"Η πολλή εξυπνάδα βλάπτει" - η το πως έπεσε η Athens Voice στη γενική κατακραυγή για μια ανοησία

Πολλοί νομίζουν ότι η κατάρρευση του Max και του Κλικ, έκλεισε τον κύκλο της επικράτησης της "δηθενιάς" και του εξυπνακισμού στην χώρα μας. Αυτό φυσικά αποτελεί ένα μεγάλο κράτος. Οι ίδιοι αμόρφωτοι, απολίτιστοι και δήθεν "έξυπνοι" και "ανώτεροι" κακομοίρηδες συνέχισαν να γράφουν αλλού. Κάποιοι μετακόμισαν στην τηλεόραση, κάποιοι στα ραδιόφωνα και τις ιστοσελίδες, ενώ άλλοι κατέληξαν στα "free press" περιοδικά και εφημερίδες, που μια περίοδο κατέκλυσαν τους σταθμούς του μετρό και του υπογείου σιδηρόδρομου στην Αττική. 

H "Athens Voice" αποτέλεσε πεδίο "δόξας" για πολλούς απ' αυτούς. Προσπαθώντας να περάσει ένα "ανατρεπτικό" στυλ, καθιερώθηκε ως η "εναλλακτική" ενημερωτική φωνή της πρωτεύουσας, αποκτώντας ιστοσελίδα και ραδιόφωνο. 

Αυτό δεν είναι κακό - πολλές ιστοσελίδες και δωρεάν έντυπα προσπάθησαν να βρουν το σφυγμό της νεολαίας (η οποία έχει μάθει στην "τζάμπα" ενημέρωση και διαδικτυακή ψυχαγωγία και δε νοιάζεται για την ουσία και την ποιότητα που λαμβάνει). Αν ξέρει κανείς τα όρια που έχει το "τζάμπα" και δεν τον απασχολεί η προέλευση ή το επίπεδο του προϊόντος που λαμβάνει, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που το δήθεν ανατρεπτικό, καταντάει προσβλητικό και από το σημείο που στο βωμό του "like" και της αποδοχής από τις μάζες, δεν υπήρχε σεβασμός για το τίποτα. 

Η "Athens Voice" είχε πολλές φορές αποδείξει αυτό που ο σοφός λαός έχει πει με μια φράση: "η φτήνεια τρώει τον παρά". Τα σχόλια της εφημερίδας και των συντακτών της, έχουν δείξει επανειλλημένα ότι η δήθεν "προοδευτική" εναλλακτική ενημέρωση είναι όχι μόνο προσβλητική για τη νοημοσύνη των αναγνωστών/ακολούθων της αλλά είναι συχνά και περισσότερο αρτηριοσκληρωτική από την πιο σκληρά συντηρητική. Για να μη σχολιάσουμε το επίπεδο των ειδήσεων που κατακλύζουν την εφημερίδα, τα social media και την ιστοσελίδα της...

Μέχρι τώρα βέβαια οι εξυπνάδες και τα σχόλια έπεφταν κατά της Εκκλησίας, του Δημοσίου και των (παλιών) κομμάτων. Ασφαλείς δηλαδή επιλογές, στις οποίες όποιος αντιδρούσε μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί ως "βολεμένος" και "συντηρητικός".

Όταν όμως ξεκινάς να κάνεις κάτι, και αυτό το κάτι αρχίσει να έχει αποδοχή, είναι πολύ εύκολο να γίνεις αλλαζονικός, νομίζοντας ότι είσαι "ο πιο έξυπνος" και "υπεράνω όλων". Και έτσι φτάσαμε στα πρόσφατα γεγονότα και στο σχόλιο που προκάλεσε τη γενική κατακραυγή της εφημερίδας...

