Πριν λίγο καιρό είχαμε αναφέρει για τις συνθήκες εργασίας στα Jumbo, στα H&M και τα καταστήματα Μουστάκας. Σ' αυτή τη λίστα των εκμεταλλευτών έρχεται να προστεθεί και η αλυσίδα των Public, στην οποία καταμαρτυρούνται απαράδεκτες εργασιακές πρακτικές, καθώς και άρνηση πληρωμής δεδουλευμένων - για ποσά που έχουν κατοχυρωθεί με δικαστικές αποφάσεις. Το ρεπορτάζ είναι από το The PressProject αλλά το αναπαράγουμε γιατί τέτοια περιστατικά επιβάλλεται να δημοσιοποιούνται ώστε η κοινή γνώμη ν' ασκεί πιέσεις σε όποιες εταιρείες καταχράζονται την εμπιστοσύνη των πελατών τους και εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους τους...Η μαρτυρία του Γ.Ζ.
"Εργαζόμουν οκτώ χρόνια ως τεχνικός (στο service), αρχικά στα Multirama Καλαμάτας και έπειτα στα Public αφότου μετονομάστηκαν -πρόκειται για τον ίδιο όμιλο. Οι εργασιακές συνθήκες δεν ανταποκρίνονταν ποτέ σε αυτό που είχαμε υπογράψει. Όταν ξεκίνησα στα Multirama, το 2005, η εταιρεία είχε προσλάβει αρκετό προσωπικό. Μόλις ένα-δυο χρόνια μετά, ξεκίνησαν οι απολύσεις παρόλο που πηγαίναμε καλά και πιάναμε τους στόχους. Στο service, ο στόχος μας ήταν συνήθως 3-4 χιλιάδες ευρώ τζίρο τον μήνα. Μείναμε, έτσι, πολύ λιγότεροι άνθρωποι για ένα κατάστημα 1.000 τετραγωνικών μέτρων που άνοιγε 9 το πρωί και έκλεινε 9 το βράδυ. Τότε μας ζήτησαν να δουλεύουμε κάποια δωδεκάωρα. Δωδεκάωρα που δε δηλωνόντουσαν πουθενά. Υπήρχε ένα πρόγραμμα εργασίας που δηλωνόταν στην Επιθεώρηση Εργασίας και μας έδειχνε κανονικά με το ρεπό μας και το οκτάωρό μας και ένα διαφορετικό πρόγραμμα που το έβαζαν στον πίνακα ανακοίνωσης, το οποίο μας έδειχνε όλους να δουλεύουμε δωδεκάωρο. Στην αρχή ήταν μικρό το κακό, δηλαδή 2-3 δωδεκάωρα τη βδομάδα. Μετά, όμως, κατόπιν εντολής του Περιφερειακού (υπεύθυνος κάποιων καταστημάτων μαζί), αρχίσαμε τα φουλ δωδεκάωρα, τα οποία όσο περίεργο και να σου φανεί, κράτησαν τρία χρόνια. Τρία χρόνια εργαζόμασταν έξι μέρες, από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ με ένα ρεπό τη βδομάδα, ενώ πληρωνόμασταν για οκτάωρο. Τότε πληρωνόμασταν γύρω στα 850 ευρώ και όταν πιάναμε τον στόχο, ο κάθε τεχνικός έπαιρνε ως bonus το 10% του εκάστοτε στόχου. Η δικαιολογία για τα δωδεκάωρα ήταν ότι υπάρχει πρόβλημα και ότι πρέπει να βάλουμε πλάτη οι εργαζόμενοι για να μη χάσουμε τη δουλειά μας. Και από πλάτη έγινε απειλή: «Τι; Δεν πιάσατε τον στόχο σας; Όλοι δωδεκάωρα λοιπόν». Μια φορά μπήκαν κλέφτες και έκλεψαν μερικά Mac μέσα σε αλουμινόχαρτα για να μην χτυπήσει το αλάρμ. Εμείς το δηλώσαμε στον υπεύθυνο και του είπαμε να φωνάξει την αστυνομία γιατί την κλοπή την είχαν καταγράψει οι κάμερες του καταστήματος και υπήρχαν αποδείξεις. Η απάντηση που πήραμε ήταν «Δε θα φωνάξουμε κανέναν. Να προσέχατε. Από αύριο όλοι πάλι δωδεκάωρα» για τιμωρία. Κάποια στιγμή διαμαρτυρηθήκαμε. Πηγαίναμε στον διευθυντή και ρωτάγαμε «Τι θα γίνει;». Η υπόσχεση που παίρναμε για να μας καλμάρουν λίγο, ήταν ότι κάποια στιγμή σαν bonus, θα μας μπουν τα χρήματα για τα δωδεκάωρα. Είχαμε λιώσει. Έπαιρνα έναν μισθό, δεν προλάβαινα όμως να πηγαίνω σπίτι μου ούτε να φάω, έτρωγα μόνο φαγητό απ' έξω μέσα στο service, γυρνούσα να κοιμηθώ και την επόμενη μέρα τα ίδια από την αρχή. Αυτά ίσχυαν σχεδόν σε όλα τα καταστήματα της αλυσίδας. Ψέματα δε θα σου πω.
