Sportingbet: να το πως έχουμε μεγάλη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή στο διαδικτυακό τζόγο

Από τα 2010 μέχρι σήμερα άλλαξαν πολλά στην Ελλάδα. Ένα από αυτά ήταν και η ενίσχυση/νομιμοποίηση ενός δικτύου παντός είδους τζόγου (βλέπε φρουτάκια, καζίνο, ιδιωτικοποίηση ΟΠΑΠ κ.ά), που ξεκίνησε με τα νομοσχέδια που πρωτοήρθαν στην Βουλή στα τέλη εκείνης της χρονιάς. Η χαριστικά νομοσχέδια για τη λειτουργία του, που ακολούθησαν ήταν η συνέχεια της υπόθεσης.

ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ και τα

Τα πράγματα όμως δεν έμειναν εκεί. Η ρύθμιση του τοπίου του διαδικτυακού τζόγου (μέσω του οποίου δεκάδες εκατομμύρια ευρώ φεύγουν από την χώρα κάθε χρόνο) ήταν ίσως μια από τις λίγες κινήσεις που είχαν ουσία. Όμως και εκεί ο τρόπος με τον οποίο κινήθηκαν τα πράγματα ήταν λανθασμένος - και η πρόσφατη υπόθεση του τεραστίου προστίμου προς την Sportingbet καταδεικνύει την έκταση της φορο-αποφυγής που εταιρείες σαν και αυτή προσπαθούν να κάνουν...(Edit: Στα 2020 η ανάρτηση παραμένει επίκαιρη αφού οι υποχρεώσεις της εν λόγω εταιρείας παραμένουν ακατάβλητες και οι αρμόδιες αρχές δεν έχουν επέμβει). Αντιγράφουμε από το "Έθνος":

"Ο νόμος του 2011 που ρύθμιζε για πρώτη φορά το διαδικτυακό στοίχημα, προέβλεπε ότι όσες εταιρείες δήλωναν συμμετοχή στο μεταβατικό καθεστώς μέσα στις 18 ημέρες που απέμεναν ως το τέλος του χρόνου, θα είχαν το δικαίωμα να δραστηριοποιούνται νόμιμα στην ελληνική αγορά, πληρώνοντας φόρο 30% επί των μικτών εσόδων τους (GGR) μέχρι να εκδοθούν μόνιμες άδειες. Επιπλέον οι εταιρείες αυτές θα έπρεπε να καταβάλουν αναδρομικά το 30% των μικτών τους εσόδων από την Ελλάδα για τα έτη 2010 και 2011. Ωστόσο το μικρό χρονικό διάστημα που μεσολαβούσε (18 ημέρες, περίπου οι μισές εργάσιμες) και η υψηλή αναδρομική φορολογία είχαν ως αποτέλεσμα να δηλώσουν υπαγωγή στο μεταβατικό καθεστώς 24 εταιρείες- οι περισσότερες από αυτές πολύ μικρές. Οι μεγάλες εταιρείες που είχαν σημαντικό μερίδιο στην ελληνική αγορά ως τότε (όπως για παράδειγμα οι Bwin και William Hill) δεν συμμετείχαν λόγω της αναδρομικής φορολογίας. Μοναδική εξαίρεση ήταν η Sportingbet η οποία και κατάφερε να μην πληρώσει τους αναδρομικούς φόρους (εκτιμώνται σε περισσότερα από 25 εκατομμύρια ευρώ). Τι είχε

συμβεί; Τα δικαιώματα του domain Sportingbet.gr μεταφέρθηκαν στην στην SportingOdds -στην οποία έχει πλέον καταλογιστεί το πρόστιμο των 187 εκατομμυρίων-, και έτσι με το επιχείρημα ότι η SportingOdds (αφού το 2010 και το 2011 δεν της άνηκε η ιστοσελίδα Sportingbet.gr) δεν είχε έσοδα από την Ελλάδα τη συγκεκριμένη διετία δεν καταβλήθηκαν φόροι. Μάλιστα , οι ιθύνοντες πρόλαβαν και δήλωσαν συμμετοχή με ούτε λίγο ούτε πολύ 4 διαφορετικές εταιρείες (SportingOdds, DomsHolding, Logflex, DomsCars) οι οποίες λειτουργούν μέχρι και σήμερα τις ιστοσελίδες Sportingbet, Vistabet, Novibet και Statusbet στην Ελλάδα πληρώνοντας ελάχιστους φόρους."

Μια λίγα λόγια, μια μητρική στοιχηματική εταιρεία μεσαίου μεγέθους, κατάφερε μεταφέροντας δικαιώματα ιστοσελίδων από μια εταιρεία του ομίλου σε άλλη, να "γλυτώσει" 25 εκατομμύρια ευρώ. Αυτή η εταιρεία (που έστησε τέσσερις ξεχωριστές εταιρείες-κελύφη στην χώρα μας), που εφαρμόζει απάτες τέτοιου μεγέθους, αποτελεί "νόμιμη επιχείρηση" και διατηρεί τις άδειές της, λειτουργώντας κανονικά.

