Αναρτήσεις
Και ξαφνικά από το πουθενά το μπάσκετ ξαναήρθε στο προσκήνιο χωρίς να είναι εποχή Final 4 ή ψηφοφορίας All Star Game στο NBA ή καλοκαίρι με μεγάλη μπασκετική διοργάνωση. Οι λόγοι γι' αυτό είναι δύο: η ανάρτηση ενός Έλληνα "καθηγητή" στο Facebook (ο οποίος αμφισβήτησε την ελληνικότητα του Γιάννη Αντετοκούνμπο) και τα προκριματικά του Μουντομπάσκετ στα οποία η εθνική θα κατέβει "λαβωμένη" λόγω της έλλειψης αθλητών του Ολυμπιακού και αυτών που αγωνίζονται στο NBA.
Το θέμα της τοποθέτησης του κ. Μαρκόπουλου (που μέσα σε μια νύχτα τον έμαθε όλη η Ελλάδα) πήρε μεγάλες διαστάσεις - για δύο λόγους: α) ο Γιάννης είναι ένα αγαπημένο παιδί των media και β) οι προβοκατόρικες δηλώσεις πάντα τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας. Έτσι καταλήξαμε μια τοποθέτηση που έγινε στα social media (από έναν άγνωστο, μέχρι πρόσφατα στο πλατύ κοινό, ερευνητή) να γίνει θέμα στα ελληνικά ΜΜΕ, κυρίως λόγω του υποτιθέμενου κύρους και της θέσης του κυρίου αυτού. Σε μια χώρα που μαστίζεται από χίλια προβλήματα δηλαδή, αντί ν' ασχοληθούμε με τα μεγάλα και τα σοβαρά, ασχολούμαστε με μια βλακεία που πετάει κάποιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η έμφαση δε που δίνεται σε τέτοιες βαρύ-ασήμαντες δηλώσεις είναι ακόμα μεγαλύτερη, αν αυτές πηγάζουν και από άγνοια: Από τα γραφόμενα του εν λόγω κυρίου είναι εμφανές ότι αγνοεί το που γεννήθηκε, μεγάλωσε και το τι κουλτούρα έχει ο Γιάννης από την μία, ενώ ο χαρακτηρισμός του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη ως συνεπή "ξένου" είναι το λιγότερο αστείος: O Σοφοκλής όχι μόνο είναι Έλληνας (ακόμα και με τα κριτήρια του κύριου Μαρκόπουλου αφού έχει Έλληνα πατέρα και μεγάλωσε στην Ελλάδα) αλλά δεν είναι καν συνεπής αφού έχει περισσότερες απουσίες από προσκλητήρια της εθνικής απ' όσες οι φοιτητές στο μάθημα που δίδασκε ο κ. Μαρκόπουλος στο πανεπιστήμιο.
Το θέμα όμως της εθνικής είναι σαφέστατα πιο σοβαρό τόσο από τις δηλώσεις του κύριου Μαρκόπουλου, που στο κάτω-κάτω έχει δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει, όσο και από την υπερβολική έκθεση του στα social media: σε περίπτωση που η εθνική δεν πάει καλά στα προκριματικά κινδυνεύει ν' αποκλειστεί από τα τελικά του ερχόμενου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, που θα σημαίνει και αυτόματο αποκλεισμό και από τους Ολυμπιακούς. Δηλαδή με λίγα λόγια κινδυνεύουμε να δούμε την εθνική εκτός μεγάλων διοργανώσεων μέχρι το 2021 (!!!), υπερβολικά πολλά χρόνια για ένα άθλημα που και το φίλαθλο κοινό αγαπάει και μας έχει συνηθίσει να στέκεται σε υψηλό ανταγωνιστικό επίπεδο. Το πρόβλημα (που δημιουργήθηκε από την αδυναμία συνεργασίας μεταξύ της Euroleague που διοργανώνει τις μεγαλύτερες διασυλλογικές διοργανώσεις στην Ευρώπη και της FIBA