Μια άποψη για το περιστατικό στις Βουλιαράτες της Βορείου Ηπείρου

Η δολοφονία-εκτέλεση του του Βορειοηπειρώτη Κωνσταντίνου Κατσίφα στο χωριό Βουλιαράτες της Βορείου Ηπείρου, έφερε για άλλη μια φορά στο φως το πως η Αλβανία όσο και αν προσπαθεί να περάσει μια διαφορετική εικόνα δεν είναι ούτε Ευρωπαϊκή, ούτε προηγμένη χώρα. Μπορεί να μην βρισκόμαστε στην δεκαετία του 1980, όπου όποιος δήλωνε Έλληνας και μιλούσε για τον ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, τύγχανε διαπόμπευσης (δεμένος με σκοινί πίσω από περιπολικό της τοπικής αστυνομίας), αλλά ακόμα και σήμερα (με την Αλβανία να βρίσκεται δύο βήματα πριν την Ε.Ε.), τα πράγματα δεν είναι καλύτερα: η αλβανική αστυνομία, παρότι έκανε την "επιχείρηση" που οδήγησε στο θάνατο του ομογενή, μέρα-μεσημέρι δεν τήρησε ούτε τα προσχήματα, σε σημείο που αυτόπτες μάρτυρες να μιλούν για "εν ψυχρώ εκτέλεση". Δεν είναι τυχαίο επίσηες ότι η πρώτη ανακοίνωση του (μη παρόντος στο περιστατικό) Αλβανού Πρωθυπουργού (μέσω twitter) χαρακτήρισε ως "εξτρεμιστή" τον εκλειπόντα, ενώ η κατάθεση μήνυσης προς την αλβανική αστυνομία από την οικογένειας του νεκρού δεν έγινε αποδεκτή (!!!), κρινόμενη ως "απαράδεκτη". Είναι προφανές ότι για το τυπικό της υπόθεσης τόσο η αλβανική κυβέρνηση (η οποία τυγχάνει υπέρμαχος των δικαιωμάτων των Αλβανών εκτός συνόρων της Αλβανίας) όσο και η εισαγγελία Αργυροκάστρου θα έπρεπε να ζητήσουν εξέταση των συνθηκών και να φροντίσουν μια δίκαιη διερεύνηση, αντί να πάρουν θέση, δηλώνοντας ότι όλα "έγιναν καλώς". Αυτά είναι εκ των ουκ άνευ σε μια ευρωπαϊκή χώρα - αλλά άγνωστα στην Αλβανία, που τα πράγματα λειτουργούν σε μαφιόζικο στυλ.
Αλλά τίποτα δεν είναι στην πραγματικότητα τυχαίο.