Δυστυχώς το πλαίσιο - όπως και στις εταιρείες ενέργειας - είναι τέτοιο που δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που δέχονται υπηρεσίες (και περιμένουν πληρωμές εν προκειμένω), κινδυνεύουν να βρεθούν στον αέρα, μιας και αφερέγγυες εταιρείες αδειοδοτούνται και τους επιτρέπεται να συνεχίσουν να λειτουργούν αφερέγγυα. Αλλά τι να κάνουμε; Για το κράτος μετράει το σήμερα...Για το αύριο "έχει ο Θεός".

Μερικές σκέψεις για τις εξελίξεις στο Σκοπιανό

Ο τρόπος με τον οποίο μεθοδεύεται η λύση του Σκοπιανού από την κυβέρνηση θ' αποτελέσει στο μέλλον, βασικό παράδειγμα προς αποφυγή στα βιβλία πολιτικής ιστορίας της χώρας. Είναι προφανές ότι ο Πρωθυπουργός - και κατά συνέπεια η κυβέρνηση - τελούν υπό καθεστώς πίεσης και έχουν υποσχεθεί να κάνουν τ' αδύνατα-δυνατά ώστε το θέμα να "λυθεί". Το πως θα γίνει αυτό δεν απασχολεί κανέναν από εκείνους που ασκούν τις πιέσεις. Τόσο οι ΗΠΑ (από την μία), όσο και η Κομισιόν (από την άλλη) θέλουν να προχωρήσουν τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., και η χρονίζουσα διαμάχη μεταξύ Ελλάδος - Σκοπίων αποτελεί μείζον ανάχωμα για την πραγματοποίησή τους.

Το πρόβλημα όμως είναι ένα: όταν ο ΣΥΡΙΖΑ φώναζε ότι "δεν μπορούν να περνούν τα μνημόνια από την Βουλή με απλή πλειοψηφία" είχε ένα δίκιο. Ακόμα όμως και αν ο λαός μπορεί να καταπιεί "μνημόνια" και να τα ξεχάσει, δεν μπορεί να κάνει το ίδιο για ένα θέμα εθνικό όπως το Σκοπιανό. Και αν το ενδιαφέρον για την Κύπρο έχει ατονίσει και η ελληνική κοινή γνώμη ήταν οριακά αδιάφορη για οποιαδήποτε (προδοτική) λύση ετοιμαζόταν να υπογραφεί, μέχρι που μας έκαναν την χάρη οι Τούρκοι και τίναξαν τη διαπραγμάτευση στον αέρα, γιατί έχει πεισθεί (μετά από χρόνια προσπαθειών του πολιτικού κόσμου και των ΜΜΕ ότι "η Κύπρος είναι μακρυά"), δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο και με το όνομα της γείτονας χώρας.

Δεν είναι τόσο τα τεράστια (σε όγκο) συλλαλητήρια σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Μελβούρνη, Νέα Υόρκη και Ουάσιγκτον που συγκλόνισαν τον πλανήτη στα 1992, τα οποία δεν μπορούν να ξεχαστούν. Δεν είναι ούτε (μόνο) η εξώφθαλμη καπηλεία της ελληνικής ιστορίας από ένα κράτος-μόρφωμα που δημιουργήθηκε από τον στρατάρχη Τίτο ώστε να δημιουργήσει στο μέλλον τις συνθήκες για να πάρει η Γιουγκοσλαβία αυτά που δεν μπόρεσε να πάρει στους Βαλκανικούς Πολέμους. Είναι το ότι οποιαδήποτε συμφωνία, θ' αλλάξει το status quo της χώρας μας για πάντα. Αυτό το έχει κατανοήσει ο μέσος Έλληνας και γι' αυτό παρά την προσπάθεια πολιτικών κομμάτων, ΜΜΕ και δημοσιογράφων, αντιδράει ακόμα και σ' εκείνες τις ονομασίες που θα μπορούσαν (υπό άλλες συνθήκες) να χαρακτηρισθούν ως "ανεκτές". Ο μέσος Έλληνας καταλαβαίνει ότι κανείς δε θ' αναφέρεται στους γείτονες μας ως "Νεό-Μακεδόνες", και η γλώσσα τους δε θα είναι τα "νέο-μακεδονικά". Το "νέο" θα φύγει και αυτομάτως - στα μάτια όλων εκείνων που δεν ξέρουν ιστορία - οι γείτονες μας θα έχουν δικαιώματα και στην ιστορία, και στην χρήση του όρου "μακεδονικός" και δεν αποκλείεται σε λίγα χρόνια να γίνει ευρέως αποδεκτό ότι τα εδάφη της ελληνικής Μακεδονίας είναι "κατεχόμενα". Η ιστορία μας έχει διδάξει πολλά και είναι βλακώδες να τ' αγνοούμε, επειδή κάποιοι θεωρούν "ότι η συγκυρία είναι ευνοϊκή".

