Περί Γιάννη Αντετοκούνμπο...

Κρατούμενο πρώτο: καμία ομάδα NBA δε θέλει οι αθλητές της να παίρνουν μέρος σε προετοιμασίες και τουρνουά εθνικών ομάδων. Προτιμούν να κάνουν ατομικές προπονήσεις, να παίρνουν μέρος σε χορηγικές εκδηλώσεις και να υπογράφουν αυτόγραφα κάνοντας διακοπές. Εξαίρεση αποτελεί η εθνική ομάδα των ΗΠΑ και αυτή υπό προϋποθέσεις. Επομένως είναι μάλλον αυτονόητο ότι οι Μιλγουόκι Μπακς θα προσπαθούσαν να βρουν κάθε ευκαιρία ώστε να απεμπλακεί ο Γιάννης Αντετοκούνμπο από την εθνική και το Ευρωμπάσκετ - και οι ενοχλήσεις στο γόνατο ήταν απλώς η ευκαιρία.

Κρατούμενο δεύτερο: ο Γιάννης είναι ένας αθλητής με τεράστιο ταλέντο και μεγάλη αγάπη για την εθνική. Δεν χρειάζεται ν' αναλύουμε το από που φαίνεται αυτό - Το έδειξε πέρσυ με τη συμμετοχή του στο προ-ολυμπιακό και το είδαμε και φέτος, με τη διάθεσή του να σηκώσει το βάρος της ομάδας στην προσπάθεια για μετάλλιο και πρόκριση στο Παγκόσμιο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ο τρόπος διαχείρισης της υπόθεσης από μέρους του ήταν σωστός. Όταν είσαι μέλος μιας ομάδας, και την αγαπάς πρέπει να το δείχνεις. Αυτό προϋποθέτει να συμμετέχεις στις εκδηλώσεις της, να τη σέβεσαι και να μη δημιουργείς προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν: τι σημαίνει αυτό; Η παρουσία του στην Κίνα - 15 μέρες πριν το Ευρωμπάσκετ - ήταν μια απαράδεκτη κίνηση. Δεν μπορεί οι συναθλητές σου να σκοτώνονται στις προπονήσεις και εσύ που θα σηκώσεις το βάρος της ομάδας να βρίσκεσαι σε ταξίδι αναψυχής - ακόμα και αν δεχτούμε ότι είσαι τραυματίας. Ο ρόλος σου είναι να βρίσκεσαι μαζί με τους υπόλοιπους - ακόμα και στον πάγκο - να εμψυχώνεις και να κατευθύνεις. Επίσης ποτέ - μα ποτέ - δεν ανακοινώνεις αποφάσεις αποχώρησης από τα social media. Όποιος αποδέχεται κάτι τέτοιο, είτε έχει μικρό μυαλό γιατί δεν καταλαβαίνει πως λειτουργούν οι ομάδες, είτε προσπαθεί να πουλήσει εκδούλευση σ' έναν άνθρωπο που δεν την χρειάζεται. Ο ρόλος ενός αθλητή τέτοιου επιπέδου είναι να επικοινωνήσει με τον προπονητή του και τον τιμ μάνατζερ, να συζητήσουν το πρόβλημα και μετά πριν ανακοινώσει οτιδήποτε οπουδήποτε, να πάει στους συμπαίκτες του και να τους μιλήσει. Μετά δε, αν είναι πραγματικά σπουδαίος, μένει μαζί τους - γιατί δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι το πρόβλημα είναι τόσο σοβαρό ώστε να του απαγορεύσει να πάρει μέρος σε οποιαδήποτε φάση του Ευρωμπάσκετ. 

Κρατούμενο τρίτο: Η ομοσπονδία χειρίστηκε λάθος την υπόθεση εθνική από την αρχή. Στηρίχθηκε στην παρουσία Αντετοκούνμπο και των υπολοίπων διεθνών για να κάνει οικονομία και να μην προσλάβει προπονητή που να μιλήσει με τους αθλητές, δε διαχειρίστηκε τους Κουφό-Όγκαστ-Ντόρσεϊ με την πρέπουσα σοβαρότητα (πιστεύοντας ότι η παρουσία του Γιάννη θ' αρκούσε για να έρθουν στην προετοιμασία) και τελικά πλήρωσε μια ανεκτικότητα απέναντι στον Γιάννη και τον Καλάθη (που έχασε το μεγαλύτερο μέρος της προετοιμασίας στο Καρπενήσι), που επηρέασε το κλίμα της ομάδας.