Η Αλβανία (έχοντας γίνει χώρα-δορυφόρος της Τουρκίας στα Βαλκάνια) εδώ και μερικά χρόνια, πέρασε από την ανοχή της ελληνικής μειονότητας (την περίοδο που τα ελληνικά μειονοτικά κόμματα είχαν βουλευτές και δημάρχους) στην πλήρη εκδίωξή της. Ειδικά στην παρούσα περίοδο Ράμα, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο αφού, από την μια έχουμε μαζικές απαλλοτριώσεις και κατασχέσεις ελληνικών περιουσιών,  και από την άλλη προσπάθεια αποχαρακτηρισμού σειράς χωριών της Βορείου Ηπείρου από μειονοτικά ώστε να μη διδάσκεται η ελληνική γλώσσα και ιστορία στα σχολεία της περιοχής. Η δε προσπάθεια αφελληνισμού της Βορείου Ηπείρου (με εποικισμό της ελληνικής μειονοτικής ζώνης από Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου, που φεύγουν "διωκόμενοι" - από τους συμπατριώτες τους μάλλον - από εκεί), είναι εντονότατη με ταυτόχρονη προσέγγιση μερίδας των μειονοτικών με αντάλλαγμα εξουσία και χρηματισμό.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία είναι εθνική. Αυτό τους δίνει συγκεκριμένα προνόμια όπως και αντίστοιχες υποχρεώσεις από πλευράς του αλβανικού κράτους. Τα περισσότερα απ' αυτά παραμένουν στα χαρτιά - ακόμα και σήμερα.
Έτσι φτάσαμε στο πρόσφατο περιστατικό. Δεν έχει σημασία αν ο νεκρός ήταν εθνικιστής ή χρυσαυγίτης. Η αλβανική αστυνομία - με βάση τους αυτόπτες μάρτυρες - μπορούσε να διαχειριστεί το θέμα καλύτερα και να μην υπάρχει απώλεια ζωής. Αλλά στην "ευρωπαϊκή" Αλβανία δεν χωράει ελληνική μειονότητα και όποιος "φωνάζει" πρέπει να σιωπήσει. Είτε με τον έναν (βλ. εκδίωξη) είτε με τον άλλο τρόπο (βλ. θάνατο). Και έτσι ένας "εξτρεμιστής" γίνεται "μάρτυρας", και δίκαια...Και για να συγκρίνουμε: πολλές φορές σε επισκέψεις υπουργών της Τουρκίας έχουμε "αυθόρμητους" πανηγυρισμούς με πυροβολισμούς σε γιορτές και πανηγύρια από μειονοτικούς. Ποτέ η ελληνική αστυνομία δεν "επενέβη", ούτε σκότωσε κανέναν. Αν το είχε κάνει τι θα γινόταν άραγε;
(Και για να κλείσουμε το θέμα. Δεν τιμάει την ΕΛΑΣ η άμεση υιοθέτηση της θέσης της αλβανικής πλευράς ότι "ο θάνατος δεν έγινε για το κατέβασμα της σημαίας". Αυτόπτες μάρτυρες δηλώνουν το αντίθετο (δηλ. υποστηρίζουν ότι ο διαπληκτισμός έγινε γιατί ο Κατσίφας σημαιοστόλιζε το χωριό του με ελληνικές σημαίες, όπως κάθε χρόνο και οι αστυνομικές αρχές τον είχαν "προειδοποιήσει" ότι θα πλήρωνε γι' αυτό). 
Επίσης πρέπει να πούμε ότι ο Κατσίφας δεν είναι ο μόνος που έχει πεθάνει τα τελευταία χρόνια επειδή είναι Έλληνας. Τον Αύγουστο του 2010 είχαμε και τον Αριστοτέλη Γκούμα, ο οποίος σκοτώθηκε από Αλβανούς εθνικιστές επειδή μιλούσε ελληνικά στην Χειμάρρα - με το δολοφόνο του να τιμωρείται με 8 χρόνια φυλάκιση και ν' αποφυλακίζεται στα 3...
Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι για την άνοδο Ράμα και τον τρόπο με τον οποίο πήρε ψήφους από την ελληνική μειονότητα - εις βάρος των μειονοτικών συνδυασμών- έχουν τεράστια ευθύνη και επιφανείς Βορειοηπειρώτες της Ελλάδας, όπως ο Λεωνίδας Σαμπάνης, ο Φώτης Στρακόσια και οι αδερφοί Δήμα, που φρόντισαν να τον υποστηρίξουν προεκλογικά. Ειλικρινά ελπίζουμε να το έχουν μετανιώσει.) 

Να το πως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δημιουργεί αντιδράσεις ακόμα και μετά θάνατον...

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν πάντα ένας πολιτικός που δίχαζε. Σε όλες τις φάσεις της ζωής του, υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που τον στήριξαν, αλλά και άλλοι τόσοι που τον πολέμησαν έντονα. Αυτό βέβαια δεν ήταν τυχαίο, γιατί σε όλες τις φάσεις της ζωής του, φρόντιζε να τραβάει τα φώτα της κοινής γνώμης και την κριτική του κόσμου. Στην αρχή τοπικά στα Χανιά (Από την πρώτη ενασχόλησή του στην ενεργό πολιτική και το ρόλο του στην Κατοχή) και αργότερα στην κεντρική πολιτική σκηνή (ως ουσιαστικά υπαρχηγός στην Ένωση Κέντρου μέχρι την Πρωθυπουργία στα 1990). Αυτό που πάντως τον καθόρισε πολιτικά και τον στιγμάτισε μέχρι το τέλος ήταν η αποστασία και τα Ιουλιανά, στα 1965 (ένα ενδιαφέρον κείμενο για γεγονότα των ημερών εκείνων μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Ήταν το γεγονός που οδήγησε στη συνολική αποσταθεροποίηση της πολιτικής ζωής της χώρας (που προσπαθούσε ακόμα να συνέλθει από τον τραυματικό εμφύλιο) και άνοιξε ορθάνοιχτα την πόρτα στην δικτατορία.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όμως πάνω απ' όλα ήταν πολιτικός παίκτης υψηλών προδιαγραφών. Δεν είναι τυχαίο ότι σε επίπεδο Δυτικής Κρήτης καθόρισε την τύχη της δεξιάς σε σειρά εκλογικών αναμετρήσεων. Εκεί αν και υπήρξαν πολλοί που δεν του συγχώρησαν την αποστασία, απολάμβανε πάντα μιας ιδιότυπης "ασυλίας". Δεν είναι τυχαίο ότι στις εκλογές του 1974 κατέβηκε στον Ν. Χανίων ως ανεξάρτητος, καταλαμβάνοντας τη 2η θέση (με λίγο παραπάνω από 13 χιλιάδες ψήφους) αφήνοντας την ΝΔ 4ο κόμμα (με πάνω από 2 χιλιάδες ψήφους λιγότερους απ' ότι έλαβε ο ίδιος μόνος του), ενώ στα 1977 κατέβηκε ως συναρχηγός (του Παύλου Βαρδινογιάννη πρώην κεντρώου βουλευτή της γνωστής οικογενείας), λαμβάνοντας την πρώτη θέση και επιστρέφοντας ο ίδιος (όπως και ο Παύλος Βαρδινογιάννης στο Ρέθυμνο) στην Βουλή. Το σκηνικό επαναλήφθηκε αργότερα έχοντας την κόρη του Ντόρα Μπακογιάννη στο επίκεντρο αυτή τη φορά: στα 2012, όταν δημιούργησε το ΔΗΣΥ, το κόμμα της έλαβε 12 χιλιάδες ψήφους και την 3η θέση στο νομό Χανίων (καθώς και περίπου 10% στο Ρέθυμνο), ενώ η ΝΔ καταποντίστηκε στην 5η με λίγο παραπάνω από 7,5 χιλιάδες ψήφους (παρότι είχαν στο ψηφοδέλτιο τον ανηψιό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Κυριάκο Βιρβιδάκη). Με λίγα λόγια η δεξιά στα Χανιά δεν "φτουρούσε" χωρίς την ευλογία του επίτιμου...

Επικεντρωθήκαμε στα Χανιά για να εξηγήσουμε το ότι η πόλη δεν είναι η απλή γενέτειρά του ή το μέρος που περνούσε οικογενειακά όλες τις διακοπές του, αλλά ότι ήταν μια περιοχή που είχε πάντα μεγάλη πολιτική επιρροή. Και δεν είναι τυχαίο ότι ήταν η πρώτη περιοχή της Ελλάδας που αποφάσισε να ονοματοδοτήσει ένα δρόμο προς τιμήν του.
Μόνο που το έκαναν λίγο βιαστικά αρκετό καιρό πριν πεθάνει...
Η πρώτη ονοματοδοσία έγινε επί δημαρχίας Κυριάκου Βιρβιδάκη (ανηψιού του επίτιμου), ο οποίος στα πρώτα χρόνια του 2000, μετονόμασε άτυπα την οδό Κυριάκου Μητσοτάκη (πατέρα του Κωνσταντίνου) σε Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (δείτε σχετική φωτογραφία). Την εποχή εκείνη υπήρχαν πολλές αντιδράσεις, κυρίως γιατί πολλοί θεωρούσαν απαράδεκτο και ρουσφετολογικό το να μετονομαστεί δρόμος, ενώ ο τιμώμενος είναι εν ζωή (και αρκετά αμφιλεγόμενος). Η ταμπέλα όμως παρέμεινε και η "Κυριάκου Μητσοτάκη" έγινε "Κωνσταντίνου Μητσοτάκη" κυριολεκτικά σε μια νύχτα.
Όμως η Κ. Μητσοτάκη στα Χανιά, είναι ένας μικρός δρόμος, κάθετος στην Οδό Ανδρέα Παπανδρέου (πρώην Δημοκρατίας). Στα μάτια πολλών δεν ήταν δυνατόν, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να τιμάται στη γενέτειρα του λιγότερο από ότι ο μεγάλος πολιτικός του αντίπαλος. Έτσι όταν ο πρώην Πρωθυπουργός απεβίωσε έσπευσαν, ταχύτατα και πριν γίνουν καλά-καλά τα 40 του μακαρίτη (τον Ιούλη του 2017), να ζητήσουν μετονομασία της οδού Ακρωτηρίου (του δρόμου που οδηγεί στο αεροδρόμιο της πόλης και καλύπτει ένα μεγάλο οδικό κομμάτι) σε Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τη διαδικασία κίνησαν δύο δημοτικοί σύμβουλοι που είχαν στενή σχέση με την οικογένεια Μητσοτάκη - κάτι που πολλοί στα Χανιά χαρακτήρισαν ως "ντροπή", αφού φαινόταν ως δάκτυλος της οικογένειας. Αυτό προφανώς δεν ήταν αληθές, γιατί αν κάτι χαρακτήριζε την οικογένεια, σε κινήσεις τοπικού επιπέδου, ήταν η "προσοχή". Καλοθελητές όμως υπάρχουν πολλοί και η ανάγκη για εξασφάλιση ψήφων στις δημοτικές ήταν προφανώς εντονότερη της πολιτικής "προσοχής". Η εκκίνηση της διαδικασίας ήταν ιδιαίτερα άκομψη γιατί παράλληλα δεν είχε περάσει ούτε το ελάχιστο χρονικό διάστημα (2-3 χρόνια από το θάνατο του εκλιπόντος) για να γίνει η εκκίνηση της αλλαγής. Η αλλαγή παρότι πέρασε από τα πρώτα στάδια, "σκόνταψε" στο τελευταίο, αφού έγινε σειρά ενστάσεων από συλλόγους και φορείς (λεπτομέρειες εδώ). Η λογική της απόρριψης ήταν ότι ο δρόμος είχε λάβει το όνομά του ως "τιμή" για τους αγώνες των Κρητικών για την ένωση με την Ελλάδα στο Ακρωτήρι Χανίων στα 1897.
Η ηχηρότατη φάπα όμως αυτή δεν πτόησε τους καλοθελητές, ενώ παράλληλα κινητοποίησε τον κομματικό μηχανισμό της τοπικής ΝΔ, που έκανε στόχο ζωής την μετονομασία του δρόμου. Αντί να βρεθεί άλλος δρόμος (ή έστω να συνειδητοποιήσουν κάποιοι ότι δρόμος "Κωνσταντίνου Μητσοτάκη" υπάρχει ήδη στα Χανιά), επανήλθαν έχοντας πιέσει πολιτικά τους πάντες σε τοπικό επίπεδο, προσπαθώντας να εξαλείψουν τα οποιαδήποτε εμπόδια υπήρχαν την πρώτη φορά.
Και επειδή στην Ελλάδα γίνονται θαύματα, η αίτηση καθαρογράφηκε ξανά και επανα-κατατέθηκε. Αυτή τη φορά η αρμόδια επιτροπή "είδε το φως" και θεώρησε ότι τελικά ο δρόμος δεν ονοματοδοτήθηκε αρχικά προς τιμή των αγώνων ενάντια στους Τούρκους, αλλά απλώς γιατί οδηγούσε στο Ακρωτήρι. Οι πολιτιστικοί σύλλογοι της περιοχής αντέδρασαν πάλι (με πολύ συγκεκριμένα επιχειρήματα) αλλά μάταια. Αυτοί τη φορά υπερίσχυσε η ανάγκη για ψήφους από πλευράς της δημοτικής αρχής (που αν και "προοδευτική" στηρίχθηκε "ελαφρώς" από το Μητσοτακέικο), η κινητοποίηση της τοπικής ΝΔ και το πνεύμα "συναίνεσης" που υπάρχει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις.
Έτσι τα Χανιά θα πρωτοτυπήσουν. Στο καλό να πάνε και οι αγώνες του 1897 (στο κάτω-κάτω έχουμε 2018), και η αποστασία και το ότι ο εκλειπών πέθανε μόνο πέρσυ. Η πόλη θα έχει δύο δρόμους "Κωνσταντίνος Μητσοτάκης". Ένα μεγάλο και ένα μικρό. Μπορεί στο μέλλον ν' αποκτήσει και τρίτο, ίσως και 4ο. Γιατί όχι;
Και όχι μόνο θα γίνει ονοματοδοσία, αλλά θα γίνει με τρόπο πανηγυρικό - με γιορτές και πανηγύρια. Ομιλίες και αναψυκτικά. Ελπίζουμε να βρεθεί και κάποιος υποστηρικτής του επίτιμου και να δώσει κανένα πρόβατο ή κατσικάκι, όπως κάνουν σε πανηγύρια. Έτσι θα έχει και κρητικό πιλάφι η υπόθεση. Τουλάχιστον αυτοί που θα πάνε στη γιορτή να χορτάσουν και να ξεχάσουν τα όσα θ' ακούσουν για την υποτιθέμενη "ιστορική ανάγκη" της ονοματοδοσίας.
Αθάνατη Ελλάδα!

