Από την "Εθνική Παράταξη" στην "Ελληνική Λύση" - ένα μίνι ιστορικό της ακροδεξιάς στην Ελλάδα.

Η εκλογική επιτυχία στις Ευρωεκλογές και τις εθνικές εκλογές της "Ελληνικής Λύσης" αποδεικνύει ότι η ακροδεξιά (έστω και στη μη ναζιστική μορφή της) ήρθε για να μείνει. Ή μάλλον, απέκτησε ξανά στέγη, μακρυά από τα μορφώματα-παραστρατιωτικές οργανώσεις. Ιστορικά αυτό δε θα πρέπει να μας εκπλήσσει: Το 1977 - λίγα χρόνια μόλις μετά την Χούντα - ο Στέφανος Στεφανόπουλος (Πρωθυπουργός της

Αποστασίας και ανώτατο στέλεχος της Ένωσης Κέντρου μέχρι εκείνη την περίοδο) ηγήθηκε μαζί με τον Σπύρο Θεοτόκη, της "Εθνικής Παράταξης" που χρησιμοποιώντας ακραία αντικομμουνιστικά και εθνικιστικά συνθήματα να εκλέξει 5 έδρες, συγκεντρώνοντας περίπου 7%. Στη συνέχεια όμως - και μέχρι την επανεμφάνιση ισχυρού πόλου στον χώρο - οι ακροδεξιές ιδέες βρήκαν "στοργή και αγκαλιά" στο κόμμα της ΝΔ.
Τόσο ο Κώστας Καραμανλής (ο γηραιότερος) όσο και οι Γεώργιος Ράλλης και Αβέρωφ που ενορχήστρωσαν την απορρόφηση του χώρου από την ΝΔ ήξεραν ότι ήταν καλύτερα "μέσα και ελεγχόμενοι", παρά "έξω και ελεύθεροι". Έτσι για πολλά χρόνια, πολλά ακροδεξιά "μπουμπούκια" μπόρεσαν να εκλεγούν βουλευτές και δήμαρχοι ως στελέχη της ΝΔ. Ήταν μια σχετικά ελεύθερη σχέση που βόλευε πολλούς.
Όχι βέβαια πως δεν υπήρξαν και ακραιφνείς ακροδεξιοί σχηματισμοί που προσπάθησαν να εκφράσουν ελεύθερα τον χώρο μέχρι το 2000 - κάποια απ' αυτά με αρκετή επιτυχία. Το 1981 το

"Κόμμα Προοδευτικών" του Σπύρου Μαρκεζίνη (υπουργού επί δημοκρατίας και Πρωθυπουργού επί Χούντας) και το 1984 η (απόλυτα χουντική) "ΕΠΕΝ" εξέλεξαν ευρωβουλευτή - με την ΕΠΕΝ να συγκεντρώνει κοντά 137 χιλιάδες ψήφους και 2,3%! Στην συνέχεια όμως, η εκλογική αποτυχία στις ευρωεκλογές και βουλευτικές του 1989, καθώς και η σημαντική γήρανση της ηγετικής της ομάδας οδήγησαν στην ουσιαστική αυτοδιάλυσή της. Κόμμα υπήρχε βέβαια - το "Ελληνικό Μέτωπο" με πρόεδρο τον Μάκη Βορίδη. Αλλά η εκλογική του απήχηση ήταν ελάχιστη...

Όλα αυτά μέχρι το 2000. Τότε ο Καρατζαφέρης, εκμεταλλευόμενος τη διαγραφή του από την ΝΔ, ίδρυσε το ΛΑΟΣ. Στην αρχή βέβαια το κόμμα αυτό, δεν παρουσιάστηκε ως ακροδεξιό.Εξάλλου στο πολιτικό πρόγραμμά του δηλώνει επίσημα ότι είναι δημοκρατικό, ορθόδοξα λαϊκό, ανθρωποκεντρικό, εκσυγχρονιστικό και ελληνοκεντρικό κόμμα. Οι συχνές αναφορές του στον Άρη Βελουχιώτη, τους αγώνες της Αριστεράς και την ανάγκη για συναίνεση ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα βρήκαν απήχηση σε πολίτες όλων των πολιτικών χώρων. Έτσι αν και δεν μπήκε στη Βουλή το 2004, εξέλεξε τον Γιώργο Καρατζαφέρη ευρωβουλευτή το 2005, κατορθώνοντας να εκλέξει 10 βουλευτές το 2007. Από κει και πέρα η συνέχεια είναι γνωστή. Η Ελλάδα γνωρίζει τον Άδωνι-Σπύρο Γεωργιάδη, τον Μάκη Βορίδη, τον Κυριάκο Βελόπουλο και τον Θανάση Πλεύρη, που από περιθωριακοί ακροδεξιοί γίνονται "αξιότιμοι συνομιλητές" σε τηλεοπτικά πάνελ και συζητήσεις. Όμως το ΛΑΟΣ κάνει ένα λάθος: συμμετέχει με πάθος στην μνημονιακή συγκυβέρνηση και το τέλος είναι κοντά. Οι επόμενες αναμετρήσεις το φέρνουν εκτός Ευρωβουλής και Ελληνικού Κοινοβουλίου - και ο λόγος είναι απλός: η εποχή δε σηκώνει "δήθεν". Η Ελλάδα ζητάει κανονική, ναζίστική ακροδεξιά, που θα "ξεκαθαρίσει την χώρα από τους προδότες". Έτσι λάμπει το αστέρι της Χρυσής Αυγής, που από την απόλυτη ανυπαρξία, πέρασε την πόρτα του Κοινοβουλίου.
Η είσοδος της Χρυσής Αυγής στην ελληνική βουλή αποτέλεσε κομβικό σημείο για την μεταπολιτευτική και γενικά την  πολιτική ιστορία στην χώρα μας: ποτέ μέχρι την εκλογική αναμέτρηση του Μαϊου του 2012, δεν υπήρξε κόμμα εντός του κοινοβουλίου με καθαρά ακροδεξιά ατζέντα. Υπήρχαν πολλές φορές φιλοναζί ή συνεργάτες των ναζί, βουλευτές. Ποτέ όμως δεν υπήρξε ένα ολόκληρο κόμμα να εμφορείτε από τέτοια ιδεολογία.