Η εθνική προφανώς και είναι πάνω απ' όλους. Αλλά το όλο σκηνικό αποδεικνύει ότι τα προβλήματα είναι μεγάλα: δεν είμαστε σίγουροι ότι οι κραδασμοί της αποχώρησης θα μπορέσουν να περιοριστούν, δεδομένου ότι δεν υπάρχει ο προπονητής-προσωπικότητα που θα διαχειριστεί την κατάσταση. Η εθνική ομάδα έχει υποφέρει στο παρελθόν από διαχείριση "ειδικών περιπτώσεων" (βλ. περίπτωση Τσακαλίδη) και προχώρησε μόνο όταν είχαμε αντιμετώπιση όλων το ίδιο (βλ. Γκάλης, Παπαλουκάς).

Από κει και πέρα: τo NBA ως οργανισμός προφανώς δεν πρόκειται ν' αποδεχτεί ότι υπάρχει συνωμοσία, αλλά θα πρέπει να εξηγήσει πως είναι δυνατόν οι μαγνητικές και οι εξετάσεις του Αντετοκούνμπο να είναι καλές στην Ελλάδα και να γίνονται κακές στην Κίνα. Θα πρέπει επίσης να καταλάβουν (όλοι) ότι τέτοια περιστατικά δεν κάνουν καλό σε κανέναν - και ότι η αλαζονική αντιμετώπιση τέτοιων υποθέσεων μακροπρόθεσμα δεν βοηθάει ούτε την εικόνα του Γιάννη (που από την μία δίνει συνεντεύξεις του τύπου "θα πολεμήσουμε για μια σημαία - για μια χώρα" και από την άλλη κατεβαίνει από το αεροπλάνο), ούτε του ΝΒΑ (που φαίνεται να κόβει το δρόμο της συμμετοχής ενός αθλητή με τα εθνικά του χρώματα), ούτε της ομοσπονδίας φυσικά (που φαίνεται να κάνει χατήρια τα οποία στο τέλος πληρώνει)...

Αναμένουμε τα επόμενα επεισόδια του δράματος...
(Επί του πιεστηρίου: Ο Γιάννης έστω και αργά έκανε το σωστό. Πήγε στην προπόνηση της εθνικής, μίλησε στους συμπαίκτες του και στον προπονητή του και δήλωσε ότι θα είναι παρών στο τουρνουά Ακρόπολις. Κάτι δηλαδή που έπρεπε να είχε κάνει εξαρχής - πριν την ανακοίνωση μη συμμετοχής. Ίσως στο μέλλον να μπορέσει να σηκώσει και το ανάλογο ανάστημα στην ομάδα του).

Εις μνήμην Ισαάκ και Σολωμού

H παρούσα ανάρτηση είναι αναδημοσίευση του άρθρου του Μάνου Φραγκιουδάκη από το News24.gr - αξίζει να διαβαστεί, γιατί περιγράφει ένα κομμάτι της νεότερης - και ιδιαίτερα παραγνωρισμένης - ιστορίας του ελληνισμού:
"Λίγο πριν τις 14:30 της 14ης Αυγούστου του 1996, ένας νεαρός Κύπριος, φεύγει από την πορεία που βρισκόταν σε εξέλιξη στην νεκρή ζώνη κοντά στη Δερύνεια και κατευθύνεται στο τουρκικό φυλάκιο. Σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, με ένα τσιγάρο στο στόμα, ανεβαίνει στον ιστό που βρίσκεται κρεμασμένη η τουρκική σημαία. Ακούγονται φωνές φίλων του «Μην πηγαίνεις κοντά ρε. Έλα έξω». Στη συνέχεια, τρεις πυροβολισμοί από την κατεχόμενη πλευρά. Οι σφαίρες τον έχουν βρει στο κεφάλι, στον λαιμό και στο στομάχι. Ο 26χρονος Σολωμός Σολωμού πέφτει νεκρός. «Η κατάσταση στην Κύπρο εκείνη την εποχή ήταν διαφορετική απ’ ότι σήμερα. Ήταν μια περίοδος έντασης και διεκδίκησης να περάσουν οι Έλληνες στα κατεχόμενα. Κι αυτό οδηγούσε κατά καιρούς σε μικροσυγκρούσεις ακραίων στοιχείων του καθεστώτος που χτυπούσαν Έλληνες οι οποίοι ήθελαν να πάνε στην κατεχόμενη γη των πατέρων τους. Δεν δινόταν η δυνατότητα στους Έλληνες να περάσουν την γραμμή όπως σήμερα» θυμάται ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής, Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών, Επικοινωνίας και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τέσσερις μέρες νωρίτερα, στις 10 Αυγούστου, μια διεθνής διαμαρτυρία, που διοργανώθηκε για την συμπλήρωση 22 χρόνων κατοχής του βόρειου μέρους του νησιού, έφτασε στην Κύπρο. Μοτοσικλετιστές από 12 ευρωπαϊκές χώρες ξεκίνησαν από το Βερολίνο, με τελικό προορισμό την κατεχόμενη Κερύνεια. Μετά από απειλές της τουρκικής πλευράς, τα πλάνα άλλαξαν και αποφασίστηκε η πορεία να μην κατευθυνθεί στην Κερύνεια αλλά να διοργανωθεί εκδήλωση στο Μακάριο Στάδιο. Ορισμένοι από τους μοτοσικλετιστές, ανάμεσά τους και Κύπριοι, διαφωνούν και στις 11 Αυγούστου κατευθύνονται στα κατεχόμενα. Μπαίνοντας στη νεκρή ζώνη του ΟΗΕ, βλέπουν στην «γραμμή του Αττίλα» περίπου 1.000 Τουρκοκύπριους, μεταξύ αυτών και πολλούς «Γκρίζους Λύκους». Λίγη ώρα μετά οι Τουρκοκύπριοι μπαίνουν οπλισμένοι στην νεκρή ζώνη και αρχίζουν να χτυπούν τους Ελληνοκύπριους. Ο 24χρονος Τάσος Ισαάκ, προσπαθώντας να βοηθήσει έναν Ελληνοκύπριο, εγκλωβίζεται και ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου, τόσο από πολίτες, όσο και –όπως δείχνουν ξεκάθαρα οι φωτογραφίες- από αξιωματούχους του ψευδοκράτους. Δέχεται συνεχόμενα χτυπήματα από πέτρες, γκλομπ, λοστούς και ρόπαλα, μέχρι που αφήνει την τελευταία του πνοή.