Ελλάδα - ο παράδεισος της πολιτικής ανοησίας

Ακούγεται έντονα το τελευταίο καιρό ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα καταθέσει πρόταση μομφής ενάντια της κυβέρνησης με αφορμή το Σκοπιανό και την αποτυχία των Σκοπιανών να "διευθυτήσουν" το ζήτημα με το πρόσφατο αποτυχημένο δημοψήφισμα. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να γίνει άμεσα (δεδομένου ότι η προηγούμενη πρόταση μομφής είχε γίνει τον Ιούνιο), οπότε θα χρειαστεί να περιμένουμε λίγο, μέχρι να δούμε πάλι τους πατέρες του έθνους να ξυφουλκούν...

Είναι απορίας άξιον βέβαια το να μάθουμε το που πραγματικά αποσκοπεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή το ποιος τον συμβουλεύει ότι μια τέτοια κίνηση είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει ο ίδιος πολιτικά στον τόπο.

Στην πραγματικότητα, και όπως έχει δείξει η μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία, το μόνο πράγμα που καταφέρνει κανείς με τέτοιες κινήσεις είναι να ενισχυθεί η κυβέρνηση, αφού παρατηρούνται "αυτόματα αντανακλαστικά" τόσο από πλευράς βουλευτών, όσο και από πλευράς οπαδών...

