Ο ελληνισμός που δε γνωρίζουμε (Ρουμανία, Βουλγαρία, Σκόπια, Αντιόχεια)

Το να έχει κανείς γνώση και συναίσθηση της ιστορίας του δεν αποτελεί στοιχείο εθνικισμού. Αποτελεί απαραίτητη γνώση για ένα έθνος που επιζητά την απαραίτητη συνέχεια στον χρόνο. Για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε πρέπει να γνωρίζουμε τι έγινε λάθος στο παρελθόν και ν' αποφύγουμε παρόμοια λάθη στο μέλλον. Διαφορετικά είμαστε καταδικασμένοι...
Η ανάρτηση αυτή δεν έχει σκοπό να δημιουργήσει αλυτρωτισμό ή να οδηγήσει στην μοιρολατρία ("έτσι κάναμε πάντα, δεν πρόκειται ν' αλλάξουν τα πράγματα") ή ακόμα και ν' αναζωπυρώσει έχθρες. Θεωρούμε όμως ότι πρέπει να γνωρίζουμε ότι μέχρι πριν από - όχι τόσα πολλά χρόνια - ο ελληνισμός είχε συμπαγείς πληθυσμούς σε πάρα πολλές βαλκανικές και μη χώρες. Αυτοί οι Έλληνες δεν ήταν μόνο εκεί για γενιές εκεί: άκμαζαν και πρόσφεραν τόσο στην χώρα που ζούσαν, όσο και στον ελλαδικό χώρο με ποικίλους τρόπους...
Θ' αποφύγουμε ν' αναφέρουμε πράγματα που γνωρίζουν οι περισσότεροι, όπως π.χ. για τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας και του Πόντου, την Κύπρο και την Βόρεια Ήπειρο. Θα μιλήσουμε για τον ξεχασμένο ελληνισμό που άκμασε και παράκμασε σε άλλες γωνιές του κόσμου...

Ρουμανία: οι Έλληνες στην Ρουμανία είχαν παρουσία στα πολιτικά πράγματα της περιοχής από την εποχή των Ελλήνων ηγεμόνων στις παραδουνάβιες χώρες (επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας). Καντακουζηνοί, Βασαράβες, Μαυροκορδάτοι, Μαυρογέννηδες, Μουρούζηδες και Καλλιμαχήδες μεταμόρφωσαν κυριολεκτικά την άρχουσα τάξη της χώρας, η οποία δεν είναι τυχαίο ότι μιλούσε γαλλικά και ελληνικά, δημιουργώντας ένα φιλελληνικό κλίμα στο λαό και επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ρουμάνικες βλέψεις στην Μακεδονία άρχισαν να γίνονται έντονες όταν η επιρροή των ελληνικών οικογενειών άρχισε να φθίνει. Ένας από τους τελευταίους Έλληνες πολιτικούς της χώρας ήταν ο Γεώργιος Γρηγόριος Καντακουζηνός, που διατέλεσε πρωθυπουργός της Ρουμανίας 2 φορές, τη 2η φορά μεταξύ του 1906-1907. Οι περισσότεροι Έλληνες έφυγαν στο τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, είτε στην Ελλάδα, είτε σε Σκανδιναβικές χώρες - παρόλα αυτά υπάρχουν μικροί θύλακες κυρίως στην περιοχή της Τούλτζια.

Βουλγαρία: Οι ανταγωνιστικές σχέσεις της χώρας αυτής με την χώρα μας, είχαν τεράστιο αντίκτυπο σε ελληνικούς πληθυσμούς που ζούσαν στα παράλια του Εύξεινου Πόντου και στην Ανατολική Ρωμυλία. Αγχίαλος, Μεσημβρία, Σωζόπολη, Αγαθούπολη, Στενήμαχος και Πύργος (Μπουργκάς) είχαν συμπαγείς και κατά πλειοψηφία ελληνικούς πληθυσμούς, οι οποίοι - σε αρκετές περιπτώσεις - επιβίωσαν μέχρι τις παρυφές του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, για να εκδιωχθούν οριστικά στο τέλος αυτού (έχοντας περάσει μια βασανιστική περίοδο, τον καιρό που η Βουλγαρία ήταν στον πόλεμο ως μέλος του γερμανικού άξονα). 

Σκόπια: Η εγκατάλειψη του ελληνισμού της ΠΓΔΜ αποτελεί μια από τις πιο μελανές στιγμές της ελληνικής ιστορίας. Δεν είναι μόνο το ότι το Μοναστήρι (που είχε κατά πλειοψηφία ελληνικό πληθυσμό κατά την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων) και οι Έλληνες αυτού εγκαταλήφθηκαν στην τύχη τους, την περίοδο εκείνη. 