«Τότε ήταν ένα είδος δεύτερου Βερολίνου. Δεν μπορούσε να περάσει κανείς. Έτσι λοιπόν, ο Ισαάκ και ο Σολωμού, δοκίμασαν να περάσουν τη γραμμή. Κι εκεί βρέθηκαν απέναντι σε τουρκικό μανιασμένο όχλο που χτύπησε τον Ισαάκ μέχρι θανάτου, ο δε Σολωμός Σολωμού πυροβολήθηκε από τότε ψευδοϋπουργό του καθεστώτος Ντενκτάς, ο οποίος ουδέποτε συνελήφθη ενώ επικηρύχθηκε από την Ιντερπόλ. Επρόκειτο για ηρωικές πράξεις του Σολωμού και του Ισαάκ, οι οποίοι δεν έχουν δικαιωθεί ακόμα γιατί η Κύπρος εξακολουθεί να είναι κατεχόμενη» συνεχίζει ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης. Ο Σολωμός Σολωμού, που δολοφονήθηκε με τρεις σφαίρες, ήταν ξάδελφος του Τάσου Ισαάκ. Αμέσως μετά την κηδεία του 24χρονου στις 14 Αυγούστου, πολλοί από τους παρευρισκόμενους, ανάμεσά τους και ο Σολωμού, αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν πορεία διαμαρτυρίας στη Δερύνεια. Οι εικόνες από τις κάμερες βοήθησαν την αστυνομία να ταυτοποιήσει τους δράστες της δολοφονίας του Σολωμού και στη συνέχεια εκδόθηκε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τον Κενάν Ακίν, υπουργό Γεωργίας του ψευδοκράτους και τέσσερις ακόμη αξιωματούχους. Οκτώ χρόνια αργότερα, ο Ακίν παραδέχτηκε ότι εκείνος πυροβόλησε τον Σολωμού, ισχυριζόμενος πως είχε πάρει εντολή από τον επικεφαλής των κατοχικών ειδικών δυνάμεων.