Αφορμή για το σχόλιο ήταν η αυτοκτονία μιας αποκλειστικής νοσοκόμας από την Αρμενία, η οποία προκειμένου ν' αποφύγει αιφνιδιαστικό έλεγχο στο Γενικό Κρατικό Νικαίας, σκοτώθηκε πέφτοντας από το παράθυρο. Ένα τραγικό γεγονός που καταδεικνύει το πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει η απελπισία ενός ανθρώπου. 

Επειδή προφανώς στους συντάκτες της εφημερίδας δεν έφτανε η παρουσίαση της είδησης, αποφάσισαν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, κάνοντας και το παρακάτω "έξυπνο" σχόλιο: «Μετανάστρια από την Αρμενία, αποκλειστική νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο Νίκαιας, πήδηξε από το παράθυρο και σκοτώθηκε για να μην απελαθεί. Κρίμα, έχασε την ευκαιρία να συνοδεύσει τον Τσίπρα στη δεξίωση του Προεδρικού».

Συνέδεσαν δηλαδή έτσι την απελπισία ενός παράνομου μετανάστη που οδήγησε στο θάνατό της, με την προ ετών, "θεατρική" κίνηση του Τσίπρα να συνοδευτεί από μια κοπέλα, που αν και γεννημένη στην Ελλάδα, δεν είχε χαρτιά, ούτε άδεια παραμονής. Η ανοησία δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο.

Μια τόσο χοντροκομμένη "εξυπνάδα" βέβαια, δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητη. Τα σχόλια κατέκλυσαν τα social media της εφημερίδας, ενώ ο μισός πολιτικός κόσμος (αυτός που είναι ενεργός διαδικτυακά τουλάχιστον) βγήκε και καταδίκασε το σχόλιο.

Η εφημερίδα στην αρχή, σφύριξε αδιάφορα...Όταν όμως η κατακραυγή έγινε γενική, αναγκάστηκε ν αποσύρει το σχόλιο και να εκδόσει μια ανακοίνωση η οποία κατέληγε στο εξής τσιτάτο:

"Ζητάμε συγγνώμη, πρέπει να είμαστε πολύ περισσότερο προσεκτικοί στα ευαίσθητα θέματα, στον δημόσιο λόγο δεν έχουν όλοι τους ίδιους κώδικες", το οποίο μεταφράζετε εύκολα ως "δε φταίμε εμείς γι' αυτό που είπαμε, φταίτε εσείς που δεν μας καταλάβατε".

Και εκεί ακριβώς είναι η άλλη πλευρά του προβλήματος: η "Athens Voice" και η νοοτροπία που εκφράζει ως μέσο (και η οποία έχει δεκάδες εκφραστές και μιμητές στην χώρας μας), ακόμα και όταν κάνει κάτι τόσο εξώφθαλμα λάθος, θεωρεί ότι το πρόβλημα δεν είναι η στάση της ή οι πράξεις της. 

Η συγγνώμη είναι λειψή και ακολουθείτε από την αντίληψη ότι η ευθύνη ανήκει στους κρινόμενους, που δεν κατάλαβαν την ορθότητα και το "μεγαλείο" του σχολιασμού.

Και αυτό είναι ένας ακόμα λόγος που φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα...

Από την "Εθνική Παράταξη" στην "Ελληνική Λύση" - ένα μίνι ιστορικό της ακροδεξιάς στην Ελλάδα.

Η εκλογική επιτυχία στις Ευρωεκλογές και τις εθνικές εκλογές της "Ελληνικής Λύσης" αποδεικνύει ότι η ακροδεξιά (έστω και στη μη ναζιστική μορφή της) ήρθε για να μείνει. Ή μάλλον, απέκτησε ξανά στέγη, μακρυά από τα μορφώματα-παραστρατιωτικές οργανώσεις. Ιστορικά αυτό δε θα πρέπει να μας εκπλήσσει: Το 1977 - λίγα χρόνια μόλις μετά την Χούντα - ο Στέφανος Στεφανόπουλος (Πρωθυπουργός της