Είναι γνωστή η διαμάχη Κωνσταντίνου - Βενιζέλου για το προς τα που θα έπρεπε να προελάσει ο ελληνικός στρατός (προς το Μοναστήρι όπου οι Έλληνες ήταν περισσότεροι ή προς την Θεσσαλονίκη όπου είχε στρατηγική σημασία αλλά μικρότερο ελληνικό πληθυσμό). Αυτό όμως που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι κατά τη διάρκεια του 1ου Βαλκανικού Πολέμου η συμφωνία μεταξύ Σερβίας και Ελλάδας ήταν να παραδοθεί η πόλη στην Ελλάδα. Ωστόσο, ο σερβικός στρατός εισήλθε στην πόλη μετά την μάχη του Μοναστηρίου και αρνήθηκε να την παραδώσει στη Βουλγαρία ή την Ελλάδα: Η ατυχία για τους Έλληνες της περιοχής είχε να κάνει με το ότι ένα κομμάτι του ελληνικού στρατού (που προέλαυνε προς την πόλη) έχασε από τους Οθωμανούς στο Σόροβιτς, με αποτέλεσμα να προλάβουν οι Σέρβοι και να κατακτήσουν την πόλη.

Στη συνέχεια - και στα πλαίσια της "καλής γειτονίας" οι ελληνικές κυβερνήσεις έπαψαν ν' ασχολούνται με τους Έλληνες που είχαν μείνει στην περιοχή του Βαρδάρη, ενώ παράλληλα αντιμετώπισαν ως "ξένους" τους σλαβόφωνους πληθυσμούς, ελληνικής συνείδησης όμως που ζούσαν εντός των συνόρων. Οι περιοχές αυτές έγιναν πεδίο προπαγάνδας (πάντα εύκολο σε περιοχές αποκλεισμένες και καταπιεσμένες), που σε συνδυασμό με τον αποκλεισμό μέρους των μαχητών του ΔΣΕ στην "άλλη πλευρά", την αμφίσημη θέση του ΚΚΕ για την Μακεδονία σε μια κρίσιμη πολιτικά περίοδο (μια απόφαση που στη συνέχεια άλλαξε, έχοντας κάνει όμως μεγάλη ζημιά στα εθνικά μας συμφέροντα), και την ουσιαστική αδιαφορία των ελληνικών κυβερνήσεων για το "Μακεδονικό" που μόλις είχε αρχίσει να επανακινείται από τον Τίτο, οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση στην περιοχή. Το τραγικό; Βλαχόφωνοι ελληνικής συνείδησης και Έλληνες ζουν και σήμερα στα Σκόπια. Η CIA (την ίδια ώρα που μιλάει για καταπιεσμένους Τούρκους και "Μακεδόνες" στην χώρα μας) αναφέρεται σε περίπου 100 χιλιάδες "καταπιεσμένους" Έλληνες, κάτι που ο αλήστου μνήμης Κίρο Γκλιγκόροφ είχε αναφέρει σε συνέντευξή του (σε προσπάθειά του να τους χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό χαρτί κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για τ' όνομα της χώρας). Το ποια είναι η αλήθεια είναι άγνωστο - το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι οι Βλάχοι αναφέρονται στις τελευταίες απογραφές της χώρας ως ξεχωριστοί εθνοτική ομάδα, πράγμα που δεν ίσχυε (δηλ. κατατάσονταν με τους Έλληνες) μέχρι τις απογραφές του 1992.

Αντιόχεια: Κατ' εξαίρεση σ' αυτή την ενότητα, θα μιλήσουμε για την περιοχή δικαιοδοσίας του σημερινού Πατριαρχείου της Αντιόχειας. Κατ' αρχήν πρέπει να πούμε ότι το Πατριαρχείο της Αντιόχειας, έχει το παράδοξο να έχει την έδρα του σε διαφορετική πόλη απ' αυτήν του τίτλου του, μιας και η Αντιόχεια (που αν και ιστορικά θεωρείται ως "συριακή") ανήκει στην επαρχία Χατάι της Τουρκίας (από το 1939). 

Στην περιοχή της Αντιόχειας ο ελληνισμός άκμασε μέχρι τον 8ο αιώνα. Μετά είχαμε πολλούς εξισλαμισμούς μ' αποτέλεσμα η πόλη να πέσει σε παρακμή. Στην περιοχή ακόμα και σήμερα υπάρχουν ορισμένα ελληνόφωνα χωριά, που οι κάτοικοί τους ζουν σε συνθήκες που θυμίζουν τους κρυπτοχριστιανούς της Καππαδοκίας και του Πόντου.

Στα 1343 η έδρα του Πατριαρχείου μεταφέρθηκε στην Δαμασκό, όπου παραμένει μέχρι σήμερα. Όπως ήταν φυσικό - και παρά τις διώξεις της Ορθοδοξίας στην περιοχή όπου ο καθολικισμός υποστηρίχθηκε από τους Άραβες αρχικά και τους Οθωμανούς αργότερα - γύρω από το Πατριαρχείο συσπειρώθηκε ο ελληνισμός της περιοχής. Από τα 1860 όμως και μετά ο ελληνισμός άρχισε να φθίνει, διωκόμενος όπως και το υπόλοιπο μη αραβόφωνο χριστιανικό στοιχείο. Το αποτέλεσμα ήταν στα 1898, μετά την παραίτηση του τότε Πατριάρχη Σπυρίδωνα, η εκλογική Σύνοδος να διασπαστεί (με τη μειοψηφία να ζητά να γίνει κατάλογος εκλόγιμων και με πρόσωπα από άλλα Πατριαρχεία, όπως γινόταν μέχρι τότε και την πλειοψηφία να διαφωνεί θέλοντας να αποκλεισθούν όσοι δεν ανήκαν στο Πατριαρχείο Αντιοχείας) και να γίνεται εκλογή Άραβα Πατριάρχη. Από τότε η ελληνική παρουσία στο Πατριαρχείο ακολούθησε την πορεία του ελληνισμού της περιοχής: παρά την μικρή αύξηση αριθμών (λόγω του ερχομού στην Συρία πολλών Ελλήνων Μικρασιατών προσφύγων μετά την Μικρασιατική καταστροφή), η πλειοψηφία εγκατέλειψε την περιοχή - με τελευταίο μεγάλο κύμα να εγκαταλείπει την Συρία και το Λίβανο τη δεκαετία του 1960. Οι παλιοί Έλληνες ιεράρχες εγκατέλειπαν τα εγκόσμια και δεν υπήρχε κανείς να τους αντικαταστήσει πλέον. Ο τελευταίος Έλληνας ιεράρχης του Πατριαρχείου Αντιοχείας ήταν ο Μητροπολίτης πρώην Βαγδάτης και Κουβέιτ Κωνσταντίνος, ο οποίος έκλεισε τον κύκλο των Ελλήνων ιεραρχών του Πατριαρχείου το 2014, μετά από 45 ολόκληρα χρόνια αρχιερατείας.

Ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμανταίρ από τα 2005 για τον ελληνισμό της Μέσης Ανατολής μπορείτε να δείτε εδώ:

Η&Μ, Jumbo, Μουστάκας - και η λίστα των εκμεταλλευτών όλων και μεγαλώνει...

Διαβάζουμε ότι - στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης πάντα - οι δανειστές επιμένουν για την απελευθέρωση των απολύσεων, επίδοση του δικαιώματος της ανταπεργίας στους εργοδότες, μη γενίκευση των συλλογικών συμβάσεων σε όσους κλάδους δεν έχουν κλαδική σύμβαση και γενικώς συνέχιση του μπάχαλου που επικρατεί σήμερα και αποτελεί αποτέλεσμα των προηγούμενων τριών μνημονίων.
Διατείνονται ότι έτσι "θα έρθουν επενδύσεις" στην χώρα. Βέβαια το ότι σοβαροί επενδυτές δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ, όσο ο Σόιμπλε και η παρέα του αφήνουν να εννοηθεί ότι υπάρχει πιθανότητα Brexit, δεν το αναφέρει κανείς.
Όπως κανείς - και ιδιαίτερα οι δανειστές - δεν ενδιαφέρεται ότι σε μια χώρα που η μερική απασχόληση (στα χαρτιά και μισθολογικά είναι μερική - γιατί στις απαιτήσεις είναι πλήρης και απόλυτη) είναι πλέον καθεστώς, οι απαιτήσεις των εργοδοτών θυμίζουν μεσαίωνα.
Έχουμε διαβάσει πολλά τα τελευταία χρόνια (ΜΚΟ ν' αφήνουν απλήρωτους τους εργαζόμενους την ίδια ώρα που εισπράττουν παχυλές εθνικές και εργοδοτικές επιδοτήσεις, την Sergio Tacchini να πληρώνει 4ωρα αλλά ν' απαιτεί 8ωρη εργασία, τα Jumbo να προσλαμβάνουν εποχιακούς ημιαπασχολούμενους που θα πρέπει να είναι 1 ώρα πριν και να φεύγουν 2 ώρες μετά τη λήξη του ωραρίου), αλλά είναι η πρώτη φορά που σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, βγαίνουν τόσες πολλές υποθέσεις στη φόρα.
Καταρχήν είχαμε την υπόθεση της αλυσίδας καταστημάτων παιχνιδιών "Μουστάκας", στην οποία η δικτατορικές πρακτικές και οι παραβιάσεις ωραρίου είναι καθεστώς - αν και βέβαια ωχριούν μπροστά στα όσα γίνονται στα Jumbo. Εκεί η υπόθεση βγήκε στη φόρα χάρις μια ανακοίνωση προς τους εργαζομένους που υπενθύμιζε μεταξύ των άλλων ότι  "πρέπει να παίρνετε άδεια για το οτιδήποτε" (αλίμονο δηλαδή σε όποιον τον πιάσει κόψιμο και ο προϊστάμενος λείπει σε διάλλειμμα) και πως "αν συνδυάσετε το γεγονός ότι έξω υπάρχει μεγάλη ανεργία, οι εποχές είναι δύσκολες και σίγουρα ένα σταθερό εισόδημα είναι καλύτερο από το τίποτα ή το ταμείο ανεργίας. Οσοι έχουν υποχρεώσεις το γνωρίζουν καλύτερα... Και αν μάθετε τη δουλειά σωστά, αφήσετε τις προστριβές, τότε δουλεύοντας κάθε μέρα τους προαναφερόμενους βασικούς κανόνες θα είμαστε μία δεμένη και λειτουργική ομάδα". Η ανακοίνωση έκανε μια μεγάλη βόλτα στο διαδίκτυο, το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ) έκανε ντου και βρήκε διάφορα ενδιαφέροντα (με τα πρόστιμα ν' αναμένονται).
Μετά είχαμε την H&M. Μια πολυεθνική εταιρεία που έχει υπογράψει συμφωνία με τη διεθνή συνδικαλιστική οργάνωση στον κλάδο του Εμπορίου (UNI Commerce), η οποία μάλλον όμως εξαιρεί την χώρα μας, αφού η εταιρεία προσπάθησε να τροποποιήσει - προς το χειρότερο - τις συμβάσεις εργασίας όπως καταγγέλθηκε και έγινε θέμα στα ΜΜΕ. Ευτυχώς και εδώ ο ΣΕΠΕ επενέβει και ανέστειλε της διαδικασίας νέας τροποποίησης των ατομικών συμβάσεων ζητώντας από την H&M να δώσει αναλυτικές εξηγήσεις για τις παραβιάσεις στην εργατική νομοθεσία. Συγκεκριμένα, το ΣΕΠΕ εντόπισε παραβιάσεις που αφορούν σε υπερεντατικοποίηση της εργασίας, μετακίνηση υπαλλήλων σε όλη την Ελλάδα χωρίς αποζημίωση εξόδων, τροποποίηση του χαρακτήρα συμφωνημένου επιδόματος προς τους εργαζόμενους και υποχρέωση κάλυψης των εξόδων εκπαίδευσης υπαλλήλων από τους ίδιους.
Αν νομίζετε όμως ότι το "πανηγύρι" τελειώνει στις μεγάλες αλυσίδες κάνετε λάθος. Επεκτείνετε δυστυχώς και στην περιφέρεια, εκεί που θεωρητικά οι σχέσεις "εργοδοτών-εργαζομένων" είναι πιο "ανθρώπινες". Το ρεπορτάζ της σελίδας patratimes "φωτογραφίζει" επιχείρηση ενδύματος της Πάτρας που έχει εκδόσει δεκάλογο σύμφωνα με τον οποίο η 3λεπτη καθυστέρηση προσέλευσης χρεώνεται ένα μεροκάματο και οι πληρωμές για τις υπερωρίες που γίνονται για δεδουλευμένες Κυριακές και αργίες επιστρέφονται στον εργοδότη!
Βέβαια το τελευταίο αποτελεί κοινό τόπο εδώ και καιρό σε όλη την Ελλάδα, αλλά είναι η πρώτη φορά που κάποιος εργοδότης έχει αποθρασυνθεί τόσο πολύ ώστε να κυκλοφορεί "δεκάλογο" χωρίς να φοβάται μήπως πέσει στα χέρια του ΣΕΠΕ ή γίνει αγωγή εις βάρος του για παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας.
Το συμπέρασμα λοιπόν απλό: μήπως η "Ευρώπη των λαών" που δήθεν αγωνίζεται για τους Ευρωπαίους πολίτες να ζητήσει προστασία των εργαζομένων στην χώρα μας, αντί για περαιτέρω ξεγύμνωμα των λίγων δικαιωμάτων που τους έχουν απομείνει;

