο ξεμπρόστιασμα απατεώνων. Κάπου εκεί, νομίζω, εξαντλείται και το τεκμήριο της αθωότητας.

Υπενθυμίζοντας για άλλη μια φορά πως πρόκειται για την εταιρεία με την οποία προτίθεται να συνάψει «πολλά ωραία πράγματα» η Ελληνική Δημοκρατία, κάτι το οποίο διαφήμισε όσο ήταν δυνατόν ο Υπουργός Ανάπτυξης υπονοώντας πως η οικονομική ελπίδα έρχεται, η αντίδραση του γράφοντος, διαπιστώνοντας τα παραπάνω, ταυτίζεται με την αντίδραση του Κωνσταντίνου Μπογδάνου στην κάμερα του ελβετικού καναλιού SRF κατά τις παραμονές του δημοψηφίσματος. Η χώρα είναι αδύνατον να επιστρέψει στην κανονικότητα με αυτήν την κυβέρνηση."

Για όσους δε το γνώριζαν: "Αντιρρησίες συνείδησης" δεν έχει μόνο ο στρατός - αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Παραδοσιακά στα κόμματα της αριστεράς επικρατεί η λογική της "καινοκτημοσύνης" όσο αφορά τη βουλευτική αποζημίωση, τους αποσπασμένους και τους επιστημονικούς συνεργάτες. Αυτό γίνεται γιατί - παραδοσιακά πάντα - τα αριστερά κόμματα δεν έχουν περιουσία ή μεγάλους δωρητές για να καλύπτουν τα έξοδά τους από αυτά, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις η εργασία στα γραφεία τους ή για κομματική δουλειά γίνεται κατά βάση εθελοντικά, από μέλη ή φίλους του κόμματος. Αυτό σημαίνει δηλαδή ότι η πρόσβαση στην ειδικότητα είναι μικρή αφού τις δουλειές τις κάνουν αυτοί που μπορούν και όχι αυτοί που έχουν τη γνώση. Επαγγελματικά στελέχη βέβαια υπάρχουν, όπως και αποσπασμένοι για τα κοινοβουλετικά κόμματα, αλλά είναι λίγα. Δηλαδή οι βουλευτές "μοιράζονται" με το κόμμα τις παροχές, ώστε και το κόμμα να κάνει τη δουλειά του. Εξάλλου, επίσης παραδοσιακά, οι "αριστεροί" βουλευτές δεν κάνουν "ατομική" προεκλογική εκστρατεία, ούτε έχουν προσωπικά γραφεία ώστε να έχουν μεγάλα προσωπικά έξοδα.

Αυτή την παράδοση όμως φαίνεται να την αγνοούν οι "αριστεροί" βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Οι περισσότεροι απ' αυτούς ευρισκόμενοι τυχαία στο κόμμα και μη έχοντας ανεπτυγμένη την κουλτούρα αυτή, δείχνουν ν' απέχουν από την λογική της "προσφοράς". Αυτό βέβαια δεν είναι πρόσφατο. Από το 2012 ακόμα υπήρχαν βουλευτές, που αρνούνταν να μοιραστούν τις παροχές αυτές και να συνεισφέρουν στον κομματικό κορβανά. Τότε όμως ο αριθμός των "αντιρρησιών συνείδησης" ήταν μικρός, γιατί ο πυρήνας των υποψηφίων ήταν πιο κοντά στ' αριστερά "πρότυπα". Ο αριθμός τους αυξήθηκε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στην κυβέρνηση, για να γίνει πλειοψηφία τώρα που είναι στην αντιπολίτευση.
Όσο καιρό το κόμμα ήταν στην κυβέρνηση, τα πράγματα ήταν διαχειρήσιμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μια παχυλή κρατική επιχορήγηση, είχε δεκάδες αποσπασμένους και μετακλητούς ενώ δικαιούνταν και ένα ικανό αριθμό υπαλλήλων λόγω της ισχυρής κοινοβουλευτικής του ομάδας. Με την ήττα όμως στις τελευταίες εκλογές, η κάνουλα έκλεισε και ο αριθμός των υπαλλήλων έπεσε. Όμως οι ανάγκες παραμένουν μεγάλες τόσο σε αριθμό υπαλλήλων όσο και εξόδων. Οι δωρητές είναι λίγοι και οι εποχές πονηρές. Οπότε η ανάγκη να εφαρμοστεί η συμφωνία "κυρίων" που έχει υπογραφεί μεταξύ των υποψηφίων και του κόμματος είναι μεγάλη.
Αυτό το τελευταίο είναι κομβικής σημασίας: οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ πριν κάθε εκλογική αναμέτρηση, υπογράφουν ένα χαρτί που λέει μεταξύ των άλλων - αν εκλεγούν - για επιστροφή έδρας (σε περίπτωση ιδεολογικής σύγκρουσης τους με την κομματική γραμμή) και παραχώρησης μέρους της αποζημίωσής τους και επιστημονικών συνεργατών. Αυτό βέβαια το χαρτί δεν έχει νομική ισχύ, και λειτουργεί σαν "το λόγω τιμής" που λένε οι "in αριστεροί" του ΣΥΡΙΖΑ κατά την ορκωμοσία τους.
Στην παρούσα φάση το κόμμα το πάει κλιμακωτά. Στην αρχή περίμεναν να το κανονίσουν μόνοι τους οι βουλευτές, μετά άρχισαν τα γράμματα και τώρα έχουμε φτάσει στα τηλέφωνα. Σκουρλέτης και Γεροβασίλη (γραμματέας του κόμματος και της κοινοβουλευτίκης ομάδας αντίστοιχα) έχουν πιάσει δουλειά για να συνετίσουν τους "αντιρρησίες". Κάποιοι απ' αυτούς απαντούν στις εκκλήσεις - ενώ κάποιοι άλλοι απλώς το παίζουν "Αλέκοι". Να πουν εξάλλου και αντίο σε 2000 ευρώ τον μήνα δεν είναι ευκολοχώνευτο. Οι βουλευτές που αρνούνται είναι και παλιοί, αλλά και επανεκλεγέντες, που προβάλλουν κυρίως τις ανάγκες που έχουν, ιδίως οι βουλευτές από την επαρχία. Βέβαια τ' αρμόδια όργανα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Νέστορες Μάτσες στις παλιές ελληνικές ταινίες και δεν συμπεριφέρονται σαν τον υποψήφιο γαμπρό του Φωτόπουλου στο "Ο Φανούρης και το σόι του", για να ζητάνε τον "παρά" να πέσει άμεσα. Δίνουν περιθώρια και εξετάζουν περιπτώσεις και δικαιολογίες.