Αν ήθελε ο Κυριάκος ν' αφήσει το στίγμα του θα μπορούσε να κάνει τέσσερα - απλά - πράγματα: 1ον) να τονίσει ότι θεωρεί τη συμφωνία άκυρη και πως μια τέτοια κίνηση θα πρέπει να νομοποιηθεί από τα 2/3 της Βουλής ή από το λαό, με απευθείας δημοψήφισμα. Να παρουσιάσει με νομικά επιχειρήματα πως θα καταστήσει άκυρη τη συμφωνία αν αυτή ψηφιστεί. 2) Να δημιουργήσει νομικά προσκόμματα ώστε αυτή να μην έλθει στην Βουλή στην παρούσα σύνθεσή της. 3) Να ζητήσει εκλογές με αφορμή την συμφωνία και 4) να εξηγήσει στον κόσμο (και τους Ευρωπαίους συμμάχους του) το γιατί διαφωνεί με τη συμφωνία και τι αλλαγές χρειάζονται ώστε να γίνει αποδεκτή.

Από τα 4 αυτά πράγματα έχει πραγματοποιήσει (αρκετά αναιμικά όμως) μόνο το 3ο. Αντίθετα έχοντας πραγματοποιήσει το λάθος του Ιουνίου (όπου με την πρόταση μομφής έδωσε πολιτική ζωή αρκετών μηνών στην κυβέρνηση), και αντί να μάθει από το προηγούμενο λάθος του, ετοιμάζεται να επαναλάβει το ίδιο. Έτσι θ' αναλώσουμε τους επόμενους δύο μήνες (και κάτι) ασχολούμενοι με κινήσεις εντυπωσιασμού και έλλειψη ουσίας. 

Ότι γίνεται δηλαδή εδώ και χρόνια στην χώρα μας. Δεν είναι τυχαίο πως από τις προτάσεις μομφής που έχουν γίνει μεταπολιτευτικά στην χώρα μας, ελάχιστες είχαν σοβαρό λόγο, που επιζητούσε το "κάτι παραπάνω" από το συνήθη κοινοβουλευτικό έλεγχο.

Σε αντίθεση με τον Κυριάκο, ο Αλέξης αποδεικνύει ότι δεν έχει πρόβλημα να χρησιμοποιήσει τακτικές του παρελθόντος και είναι έτοιμος ν' αποδεχτεί το πολιτικό δώρο του αντιπάλου του. Πολιτικοί κύκλοι του Μαξίμου αναφέρουν ότι ο Αλέξης είναι έτοιμος να μετατρέψει την πρόταση μομφής σε ψήφο εμπιστοσύνης, κινώντας πρώτος τη διαδικασία. Ο στόχος διπλός: να εμφανιστεί ενισχυμένος και να "εξαναγκάσει" τους παρέχοντες ψήφο εμπιστοσύνης να ψηφίσουν και την Συμφωνία αφού τα δύο αυτά θα "συνδυαστούν" με κάποιο μαγικό τρόπο (απ' αυτούς που μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χρησιμοποιεί). 

Μ' αυτά και μ' αυτά θα συνεχίσουμε να ζούμε στον παράδεισο της πολιτικής ανοησίας, όπου κανείς από τους δύο εν δυνάμει Πρωθυπουργούς δεν μπορεί να δώσει έστω και ένα μικρό ψίγμα ελπίδας στον κόσμο...

Και λίγη πολιτική ιστορία...

Καταρχήν ας εξηγήσουμε το πως λειτουργεί το σύστημα: Την πρόταση μομφής (ή δυσπιστίας όπως λέγεται "σωστά") εισάγει με αίτησή της στον Πρόεδρο της Βουλής η Αντιπολίτευση και πρέπει να είναι υπογεγραμμένη από τουλάχιστον 50 βουλευτές. Μετά την υποβολή της πρότασης δυσπιστίας, η Βουλή διακόπτει τις εργασίες, εκτός αν η κυβέρνηση ζητήσει να αρχίσει αμέσως η σχετική συζήτηση, που πρέπει να περατωθεί το αργότερο τη δωδεκάτη νυκτερινή της τρίτης ημέρας από την έναρξή της, με ονομαστική ψηφοφορία. Η πρόταση δυσπιστίας γίνεται δεκτή μόνο αν εγκριθεί από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των Βουλευτών, δηλαδή να συγκεντρώσει τουλάχιστον 151 ψήφους. Νέα πρόταση δυσπιστίας μπορεί να υποβληθεί μόνο με την πάροδο εξαμήνου από την απόρριψη της προηγούμενης, εκτός αν υπογράφεται από την πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών. Αν πρόταση δυσπιστίας γίνει δεκτή, η κυβέρνηση χάνει τη «δεδηλωμένη» και οφείλει να υποβάλλει την παραίτησή της, όπως και κάθε υπουργός εναντίον του οποίου υποβλήθηκε πρόταση δυσπιστίας και έγινε δεκτή. 

Η κοινοβουλευτική ιστορία της μεταπολίτευσης έχει δείξει ότι καμία κυβέρνηση δεν «έπεσε» από πρόταση δυσπιστίας. Σε στενή συνάφεια με την πρόταση δυσπιστίας είναι η πρόταση εμπιστοσύνης (άρθρο 84 του Συντάγματος και άρθρο 141 του Κανονισμού της Βουλής). Τη ζητά η κυβέρνηση από τη Βουλή και για να γίνει δεκτή χρειάζεται την έγκριση της απόλυτης πλειοψηφίας των παρόντων βουλευτών, που δεν μπορεί να είναι μικρότερη των δύο πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.