Ελλάδα - ένας οικονομικός παράδεισος

Η Ελλάδα είναι ένας οικονομικός παράδεισος. Οι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι σηκώνουν το μεσαίο δάκτυλο στους αντιπάλους τους - γιατί αποδεικνύεται ότι η σκληρή λιτότητα αποδίδει, οι Ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών μας "θαυμάζουν" για την αντοχή μας και η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τα πρωτοφανή οικονομικά πλεονάσματα που πετυχαίνονται. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί όπως αναφέρει το "Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων": "Τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Οικονομικών δείχνουν ότι τον Ιανουάριο του 2018  ο προϋπολογισμός εμφάνισε πρωτογενές πλεόνασμα 2,7 δισ. ευρώ. Η εξέλιξη αυτή αντανακλά την αύξηση των εσόδων του τακτικού προϋπολογισμού που διαμορφώθηκαν σε 4,158 δισ. ευρώ, από 3,694 δισ. ευρώ πέρυσι."

Και μετά όλοι εμείς κλείνουμε τις τηλεοράσεις, κλείνουμε το router (γιατί νομίζουμε ότι αυτά που διαβάζουμε είναι ειδήσεις που έχουν μείνει στο cache από το 2004) και βγαίνουμε έξω στο δρόμο. Πάμε στην τράπεζα και βλέπουμε τους λογαριασμούς μηδενικούς, ανοίγουμε την αλληλογραφία και βλέπουμε ΔΕΗ/ΟΤΕ/κοινόχρηστα στα ύψη (όπως πάντα), πάμε στο σουπερμάρκετ και βλέπουμε τα προϊόντα να είναι ανατιμημένα και αναρωτιόμαστε πως οι παλιοί έτρωγαν όσπρια 5 φορές την εβδομάδα, αφού και αυτά τα ρημάδια είναι πανάκριβα. Μετά - όσοι έχουν δουλειά - πάνε και δουλεύουν ένα 10ωρο ως ημί-απασχολούμενοι για 400 ευρώ, χρησιμοποιώντας ένα λεωφορείο του οποίου η τιμή εισιτήριου έχει αυξηθεί κατά 40% από την αρχή της κρίσης. Αυτοί που δεν έχουν, πάνε και πίνουν καφέ στα Mikel που τους τον σερβίρουν εργαζόμενοι των 3 ευρώ την ώρα. Οι συνταξιούχοι στήνονται στα ΑΤΜ και απορούν αν αυτό που λαμβάνουν είναι σύνταξη ή το πάλε ποτέ δώρο του Πάσχα - μετά θυμούνται ότι οι συντάξεις έχουμε μειωθεί 13 φορές και ότι τα δώρα έχουν καταργηθεί παντού, εκτός από τα όνειρα του Τζανακόπουλου και τις ιστορίες με τον Άγιο Βασίλη.