Το παράδοξο στην όλη ιστορία είναι τον κίνδυνο αυτόν τον αναγνωρίζουν όλοι (ακόμα και ο Τσίπρας!)- πλην ελαχίστων ηλιθίων που στην στραβομάρα του διεθνισμού τους δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους. Το εξίσου εντυπωσιακό είναι ότι πλέον η ελληνική διπλωματία αναγνωρίζει ότι το όνομα είναι ίσως το μικρότερο από τα προβλήματα που υπάρχουν με τη γείτονα χώρα. Η ταυτότητα, η γλώσσα, ο αλυτρωτισμός, το εκκλησιαστικό (το οποίο είναι ιδιαίτερα σοβαρό) είναι θέματα που πρέπει να λυθούν ταυτόχρονα.

Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα: Μπορεί η κυβέρνηση να προωθήσει μια λύση που όλα τα ζητήματα θα τεθούν στο τραπέζι και που θα υπάρχει μια λύση που θα είναι προς όφελος της χώρας; Μπορεί να διαχειριστεί σε επίπεδο κομμάτων αλλά και επικοινωνιακά κάτι που θα φαίνεται ως υποχώρηση στο θέμα του ονόματος αλλά θα είναι "νίκη" στους άλλους τομείς;

Η όλη στάση δείχνει το αντίθετο. Ερασιτεχνικοί χειρισμοί, μικροπολιτική διάθεση και ιδεοληπτική προσέγγιση, λες και πρόκειται για νομοσχέδιο για το τι προϊόντα θα πωλούνται στα μανάβικα και όχι για ένα μείζον εθνικό θέμα:

Καταρχήν η εμμονή για άμεση λύση είναι το λιγότερο επικίνδυνη. Η χώρα μας δεν έχει λόγο να βιάζεται: και στο ΝΑΤΟ είναι και στην Ε.Ε. Η δε λίστα των χωρών που έχουν αναγνωρίσει την γείτονα χώρα ως "Μακεδονία" δεν πρόκειται ν' αλλάξει δραματικά, αν δε λυθεί το υπάρχον πρόβλημα. Αυτοί που έχουν το πρόβλημα είναι οι γείτονες που θέλουν την κάλυψη του ΝΑΤΟ και το καθεστώς της "υπό ένταξη στην Ε.Ε. χώρας" - και τα θέλουν άμεσα για καθησυχάσουν τα εσωτερικά μέτωπα τους και τις διαλυτικές τάσεις που υπάρχουν. Ναι μεν η σταθερότητα στα Βαλκάνια είναι ζητούμενο, αλλά σίγουρα δε δικαιολογεί οποιαδήποτε κίνηση που θα επιτρέψει στους γείτονες να εισέλθουν σ' αυτούς τους οργανισμούς αφήνοντας τ' ανοιχτά μέτωπα να χρονίζουν. Θα επαναληφθεί δηλαδή το ίδιο λάθος που έκανε η χώρα μας κατά τη δημιουργία της Γιουγκοσλαβίας: Για να μη χαλάσει το χατήρι των ΗΠΑ (που ήθελαν τον Τίτο ως "αγκάθι" στο Ανατολικό μπλοκ), δεν χρησιμοποίησε κανένα βέτο στους διεθνείς οργανισμούς, δεχόμενοι τις διαβεβαιώσεις των "συμμάτων" μας ότι "η Γιουγκοσλαβία δεν πρόκειται να διαλυθεί ποτέ". Και να που διαλύθηκε - και τρέχουμε ακόμα...Εδώ χρειάζονται λεπτοί χειρισμοί, προσεκτική προετοιμασία και σίγουρη λύση που δε θα μπορεί ν' ανατραπεί εκ των προτέρων: διαβάζουμε για παράδειγμα ότι η κυβέρνηση συζητάει αλλαγές στο Σύνταγμα των Σκοπίων. Αυτό είναι πραγματικά το λιγότερο - αν αλλάξει μία, μπορεί να ξαναλλάξει στο αρχικό την επομένη της εισόδου των Σκοπιανών στην Ε.Ε.

Κατά δεύτερον υπήρξε (και υπάρχει) έλλειψη διάθεσης επικοινωνίας με την αντιπολίτευση. Το θέμα είναι εθνικό. Και ως εθνικό η απόφαση δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά του Τσίπρα, του Κοτζιά και του Καρανίκα. Πρέπει οι πολιτικοί αρχηγοί να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να λάβουν απόφαση για μια ενιαία στάση, που θα τιμάει όμως τις διαθέσεις και τη θέληση του λαού. Ο Τσίπρας μπορεί να κοροϊδεύει τον κόσμο - σήμερα - λέγοντας ότι ήξερε για το 3ο μνημόνια όταν έγιναν οι εκλογές του 2015, αλλά δεν μπορεί να πει το ίδιο για το Σκοπιανό. Γι' αυτό και δεν μπορεί να λειτουργεί ιδεοληπτικά, στηριζόμενη στην (ανύπαρκτη ακόμα και για τα φοιτητικά δεδομένα) νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ. Και μπορεί να έκανε σωστά που ενημέρωσε τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο (με σκοπό να περιορίσει το μέγεθος των συλλαλητηρίων που θα γίνουν), αλλά θεσμικά έπρεπε να προηγηθούν τόσο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όσο και οι πολιτικοί αρχηγοί. Δεν μπορεί από την μία να επιζητείται "συναίνεση" αλλά από την άλλη ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (όσο χαμηλών δυνατοτήτων και να είναι) να μαθαίνει τις προτάσεις Νίμιτς από αλβανικές πηγές.