Βέβαια δεν είναι δυνατόν να λένε 40 νοματαίοι ότι είναι άρρωστοι ή ότι έχουν προβλήματα με δάνεια είτε αυτοί είτε η οικογένειά τους. Αν ήταν έτσι, θα έπρεπε, αφήνοντας στην άκρη τις ιδεολογικές διαφορές, να κάνουν ενα "δυνατό" ευχέλαιο για να πάει καλά η σεζόν στο κόμμα. Είμαστε σίγουροι ότι ο Ιερώνυμος εν ανάγκη θα έστελνε έναν παπά να το κάνει έστω και ιγκόγνιτο για να μην "στιγματιστούν" οι "υπεράνω Θεού" συριζαίοι. Αλλά που μυαλό για τέτοια στην Κουμουνδούρου...
Την ίδια στιγμή, οι βουλευτές που έχουν συμμορφωθεί με τις αποφάσεις εμφανίζονται ιδιαίτερα δυσαρεστημένοι, καθώς βλέπουν να υπάρχουν βουλευτές δυο ταχυτήτων, έλλειψη συγκεκριμμένων αρχών, μη εφαρμογή των κανόνων και των αποφάσεων, με αποτέλεσμα να αισθάνονται  θύματα-αν και,χρησιμοποιούν περισσότερο την πιο χρησιμοποιημένη λέξη της νεοελληνικής γλώσσας. Άλλα δε στελέχη σημειώνουν πώς κάποιοι σύντροφοί τους έχουν πολύ γρήγορα υιοθετήσει και εγκωλπίσει κάποιες από τις πιο αρνητικές στιγμές του παλιού κομματικού συστήματος, κάτι, άλλωστε που φάνηκε και από τους διαγκωνισμούς για μια θέση στην Κοινοβουλευτική Ομάδα ή στο παρασκήνιο που εξελίσσεται τελευταία για τον έλεγχο του κόμματος.
Το κακό είναι όμως άλλο - η αρρώστια είναι μεταδοτική και μπαταξήδες υπάρχουν και στην Ευρωβουλή. Οπότε και εκεί πέφτει και άλλο κυνηγητό. Και καλά τον Γεωργούλη μπορούν να το πετύχουν λόγω της παρουσίας του στο "Your Face Sounds Familiar". Κάποια στιγμή θα τον στριμώξουν σε κάποιο αεροδρόμιο, θα σηκώσει κάποιο κινητό. Αλλά τους άλλους; Χλωμά τα πράγματα;
Το ρεπορτάζ λέει ότι του θέματος θα επιληφθεί μέχρι και ο Αλέξης. Θα έχει ενδιαφέρον αν όντως αρχίσει τα τηλέφωνα...Τι θα τους λέει; "Ρε xxxx τι θα γίνει; Το τεφτέρι από τα χρωστούμενα γέμισε;" Και αν ναι, αυτοί τι θα του απαντάνε; "Πρόεδρε έχω έξοδα, το παιδί ξεκίνησε αγγλικά και δεν τα βγάζω πέρα;" ή θ' αρχίσoυν να το παίζουν Χατζηχρήστοι στο "Ο παράς και ο φουκαράς"; Ή μήπως θα εκφράσουν "ιδεολογική διαφωνία" όσο αφορά το μοίρασμα της βουλευτικής αποζημίωσης; Το σίγουρο είναι ένα...Θα έχει γέλιο...

