Να το γιατί η δημοκρατία στην Ευρώπη ακολουθείται μόνο όταν συμφέρει την Ε.Ε.

Το έχουμε γράψει πολλές φορές με λύπη στο παρελθόν: η δημοκρατία στην Ευρώπη έχει γίνει κουρέλι και ο σεβασμός της είναι ένα γράμμα κενό. Το έχουμε δει στο παρελθόν με τα δημοψηφίσματα για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, σε κυβερνήσεις που έπεσαν αν και είχαν λαϊκή εντολή ή άλλες που "διατηρήθηκαν" αν και την είχαν χάσει προ πολλού. Και φυσικά το είδαμε στο δημοψήφισμα του 2015, όπου ο ελληνικός λαός άλλα ψήφισε και άλλα εφαρμόστηκαν.
Τα όσα όμως σοκαριστικά έγιναν στην Ιταλία, όπου η συμφωνία μεταξύ της Λίγκας του Βορρά και του Κινήματος των 5 Αστέρων "έφαγε πόρτα" παρά την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, φέρνουν την όλη κατάσταση στο προσκήνιο πιο έντονα, γιατί εδώ δεν πρόκειται για μια μικρή χώρα ή για κάποιο δημοψήφισμα που έγινε 3 ή 4 φορές μετά από κάποιο χρονικό διάστημα μέχρι να βγει αυτό που θέλουν οι "ισχυροί" κύκλοι της Ευρώπης - στο επίκεντρο είναι μια από τις σημαντικότερες οικονομίες της Ευρώπης, η Ιταλία. Έστω και αν οι δύο εταίροι επανήλθαν - και όπως φαίνεται τελικά "θα τους περάσει" - τα όσα έγιναν ήταν το λιγότερο τραγελαφικά...

Στην Ιταλία βέβαια το πραξικόπημα δεν το έκανε κάποιος Πρωθυπουργός που δελέασε βουλευτές από άλλα κόμματα ή εξαγόρασε την υποστήριξη κομμάτων της αντιπολίτευσης προκειμένου να ολοκληρώσει την "αποστολή" του. Στην Ιταλία το πραξικόπημα το έκανε ο πρόεδρος της Ιταλίας Σέρτζιο Ματαρέλα που έβαλε βέτο στην επιλογή του Πάολο Σαβόνα, του ευρωσκεπτικιστή υποψήφιου που παρουσίασαν τα δύο κόμματα. Μάλιστα, ο ιταλός πρόεδρος Ματταρέλλα προχώρησε ένα βήμα πιο μακρυά και αποφάσισε να καλέσει έναν οικονομολόγο Κάρλο Κοτταρέλλι για να του αναθέσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης "τεχνοκρατών". Ο Κοτταρέλλι, με θητεία και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, θα "προσπεράσει" τη λαϊκή εντολή και θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα "εξυγίανσης" της ιταλικής οικονομίας και θα την "εναρμονίσει" σύμφωνα με τις επιταγές των Βρυξελλών. Εξάλλου ποιος γνωρίζει καλύτερα ποιο είναι το "καλό" των Ιταλών; Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών φυσικά. Όπως ήξεραν και το "σωστό" αποτέλεσμα στα δημοψηφίσματα της Ιρλανδίας, της Γαλλίας και την Ολλανδίας (για την επικύρωση των Ευρωπαϊκών συνθηκών), όπως ήξεραν και το ποιος θα έπρεπε να γίνει Πρωθυπουργός στην Ελλάδα όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν έτοιμη να καταρρεύσει, όπως ήξεραν και το ποιος θα έπρεπε να ηγηθεί της Ιταλίας όταν τα "παραδοσιακά" κόμματα κέρδιζαν μεν τις εκλογές αλλά δεν είχαν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Και το τραγικότερο όλων ότι (και) σ' αυτή την περίπτωση το ρόλο του κολαούζου των Βρυξελλών τον έπαιξε εκείνος που θα έπρεπε να προασπίζετε το δικαίωμα των Ιταλών ν' αποφασίζουν για την τύχη τους...Οι δηλώσεις του έχουν ενδιαφέρον:
"Είχε προκύψει πλειοψηφία της Λέγκα και των Πέντε Αστέρων. Ευνόησα την προσπάθειά τους, περιμένοντας να ολοκληρώσουν το πρόγραμμά τους και να το εγκρίνουν τα μέλη των δυο κομμάτων, παρά το ότι ήξερα ότι θα υπήρχαν επικρίσεις. Δέχθηκα πρόταση να ηγηθεί της κυβέρνησης ένας πρωθυπουργός ο οποίος δεν είχε εκλεγεί στο κοινοβούλιο. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι παρεμπόδισα την δημιουργία της κυβέρνησης. Συνόδευσα με μεγάλο πνεύμα συνεργασίας αυτή την προσπάθεια. Είχα τονίσει στον εντολοδόχο πρωθυπουργό ότι θα έδειχνα ιδιαίτερη προσοχή για τις σχετικές επιλογές των επικεφαλής κάποιων υπουργείων. Σήμερα το απόγευμα ο καθηγητής Κόντε μου παρουσίασε προτάσεις του για υπουργούς, που εγώ έπρεπε να επικυρώσω με την υπογραφή διαταγμάτων. Έχω έναν ρόλο εγγυητή, ο οποίος δεν δέχεται επιβολές...Έκανα ό,τι μπορούσα για να σχηματισθεί πολιτική κυβέρνηση, αλλά υπερασπίζομαι το Σύνταγμα. Η συμμετοχή στο ευρώ είναι βασική για την χώρα μας και την προοπτική των νέων μας"