 

Οι προτάσεις δυσπιστίας που έχουν υποβληθεί κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης είναι οι εξής έντεκα τον αριθμό: 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης Παπανδρέου (4-7 Ιουνίου 1988):

Στις 4 Ιουνίου 1988 ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, κατέθεσε την πρώτη πρόταση δυσπιστίας μετά τη Μεταπολίτευση κατά της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου για την εξωτερική πολιτική και την οικονομία. Μετά από τριήμερη σκληρή μάχη στη Βουλή (5-7 Ιουνίου), η πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης απορρίφθηκε με ψήφους 123 «υπέρ» και 157 «κατά». 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης Παπανδρέου (11-13 Μαρτίου 1989): Στις 11 Μαρτίου 1989 ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπέβαλε πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, σχετικά με το σκάνδαλο Κοσκωτά. Η πρόταση δυσπιστίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης απορρίφθηκε με ψήφους 123 «υπέρ» και 155 «κατά». 19 βουλευτές απείχαν της ψηφοφορίας, ενώ ένας δήλωσε «παρών». Μεταξύ των απόντων ήταν και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Γεώργιος – Αλέξανδρος Μαγκάκης, Ρούλα Κακλαμανάκη και Αντώνης Τρίτσης, οι οποίοι διαγράφηκαν από το κίνημα με απόφαση του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης Μητσοτάκη (27-29 Μαρτίου 1993): Πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας για τους χειρισμούς της στο Σκοπιανό κατέθεσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Ανδρέας Παπανδρέου, στις 27 Μαρτίου 1993. Η πρόταση απορρίφθηκε τα μεσάνυχτα της 29ης Μαρτίου, με 145 ψήφους «υπέρ» και 152 «κατά». Δύο βουλευτές δήλωσαν «παρών». 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης Παπανδρέου (8-11 Ιανουαρίου 1996): Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Μιλτιάδης Έβερτ, κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου στις 8 Ιανουαρίου του 1996 με το επιχείρημα της ακυβερνησίας της χώρας, λόγω της παρατεταμένης νοσηλείας του πρωθυπουργού στο «Ωνάσειο». Η πρόταση απορρίφθηκε με 118 ψήφους «υπέρ» και 168 «κατά», ενώ καταμετρήθηκαν και 10 λευκές ψήφοι. 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά του Υπουργού Παιδείας (14-16 Ιανουαρίου 1999): Η πρώτη πρόταση δυσπιστίας κατά Υπουργού στη Μεταπολίτευση κατατέθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1999 από την αντιπολιτευόμενη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή. Αφορούσε τον Υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Γεράσιμο Αρσένη, με αφορμή την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και την αναταραχή στην Παιδεία. Η πρόταση απορρίφθηκε από την κυβερνητικής πλειοψηφία. «Υπέρ» ψήφισαν 127 βουλευτές (ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΝ και ανεξάρτητοι) και «κατά» 163 (ΠΑΣΟΚ και οι ανεξάρτητοι Στέφανος Μάνος και Βασίλης Κοντογιαννόπουλος). 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Γιάννου Παπαντωνίου (30 Ιανουαρίου – 1 Φεβρουαρίου 2001): Στις 30 Ιανουαρίου 2001 η αντιπολιτευόμενη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας κατά του υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, Γιάννου Παπαντωνίου, σχετικά με την πορεία του χρηματιστηρίου. «Υπέρ» ψήφισαν οι 125 βουλευτές της Ν.Δ. και του ΣΥΝ και «κατά» οι 154 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. «Παρών» δήλωσε το ΚΚΕ και ο βουλευτής Γιώργος Καρατζαφέρης. 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Γιώργου Αλογοσκούφη (8-12 Ιουνίου 2005): O Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, κατέθεσε αιφνιδιαστικά στη Βουλή πρόταση δυσπιστίας κατά του υπουργού Οικονομίας, Γιώργου Αλογοσκούφη, για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής απάντησε αμέσως, ζητώντας την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης της Βουλής προς την κυβέρνησή του και την έλαβε στις 12 Ιουνίου με 165 ψήφους «υπέρ» και 120 «κατά» (ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ). Από την ψηφοφορία απείχαν οι βουλευτές του ΚΚΕ. 