Αποστασίας και ανώτατο στέλεχος της Ένωσης Κέντρου μέχρι εκείνη την περίοδο) ηγήθηκε μαζί με τον Σπύρο Θεοτόκη, της "Εθνικής Παράταξης" που χρησιμοποιώντας ακραία αντικομμουνιστικά και εθνικιστικά συνθήματα να εκλέξει 5 έδρες, συγκεντρώνοντας περίπου 7%. Στη συνέχεια όμως - και μέχρι την επανεμφάνιση ισχυρού πόλου στον χώρο - οι ακροδεξιές ιδέες βρήκαν "στοργή και αγκαλιά" στο κόμμα της ΝΔ.
Τόσο ο Κώστας Καραμανλής (ο γηραιότερος) όσο και οι Γεώργιος Ράλλης και Αβέρωφ που ενορχήστρωσαν την απορρόφηση του χώρου από την ΝΔ ήξεραν ότι ήταν καλύτερα "μέσα και ελεγχόμενοι", παρά "έξω και ελεύθεροι". Έτσι για πολλά χρόνια, πολλά ακροδεξιά "μπουμπούκια" μπόρεσαν να εκλεγούν βουλευτές και δήμαρχοι ως στελέχη της ΝΔ. Ήταν μια σχετικά ελεύθερη σχέση που βόλευε πολλούς.
Όχι βέβαια πως δεν υπήρξαν και ακραιφνείς ακροδεξιοί σχηματισμοί που προσπάθησαν να εκφράσουν ελεύθερα τον χώρο μέχρι το 2000 - κάποια απ' αυτά με αρκετή επιτυχία. Το 1981 το

"Κόμμα Προοδευτικών" του Σπύρου Μαρκεζίνη (υπουργού επί δημοκρατίας και Πρωθυπουργού επί Χούντας) και το 1984 η (απόλυτα χουντική) "ΕΠΕΝ" εξέλεξαν ευρωβουλευτή - με την ΕΠΕΝ να συγκεντρώνει κοντά 137 χιλιάδες ψήφους και 2,3%! Στην συνέχεια όμως, η εκλογική αποτυχία στις ευρωεκλογές και βουλευτικές του 1989, καθώς και η σημαντική γήρανση της ηγετικής της ομάδας οδήγησαν στην ουσιαστική αυτοδιάλυσή της. Κόμμα υπήρχε βέβαια - το "Ελληνικό Μέτωπο" με πρόεδρο τον Μάκη Βορίδη. Αλλά η εκλογική του απήχηση ήταν ελάχιστη...