Δηλαδή έκανε την "χάρη" να δεχτεί κάποιον εξοκοινοβουλευτικό αλλά δε συμφώνησε με τη σύνθεση της κυβέρνησης και επειδή σύμφωνα με την κρίση του "μετά το ευρώ το χάος", αποφάσισε να παρακάμψει "φαιδρά" γεγονότα, όπως ας πούμε οι εκλογές. Και ως αποτέλεσμα αυτού, παρέκαμψε τους πάντες, διάλεξε κάποιον "τυχαίο" οικονομολόγο και του αναθέτει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.
Το παραπάνω περιστατικό - ανεξάρτητα με το αν καταλήξει σε προκήρυξη εκλογών ή όχι στη γειτονική μας χώρα - είναι εξαιρετικά διδακτικό. To "ευρωσύστημα" στον αγώνα επιβίωσης που δίνει δε θα διστάσει να παρακάμψει πλήρως τη λαϊκή εντολή. Μέχρι στιγμής τα έχει καταφέρει πολύ καλά, αλλά οι αντίπαλοι ήταν εύκολοι - μια μικρή χώρα που δόθηκε ως "παράδειγμα" σε άλλες μικρότερες περιφερειακές οικονομίες. Στην Ισπανία οι "αντιδραστικοί" παραμερίστηκαν και στην Γαλλία εμφανίστηκε από το πουθενά ο Μακρόν να κρατήσει την χώρα μακρυά από "ατοπήματα". Στην Ιταλία όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά και η σύγκρουση θα είναι πιο ισχυρή γιατί υπάρχει ο φόβος ότι από τη στιγμή που η πόρτα της εξόδου άνοιξε από την Μεγάλη Βρετανία, θ' ακολουθήσουν και άλλοι.
Το τι θα γίνει θα το μάθουμε σύντομα...

Εις μνήμην Χάρρυ Κλυνν...

Ο θανάτος του Χάρρυ Κλυνν ήρθε λίγο απότομα για τον πολύ κόσμο. Όσοι όμως είχαν μια γνώση της κατάστασης, γνώριζαν ότι ο σπουδαίος αυτός κωμικός είχε αποσυρθεί τα τελευταία δύο χρόνια από τα κοινά, χτυπημένος από προβλήματα υγείας και από τον αδόκητο χαμό του γιού του Νίκου.

Ο Χάρρυ Κλυνν ήταν από τους τελευταίους μεγάλους κωμικούς του ελληνικού σινεμά και θεάτρου της δεκαετίας του 1960, αλλά είχε την ατυχία ν' αρχίσει να πρωταγωνιστεί κατά την περίοδο πτώσης του ελληνικού σινεμά. Οι ταινίες του ήταν λίγες (αν και πολύ επιτυχημένες). Αυτό όμως δεν τον πτόησε γιατί έκανε μεγάλη καριέρα στο θέατρο, σατυρίζοντας (πολλές φορές όμως χρησιμοποιώντας "ευκολίες") τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας. Επίσης ξεχωριστή ήταν η καριέρα του στη δισκογραφία όπου πούλησε εκατοντάδες χιλιάδες δίσκους, ηχογραφώντας σατυρικά σκετσάκια και τραγούδια. Αυτό που έκανε όμως τον Χάρυ Κλυνν να ξεχωρίζει ήταν ότι ήταν ένας ενεργός άνθρωπος, που δε φοβήθηκε να εκφέρει γνώμη για ότι απασχολούσε τον μέσο Έλληνα. Ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο (ήταν πρόεδρος του "Απόλλωνα Καλαμαριάς" για χρόνια και προσπάθησε ν' αλλάξει το ποδόσφαιρο προς το καλύτερο) και την πολιτική, ενώ ήταν ενεργός σε οργανώσεις του Ποντιακού ελληνισμού, έγραφε βιβλία και ζωγράφιζε.

