Το παρασκήνιο και οι επιπτώσεις των ακυρώσεων των πτήσεων της Ryanair στην χώρα μας

Σας παρουσιάζουμε συνοπτικά το παρασκήνιο και τις επιπτώσεις των ακυρώσεων των πτήσεων της Ryanair στην χώρα μας, με τη μορφή ερωταπαντήσεων...

Τι συνέβει ακριβώς με την Ryanair και προχώρησε σε τόσες ακυρώσεις;

Η Ryanair κατάφερε και τα έκανε θάλασσα όσο αφορά των προγραμματισμό των χειμερινών δρομολογίων της, σε συνδυασμό με μια προσπάθεια να "καταργήσει από το παράθυρο" τις άδειες των πιλότων της - στους οποίους είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι φέρεται πολύ άσχημα (διαβάστε σχετικά εδώ). Την πάτησε όμως και εκ των πραγμάτων ήταν υποχρεωμένη: α) είτε να προσλάβει επιπλέον "εποχιακούς" πιλότους, β) είτε να "χρυσοπληρώσει" τους υπάρχοντες ώστε αυτοί να δεχτούν να μην κάνουν διακοπές. Δε θέλησε να κάνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο και έτσι υποχρεώθηκε να ακυρώσει μεγάλο αριθμό δρομολογίων.

Γιατί "χτυπήθηκαν" τόσο έντονα τα περιφερειακά αεροδρόμια;

Τα δρομολόγια της Ryanair τον χειμώνα για μεγάλο μέρος του δικτύου της, είναι κατά κανόνα ζημιογόνα. Γι' αυτό έχει τεράστια σημασία να "γεμίζει" τα αεροπλάνα της - εξ' ου και προσφορές και οι χαμηλές τιμές της σ' αυτές τις περιόδους. Όμως μεγαλώνοντας το στόλο της και αυξάνοντας τα δρομολόγιά της, αυξάνεται επιπλέον και ο αριθμός αυτών των οποίων τη βάζουν "μέσα". Έτσι δεν επαρκούν πλέον τα χρήματα που βγάζει από τις υπηρεσίες εντός και εκτός αεροπλάνου για να καλύψει τη χασούρα, ούτε το "πρακτοριλίκι" ξενοδοχείων και αυτοκινήτων αποδεικνύεται τόσο προσοδοφόρο όσο υπήρχε η πίστη ότι θα συνέβαινε. Επιπλέον δε φτάνουν πλέον οι επιδοτήσεις από Περιφέρειες, Δήμους, Εμπορικούς Συλλόγους - αλλά και τα ίδια τα αεροδρόμια - που εισπράττει κατά περιοχές σε όλη την Ευρώπη. Γι' αυτό εξάλλου και φέτος το κόστος των εισιτηρίων της εταιρείας για την επόμενη καλοκαιρινή περίοδο (2018) για τους δημοφιλείς προορισμούς είναι στα ύψη (περίπου 15-20% πάνω σε σχέση με πέρσυ),  γι' αυτό και η τακτική της ως προς τις χειραποσκευές και την κράτηση θέσεων αλλάζει προς το χειρότερο με σκοπό να εισπράξει περισσότερα χρήματα.
Εκεί ακριβώς παρουσιάζεται και το πρόβλημα για τα ελληνικά περιφερειακά αεροδρόμια: Σε μια άλλη εποχή - μιας μικρότερης Ryanair - η μετάβαση στο καινούργιο ιδιοκτησιακό καθεστώς για τα περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας μας ίσως να είχε μικρότερο αντίκτυπο. Η Fraport όμως δεν είναι ΥΠΑ (μια κρατική δηλ. εταιρεία που κάνει "σκόντο" και παραχωρήσεις μ' ένα τηλεφώνημα), δεν είναι εδώ για να προσφέρει "κοινωνικό έργο", ενώ έχει ακριβά τέλη χρήσης (και μικρά ταμειακά διαθέσιμα επομένως χρειάζεται τα χρήματα και γρήγορα), χρεώνει παραπάνω για τους επιβάτες και δεν είναι τόσο ελαστική όσο το ελληνικό Δημόσιο σε πολλά επίπεδα. Έτσι όταν ήρθε η ώρα να γίνει επιλογή από πλευράς της εταιρείας για το που θα γίνουν οι (αναγκαίες) περικοπές δρομολογίων, η μικρή ελληνική αγορά (η οποία έχει και το μειονέκτημα της ανάγκης πληρώματος που να μιλάει ελληνικά) φάνταζε ως έναν ιδανικό στόχο (μεταξύ των άλλων): μικρή αγορά=λιγότερα παράπονα=λιγότερη στοχοποίηση. Να σημειωθεί ότι η Ryanair είχε από διετίας εκφραστεί δημόσια ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων (διαβάστε σχετικά εδώ), αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα γίνουν μειώσεις δρομολογίων. Και να που δόθηκε η ευκαιρία και τα δρομολόγια ακυρώθηκαν...