Κατά τρίτον η διαρροή ότι "οποιαδήποτε συμφωνία θα περάσει με πλειοψηφία προσώπων και όχι κομμάτων" είναι εξωφρενική. Εδώ δεν μιλάμε για νομοσχέδια ή για μνημόνια, που κάποια στιγμή θα τελειώσουν (είτε μόνα τους είτε με την χώρα ολόκληρη) ή θ' αλλάξουν, είναι ένα θέμα που θ' αφήσει στίγμα για δεκαετίες ή εκατονταετίες μετά. Δηλαδή αν περάσει η συμφωνία στην Βουλή με 151 βουλευτές θα προχωρήσει η εφαρμογή της, ακόμα και αν οι δημοσκοπήσεις (που δείχνουν τη θέληση του λαού ξεκάθαρα) είναι συντριπτικές εναντίον της;

Και τέλος κατά 4ον δεν μπορούμε να συρθούμε σε απευθείας διαπραγματεύσεις χωρίς οι συμμετέχοντες σε αυτά να είναι απόλυτοι γνώστες του ζητήματος. Πως θα μπορέσει π.χ. να συναντήσει ο Πρωθυπουργός τον Σκοπιανό ομόλογό του χωρίς να έχει πλήρη γνώση των διαστάσεων του προβλήματος; Η άγνοια δεν είναι έγκλημα (ειδικά όταν υπάρχει διάθεση ενημέρωσης) αλλά η προσφυγή σε διαπραγμάτευση εν μέσω άγνοιας είναι. Έτσι δεν είναι δυνατόν ο Αλέξης ν' αναγνωρίζει μπροστά στον Ιερώνυμο το ότι δε γνώριζε για την εκκλησιαστική διάσταση του προβλήματος ή άτομα που συμμετέχουν στις ομάδες εργασίας ν' αγνοούν τον αλυτρωτισμό του Σκοπιανού Συντάγματος. Πως μπορεί ο κ. Κοτζιάς (που ομολογουμένως χειρίστηκε άψογα το Κυπριακό) να έχει "απευθείας επαφή" με τον Σκοπιανό ομολογό του όταν ο τελευταίος, εμμέσως πλην σαφώς αποκλείει αλλαγές σε οτιδήποτε αφορά ταυτότητα/γλώσσα/Σύνταγμα.

Επιβάλλεται επομένως σοβαρότητα και υπευθυνότητα και όχι βιασύνη. Αυτό πρέπει να είναι το Νο1 στο μυαλό της κυβέρνησης και όχι οι υπερβολές και ο μηδενισμός της λαϊκής θέλησης: Δεν είναι δυνατόν να μαζεύονται εκατοντάδες χιλιάδες λαού στην Θεσσαλονίκη και ο κυβερνητικός τύπος να μιλάει για "εθνικιστικό παραλήρημα". Δεν είναι στραβός ο γυαλός -  η κυβέρνηση αρμενίζει στραβά. Ούτε επιδεικνύεται σοβαρότητα με την χρήση απειλών (από πλευράς Παπαδημούλη και Κοντονή) ότι "αν δε λυθεί τώρα το Σκοπιανό, όλοι θα τους λένε σε λιγο καιρό Μακεδόνες", λες και υπάρχουν χώρες που περιμένουν με το ημερολόγιο στο χέρι να φτάσει ο Ιούνιος του 2018 για ν' αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως "Μακεδονία".

Το Σκοπιανό ανακινείται κατά περιόδους - με πιο πρόσφατη εκείνη των μέσων του 2010. Δε λύθηκε μέχρι σήμερα όχι γιατί η χώρα μας δε συζητάει, αλλά γιατί οι Σκοπιανοί θέλουν όνομα που να τους αφήνει περιθώρια στο να νέμονται ιστορία και ταυτότητα και να μπορούν να λέγονται "Μακεδόνες" - σκέτο, χωρίς "Νόβα", "Σλάβο" ή οποιαδήποτε άλλο πρόθεμα μπροστά. Αυτό δεν έχει αλλάξει ούτε σήμερα (διαβάστε εδώ τις σχετικές δηλώσεις του υπουργού εξωτερικών της γείτονας χώρας), και δεν πρόκειται ν' αλλάξει ούτε στο μέλλον αν οι γείτονες δεν αντιληφθούν ότι είναι σε μειονεκτική θέση. Ναι μεν δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να κάνει εξωτερική πολιτική ο Άνθιμος αλλά δεν μπορεί (ισάξια) να κάνει ούτε ο Μπουτάρης, ούτε και η "Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ" του 1% των φοιτητικών εκλογών.

Επομένως, μήπως δεν πρέπει εμείς να κάνουμε γι' άλλη μια φορά υποχώρηση και ν' αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα με την απαιτούμενη σοβαρότητα - έτσι γι' αλλαγή; Εκτός και αν η κυβέρνηση λειτουργεί εκ του ασφαλούς - γνωρίζοντας ότι οι γείτονες θα κρατήσουν ουσιαστικά αδιάλλακτη στάση, σύρονται σε διαπραγματεύσεις που θ' αποτύχουν - καθ' όμοιο τρόπο με αυτές για το Κυπριακό, όπου τη λύση την έδωσαν τελευταία στιγμή οι Τούρκοι...