Για τη βιογραφία του, θα διαβάσετε περισσότερα και εγκυρότερα ίσως αλλού. Αυτό που αξίζει να θυμόμαστε από τον Χάρρυ Κλυνν είναι το ότι ήταν ένας αυθεντικά αστείος κωμικός, που στηριζόταν περισσότερο στο ταλέντο του, παρά στο κείμενό που παρουσίαζε. Ήταν πρωτοπόρος (στην ουσία εισήγαγε το stand up comedy στην χώρα μας) και δε δίστασε να τσακαλώσει την εικόνα του για να πει αυτό που θεωρούσε σωστό.
Για όλα αυτά ήταν ξεχωριστός...









 

 Το κορυφαίο του τραγούδι...

Και μια εκ βαθέων εξομολόγηση στον Νίκο Χατζηνικολάου στο "Ενώπιος Ενωπίω"...

Προσεχώς - Ελλάδα η χώρα κατοικίας των Ευρωπαίων συνταξιούχων

Το πρόσφατο Red Business Forum της Αθήνας ήταν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ευκαιρία (για όλους έχουν τον χρόνο και την όρεξη) να πληροφορηθεί κανείς τα όσα ΘΑ γίνουν επιχειρηματικά στο κοντινό μέλλον στην χώρα μας.
Πέραν των ήδη γνωστών (δηλ. του πάρτυ ξεπουλήματος που συνεχίζεται με νέο στοκ από την κυβέρνηση), αυτό που μάθαμε (ευτυχώς) ήταν και ο σχεδιασμός της Ν.Δ. για την αγορά ακινήτων στην χώρα μας.
Εκεί η αρχή δεν είχε κάποια πρωτοτυπία (δηλ. ξανακούσαμε ότι ο ΕΝΦΙΑ θα μειωθεί μόλις γίνει η ΝΔ κυβέρνηση - αν δεν προλάβει να τον "καταργήσει" μαζί με τα μνημόνια ο Τσίπρας) ενώ η συνέχεια ήταν αναμενόμενη (δηλ. ακούσαμε ότι η ΝΔ θα "στηρίξει" το πρόγραμμα της "χρυσής βίζας" προφανώς με ένα τρόπο παρόμοιο μ' αυτό της παροχής εξοργιστικών κινήτρων που ετοιμάζει η κυβέρνηση και για το οποίο έχουμε γράψει εδώ). Το "κλου" όμως της ομιλίας της κυρίας Μπακογιάννη, που μίλησε εκ μέρους της ΝΔ στο forum, ήταν η επαναφορά της παλιάς πρότασης Παπακωνσταντίνου για παροχή φορολογικών κινήτρων σε όσους Ευρωπαίους συνταξιούχους αγοράσουν σπίτια στην χώρα μας. Τότε η πρόταση "θάφτηκε" (μαζί με τον εμπνευστή της) και έμεινε στα χαρτιά, όμως τώρα επανέρχεται: «Εξετάζουμε την παροχή φορολογικών κινήτρων σε συνταξιούχους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να αγοράσουν ακίνητα στην Ελλάδα. Το πέτυχαν η Πορτογαλία και η Κύπρος. Μπορούμε να το πετύχουμε κι εμείς.» Δήλωσε με απλά λόγια η αρμόδια τομεάρχης της ΝΔ (ολόκληρη η σχετική δηλώση βρίσκεται εδώ).