Πολλοί (λανθασμένα) πίστεψαν τον Ιούνιο του 2012, ότι η έκθεση της Χρυσής Αυγής στο φως, θα "συνέτιζε" τους ψηφοφόρους. Πολλοί πίστεψαν ότι δεν "ήταν δυνατόν" ο απλός κόσμος, να συνεχίζει να ψηφίζει την Χρυσή Αυγή, γνωρίζοντας την εγκληματική της δράση. Αυτό όμως αποδείχτηκε ότι ήταν λάθος: Η Χρυσή Αυγή στις 4 εκλογικές αναμετρήσεις μεταξύ Γενάρη 2012 και του Σεπτέμβρη 2015, παρέμεινε σταθερό μεταξύ 6-7%, εκλέγοντας κατά μέσο όρο 18 βουλευτές.
Και ενώ η Χρυσή Αυγή έμοιαζε να κυριαρχεί στον χώρο, χωρίς αντίπαλο, ήρθε ξαφνικά ένας καινούργιος "παίκτης" να ταράξει τα νερά. Ο Κυριάκος Βελόπουλος, ένας τηλεπωλητής κακογραμμένων και κακόγουστων βιβλίων, θαυματουργών αλοιφών και επιστολών αμφιβόλου γνησιότητας, ο οποίος είχε μια ισχυρή εκλογική βάση στην περιοχή της Θεσσαλονίκης, κατάφερε ν' αποσπάσει περίπου 4,1% στις πρόσφατες ευρωεκλογές, δημιουργώντας πονοκεφάλους στον Νϊκο Μιχαλολιάκο και την Χρυσή Αυγή. Ο λόγος ήταν προφανής: Γνωρίζουν πολλοί καλά στα γραφεία του κόμματος ότι ακόμα και αν πολλοί επικροτούν τις παραστάσεις στις Θερμοπύλες και (δυστυχώς) τις καταδρομικές επιθέσεις σε Πακιστανούς, λίγοι ψηφίζουν ευχαρίστως δολοφόνους και εσώκλειστους του Κορυδαλλού. Έτσι - και μιας ο Καρατζαφέρης δεν τα βρήκε με τον Κρανιδιώτη και τον Δημήτρη Καμμένο των ΑΝΕΛ που θα μπορούσαν να έχουν μια αξιοπρεπή εκπροσώπηση του χώρου ως αντίβαρο στην Χρυσή Αυγή και μιας και η δημιουργία ενός διαφορετικού δεξιού κόμματος που θ' αντικαθιστούσε τους Ανεξάρτητους Έλληνες δεν προχώρησε - αυτοί οι ψηφοφόροι οδηγήθηκαν στην "Ελληνική Λύση", όπου και θα παραμείνουν, μέχρι να ξαναλλάξει το τοπίο.

Ο Βελόπουλος βέβαια, από τη στιγμή που μπήκε στην Ευρωβουλή, αποφάσισε να γίνει πιο "light". Και ενώ μέχρι πρόσφατα στις εκπομπές του εκθείαζε τη στάση της Χρυσής Αυγής σε διάφορα θέματα, πρόσφατα δήλωσε ότι τον βρίσκουν αντίθετο "τα πολύ ναζιστικά" και ότι στόχος του είναι να "εξαφανίσει τους ναζιστές από την ελληνική Βουλή". Αφήνοντας στην άκρη την εύλογη απορία (τι σημαίνει "πολύ" και τι "λίγο" ναζιστής; ), αξίζει να δούμε την αντίδραση ενός veritable ακροδεξιού, του Ηλία Παναγιώταρου στο Facebook: "Για πες μας βρε Κυριάκο, ποιος τηλεκομπογιαννίτης μου ζητούσε (παρακαλούσε) να κατέβει μαζί με τους Ναζί στις εκλογές του 2015; Να σου θυμήσω μέρος και τι παραγγείλαμε;". 
Κάθε περαιτέρω σχόλιο, νομίζουμε περιττεύει...