της ομοσπονδίας που εποπτεύει τις διοργανώσεις των εθνικών ομάδων) φέρνει σε δύσκολη θέση κυρίως τις εθνικές των παραδοσιακά ισχυρών χωρών (Ελλάδα, Ισπανία, Τουρκία, Κροατία, Ρωσία, Ιταλία, Σερβία) που λόγω της "εμμονής" της Euroleague να διοργανώσει αγώνες πάνω στους αγώνες των εθνικών ομάδων, θ' αναγκαστούν ν' αγωνιστούν με δεύτερες ή τρίτες επιλογές. Έτσι αθλητές στην περίπτωση της εθνικής μας, αθλητές με μηδενικές παραστάσεις σε υψηλό (εθνικό) επίπεδο και ρολίστες προηγούμενων αποστολών θ' αναγκαστούν ν' αντιμετωπίσουν - με 3 μέρες προπόνηση - τις δεμένες ομάδες της Μ. Βρετανίας και του Ισραήλ. Στην περίπτωση πάντως της χώρας μας, η κατάσταση θα βελτιωθεί στο 2ο παιχνίδι αφού ο Παναθηναϊκός "απελευθερώνει" και τους 4 διεθνείς του (αντί του ενός που θα πάρει μέρος στον πρώτο αγώνα). Αντίθετα ο Ολυμπιακός (αν και θα μπορούσε να προβεί σε αντίστοιχη κίνηση) εμένει σε σκληρή στάση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
Αυτό όμως που παραβλέπουν τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και η Euroleague, σ' αυτό το ιδιότυπο "παιχνίδι εξουσίας" πάνω στο εκτός ΝΒΑ μπάσκετ, είναι κάτι πολύ απλό: τον κόσμο στα γήπεδα και τα παιδιά στα προπονητήρια σε ένα "δεύτερο" άθλημα όπως το μπάσκετ, δεν τον φέρνουν οι συλλογικές διοργανώσεις. Είναι ενδεικτικές εξάλλου οι χαμηλές τηλεθεάσεις τόσο των αγώνων της Euroleague, όσο και των εθνικών μας πρωταθλημάτων όλα αυτά τα χρόνια - πλην του Final 4 και των τελικών. Τον κόσμο στα γήπεδα, τα παιδιά στις ομάδες και τα ανοιχτά γηπεδάκια, τον φέρνουν οι επιτυχίες της εθνικής ομάδας. Κάτι δηλαδή μεγαλύτερο από το σύλλογο, που μπορεί να εκφράσει ένα ποσοστό μόνο των ενδιαφερομένων του αθλήματος. Μ' έναν αθλητή που φοράει τη φανέλα με το εθνόσημο μπορεί να ταυτιστεί ο οποιοσδήποτε, κάτι που δε συμβαίνει όταν - ο ίδιος αθλητής - φοράει τη φανέλα του συλλόγου του. Αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν και οι ίδιοι οι αθλητές οι οποίοι παίρνουν την αναγνώριση της αξίας τους από τις επιτυχίες που έχουν με την εθνική ομάδα. Και αυτό το είχε πει πιο χαρακτηριστικά απ' όλους ο Παναγιώτης Φασούλας: "η ομάδα μας, μας δίνει το ζειν, αλλά η εθνική μας δίνει το ευ ζειν". Και όποιος κατάλαβε-κατάλαβε...
ΥΓ1. Κάπου εδώ αξίζει κανείς να ρωτήσει τον κύριο Μαρκόπουλο, ποιος είναι περισσότερο Έλληνας: ο Καλάθης που γεννήθηκε στις ΗΠΑ και τα ελληνικά του είναι επιπέδου νηπιαγωγείου και ο "μαύρος" Θανάσης Αντετοκούνμπο που θα πάνε "κουρασμένοι" ν' αγωνιστούν με την εθνική την Δευτέρα ή οι καθαρόαιμοι Έλληνες Παπαπέτρου και Παπανικολάου, που ΔΕΝ θα πάνε και θα δουν το ματς από την τηλεόραση - αν το δουν; Ρητορικό το ερώτημα - αν και χρήσιμο για να καταλάβουν κάποιοι ότι απλουστευμένες προσεγγίσεις δεν χωράνε πάντα στη ζωή μας...