«Βγήκε ένταλμα σύλληψης, αλλά δεν τον συλλαμβάνει κανένας. Κανονικά, έπρεπε να τον συλλάβουν οι αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας κανονικά, διότι είναι δολοφόνος Ελληνοκύπριου πολίτη. Υπάρχει η φωτογραφία του να πυροβολεί, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι αυτό» ξεκαθαρίζει ο κ. Γιαλλουρίδης. Στο ερώτημα γιατί δεν διεκδικήθηκε επαρκώς από τις κυπριακές κυβερνήσεις η σύλληψη του δολοφόνου, ο καθηγητής της Παντείου εξηγεί: «Για να μην οξυνθεί η κατάσταση. Υπάρχει μια θεωρία στην Κύπρο που λέει ότι όσο δεν τους πειράζουμε, δεν οξύνεται η κατάσταση, ενώ στην ουσία το αντίθετο γίνεται. Η τουρκική πλευρά αποθρασύνεται. Θα έπρεπε να είχε υλοποιηθεί το διεθνές ένταλμα σύλληψης, να είχε συλληφθεί ο δολοφόνος, να δικαστεί κανονικά και να καταδικαστεί. Έτσι θα έδειχνε η Κύπρος ότι είναι κράτος δικαίου και όχι φοβισμένη». Όπως λέει, «σήμερα οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Είμαστε απαράδεκτοι. Το Ισραήλ πολλά χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα, κυνηγούσε τους υπευθύνους μέχρι την Αργεντινή και τους έφερνε στο Ισραήλ για να τους δικάσει. Εμείς δεν έχουμε δικάσει κανέναν από αυτούς που εγκλημάτησαν εις βάρος της Κύπρου». Τις επόμενες ημέρες, η κατάσταση στην Κύπρο εξομαλύνθηκε, ενώ το 2008 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Τουρκία και επιδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Σολωμού. «Υπήρξε μια ένταση στη συνέχεια, η οποία δεν οδήγησε σε περαιτέρω κλιμάκωση, αντιθέτως άνοιξε ο Ντενκτάς τα οδοφράγματα και η υπόθεση εξομαλύνθηκε. Δυστυχώς βέβαια αυτό έγινε χωρίς να τιμωρηθεί η τουρκική πλευρά και χωρίς να συλληφθούν οι δολοφόνοι των Ισαάκ και Σολωμού, ενώ ακόμη δεν έχουν δικαιωθεί καθώς η Κύπρος παραμένει υπό κατοχή», ολοκληρώνει ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης."

Το τραγούδι "Πάντα Γελαστοί" γράφτηκε από τον Άλκη Αλκαίου για τον Σολωμό Σολωμού και τον άδικο χαμό του - το παραθέτουμε "εις μνήμην" για έναν Έλληνα που αξίζει να θυμόμαστε:

Από τον Φίλη στον Γαβρόγλου ή από τον Άννα στον Καϊάφα

Όταν στην παιδεία μιας χώρας κάνουν κουμάντο ιδεοληπτικοί τότε το μέλλον της είναι μάλλον ζοφερό. Έτσι και αφού περάσαμε τη λαίλαπα Φίλη (για την οποία είχαμε γράψει λεπτομερώς εδώ), αντί να δούμε στη συγκεκριμένη θέση έναν άνθρωπο που να έχει σχέδιο για το αύριο της παιδείας, καταλήξαμε στον Γαβρόγλου: αν και ο συμπολιτευόμενος τύπος τον παρουσίαζε ως άνθρωπο με σχέδιο και διαλλακτικό, στην πράξη τα πράγματα δείχνουν διαφορετικά.

Καταρχήν, αντί να δούμε ένα σχέδιο ουσιαστικό, που να δείχνει το όραμα της κυβέρνησης για τη βελτίωση της παιδείας σε όλα τα επίπεδα - και το οποίο να οδηγεί σε βελτιώσεις στον τρόπο της εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας, καλύπτοντας παράλληλα και την ανάγκη για άνοδο του μορφωτικού επιπέδου σε όσους αποφασίζουν να σταματήσουν την εκπαιδευτική τους ζωή στο τέλος του Λυκείου, παρατηρούμε κινήσεις ψηφοθηρικού τύπου  - όπως στην περίπτωση του τρόπου εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Παρατηρούμε κινήσεις που αποσκοπούν στην υποβάθμιση της σημασίας της ύπαρξης κινήτρου για την αριστεία (όπως στην περίπτωση της εφαρμογής από δω και πέρα κλήρωσης για τη σημαία) και μιας περίεργης αντίληψης για ισοτιμία ΑΕΙ και ΤΕΙ (όπως φαίνεται από τις δηλώσεις και το νέο νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ).

