Μια χώρα για κλάμματα...(ανανεωμένο)

Και ενώ οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές για την "έξοδο από τα μνημόνια" συνεχίζονται, κανείς σοβαρός πολίτης που έχει όραμα για την χώρα δεν μπορεί να μη λυπάται τον Αλέξη Τσίπρα για την πολιτική κατάντιά του. Λέγαμε για τους προηγούμενους ότι ήταν κολλημένοι με την καρέκλα - και λέγαμε "επαγγελματίες πολιτικοί είναι, το ψωμί τους βγάζουν". Ο Αλέξης όμως φαινόταν διαφορετικός και ακουγόταν "ξεχωριστός".

Από τη στιγμή όμως που ο Ολάντ τον παρέσυρε σ' εκείνη την καταστροφική συνεδρίαση των ηγετών της Ε.Ε. τον Ιούλιο του 2015, που οδήγησε στη καταστροφική συμφωνία και στο 3ο (επίσημο) μνημόνιο, η πολιτική κατρακύλα του είναι απερίγραπτη.
Κορύφωση της τραγωδίας - όπως αποδεικνύεται τελικά -δεν ήταν όμως εκείνη η συμφωνία. Στο κάτω-κάτω της γραφής τότε ο Αλέξης πήρε χρήμα και υπέγραψε το μνημόνιο. "Είναι πολλά τα λεφτά" είπε σαν άλλος Σπύρος Καλογήρου (στην ταινία "Λόλα" απέναντι στον Νίκο Κούρκουλο) στον Βαρουφάκη και την Ζωή Κωνσταντοπούλου και τους έδιωξε από τον ΣΥΡΙΖΑ, κρατώντας τον Σπίρτζη και τον Σταθάκη να τον παρηγορούν, έχοντας στο πλάι τον Πολάκη να τον κάνει να ευθυμεί.
Η κορύφωση της τραγωδίας είναι η παρούσα διαπραγμάτευση που μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε νέο μνημόνιο, το οποίο όμως δεν έχει χρηματικά ανταλλάγματα. Δεν έχει καν ανταλλάγματα. Η χώρα μας δηλαδή πρωτοτυπεί: υπόσχεται και διαπραγματεύεται να πάρει μέτρα για μια περίοδο που υπερβαίνει την παρούσα συμφωνία, ΧΩΡΙΣ να πάρει χρήματα ως αντάλλαγμα. Οι δανειστές - μετακινώντας τα γκολποστ -  υπόσχονται μεσοπρόθεσμες ελαφρύνσεις του χρέους, χωρίς να τις συγκεκριμενοποιούν, ζητώντας άμεσες περικοπές σε συντάξεις και αφορολόγητο (ή πιο σωστά στην έκπτωση του αφορολόγητου), νέα απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και φυσικά επιπλέον ιδιωτικοποιήσεις. Ζητούν να προνομοθετηθούν μέτρα (κάτι που κανείς τους φυσικά δεν θα δεχόταν να συμβεί στις χώρες τους), απαγορεύοντας παράλληλα ένα "ανίστροφο κόφτη" ακόμα και για κάτι γελοίο - αναλογικά με την οικονομική καταστροφή που θα επιφέρουν τα νέα μέτρα στον μέσο Έλληνα - όπως η ελαφρά μείωση του ΦΠΑ σε κάποια προϊόντα.
Και μέσα σ' όλα έρχεται και η αμαρτωλή ΕΛ.ΣΤΑΤ. (αμαρτωλή χωρίς εισαγωγικά γιατί η ευθύνη της στην κατάντια της χώρας είναι το ίδιο μεγάλη μ' αυτή του Παπανδρέου), η οποία επισήμως ανακοινώνει κάτι που είναι γνωστό σε όλους όσους ζουν στην Ελλάδα σήμερα: η χώρα είναι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ σε ύφεση. Το ΑΕΠ είναι σταθερό (ή μειούμενο ανάλογα με το πως βλέπει τα πράγματα κανείς), η κατανάλωση είναι ελάχιστα αυξημένη (αφού τα προϊόντα κοστίζουν παραπάνω), ενώ το διαθέσιμο εισόδημα είναι ανύπαρκτο. Το ελληνικό success story καταποντίστηκε για μια ακόμα φορά, ενώ τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο συνεχώς αυξάνονται...