Τι εναλλακτικές υπάρχουν;


Και κάπως έτσι ξαναγυρίζουμε στα χρόνια της παλιάς Ολυμπιακής, προ ανοίγματος της αγοράς. Π.χ. Για το δρομολόγιο Χανιά - Αθήνα υπάρχει πλέον μόνο η Aegean, ενώ αν κάποιος θέλει να πετάξει από τα Χανιά στην Θεσσαλονίκη θα πρέπει υποχρεωτικά να πάει μέσω Αθηνών - κάτι που έχει να συμβεί από τα τέλη της δεκαετίας του '80. Για άλλες περιοχές όπου υπάρχουν κάποιες άλλες μικρές εταιρείες (όπως π.χ. η Sky Express, Astra Airlines) υπάρχει μια σχετική εναλλακτική για ορισμένες μέρες της εβδομάδας. Η ουσία όμως είναι ότι η αποχώρηση της Ryanair αφήνει δυσαπλήρωτο κενό - ειδικά σε ότι αφορά τον τουρισμό σε μια δύσκολη χρονικά περίοδο για την χώρα μας.

Τι θα γίνει στο μέλλον;

Είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν πιέσεις από τοπικούς φορείς προς την κυβέρνηση, ώστε να μεσολαβήσει στην Fraport για να δημιουργηθεί ένα πιο "ευνοϊκό κλίμα" για την Ryanair. Είναι πάγια τακτική της ιρλανδικής εταιρείας - σε τέτοιες περιπτώσεις - ν' αφήνει άλλους να κάνουν τη δουλειά γι' αυτήν, ώστε να έχει "το πάνω χέρι" όταν έρθει η ώρα των διαπραγματεύσεων: όπως και να έχει, αν υπάρξει διαμεσολάβηση και συμφωνία, το λογαριασμό θα τον πληρώσουμε εμείς, είτε έμμεσα είτε άμεσα (δια μέσου της τοπικής αυτοδιοικήσης ή του κράτους ή των εμπορικών συλλόγων). Βέβαια με το υπάρχον κλίμα να είναι ιδιαίτερα αρνητικό (και τη Fraport να ζητάει επιστροφή χρημάτων (!!!) λόγω κακής συντήρησης (!!!) των αεροδρομίων πριν την παραλαβή τους), θα πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι.
Η ουσία είναι όμως ότι ο φετεινός χειμώνας έχει χαθεί για την χώρα μας - τα δρομολόγια ακυρώθηκαν και δε θα επανέλθουν: Όποιες συζητήσεις γίνουν θ' αφορούν το επόμενο έτος και βλέπουμε...Εν τω μεταξύ το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να υπάρξουν πιέσεις προς τις άλλες εταιρείες (και κυρίως την Aegean που έχει τη δυνατότητα να διευρύνει το στόλο της και να κλείσει χρονοθυρίδες γρήγορα) ώστε να καλυφθούν κάποια δρομολόγια - εσωτερικού πάντα. Για το εξωτερικό ούτε λόγος βέβαια...