Είδομεν...

(Μια σύντομη περίληψη του Μακεδονικού προβλήματος μπορείτε να διαβάσετε εδώ).

Τα άγνωστα σημεία της ιστορικής σύσκεψης των Ελλήνων πολιτικών αρχηγών στα 1992 για το "Μακεδονικό"

Με αφορμή τις εξελίξεις στο "Μακεδονικό" και τις συχνές αναφορές στην ιστορική σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών στα 1992, αξίζει να θυμηθούμε (με την βοήθεια της "Καθημερινής") τα όσα έγιναν τότε...Η ιστορική γνώση βοηθάει για να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα και να λειτουργήσει ως αποφυγή επανάληψης ιστορικών λαθών στο μέλλον...

«Η πολιτική ηγεσία της χώρας, με εξαίρεση το ΚΚΕ, συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει το ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνο εάν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ στις 16 Δεκεμβρίου του 1991, με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν υπάρχει η λέξη Μακεδονία».
Αυτή ήταν η ανακοίνωση που εξέδωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, μετά την ιστορική σύσκεψη πολιτικών αρχηγών που πραγματοποιήθηκε στις 13 Απριλίου του 1992, ώστε να βρεθεί μία κοινή γραμμή στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων. Στη σύσκεψη είχαν λάβει μέρος ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέας Παπανδρέου, η πρόεδρος του ΣΥΝ Μαρία Δαμανάκη και η γγ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.
Η σύσκεψη άρχισε με έναν σύντομο πρόλογο του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Στη συνέχεια ανέλαβε ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Αντώνης Σαμαράς, να ενημερώσει τους πολιτικούς αρχηγούς για τη λύση που προωθούσε ο τότε πορτογάλος υπουργός Εξωτερικών Ζοάο Πινέιρο, δηλαδή την πρόταση για το όνομα «Νέα Μακεδονία». Ο κ. Σαμαράς παρουσίασε επτά αντιπροτάσεις με μία βασική διατύπωση: Να αποκλειστεί ο όρος «Μακεδονία» από οποιαδήποτε χρήση και να απειλήσει η ελληνική κυβέρνηση ότι θα έθετε βέτο στην αναγνώριση της νέας, τότε, χώρας, από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Μάλιστα πρότεινε ως μέτρο ακόμη και το κλείσιμο των συνόρων με την ΠΓΔΜ. Τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ζήτησε να μάθει αν οι θέσεις αυτές ήταν προσωπικές θέσεις του κ. Σαμαρά ή αν εξέφραζαν τη γραμμή της κυβέρνησης.
Η απάντηση που έδωσε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν αρνητική. Ζήτησε από τον τότε υπουργό να αποχωρήσει από τη σύσκεψη ώστε να συνεχιστεί αυτή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών… Κατά τη διάρκεια της σύσκεψης, η πρόταση για το κλείσιμο των συνόρων απορρίφθηκε από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς εκτός από έναν. Ενθερμος υποστηρικτής της πρότασης του Αντώνη Σαμαρά αναδείχθηκε ο… αρχηγός της αντιπολίτευσης.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου υποστήριξε ότι χωρίς το άμεσο κλείσιμο συνόρων, αλλά και την απόσυρση προξένου που υπήρχε στη χώρα, το μήνυμα της Αθήνας προς τα Σκόπια και τους εταίρους θα ήταν αδύναμο. Μάλιστα, για να καταρίψει το επιχείρημα της Αλέκας Παπαρήγα η οποία επέμενε ότι δεν πρέπει να συνδέεται το ζήτημα της ονομασίας με την εθνική ασφάλεια, υποστήριξε ότι βρισκόταν σε εξέλιξη ένα διεθνές σχέδιο μίας «Μεγάλης Μακεδονίας».
Ο ίδιος εξέφραζε και την ανησυχία του σχετικά με την Τουρκία ενώ συχνά παρέπεμπε στις μαζικές διαδηλώσεις που σημειώνονταν σε όλη τη χώρα. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά η εφημερίδα, «ήταν σαφές στους παρόντες ότι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ λάμβανε σοβαρά υπόψιν τις διαδηλώσεις ως στοιχείο πολιτικού παιγνίου στο εσωτερικό της Ελλάδας». Την ίδια ώρα, σημειώνεται ότι ακόμη και η γγ του ΚΚΕ είχε διαχωρίσει τη θέση της από τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, χαρακτηρίζοντάς τα οργανωμένα από παράλληλους κομματικούς κύκλους…
Η ανάλυση του Ανδρέα Παπανδρέου δεν άρεσε ούτε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος εξέφρασε την έντονη ανησυχία του για την επίδειξη σκληρής στάση φοβούμενος την απομόνωση της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Και κάθε φορά που κλιμακωνόταν η αντιπαράθεση –ιδιαίτερη ψυχρότητα παρατηρήθηκε ανάμεσα στη Δαμανάκη και την Παπαρήγα- παρενέβαινε και υπενθύμιζε ότι η σύσκεψη πρέπει να καταλήξει σε μία κοινή γραμμή ώστε «να μην γελοιοποιηθεί η χώρα». Από την πλευρά του, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης απέρριψε την πρόταση για το κλείσιμο των συνόρων, τονίζοντας τις επιπτώσεις που θα είχε αυτό στις εξαγωγές της χώρας και επισημαίνοντας την ανάγκη να προωθηθεί μία αντιπρόταση που θα λειτουργούσε ως βαλβίδα εκτόνωσης. Μάλιστα, σύμφωνα με διαφορετικές πηγές που επικαλείται η εφημερίδα, ο τότε πρωθυπουργός πρότεινε την ονομασία «Βόρεια Μακεδονία» ή «Μακεδονία του Βαρδάρη». Σε κάθε περίπτωση, ήταν εμφανές ότι δεν ήταν βέβαιος για τις πραγματικές προθέσεις του αρχηγού της αντιπολίτευσης και για το τι θα έκανε μετά τη σύσκεψη.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης γνώριζε ότι, αν μετά τη σύσκεψη ο Ανδρέας Παπανδρέου υποστήριζε ανοιχτά το κλείσιμο των συνόρων, δηλαδή την ίδια πρόταση του κ. Σαμαρά, τότε το ευρύ κοινό θα αντιλαμβανόταν σύμπλευση του υπουργού με την αντιπολίτευση. Με αυτό το σκεπτικό αποφάσισε, και ανακοίνωσε κατά τη διάρκεια της σύσκεψης, την καρατόμηση του υπουργού, τονίζοντας, χαρακτηριστικά, ότι αυτός ακολουθούσε «πολιτική που θυμίζει τον χορό του Ζαλόγγου».
Η σύσκεψη ολοκληρώθηκε με μία συμφωνία ανάμεσα σε Καραμανλή, Μητσοτάκη και Παπανδρέου για τη διατύπωση της θέσης ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχθεί τον όρο Μακεδονία στην ονομασία της νέας χώρας. Και τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανακοίνωσε στους πολιτικούς αρχηγούς ότι είχε ήδη ετοιμάσει ένα προσχέδιο του κοινού ανακοινωθέντος, το οποίο είχε επιμεληθεί ο εξ απορρήτων του, Πέτρος Μολυβιάτης. Και έτσι δημοσιεύτηκε η παραπάνω ανακοίνωση…