Κυρίως όμως παρατηρούμε μια αλλαζονική διάθεση απέναντι στο οτιδήποτε τον αφορά καθώς και μια προσέγγιση τύπου "Μαρίας Αντουανέτας" στα θέματα της παιδείας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πρώτου είναι η εξαγορά της στρατιωτικής του θητείας - ο υπουργός σε ηλικία 24 ετών κλήθηκε να υπηρετήσει στον ελληνικό στρατό για μια θητεία μόλις οκτώ μηνών, ως ομογενής: αν και αριστερός (και θεωρητικά αντι-χουντικός), προτίμησε να την εξαγοράσει για να συνεχίσει τις σπουδές του στο εξωτερικό, κάνοντας χρήση του ευεργετικού διατάγματος 720/70 της δικτατορίας για να μην στρατευθεί ως γεννηθείς στην Κωνσταντινούπολη. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο, όπως δεν είχε περάσει και στην περίπτωση του Άκη και πολλών άλλων που απέκτησαν δημόσια αξιώματα. Ο ίδιος αντί να προσπαθήσει να δικαιολογηθεί, αντέδρασε αρκετά απότομα δηλώνοντας ότι αυτό είναι ένα "προσωπικό θέμα". Εδώ όμως είναι που ο κύριος Γαβρόγλου κάνει λάθος: εδώ δεν αναφέρεται κανείς στο σεξουαλικό του προσανατολισμό, στο αν επισκέπτεται τους γονείς του ή αν έχει παντρευτεί με πολιτικό ή θρησκευτικό γάμο. Αναφέρεται σε μια υποχρέωση που έχουν όλοι οι Έλληνες πολίτες που μένουν μόνιμα στην Ελλάδα. Αυτή λοιπόν ο κύριος Γαβρόγλου αποφάσισε να την παρακάμψει κάνοντας χρήση ενός διατάγματος που έκανε νόμο του κράτους (για δικούς της σκοπούς) η Χούντα των Συνταγματαρχών. Είναι δηλαδή μια περίπτωση νόμιμου μεν αλλά μη ηθικού (όπως η περίπτωση offshore - Βουλγαράκη).
Όσο για το 2ο έχουμε την περίπτωση της σύγκρουσής του με μερίδα καθηγητών- διδασκόντων στα ΑΕΙ: με βάση την υπάρχουσα νομοθεσία, αυτοί μπορούν να συμπληρώσουν το μισθό τους διδάσκοντας σε μεταπτυχιακά προγράμματα. Ο υπουργός Παιδείας θέλει να το διακόψει αυτό, θεωρώντας ότι οι μισθοί των καθηγητών είναι "αρκετοί" (παρά τα χαράτσια και τις περικοπές) και ότι τα 800-900 ευρώ που λαμβάνουν αρκούν. Τα ερωτήματα που προκύπτουν βέβαια είναι προφανή: 1) αφού τα 800-900 ευρώ είναι αρκετά γιατί δεν εφαρμόζονται και στην περίπτωση του ίδιου του Γαβρόγλου, των γενικών γραμματεών του, των ειδικών συμβούλων του και των μετακλητών του που έχουν φωτογραφικές θέσεις στο υπουργείο και κάνουν από τη στιγμή της τοποθετησής του μόνιμες διακοπές.
2) θεωρεί ο κύριος Γαβρόγλου ότι κάποιος "νέος επιστήμονας" που είναι έτοιμος να φύγει στο εξωτερικό, θα μείνει στην Ελλάδα για να παίρνει 400 ευρώ τον μήνα διδάσκοντας σε μεταπτυχιακά για 6-7 μήνες τον χρόνο;
και 3) είναι σε θέση κάποιος "νέος επιστήμονας" να διδάξει απευθείας σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα, χωρίς πρότερη διδακτική εμπειρία και άνευ πρακτικής σε προπτυχιακά προγράμματα;

Ο χώρος της παιδείας είναι σαφέστατα προβληματικός. Η δε κατάσταση στα ΑΕΙ και ΤΕΙ μπορεί άνετα να συγκριθεί με την "κόπρα του Αυγείου". Αντί όμως ο κύριος Γαβρόγλου (και ο Αλέξης της καρδιάς μας) να κοιτάξουν να κόψουν τις παράνομες μεθόδου πλουτισμού εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (βλ. χαράτσια σε διπλωματικές, μίζες από υποτροφίες, αγοραπωλησίες θεμάτων εξεταστικών κ.ο.κ.), τις απαράδεκτες πρακτικές τρόπων διδασκαλίας (όπου καθηγητές δεν πατούν ποτέ σε παραδόσεις και στέλνουν τους βοηθούς τους) και αντίληψης (όπου έχουμε διδακτορικούς babysitters και βαστάζους), επικεντρώνονται στο μοίρασμα μιας μικρής - και ουσιαστικής - ανύπαρκτης πίτας.

Πράγμα που μας κάνει να καταλήγουμε στα όσα γράψαμε αρχικά - πήγαμε από τον Φίλη στον Γαβρόγλου, δηλ. από τον Άννα στον Καϊάφα...