Θα υπάρξει αντίκτυπο στην Ryanair;

Πέραν από μια πτώση της μετοχής της - και ίσως μια περαιτέρω παγίωση της πεποίθησης ότι είναι μια "κακή αλλά ασφαλής εταιρεία" δε νομίζουμε ότι θα υπάρξει άλλη επίπτωση σε πρώτη φάση. Η κοινή γνώμη στην Ευρώπη έχει ήδη την αντίληψη ότι οι απαιτήσεις από την Ryanair θα πρέπει να είναι μικρές, γιατί είναι "φθηνή" (που δεν είναι για την περίοδο που οι απαιτήσεις είναι μεγάλες δηλ. Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι - που οι τιμές της είναι ίδιες ή και υψηλότερες με αυτές του ανταγωνισμού). Αυτό που μπορεί να συμβεί όμως μακροπρόθεσμα είναι μια πτώση των κρατήσεων σε βάθος χρόνου: αν ο κόσμος πιστέψει ότι η Ryanair ακυρώνει εύκολα πτήσεις, ίσως να σταματήσει να κάνει κρατήσεις μαζί της 6 ή 7 μήνες αργότερα και να προτιμήσει άλλες εταιρείες. Αυτή είναι μια συνήθεια που μπορεί στην Ελλάδα να μην είναι καθεστώς, συμβαίνει όμως στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, που αποτελούν και τις μεγαλύτερες αγορές της Ryanair. Αυτό θα είναι κάτι που θα πρέπει ν' αντιμετωπίσει η εταιρεία και το οποίο δεν μπορεί να λυθεί ούτε με κουπόνια των 40 ευρώ ούτε με γράμματα από τον ιδιοκτήτη της...

Νίκη Μέρκελ στην Γερμανία και όλα καλά...Ή μήπως όχι;

Η νίκη της Μέρκελ στις γερμανικές εκλογές με την ταυτόχρονη συντριβή του SPD του Μάρτιν Σούλτς, είναι σίγουρα η μία πλευρά του νομίσματος του αποτελέσματος μιας εκλογικής αναμέτρησης που τα είχε όλα - ακόμα και την πρόταση (έστω και στ' αστεία) να ψηφίζουν ΚΑΙ οι Έλληνες (της Ελλάδος) στις γερμανικές εκλογές. Η άλλη είναι η είσοδος στην Βουλή του ακροδεξιού AfD που επιβεβαιώνει ότι οι ακροδεξιές θεωρίες στην Ευρώπη, ήρθαν για να μείνουν και ότι θα καθορίσουν την ατζέντα για πολύ χρονιά. Ο Τάσος Τσακίρογλου γράφει σχετικά στην "Εφημερίδα των Συντακτών" για το αποτέλεσμα:

"Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Δεν έφτανε ο Τραμπ, δεν έφτανε το Brexit, δεν έφταναν οι ξενοφοβικοί ηγέτες σε Ουγγαρία, Πολωνία και Τσεχία, δεν έφτανε η Λε Πεν και ο Βίλντερς, τώρα έχουμε και επισήμως τους (κρυφο;)ναζιστές στη γερμανική βουλή. Δώδεκα χρόνια στο τιμόνι της ατμομηχανής της Ευρώπης, της Γερμανίας, και ο απολογισμός είναι πραγματικά πικρός. Η Άνγκελα Μέρκελ έκανε τα πάντα για να «προστατέψει» τη χώρα της (κατά κύριο λόγο εις βάρος των υπολοίπων), ευνόησε τους βιομήχανους (κυρίως της αυτοκινητοβιομηχανίας), έδωσε τον πρώτο λόγο στις τράπεζες (και στις ντιρεκτίβες της), έπνιξε τον Νότο της Ευρώπης στα πλεονάσματα του Βορρά (ας πρόσεχαν οι τεμπέληδες), επέβαλε λιτότητα και περικοπές στους πλέον ευάλωτους στη χώρα της και αναγόρευσε σε μέτρο των πάντων τις δημοσκοπήσεις (στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή).
Και σήμερα η Ευρώπη εισπράττει τα επίχειρα της μερκελικής πολιτικής: διχασμούς, ξενοφοβία, συντηρητισμό, ανεργία, μιζέρια, διαχείριση και, πλέον, τους νεοναζί του AfD στη βουλή.
Εύγε κυρία Μέρκελ! Μας υποχρεώσατε!
Από την εξίσωση φυσικά δεν πρέπει να βγάλουμε και την κατάπτυστη πολιτική των λεγόμενων σοσιαλδημοκρατών, η οποίοι για χρόνια ήταν το σκυλάκι σαλονιού της κυρίας Μέρκελ. Από τον αδίστακτο Σρέντερ στον ανύπαρκτο Σουλτς η ιστορία του SPD είναι μια αλληλουχία συμβιβασμών, ενοχής και συνέργειας σε μια πολιτική που βύθισε την Ευρώπη στην κρίση χρέους και στην συντηρητική παλινόρθωση. Όταν οι θαυμαστές του Ολοκαυτώματος και υπέρμαχοι των θεωριών της άριας υπεροχής – και ταυτόχρονα θιασώτες του νεοφιλευθερισμού - αλώνουν την Μπούντεσταγκ, όλα είναι σάπια στο βασίλειο της Γιουρολάνδης.
Και ταυτόχρονα αποδεικνύεται ότι ο Μακρόν και η Λεπέν είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και ότι “σωστά” συνυπάρχουν στη Ν.Δ ο νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης με τους ακροδεξιούς Βορίδη και Γεωργιάδη. Αυταρχισμός, συγκεντρωτισμός, ρατσισμός, ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα, ΣΔΙΤ, φράχτες (δημόσιοι και ιδιωτικοί), στρατοί και αστυνομίες δημιουργούν το νεοπαλαιότατο μείγμα πολιτικής που ταλανίζει την Ευρώπη και όχι μόνο.
Και βέβαια χτυπά το καμπανάκι για την Αριστερά, η οποία εμφανίζεται ανίκανη να δημιουργήσει τη δική της “Εναλλακτική”, όχι για τη Γερμανία (όπως το AfD), αλλά για την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο! Η μικροπολιτική προσπάθεια οικειοποίησης της ατζέντας του αντιπάλου απλώς επιτείνει την παρακμή, ενισχύει την απογοήτευση και επεκτείνει την σύγχυση στις υγιείς δυνάμεις, όχι της επιχειρηματικότητας, αλλά της εργασίας και της δημιουργίας, οι οποίες στενάζουν κάτω από τα δεσμά ενός συστήματος που επαναφέρει στη ζωή – σε μορφή ζόμπι – τις πολιτικές δυνάμεις που ευθύνονται για τις τραγωδίες του παρελθόντος.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ο Κυριάκος, η ΔΕΘ και οι υποσχέσεις για ένα καλύτερο(;) αύριο