Τρώγαμε όταν θέλαμε και πηγαίναμε ελεύθερα τουαλέτα όποτε χρειαζόμασταν. Αν μας περιόριζαν και αυτά, νομίζω θα καιγόταν το μαγαζί στο τέλος. Πώς αντέξαμε; Μας κράταγε η καλή πίστη ότι θα τα πληρωθούμε σε μορφή bonus και το ότι μας ζήταγαν να κάνουμε υπομονή γιατί θα προσλαμβάνονταν κι άλλοι εργαζόμενοι.
Μετά για 3-4 μέρες θα σταματούσαν τα δωδεκάωρα, αλλά μετά πάλι φουλ δωδεκάωρα. Η ελπίδα μάς κράταγε και η ανάγκη για να πληρώνουμε τα ενοίκια, το φως, το νερό, να έχουμε να φάμε. Εγώ κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να πάω σε ψυχολόγο γιατί ανέβαζα πίεση και με είχαν πιάσει διάφορα ψυχοσωματικά. Μια μέρα ήρθε η Επιθεώρηση Εργασίας στο μαγαζί. Όταν ρώτησαν τον συνάδελφο τεχνικό Π.Δ. πόσες ώρες δουλεύει, εκείνος απάντησε: «Δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ δωδεκάωρο». Μετά από λίγες μέρες κατέβηκε ο Περιφερειακός και τον απέλυσε. Κάποια στιγμή άλλαξε ένα μέρος της διοίκησης στο κατάστημα. Τότε κληθήκαμε να υπογράψουμε νέες συμβάσεις υπό το μότο «Ή υπογράφεις ή σπίτι σου» και «παραγράφησαν» τα δωδεκάωρα. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι δε μας τα αναγνώριζαν πια ώστε να τα πληρωθούμε έστω αναδρομικά. Τρία χρόνια τέσσερις ώρες υπερωρίες σχεδόν καθημερινά και μας είπαν έτσι απλά: «Ξεχάστε τα». Aν δε με απατά η μνήμη μου, υπογράψαμε όλοι τις συμβάσεις. Τα δωδεκάωρα συνέχισαν, αλλά όχι κάθε μέρα.
Λίγο αργότερα, το 2012, μεταφερθήκαμε στην κεντρική πλατεία Αριστομένους και μετονομαστήκαμε σε Public. Στα Public ξεκίνησε το καινούριο σύστημα: Αν έπιανες τον στόχο που σου έθεταν ή αν έκανες υπερωρίες, τα πληρωνόσουν με κουπόνια για το σούπερ μάρκετ.
Επίτρεψέ μου να κάνω μια παρένθεση εδώ.
Τα Public μάς έλεγαν ότι αυτόν τον μήνα, ό,τι και να γίνει, στόχος σας είναι να πουλάτε την μάρκα Α. Ερχόταν ο καταναλωτής να αγοράσει ένα λάπτοπ και ενώ εγώ ως τεχνικός ήξερα ότι η καλύτερη μάρκα είναι η Β, είχα εντολή πως εσύ πρέπει να φύγεις με προϊόν της μάρκας Α στη σακούλα σου. Δεν είχαμε καν το δικαίωμα να προτείνουμε το σωστό στον πελάτη. Μέσα στα Public είναι και η Wind και είχαμε εντολή, πάση θυσία ο πελάτης να φύγει έχοντας υπογράψει συμβόλαιο στη Wind. Λίγο καιρό μετά, εγώ είπα στον διευθυντή μου ότι δεν αντέχω άλλο και απολύθηκα μετά από κοινή μας συμφωνία ώστε να πάρω την αποζημίωση.