Μερικές σκέψεις για τη ταινία για τη ζωή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη

Δε συνηθίζουμε να σχολιάζουμε κινηματογραφικές ταινίες, αλλά είναι αδύνατον ν' αφεθεί ασχολίαστη η ταινία-ντοκυμανταίρ για τη ζωή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Η ταινία γυρίστηκε με δαπάνες του ιδρύματος που φέρει το όνομά του καθώς και της οικογένειάς του. Είναι βέβαια απόλυτα κατανοητή την οικογένεια, που πίεσε όσο λίγοι ώστε να δοθεί το όνομά του στην οδό Ακρωτηρίου στα Χανιά (που αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους σε έκταση δρόμους της πόλης) και έχει κάνει μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία αγιοποίησής του, να θέλει να γράψει την ιστορία από τη δική της πλευρά, αλλά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν: O Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ΔΕΝ ήταν ο καλύτερος Έλληνας πολιτικός και Πρωθυπουργός και πρόσφερε πολύ λιγότερα απ' αυτά που θα μπορούσε να προσφέρει (αν πρόσφερε τίποτα κιόλας - γι' αυτό μπορεί να γίνει μια μεγάλη, ενδιαφέρουσα συζήτηση). Τελεία και παύλα. 

Το ερώτημα επομένως είναι ποιους αφορά αυτή η ταινία και σε ποιους απευθύνεται. Παρά την μεγάλη εταιρεία διανομής από πίσω (Feelgood Entertainment) και την μεγάλη προβολή της από τα ελληνικά ΜΜΕ, η ταινία κυκλοφόρησε σε 4 αίθουσες σε όλη την Ελλάδα, η μία εκ των οποίων στα Χανιά (στην οποία έγινε και η επίσημη πρεμιέρα της). Προφανώς θα γίνουν κάποιες "έκτακτες" και "επίσημες" προβολές, αλλά το μικρό κύκλωμα αιθουσών στο οποίο θα προβληθεί μαρτυράει πολλά. Τα εισιτήρια δε που έκοψε (κάτω από 900) και η ταχύτητα με την οποία βγήκε από τις αίθουσες, μαρτυρούν  πολλά. Η δε πιθανότητα να τη δούμε το καλοκαίρι σε κάποιο θερινό σινεμά (και να την χαρούμε με ποπκορν και αναψυκτικό) ελάχιστες. Η όλη προσέγγιση διανομής θυμίζει τις ταινίες υψηλής κουλτούρας που γυρίζονται και τη βλέπουν 50 ή 100 ανθρώπους και που γίνονται ώστε να τσεπώσουν ένα μεροκάματο κάποιοι τεχνικοί και να λέει ο σκηνοθέτης τους ότι έχει γυρίσει x ταινίες. Βέβαια στην πραγματικότητα η ταινία δεν κυκλοφόρησε για να κόψει εισιτήρια, αλλά ως "ιστορική παρακαταθήκη", για όποιον μελλοντικά ενδιαφερθεί για το πολιτικό φαινόμενο "Μητσοτάκης".

Τουλάχιστον δε γυρίστηκε (άμεσα) με δημόσιο χρήμα (έμμεσα είναι πιθανόν γιατί το Ίδρυμα παίρνει μια κάποια χρηματοδότηση από την Βουλή για να παράγει "έργο πολιτισμού"), οπότε τουλάχιστον δεν χρειάζεται να αισθάνομαστε (ως φορολογούμενοι) και ως παραγωγοί/χρηματοδότες της...

Και κάτι τελευταίο: δε θα υπήρχε πρόβλημα αν υπήρχε μια πιο "αντικειμενική" προσέγγιση στο ζήτημα "Μητσοτάκης". Θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον να δούμε μια ταινία για το πως έφτασε από το πλευρό του Παπανδρέου στα μπαλκόνια του "ανένδοτου" στο να μηχανοραφήσει εναντίον του οδηγώντας την χώρα στο χάος και τελικά στην Χούντα, για το πως από μάχιμος Κεντρώος/Νεοφιλελεύθερος πήγε στη ΝΔ (την οποία κατηγορούσε το 1977) ή για το πως έγινε αρχηγός της και τελικά συγκυβέρνησε με τον ΣΥΡΙΖΑ το 1989...Σε μια άλλη ζωή ίσως...