Όταν γυρίζουμε σπίτι ανοίγουμε την τηλεόραση και βλέπουμε τον Χουλιαράκη, τον Σταθάκη και τους λοιπούς κολαούζους - πρώην αριστερούς αγωνιστές - των 4 χιλιάδων ευρώ, να μας διαβεβαιώνουν ότι "η διαπραγμάτευση θα κλείσει" και ότι θα έχει "μηδενικό δημοσιονομικό πρόσημο", στηριζόμενοι στο δίπολο "μέτρα-αντίμετρα". Αλλά μετά ακούμε τους αξιωματούχους του ΔΝΤ στις ίδιες ειδήσεις, να τονίζει ότι "τα αντίμετρα θα ληφθούν για το ποσό που θα ΥΠΕΡΒΕΙ το προσδοκούμενο πλεόνασμα". Πράγμα που σημαίνει ότι η κυβέρνηση οραματίζεται πρωτογενή πλεονάσματα κοντά στο 5% του ΑΕΠ για το 2019.

Αν βρισκόμασταν σε άλλες εποχές, όλοι αυτοί που υποστηρίζουν κάτι τέτοιο θα ήταν μαντρωμένοι στο Δαφνί με αλυσίδες. Ευτυχώς αυτές οι βάρβαρες πρακτικές έχουν εξαλειφθεί και τους ανθρώπους που έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα όχι μόνο δεν τους δένουμε, αλλά προσπαθούμε να τους εντάξουμε ομαλά στην κοινωνία. Βέβαια, επειδή είμαστε Έλληνες και αγαπάμε την υπερβολή: στην περίπτωση των κυβερνώντων το παρακάναμε αφού τους δώσαμε κυβερνητικές θέσεις και παχυλούς μισθούς. Αλλά έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες: Είμαστε των άκρων.

Στα σοβαρά όμως: Η στάση του ΔΝΤ (που αμφισβητεί τα στοιχεία της κυβέρνησης και ζητάει να έρθει η μείωση της έκπτωσης φόρου ένα χρόνο νωρίτερα) καταργεί οριστικά το παραμύθι του "μέτρου-αντίμετρου". Η Ελλάδα θα πρέπει να ξεπεράσει το 3,5% σε πλεόνασμα και αφού συμβεί αυτό ΘΑ μπορέσει να πάρει κάποια αντίμετρα, τα οποία όμως - όπως όλα δείχνουν - θα έχουν σχέση με μειώσεις φορολογικών συντελεστών και ασφαλιστικών εισφορών για επιχειρήσεις. Την ίδια στιγμή ο φόρος θ' αυξηθεί κατά ένα 500άρικο ευρώ για τον μέσο Έλληνα και οι συνταξιούχοι θα χάσουν 2-3 συντάξεις τον χρόνο από την απώλεια της "προσωπικής διαφοράς" (η οποία αξίζει να θυμηθούμε ήταν που καταβαλόταν "δια βίου" σύμφωνα με τον αγωνιστή Κατρούγκαλο). Μπορείτε να αισθάνεστε ανακουφισμένοι αφού όλοι οι άλλοι φόροι που πληρώνουμε (ΕΝΦΙΑ, δημοτικά τέλη, ΦΠΑ κ.λπ.) θα παραμείνουν σταθεροί. Για να το κάνουμε πιο λιανά: ο μέσος Έλληνας θα βυθιστεί στην απόγνωση και τη φτώχεια και το μοναδικό που μπορεί να ελπίζει είναι η μείωση του μη μισθολογικού κόστους (που όμως ως άμεσο αποτέλεσμα θα έχει τη μείωση των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων) και των φορολογικών συντελεστών θα φέρει αύξηση απασχόλησης και ίσως μισθών. Φέξε μου και γλύστρισα δηλαδή...

Πέραν αυτού πρέπει να θυμόμαστε ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα στην χώρα μας είναι μια "φούσκα": τα ληξιπρόθεσμα χρέη του Δημοσίου προς τους ιδιώτες τον Ιανουάριο του 2018 είχαν φτάσει τα 3,26 δις ευρώ, πράγμα που αποδεικνύει ότι όχι μόνο δεν έχουμε υπεραπόδοση στόχων αλλά αντίθετα μια πιστή εφαρμογή του δόγματος "Δεν Πληρώνω". Με λίγα λόγια το ελληνικό κράτος μοιάζει με κάποιον που χρωστάει 1000 ευρώ στον μπακάλη, τον μανάβη και τον ψαρά, λεχει 400 ευρώ στην τσέπη και βγαίνει στο παράθυρο και λέει ότι έχει λεφτά, ενώ από κάτω έχουν τα μαγαζιά τους αυτοί που τους χρωστάει. Αν δεν έχουν ορμήξει να τον δείρουν οι μαγαζάτορες και να του πάρουν τα λεφτά, είναι γιατί ο μπατζανάκης του μπαταξή είναι αστυνομικός και κόβει βόλτες στο πεζοδρόμιο.