Μερικούς μήνες πριν την απόλυσή μου είχα χάσει τον πατέρα μου και ζήτησα δύο μισθούς που δικαιούμουν για να καλυφθούν τα έξοδα της κηδείας του. Αυτά τα χρήματα μετά τα κράτησαν από την αποζημίωσή μου κατά την απόλυση. Και όταν πια μπήκαμε σε δικαστική διαμάχη, σε μία συνομιλία με τη δικηγόρο μας της το χτύπησαν. Της είπαν, «εμείς όταν χρειάστηκε χρήματα για τον πατέρα του, δεν του τα δώσαμε;». Λες και μου τα χάρισαν, λες και δεν τα είχα δουλέψει. Φεύγοντας, τους ενημέρωσα ότι θα κινηθώ δικαστικά για τα απλήρωτα δωδεκάωρα χρόνων. Στο δικαστήριο Πράγματι, ο Γ.Ζ. και άλλοι δύο εργαζόμενοι των Public Καλαμάτας και Πάτρας αποφάσισαν τελικά το 2014 να κινηθούν δικαστικά, διεκδικώντας με ομαδική αγωγή τα δεδουλευμένα τους από την εταιρεία. Στην πορεία τούς ακολούθησαν κι άλλοι τρεις συνάδελφοί τους. Το πρώτο τους μέλημα, εύλογα ήταν να μαζέψουν στοιχεία που να αποδεικνύουν τα λεγόμενά τους. «Το πρώτο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να φέρουμε μάρτυρες, πρώην συναδέλφους, που ναι μεν δεν ήταν στην αγωγή, αλλά δε θα είχαν πρόβλημα να καταθέσουν. Αυτό έγινε. Το δεύτερο που χρειαζόμασταν ήταν τα προγράμματα από τον πίνακα ανακοινώσεων με τις δωδεκάωρες βάρδιές μας. Δεν είχαμε προνοήσει να τα κρατήσουμε, αλλά όλως τυχαίως ένα παιδί τα είχε βγάλει φωτογραφία οπότε λύθηκε και αυτό.
Το τρίτο και βασικότερο ήταν τα αποδεικτικά από τις 5-6 επισκέψεις της Επιθεώρησης Εργασίας. Εκεί είχαμε πρόβλημα γιατί επικαλέστηκαν "προσωπικά δεδομένα". Χρειάστηκε να βγει εισαγγελική παραγγελία για να μας παραδώσει τελικά η Επιθεώρηση τα έγγραφα" περιγράφει στην τηλεφωνική μας συνομιλία ο πρώην εργαζόμενος των Public, Γ.Ζ. Η υπόθεση εκδικάστηκε στις 30 Μαΐου 2017 στο τμήμα εργατικών διαφορών του Πρωτοδικείου Αθηνών. Στις 8 Νοεμβρίου 2017, οι εργαζόμενοι κέρδισαν τον αγώνα τους. Με την απόφαση 1761/2017, το δικαστήριο τους δικαίωσε, υποχρεώνοντας την εταιρεία να καταβάλει το σύνολο των δεδουλευμένων συν τους τόκους. Αυτό που διεκδικούσαν οι εργαζόμενοι, αλλά δεν τους το αναγνώρισε το δικαστήριο ήταν η αποζημίωση για οδοιπορικά για εκπαιδευτικά ταξίδια στην Αθήνα.
«Χάρηκα πάρα πολύ γιατί είδα ότι έπιασαν τόπο οι κόποι μας και ότι οποιοσδήποτε δουλεύει παραπάνω από όσο έχει συμφωνήσει, έχει τη δυνατότητα να βρει το δίκιο του και αυτό πρέπει να το ξέρουν κι άλλοι εργαζόμενοι» μου λέει ο Γ.Ζ. για την πρώτη του σκέψη μετά το άκουσμα της ετυμηγορίας.
«Η εταιρεία θέλει να τους ρίξει το ηθικό» - «Μοχθήσαμε και δε θα τους τα χαρίσουμε»
Ένα μέρος του ποσού κρίθηκε προσωρινά εκτελεστό, δηλαδή με απλά λόγια, η εταιρεία κλήθηκε να το καταβάλει αμέσως στους πρώην εργαζομένους της που κέρδισαν το δικαστήριο. Μέχρι τη στιγμή που γράφεται το ρεπορτάζ, αυτό δεν έχει συμβεί καθώς η εταιρεία «αρνείται να δώσει τα χρήματα, ενώ αναμένεται να ασκήσει έφεση». Σύμφωνα με τον Γ.Ζ., «Μας πρότειναν προφορικά έναν συμβιβασμό που τον κρίναμε εξευτελιστικό για εμάς και δεν τον δεχτήκαμε. Αντιπροτείναμε να μας δώσουν τα δεδουλευμένα μας και να τους χαρίσουμε τους τόκους, αλλά οι δικηγόροι τής εταιρείας δεν το δέχτηκαν. Ήμασταν ψύχραιμοι και με όλη την καλή διάθεση να έρθουμε σε συμφωνία με την εταιρεία για το πότε θα μας δοθούν τα χρήματα, αλλά δεν αντέχουμε άλλο και αποφασίσαμε να μιλήσουμε για ό,τι συμβαίνει, προς τα έξω».
Σύμφωνα με τη δικηγόρο των πρώην εργαζομένων των Public, Λαμπρινή Κυρίτση, «Η εταιρεία (ως Multirama) έχει καταδικαστεί και το 2013 για απλήρωτα δεδουλευμένα και υπερωριακή απασχόληση, καθώς και το 2014, ενώ εκκρεμούν κι άλλες παρεμφερείς υποθέσεις εις βάρος των Public αυτή τη στιγμή». «Θεωρώ ότι η απόφαση του δικαστηρίου δικαιώνει τους πρώην εργαζομένους και είμαι ικανοποιημένη. Ήταν ένας πολύ δύσκολος αγώνας γιατί είναι μεγάλα καταστήματα και μεγάλος όμιλος και ήθελε πολύ κόπο για να βρούμε τους μάρτυρες και τα έγγραφα που αποτέλεσαν το αποδεικτικό υλικό. Ασκήθηκαν μεγάλες πιέσεις στους μάρτυρες από την εταιρεία. Τώρα περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει με την καθυστέρηση της πληρωμής ως προς τα προσωρινώς εκτελεστά ποσά των απολυμένων. Η εταιρεία θέλει να τους αναγκάσει να προβούν σε κατάσχεση. Αυτό συνεπάγεται μεγαλύτερα έξοδα και μεγαλύτερη ταλαιπωρία και έτσι θεωρεί ότι θα τους ρίξει το ηθικό και θα τους αποθαρρύνει» εξηγεί η δικηγόρος. «Μοχθήσαμε και δε θα τους τα χαρίσουμε σε καμία περίπτωση» λέει με σιγουριά ο Γ.Ζ. «Κάποιοι μου έγραψαν στο Facebook, "Μα δεχόσασταν τέτοια πράγματα; Αναξιόπιστο μου ακούγεται." Μα, φοβάσαι να φύγεις, γιατί θα χάσεις και ό,τι σου χρωστάνε. Πώς θα γεμίσεις το ψυγείο σου και πώς θα πας στον γιατρό τα παιδιά σου;» απαντάει ο τεχνικός, που σήμερα έχει το δικό του μαγαζί και όπως τονίζει από μόνος του, φροντίζει να είναι τύπος και υπογραμμός απέναντι στους δικούς του εργαζομένους ως προς την ασφάλιση, τους μισθούς και τα ρεπό τους..."
Αναρτήσεις
"Τον Ιανουάριο του 2016 ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ δήλωνε πως στο πεδίο του προσφυγικού «η εικόνα που παρουσιάζει προς τα έξω η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι αρνητική», ενώ είχε στηλιτεύσει τη στάση αρκετών κρατών-μελών της Ενωσης που αρνούνταν να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί για τη φιλοξενία προσφύγων. Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, η εικόνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν παραμένει απλώς αρνητική, αλλά η ηγεσία της εμφανίζεται απολύτως κυνική. Αναφερόμαστε στις δηλώσεις του Ντόναλντ Τουσκ, του Πολωνού προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που αναμένεται να φέρει στο τραπέζι της προσεχούς συνόδου κορυφής μία από τις βασικές προτάσεις των ξενοφοβικών ηγεσιών των χωρών του «Βίζεγκραντ». Ο Τουσκ θα προτείνει να καταργηθεί η υποχρεωτικότητα της συμμετοχής όλων των χωρών στον διαμοιρασμό ευθύνης στο προσφυγικό. Θα επιχειρήσει, δηλαδή, να νομιμοποιήσει ουσιαστικά την απάνθρωπη άρνηση των χωρών αυτών να βοηθήσουν τους πρόσφυγες που αναζητούν στην Ευρώπη ένα ασφαλές μέλλον μακριά από τις εμπόλεμες ζώνες της Μέσης Ανατολής. Η στροφή του... μισού της ευρωπαϊκής ηγεσίας συμπληρώνεται από τις πιέσεις που ασκεί και αναμένεται να εντείνει η Γερμανία προς τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και