ΥΓ2 Όσοι είδαν τον αγώνα της Παρασκευής και παρακολούθησαν τ' αποτελέσματα των υπολοίπων αγώνων μπορούν να κατανοήσουν το πόσο κοντά είναι η ήττα (την οποία κανείς θα κουβαλάει μέχρι το τέλος της προκριματικής φάσης) κάτω απ' αυτές τις συνθήκες. Δεν θα πρέπει επίσης κανείς να παραβλέψει την αυταπάρνηση και το πάθος όσων συμμετείχαν χθες στον αγώνα - ανεξάρτητα με τα λάθη, την αστοχία και τις κακές άμυνες. Ήταν τουλάχιστον συγκινητικό να βλέπει κανείς τον Μπουρούση - που διέσχισε την υφήλιο για να πάρει μέρος στον αγώνα - να κάνει τα πάντα μέσα στον αγωνιστικό χώρο και κυρίως να δίνει θάρρος στους υπόλοιπους. Ήταν επίσης συγκινητικό να βλέπει κανείς τον Βασιλόπουλο - κατ' ουσία απόμαχο και σκιά του σπουδαίου καλαθοσφαιριστή που ήταν κάποτε - να κάνει φανταστικές άμυνες (αλλά και χοντρά λάθη). Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα ακούγεται περισσότερο η εθνική (που έπαιξε με την Μ.Βρετανία) παρά ο Παναθηναϊκός (που κέρδισε με μαγκιά την Ρεάλ). Και ας έπαιζε με Κόνιαρη και Γκίκα...
Bonus η φωτογραφία από την εθνική στο Πανευρωπαϊκό του καλοκαιριού - στα προκριματικά του Μουντομπάσκετ οι περισσότεροι θα λείπουν...
Το θέμα όμως της εθνικής είναι σαφέστατα πιο σοβαρό τόσο από τις δηλώσεις του κύριου Μαρκόπουλου, που στο κάτω-κάτω έχει δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει, όσο και από την υπερβολική έκθεση του στα social media: σε περίπτωση που η εθνική δεν πάει καλά στα προκριματικά κινδυνεύει ν' αποκλειστεί από τα τελικά του ερχόμενου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, που θα σημαίνει και αυτόματο αποκλεισμό και από τους Ολυμπιακούς. Δηλαδή με λίγα λόγια κινδυνεύουμε να δούμε την εθνική εκτός μεγάλων διοργανώσεων μέχρι το 2021 (!!!), υπερβολικά πολλά χρόνια για ένα άθλημα που και το φίλαθλο κοινό αγαπάει και μας έχει συνηθίσει να στέκεται σε υψηλό ανταγωνιστικό επίπεδο. Το πρόβλημα (που δημιουργήθηκε από την αδυναμία συνεργασίας μεταξύ της Euroleague που διοργανώνει τις μεγαλύτερες διασυλλογικές διοργανώσεις στην Ευρώπη και της FIBA της ομοσπονδίας που εποπτεύει τις διοργανώσεις των εθνικών ομάδων) φέρνει σε δύσκολη θέση κυρίως τις εθνικές των παραδοσιακά ισχυρών χωρών (Ελλάδα, Ισπανία, Τουρκία, Κροατία, Ρωσία, Ιταλία, Σερβία) που λόγω της "εμμονής" της Euroleague να διοργανώσει αγώνες πάνω στους αγώνες των εθνικών ομάδων, θ' αναγκαστούν ν' αγωνιστούν με δεύτερες ή τρίτες επιλογές. Έτσι αθλητές στην περίπτωση της εθνικής μας, αθλητές με μηδενικές παραστάσεις σε υψηλό (εθνικό) επίπεδο και ρολίστες προηγούμενων αποστολών θ' αναγκαστούν ν' αντιμετωπίσουν - με 3 μέρες προπόνηση - τις δεμένες ομάδες της Μ. Βρετανίας και του Ισραήλ. Στην περίπτωση πάντως της χώρας μας, η κατάσταση θα βελτιωθεί στο 2ο παιχνίδι αφού ο Παναθηναϊκός "απελευθερώνει" και τους 4 διεθνείς του (αντί του ενός που θα πάρει μέρος στον πρώτο αγώνα). Αντίθετα ο Ολυμπιακός (αν και θα μπορούσε να προβεί σε αντίστοιχη κίνηση) εμένει σε σκληρή στάση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