Όλα αυτά μέχρι το 2000. Τότε ο Καρατζαφέρης, εκμεταλλευόμενος τη διαγραφή του από την ΝΔ, ίδρυσε το ΛΑΟΣ. Στην αρχή βέβαια το κόμμα αυτό, δεν παρουσιάστηκε ως ακροδεξιό.Εξάλλου στο πολιτικό πρόγραμμά του δηλώνει επίσημα ότι είναι δημοκρατικό, ορθόδοξα λαϊκό, ανθρωποκεντρικό, εκσυγχρονιστικό και ελληνοκεντρικό κόμμα. Οι συχνές αναφορές του στον Άρη Βελουχιώτη, τους αγώνες της Αριστεράς και την ανάγκη για συναίνεση ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα βρήκαν απήχηση σε πολίτες όλων των πολιτικών χώρων. Έτσι αν και δεν μπήκε στη Βουλή το 2004, εξέλεξε τον Γιώργο Καρατζαφέρη ευρωβουλευτή το 2005, κατορθώνοντας να εκλέξει 10 βουλευτές το 2007. Από κει και πέρα η συνέχεια είναι γνωστή. Η Ελλάδα γνωρίζει τον Άδωνι-Σπύρο Γεωργιάδη, τον Μάκη Βορίδη, τον Κυριάκο Βελόπουλο και τον Θανάση Πλεύρη, που από περιθωριακοί ακροδεξιοί γίνονται "αξιότιμοι συνομιλητές" σε τηλεοπτικά πάνελ και συζητήσεις. Όμως το ΛΑΟΣ κάνει ένα λάθος: συμμετέχει με πάθος στην μνημονιακή συγκυβέρνηση και το τέλος είναι κοντά. Οι επόμενες αναμετρήσεις το φέρνουν εκτός Ευρωβουλής και Ελληνικού Κοινοβουλίου - και ο λόγος είναι απλός: η εποχή δε σηκώνει "δήθεν". Η Ελλάδα ζητάει κανονική, ναζίστική ακροδεξιά, που θα "ξεκαθαρίσει την χώρα από τους προδότες". Έτσι λάμπει το αστέρι της Χρυσής Αυγής, που από την απόλυτη ανυπαρξία, πέρασε την πόρτα του Κοινοβουλίου.
Η είσοδος της Χρυσής Αυγής στην ελληνική βουλή αποτέλεσε κομβικό σημείο για την μεταπολιτευτική και γενικά την  πολιτική ιστορία στην χώρα μας: ποτέ μέχρι την εκλογική αναμέτρηση του Μαϊου του 2012, δεν υπήρξε κόμμα εντός του κοινοβουλίου με καθαρά ακροδεξιά ατζέντα. Υπήρχαν πολλές φορές φιλοναζί ή συνεργάτες των ναζί, βουλευτές. Ποτέ όμως δεν υπήρξε ένα ολόκληρο κόμμα να εμφορείτε από τέτοια ιδεολογία.

Πολλοί (λανθασμένα) πίστεψαν τον Ιούνιο του 2012, ότι η έκθεση της Χρυσής Αυγής στο φως, θα "συνέτιζε" τους ψηφοφόρους. Πολλοί πίστεψαν ότι δεν "ήταν δυνατόν" ο απλός κόσμος, να συνεχίζει να ψηφίζει την Χρυσή Αυγή, γνωρίζοντας την εγκληματική της δράση. Αυτό όμως αποδείχτηκε ότι ήταν λάθος: Η Χρυσή Αυγή στις 4 εκλογικές αναμετρήσεις μεταξύ Γενάρη 2012 και του Σεπτέμβρη 2015, παρέμεινε σταθερό μεταξύ 6-7%, εκλέγοντας κατά μέσο όρο 18 βουλευτές.
Και ενώ η Χρυσή Αυγή έμοιαζε να κυριαρχεί στον χώρο, χωρίς αντίπαλο, ήρθε ξαφνικά ένας καινούργιος "παίκτης" να ταράξει τα νερά. Ο Κυριάκος Βελόπουλος, ένας τηλεπωλητής κακογραμμένων και κακόγουστων βιβλίων, θαυματουργών αλοιφών και επιστολών αμφιβόλου γνησιότητας, ο οποίος είχε μια ισχυρή εκλογική βάση στην περιοχή της Θεσσαλονίκης, κατάφερε ν' αποσπάσει περίπου 4,1% στις πρόσφατες ευρωεκλογές, δημιουργώντας πονοκεφάλους στον Νϊκο Μιχαλολιάκο και την Χρυσή Αυγή. Ο λόγος ήταν προφανής: Γνωρίζουν πολλοί καλά στα γραφεία του κόμματος ότι ακόμα και αν πολλοί επικροτούν τις παραστάσεις στις Θερμοπύλες και (δυστυχώς) τις καταδρομικές επιθέσεις σε Πακιστανούς, λίγοι ψηφίζουν ευχαρίστως δολοφόνους και εσώκλειστους του Κορυδαλλού. Έτσι - και μιας ο Καρατζαφέρης δεν τα βρήκε με τον Κρανιδιώτη και τον Δημήτρη Καμμένο των ΑΝΕΛ που θα μπορούσαν να έχουν μια αξιοπρεπή εκπροσώπηση του χώρου ως αντίβαρο στην Χρυσή Αυγή και μιας και η δημιουργία ενός διαφορετικού δεξιού κόμματος που θ' αντικαθιστούσε τους Ανεξάρτητους Έλληνες δεν προχώρησε - αυτοί οι ψηφοφόροι οδηγήθηκαν στην "Ελληνική Λύση", όπου και θα παραμείνουν, μέχρι να ξαναλλάξει το τοπίο.