Και πως θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα; Οι συνταξιούχοι έχουν δει 13 φορές μείωση στις συντάξεις τους. Οι φόροι έχουν αυξηθεί παντού και για τα πάντα. Οι μισθωτοί πληρώνονται - όταν πληρώνονται - με voucher. Επενδύσεις δεν υπάρχουν γιατί οι "επενδυτές" είναι απατεώνες τύπου Fraport που ζητούν να μπει το κράτος εγγυητής για να πάρουν δάνεια από κρατικοδίαιτες τράπεζες. Και αυτοί ακόμα οι επενδυτές που πιθανόν να ήθελαν να βάλουν χρήματα στην χώρα μας, έχουν νεο-ναζί πολιτικούς τύπου Σόιμπλε να μιλάνε για Grexit 3 φορές την εβδομάδα, πράγμα που ΠΡΟΦΑΝΩΣ τους αποτρέπει από το να επενδύσουν έστω και μια προ-πολεμική δεκάρα στην χώρα μας.
Δεν μας είπε λοιπόν κάτι νέο η ΕΛ.ΣΤΑΤ. Διαβάζουμε όμως ότι η είδηση "προκάλεσε αμηχανία" στην κυβέρνηση. Ίσα-ίσα όμως που δε θα έπρεπε. Θα έπρεπε τα στοιχεία να της "βάζει ιδέες" ώστε να τονίζει στους δανειστές πως οι απαιτήσεις τους θα βυθίσουν την χώρα σε μια ακόμα πιο μακραίωνη ύφεση. Η συνταγή απέτυχε, και κάτι άλλο - υπό αυτές τις συνθήκες και μ' αυτές τις πρακτικές - δεν μπορεί να γίνει.
Ο Αλέξης βέβαια (και όλοι εμείς μαζί) είμαστε άτυχοι. Αν γίνονταν οι εκλογές στην Ευρώπη τον επόμενο μήνα, θα είχαμε μια ελπίδα για μια καλύτερη τύχη αφού είναι πιθανόν οι Μέρκελ, Ντάισενμπλουμ και Σόιμπλε να πάνε σπίτι τους και οι αντικαταστάτες τους ΙΣΩΣ δουν την χώρα μας λίγο πιο ευνοϊκά. Όμως οι εκλογές αργούν και η χώρα μας βιάζεται. Παράλληλα δεν υπάρχει καμία πολιτική συναίνεση για τις εθνικές κόκκινες γραμμές που πρέπει να υπάρχουν ώστε οι δανειστές να γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να έρθουν άλλοι που θα ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους, αν η παρούσα κυβέρνηση δεν υποχωρήσει.
Γι' αυτό λοιπόν γυρίζουμε στον τίτλο της ανάρτησης: Είμαστε μια χώρα για κλάμματα...

Και ένα τελευταίο σχόλιο: Δήλωσε η κυρία Αχτσιόγλου (η πολυαγαπημένη μας Έφη με την ανύπαρκτη εργασιακή εμπειρία και την άγνοια του ρόλου του υπουργείου της) ότι "χρειαζόμαστε συλλογικές συμβάσεις για να αποφύγουμε τα κουπόνια". Όχι Έφη μας. Χρειαζόμαστε ένα υπουργό Εργασίας να κάνει τη δουλειά του. Ο εργοδότης με βάση τους νόμους είναι υποχρεωμένος να πληρώνει σε χρήμα. Όταν δεν το κάνει τον υποχρεώνει να το κάνει το κράτος, τιμωρώντας τον παράλληλα. Αν ο υπουργός δεν μπορεί να φέρει εις πέρας το βασικό του στόχο πάει σπίτι του μόνιμα. ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ.