Μια ψύχραιμη αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος - οι μικροί και οι μεγάλοι, οι χαμένοι και οι νικητές

Μπορεί η πρώτη ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος να επέβαλε την προκήρυξη των εκλογών, περίπου 3 μήνες νωρίτερα απ' ότι ήταν προγραμματισμένο να γίνει, αλλά μια ψύχραιμη αποτίμηση του, κάνει κατανοητό ότι τα μηνύματα είναι πολλαπλά και αφορούν πολλοί περισσότερους, απ' ότι νομίζει ο πολύς κόσμος.

Σ' αυτή την ανάρτηση θα προσπαθήσουμε να κάνουμε ακριβώς αυτό, αποτιμώντας το εκλογικό αποτέλεσμα σε όλα τα επίπεδα.
Στα ψηλά, η ΝΔ είναι πράγματι ο μεγάλος νικητής της εκλογικής αναμέτρησης - σε όλα τα επίπεδα. Νίκησε όμως όχι γιατί ο κόσμος έχει πειστεί από το αφήγημα του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά γιατί ο κόσμος αποφάσισε να τιμωρήσει τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του, για την αλλαζονεία του, για τον καθεστωτισμό του, για τη συνέχιση της οικονομικής του αιμοραγίας, για την απόλυτη προσήλωση στα μνημόνια (τα οποία συνεχίζονται απρόσκοπτα) και φυσικά για τις Πρέσπες. Οι παροχές της τελευταίας στιγμής - τα 200 τόσα ευρώ που μοιράστηκαν σε συνταξιούχους και οι 120 δόσεις για τα χρέη στην εφορία και τ' ασφαλιστικά ταμεία - αντιμετωπίστηκαν
Η αμήχανη παρουσία των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ στα εκλογικά πάνελ δείχνουν ξεκάθαρα όμως ότι δεν έλαβαν το αποδοκιμαστικό μήνυμα. H συνεχής αναφορά τους, σε μη ύπαρξη "στρατηγικής ήττας", η εμμονή τους για την επιτυχία των μέτρων, της Συμφωνίας των Πρεσπών καθώς και για "πραγματοποίηση της εξόδου από τα Μνημόνια" δείχνουν ότι είτε παραμένουν ακόμα στο ροζ συννεφάκι που βρίσκονται εδώ και καιρό (παρέα με όλους εκείνους που μαζεύτηκαν στο κόμμα προσπαθώντας να κρατήσουν τις βουλευτικές τους καρέκλες), είτε προσπαθούν να κάνουν τη νύχτα-μέρα (όπως κάνουν αρκετά επιτυχημένα εδώ και αρκετό καιρό).
Η ΝΔ νίκησε για τους λόγους που αναφέραμε παρά πάνω. Η επόμενη μέρα όμως θα είναι δύσκολη, γιατί η ανοχή του κόσμου στο πρόσωπο του αρχηγού της και την ηγετική ομάδα του κόμματος, θα είναι μικρή. Ειδικά σε περίπτωση μη εξασφάλισης αδυναμίας, η οποιαδήποτε προσπάθεια συγκρότησης κυβέρνησης θα είναι δύσκολη γιατί τα πρόσφατα παραδείγματα (Καρατζαφέρης, ΔΗΜΑΡ από την μία, ΑΝΕΛ από την άλλη) αναμένεται να αποθαρρύνουν την εξέρευση "πρόθυμων".
Από κει και πέρα η σταθεροποίηση του ΚΙΝΑΛ και του ΚΚΕ ήταν σίγουρα επιτυχίες, παρότι ίσως με τα "δυνατά" ευρωψηφοδέλτια που παρουσίασαν ίσως κάποιοι να περίμεναν καλύτερη εκλογική απόδοση. Σε μια εκλογική αναμέτρηση η οποία παρουσιάστηκε από τον Πρωθυπουργό ως "αποδοχή ή μη της κυβερνητικής πολιτικής" και που η πόλωση ήταν μεγάλη, τα δύο κόμματα πέτυχαν να κρατήσουν τις δυνάμεις τους. Βέβαια το ερώτημα που θα πρέπει ν' αρχίσει ν' απασχολεί τα δύο κόμματα είναι το τι ακριβώς επιδιώκουν από την επόμενη μέρα: Αν οι 15-16 βουλευτές αρκούν, τότε δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Αυτό βέβαια θα φέρει μακροπρόθεσμα πρόβλημα βιωσιμότητας, ιδιαίτερα στο ΚΙΝΑΛ (πρώην ΠΑΣΟΚ),  το οποίο σε προσεχείς αναμετρήσεις θα πιεστεί σίγουρα ακόμα περισσότερο. Η επαφή του επομένως με την κοινωνία θα πρέπει να γίνει πιο στενή, όπως και η αποδόμηση του μνημονιακού του παρελθόντος, το οποίο θα κουβαλάει για πολλά χρόνια.
Λίγο παρακάτω στη σειρά των εκλογικών αποτελεσμάτων ήταν η μεγάλη ηττημένη των εκλογών, η Χρυσή Αυγή. Ηττήθηκε όχι γιατί το εκλογικό σώμα έγινε σοφότερο, αλλά γιατί ο Κυριάκος Βελόπουλος έγινε "Καρατζαφέρης στη θέση του Καρατζαφέρη" και μπορεί να εκφράζει πιο κόσμια την ακροδεξιά στροφή ενός μεγάλου μέρους των Ελλήνων εκλογέων. Κακά τα ψέμματα, η πλειοψηφία εκείνων που θεωρούν τους εαυτούς τους "πατριώτες-εθνικιστές" δε θέλουν να έχουν ως αρχηγό κόμματος κάποιων που περνάει ένα μεγάλο μέρος της μέρας του στα δικαστήρια, ούτε θέλουν να εκπροσωπούνται από δολοφόνους και μπράβους. Μπορεί βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση να επέλεξαν κάποιον που πουλούσε "επιστολές του Ιησού", αλλά δεν αποκλείεται - αν προχωρήσει η συγκρότηση ενός άλλου πόλου (στον οποίο θα συμμετέχουν διάφοροι σχηματισμοί που συγκέντρωσαν περί το 1-1.5% ο καθένας) και ο οποίος θ' αποτελεί μια πιο "σοβαρή" εναλλακτική" ίσως να στραφούν προς τα εκεί. Πάντως, η ουσία είναι ότι οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής μοιράστηκαν και στο επόμενο debate δε θα είναι τόσο εύκολο να μην έχουμε "ακροδεξιά" παρουσία.
Η άλλη έκπληξη των εκλογών προέρχεται από το MEΡΑ-25. Με μηδενική προβολή και στην ουσία την ύπαρξη μόνο 3 προβεβλημένων ατόμων στους χώρους του (Βαρουφάκης - Σακοράφα - Γρηγοριάδης) τα πήγε εξαιρετικά, "κλέβοντας" ψήφους απ' όλους εκείνους τους αντισυστεμικούς αντιπάλους του. Αν τελικά υπάρξει εκλογή ευρωβουλευτή, τότε θα μιλάμε για μια τεράστια έκπληξη, που θα φέρει ανατροπή στο χώρο των αποχωρήσαντων από το ΣΥΡΙΖΑ: Μέχρι πρότεινος εκεί κυριαρχούσε η ΛΑΕ, αλλά με την εκλογική καθίζηση της τελευταίας, πολλά θα πρέπει αναμένεται ν' αλλάξουν.
Τόσο η Πλεύση Ελευθερίας όσο και η ΛΑΕ θα πρέπει να επαναπροσανατολίσουν τη στάση τους. Τόσο απέναντι στους υπόλοιπους που θεωρητικά ανήκουν στον χώρο αυτό, όσο και απέναντι στο εκλογικό σώμα. Όσο και αν η προβολή τους από τα ΜΜΕ ήταν μηδενική, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο - ο χώρος στον οποίο κυριαρχεί ο καταγγελτικός λόγος έχει καταληφθεί από το ΚΚΕ και δεν υπάρχει περιθώριο για καινούργιους "παίκτες". Ίσως βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση το εκλογικό σώμα να ήταν άδικο απέναντι στους κ.κ. Λαφαζάνη και Στρατούλη, αλλά πέραν της σύμπραξης (με κάποιον πέρα των "Πειρατών") δεν υπάρχει άλλος δρόμος για κανένα απ' αυτούς.
Η άλλη θετική έκπληξη - τηρουμένων των αναλογιών - ήταν το ψηφοδέλτιο του κυρίου Μαριά. Και γι' αυτόν βέβαια δεν υπάρχει προοπτική - ειδικά δεδομένου ότι δεν θα υπάρχει κρατική χρηματοδότηση βάση του αποτελέσματος - παρά μόνο η σύμπραξη με κάποιο άλλο χώρο. Αυτό μπορεί να είναι μέσω του κ. Λεβέντη ή τον κ. Μητρόπουλο, με τους οποίους οι διαφοροποιήσεις είναι στην πραγματικότητα μικρές. Για τον 2ο η σύμπραξη με άλλους που ανήκουν σε όμορους χώρους είναι μονόδρομος, εκτός και η παρουσία στα τηλεοπτικά πάνελ θα του αρκεί.
Η κατάρρευση του Ποταμιού και των ΑΝΕΛ, δεν προκάλεσε εντύπωση σε κανένα. Βέβαια το Ποτάμι θα έχει κρατική χρηματοδότηση, οπότε θα μπορέσει να επιβιώσει οριακά, αλλά και γι' αυτό είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει πολιτικό μέλλον ως αυτόνομη οντότητα. Το παράδειγμα της ΔΗΜΑΡ, που πέρασε από το 7% στο τίποτα, είναι υπαρκτό και φωτεινό παράδειγμα για το τι μπορεί να συμβεί στο άμεσο μέλλον. Βέβαια τα πράγματα για το Ποτάμι δεν είναι τόσο τραγικά όσο για τους ΑΝΕΛ. Οι τελευταίοι τιμωρήθηκαν για τη σύμπραξη τους με τον ΣΥΡΙΖΑ, για τις Πρέσπες, για τη συνέχιση των μνημονίων, για το βόλεμα των στελεχών τους σε κρατικές θέσεις (από τις οποίες η πλειοψηφία δεν έχει αποχωρήσει ακόμα) και για την αδυναμία τους να συγκρατήσουν τους βουλευτές τους. Τα πράγματα βέβαια έδειχναν πολύ άσχημα από την αρχή, όταν αναζητούσαν υποψηφίους μέσω αγγελίας (λες και πρόκειται για γραφείο γνωριμιών), αλλά κανείς δε μπορούσε να περιμένει ένα αποτέλεσμα κοντά στο 0,60%.
Το μέλλον είναι σκοτεινό και για την Ένωση Κεντρώων. Ο κύριος Λεβέντης - όντας ο πρώτος πολιτικός αρχηγός που έκανε δημόσια τοποθέτηση - παρουσιάστηκε καταγγελτικός, τόσο απέναντι στα ΜΜΕ όσο και απέναντι στο εκλογικό σώμα, και μάλλον δίκαια. Η προβολή του κόμματός του ήταν πολύ μικρή, αναλογικά με την εκλογική του δύναμη και αν και απέναντι στη συμφωνία των Πρεσπών ήταν σαφέστατα αντίθετος, ο λαός ψήφισε Βελόπουλο. Σ' αυτή την περίπτωση, η νεολαία που τον είχε στηρίξη στις βουλευτικές εκλογές πήγε με τον Βαρουφάκη και οι "πατριώτες" ψήφισαν Βελόπουλο και Μαριά. Και γι' αυτόν το μέλλον είναι στη σύμπραξη με εκείνους που ανήκουν στον Κεντρώο και πατριωτικό χώρο (όπως π.χ. τον κ. Δημαρά που από ρυθμιστής των εκλογών του 2012, κατέληξε στο 0,17% σ' αυτές τις εκλογές)...
Για το τέλος αφήσαμε το μειονοτικό κόμμα της Θράκης και το Ουράνιο Τόξο. Το τελευταίο απέδειξε ότι αφορά ελάχιστους και ότι συνθήματα του τύπου "αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα των εθνικών Μακεδόνων" δεν έχουν μέλλον. Οι 1000 ψήφοι στην Φλώρινα είναι το ταβάνι του. Το μειονοτικό κόμμα της Θράκης όμως έχει μεγαλύτερη εκλογική πελατεία και δεν μπορεί να μην απασχολεί τα πολιτικά κόμματα. Τα όσα είχαμε γράψει κατά την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση ισχύουν και σήμερα και θα πρέπει να γίνουν κινήσεις ουσιαστικές, χωρίς χαϊδέματα στο προξενείο.
Ένα είναι το σίγουρο - οι επερχόμενες εκλογές του Ιουνίου θα ξεκαθαρίσουν πλήρως το εκλογικό σκηνικό, κλείνοντας το δίπολο "μνημόνιο-αντιμνημόνιο" οριστικά...

Ευρωεκλογές στην Ελλάδα - η ιστορία, τα παρασκήνια και οι εκλεγμένοι (και μη) ευρωβουλευτές...

Μπορεί οι ευρωεκλογές για τους Έλληνες εκλογείς να αντιμετωπίζονται ως ήσσονος σημασίας από τους Έλληνες εκλογείς, αλλά στην πραγματικότητα αυτές είναι τεράστιας σημασίας αφού η εκπροσώπηση της χώρας στη λήψη πολλών αποφάσεων εξαρτάται απ' αυτούς. Επομένως καλό θα είναι ν' αρχίσουμε να τις βλέπουμε σοβαρά...

Οι διπλές εκλογές του 1981 

Από το 1979, οι βουλευτές του ΕΚ εκλέγονται με άμεσες εκλογές σε ολόκληρη την ΕΕ. Εκλογές διεξάγονται πάντοτε στα νέα κράτη μέλη που εντάσσονται στην ΕΕ, ώστε τα κράτη αυτά να μπορέσουν να εκλέξουν τους δικούς τους αντιπροσώπους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ακόμα και εν μέσω κοινοβουλευτικής περιόδου. Αυτό συνέβη στην Ελλάδα το 1981. Με διπλές εκλογές, στις 18 Οκτωβρίου 1981, οι Έλληνες ψηφοφόροι εκλέγουν τους 300 βουλευτές που θα τους εκπροσωπήσουν στη Βουλή των Ελλήνων και 24 ευρωβουλευτές που θα τους εκπροσωπήσουν στο ευρωκοινοβούλιο. Οι Έλληνες ψηφοφόροι καλούνται για πρώτη φορά, να τοποθετηθούν για τον επαναπροσδιορισμό των εθνικών στόχων σε συνάρτηση με την ευρωπαϊκή διαδικασία. 

Οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις διεξάγονται με διαφορετικό εκλογικό σύστημα. Οι βουλευτικές εκλογές με ενισχυμένη αναλογική αλλά οι ευρωεκλογές με απλή αναλογική. 

Οι ευρωβουλευτές δεν εξελέγησαν με σταυρό προτίμησης αλλά με λίστα. Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές ήταν 208, στις ευρωεκλογές ψήφισαν 5.752.344 πολίτες και η αποχή ανήλθε στο 18,51%, ενώ στο ίδιο ποσοστό κινήθηκε η αποχή και στις βουλευτικές εκλογές. 

Πώς όμως αντιμετώπισαν οι Έλληνες τις πρώτες ευρωεκλογές στην Ελλάδα; Οι ευρωεκλογές επισκιάστηκαν από τις εθνικές εκλογές, κατά την προεκλογική περίοδο, και η ψήφος του 1981 για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έγινε μια «δεύτερη ψήφος» χωρίς άμεσες επιπτώσεις στη συγκρότηση της πολιτικής εξουσίας. 

Τα κόμματα που κατέλαβαν τις 24 έδρες στις ευρωεκλογές του Οκτωβρίου του 1981 ήταν: 1 Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) 40,12%- 10 έδρες 2 Νέα Δημοκρατία (ΝΔ): 31,34%- 8 έδρες 3 Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) 12,84%- 3 έδρες 4 ΚΚΕ Εσωτερικού (ΚΚΕεσ.): 5,29%- 1 έδρα 5 ΚΟΔΗΣΟ/ΚΑΕ: 4,25% - 1 έδρα 6 Κόμμα Προοδευτικών (ΚΠ): 1,95%- 1 έδρα.

Οι πρώτοι εκλεγμένοι Έλληνες ευρωβουλευτές που εξελέγησαν με το ΠΑΣΟΚ ήταν οι εξής δέκα (10): Σπύρος Πλασκοβίτης, Ασημάκης Φωτήλας, Νίκος Βγενόπουλος, Αντώνιος Γεωργιάδης, Κωνσταντίνος Νικολάου, Χρήστος Μαρκόπουλος, Δημήτρης Κουλουριάνος, Γιάννος Παπαντωνίου, Λεωνίδας Λαγάκος, Τιτίνα Πανταζή. 

Με τη ΝΔ εξελέγησαν 8 ευρωβουλευτές: Λεωνίδας Μπουρνιάς, Κωνσταντίνος Καλλίας, Αχιλλέας Γεροκωστόπουλος, Κωνσταντίνος Γόντικας, Ευστράτιος Παπαευστρατίου, Μιχαήλ Πρωτοπαπαδάκης, Φιλώτας Καζάζης, Κωνσταντίνος Καλογιάννης. 

Με το ΚΚΕ εξελέγησαν 3 ευρωβουλευτές: Βασίλειος Ευφραιμίδης, Δημήτρης Αδάμος, Αλέκος Αλαβάνος. Με το ΚΚΕ εσωτερικού εξελέγη ο Λεωνίδας Κύρκος. Με το ΚΟΔΗΣΟ-ΚΑΕ εξελέγη ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου. Με το Κόμμα Προοδευτικών εξελέγη ο Απόστολος Παπαγεωργίου. 

Οι παραπάνω ήταν οι πρώτοι εκλεγμένοι Έλληνες ευρωβουλευτές στις «Ελληνικές ευρωεκλογές». 

Δεν ήταν όμως οι πρώτοι ευρωβουλευτές. Από τον Ιανουάριο του 1981 έως τη διεξαγωγή των Ευρωεκλογών, οι εκπρόσωποι της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχαν οριστεί από τη Βουλή των Ελλήνων. Αυτό συνέβη επειδή στα υπόλοιπα εννέα κράτη μέλη της τότε ΕΟΚ οι πρώτες Ευρωεκλογές είχαν διεξαχθεί το 1979, όμως η Ελλάδα προσχώρησε σε αυτήν τον Ιανουάριο του 1981. Για τον λόγο αυτό η θητεία των 24 Ελλήνων Ευρωβουλευτών διήρκεσε 2,5 χρόνια και όχι 5 χρόνια, έως τις Ευρωεκλογές του 1984. 

Οι «ορισμένοι» ευρωβουλευτές - από τον Ιανουάριο του 1981 μέχρι τις ευρωεκλογές του Οκτωβρίου του 1981, με βάση την κατανομή των εδρών- από τη Νέα Δημοκρατία (14 ευρωβουλευτές) ήταν οι : Λεωνίδας Μπουρνιάς, Μιχαήλ Βαρδάκας, Δημήτριος Βλαχόπουλος, Γεώργιος Βογιατζής, Θεμιστοκλής Βύζας, Κωνσταντίνος Γόντικας, Γιώργος Δαλακούρας, Γιάννης Δημόπουλος, Νίκος Ζαρντινίδης, Γιάννης Κατσαφάδος, Σπύρος Μαρκοζάνης, Στράτος Παπαευστρατίου, Βαγγέλης Σουσουρογιάννης, Δημήτρης Φράγκος. Από το ΠΑΣΟΚ οι διορισμένοι ευρωβουλευτές (7 ευρωβουλευτές) ήταν: Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, Αντώνιος Γεωργιάδης, Γιάννης Κουτσοχέρας, Κώστας Νικολάου, Αναστάσιος Πεπονής, Σπύρος Πλασκοβίτης, Ασημάκης Φωτήλας. Επίσης από την ΕΔΗΚ ο Ιωάννης Ζίγδης. 

Από το ΚΚΕ ο Κώστας Λουλές που αντικαταστάθηκε τον Φεβρουάριο του 1981 από τον Κώστα Κάππο. Από το ΚΟΔΗΣΟ ήταν ευρωβουλευτής ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου. 

Ευρωεκλογές 17ης Ιουνίου 1984 

Οι δεύτερες ευρωεκλογές γίνονται τον Ιούνιο του 1984. Από τον Οκτώβριο του 1981 έως την 17η Ιουνίου 1984 έχουν μεσολαβήσει το «Σχέδιο Συνθήκης για την Ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης», γνωστό και ως «Σχέδιο Spinelli» αλλά και η πρόοδος των συζητήσεων για κρίσιμα κοινοτικά ζητήματα, όπως η διεύρυνση της Κοινότητας προς τον Ευρωπαϊκό Νότο, η Κοινή Αγροτική Πολιτική. Το ΠΑΣΟΚ, ως κυβερνητικό κόμμα, έχει μετακινηθεί από την καθολική αμφισβήτηση, ως προς τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΟΚ. Το 1982 υποβάλει αίτηση «ειδικού καθεστώτος» ως προς τα κρατικά μονοπώλια και τις σχέσεις κράτους-κοινωνίας. Η ΕΟΚ απορρίπτει το αίτημα αλλά συμφωνεί σε ένα σημαντικό χρηματοδοτικό πακέτο, τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ), το οποίο υιοθετήθηκε από το 1985. 

Η αναμέτρηση των ευρωεκλογών του 1984 ήταν μια πολωτική αναμέτρηση με χαρακτηριστικά εθνικών εκλογών που εκφράστηκε με τα συνθήματα: «Αλλαγή» και «Απαλλαγή». Η Νέα Δημοκρατία, υπό την ηγεσία του Ευάγγελου Αβέρωφ, ακολουθεί γραμμή μετωπικής σύγκρουσης, που φθάνει ως το σημείο της αποχώρησης της κατά τη συζήτηση στη Βουλή για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, ασκεί οξύτατη αντιπολίτευση και αποφασίζει να δώσει στις ευρωεκλογές δημοψηφισματικό χαρακτήρα, δηλώνοντας ότι «εφόσον τον Ιούνιο, διαπιστωθεί δυσαρμονία, μεταξύ Βουλής και λαϊκής θέλησης, θα πρέπει να προκηρυχθούν εθνικές εκλογές». Το ΠΑΣΟΚ δεν αρνείται την πρόκληση και δηλώνει έτοιμο για αναμέτρηση «εφ΄όλης της ύλης». 

Οι ευρωεκλογές του 1984 εγκλωβίζονται σε κλίμα οξύτητας και πόλωσης και τα καφενεία, σε πολλές περιοχές της χώρας, χωρίζονται σε μπλε και πράσινα. Ένα μήνα πριν τη διεξαγωγή των ευρωεκλογών, η Βουλή των Ελλήνων τροποποιεί τον εκλογικό νόμο του 1981, καταργώντας το ασυμβίβαστο της ιδιότητας του βουλευτή και του ευρωβουλευτή, για τις δύο πρώτες θέσεις του ευρωψηφοδελτίου. 

Στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ επικεφαλής τοποθετήθηκε ο ίδιος ο Ευάγγελος Αβέρωφ και στη δεύτερη θέση ο Ιωάννης Μπούτος, που ήταν αντίπαλος του κατά τη διεκδίκηση της προεδρίας του κόμματος τον Δεκέμβριο του 1981. Στις δύο πρώτες θέσεις του ευρωψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ τοποθετούνται ο Γεώργιος Μαύρος και ο Μανώλης Γλέζος. Το ΚΚΕ θέτει επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου τον Γρηγόρη Φαράκο. Στην αναμέτρηση του 1984 είναι συντριπτική η επικράτηση του δικομματισμού. Στις ευρωεκλογές του 1984 καθιερώθηκαν ειδικές διευκολύνσεις προκειμένου να μπορούν να ψηφίσουν Έλληνες πολίτες που την ημέρα των εκλογών, βρίσκονται σε κάποια άλλη χώρα της ΕΟΚ. Για πρώτη φορά εκπροσωπείται στο ευρωκοινοβούλιο η ΕΠΕΝ που ζητάει - απροκάλυπτα - την αποφυλάκιση των Χουντικών. 

Τον Ιούνιο του 1984 στο ευρωκοινοβούλιο εκπροσωπούνται: 

1 Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) με ποσοστό 41,59% και 10 έδρες. 2 Νέα Δημοκρατία (ΝΔ) με ποσοστό 38,04% και 9 έδρες 3 Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) με ποσοστό 11,64% και 3 έδρες. 4 ΚΚΕ Εσωτερικού (ΚΚΕεσ.) με 3,41% και 1 έδρα 5 ΕΠΕΝ με 2,29% και 1 έδρα. 

Στις ευρωεκλογές της 17ης Ιουνίου του 1984, το ΠΑΣΟΚ εκλέγει ευρωβουλευτές τους Γεώργιο Μαύρο, Μανώλη Γλέζο, Παρασκευά Αυγερινό, Σπύρο Πλασκοβίτη, Γρηγόρη Βάρφη, Νικόλαο Βγενόπουλο, Χρήστο Παπουτσή, Νικόλαο Γαζή, Γεώργιο Ρωμαίο, Κωνσταντίνα Πανταζή. 

Η ΝΔ εκλέγει ευρωβουλευτές τους Ευάγγελο Τοσίτσα-Αβέρωφ, Ιωάννη Μπούτο, Ιωάννη Τζούνη, Δημήτριο Ευρυγένη, Ευθύμιο Χριστοδούλου, Παναγιώτη Λαμπρία, Γιώργο Αναστασόπουλο, Μαριέττα Γιαννάκου, Κυριάκο Γεροντόπουλο. 

Το ΚΚΕ εκλέγει τους Γρηγόρη Φαράκο, Βασίλειο Ευφραιμίδη, Δημήτριο Αδάμο. Το ΚΚΕ εσ. εκλέγει τον Λεωνίδα Κύρκο. Η ΕΠΕΝ τον Χρύσανθο Δημητριάδη. 

Ευρωεκλογές 18 Ιουνίου 1989 

Οι ευρωεκλογές του 1989 έχουν ενσωματώσει σημαντικές εξελίξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Από το 1987 έχει τεθεί σε ισχύ η Συνθήκη της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης (ΕΕΠ). Είναι η Συνθήκη που συνεισέφερε καθοριστικά στην ανάπτυξη της Ένωσης, καθώς θέσπισε το κανονιστικό πλαίσιο για την εγκαθίδρυση της ενιαίας εσωτερικής αγοράς (single internal market), της διαρθρωτικής πολιτικής συνοχής και σειράς άλλων συνοδευτικών πολιτικών. Είναι επίσης η Συνθήκη που έφερε την Ευρωπαϊκή Πολιτική Συνεργασία, τον μηχανισμό δηλαδή, για το συντονισμό των εξωτερικών πολιτικών των κρατών - μελών. Η Ελλάδα, μετά από διαπραγματεύσεις με τους αξιωματούχους της ΕΟΚ, έχει συμφωνήσει στη δημιουργία των «Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων» (ΜΟΠ). 

Αυτά τα πακέτα χρησιμοποίησαν πόρους από συγκεκριμένα διαρθρωτικά ταμεία για την χρηματοδότηση Μεσογειακών χωρών οι οποίες ανήκαν στην ΕΟΚ. Ήταν η πρώτη οργανωμένη σχεδιασμένη προσπάθεια της ΕΟΚ για να στηρίξει την αναπτυξιακή πορεία των μελών της. Το 1988 ακολούθησε το πακέτο Ντελόρ (1988-1993). Σύμφωνα με τις τάσεις του Ευρωβαρόμετρου της εποχής, στην πλειονότητα των Ελλήνων, η Ευρώπη καθίσταται πλέον αποδεκτή και συνδέεται με την προσδοκία ότι η Ελλάδα έχει να αποκομίσει όφελος από τη συμμετοχή της στην ΕΟΚ. 

Οι Έλληνες προσέβλεπαν και σε πλεονεκτήματα από την επικείμενη Ευρωπαϊκή Ενιαία Αγορά. Εντούτοις η Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά δεν απετέλεσε το διακύβευμα των ευρωεκλογών του 1989. Στην Ελλάδα, η προεκλογική εκστρατεία επικεντρώνεται στις παράλληλες βουλευτικές εκλογές και έτσι οι ευρωεκλογές της 18ης Ιουνίου του 1989 μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Έχει προηγηθεί το αυστηρό σταθεροποιητικό πρόγραμμα του Κώστα Σημίτη για να αποτραπεί η συναλλαγματική κατάρρευση της οικονομίας, θύελλα αντιδράσεων πολιτικών και κοινωνικών, η διαγραφή 70 συνδικαλιστών από μέλη του κόμματος, η διάσπαση της ΓΣΕΕ, η παραίτηση Σημίτη από το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ανήγγειλε άλλη εισοδηματική πολιτική από εκείνη που είχε ανακοινώσει ο υπουργός του. 

Οι ευρωεκλογές της 18ης Ιουνίου του 1989 γίνονται ενώ κυριαρχούν οι αποκαλύψεις για το σκάνδαλο Κοσκωτά και την Τράπεζα Κρήτης. Ήδη από το φθινόπωρο του 1988, εφημερίδες που μέχρι τότε υποστήριζαν το ΠΑΣΟΚ, ασκούσαν οξύτατη κριτική στον Ανδρέα Παπανδρέου και σε όσους υπουργούς θεωρούσαν ότι συνεργάστηκαν με τον Κοσκωτά. Οι βουλευτικές εκλογές της 18ης Ιουνίου 1989 που διεξήχθησαν από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, έφεραν στην πρώτη θέση το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, αλλά χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αποτέλεσμα που οδήγησε στην κυβέρνηση Τζανετάκη. Η Ελλάδα οδηγήθηκε σε νέες βουλευτικές εκλογές και στην Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. 

Με τις ευρωεκλογές της 18ης Ιουνίου 1989, στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο εκπροσωπούνται: 1 Νέα Δημοκρατία (ΝΔ) με ποσοστό 40,44% και 10 2 Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) με 35,94% και 9 έδρες. 3 Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου (ΣΥΝ) με ποσοστό 14,30% και 4 έδρες 4 Δημοκρατική Ανανέωση (ΔΗΑΝΑ) με 1,36% και 1 έδρα. 

Επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της ΝΔ είναι ο Ι. Πεσματζόγλου και ακολουθεί η Μαριέττα Γιαννάκου. Στο ευρωψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ επικεφαλής είναι ο Γιώργος Ρωμαίος και ακολουθεί ο Χρήστος Παπουτσής. Επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ήταν ο Β. Ευφραιμίδης. Η ΔΗΑΝΑ εξέλεξε τον Δ. Νιάνια. Ειδικότερα στις ευρωεκλογές του 1989, με τη ΝΔ ευρωβουλευτές εκλέγονται: Ιωάννης Πεσματζόγλου, Μαριέττα Γιαννάκου, Παύλος Σαρλής, Παναγιώτης Λαμπρίας, Γιώργος Αναστασόπουλος, Κωνσταντίνος Σταύρου, Γιώργος Σαρειδάκης, Ευθύμιος Χριστοδούλου, Ευστάθιος Λαγάκος, Φίλιππος Πιέρρος. Με το ΠΑΣΟΚ ευρωβουλευτές εκλέγονται: Γιώργος Ρωμαίος, Χρήστος Παπουτσής, Παρασκευάς Αυγερινός, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, Διονύσιος Λιβανός, Δημήτρης Παγορόπουλος, Κωνσταντίνος Τσίμας, Ιωάννης Σταμούλης, Σωτήρης Κωστόπουλος. Με τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ εκλέγονται: Βασίλειος Ευφραιμίδης, Μιχάλης Παπαγιαννάκης, Αλέκος Αλαβάνος, Δημήτρης Δεσύλλας. Με τη ΔΗΑΝΑ ο Δημήτρης Νιάνιας. 

Ευρωεκλογές 12 Ιουνίου 1994 

Από τις τρίτες ευρωεκλογές του 1989 μέχρι την 12η Ιουνίου του 1994, οπότε διεξάγονται οι τέταρτες, κατά σειρά, ευρωεκλογές, έχουν μεσολαβήσει γεγονότα που σχετίζονται με την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Το 1992 υπογράφεται και το 1993 τίθεται σε ισχύ η Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Συνθήκη Μάαστριχτ. Πρόκειται για τη Συνθήκη που αντικαθιστά την Ευρωπαϊκή Κοινότητα με την Ευρωπαϊκή Ένωση και έχει τρεις πυλώνες: το θεσμικό πλαίσιο για την εγκαθίδρυση της ΟΝΕ που έδωσε έμφαση στο νομισματικό σκέλος και έθεσε τα κριτήρια για την ένταξη κάθε κράτους-μέλους στην ΟΝΕ, τη θέσπιση της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ), τη θέσπιση των ρυθμίσεων για την αντιμετώπιση θεμάτων εσωτερικής ασφάλειας. Από την 1η Νοεμβρίου του 1993, η «Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση» τίθεται σε ισχύ και από εκείνη την ημέρα, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα μετονομάζεται σε «Ευρωπαϊκή Ένωση». Ένα χρόνο πριν τις ευρωεκλογές του 1994 διευρύνονται οι αρμοδιότητες του Ευρωκοινοβουλίου. Την ίδια περίοδο όμως των προσδοκιών για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, οι δείκτες της ανεργίας στην Ευρώπη βαίνουν συνεχώς αυξανόμενοι. Μαζί με τους δείκτες ανεργίας, καταγράφεται και πτώση της θετικής στάσης των ευρωπαίων πολιτών που δείχνουν απογοητευμένοι από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και νιώθουν ότι οι χώρες τους δεν ωφελούνται. Στην Ελλάδα, έχουν μεσολαβήσει οι πρόωρες εθνικές εκλογές το 1993 που προκλήθηκαν από την πτώση της Κυβέρνησης Μητσοτάκη. 

Ο Ανδρέας Παπανδρέου επέστρεψε στην εξουσία. Προηγουμένως, τον Απρίλιο του 1993, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, έχει αποδεχθεί την ένταξη της γείτονος με την ονομασία πΓΔΜ. Τον Φεβρουάριο του 1994, λίγους δηλαδή μήνες, πριν τις ευρωεκλογές, η ελληνική κυβέρνηση επιβάλει εμπορικό εμπάργκο στη γειτονική χώρα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καταθέτει ασφαλιστικά μέτρα σε βάρος της Ελλάδας και την παραπέμπει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Εξάλλου το 1992 είχαν εξαγγελθεί, από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, μέτρα λιτότητας και εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων των προβληματικών επιχειρήσεων. 

Παρά τις εξελίξεις αυτές, η έρευνα του Ευρωβαρόμετρου, δείχνει πως οι Έλληνες ερωτηθέντες επιμένουν να υποστηρίζουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα αλλά οι ευρωεκλογές του 1994 ήταν μάλλον υποτονικές. Στις 29 Ιουλίου 1992, η Ελληνική Βουλή κυρώνει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ με ευρύτατη πλειοψηφία. Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που αντιτάχθηκε. Η προεκλογική εκστρατεία δεν στηρίχθηκε σε μαζικές συγκεντρώσεις, το έντυπο προεκλογικό υλικό περιορίστηκε και η «μάχη» δίνεται κυρίως από τους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, που αποτελούν μια νέα πραγματικότητα από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Στον Τύπο παραμονές των ευρωεκλογών του 1994 κυριαρχούν το «Σκοπιανό», οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και η οικονομία, όχι τα ευρωπαϊκά θέματα. Καθώς οι ευρωεκλογές του 1994 ήταν λίγο μετά την κυβερνητική αλλαγή, διεξήχθησαν σε χαμηλούς τόνους. Το εκλογικό σύστημα ήταν παρόμοιο με το σύστημα των προηγούμενων ευρωεκλογών, η απλή αναλογική. Ο αριθμός των ευρωβουλευτών αυξήθηκε από 24 σε 25 και, για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκή αναμέτρηση, τίθεται το όριο του 3%. 

Θύμα του 3% γίνεται η ΔΗΑΝΑ η οποία αν και αύξησε το ποσοστό της, έμεινε εκτός ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, γιατί συγκέντρωσε 2,8%. Στις ευρωεκλογές του 1994 υπήρξε ρύθμιση για τους ετεροδημότες. Η αποχή έφτασε το 22,14%. 

Με τις ευρωεκλογές της 12ης Ιουνίου 1994 στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο εκπροσωπούνται: 1 Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) με ποσοστό 37,60% και δέκα 10 έδρες. 2 Νέα Δημοκρατία (ΝΔ) με 32,63% και 9 έδρες 3 Πολιτική Άνοιξη (ΠΟΛΑΝ) με 8,67% και 2 έδρες 4 Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) με 6,29% και 2 έδρες 5 Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου (ΣΥΝ) με 6,26% και 2 έδρες. 

Με το ΠΑΣΟΚ ευρωβουλευτές εκλέγονται οι Δημήτρης Τσάτσος, Χρήστος Παπουτσής, Παρασκευάς Αυγερινός, Κώστας Κληρονόμος, Γιάννης Ρουμπάτης, Αγγέλα Κοκκόλα, Στέλιος Παναγόπουλος, Γιώργος Κατηφόρης, Νίκος Παπακυριαζής, Ειρήνη Λαμπράκη. Με τη ΝΔ ευρωβουλευτές εκλέγονται Τίμος Χριστοδούλου, Αντώνης Τρακατέλλης, Νάνα Μούσχουρη, Στέλιος Αργυρός, Γ. Δημητρακόπουλος, Παύλος Σαρλής, Παναγιώτης Λαμπρίας, Γεώργιος Αναστασόπουλος, Κωστής Χατζηδάκης. Με την ΠΟΛΑΝ εκλέγονται Κατερίνα Δασκαλάκη, Νικήτας Κακλαμάνης. Με το ΚΚΕ ευρωβουλευτές εκλέγονται Βασίλης Ευφραιμίδης, Γιάννης Θεωνάς. Με τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ εκλέγονται Αλέκος Αλαβάνος, Μιχάλης Παπαγιαννάκης. 

Ευρωεκλογές 13 Ιουνίου 1999 

Οι Ευρωεκλογές 1999 διεξήχθησαν την Κυριακή 13 Ιουνίου. Η περίοδος 1994 - 1995 έχει ενσωματώσει σημαντικά γεγονότα. Το 1996 φεύγει από τη ζωή ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο Κώστας Σημίτης γίνεται πρωθυπουργός, η Ελλάδα ζει τη υπόθεση των Ιμίων. Το 1997 ο βουλευτής Θεσσαλονίκης Κώστας Καραμανλής εκλέγεται πρόεδρος της ΝΔ. Το 1998 φεύγει από τη ζωή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Η Ελλάδα γίνεται μέλος της ΟΝΕ. Το 1999 το Χρηματιστήριο της Αθήνας βρίσκεται σε ξέφρενη πορεία. Οι Έλληνες δίνουν τους μισθούς και τις συντάξεις τους, τρέχουν στις τράπεζες και συνάπτουν δάνεια για να πάρουν μέρος στον απίστευτο χρηματιστηριακό τζόγο, ανυποψίαστοι για το κακό που θα...πέσει στα κεφάλια τους, λίγο καιρό μετά. Τον ίδιο χρόνο, το 1999, τίθεται σε εφαρμογή η Συνθήκη του Άμστερνταμ η οποία καλύπτει κάποια κενά της συνθήκης του Μάαστριχτ και θεσπίζει τη θέση του ύπατου εκπροσώπου για τη διαχείριση της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής. Στη Συνθήκη του Άμστερνταμ, η Ελλάδα καταφέρνει να περάσει ρύθμιση για την προστασία των συνόρων και την ακεραιότητα των κρατών μελών. Τον Μάρτιο του 1999 ξεκινούν οι Νατοϊκοί βομβαρδισμοί στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Στην Ελλάδα, τα δύο μεγάλα κόμματα προσδίδουν στις ευρωεκλογές του 1999 δημοψηφισματικό χαρακτήρα. Το ΠΑΣΟΚ έθεσε στο επίκεντρο την πορεία στην ΟΝΕ, την εθνική οικονομία ακόμη και το Χρηματιστήριο. Είναι χαρακτηριστική η αφίσα με το σύνθημα «1.000.000 επενδυτές ξέρουν ότι οι μετοχές έχουν αξία». Στις πολιτικές αφίσες του ΠΑΣΟΚ, τα βασικά μηνύματα για τις ευρωεκλογές είναι «Πρώτα η Ελλάδα» και «Ισχυρή Οικονομία-Ισχυρή Ελλάδα». Βασικό σύνθημα στην προεκλογική εκστρατεία της ΝΔ είναι το «Νέο Ξεκίνημα». Το βασικό σύνθημα του ΚΚΕ είναι «ΟΧΙ στην ΟΝΕ. Ψήφο στο ΚΚΕ» ενώ στις αφίσες κυριαρχεί το «κέρδη στο κεφάλαιο, δεινά στο λαό». Βασικό μήνυμα της εκλογικής διακήρυξης του ΣΥΝ είναι το «Να σταματήσουμε τον πόλεμο-να αλλάξουμε την Ευρώπη-να αλλάξουμε την Ελλάδα». 

Στις ευρωεκλογές της 13ης Ιουνίου 1999, το ΠΑΣΟΚ έχει σημαντικές απώλειες και χάνει την πρώτη θέση στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Η αποχή φτάνει 29,75%. 

Η Πολιτική Άνοιξη δεν καταφέρνει να πιάσει το 3% και μένει εκτός ευρωβουλής. Με τις ευρωεκλογές της 13ης Ιουνίου 1999 στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο εκπροσωπούνται 1 Νέα Δημοκρατία με ποσοστό 35,98% και 9 έδρες 2 ΠΑΣΟΚ με ποσοστό 32,92% και 9 έδρες 3 ΚΚΕ με ποσοστό 8,67% και 3 έδρες 4 ΔΗΚΚΙ με ποσοστό 6,85% και 2 έδρες 5 Συνασπισμός με ποσοστό 5,17% και 2 έδρες. 

Με τη ΝΔ εκλέγονται ευρωβουλευτές Μαριέττα Γιαννάκου, Χρήστος Ζαχαράκης, Αντώνης Τρακατέλλης, Γιάννης Μαρίνος, Γ. Δημητρακόπουλος, Κωστής Χατζηδάκης, Χρήστος Φώλιας, Ρόδη Κράτσα, Γιάννης Αβέρωφ. Με το ΠΑΣΟΚ ευρωβουλευτές εκλέγονται Δημήτρης Τσάτσος, Γιάννης Σουλαδάκης, Γιώργος Κατηφόρης, Γιάννης Κουκιάδης, Πέτρος Ευθυμίου, Άννα Καραμάνου, Αλέξανδρος Μπαλτάς, Μένη Μαλλιώρη, Μανώλης Μαστοράκης. Με το ΚΚΕ ευρωβουλευτές εκλέγονται Στρατής Κόρακας, Γιάννης Θεωνάς, Κώστας Αλυσανδράκης Με το ΔΗΚΚΙ εκλέγονται οι Δημήτρης Κουλουριάνος, Μανώλης Μπακόπουλος. Με τον Συνασπισμό Αλέκος Αλαβάνος, Μιχάλης Παπαγιαννάκης. 

Ευρωεκλογές 13 Ιουνίου 2004 

Οι Ευρωπαίοι πολίτες προσέρχονται στην κάλπη στις 13 Ιουνίου 2004. Έχει ήδη τεθεί σε ισχύ η Συνθήκη της Νίκαιας (2003) που προετοίμασε τη μεγάλη διεύρυνση της ΕΕ και προώθησε την αμυντική ενοποίηση. Οι διαφορές για το Ευρωσύνταγμα αποδεικνύονται αγεφύρωτες. Το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στους δίδυμους πύργους στη Ν. Υόρκη, έχει διαμορφώσει μια νέα πραγματικότητα για την Ευρώπη και όλο τον κόσμο. Τον Μάρτιο του 2003 Αμερικανοί και Βρετανοί στρατιώτες εισβάλουν στο Ιράκ και η Ευρώπη αδυνατεί να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στις πολεμικές εξελίξεις. Στην Ελλάδα λίγους μήνες πριν τις ευρωεκλογές, οι πολίτες έχουν προσέλθει μια ακόμη φορά στις κάλπες, για τις βουλευτικές εκλογές, που τις κέρδισε η ΝΔ με πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι πλέον ο Γιώργος Παπανδρέου. Με αυτά τα δεδομένα, η προεκλογική περίοδος των ευρωεκλογών του 2004 κινείται σε χαμηλούς τόνους και έχει αλλάξει ύφος. Το «Δίπλα στον πολίτη- Δυνατά στην Ευρώπη », είναι βασικό μήνυμα της προεκλογικής εκστρατείας της ΝΔ. Το «Δύναμη για την Ελλάδα στην Ευρώπη», υπήρξε βασικό μήνυμα της προεκλογικής καμπάνιας του ΠΑΣΟΚ. Το «ΟΧΙ στον ευρωμονόδρομο. Αντίσταση, Ανυπακοή, Απειθαρχία, Αποδέσμευση από την ΕΕ», ήταν το μήνυμα του ΚΚΕ. Το «υπάρχει και άλλος δρόμος. Παρ΄ το Αριστερά», ήταν ένα από τα κεντρικά συνθήματα του Συνασπισμού. Στις 8 Ιουνίου 2004 οι τηλεθεατές παρακολουθούν το debate (τηλεμαχία) των πολιτικών αρχηγών ενόψει των ευρωεκλογών. Από τις 40 ερωτήσεις που τέθηκαν στους πολιτικούς αρχηγούς, μόνο 4 ερωτήσεις αφορούσαν τα ευρωπαϊκά διακυβεύματα. Τα θέματα που κυριαρχούν λοιπόν την προεκλογική περίοδο είναι η οικονομία και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Στις ευρωεκλογές της 13ης Ιουνίου 2004 η Ελλάδα εκλέγει 24 βουλευτές, βάσει της Συνθήκης της Νίκαιας. 

Στις ευρωεκλογές της 13ης Ιουνίου 2004, η αποχή έφτασε το 36,82%. Τα κόμματα εκπροσωπήθηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο ως εξής: 1 Νέα Δημοκρατία με ποσοστό 43,03% και 11 έδρες 2 ΠΑΣΟΚ με ποσοστό 34,01% και 8 έδρες 3 ΚΚΕ με ποσοστό 9,48% και 3 έδρες 4 Συνασπισμός με ποσοστό 4,16% και 1 έδρα 5 ΛΑΟΣ με ποσοστό 4,12% και 1 έδρα. 

Με τη ΝΔ εξελέγησαν ευρωβουλευτές Ιωάννης Βαρβιτσιώτης, Αντώνης Σαμαράς, Αντώνης Τρακατέλλης, Γ. Δημητρακόπουλος, Κωστής Χατζηδάκης, Ρόδη Κράτσα, Γιάννης Γκλαβάκης, Μαρία Κασσιώτου, Γεώργιος Παπαστάμκος, Νίκος Βακάλης, Μανώλης Μαυρομμάτης. Με το ΠΑΣΟΚ εξελέγησαν ευρωβουλευτές Μαίρη Ματσούκα, Σταύρος Λαμπρινίδης, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, Σταύρος Αρναουτάκης, Αικατερίνη Μπατζελή, Πάνος Μπεγλίτης, Ευαγγελία Τζαμπάζη, Νίκος Σηφουνάκης. Με το ΚΚΕ εξελέγησαν ευρωβουλευτές Θανάσης Παφίλης, Γιώργος Τούσσας, Διαμάντω Μανωλάκου. Με τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ εξελέγη ευρωβουλευτής ο Δημήτρης Παπαδημούλης. Με το ΛΑΟΣ εξελέγη ευρωβουλευτής ο Γιώργος Καρατζαφέρης. 

Ευρωεκλογές 7 Ιουνίου 2009 

Στην Ελλάδα, στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου 2009, πραγματικός νικητής αναδείχθηκε η αποχή που έφτασε το 47,37%. Η ΝΔ που είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας εξασφαλίζοντας μια καθαρή νίκη στην εκλογική αναμέτρηση των βουλευτικών εκλογών του 2004, είδε τα πρώτα σύννεφα τρία χρόνια αργότερα, στην αναμέτρηση των εθνικών εκλογών 2007, στην οποία ο δικομματισμός υπέστη το πρώτο ισχυρό πλήγμα. Το εκλογικό σύστημα στις ευρωεκλογές του 2009 ήταν η απλή αναλογική, οι ευρωβουλευτές εξελέγησαν με τη διαδικασία της λίστας και ελάχιστο ποσοστό 3% για την είσοδο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ενώ οι έδρες της Ελλάδας μειώθηκαν κατά δύο (22 από 24). Πρώτο κόμμα βγήκε το ΠΑΣΟΚ και δεύτερη η Νέα Δημοκρατία και έτσι στις ευρωεκλογές του 2009 ο εκλογικός χάρτης ξανάγινε.. πράσινος. Πρόεδρος του ΣΥΝ είναι από το 2008 ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος εκλέγεται, για πρώτη φορά βουλευτής, λίγους μήνες μετά τις ευρωεκλογές, δηλαδή στις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου του 2009. Η περίοδος από τις ευρωεκλογές του 2004 μέχρι τις ευρωεκλογές του 2009, ενσωματώνει σοβαρές εξελίξεις στο σκέλος της ελληνικής οικονομίας. 

Ο υπουργός οικονομικών Γιώργος Αλογοσκούφης έχει προχωρήσει σε οικονομική απογραφή η οποία αποκαλύπτει αποκρύψεις δαπανών της προηγούμενης κυβέρνησης με αποτέλεσμα να αναθεωρηθούν τα ελλείμματα των προηγούμενων ετών προς τα πάνω. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε μείωση της αξιοπιστίας της χώρας και σε τριετή επιτήρηση από την ΕΕ. Η Ευρωστατιστική Υπηρεσία (Eurostat) έχει προχωρήσει σε αναθεώρηση παλαιότερων ελλειμμάτων της Ελλάδας, από τα οποία προέκυπτε ότι η Ελλάδα δεν ικανοποιούσε ποτέ τα κριτήρια σύγκλισης του Μάαστριχτ, αφού ακόμα και την κρίσιμη χρονιά του 1999 εξακολουθούσε να έχει έλλειμμα πάνω από 3%. 

Την τριετία 2004-2007 το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ έχει αυξηθεί και από το φθινόπωρο του 2008 τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Λίγους μήνες μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2009, και με διαμορφωμένο ένα δυσάρεστο κλίμα στο εξωτερικό για την ελληνική οικονομία, ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής εξαγγέλλει πρόωρες εκλογές για τις 4 Οκτωβρίου 2009. 

Με τις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου του 2009, εκπροσωπούνται στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο: 1 ΠΑΣΟΚ με ποσοστό 36,64% και 8 έδρες 2 Νέα Δημοκρατία με ποσοστό 32,29% και 8 έδρες 3 ΚΚΕ με ποσοστό 8,35% και 2 έδρες 4 ΛΑΟΣ με ποσοστό 7,15% και 2 έδρες 5 ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστό 4,70% και 1 έδρα 6 ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ με ποσοστό 3,49% και 1 έδρα. 

Με το ΠΑΣΟΚ εκλέγονται ευρωβουλευτές Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Συλβάνα Ράπτη, Σταύρος Λαμπρινίδης, Χρυσούλα Σαατσόγλου, Γιώργος Σταυρακάκης, Μαριλένα Κόππα, Άννυ Ποδηματά, Κρίτων Αρσένης. Με τη ΝΔ εκλέγονται ευρωβουλευτές Μαριέττα Γιαννάκου, Ρόδη Κράτσα, Γιώργος Παπαστάμκος, Κωνσταντίνος Πουπάκης, Θεόδωρος Σκυλακάκης, Γιώργος Κουμουτσάκος, Γιώργος Παπανικολάου, Γιάννης Τσουκαλάς. Με το ΚΚΕ ευρωβουλευτές εκλέγονται Θανάσης Παφίλης, Γιώργος Τούσσας. Με το ΛΑΟΣ Νίκη Τζαβέλλα, Θάνος Πλεύρης Με τον ΣΥΡΙΖΑ ευρωβουλευτής εκλέγεται ο Νίκος Χουντής Με τους Οικολόγους Πράσινους ευρωβουλευτής εκλέγεται ο Μιχάλης Τρεμόπουλος. 

Ευρωεκλογές 25 Μαΐου 2014 

Οι ευρωεκλογές του 2014 διεξήχθησαν στην Ελλάδα στις 25 Μαΐου. Το εκλογικό σύστημα ήταν η απλή αναλογική και για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε η διαδικασία επιλογής βουλευτών με σταυρό, αντί για λίστα. Η Ελλάδα είχε το δικαίωμα εκλογής 21 ευρωβουλευτών, έναν λιγότερο από τις προηγούμενες ευρωεκλογές, λόγω της εισόδου της Κροατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και της ανακατανομής των εδρών. Νικητής των ευρωεκλογών αναδείχθηκε ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς και δεύτερη δύναμη η Νέα Δημοκρατία. Τρίτη δύναμη αναδείχθηκε η Χρυσή Αυγή Η αποχή άγγιξε το 40,03%. Το αποτέλεσμα ήταν απόρροια μεγάλων πολιτικών ανατροπών αφού τα μνημόνια και η τρόικα ήταν στην Ελλάδα. 

Είχαν προηγηθεί οι βουλευτικές εκλογές του 2012 που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα με το ΠΑΣΟΚ να βλέπει σημαντική πτώση της εκλογικής του δύναμης. 

Στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014: ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε ποσοστό 26,57% και 6 έδρες η Ν.Δ. έλαβε ποσοστό 22,72% και 5 έδρες η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ έλαβε ποσοστό 9,39% και 3 έδρες η ΕΛΙΑ έλαβε ποσοστό 8,02% και 2 έδρες το ΠΟΤΑΜΙ έλαβε ποσοστό 6,60% και 2 έδρες το Κ.Κ.Ε. έλαβε ποσοστό 6,11% και 2 έδρες Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες έλαβαν ποσοστό 3,46% και 1 έδρα. 

Με τον ΣΥΡΙΖΑ, το 2014 εκλέγονται ευρωβουλευτές οι Μανώλης Γλέζος, Σοφία Σακοράφα, Δημήτρης Παπαδημούλης Γιώργος Κατρούγκαλος, Κωνσταντίνα Κούνεβα, Κωνσταντίνος Χρυσόγονος Στις ευρωεκλογές του 2014, με τη ΝΔ ευρωβουλευτές εκλέγονται Μαρία Σπυράκη, Μανώλης Κεφαλογιάννης, Ελισάβετ Βόζεμπεργκ-Βρυωνίδη, Γιώργος Κύρτσος, Θεόδωρος Ζαγοράκης Με τη Χρυσή Αυγή Ελευθέριος Συναδινός, Λάμπρος Φουντούλης, Γεώργιος Επιτήδειος Με την ΕΛΙΑ (ΔΗΣΥ) Εύα - Ευδοξία Καϊλή, Νικόλαος Ανδρουλάκης Με το ΠΟΤΑΜΙ Γεώργιος Γραμματικάκης, Μιλτιάδης Κύρκος Με το ΚΚΕ Κωνσταντίνος Παπαδάκης, Σωτήριος Ζαριανόπουλος Με τους ΑΝΕΛ Επαμεινώνδας Μαριάς (ανεξαρτητοποιήθηκε αμέσως) (Ο Μανώλης Γλέζος αντικαταστάθηκε από τον Ν. Χουντή, που αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως η Σοφία Σακοράφα και αργότερα ο Κ. Χρυσόγονος.

Μερικές αλήθειες για τον ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου

Οι δύσκολες στιγμές που περνάει ο ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου εδώ και αρκετά χρόνια ήρθε ξανά στο φως της επικαιρότητας με αφορμή τις κατασχέσεις των περιουσιών των ομογενών από την κυβέρνηση Ράμα με πρόσχημα την "τουριστική αξιοποιήση" και τη δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα στο χωριό Βουλιαράτες. Επειδή πολλά ακούστηκαν και ειπώθηκαν για το καθεστώς των μειονοτικών περιοχών, σας παραθέτουμε ένα κείμενο που πρωτοδημιοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πρώτο Θέμα" και το οποίο πραγματεύεται τα ιστορικά γεγονότα που αφορούν την περιοχή από τις αρχές τους προηγούμενου αιώνα καθώς και το περίφημο "Πρωτόκολλο της Κέρκυρας" που αν και ήταν πρωτοποριακό όσο αφορά την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ελληνικών πληθυσμών της περιοχής, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. 

Το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας

Ένα από τα κείμενα όπου, θεωρητικά τουλάχιστον, αναγνωρίζεται η πολιτικοκοινωνική αυτονομία του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού, είναι το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας που υπογράφτηκε στις 4 (17) Μαΐου 1914, ανάμεσα στους εκπροσώπους της προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, που υπολογίζεται ότι τότε έφταναν τις 250.000 και του νεοσύστατου αλβανικού κράτους, με τη μεσολάβηση της Διεθνούς Επιτροπής των έξι Μεγάλων Δυνάμεων που έδρευε στην Αλβανία.
Δυστυχώς, το Πρωτόκολλο αυτό, ουσιαστικά δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην πράξη και επιπλέον, πολλές από τις διατάξεις του καταργήθηκαν ή καταστρατηγήθηκαν από την αλβανική πλευρά τα επόμενα χρόνια.

Η Αλβανία μετά το 1920 

Στα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του αλβανικού κράτους επικρατούσε πραγματικό χάος. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, εκδηλώθηκε το αποσχιστικό κίνημα των Μιρδιτών και εμφανίστηκε στα Τίρανα ο φύλαρχος Αχμέτ Ζώγου, που κατέλυσε την αντιβασιλεία του Ακίφ πασά. Τον επόμενο χρόνο ο Ζώγου έγινε πρωθυπουργός και αντιμετώπισε με επιτυχία την εξέγερση των Μπαϊράμ Τσούρη και Χαμίτ Τοπτάν. Μετά την καταστολή του κινήματος αυτού, ξέσπασε νέο στο Δυρράχιο το οποίο απέτυχε μετά από παρέμβαση του Βρετανού πρέσβη, ο οποίος έπεισε τον επικεφαλής του να επιστρέψει σπίτι του! Το 1923, ο Μπαϊράμ Τσούρη εξεγέρθηκε εκ νέου, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Στη συνέχεια, έγιναν εκλογές που έφεραν στην ηγεσία της Αλβανίας τους Σεφκέτ Βαρλάτση και Βρυώνη. Ο Αχμέτ Ζώγου κατέφυγε στη Σερβία, αλλά επέστρεψε τον επόμενο χρόνο επικεφαλής ενός ετερόκλητου απελευθερωτικού στρατού. Τον Ζώγου ενίσχυσε η Σερβία. Οι 2.500 στρατιώτες του, επιβλήθηκαν στις δυνάμεις του τότε ισχυρού άνδρα της Αλβανίας, Φαν Νόλι.
Ο Ζώγου επέβαλε ένα στυγνό απολυταρχικό καθεστώς, εξόντωσε τους πολιτικούς του αντιπάλους και το 1925 αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος της χώρας. Αν και υποστηρίχθηκε στην «πορεία» του αυτή από τους ορθόδοξους χριστιανούς της Αλβανίας, ο Ζώγου μόλις έγινε πρόεδρος της χώρας προσεταιρίστηκε το μουσουλμανικό στοιχείο, με αποτέλεσμα να διαταραχθεί σοβαρά η εύθραυστη ισορροπία μεταξύ των διάφορων θρησκευτικών και φυλετικών ομάδων. Σύντομα, η οικονομική δυσπραγία της Αλβανίας τη μετέτρεψε σε δορυφόρο της Ιταλίας καθώς ήταν η μόνη χώρα που δεχόταν να δανείζει το κράτος του Ζώγου.
Η στενή σχέση μεταξύ των δύο χωρών επικυρώθηκε με τη Συνθήκη των Τιράνων (27/11/1926). Τα επόμενα χρόνια, η Αλβανία υποχρεώθηκε να παίρνει νέα δάνεια για να εξυπηρετήσει τα παλιά. Το 1928, ο Ζώγου αυτοανακηρύχθηκε «Βασιλεύς της Αλβανίας» και προσπάθησε να απογαλακτιστεί από την Ιταλία του Μουσολίνι. Αργότερα όμως στράφηκε και πάλι προς τη Ρώμη, παίρνοντας το μέρος της στην κρίση της Αιθιοπίας (1935-1936), που τερματίσθηκε τον Μάιο του 1936 με την κατάληψη μεγάλου μέρους της Αιθιοπίας (γνωστής παλαιότερα και ως Αβησσυνίας) από τα ιταλικά στρατεύματα.
Επίσης, ο Ζώγου εκδίωξε τους Βρετανούς αξιωματικούς που εκπαίδευαν τους Αλβανούς χωροφύλακες και ανέθεσε τον έλεγχο του λιμανιού του Δυρραχίου σε ιταλικές εταιρείες, πιστεύοντας ότι έτσι θα ικανοποιούσε τη Ρώμη και θα την απέτρεπε από την υποβολή νέων αξιώσεων. Φυσικά, έκανε τεράστιο λάθος καθώς τον Απρίλιο του 1939, οι Ιταλοί κατέλαβαν στρατιωτικά την Αλβανία. Το εντυπωσιακό, και μάλλον άγνωστο σε πολλούς γεγονός, είναι ότι ο Αχμέτ Ζώγου, ο οποίος όπως θα δούμε υπήρξε απηνής διώκτης των Βορειοηπειρωτών, ζήτησε και έλαβε (!) άσυλο από την Ελλάδα καθώς η τότε κυβέρνηση Μεταξά άνοιξε τα σύνορα και επέτρεψε στον Ζώγου, την οικογένειά του και την ακολουθία του να μείνουν για μερικές μέρες στη Θεσσαλονίκη.
 Επειδή όμως ο Μεταξάς δεν ήθελε να δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα στις σχέσεις της χώρας μας με την Ιταλία, φρόντισε ο Ζώγου και η συνοδεία του να μεταβούν ατμοπλοϊκώς στην Αγγλία και στη συνέχεια στο Παρίσι. Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι όταν ο Ζώγου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αλβανία, η σύζυγός του Γεραλδίνη, είχε στην αγκαλιά της το μόλις δύο ημερών νεογέννητο βρέφος της…

Οι διώξεις σε βάρος της μειονότητας 

Τον Οκτώβριο του 1921, τα Τίρανα προέβησαν σε επίσημη δήλωση, με βάση την οποία η ελληνική μειονότητα αναγνωρίστηκε επίσημα ως εθνική και γλωσσική και τέθηκε υπό την προστασία της Κοινωνίας των Εθνών (προδρόμου του Ο.Η.Ε.). Όμως η αλβανική κυβέρνηση αναγνώρισε μια πολύ περιορισμένη έκταση ως μειονοτική, αποκλείοντας τους κατοίκους των Αγίων Σαράντα, του Αργυροκάστρου, της Κορυτσάς και των περισσότερων χωριών της Χιμάρας. Τον Ιούνιο του 1921 τα Τίρανα απάντησαν θετικά στα αιτήματα της Μόνιμης Ελληνικής Γραμματείας στην ΚτΕ σχετικά με «τη λήψη των αναγκαίων μέτρων για ανοικοδόμηση και συντήρηση ακινήτων χριστιανικής λατρείας, σχολείων και αγαθοεργίας, καθώς και για ίση μεταχείριση και ασφάλεια στο νόμο και στην πράξη των Αλβανών υπηκόων που ανήκουν στις φυλετικές, γλωσσικές και θρησκευτικές μειονότητες με τους υπόλοιπους Αλβανούς», έναν χρόνο αργότερα ο Αλβανός Υπουργός Εξωτερικών έκανε λόγο για μόλις 16.000 ''ελληνόφωνους Ορθόδοξους χριστιανούς'' που διαβιούσαν στην Αλβανία. Από τότε αυτή είναι η επίσημη ονομασία που χρησιμοποιούν τα Τίρανα για τους Βορειοηπειρώτες!
Το 1933 η αλβανική κυβέρνηση τροποποίησε τα άρθρα 206 και 207 του Συντάγματος του 1928 και το αλβανικό Δημόσιο έγινε αποκλειστικά υπεύθυνο για την εκπαίδευση όλων των Αλβανών υπηκόων. Έτσι έκλεισαν όλα τα ιδιωτικά και μειονοτικά σχολεία. Σύμφωνα με τους όρους του Πρωτοκόλλου της Χιμάρας που υπογράφτηκε το 1921 η αλβανική ήταν η υποχρεωτική γλώσσα διδασκαλίας για όλα τα σχολεία και όλα τα μαθήματα. Όπως γράφει ο Δρ Ιωάννης Παπαφλωράτος στο βιβλίο του '' Ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου μέσα από Άγνωστα Ντοκουμέντα'' ,απ' όπου αντλήσαμε τα περισσότερα στοιχεία για το κεφάλαιο αυτό, το 1902 λειτουργούσαν (κατά τον G. A. Virgili) 373 ελληνικά σχολεία, το 1925 μειώθηκαν σε 70 ενώ το 1933 λειτουργούσαν μόλις 10.
Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στον βορειοηπειρωτικό ελληνισμό και οδήγησε στην ίδρυση της ''Νέας Φιλικής Εταιρείας'' από τους Β. Σαχίνη, Γ. Χ. Παπαδόπουλο και τον υποπρόξενο Μηλιαρέση.
Παράλληλα οι Βορειοηπειρώτες αρνούνταν να στείλουν τα παιδιά τους σε αλβανικά σχολεία. Η αλβανική κυβέρνηση προχώρησε σε αντίποινα, που προκάλεσαν τη γενική εξέγερση των Βορειοηπειρωτών. Οι Αλβανοί συνέλαβαν επιφανή στελέχη της ελληνικής μειονότητας, τα οποία και εξόρισε στο Πεκίνι της περιφέρειας του Ελβασάν. Αυτό προκάλεσε οργή και πολύ έντονες αντιδράσεις στην Ελλάδα. Ογκώδη συλλαλητήρια έγιναν σε πολλές πόλεις (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Δράμα, Αγρίνιο, Κέρκυρα κλπ). Τον επόμενο χρόνο συγκεντρώθηκαν 30.000 υπογραφές διαμαρτυρίας από τους Βορειοηπειρώτες για την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατούσε στην Αλβανία και στάλθηκαν στο Δικαστήριο της Χάγης. Η Αθήνα προσέφυγε στην Κοινωνία των Εθνών. Ο Αλβανός υπουργός Εξωτερικών Τζιαφέρε, στις 23/7/1934 συνέταξε μια επιστολή η οποία κατατέθηκε στα τέλη του ίδιου μήνα στο Τμήμα Προστασίας των μειονοτήτων της ΚτΕ από τον ιταλικής καταγωγής Αλβανό αντιπρόσωπο Λετς Κούρτι και σύμφωνα με την οποία το κλείσιμο των βορειοηπειρωτικών σχολείων ήταν μέρος μιας ευρύτερης πολιτικής που αφορούσε ολόκληρη την αλβανική επικράτεια.
Οι εξηγήσεις αυτές δεν έπεισαν την ΚτΕ, η οποία συνέστησε μια επιτροπή από τον Βρετανό sir Herbert William Malking, τον Πορτογάλο Jose Lobo d’ Arila Lima και τον Μεξικανό Francisco Castillo Majera, οι οποίοι έκριναν ότι η υπόθεση έπρεπε να παραπεμφθεί στο Συμβούλιο του διεθνούς Οργανισμού. Το Συμβούλιο ζήτησε τη γνωμοδότηση του Δικαστηρίου της Χάγης, το οποίο στις 6 Απριλίου 1935 αποφάνθηκε υπέρ των ελληνικών απόψεων. Τα Τίρανα έθεσαν σε λειτουργία ελάχιστα ελληνικά σχολεία στη Χιμάρα, τους Δρυμάδες και την Παλάσα από το 1937 ως το 1940 και ισχυρίστηκαν ότι λειτουργούσαν 74 ελληνικά σχολεία με 5.254 μαθητές και 141 εκπαιδευτικούς το 1939. Ωστόσο οι ανθελληνικές ενέργειες της αλβανικής κυβέρνησης συνεχίζονταν.
Η περιοχή της Βορείου Ηπείρου μετονομάστηκε σε Νότιο Αλβανία. Με διάταγμα του 1938 τα ελληνικά τοπωνύμια αντικαταστάθηκαν, ενώ δεν συνέβηκε το ίδιο με τα ιταλικά και τα σλαβικά. Πολλοί Βορειοηπειρώτες την περίοδο αυτή αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Κωνσταντινούπολη και τη Αμερική (πάνω από 20.000, κυρίως από τα χωριά της Δρόπολης).

Η στάση της Αλβανίας απέναντι στην Εκκλησία 

Η Βόρειος Ήπειρος, παραχωρήθηκε οριστικά στην Αλβανία από την Πρεσβευτική Διάσκεψη των Παρισίων το 1921, χωρίς καμία εγγύηση για τον ελληνικό πληθυσμό της. Με τη βοήθεια της Ιταλίας, ως ανεξάρτητο κράτος πλέον, η Αλβανία επιδίωξε να γίνει μέλος της Κοινωνίας των Εθνών. Της ζητήθηκε δήλωση σεβασμού της ελληνικής μειονότητας την οποία η Αλβανία χορήγησε στις 2/10/1921 μέσω του αντιπροσώπου της στη Γενεύη (και μετέπειτα πρωθυπουργού της) Φαν Νόλι. Ωστόσο, ποτέ δεν σεβάστηκε την υπογραφή της. Τα πρώτα θύματά της, ήταν οι μητροπολίτες Αργυρόκαστρου Βασίλειος και Κορυτσάς Ιάκωβος οι οποίοι εξορίστηκαν. Οργανώθηκε συνέδριο ορθόδοξων από κληρικούς και λαϊκούς κατώτερης μόρφωσης, χωρίς τη γνώμη των κανονικών μητροπολιτών και χωρίς την άδεια του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Στο συνέδριο αυτό που συγκλήθηκε στην Κορυτσά το 1922, ανακηρύχθηκε η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία της Αλβανίας, Αυτοκέφαλη. Τον επόμενο χρόνο, συνήλθε στο Μπεράτι άλλο συνέδριο, το οποίο εξέλεξε προσωρινό αρχηγό της Εκκλησίας των Ελλήνων στην Αλβανία τον έγγαμο κληρικό Βασίλειο Μάρκου με καταγωγή από την Κορυτσά, άτομο χωρίς μόρφωση και συνείδηση εθνική ή φυλετική. Στις 26/1/1922 ψηφίζεται ο καταστατικός χάρτης της αλβανικής Εκκλησίας, τον οποίο η αλβανική κυβέρνηση δημοσίευσε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αντέδρασε αρχικά, αλλά αργότερα διαβλέποντας τον κίνδυνο της διείσδυσης της ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και την ανακήρυξη Σέρβου επισκόπου στη Σκόδρα, στις αρχές Φεβρουαρίου 1923 παραχώρησε το «αυτοδιοίκητο» στην Αλβανική Εκκλησία.
Η αλβανική κυβέρνηση όμως, συνέχισε τις διώξεις σε βάρος των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών κληρικών που αντιδρούσαν στις αυθαιρεσίες της. Ένα από τα θύματα των διώξεων, ήταν ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως (Οικονόμος ιερέας) Αθανάσιος Γεωργιάδης, που φυλακίστηκε γιατί δεν δέχτηκε να αποκηρύξει τον νόμιμο μητροπολίτη Κορυτσάς Βασίλειο και δεν μνημόνευσε το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Αλβανίας. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγκάστηκε μετά την αποτυχία των συνομιλιών του 1923, να διακόψει κάθε δεσμό με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας προς την οποία έπαψε να στέλνει ιεράρχες. Ο Φαν Νόλι (το πραγματικό ονοματεπώνυμο του οποίου ήταν Θεοφάνης Μαυρομμάτης), προσπάθησε να συγκροτήσει Σύνοδο και αφού απέτυχε, αναγκάστηκε να ζητήσει από το Πατριαρχείο την έκδοση Τόμου με τον οποίο θα αναγνωριζόταν η ανεξαρτησία της αλβανικής Εκκλησίας.
Το 1926 και το 1927, έγιναν διαπραγματεύσεις μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου και αλβανικής κυβέρνησης, που κατέληξαν σε συμφωνία την οποία όμως αθέτησαν οι Αλβανοί. Στις αρχές του 1929, η κυβέρνηση Ζώγου, συγκρότησε «Ιερά Σύνοδο», επιστρατεύοντας τον τέως επίσκοπο, τυχοδιώκτη κληρικό Βησσαρίωνα Τζοβάνι και τον Σέρβο επίσκοπο Βίκτορα Μιχαίλοβιτς που έμενε στη Σκόδρα. Αυτοί με τη σειρά τους, χειροτόνησαν τρεις ακόμα ελληνικής καταγωγής αρχιερείς. Τον αρχιμανδρίτη Αγαθάγγελο Τσάμτονε από την Κορυτσά, ως Μητροπολίτη Βελεγράδων, τον κατώτερης μόρφωσης ιερέα Αθανάσιο από το Ελβασάν ως Μητροπολίτη Δρυϊνοπόλεως (ο Αθανάσιος πήρε το όνομα Αμβρόσιος) και τέλος, τον ιερέα Ευθύμιο Κουστέα από τη Χοστέβα Αργυροκάστρου ως βοηθό επίσκοπο του Τζοβάνι, ο οποίος ονομάστηκε Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας και τοποτηρητής της Μητροπόλεως Κορυτσάς. Στις 18/2/1929, η παραπάνω αντικανονική Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, συνεδρίασε και απένειμε στον, Έλληνα εξωμότη, ιερέα Βασίλειο Μάρκου τον τίτλο του Μεγάλου Οικονόμου μιτροφόρου, με το δικαίωμα να παρίσταται στη Σύνοδο ως ισότιμο μέλος.
Μετά τις πραξικοπηματικές αυτές ενέργειες των Αλβανών, το Οικουμενικό Πατριαρχείο διέκοψε κάθε συνομιλία μαζί τους. Έντονη υπήρξε και η αντίδραση των Ορθοδόξων στην Αλβανία. Ο ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου με πρωτοπόρους τους κατοίκους της Κορυτσάς, αξίωσε και πέτυχε την παραίτηση του Βησσαρίωνα Τζοβάνι ως αντικανονικού και ανεπιθύμητου (25/5/1936). Τέλη του 1936, μετά την παρέμβαση και της ελληνικής κυβέρνησης, ξανάρχισαν διαπραγματεύσεις μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των Αλβανών. Τελικά στις 2/4/1937, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βενιαμίν σε πανηγυρική συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου, κήρυξε και ευλόγησε το αυτοκέφαλο και αυτοδιοίκητο της αλβανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Για τον σκοπό αυτό εκδόθηκε και παραδόθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη ο υπ’ αριθμ. 609 Συνοδικός Τόμος, που παραδόθηκε στο Μητροπολίτη Τιράνων,Δυρραχίου και Ελβασανίου Χριστόφορο, παρουσία και των δύο χειροτονηθέντων επισκόπων: Αργυροκάστρου Παντελεήμονα και Κορυτσάς Ευλόγιου. Μια συγκλονιστική επιστολή στον Έλληνα ΥΠΕΞ Κλείνουμε το άρθρο αυτό, με αποσπάσματα από μια επιστολή του Βορειοηπειρώτη Γιαννάκη Σπύρου προς τον Έλληνα Υπουργό Εξωτερικών Λουκά Κανακάρη-Ρούφο.
Η επιστολή έφτασε στον υφυπουργό του Υπουργικού Συμβουλίου Β. Μακρή, στις 12 Αυγούστου 1926 και την δημοσίευσε για πρώτη φορά ο Δρ Ιωάννης Παπαφλωράτος στο βιβλίο του «Ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου μέσα από Άγνωστα Ντοκουμέντα». Θα παραθέσουμε μερικά αποσπάσματά της, θυμίζοντας απλά ότι εκείνη την εποχή την εξουσία κατείχε ο Θ. Πάγκαλος, ενώ προκάτοχός του ήταν ο Α. Μιχαλακόπουλος. «Από της αναλήψεως παρ’ ημών του Υπουργείου των Εξωτερικών ηκολουθήθη εις το Ηπειρωτικόν ζήτημα μία πολιτική υπερφιλαλβανική. Παρητήθητε της ανταλλαγής των Τσάμηδων – και όμως εκείνοι δια τηλεγραφημάτων των προς τον Μουσταφά Κεμάλ και δι’ αντιπροσωπειών παρουσιασθεισών ενώπιον του Σουκρή Σαράτσογλου ζητούν να γίνουν δεκτοί εις την Τουρκίαν. Διελύσατε τους Βορειοηπειρωτικούς συλλόγους και εφιμώσατε την φωνήν τόσων Βορειοηπειρωτών πατριωτών, δια να πείσητε τους μετημφιεσμένους εις Αλβανούς Τούρκους των Τιράνων, ότι η Ελλάς είναι ειλικρινής προς την Αλβανίαν.
Δια των δηλώσεων Υμών προς τον αλβανικόν Τύπον διεκηρύξατε την αμετάτρεπτον απόφασιν ότι θεωρείτε Αλβανούς πολίτας όλους τους Ελληνορθοδόξου, στερήσαντες τούτους των δικαιωμάτων της μειοψηφίας. Η πόλις του Δελβίνου η διατηρήσασα επί πεντακόσια έτη Τουρκοκρατίας αδάμαστον τον ελληνικόν της χαρακτήρα και αμείωτον σήμερον δια της μεταγγίσεως εν αυτή Τούρκω κομισθέντων εκ της Ανατολής είναι πλέον μία τουρκόπολις καθαρά… Ήδη ήρχισε το έργον του εκτουρκισμού των Αγίων 40, της ελληνικοτάτης ταύτης πόλεως, του επινείου της αγωνισθείσης Βορείου Ηπείρου και ο εκτουρκισμός της είναι βέβαιος εάν εντεύθεν συνεχισθεί η αδιαφορία. Είναι αναρίθμητοι οι βιασμοί οι διωγμοί, (αι) λεηλασίαι κλπ. εις τα οποία προέβησαν και προβαίνουν εις βάρος του ελληνορθοδόξου πληθυσμού της Αλβανίας οι βασιβουζούκοι του Χουσνί Ντέμα του και δικαίως επονομασθέντος Σουλτάνου της Νοτίου Αλβανίας…». Και κλείνει την επιστολή του ο Γιαννάκης Σπύρος ως εξής: «Η συνδρομή ην παρέσχεν η κυβέρνησις του κ. Μιχαλακόπουλου εις του Αχμέτ Ζώνου και Μουφήτ Λυμπαχόβαν να υποδουλώσουν τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Αλβανίας εις τους μισθοφόρους του Πάσιτς, γεννά αυτοδικαίως ευθύνας και υποχρεώσεις δια πάσαν ελληνικήν κυβέρνησιν προς ενίσχυσιν τούτων δια ν’ αποτινάξουν τον ζυγόν. Πάσα περί τούτου άρνησις δεν απαλλάσσει της υποχρεώσεως, γεννά μόνον ευθύνας ιστορικάς και βαρύτατας, εύχομαι όπως η Υμετέρα κυβέρνησις υιοθετήσει την ανάγκην ταύτην και πράξει το επιβαλλόμενον υπό της ελληνικής τιμής και του ελληνικού συμφέροντος…».
(Ένα πρόσφατο οδοιπορικό στην Βόρεια Ήπειρο παρουσίασε πριν μερικά χρόνια, η εκπομπή "360 μοίρες" της Σοφίας Παπαϊωάννου - έχει αρκετό ενδιαφέρον και αξίζει να το δείτε)...

Να το πως οδηγείται και η ΕΛΑΪΣ στην απαξίωση και το φούντο...

Θυμάστε την ΕΛΑΪΣ; Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1920 και έχει "προσφέρει" το λάδι και τις μαργαρίνες στο ελληνικό τραπέζι για δεκαετίες, έχοντας εισέλθει στο ελληνικό χρηματιστήριο το 1941 και μένοντας εκεί μέχρι το 2007, οπότε εξαγοράστηκε και απορροφήθηκε από την UNILEVER.
Τα προϊόντα της γνωστά - "Vitam Soft", "Altis", "Becel Proactiv", "Ελάνθη" μεταξύ των άλλων...

Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως θα έπρεπε ή θα περίμενε κανείς, κάτω από τον έλεγχο της πολυεθνικής αυτής εταιρείας. Παρά το ότι η μητρική πάει πολύ καλά οικονομικά (διαβάστε σχετικό άρθρο στ' αγγλικά εδώ), το τοπικό παράρτημά της, πάει από το κακό στο χειρότερο, αφού πέραν από το πρόστιμο 27,6 εκατομμυρίων ευρώ που εισέπραξε για χρήση πρακτικών προώθησης αθέμιτου ανταγωνισμού (διαβάστε σχετικά εδώ), οδηγεί στο κλείσιμο τα εργοστάσιά της.
Το θέμα ανακινήθηκε μετά από καταγγελία κατά της μητρικής εταιρείας στην προχώρησε η Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Χημικής Βιομηχανίας, με αφορμή της εξελίξεις γύρω από το εργοστάσιο της ιστορικής βιομηχανίας ΕΛΑΪΣ στην Πειραιώς. Η ΟΕΧΒΕ σε ανακοίνωσή της τονίζει ότι μεθοδεύεται η παραγωγική απαξίωση και τελικά το λουκέτο της εταιρείας.
Ολόκληρη η ανακοίνωση της OEXBE ακολουθεί  - και τα συμπεράσματα δικά σας:
«Το 2018 η UNILEVER εμφανίστηκε να πουλάει τα λάδια και τις μαργαρίνες στο αμερικάνικο επενδυτικό fund KKP, γνωστό στη χώρα μας για τη δραστηριότητά του στα κόκκινα δάνεια! Για να προχωρούν, μάλιστα, απρόσκοπτα και χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις, οι διαδικασίες των «εικονικών» συναλλαγών και της μεταβίβασης, η διοίκηση της UNILEVER δεσμεύτηκε στους εργαζόμενους ότι θα επενδύσει στο εργοστάσιο της ΕΛΑΪΣ στην Πειραιώς έξι εκατομμύρια ευρώ, πριν την αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς της ΕΛΑΪΣ. Ενημέρωσε δε τους εργαζόμενους πως η προαναφερόμενη επένδυση είναι μέρος της συμφωνίας παλαιού και νέου ιδιοκτήτη. Στην πράξη, όμως, από τα εξαγγελθέντα έξι εκατομμύρια τελικά δεν επενδύθηκε ούτε ένα ευρώ. Παρά τη μη υλοποίηση της επένδυσης, η πώληση προχώρησε στην, άγνωστη για την Ελλάδα, εταιρεία UPFIELDS που όπως φαίνεται καλυπτόταν πίσω από το ΚΚP. Ενώ και η αγοράστρια αναφέρθηκε με τη σειρά της σε σχέδιο ανάπτυξης της επιχείρησης, σήμερα απαξιώνει συστηματικά και καθημερινά το εργοστάσιο φτάνοντας στο μη παρέκει. 
Αυτή η κατάσταση, άλλωστε, οδήγησε σχεδόν το σύνολο των στελεχών της ΕΛΑΪΣ σε μαζικές «οικειοθελείς» αποχωρήσεις από την εταιρεία. Τελευταίο χτύπημα απαξίωσης της επιχείρησης ήταν και η εξέλιξη με την παραγωγή μαργαρινών. Την ώρα που η εταιρεία δεσμεύτηκε για τη μεταφορά της παραγωγής μαργαρινών από το εργοστάσιο του Ρέντη σε αυτό της Πειραιώς, τελικά ανακοινώθηκε ξαφνικά η παύση της παραγωγής!!! Οι μηχανές θα μεταφερθούν αρχικά στις αποθήκες και στη συνέχεια στο εξωτερικό με βάση τις καταγγελίες των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε μια ιδιότυπη ομηρία, μόνιμα στον «αέρα» γιατί όπως φαίνεται αποτελούν αμελητέα παράμετρο στα επιχειρησιακά σχέδια της UNILEVER.
 Όπως προκύπτει ξεκάθαρα από τα γεγονότα, η UNILEVER σχεδίασε την ουσιαστικά «εικονική» πώληση της ΕΛΑΪΣ προκειμένου να μη χρεωθεί η ίδια το κλείσιμο ή στην καλύτερη περίπτωση την απόλυτη συρρίκνωση. Διακινούσε σκοπίμως δήθεν σενάρια περί επενδύσεων ώστε να ρίξει στάχτη στα μάτια αποκρύπτοντας τις μυστικές αποφάσεις παραγωγικής απαξίωσης ή λουκέτου. Οι εργοδοτικές μεθοδεύσεις, δυστυχώς, ξεφεύγουν από κάθε λογική και δεοντολογική συμπεριφορά καταπατώντας, στο όνομα του κέρδους, κάθε εργασιακό δικαίωμα και κάθε ίχνος σεβασμού στο ανθρώπινο δυναμικό. Ως Ομοσπονδία καλούμε την Κυβέρνηση και το Υπουργείο Εργασίας να καταδικάσουν απερίφραστα αυτές τις ενέργειες και να λάβουν όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας των εργαζομένων. Η ΕΛΑΪΣ είναι ενεργό κύτταρο του παραγωγικού ιστού της Πατρίδας μας με προστιθέμενη αξία, σημαντική τεχνογνωσία και ανεξάντλητες δυνατότητες για ισχυροποίηση της θέσης της στο διεθνή ανταγωνισμό. Ζητάμε εδώ και τώρα από τους αρμόδιους φορείς, αντί για άσκοπες, ανούσιες δηλώσεις και υποσχέσεις, να προβούν επιτέλους σε ουσιαστικές ενέργειες ελέγχου της νομιμότητας της μεταβίβασης, διασφάλισης της βιωσιμότητας και των θέσεων εργασίας καθώς και διαφύλαξης εργασιακών δικαιωμάτων του προσωπικού.»