συγκεκριμένα την Ιταλία και την Ελλάδα. Σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας μας, η Ανγκελα Μέρκελ, που ακόμα διαπραγματεύεται για τον σχηματισμό κυβέρνησης στο Βερολίνο, έχει ζητήσει συνάντηση με τον Αλέξη Τσίπρα στο περιθώριο της συνόδου κορυφής. Η ισχυρότερη οικονομία της ευρωζώνης παρακολουθεί καχύποπτα όσα συμβαίνουν στις ελληνικές θάλασσες και στα σύνορα, με φόντο τις δύσκολες ευρωτουρκικές σχέσεις. Οποια κι αν είναι τα κίνητρα πίσω από τον κυνισμό και τις πιέσεις κορυφαίων Ευρωπαίων παραγόντων -ακούγεται πως ο Ντόναλντ Τουσκ επιζητά την επιστροφή του στην πολιτική σκηνή της πατρίδας του-, θα υπάρξουν αρκετοί το επόμενο εξάμηνο που θα απαιτήσουν από την Ευρώπη να σκληρύνει τη στάση της στο ζήτημα των προσφύγων. Απέναντί τους η Ελλάδα πρέπει να αναπτύξει μια πολύπλευρη δραστηριότητα, να οικοδομήσει ακόμα πιο ισχυρές συμμαχίες με τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και των Βαλκανίων, ώστε να μην περάσουν τα σχέδια των υπερσυντηρητικών ηγεσιών, που θα οδηγήσουν την Ενωση στην εθνική αναδίπλωση και τη διάλυση."
Τα πράγματα λοιπόν είναι σοβαρά. Η χώρα μας (και η Ιταλία) θα βρεθούν στη γωνία ώστε να υποχρεωθούν να "κρατούν" όσους πρόσφυγες περνούν τα σύνορά τους. Αυτή φυσικά η προσπάθεια δεν είναι καινούργια - είχαμε γράψει σχετικά τον Γενάρη του 2016 για τις πραγματικές διαθέσεις των Ευρωπαίων, στηλιτεύοντας μάλιστα και την παιδιαρώδη προσπάθεια για απονομή Νόμπελ για τους "ήρωες του Αιγαίου"...Αυτό που έχει αλλάξει όμως είναι ότι οι συσχετισμοί είναι πλέον ακόμα χειρότεροι για εμάς απ' ότι ήταν πριν 2 χρόνια περίπου. Η Γερμανία δεν είναι πλέον "δεκτική" και αντίθετα θέλει ν' αρχίσει να "επιστρέφει" πρόσφυγες σε μας. Τι θα γίνουν; Προφανώς και αυτό δεν τους απασχολεί. Μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να επιβιώσουν στην χώρα μας; Όχι, αλλά τι τους νοιάζει; Η έννοια της αλληλεγγύης έχει παρέλθει προ πολλού -κάτι που κατάλαβε ακόμα και ο Αβραμόπουλος...
Η αλήθεια βέβαια είναι μία: Οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ που εισήλθαν μαζικά στην Ε.Ε. δεν διακατέχονταν ποτέ από "ευρωπαϊκά ιδεώδη". Η κοινή αγορά, οι χρηματοδοτήσεις, η ελεύθερη διακίνηση προσώπων και η μοναδική ευκαιρία να μπουν σ' ένα ακόμα οργανισμό που ΔΕΝ ανήκει η Ρωσία ήταν αυτό που τους τράβηξε. Άρα η ιδέα και μόνο ν' αναγκαστούν να φιλοξενήσουν μερικές χιλιάδες πρόσφυγες από αραβικές χώρες προφανώς και δεν τους ελκύει. Γι' αυτό και έγραψαν και τις συμφωνίες περί ποσοστώσεων στα παλαιότερα των υποδημάτων τους - εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία της Κομισιόν να επιβάλλει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε άλλον πλην της χώρας μας. Όχι πως ήθελε και εκείνη να "τιμωρήσει" - στο κάτω-κάτω και τα "μεγάλα κεφάλια" προέρχονται από χώρες που ούτε και αυτές θέλουν στρατιές ανθρώπων που έχουν ανάγκη στην πόρτα τους. Καλύτερα να μείνουν αυτοί στην Ελλάδα και την Ιταλία.