Μπέτυ Μπαζιάνα - Νατάσα Καραμανλή = βίοι παράλληλοι

Από τα τέλη του 2016 είχαμε αναφέρει την περίπτωση της συντρόφου του Πρωθυπουργού Περιστέρας Μπαζιάνα ως χαρακτηριστικό  παράδειγμα νεποτισμού της κυβέρνησης του κυρίου Τσίπρα. Μια περίπτωση που μας απασχολεί καθώς θυμίζει σε πολλά αυτήν της κυρίας Νατάσας Καραμανλή η οποία από νηπιαγωγός κατέληξε να γίνει χειρούργος μέσα σε χρόνο ρεκόρ, και ενώ ο συζυγός της κυριαρχούσε στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Μια περίπτωση που την περίοδο που ήρθε στο φως της επιφάνειας (μεταξύ 2002-2004) είχε στηλιτευθεί από στελέχη της σημερινής κυβέρνησης.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Η κυρία Καραμανλή στα 1988 αποφοίτησε από το παιδαγωγικό του ΑΠΘ. Στα 1998 παντρεύτηκε τον Κώστα Καραμανλή και λίγο καιρό μετά το γάμο βρέθηκε να κάνει το διδακτορικό της στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου. Το πως τα κατάφερε (αρχικά) να κάνει την έρευνά της (στην Θεσσαλονίκη) όντας κάτοικος Αθηνών και σύζυγος του (τότε) αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης (άρα έχοντας αυξημένες κοινωνικές υποχρεώσεις) και μετά να γράψει το διδακτορικό της - αποφοιτώντας από μια ιδιαίτερα δύσκολη σχολή σε λιγότερο από 4 χρόνια είναι απορίας άξιον. Αυτό όμως που έσπασε όλα τα ρεκόρ είναι το πως κατάφερε μεταξύ 2002 και 2004 να: α) μείνει έγκυος, β) να γεννήσει δίδυμα, γ) να καλύψει τα μαθήματα 6 χρόνων στην Ιατρική Σχολή (χωρίς να μπορεί να αναγνωρίσει μαθήματα από το Παιδαγωγικό) δ) να πάρει το πτυχίο της. Για να μην πούμε το πως μετά από αυτό έκανε μεταπτυχιακό στο Tufts της Βοστώνης (όντας σύζυγος Πρωθυπουργού στην Ελλάδα - η οποία έχει πρωτεύουσα την Αθήνα που απέχει καμιά 10αριά ώρες με το αεροπλάνο από την Βοστώνη - χωρίς μετεπιβιβάσεις) και τελείωσε το αγροτικό της μέσα σε μία 3ετία, ξεκινώντας άμεσα ειδικότητα. Για την ειδικότητα δε θα πούμε πολλά - παρά το ότι ολοκληρώθηκε με την ταχύτητα και επιμέλεια που χαρακτήριζε ολόκληρη τη θητεία της κυρίας Καραμανλή στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ.
Η κυρία Μπαζιάνα από την άλλη είχε διαφορετική διαδρομή που όμως κατέληξε το ίδιο επιτυχής: Πήρε το πτυχίο της από το Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Τεχνολογίας Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών χωρίς προβλήματα - ενώ χωρίς προβλήματα ήταν και η συνέχεια αν εξαιρέσεις μια "μικροπεριπέτεια" που κατέληξε σε καταδίκη της στα δικαστήρια για προσβολή προσώπου και ιδιοποίηση πνευματικής εργασίας επιδικάζοντας μάλιστα στον ενάγοντα καθηγητή κ. Λυμπερόπουλο 8000 ευρώ ως αποζημίωση. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι παρότι έφυγε το 2002 από την Πάτρα (μην έχοντας εκπονήσει τη διδακτορική της διατριβή λόγω της "μικροπεριπέτειας") βρήκε γρήγορα στέγη στο ΕΜΠ, απ' όπου τελικά πήρε διδακτορικό το 2008. Για πολλούς άλλους κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο - με μια δικαστική καταδίκη στην πλάτη και μια αποτυχημένη προσπάθεια για διδακτορικό, αλλά επειδή στην Ελλάδα όποιος αγωνίζεται, δικαιώνεται στο τέλος (με τη βοήθεια της κομματικής υποστήριξης ενίοτε), τελικά τα κατάφερε, μετ' επαίνων.