Ο Βελόπουλος βέβαια, από τη στιγμή που μπήκε στην Ευρωβουλή, αποφάσισε να γίνει πιο "light". Και ενώ μέχρι πρόσφατα στις εκπομπές του εκθείαζε τη στάση της Χρυσής Αυγής σε διάφορα θέματα, πρόσφατα δήλωσε ότι τον βρίσκουν αντίθετο "τα πολύ ναζιστικά" και ότι στόχος του είναι να "εξαφανίσει τους ναζιστές από την ελληνική Βουλή". Αφήνοντας στην άκρη την εύλογη απορία (τι σημαίνει "πολύ" και τι "λίγο" ναζιστής; ), αξίζει να δούμε την αντίδραση ενός veritable ακροδεξιού, του Ηλία Παναγιώταρου στο Facebook: "Για πες μας βρε Κυριάκο, ποιος τηλεκομπογιαννίτης μου ζητούσε (παρακαλούσε) να κατέβει μαζί με τους Ναζί στις εκλογές του 2015; Να σου θυμήσω μέρος και τι παραγγείλαμε;". 
Κάθε περαιτέρω σχόλιο, νομίζουμε περιττεύει...

Πολάκηδες και Σκαλούμπακες στον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ: και ο Θεός να βάλει το χέρι του...

Το ότι η ποιότητα των πολιτικών στελεχών των δύο μεγάλων κομμάτων έχει πέσει κατακόρυφα, ενώ παράλληλα η πολιτική συζήτηση έχει κατρακυλήσει στα Τάρταρα όσο αφορά το επίπεδο της, είναι γεγονός. Όποιος σημειώνει και ο Βασίλης Κανέλλης στο in.gr "Η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος, πολλώ δε μάλλον όταν αυτή αφορά το πολιτικό σύστημα"...

Ο πρώην υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, καθηγητής Γιάννης Πανούσης, σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών έγραψε για το εκλογικό αποτέλεσμα και τον κυβερνητικό βίο του ΣΥΡΙΖΑ: «Η πτώση κάποιων αητών δεν σημαίνει απομυθοποίηση της Αριστεράς, αλλά απόρριψη ενός μοντέλου διακυβέρνησης ιδεοληπτικού και ψευτομαγκίτικου λαϊκισμού, που πίστεψε και πόνταρε στη νεκρανάσταση των τεθνεώντων πολιτικάντηδων».
Πόσο δίκιο, και ταυτόχρονα πόσο άδικο έχει ο κ. Πανούσης. Ναι, δεν απομυθοποιήθηκε η Αριστερά των αγώνων, των ασυμβίβαστων ιδεών και στάσεων επί ηθικών θεμάτων. Αυτή υπάρχει και θα υπάρχει όσο ζουν ανάμεσά μας αγνοί, ιδεαλιστές, πατριώτες με τη βαθιά και διεθνιστική έννοια του όρου. Οσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα πιστεύουν ότι αν μη τι άλλο μπορεί να υπάρξει αυτό που έχει μείνει ως «η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος».
Η Αριστερά του Τσίπρα, του Πολάκη, του Παππά, του Σκουρλέτη και της Ρένας Δούρου είναι fake και δεν μπορεί να υπάρχει. Πάει, τέλειωσε, χρεοκόπησε τουλάχιστον στις συνειδήσεις όσων πιστεύουν σε κάτι διαφορετικό. Η Αριστερά του Αλέκου Φλαμπουράρη, που έχει περάσει μια ζωή στον χώρο αυτό, και που τώρα λέει στο λαό αν έχει καταλάβει τι ψήφισε, δεν μπορεί να υπάρχει, έχει φάει τα ψωμιά της. Κι αν είναι κάτι που έχει προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά κατά την τετραετή θητεία του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είναι η απαξίωση της Αριστεράς, η διάψευση των προσδοκιών για μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική αλλαγή. Λέει κ. Πανούσης ότι πόνταραν στους τεθνεώντες πολιτικάντηδες. Το λάθος είναι ότι ποτέ δεν πεθαίνουν. Είναι εδώ και θα συνεχίσουν να «υπηρετούν» το λαό. Μαυρογιαλούροι θα υπάρχουν πάντα όσο υπάρχει κόσμος που θέλει ρουσφέτια, που δέχεται τον πονηρό πολιτευτάκο να του κάνει χάρες λίγες ώρες προτού κλείσει η Βουλή. Αυτή η ηθική είναι τόσο… ανήθικη που δεν μπορεί να σταθεί.