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί οργή στον κόσμο με τα πεπραγμένα του και τις ψεύτικες υποσχέσεις του, τότε η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη προκαλεί κλάματα για το μέλλον που μας επιφυλάσσεται: O κύριος "δεν-ήξερα-ότι-πρέπει-να-πληρώσω-το-τηλεφωνικό-κέντρο-που-παρήγγειλα", προσπάθησε να κάνει μια "αρχηγικού τύπου" εμφάνιση στη ΔΕΘ, η οποία - υποτίθεται- θα του έδινε τον αέρα του επόμενου Πρωθυπουργού της χώρας.
Πρώτο σχόλιο: είναι σαφές ότι όσο η Ελλάδα είναι στην Ε.Ε. το πλαίσιο δράσης του οποιοδήποτε Πρωθυπουργού είναι περιορισμένο. Το ότι βρισκόμαστε υπό "δημοσιονομική επιτήρηση" το περιορίζει ακόμα περισσότερο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η λύση είναι ξεχαρβάλωμα, ξεπούλημα και περισσότερη - εθελοντική-υποτέλεια...
Λειτουργώντας υπό αυτό το πλαίσιο πάντα, ο κύριος Μητσοτάκης προσπάθησε να το παίξει "προοδευτικός" και "ανοιχτός" σε επενδύσεις και την ιδιωτική πρωτοβουλία που θα φέρουν δουλειές και ανάπτυξη...Μίλησε επίσης για μειώσεις του ΕΝΦΙΑ και των φόρων - Αυτά που νομίζει δηλαδή ότι θέλει ν' ακούσει ο κόσμος...Μετά έκανε και μια βόλτα, έπαιξε ένα διαδραστικό παιχνίδι στην έκθεση, χαιρέτησε τους πάντες (ως και μια κούκλα-μανεκέν σε βιτρίνα καταστήματος ρούχων!!!) και αποχώρησε...
Όλα καλά λοιπόν; Όχι ακριβώς...
Ο τρόπος που έγιναν οι τοποθετήσεις του - γενικόλογες, αστήρικτες και με ιδεοληπτικό τρόπο (πάλι ακούσαμε για "ψηφιακή υπογραφή", για "ιδιωτικά πανεπιστήμια", για κακούς "εργατοπατέρες") - προκάλεσε απογοήτευση ακόμα και στους πιο σκληρούς υποστηρικτές του...Ξέχασε το προφανές ποια: Στη σημερινή Ελλάδα ο κόσμος έχει ξυπνήσει και όταν για μειώσεις φόρων δεν πιστεύει αν δε δει πλήρες οικονομοτεχνικό πλάνο...
Δεύτερο σχόλιο: το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα δεν είναι ότι υπάρχουν "κακοί εργατοπατέρες", είναι ότι δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας που πληρώνουν αξιοπρεπώς, ενώ όπου υπάρχουν θέσεις εργασίας οι εργαζομένοι δουλεύουν σε συνθήκες "γαλέρας" για ψίχουλα. Η λύση επομένως δεν είναι να λέμε "δε θ' ανεχτώ καταπάτηση του εργατικού δικαίου" - η λύση είναι να μάθουμε ΠΩΣ θα γίνει κατορθωτό αυτό από μια κυβέρνηση που συναγελάζεται σε καθημερινή βάση με αυτούς που το καταπατούν. Και προφανώς δεν είναι λύση το να γίνει αδύνατη η διεξαγωγή μιας απεργίας - όπως μας υποσχέθηκε ο κύριος Μητσοτάκης ως "μέλλων Πρωθυπουργός".
Εκεί που πραγματικά χάθηκε "η μπάλα" (και το μέτρο) όμως, ήταν στην περιγραφή της "προώθησης" των επενδύσεων. Ο κύριος Μητσοτάκης δεν τοποθετήθηκε για το μείζον, δηλ. να μας εξηγήσει το αν η ΝΔ θα δίνει άδειες και θα υπογράφει ό,τι του ζητούν οι "επενδυτές" ή θα λαμβάνει υπόψιν της, την υπάρχουσα νομοθεσία και το Σύνταγμα. Οι έμμεσες αναφορές στο "Ελληνικό" και την El Dorado ήταν τουλάχιστον ατυχείς, αφού το πρόβλημα - όπως αναγνωρίζουν οι αντικειμενικοί παρατηρητές και όχι τα παπαγαλάκια - δεν είναι η κυβέρνηση αλλά η θέληση της El Dorado να κάνει ό,τι θέλει - όπως θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα.
Τρίτο σχόλιο: είναι συγκλονιστικό να κατηγορείται η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ - η πλέον ανεκτική και δεκτική σε ιδιωτικοποιήσεις, παραχωρήσεις και "επενδύσεις" από την εποχή του πατρός Μητσοτάκη - για δημιουργία "προσκομάτων". Απλά τόσο στην περίπτωση των μεταλλείων χρυσού, όσο και στην περίπτωση του Ελληνικού (όπως έχουμε αναλύσει εδώ και εδώ), ο κύριος Τσίπρας και η παρέα του υποχρεώνονται από τη νομοθεσία, τις πρότερες θέσεις της και τις περιστάσεις  να ξεψαχνίσουν τις υποθέσεις. Αλλά ο κύριος Μητσοτάκης να μην ανησυχεί - εδώ κοτζάμ ΟΛΠ πωλήθηκε με παράτες και γιορτές, στο Ελληνικό και την Χαλκιδική θα κολλήσουμε;
Δεν ξέρουμε τι θα γράψουν οι εφημερίδες και τα sites ή θ' ακουστεί στα ραδιόφωνα. Δυστυχώς όμως τόσο ο κύριος Μητσοτάκης, όσο και ο κύριος Τσίπρας - που θ' αναμετρηθούν για την Πρωθυπουργία στις επόμενες εκλογές, έδειξαν κατώτεροι των περιστάσεων. Σημάδια των καιρών η έλλειψη σοβαρών ηγετών ή αιτιολόγηση της κατάντιάς μας; Πιθανόν και τα δύο...
Τέταρτο (και τελευταίο) σχόλιο: για τα όσα είπε ο κύριος Μητσοτάκης στην ΔΕΘ περί "δημοκρατίας", δεν έχουμε να προσθέσουμε κάτι. Τα έγραψε όλα ο Νίκος Μπογιόπουλος εδώ.