Ένα σύντομο ιστορικό της εταιρείας μπορείτε να δείτε στο παρακάτω βίντεο:

Τα χάλια του ελληνικού μπάσκετ - αποχωρήσεις, χρέη, ψεύτικες ασθένειες και τραμπουκισμοί

Τα όσα βλέπουμε τον τελευταίο καιρό στο ελληνικό μπάσκετ δεν τιμούν ούτε το άθλημα, ούτε τους εμπλεκομένους που η μόνη τους ασχολία είναι να παρακαλούν τον υφυπουργό αθλητισμού να πιέσει την ΕΡΤ, για να τους δώσει παραπάνω χρήματα ή την ΚΕΔ να τους χαρίσει μερικά σφυρίγματα παραπάνω απ' αυτό που δικαιούνται. Κάποιες εξαιρέσεις υπάρχουν (όπως π.χ. αυτό του Ήφαιστου Λήμνου και της ΑΕΚ), αλλά η πλειοψηφία των υπολοίπων - μηδενών εξαιρουμένων του διδύμου Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού - δείχνουν να μην ασχολούνται με την ουσία του προβλήματος, που είναι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας και η αδυναμία δημιουργίας ενός ελκυστικού προϊόντος.
Η κατάσταση βέβαια δε δημιουργήθηκε χθες: Τα τελευταία χρόνια έχουμε πολλές ομάδες να δημιουργούν σχετικά ανταγωνιστικά σύνολα για μερικούς μήνες και μετά να καταρρέουν ή να δημιουργούν φέσια διαστημικών διαστάσεων και να διαλύονται. Συχνά επίσης έχουμε δήθεν σοβαρούς μεγαλοεπιχειρηματίες ν' αναλαμβάνουν ομάδες, μόνο και μόνο για ν' αποκαλυφθεί ότι ο μόνος τους στόχος ήταν να χρησιμοποιήσουν την ομάδα για να ξεπλύνουν χρήμα ή ως μοχλό πίεσης για ευνοϊκή αντιμετώπισή τους από τη δικαιοσύνη.

Φέτος όμως το πράγμα παρατράβηξε - και δεν άφηναν σχεδόν κανένα εκτός της δίνης: Τα οικονομικά προβλήματα του Ολυμπιακού ήταν γνωστά από την αρχή της χρονιάς. Δεν είχαν κυκλοφορήσει όμως εκτός ομάδας. Η κατάσταση κορυφώθηκε με το περίφημο ηχητικό του εκ των αρχηγών του Ολυμπιακού, Γιώργου Πρίντεζη, ο οποίος σε κλειστή ομάδα των αθλητών του συλλόγου σε κοινωνικό δίκτυο, πληροφορούσε τους συναθλητές του ότι δε σκόπευε να κατέβει σε επόμενο αγώνα γιατί δεν είχε πληρωθεί για μήνες. Η ομάδα αντί να κοιτάξει να διορθώσει το πρόβλημα, αναλώθηκε σε κυνήγι μαγισσών για το ποιος το διέρρευσε, ενώ παράλληλα δάνειζε και αποδέσμευε αθλητές ώστε να μειώσει το κόστος μισθοδοσίας της. Είναι επίσης η πρώτη φορά που τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός είχε αθλητή που απλώς αποχώρησε (τον Άλεξ Τουπάν) - χωρίς να υπάρχει καμία καταγγελία της σύμβασής του ή τιμωρία του. Τα περιστατικά πάμπολλα (είναι π.χ. γνωστό ότι στο εντός παιχνίδι με την Μπάγιερν, ο γερμανικός σύλλογος έκανε ντουζ στο ξενοδοχείο που έμενε γιατί δεν υπήρχε ζεστό νερό στο ΣΕΦ) και μειωτικά για την ιστορία του συλλόγου. Παράλληλα είχαμε την αποχώρηση του συλλόγου από τον ημιτελικό του κυπέλλου Ελλάδος, την μη κάθοδο της ομάδας στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, με πρόφαση την αντίθεση της ομάδας στον τρόπο ορισμού των διαιτητών. Όσο και αν η διαιτησία ήταν όντως τραγική για την ομάδα, η ουσία δεν αλλάζει, αφού η εικόνα του Ολυμπιακού στο παρκέ ήταν προβληματική και τα προβλήματα τόσο εντός αλλά και εκτός του αγωνιστικού χώρου εμφανή και τεράστια. Το δε σκηνικό με τους οπαδούς του Ολυμπιακού έξω από το σπίτι του διαιτητή Αναστόπουλου, να φωνάζουν και να βρίζουν αυτόν και την οικογένειά του, εις γνώση των ιδιοκτητών της ομάδας, δεν τιμάει ένα ιστορικό σύλλογο, πρωταγωνιστή του αθλήματος εδώ και χρόνια.

Αλλά και ο Παναθηναϊκός δεν έχει μείνει πίσω. Χωρίς να υπάρχουν τέτοια αγωνιστικά ή οικονομικά προβλήματα, η ομάδα αναλώθηκε στην πίεση της Κεντρικής Επιτροπής Διαιτησίας ώστε να ορίσει διαιτητές που θα δημιουργήσουν πρόβλημα στον Ολυμπιακό, προσπαθώντας παράλληλα να εξωθήσει τον "αιώνιο αντίπαλό" του σε ακραίες ενέργειες. Τα σκηνικά με τους διαπληκτισμούς και τις αψιμαχίες στις περίφημες συναντήσεις με τη διαμεσολάβηση του υφυπουργού αθλητισμού, δεν τιμούν κανένα, αποτελούν δε απόδειξη κοντόφθαλμης λογικής, αφού ο υποβιβασμός του Ολυμπιακού στην Α2, θα σημάνει και την πλήρη απαξίωση του πρωταθλήματος. Η δε στάση του να μην κατέβει στον αγώνα με την Κύμη, ως απάντηση στα όσα έγιναν με το διαιτητή Αναστόπουλο (και το "κώλυμα" του τελευταίου στο να σφυρίξει αγώνα του Ολυμπιακού), θυμίζει παιδική χαρά και όχι σοβαρό σύλλογο. Πέραν αυτού η πράξη του αυτή είχε και παρενέργειες: η μη κάθοδος του στον αγώνα με την Κύμη, είχε ως αποτέλεσμα τη νίκη της τελευταίας και την αποφυγή του υποβιβασμού της, με αποτέλεσμα τον υποβιβασμό του Λαυρίου στη θέση της! Μύλος δηλαδή...
Οι άλλες ομάδες δεν έχουν καλύτερη τύχη. Για παράδειγμα ο ΠΑΟΚ ετοιμάζεται για κάθε αγώνα εδώ και πολύ καιρό χωρίς να ξέρει ποιοι αθλητές του θα κατέβουν ν' αγωνιστούν. Την μια έχουμε τρεις ξένους που αρνούνται, την άλλη δύο κ.ο.κ. Όχι πως οι Έλληνες πληρώνονται - το αντίθετο. Αλλά αυτοί σκέφτονται το σύλλογο και την επόμενη μέρα.
Ίδια και χειρότερα τα πράγματα και για τους υπόλοιπους. Δεκαδές αλλαγές ξένων που φεύγουν για είναι απλήρωτοι και αναπληρώνονται από άλλους που παίρνουν μια προκαταβολή και μετά ξεχνούν το χρώμα του χρήματος. Ο πρόσφατος αγώνας-παρωδία μεταξύ Πανιωνίου και Χολαργού αποτελεί μια ακόμα απόδειξη του πόσο χαμηλά έχει πέσει το άθλημα: λίγο πριν τον αγώνα έγινε σύσκεψη μεταξύ της διοίκησης του Πανιωνίου και των αθλητών, στην οποία οι τελευταίοι άκουσαν για μια ακόμα φορά υποσχέσεις για αποπληρωμή των χρεών της ομάδας προς αυτούς. Ανταλλάχθηκαν βαριές κουβέντες με αποτέλεσμα τόσο ο προπονητής όσο και δύο ξένοι (από τους εναπομείναντες 3 της ομάδας) να μην κατέβουν στον αγώνα. Το τραγελαφικό της υπόθεσης ήταν άλλο: αντί η ομάδα να παραδεχτεί την κατάσταση, διέρρευσε ότι ο λόγος μην παρουσίας τους ήταν "ασθένεια" τόσο για τον προπονητή όσο και για τους ξένους. Στον αγώνα ο Πανιώνιος το πάλεψε όσο μπορούσε, αλλά στο τέλος τα παράτησε σε σημείο που ο Τζόι Ντόρσεϊ, επέδειξε απίστευτη αδιαφορία, χάνοντας επίτηδες κάρφωμα και αρνούμενος να παίξει άμυνα:

Τα "ωραία" όμως συνεχίστηκαν και μετά το τέλος του αγώνα: Τότε σε συνέντευξή του ο (ένας εκ των δύο αμερικανών που δεν κατέβηκαν) δήλωσε ανοιχτά ότι δεν έπαιξε γιατί ήταν απλήρωτος. Η απάντηση που ήρθε από την ομάδα, που αντί ν' αναγνωρίσει το πρόβλημα και να κοιτάξει να ξεπληρώσει το προσωπικό της, εξέδωσε ανακοίνωση η οποία μιλούσε για "εκβιασμούς"(!!!) και "θλίψη" για τα όσα έγιναν.
Στο όλο σκηνικό έχουμε μια ομοσπονδία που τσακώνεται με τον υφυπουργό για διαδικαστικά θέματα (κάνοντας την "πάπια" στο σοβαρότατο θέμα της διαιτησίας) και έναν υφυπουργό που αντί να φέρει τους εμπλεκομένους προ των ευθυνών τους κάνει το διαμεσολαβητή του οργάνου των συλλόγων προς την ΕΡΤ ώστε αυτή να πληρώσει μερικά ευρώ παραπάνω για τα τηλεοπτικά δικαιώματα.
"Όμορφος κόσμος - αγγελικά πλασμένος" σ' ένα άθλημα που έχει αγαπηθεί όσο λίγα στην χώρα μας, λίγους μήνες πριν την μεγάλη πρόκληση του Παγκοσμίου Κυπέλλου για την εθνική μας ομάδα - μια περίοδο που η ενότητα και η σοβαρότητα σε όλα τα επίπεδα θα πρέπει να είναι απόλυτα απαραίτητη...

Οι χώρες του κόλπου, οι ΜΚΟ και τα μεταναστευτικά ρεύματα στην Ευρώπη

Τα όσα διαδραματίζονται στην Ευρώπη την τελευταία 10ετία, όσο αφορά τη σχέση της με τον ισλαμικό κόσμο, θα μπορούσε κάλιστα να περιλαμβάνονται στις σελίδες ενός βιβλίου με θεωρείες συνωμοσίας. Αποτελούν όμως μια αποτύπωση μιας κατάστασης, η οποία αν ξεφύγει θα έχει οδυνηρές συνέπειες για την ήπειρό μας, και τις ανοιχτές και ανεκτικές δυτικές κοινωνίες.

Τόσο το Κατάρ όσο και η Σαουδική Αραβία προσφέρουν χρηματοδότηση σε διεθνείς ΜΚΟ, που έχουν ισλαμικό προσανατολισμό. Αυτές έχουν ως πεδίο δράσης τις χώρες που υπάρχει έντονο το ισλαμικό στοιχείο (είτε ως επικρατούσα θρησκεία είτε ως μειονότητα) και οι οποίες λειτουργούν - αυτόνομα - με στόχο την καθιέρωση της πρωτοκαθεδρίας των δύο αυτών χωρών, στον ισλαμικό κόσμο. Παλιότερη τη ίδια δουλειά έκαναν και οι οργανώσεις που δρούσαν υπό την καθοδήγηση του Φετουλάχ Γκιουλέν προς όφελος της Τουρκίας - η ρήξη όμως του τελευταίου με τον Ερντογάν και οι σαφείς μεγαλύτερες οικονομικές δυνατότητες των δύο χωρών του κόλπου, έφεραν την Τουρκία σε δεύτερη μοίρα, με το παιχνίδι εξουσίας να επικεντρώνεται μεταξύ του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας.

Μέχρι σήμερα η Σαουδική Αραβία επικεντρωνόταν σε χώρες που το Ισλάμ διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο. Υεμένη, Ινδονησία και μεγάλος αριθμός αφρικανικών χωρών (όπως η Τυνησία και το Σουδάν) ήταν μερικές από τις χώρες που η Σαουδική Αραβία επηρέαζε πολιτικά για χρόνια. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν έριχνε κλεφτές ματιές στον Δυτικό κόσμο: εκμεταλλευόμενη τους χαλαρούς ελέγχους χρηματοδότησης, και πάντα μέσω ΜΚΟ, υπολογίζεται ότι η Σαουδική κυβέρνηση χρηματοδοτεί αυτή την χρονική στιγμή, πάνω από 1500 τζαμιά, 2200 σχολεία και 250 ισλαμικά κέντρα στην Δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Η χρηματοδότηση περιλαμβάνει μεταξύ των άλλων, δράσεις γνωριμίας με το Ισλάμ, "διαφωτιστικές" δράσεις (με στόχο τον εξισλαμισμό), την εκπαίδευση και μισθοδοσία ιμάμηδων, και την κάλυψη λειτουργικών εξόδων των οργανισμών αυτών. Περιλαμβάνει επίσης την χρηματοδότηση δράσεων υποστήριξης του Ισλάμ: Οι οργανώσεις International Islamic Relief και British Islamic Relief ξοδεύουν πάρα πολλά χρήματα μεταξύ των άλλων, για να πληρώνουν παρατηρητήρια "ισλαμοφοβίας" (ακόμα και όπου αυτή δεν υπάρχει) και δικηγόρους για όσους παραβιάζουν ευρωπαϊκές νομοθεσίες (όπως π.χ. στην περίπτωση της απαγόρευσης της μπούργκας σε δημόσιους χώρους στην Γαλλία).