Και εδώ είναι το οξύμωρο: οι Έλληνες ξεπουλάνε όσο-όσο την περιουσία τους (γιατί η φορολόγηση είναι αβάσταχτη), αποποιούνται τις κληρονομιές και ακίνητά των συγγενών τους μαζικά (έχουμε γράψει σχετικά εδώ) - οι δε Έλληνες συνταξιούχοι είναι στο στόχαστρο και έχουν υποστεί καμιά δεκαριά μειώσεις στις συντάξεις τους από την αρχή των μνημονίων. Γι' αυτούς δεν υπάρχουν φορολογικά κίνητρα, ούτε ν' αγοράσουν, ούτε να κρατήσουν ή ν' αξιοποιήσουν την περιουσία τους. Για να έρθουν όμως Ευρωπαίοι συνταξιούχοι στην χώρα μας, το ελληνικό κράτος θα βρει χρήματα ώστε να υπάρξουν φοροαπαλλαγές. Ακούγεται οξύμωρο, αλλά είναι πραγματικότητα...
Θα μας πείτε: "μα όταν έρθουν θα φέρουν και τις συντάξεις τους μαζί". Ναι είναι αλήθεια. Αυτό όμως που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι ένα σημαντικό ποσοστό απ' αυτούς εργάζονται παράνομα, νοικιάζουν παράνομα τα σπίτια τους στις σχετικές πλατφόρμες και γενικά λειτουργούν μ' ένα τρόπο που ενισχύει την παραοικονομία και δε βοηθάει τα φορολογικά έσοδα του κράτους. Για να μη γράψουμε για την γκετοποίηση, την επιβάρυνση στο εθνικό σύστημα υγείας (το οποίο υποφέρει από ελλείψεις) και τον κίνδυνο να καταντήσει η Ελλάδα ένας απέραντος οίκος ευγηρίας, όπου οι Έλληνες (όσοι απομείνουν) θα καταλήξουν να γίνουν νοσοκόμοι των Ευρωπαίων ηλικιωμένων...
Αν αυτό είναι το όνειρο της ΝΔ, τότε αλίμονό μας...

Κανένα πειθαρχικό θα γίνει ρε παιδιά;

Περίπου ένα χρόνο πριν είχε ξεσπάσει ένας μεγάλος καβγάς μεταξύ του ΕΦΚΑ και της εφημερίδας "Ελεύθερος Τύπος", με τη δεύτερη να κατηγορεί τον οργανισμό ότι κωλοσιεργούσε τη διαδικασία συγκρότησης του πειθαρχικού του συμβουλίου με αποτέλεσμα την ατιμωρησία "επίορκων" υπαλλήλων και τον οργανισμό να κατηγορεί την εφημερίδα για άγνοια και παραπληροφόρηση...Το θέμα έμεινε κάπου εκεί, με την κοινή γνώμη να επαναπαύεται στις διαβεβαίωσεις του οργανισμού ότι "όλα είναι υπό έλεγχο"...

Απ' ότι φαίνεται όμως, αν και έχουμε μπει για τα καλά στο 2018, το πειθαρχικό του οργανισμού (αν και είναι πλέον ενεργό και συγκροτημένο) συναντάει δυσκολίες στη λήψη αποφάσεων, ακόμα και σε περιπτώσεις όπου η τέλεση παραπτωμάτων έχει αποδειχθεί και δεν υπάρχουν απλώς ενδείξεις. Η κωλυσιεργία που υπάρχει ανάγκασε τον οργανισμό να προσφύγει στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους (ώστε να έχει τα νώτα του καλυμένα), το οποίο όμως "έβαλε τα πράγματα στη θέση τους" και εγκάλεσε τον ΕΦΚΑ υπενθυμίζοντάς του την υποχρέωσή του να σιγουρεύει ότι τα πειθαρχικά γίνονται στην ώρα τους και οι αποφάσεις βγαίνουν εντός συγκεκριμένου χρονικού πλαισίου (διαβάστε σχετικά εδώ).

Ο ΕΦΚΑ αποτελεί ένα απλό παράδειγμα του κατά πόσο η νομοθεσία καταστρατηγείται και οι ποινές δεν αποδίδονται ως πρέπει, ενώ ακόμα και στην περίπτωση που αυτές δίνονται, είναι κατώτερες των αδικημάτων που διαπράτονται: είναι συχνό φαινόμενο τα πειθαρχικά να συγκαλούνται πέραν του 20ημέρου από την καταγγελία και οι διοικητικές ποινές να επιβάλλονται πολύ αργότερα, με αποτέλεσμα ο μισθός των επιόρκων να συνεχίσει να καταβάλλεται κανονικά ή ακόμα χειρότερα να επιβάλλονται "αναγκαστικές αργίες" αλλά η οριστική τους κρίση να γίνεται μετά την πάροδο μεγάλου χρονικού διαστήματος που οδηγεί σε σπίλωση του ονόματος των κατηγορουμένων - αν είναι αθώοι. Ειδικές κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων δε, απολαμβάνουν ειδικής αντιμετώπισης π.χ. μέχρι πρόσφατα οι πανεπιστημιακοί γιατροί περνούσαν από "πανεπιστημιακά" πειθαρχικά ακόμα και αν εγκαλούνταν για περιπτώσεις που σχετίζονταν με την άσκηση του κλινικού τους έργου, δηλαδή για πράξεις ή παραλείψεις κατά την ενάσκηση των ιατρικών τους καθηκόντων. Αποτέλεσμα; Οι ποινές μικρότερες από τις αναμενόμενες...