Όμως κανείς δεν κάνει διδακτορικό για να μείνει σ' αυτό - Έτσι με τον ερχομό του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, η κυρία Μπαζιάνα του μικρού αριθμού δημοσιεύσεων - και που στο μεταξύ έχει διοριστεί ως καθηγήτρια Πληροφορικής σε σχολείο - πηγαίνει ως "Έκτακτο Διδακτικό Προσωπικό" (ΕΔΙΠ) στο ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας. Το πως πήρε την άδεια από το σχολείο στο οποίο δίδασκε καθώς και το πως έγινε δεκτή η αίτησή της (ανάμεσα σε ιδιαίτερα σκληρό ανταγωνισμό) είναι απορίας άξιο - αλλά είπαμε οι αξίες στην χώρα μας πάντα δικαιώνονται και τα διαμάντια λάμπουν στη λάσπη. Στο ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας έγινε και το εξής αμίμητο: κατά την πρώτη μέρα της στο ίδρυμα ο ίδιος ο Πρύτανης της έκανε το "welcome tour" (κάτι που μέχρι τότε δεν είχε κάνει ποτέ του), δείχνοντάς της τα κατατόπια, αποδεικνύοντας ότι η Κοζάνη είναι ένα ιδιαίτερα φιλόξενο μέρος για τους ΕΔΙΠ (ιδιαίτερα αν αυτοί έχουν συζυγική σχέση με ανώτατα στελέχη της κυβέρνησης).

Παρότι το μάθημα ήταν μόνο μια φορά την εβδομάδα, η κυρία Μπαζιάνα απέκτησε τεράστια πείρα και έχοντας την τύχη με το μέρος της βρέθηκε - χάρις μια νομοθετική ρύθμιση που τυχαία προφανώς πέρασε ως "εξαιρετικά επείγουσα" στα 2016 - να διδάσκει στο ΕΜΠ. Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο μαζί με την κυρία Μπαζιάνα, βρέθηκαν και άλλοι με διδακτορικά σε πανεπιστημιακά ιδρύματα. Γιατί είπαμε - η τροπολογία ήταν προγραμματισμένη και έτυχε να συμπέσει με την περίοδο που η κυρία Μπαζιάνα ήθελε να διδάξει σε πανεπιστήμιο κοντά στην Αθήνα αντί να βρίσκεται σε κάποιο σχολείο της Αττικής. Η "τροπολογία Μπαζιάνα" αποτέλεσε μια από τις πρώτες "τομές" του ΣΥΡΙΖΑ στην παιδεία και ακόμα και σήμερα, υπάρχουν πολλοί που "πίνουν νερό στο όνομα" της Μπέτυς. Τώρα για το πως παρακάμφθηκαν δεκάδες άλλοι μετα-διδακτορικοί με διδακτική εμπειρία και δημοσιεύσεις και δόθηκε θέση στην κυρία Μπαζιάνα αντί σε κάποιον άλλο - δεν πρέπει να μας φαίνεται περίεργο. Όπως και στην περίπτωση της κυρίας Καραμανλή, φαίνεται ξεκάθαρα ότι στην χώρα μας οι αξίες επικρατούν στο τέλος. Και όπως και στην περίπτωση της κυρίας Καραμανλή (που πήρε πτυχίο από το Tufts όντας στην Αθήνα), η κυρία Μπαζιάνα αναγνωρίστηκε και εκείνη στο εξωτερικό όντας πλέον επισκέπτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου. Της ευχόμαστε και του χρόνου στο Αζαρμπαϊτζάν.
Όπως φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι Πρωθυπουργοί μας διαλέγουν συντρόφους από το πάνω ράφι. Έξυπνες γυναίκες (με IQ επιπέδου Αϊνστάιν) που είναι μητέρες - σύζυγοι - επιστήμονες, έχοντας την ίδια επιτυχία σε όλους τους ρόλους. Καταφέρνοντας τα πάντα με την αξία τους.
Ίσως θα ήταν καλύτερα να τις είχαμε και Πρωθυπουργούς; Ίσως η Ελλάδα να ήταν σε καλύτερη μοίρα σήμερα... Εκτός και αν - λέμε τώρα - το ότι η κορύφωση της επιτυχίας τους, την χρονική περίοδο που οι "σύντροφοί" τους ήταν "στα πράγματα" στην χώρα ή είχαν ισχυρές προσβάσεις, δεν ήταν μόνο συγκυριακή. Αλλά μπα, αυτά τα πράγματα ΔΕ γίνονται στην Ελλάδα. Στην χώρα μας ως γνωστόν βασιλεύει η αξιοκρατία...