Αν όλα αυτά δεν προμηνύουν ηρωϊκή έξοδο για την κυβέρνηση και πρόωρες εκλογές, τότε μπορεί να οδηγηθούμε σε τρία ασφαλή συμπεράσματα:
α) οι καρέκλες των υπουργείων έχουν σύστημα "Superglue" και αυτοί που κάθονται δεν μπορούν να σηκωθούν,
β) υπάρχουν ακόμα αρκετοί γόνοι "αριστερών" οικογενειών ή "δικά μας" παιδιά που κάπως πρέπει να βολευτούν, έστω και για λίγο
και
γ) η περίπτωση "τρέλας" που προαναφέραμε είναι τόσο προχωρημένη που δεν υπάρχει καμία απολύτως επαφή με την πραγματικότητα.

Ο χρόνος θα δείξει...
(Περισσότερες εύστοχες γελοιογραφίες από την εφημερίδα "Ποντίκι" μπορείτε να βρείτε εδώ, στην ιστοσελίδα της εφημερίδας).

Το παιχνίδι δύναμης μεταξύς Τουρκίας, Ρωσίας και ΝΑΤΟ και το πως βρίσκονται στην μέση η Ελλάδα και η Κύπρος

Είναι πραγματικά πολύ άσχημο το να παίζονται διεθνή παιχνίδια και να βρίσκεται κανείς στην μέση, μη έχοντας τη δύναμη ή τη διάθεση ν' ανακατευτεί περισσότερο στη λήψη των αποφάσεων, ακόμα και αν αυτές τον αφορούν.

Η χώρα μας βρίσκεται στην ιδιαίτερα δύσκολη θέση να είναι: α) μέλος της Ε.Ε., β) γείτονας με την Τουρκία και γ) ιστορικός εταίρος με την Ρωσία. 

Είναι μάλλον οριστικό ότι κανείς στην πραγματικότητα δε θέλει την Τουρκία στην Ε.Ε. Είναι μια χώρα που έχει αρχηγό κάποιον που θα ήθελε να είναι σουλτάνος, έχει εκατό εκατομμύρια μουσουλμάνους για κατοίκους, έχει λίγη διάθεση να λειτουργήσει δημοκρατικά, έχει πολιτιστικές διαφορές με την Ευρώπη και γειτονεύει με χώρες που έχουν προβλήματα με πολέμους. Είναι δηλαδή μια χώρα που δεν μπορεί να είναι κομμάτι της ενωμένης Ευρώπης, ούτε όπως αυτή είναι σήμερα, ούτε όπως αυτή σχεδιάζεται. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: κανείς δεν τολμάει να το πει αυτό στους Τούρκους. Άμεσα τουλάχιστον. Και με δεδομένη την αποχώρηση από την Ε.Ε. της μοναδικής χώρας που ειλικρινά ήθελε την Τουρκία "εντός" (της Μ.Βρετανίας δηλαδή), όλοι σφυρίζουν αδιάφορα και θα συνεχίσουν να το κάνουν - όσο μπορούν, αν και με τον παρανοϊκό και απρόβλεπτο Ερντογάν ως αρχηγό τα πράγματα δεν μπορούν να συνεχιστούν έτσι για πολύ.

Η Τουρκία όμως όπως γνωρίζουμε έχει ένα όπλο: τους Σύριους/Αφγανούς/Ιρακινούς πρόσφυγες που θέλουν διακαώς να έρθουν στην Ε.Ε. Την θεωρούν ένα οικονομικό παράδεισο, που θα κάνουν ό,τι θέλουν, θα παίρνουν βοηθήματα και θα υπάρχει ένα κράτος που θα τους κάνει τα "χατήρια". Σωστό ή λάθος, αυτό είναι το "παραμύθι" που πωλούν οι διακινητές και αυτό είναι μια εικόνα που "έπλασε" με τη στάση της η Ε.Ε. όλα αυτά τα τελευταία χρόνια. Άνθρωποι που έχουν υποφέρει στη ζωή τους, που έχουν κατατρεχθεί από πολέμους, πείνα και στερήσεις, είναι φυσιολογικό να είναι ευάλωτοι σε "ωραίες" ιστορίες για ένα καλύτερο αύριο. Όλη αυτή η λαοθάλασσα έχει μία κύρια δίοδο μέχρι την Ευρώπη: αυτή του Αιγαίου η οποία περνάει από την Τουρκία, με τα τεράστια και πλημμελώς αφύλακτα σύνορά της. Το γεγονός ότι η Τουρκία είναι πολύ πρόθυμη να βγάλει χρήματα απ' αυτούς, τόσο άμεσα (απευθείας από τους ίδιους πληρωμένα για τη διακίνηση) είτε έμμεσα (μέσω της Ε.Ε.), χρησιμοποιώντας τους ως διαπραγματευτικά χαρτιά για τις πολιτικές της επιδιώξεις, βοηθάει στο να τη "διαλέγουν" έναντι των άλλων - ακόμα πιο επικίνδυνων - διαδρομών.