Το Κατάρ, έχοντας έντονη πολιτική κόντρα με τη Σαουδική Αραβία, δεν μπορούσε προφανώς να μείνει πίσω - έχοντας χάσει έδαφος ανάμεσα στον Ισλαμικό κόσμο και έχοντας απομονωθεί πολιτικά ανάμεσα στις αραβικές χώρες, ανέπτυξε τα τελευταία χρόνια έντονη δραστηριότητα, στις χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής. Για παράδεγιμα, τα τελευταία 3 χρόνια χρηματοδοτεί, μέσω παραρτημάτων της Qatar Charity, το χτίσιμο παραπάνω από 140 τζαμιών στην Δυτική Ευρώπη, έχοντας διαθέσει πάνω από 60 εκατομμύρια ευρώ σε Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία και Ελβετία. Η οργάνωση θεωρητικά έχει ως σκοπό την υποστήριξη "κοινοτήτων σε ολόκληρο τον κόσμο που έχουν ανάγκη" και μάλιστα "ανεξαρτήτως θρησκείας, χρώματος ή πολιτικών πιστεύω". Μια όμως προσεκτική ματιά στις δράσεις του οργανισμού καταδεικνύει ότι η πλειοψηφία του προϋπολογισμού της ξοδεύεται στο χτίσιμο τζαμιών στον Δυτικό κόσμο, ενώ με βάση τον εκτελεσμένο προϋπολογισμό πάντα, απουσιάζουν ουσιαστικά (και όχι αριθμητικά) οι δράσεις σε χώρες που έχουν έντονο ισλαμικό στοιχείο και οι οποίες έχουν περάσει πολέμους, και οι οποίες στόχο θα είχαν τη συγκράτηση και τη βελτίωση συνθηκών διαβίωσης των κατοίκων τους.

Παρά τα παχιά λόγια, και τις αδιαμφισβήτητες ευθύνες της Γαλλίας, των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Μ. Βρετανίας, για την κατάσταση στην Μέση Ανατολή, η αλήθεια είναι μία: τόσο το Κατάρ όσο και η Σαουδική Αραβία, παρά τα τεράστια ποσά που ξοδεύουν για "φιλανθρωπικές" δράσεις, δεν έχουν κάνει τίποτα για ν' ανακουφίσουν τους μουσουλμάνους "αδερφούς" τους. Υποδέχτηκαν ελάχιστους πρόσφυγες, δεν έκαναν απολύτως τίποτα για τη διόρθωση της κατάστασης (αντίθετα στην περίπτωση της Υεμένης, του Σουδάν και της Συρίας έκαναν ό,τι μπορούσαν ώστε η κατάσταση να βγει εκτός ελέγχου) και άφησαν την Ευρώπη να βγάλει το φίδι από την τρύπα, υποδεχόμενη εκατομμύρια προσφύγων. Αντίθετα επικεντρώθηκαν στην προώθηση των προσφύγων στις χώρες του Δυτικού κόσμου, χτίζοντας τζαμιά και χρηματοδοτώντας ιμάμηδες που αντί να προωθούν την ειρήνη, έκαναν ότι μπορούσαν για να πάρουν με το μέρος τους εκείνους που τους άκουγαν. Παράλληλα, ως χώρες αποτέλεσαν πεδίο εκκόλαψης εξτρεμιστικών απόψεων - δεν είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία των δραστών των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου είχαν εκπαιδευτεί και αποτελούσαν πολίτες της Σαουδικής Αραβίας. Πολλοί είναι εκείνοι οι κληρικοί του Ισλάμ που Ευρώπη έχουν καταδικαστεί ανά την Ευρώπη για ρητορικές μίσους ή για την παρότρυνση σε τρομοκρατικές ενέργειες, και οι οποίοι έχουν υπάρξει υπό την έμμεση ή άμεση μισθοδοσία "φιλανθρωπικών" ισλαμικών οργανώσεων. Η κύρια δράση στις κατά βάση μουσουλμανικές χώρες, των "φιλανθρωπικών" αυτών ιδρυμάτων,  περιορίστηκε στην χρηματοδότηση του κινήματος των "Μουσουλμάνων Αδερφών", που θεωρητικά είχε κοινωνικό χαρακτήρα, αλλά στην πράξη είχε ως στόχο την καθιέρωση ισλαμικού κράτους στις χώρες που παρουσιάστηκε.

Σε ό,τι μας αφορά ως χώρα, δυστυχώς αυτές οι οργανώσεις δεν μένουν εκεί. Την περίοδο των μεγάλων μεταναστευτικών ροών, υπήρξε ανεξέλεγκτη δράση τους στον Ελλαδικό χώρο, με χρηματοδότηση - από μέρους τους - της μετακίνησης των μεταναστών προς την Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο στην Λέσβο δρούσαν 7 ΜΚΟ με ισλαμικό προσανατολισμό (σε συνολικό αριθμό 60 συνολικά). Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι όλες είχαν "πονηρά" κίνητρα, καταδεικνύει όμως ένα πρόβλημα, αφού από αυτές πολλές λειτουργούσαν ως "tour operators" και σε συνδυασμό με τους επαγγελματίες διακινητές, προωθούσαν μετανάστες (και πρόσφυγες), αντί να συγκρατήσουν τις ροές και να δημιουργήσουν τις απαραίτητες συνθήκες ώστε οι άνθρωποι αυτοί να επιστρέψουν στις εστίες τους, το συντομότερο δυνατόν. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι οι ροές δεν κατευθύνονταν (όπως και θα έπρεπε) στις κοντινότερες, οικονομικά εύρωστες ισλαμικές χώρες (όπως θα επέβαλε η λογική), αλλά στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Πράγμα παράλογο και ασύμφορο.

Η Ε.Ε. πιάστηκε εξαπίνης. Όσο αφορά το μεταναστευτικό, ξεκίνησε εφαρμόζοντας πολιτική ανοιχτών συνόρων, αλλά όταν συνειδητοποίησε ότι κάτι τέτοιο ήταν: α) οικονομικά ασύμφορο (αφού οι ροές και οι ανάγκες των ανθρώπων που ξαφνικά βρέθηκαν στην Ευρώπη ήταν τεράστιες), β) δημιουργούσε δημογραφική ανισορροπία, γ) ήταν μη αρεστό στους Ευρωπαίους πολίτες και δ) δεν μπορούσε (λόγω έλλειψης υποδομών) ν' ανταπεξέλθει στην ανάγκη να παράσχει ικανοποιητικές συνθήκες διαβίωσης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, άλλαξε στάση. Ήταν όμως αργά γιατί οι ισορροπίες είχαν ανατραπεί και η κατάσταση έχει παγιωθεί. Έτσι ενώ στην αρχή η Κομισιόν έριξε την ευθύνη στην Ελλάδα και στην Ιταλία (λες και αυτές έκαναν τα στραβά μάτια στα όσα αίσχη συνέβησαν στην Συρία ή λες και αυτές δεν είχαν προειδοποιήσει για τη λαίλαπα που ερχόταν), μετά αποφάσισε να πάρει μέτρα (όπως την προώθηση προγραμμάτων παραμονής και ανοικοδόμησης και τη περίφημη συμφωνία με την Τουρκία) τα οποία όμως στην πράξη αποδείκτηκαν ανεπαρκή.

Όσο αφορά την αποδοχή χρηματοδότησης των ευρωπαϊκών Ισλαμικών οργανισμών από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία, η Ε.Ε. καλύφθηκε πίσω από την ύπαρξη "κοσμικών" κρατών στις τάξεις της. Αυτό καθιστάει τη θρησκεία "ιδιωτική" υπόθεση και εφόσον δεν υπάρχει ξέπλυμα χρήματος στην μέση, τόσο οι κυβερνήσεις, όσο και η Ε.Ε. δεν "ανακατεύονται". Όταν όμως άρχισαν τα τρομοκρατικά χτυπήματα να γίνονται κοινός τόπος και όταν άρχισε να φαίνεται ότι ο εξισλαμισμός και η ριζοσπαστικοποίηση των τρομοκρατών που γινόταν στα τζαμιά και τους οργανισμούς που χρηματοδοτούνταν από τις χώρες του κόλπου (και η οποία σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας), άρχισε να εφαρμόζει μια σχετικά πιο αυστηρή πολιτική αποδοχής κληρικών και ελέγχου στα όσα λέγονται σ' αυτά, επιβάλλοντας ποινικές διώξεις στις ρητορικές μίσους και υποστήριξης της τρομοκρατίας. Δυστυχώς όμως, και εδώ η αντίδραση αποδείχτηκε ανεπαρκής: χιλιάδες Ευρωπαίοι πολίτες (παιδιά μεταναστών και εξισλαμισμένοι) πήγαν (ακολουθώντας περίεργες διαδρομές) και είτε πολέμησαν στις τάξεις του Ισλαμικού Κράτους, είτε έγιναν "νύφες" για να δημιουργηθεί η επόμενη γενιά "πιστών" μουσουλμάνων, είτε εκπαιδεύτηκαν με σκοπό να επιστρέψουν στις χώρες τους και εκτελέσουν τρομοκρατικά χτυπήματα. Η κατάρρευση του Ισλαμικού Κράτους δημιούργησε επιπλέον προβλήματα στον Δυτικό κόσμο, αφού όσοι εξ' αυτών επέζησαν, θέλουν να επιστρέψουν στις χώρες από τις οποίες έφυγαν. Εκεί όμως πλέον δεν είναι επιθυμητοί, ενώ θεωρούνται και επικίνδυνοι...Όσοι δε θεωρούν ότι η χώρα μας είχε ανοσία στο συγκεκριμένο ζήτημα κάνουν λάθος: εκατοντάδες μουσουλμάνοι που ζούσαν (ειρηνικά) στην χώρα μας για χρόνια, πήγαν και πολέμησαν ως μαχητές του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και την Συρία, ακολουθώντας το δόγμα "οι Χριστιανοί στο Λίβανο, οι αλεβίτες στο χώμα" και προσπαθώντας να το εφαρμόσουν, πλήρως στην πράξη. Απλά η χώρα μας με το να υπάρχει στην χώρα μας μεγάλος αριθμός παράνομων μεταναστών, οι οποίοι όπως ήρθαν στην χώρα μας, αποχώρησαν και απ' αυτή, δεν μπορούσε να καταγράψει τις μετακινήσεις τους και να έχει ακριβή εικόνα του προβλήματός.

Είναι προφανές ότι η συνέχιση της παρούσας κατάστασης δε θα έχει ευτυχή κατάληξη. Μπορεί το πρώτο κύμα από τις χώρες της Μέσης Ανατολής να ήταν από τους διωκόμενους χριστιανούς των χωρών αυτών (των οποίων ο αριθμός τα τελευταία 15 χρόνια έχει μειωθεί πάνω από 60%), των οποίων η ενσωμάτωση ήταν εφικτή, τα επόμενα όμως κύματα είναι μουσουλμανικά. Πέραν των πολισμικών διαφορών και της έλλειψης διάθεσής τους για ενσωμάτωση στο καινούργιο τους περιβάλλον (εξάλλου ο ρατσισμός δεν είναι μόνο προνόμιο των Ευρωπαίων - δείτε για παράδειγμα την υπόθεση των σεξουαλικών κακοποιήσεων στο Ρόδεραμ της Μ. Βρετανίας), ο ερχομός τους σε μεγάλους αριθμούς δημιουργεί  επιπλέον προβλήματα: H υποστήριξή και η υπερσυγκέντρωση τους σε υποβαθμισμένες περιοχές, δημιουργεί ασφυξία στα κράτη υποδοχής, που αδυνατούν να προσφέρουν τ' απολύτως απαραίτητα. Αυτό οδηγεί στην απογοήτευση και την επιπλέον ριζοσπαστικοποίηση τους. Εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά παραμένουν εξαιρέσεις, όσο και οι πιο πολλοί απ' αυτούς θέλουν απλώς να ζήσουν μια καλύτερη ζωή...

Είναι επίσης προφανές ότι η λύση δεν είναι ούτε τα απόλυτα κλειστά σύνορα, ούτε η στοχοποίηση των μουσουλμάνων, ούτε φυσικά η μαζική υποβάθμιση της ποιότητας ελευθερίας των Ευρωπαίων. Ήδη η ελεύθερη μετακίνηση μέσω Σένγκεν είναι "υπό διωγμόν" - και η μετακίνηση σε χώρες εκτός Σένγκεν είναι πλέον προβληματική. Η Ευρώπη όμως πρέπει να συνεχίσει να είναι λίκνο της ελευθερίας και της δημοκρατίας και να στηρίζει ουσιαστικά τους πληθυσμούς που έχουν ανάγκη. Για να συμβεί αυτό επαρκώς όμως, δεν μπορεί να επιτρέπει σε δύο (ή παραπάνω), ισλαμικές χώρες να χρησιμοποιούν τα χρήματά τους για ενίσχυση του ρόλου τους στον κόσμο (ή ακόμα και την επιβολή του Ισλάμ σ' αυτόν). Η "περίεργη" χρηματοδότηση πολιτικών, πανεπιστημιακών και αξιωματούχων με αντάλλαγμα τα "στραβά μάτια" θα πρέπει να διωχθεί ουσιαστικά. Επίσης η Ευρώπη μπορεί να παρέχει ουσιαστική βοήθεια στις χώρες που έχουν πρόβλημα, χωρίς να χρειάζεται να υποδέχεται όλους εκείνους που έχουν ανάγκη μέσα στον Ευρωπαϊκό χώρο. Πρέπει να ζητήσει επίσης ισοπολιτεία. Δεν είναι δυνατόν η Σαουδική Αραβία να επιτάσει την ελεύθερη άσκηση θρησκευτικών ελευθεριών αλλά να διώκει την δημόσια άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων είτε εντός των συνόρων της, είτε στις χώρες που ελέγχει έμμεσα.

Διαφορετικά η θρησκευτικό-πολιτική σύγκρουση που υπάρχει θα ενταθεί. Οι Ευρωπαίοι θα κατευθύνονται σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς σε ακροδεξιά σχήματα που θα υπόσχονται "λύσεις", η γκετοποίηση και ο κοινωνικός αποκλεισμός των θρησκευτικών μειονοτήτων θα οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση και οι κοινωνικές ελευθερίες θα θυσιάζονται με όλο και μεγαλύτερη ευκολία στο όνομα της "ασφάλειας". Και η ζωή μας θα γίνεται όλο και χειρότερη...