Κυβερνητική σπατάλη - και συνεχίζουμε όπως πριν!

Η κυβερνητική σπατάλη είναι σίγουρα το πλέον ενοχλητικό σε μια χώρα που μεγάλο μέρος των κατοίκων της "δεν έχει στον ήλιο μοίρα". Μπορεί η πλειοψηφία των ελληνικών ΜΜΕ να γελάει με την κυβέρνηση του Κοσόβου της οποίας ο Πρόεδρος φρόντισε ν' αυξήσει τον προσωπικό του μισθό - ως πρώτο μέτρο - για να μπορεί "ν' αγοράσει πουκάμισα και παντελόνια" αλλά τουλάχιστον εκεί τα χρήματα πάνε σε ρούχα και όχι για να ταΐζονται οι υμέτεροι.

Τι εννοούμε; Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του "Πρώτου Θέματος", στο Μέγαρο Μαξίμου δαπάνησαν 3080 ευρώ τις πρώτες είκοσι μέρες του Δεκέμβρη "για είδη παντοπωλείου και κυλικείου". Δηλαδή με λίγα λόγια ο Πρωθυπουργός και και υπουργοί όχι μόνο δεν πληρώνουν από την τσέπη τους, αλλά πιθανότατα δεν τρώνε ποτέ σπίτι τους - αφού ξοδεύονται πάνω από 150 ευρώ την μέρα. Εκτός και αν τα πράγματα έχουν εκτροχιαστεί τόσο που όλοι όσοι δουλεύουν εκεί φορτώνουν τους καφέδες και τα κρουασάν τους στα γομάρια που ψηφίζουν. Το ίδιο διάστημα δε ξοδεύτηκαν - ξεχωριστά - 650 ευρώ για "είδη ζαχαροπλαστείου"!  Δε λέμε ρε παιδιά - αγοράστε κουραμπιέδες και μελομακάρονα για να κεράσετε τους επισκέπτες, αλλά ακόμα και κουραμπιέδες των 11 ευρώ ν' αγοράζετε, φτάνουμε κοντά στα 60 κιλά. Πως να  μη πιστέψει κανείς ότι κάποιοι - πέριξ του Πρωθυπουργού - όχι μόνο τρώνε και πίνουν, αλλά και αγοράζουν μελομακάρονα και κουραμπιέδες για το σπίτι τους "εις υγείαν του κορόιδου"; 

Σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ, η ίδια τακτική ακολουθείτε και στα διάφορα υπουργεία και γενικές γραμματείες, όπου τα τραπεζώματα και τα κεράσματα έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Για παράδειγμα, πρόσφατο τραπέζωμα του κυρίου Δραγασάκη σε επίσημη αντιπροσωπεία έφτασε στο ύψος των 3400 ευρώ. Εξαιρουμένης της περίπτωσης να ήρθαν 50 άτομα με την κουστωδία τους και το τραπέζι να γινόταν στο "Καστελόριζο", το ποσό αυτό ΔΕ δικαιολογείται - εκτός και αν υπήρξε ευκαιρία για να κολλήσουν ορισμένοι έξτρα για φαγητό ή αν υπήρξαν "προσθήκες".

Και επανερχόμαστε σ' αυτό που λέμε εδώ και χρόνια: η διαφορά της πραγματικής αριστεράς με την δεξιά και το ΠΑΣΟΚ ήταν το "ηθικό πλεονέκτημα" και η αποστροφή προς την σπατάλη. Εδώ όμως αποδεικνύεται - για πολλοστή φορά - ότι κάτι τέτοιο με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υφίσταται. Ό,τι γινόταν επί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (θυμηθείτε χαρακτηριστικά εδώ και εδώ), συνεχίζεται... Όχι μόνο έχουμε τις (γενικώς αχρείαστες)  γενικές γραμματείες που κοστίζουν (οι 3 μαζί σε συσκευασία δώρου) 4,5 εκ. ευρώ τον χρόνο (!!!) αλλά έχουμε και τους καφέδες και τα σάντουιτς να κοστίζουν πάνω από 3 χιλιάδες σε 20 μέρες. Να πει κανείς ήμαρτον ή όχι;