Την ίδια στιγμή η Ρωσία παραμένει πολιτικά απομονωμένη. Μπορεί η Ελλάδα και η Κύπρος να την υποστηρίζουν σε θέματα σκληρότητας των κυρώσεων (είναι γνωστό ότι σε πολλές περιπτώσεις ότι αυτές οι δύο χώρες έχουν "μειώσει" την ένταση των αποκλεισμών και της σκληρότητας των ανακοινώσεων), αλλά παραμένει στο περιθώριο. Οι αγωγοί δεν προχωρούν με την ταχύτητα που θα ήθελε, οι οικονομικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν την περίοδο του πολέμου στην Ουκρανία έχουν αφήσει ένα αντίκτυπο στην ρωσική οικονομία, ενώ υπάρχει πάντα και το θέμα της Συρίας για την εξέλιξη του οποίου το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. θεωρούν υπεύθυνη την Ρωσία σε μεγάλο βαθμό.
Ήταν λοιπόν μάλλον πολιτικά αναμενόμενο αυτές οι δύο μεγάλες χώρες κάποια στιγμή ν' αφήσουν τις πολιτικές και πολιτισμικές τους διαφορές στην άκρη και να ενωθούν απέναντι στους κοινούς εχθρούς. Οι συμφωνίες που υπογράφησαν ή θα υπογραφούν σύντομα ανάμεσά τους, θα προκαλέσουν πολλούς πονοκεφάλους στην Ε.Ε., αλλά κυρίως στην χώρα μας και στην Κύπρο. Και μπορεί μεν να υπογράφησαν για να δείξουν ότι ούτε η Τουρκία αλλά και ούτε η Ρωσία "φοβούνται" την Ε.Ε. αλλά σε περίπτωση που προχωρήσουν θα πρέπει να μας ανησυχήσουν γιατί:
α) η Τουρκία θ' αποκτήσει πρόσβαση σε υπερσύγχρονα και ανώτερα των υπάρχοντων (στην περιοχή και όχι μόνο) οπλικά συστήματα - τα S400 και μάλιστα σε καθεστώς συμπαραγωγής.
β) η Τουρκία θα κάνει το πρώτο βήμα να καταστεί πυρηνική υπερδύναμη, χτίζοντας το πυρηνικό της εργοστάσιο (προφανώς επίτηδες) σε σεισμογενή περιοχή, κοντά στον ελλαδικό χώρο.
γ) η Ρωσία δεν αποκλείεται - σε αντάλλαγμα των οικονομικών συμφωνιών - ν' αλλάξει τη στάση της στο Κυπριακό και να υποστηρίξει μια ετεροβαρή συμφωνία υπέρ της Τουρκίας, σε μια πολλή κρίσιμη περίοδο διαπραγμάτευσης.
δ) Δεν αποκλείεται η Ρωσία να οδηγήσει ξανά τις ορδές των τουριστών της στην Τουρκία, πράγμα που είχε ελαττώσει (με καταστροφικές συνέπειες για την τουρκική οικονομία) την περίοδο της κρίσης μεταξύ τους.
Το πλέον όμως ανησυχητικό στην όλη υπόθεση είναι ότι σε πρώτη φάση δε φαίνεται να υπάρχουν αντιδράσεις προς αυτές τις συμφωνίες. Οι ΗΠΑ δε φαίνεται ν'ασχολούνται (πράγμα που προκαλεί εντυπώσεις γιατί σε προηγούμενες, αντίστοιχες συζητήσεις για τη συμπαραγωγή οπλικών συστημάτων μεταξύ Ελλάδας-Ρωσίας είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν), οι χώρες της Ε.Ε. ασχολούνται κυρίως με τις εκλογές τους (εξάλλου σε πρώτη φάση το προσφυγικό δεν αποτελεί δικό τους πρόβλημα αφού ο βαλκανικός διάδρομος προς την κεντρική Ευρώπη είναι κλειστός), ενώ η Ελλάδα και η Κύπρος μένουν παραδόξως βουβές, σε θέματα που είναι κομβικά για την ασφάλειά μας. Βέβαια πολλές από τις κινήσεις αυτές γίνονται μακρυά από το φως των προβολέων, όμως θα περίμενε κανείς την εκδήλωση μιας - τυπικής έστω - δυσαρέσκιας. Δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο.
Την ίδια ώρα η χώρα μας, συνεχίζει να κραδαίνει κλάδο ελιάς προς τους γείτονες:
1) υπό την πίεση των κυρίων Ιλχάν, Καραγιουσούφ και Ζεϊμπέκ βουλευτών του ελληνικού κοινοβουλίου, προωθούν τη δημιουργία δίγλωσσων νηπιαγωγείων και σχολείων στην Θράκη. Σε μια λανθάνουσα υποστήριξης της διαφορετικότητας, συνεχίζουν της πρακτικές της "κακής" Δεξιάς της δεκαετίας του '60 και του '70 και σπρώχνουν ακόμα περισσότερο την ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ μειονότητα στην αγκαλιά της Τουρκίας. Το πρόβλημα στα δίγλωσσα σχολεία που προωθούνται είναι ότι: α) τα παιδιά προέρχονται από 3 εθνολογικές ομάδες (Τουρκογενείς, Πομάκοι, Ρομά). Τα δίγλωσσα σχολεία θα έχουν ως γλώσσες την Τουρκική και την Ελληνική, υπονομεύοντας δηλ. την προσπάθεια διαφοροποίησης του διπτύχου "μουσουλμάνος = Τούρκος" που θα έπρεπε να γίνεται στην περιοχή.
β) Υπάρχουν παιδιά τα οποία δεν μιλούν καθόλου ελληνικά και το μόνο μέρος στο οποίο τα μαθαίνουν - έστω και πλημμελώς - είναι στο σχολείο. Αν αυτό το ποσοστό μειωθεί, η υπάρχουσα γκετοποίηση θα ενισχυθεί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
γ) Η επιμόρφωση θα γίνεται σε συνεργασία με τουρκικά ΑΕΙ (!!!), τα οποία μετά τις τελευταίες εκκαθαρίσεις είναι πλέον εξ' ολοκλήρου υπό τον έλεγχο του κυρίου Ερντογάν και της παρέας του.
Πέραν αυτού του ζητήματος έχουμε και τ' ακόλουθα:
2) Η χώρα μας υποστηρίζει - έστω και με αστερίσκους την ενίσχυση της σχέσης Ε.Ε. - Τουρκίας. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει δημιουργηθεί το παράδοξο να γίνονται σύνοδοι και να συζητείται το θέμα της κατάργησης της βίζας, με την Ελλάδα να είναι από τις λίγες χώρες που υποστηρίζουν τη άμεση διευθέτηση του θέματος.
3) Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν επιδείξει τεράστια υπομονή απέναντι στην τουρκική πλευρά στο θέμα του Κυπριακού. Οι απαιτήσεις των Τούρκων είναι συνεχώς αυξανόμενες - με την τελευταία απαίτηση του να μπορούν οι Τούρκοι υπήκοοι να έχουν ελεύθερη πρόσβαση, μετοίκηση και οικονομική δραστηριότητα στο νησί, να ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Η ελληνοκυπριακή πλευρά - υποστηριζόμενη από την κυβέρνηση των Αθηνών - παραμένει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, περιμένοντας ένα θαύμα.
4) Οι τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο συνεχίζονται αυξανόμενες. Το ΝΑΤΟ όμως συνεχίζει να διατηρεί τη λογική "ίσων αποστάσεων" και η χώρα μας παραμένει
5) Οι Τούρκοι επιδεικνύουν επιθετικότητα και παρεμποδίζουν όπως μπορούν τις ερευνητικές δραστηριότητες και υποθαλάσσιες γεωτρήσεις πετρελαίου στην Κυπριακή ΑΟΖ.
6) Το πρόσφατο επεισόδιο με τη σύλληψη των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στην μεθόριο, καταδεικνύει την εκτράχυνση της τουρκικής στάσης, και την αλλαγή του status quo μεταξύ των δύο χωρών σε παρόμοια επεισόδια. Ολισθαίνουμε ταχύτατα προς τις εποχές που είχαμε ανταλλαγές πυρών, συλλήψεις και φυλακίσεις, μακρυά από το πνεύμα συναίνεσης που επικρατούσε στην μεθόριο τα τελευταία χρόνια.