Αυτό όμως που παραβλέπουν τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και η Euroleague, σ' αυτό το ιδιότυπο "παιχνίδι εξουσίας" πάνω στο εκτός ΝΒΑ μπάσκετ, είναι κάτι πολύ απλό: τον κόσμο στα γήπεδα και τα παιδιά στα προπονητήρια σε ένα "δεύτερο" άθλημα όπως το μπάσκετ, δεν τον φέρνουν οι συλλογικές διοργανώσεις. Είναι ενδεικτικές εξάλλου οι χαμηλές τηλεθεάσεις τόσο των αγώνων της Euroleague, όσο και των εθνικών μας πρωταθλημάτων όλα αυτά τα χρόνια - πλην του Final 4 και των τελικών. Τον κόσμο στα γήπεδα, τα παιδιά στις ομάδες και τα ανοιχτά γηπεδάκια, τον φέρνουν οι επιτυχίες της εθνικής ομάδας. Κάτι δηλαδή μεγαλύτερο από το σύλλογο, που μπορεί να εκφράσει ένα ποσοστό μόνο των ενδιαφερομένων του αθλήματος. Μ' έναν αθλητή που φοράει τη φανέλα με το εθνόσημο μπορεί να ταυτιστεί ο οποιοσδήποτε, κάτι που δε συμβαίνει όταν - ο ίδιος αθλητής - φοράει τη φανέλα του συλλόγου του. Αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν και οι ίδιοι οι αθλητές οι οποίοι παίρνουν την αναγνώριση της αξίας τους από τις επιτυχίες που έχουν με την εθνική ομάδα. Και αυτό το είχε πει πιο χαρακτηριστικά απ' όλους ο Παναγιώτης Φασούλας: "η ομάδα μας, μας δίνει το ζειν, αλλά η εθνική μας δίνει το ευ ζειν". Και όποιος κατάλαβε-κατάλαβε...
ΥΓ1. Κάπου εδώ αξίζει κανείς να ρωτήσει τον κύριο Μαρκόπουλο, ποιος είναι περισσότερο Έλληνας: ο Καλάθης που γεννήθηκε στις ΗΠΑ και τα ελληνικά του είναι επιπέδου νηπιαγωγείου και ο "μαύρος" Θανάσης Αντετοκούνμπο που θα πάνε "κουρασμένοι" ν' αγωνιστούν με την εθνική την Δευτέρα ή οι καθαρόαιμοι Έλληνες Παπαπέτρου και Παπανικολάου, που ΔΕΝ θα πάνε και θα δουν το ματς από την τηλεόραση - αν το δουν; Ρητορικό το ερώτημα - αν και χρήσιμο για να καταλάβουν κάποιοι ότι απλουστευμένες προσεγγίσεις δεν χωράνε πάντα στη ζωή μας...
ΥΓ2 Όσοι είδαν τον αγώνα της Παρασκευής και παρακολούθησαν τ' αποτελέσματα των υπολοίπων αγώνων μπορούν να κατανοήσουν το πόσο κοντά είναι η ήττα (την οποία κανείς θα κουβαλάει μέχρι το τέλος της προκριματικής φάσης) κάτω απ' αυτές τις συνθήκες. Δεν θα πρέπει επίσης κανείς να παραβλέψει την αυταπάρνηση και το πάθος όσων συμμετείχαν χθες στον αγώνα - ανεξάρτητα με τα λάθη, την αστοχία και τις κακές άμυνες. Ήταν τουλάχιστον συγκινητικό να βλέπει κανείς τον Μπουρούση - που διέσχισε την υφήλιο για να πάρει μέρος στον αγώνα - να κάνει τα πάντα μέσα στον αγωνιστικό χώρο και κυρίως να δίνει θάρρος στους υπόλοιπους. Ήταν επίσης συγκινητικό να βλέπει κανείς τον Βασιλόπουλο - κατ' ουσία απόμαχο και σκιά του σπουδαίου καλαθοσφαιριστή που ήταν κάποτε - να κάνει φανταστικές άμυνες (αλλά και χοντρά λάθη). Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα ακούγεται περισσότερο η εθνική (που έπαιξε με την Μ.Βρετανία) παρά ο Παναθηναϊκός (που κέρδισε με μαγκιά την Ρεάλ). Και ας έπαιζε με Κόνιαρη και Γκίκα...
Bonus η φωτογραφία από την εθνική στο Πανευρωπαϊκό του καλοκαιριού - στα προκριματικά του Μουντομπάσκετ οι περισσότεροι θα λείπουν...