"Ήταν πέντε- ήταν έξι" και έγιναν 10: Μια πρώτη προσέγγιση στην εκλογή αρχηγού της Δημοκρατικής Συμπαράταξης

Έχουμε και λέμε λοιπόν...Νίκος Ανδρουλάκης, Kωνσταντίνος Γάτσιος, Φώφη Γεννηματά, Σταύρος Θεοδωράκης, Γιώργος Καμίνης, Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, Γιάννης Μανιάτης, Απόστολος Πόντας, Γιάννης Ραγκούσης, Δημήτρης Τζιώτης. Δέκα υποψήφιοι αρχηγοί (και άλλοι τόσοι ενδιαφερόμενοι που τα παράτησαν τελευταία στιγμή γιατί δεν είχαν τις απαιτούμενες υπογραφές ή φοβήθηκαν να εκτεθούν προτιμώντας να το παίξουν "παράγοντες") για μια συμπαράταξη που ήρθε 4η (ως ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) στις τελευταίες εθνικές εκλογές με 6,29% και που προφανώς έχει μηδενικές ελπίδες να κυβερνήσει αυτόνομα στο (άμεσο) μέλλον...
Γιατί τέτοια πρεμούρα επομένως από τόσους ανθρώπους για την αρχηγία ενός απαξιωμένου πολιτικού σχηματισμού;
Το ερώτημα είναι εύλογο, αλλά η απάντηση είναι απλή: για την εξασφάλιση μεριδίου στην εξουσία. Με βάση τον ισχύοντα εκλογικό νόμο - αλλά και τις δεδομένες πιέσεις των δανειστών που για αρκετά χρόνια ακόμα θα κάνουν κουμάντο στην χώρα μας - είναι εξαιρετικά πιθανό η επόμενη κυβέρνηση να είναι τουλάχιστον δικομματική. Έτσι η θέση του αρχηγού σ' ένα κόμμα που θ' αποτελέσει παρτενέρ είτε της ΝΔ είτε του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο εξασφαλίζει πρόσβαση στον κεντρικό κρατικό μηχανισμό αλλά και καίρια θέση υπουργού: εδώ ο Καμμένος έγινε υπουργός Εξωτερικών (για να μη θυμηθούμε τον Ευάγγελο Βενιζέλο ως αντιπρόεδρο της κυβέρνησης), δε θα μπορέσει ο Ραγκούσης ή η Φώφη να γίνουν κάτι καλύτερο;
Είναι βέβαια εκ των ουκ άνευ, ότι οι περισσότεροι απ' αυτούς τους 10, που ενδιαφέρονται να σώσουν την κεντροαριστερά (και ας μην είναι ορισμένοι απ' αυτούς κεντροαριστεροί ούτε κατά φαντασία), γνωρίζουν ότι δεν έχουν ελπίδα για εκλογή. Γι' αυτό είναι εξαιρετικά πιθανόν ορισμένοι εξ αυτών, ν' αποσυρθούν υπέρ κάποιων άλλων στην πορεία προς τις κάλπες. Αλλά και αυτό όμως είναι μέρος του παιχνιδιού: μπορεί ο κύριος Τζιώτης ή ο κύριος Κωνσταντινόπουλος να γνωρίζουν ότι δε υπάρχει περίπτωση να πάρει περισσότερες ψήφους από την κυρία Φώφη ή τον κύριο Θεοδωράκη, αλλά παράλληλα όμως γνωρίζουν ότι αν παίξουν το παιχνίδι σωστά μπορεί να κερδίσουν θέση υπαρχηγού ή υπουργού σε μια μελλοντική κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα μόνο 3-4 εξ αυτών έχουν πραγματικές βλέψεις για την καρέκλα του αρχηγού: οι υπόλοιποι είναι εκεί για να χτίσουν "θέση" για την επόμενη μέρα...
Το όλο σκηνικό βέβαια δεν αποτελεί παρά "φτιασίδωμα" ενός κομματικού σχηματισμού που κυβέρνησε για πολλά χρόνια, συνδέθηκε με σκάνδαλα, οδήγησε την Ελλάδα στα μνημόνια και στη συνέχεια διασπάστηκε, πέφτοντας στην απαξίωση. Τώρα οι ίδιοι άνθρωποι που έφεραν την Ελλάδα ως εδώ (π.χ. Φώφη, Κωνσταντινόπουλος, Ραγκούσης ως πολιτικοί, Ανδρουλιδάκης ως κομματικός νεολαίος που πέρασε απ' όλα τα κομματικά σκαλοπάτια, Καμίνης ως άνθρωπος που υπηρέτησε σε κρατικές θέσεις και στη συνέχεια στην αυτοδιοίκηση, Θεοδωράκης ως συστεμικός δημοσιογράφος), ανασυντάσσονται και επαναπροσδιορίζονται ως "κεντρώοι", θεωρώντας τη "Δημοκρατική Συμπαράταξη" ως "κολυμπήθρα του Σιλωάμ". Υπάρχει όμως ένα "αλλά"...