Ερχεται η Δεξιά

Όμως, ας πάμε και στην επελαύνουσα στην εξουσία Δεξιά. Ένα στέλεχος προσκαλεί την Κούνεβα να έρθει σπίτι του να καθαρίσει τώρα που δεν είναι ευρωβουλευτής. Ενας άλλος λέει ότι τους Συριζαίους θα τους αντιμετωπίσουν ως αιχμάλωτους πολέμου εφαρμόζοντας τη Συνθήκη της Γενεύης. Κι ένας τρίτος με όνομα που τρομάζει (Σκαλούμπακας, γιος του αρχιβασανιστή στη Μακρόνησο) λέει ότι τώρα που έρχεται η ΝΔ θα κάνει αυτά που δεν πρόλαβε να κάνει ο πατέρας του, το 1946. Γρήγορη η αντίδραση της ΝΔ, τους διέγραψε, γιατί δεν μπορεί ένας μετριοπαθής πολιτικός, σπουδασμένος στο Χάρβαρντ να δέχεται ακραίους, αντικομμουνιστές ή στελέχη στα όρια του φασισμού. Όμως, φτάνει αυτό για να αλλάξει η εικόνα ενός κόμματος που θέλει να φέρει την αλλαγή; Δηλαδή από την «αριστερή» ανηθικότητα με την έννοια της πολιτικής αισθητικής, θα περάσουμε στη δεξιά βλακεία, εκδικητικότητα ή τον ψευτομάγκικο λαϊκισμό.
Εχει, λοιπόν, και η ΝΔ… Πολάκηδες, μπορεί και χειρότερους από τον υπουργό που έβαλε στο λεξιλόγιο τον όρο «πολακισμός» στη δημόσια ζωή. Εχει και η ΝΔ αμόρφωτους που δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να τσακωθούν με επιστήμονες ή διανοούμενους όπως η Αρβελέρ. Θα τους δούμε μπροστά μας, θα τους αποδοκιμάσουμε, θα τους καταδικάσουμε. Όμως, έχει κανένα νόημα να βλέπουμε συνέχεια να παραβιάζονται, από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος, οι αρχές και οι αξίες που δεν είναι αριστερές ή δεξιές αλλά είναι πανανθρώπινες; Αξίες όπως ο σεβασμός στην αντίθετη άποψη, στο δίκαιο, στην αξιοπρέπεια, την ισότητα. Όλα αυτά, όμως, προϋποθέτουν την ύπαρξη του υπεύθυνου πολίτη. Γιατί αν όπως λέει ο λαός «τέτοια είναι η στάνη, τέτοιο γάλα βγάζει» τότε δεν υπάρχει σωτηρία.