Σε άλλες περιπτώσεις τα πειθαρχικά δεν συγκαλούνται γιατί λείπουν μέλη με αποτέλεσμα να επηρεάζεται και το ποινικό μέρος των υποθέσεων (όπου αυτό υπάρχει και κρίνεται στα δικαστήρια). Και αυτό ισχύει για τον Δημόσιο τομέα. Γιατί αν περάσουμε στους επαγγελματικούς οργανισμούς και ενώσεις που έχουν πειθαρχικά συμβούλια η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη - και έχει γίνει χειρότερη τα τελευταία χρόνια, που με τους μνημονιακούς νόμους η ισχύς τους έχει ελαττωθεί (αφού πλέον η άσκηση επαγγέλματος δεν σημαίνει υποχρεωτικά και την ύπαρξη ιδιότητας στο 90% των περιπτώσεων και έτσι έχουμε διάφορους ν' ασκούν ένα επάγγελμα χωρίς να είναι εγγρεγραμμένοι στους σχετικούς συλλόγους) και η δυνατότητα επιβολής ουσιαστικών ποινών είναι μικρή.  

Όλα αυτά θα μας πείτε ότι είναι γνωστά και γίνονται εδώ και χρόνια...
Εδώ όμως είναι και το πρόβλημα. Η πειθαρχική (και όχι η ποινική) δίωξη στην χώρα μας είναι κάτι που γίνεται ημιτελώς. Και γι' αυτό δε φταίνε "οι συνδικαλιστές" (όπως υποστηρίζει η Δεξιά), ούτε "η ατελής νομοθεσία" (όπως υποστηρίζει η αριστερά, η οποία υποτίθεται ότι είναι στην κυβέρνηση και η οποία είναι πίσω από τις πιο πρόσφατες αλλαγές όσο αφορά το Δημόσιο). Ο λόγος είναι ότι καμία συντεχνία δεν έχει το θάρρος να ξεκαθαρίσει την "κόπρα του Αυγείου" - ειδικά τώρα. Γιατροί, εφοριακοί και λοιποί δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν φακελάκια και οι συνάδελφοί τους κάνουν τα στραβά μάτια, μηχανικοί κάνουν εκθέσεις χωρίς αυτοψίες και δεν περνούν από πειθαρχικό, γιατροί υπογράφουν ψευδείς διαβεβαιώσεις εμβολιασμών και οι ιατρικοί σύλλογοι κάνουν πως δε γνωρίζουν, φαρμακοποιοί ιδιοποιούνται σκευάσματα και συνταγές, δικηγόροι λειτουργούν με πρακτικές εισπρακτικών εταιρειών για να πάρουν χρήματα, δημοσιογράφοι κάνουν έμμεσες προβολές προϊόντων στις εκπομπές και τις παρουσίες τους και η πειθαρχική κρίση τους γίνεται καθυστερημένα, αν γίνει ποτέ - και η λίστα είναι ατελείωτη.
Προφανώς και το πρόβλημα είναι βαθύτερα ηθικό: στην εποχή μας που τα πάντα έχουν πάρει την κάτω βόλτα, τα πειθαρχικά αδικήματα που θα περάσουν ατιμώρητα και έρχονται στην επιφάνεια θα είναι όλο και περισσότερα.
Όμως γι' αυτό χρειαζόμαστε ταχύες διαδικασίες και διάθεση για ξεκαθάρισμα. Τόσο από πλευράς κράτους όσο και από την πλευρά των ίδιων των εμπλεκομένων επαγγελματικών συλλόγων. Το κράτος ξεχαρβάλωσε την αγορά χρησιμοποιώντας ως επίφαση τα μνημόνια (δήθεν για να μικρύνει το κόστος των υπηρεσιών - στην πραγματικότητα για να επιτρέψει την είσοδο αλυσίδων από το εξωτερικό) ενώ οι σύλλογοι στο βωμό των εισπράξεων (δηλ. των συνδρομών) κάνουν τα στραβά μάτια.
Καιρός τα πράγματα ν' αλλάξουν, γιατί η κατρακύλα είναι κοντά.