Πρόταση Μομφής κατά της Κυβέρνησης Καραμανλή (2-4 Φεβρουαρίου 2007): Στις 2 Φεβρουαρίου 2004 το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης Καραμανλή, με αφορμή το άρθρο 16 του Συντάγματος για τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Η πρόταση απορρίφθηκε με ψήφους 122 «υπέρ» και 164 «κατά», σε σύνολο 286 ψηφισάντων. «Κατά» της πρότασης ψήφισαν οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, καθώς και οι ανεξάρτητοι βουλευτές, Στέλιος Παπαθεμελής και Πέτρος Μαντούβαλος. «Υπέρ» της πρότασης ψήφισαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι ανεξάρτητοι βουλευτές Γιάννος Παπαντωνίου και Στέφανος Μάνος και οι 6 βουλευτές του Συνασπισμού, ενώ οι βουλευτές του ΚΚΕ απείχαν της ψηφοφορίας. 

Πρόταση Μομφής κατά της Κυβέρνησης Καραμανλή (26-28 Μαρτίου 2008): Πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας κατέθεσε στις 26 Μαρτίου 2008 το ΠΑΣΟΚ για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που συζητείτο στη Βουλή. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου άσκησε κριτική στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής, με αιχμή την «υπονόμευση του βασικού δικαιώματος σε αξιοπρεπείς συντάξεις». Το αποτέλεσμα της ονομαστικής ψηφοφορίας που διενεργήθηκε τα μεσάνυχτα της 28ης Μαρτίου ήταν: 138 «ναι», 152 «όχι» και 10 «παρών» από τους βουλευτές του ΛΑΟΣ. 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης Σαμαρά (7-10 Νοεμβρίου 2013): Με αφορμή την «αυταρχική αστυνομική επέμβαση στην ΕΡΤ» (7 Νοεμβρίου 2013), ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας κατά της δικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά «για τις διαρκείς παραβιάσεις της δημοκρατικής νομιμότητας και τη δεινή οικονομική θέση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία εξαιτίας της βάρβαρης οικονομικής πολιτικής». H πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ απορρίφθηκε τα μεσάνυχτα της 10ης Νοεμβρίου με 124 ψήφους «υπέρ» (ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή, ΑΝΕΛ, ΚΚΕ) και 153 «κατά» (Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ), ενώ 17 βουλευτές δήλωσαν «παρών» (ΔΗΜΑΡ, Ανεξάρτητοι). Η βουλευτής Πέλλας του ΠΑΣΟΚ Θεοδώρα Τζάκρη υπερψήφισε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και διαγράφηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα του Κινήματος. 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης Τσίπρα (16 Ιουνίου 2018): Με 153 ψήφους κατά κι 127 ψήφους υπέρ απορρίφθηκε μετά από ονομαστική ψηφοφορία η πρόταση μομφής που κατέθεσε η Ν.Δ. για το ζήτημα της συμφωνίας για το Μακεδονικό. Κατά της συμφωνίας ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ κι ΑΝ.ΕΛ., με την εξαίρεση του βουλευτή των ΑΝ.ΕΛ. Δ. Καμμένου που διαγράφηκε από την Κ.Ο. του κόμματος. Υπέρ της πρότασης μομφής ψήφισαν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης με την εξαίρεση του ΚΚΕ που απείχε από την ψηφοφορία, έχοντας αποχωρήσει νωρίτερα από την συζήτηση. Υπέρ της πρότασης μομφής ψήφισαν κι οι ανεξάρτητοι βουλευτές Στ. Παναγούλης, Ν. Μίχος, Γ. Κατσιαντώνης και Δ. Κουκούτσης. Από την ψηφοφορία απείχαν οι ανεξάρτητοι βουλευτές Κ. Παπακώστα, Ν. Νικολόπουλος, Χ. Θεοχάρης και Κ. Μπαρμπαρούσης. Απών ήταν κι ο Γ. Σαχινίδης από την Χρυσή Αυγή. Ο βουλευτής του Ποταμιού Σπ. Δανέλλης υπερψήφισε την πρόταση μομφής, έσπευσε όμως να δηλώσει ότι αυτό δεν ισχύει και για την συμφωνία για το Μακεδονικό.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι Σκοπιανοί...

Το δημοψήφισμα στα Σκόπια για τη συμφωνία των Πρεσπών αποδεικνύει για πολλοστή φορά το που έχουν γραμμένη τη δημοκρατία οι Ευρωπαίοι: Ένας λαός (οι Σκοπιανοί) συμμετείχε κατά περίπου στο 1/3 του συνόλου των εκλογέων για την κύρωση ή όχι μιας συμφωνίας που θ' αλλάξει - τόσο σ' αυτούς όσο και σε μας - τη ζωή. Με βάση το υπάρχον Σύνταγμα των Σκοπίων το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θεωρείται άκυρο, αφού η συμμετοχή ήταν κάτω του 50%.