Ο χώρος του πολιτικού "Κέντρου" που εκπροσωπούνταν από την Ε.Κ./ΕΔΗΚ "απαλλωτριώθηκε" στα τέλη της δεκαετίας του '70 από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ. Στη συνέχεια εξαφανίστηκε πολιτικά (σημείωση: αξίζει να θυμηθούμε ότι στα 1993, το ΠΑΣΟΚ είχε μόλις 12 κεντρογενείς βουλευτές-απομεινάρια της πολιτικής αφομείωσης της προδικτατορικής νεολαίας της ΕΚ και της ΕΔΗΚ), αφήνοντας ένα πολιτικό κενό. Το ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε στην πραγματικότητα ποτέ "κεντρώο" ούτε "κεντροαριστερό". Ήταν στην αρχή "σοσιαλδημοκρατικό" για να μεταλλαχθεί πλήρως αργότερα, μη έχοντας καμία ουσιαστική διαφορά από την "δεξιά" ΝΔ. Επομένως η συμπαράταξη των πρώην και νυν ΠΑΣΟκων με ανθρώπους που δεν έχουν "κεντρώα" πολιτική παρουσία (σημείωση/ξεκαθάρισμα: το να τρωγοπίνεις με την επιχειρηματική ελίτ, να είσαι υπέρ του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και να θεωρείς κοινωνική πολιτική την παροχή ενός γεύματος την μέρα σε αστέγους ΔΕΝ σε κάνει κεντρώο), δεν καλύπτει το (θεωρητικό) κενό που υπάρχει, μεταξύ ΚΚΕ και ΝΔ. Αντίθετα μεγενθύνει το πρόβλημα γιατί καταδεικνύει την μεγάλη πολιτική ένδοια που υπάρχει στο πολιτικό γίγνεσθαι της Ελλάδας του σήμερα.
Το ποιος θα κερδίσει την κούρσα πάντως δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα. Θεωρητικά η κυρία Γεννηματά έχει τις περισσότερες πιθανότητες: έχει όνομα και παρουσία χαμηλών τόνων. Όμως στα μάτια των επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων οι κύριοι Καμίνης (κατά πρώτο λόγο) και Θεοδωράκης (κατά δεύτερο) είναι καλύτεροι συνομιλητές. Οι υπόγειες συμμαχίες που θα συναφθούν θα επηρεάσουν περισσότερο το αποτέλεσμα από τις "εμφανείς", αλλά αυτό λίγο μας πειράζει: ως γνωστόν δώσε "ίντριγκα" και "παρασκήνιο" στον Έλληνα και πάρε του την ψυχή...
(Σημείωση: οι εξαιρετικές γελοιογραφίες προέρχονται από την εφημερίδα "Το Ποντίκι").