Η συμμετοχή δεν ήταν απλώς μικρή για ένα τόσο σοβαρό θέμα - ήταν τραγικά χαμηλή.
Το γιατί δεν μας αφορά στην πραγματικότητα αν και έχει εξήγηση: οι σκληροί εθνικιστές (αρκετοί εκ των οποίων είναι απόγονοι των Ελλήνων "αποκλεισμένων" πολιτικών προσφύγων, οι οποίοι λόγω αμάθειας και πολιτικής πλύσης εγκεφάλου κατέληξαν να γίνουν "Μακεδόνες"), υποκύπτοντας στις πιέσεις όλου του Δυτικού κόσμου, αντί να συμμετέχουν στο δημοψήφισμα και να καταψηφίσουν την πρόταση Ζάεφ, αποφάσισαν να απόσχουν, δίνοντας του έτσι το δικαίωμα για μια ακόμα "προσπάθεια" επικύρωσης της συμφωνίας - στην Σκοπιανή βουλή.
Βέβαια για τον "πολιτισμένο" κόσμο - τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την Ε.Ε., τον Ο.Η.Ε. κ.ο.κ. το ότι τα 2/3 του εκλογικού σώματος γύρισαν την πλάτη στον Ζάεφ και τη συμφωνία του, ήταν "ψιλά γράμματα". Σα να μην είχαν διαβάσει το ποσοστό συμμετοχής (και τις καταγγελίες για νοθεία - τις οποίες δεν μπορούμε ν' αποκλείσουμε αν δούμε το χουντικού τύπου αποτέλεσμα υπέρ του "ναι"), βγήκαν να "χαιρετήσουν" το αποτέλεσμα και να μιλήσουν για "καινούργιες μέρες"...

Όσοι (και όταν) μίλησαν για το χαμηλό ποσοστό συμμετοχής (μεταξύ των οποίων και η δική μας κυβέρνηση), θυμήθηκαν να πουν ότι "έτσι κι αλλιώς δεν ήταν προαπαιτούμενο η έγκριση της συμφωνίας από το δημοψήφισμα".
Αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον - όχι γιατί τυπικά δεν έχουν άδικο - αλλά γιατί αυτή την μικρή λεπτομέρεια απέφευγαν ν' αναφέρουν, όλοι όσοι μιλούσαν για τη διαδικασία κύρωσης της συμφωνίας από πλευράς των Σκοπίων. Σ' αυτές τις παρουσιάσεις - τοποθετήσεις, το θετικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος φαινόταν ως "αδιαπραγμάτευτο" προαπαιτούμενο. Και αυτό δικαιολογεί απόλυτα την παρέλαση όλου του συρφετού των αξιωματούχων και πολιτικών του "Δυτικού" κόσμου από τα Σκόπια, καθώς και την απροκάλυπτη τοποθέτησή τους, υπέρ του "ναι".
Όταν όμως ανακοινώθηκε το ποσοστό συμμετοχής, το δημοψήφισμα έγινε ξαφνικά "συμβουλευτικού" χαρακτήρα και ένα "εσωτερικό ζήτημα".
Αν ήταν βέβαια τα πράγματα τόσο απλά δε θα είχαμε τόσες επισκέψεις στήριξης, ούτε τόσα χρήματα από Ευρώπες και Αμερικές να παρέχονται στις διαφημιστικές καμπάνιες για τη ψήφιση του "ναι".
Ό,τι έγινε - έγινε όμως.
Ο Ζάεφ και οι σύμμαχοί του δεν το βάζουν κάτω - ζητούν "συναίνεση", ώστε να κυρωθεί η "καταπληκτική" (για τους Σκοπιανούς) συμφωνία. Και θα πάει στην Σκοπιανή βουλή για να ζητήσει κύρωση ούτως ή άλλως...

Και η Ελλάδα τι κάνει; Παρακολουθεί και δεν παίρνει θέση. Ο Αλέξης είναι με το στυλό στο χέρι - για να υπογράψει την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ (που απ' ότι φαίνεται θα προχωρήσει ούτως ή άλλως όπως διαβάζουμε εδώ) και την Ε.Ε.  Τα όσα αποκαλύφθηκαν πρόσφατα από την "Καθημερινή" για τα πρακτικά των συνομιλιών, δεν τιμούν καθόλου τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας, και φαίνεται καθαρά το πως ενήργησε ενάντια στο συμφέρον και τις ανάγκες της χώρας.
Αλλά όπως γράψαμε και στον τίτλο, "ευτυχώς υπάρχουν και οι Σκοπιανοί", και έτσι αν η συμφωνία "χαλάσει", δε θα οφείλεται στον Αλέξη, ούτε στον "Μακεδονομάχο" Καμμένο, ούτε στον αξιαγάπητο Ζουράρι (που πάντως έχει δίκιο όταν λέει ότι "οι Σκοπιανοί είναι αναξιόπιστοι" και πως "δεν αποκλείεται αύριο να ξαναλλάξουν το Σύνταγμά τους")... Θα οφείλεται στο ότι οι γείτονές μας, έχοντας μάθει από τους Τούρκους, είναι αχόρταγοι και τα θέλουν όλα δικά τους...