Η θέση μας είναι εδώ και καιρό, ότι έχει έρθει η ώρα να μπουν οι πολιτικές ιδεοληψίες στην άκρη όσο αφορά την αντιμετώπιση της Τουρκίας.

Οι τελευταίες εξελίξεις ενισχύουν αυτή μας τη θέση, γιατί διαφορετικά το μέλλον μας θα είναι δυσοίωνο.

Μια χώρα για κλάμματα...(ανανεωμένο)

Και ενώ οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές για την "έξοδο από τα μνημόνια" συνεχίζονται, κανείς σοβαρός πολίτης που έχει όραμα για την χώρα δεν μπορεί να μη λυπάται τον Αλέξη Τσίπρα για την πολιτική κατάντιά του. Λέγαμε για τους προηγούμενους ότι ήταν κολλημένοι με την καρέκλα - και λέγαμε "επαγγελματίες πολιτικοί είναι, το ψωμί τους βγάζουν". Ο Αλέξης όμως φαινόταν διαφορετικός και ακουγόταν "ξεχωριστός".

Από τη στιγμή όμως που ο Ολάντ τον παρέσυρε σ' εκείνη την καταστροφική συνεδρίαση των ηγετών της Ε.Ε. τον Ιούλιο του 2015, που οδήγησε στη καταστροφική συμφωνία και στο 3ο (επίσημο) μνημόνιο, η πολιτική κατρακύλα του είναι απερίγραπτη.
Κορύφωση της τραγωδίας - όπως αποδεικνύεται τελικά -δεν ήταν όμως εκείνη η συμφωνία. Στο κάτω-κάτω της γραφής τότε ο Αλέξης πήρε χρήμα και υπέγραψε το μνημόνιο. "Είναι πολλά τα λεφτά" είπε σαν άλλος Σπύρος Καλογήρου (στην ταινία "Λόλα" απέναντι στον Νίκο Κούρκουλο) στον Βαρουφάκη και την Ζωή Κωνσταντοπούλου και τους έδιωξε από τον ΣΥΡΙΖΑ, κρατώντας τον Σπίρτζη και τον Σταθάκη να τον παρηγορούν, έχοντας στο πλάι τον Πολάκη να τον κάνει να ευθυμεί.
Η κορύφωση της τραγωδίας είναι η παρούσα διαπραγμάτευση που μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε νέο μνημόνιο, το οποίο όμως δεν έχει χρηματικά ανταλλάγματα. Δεν έχει καν ανταλλάγματα. Η χώρα μας δηλαδή πρωτοτυπεί: υπόσχεται και διαπραγματεύεται να πάρει μέτρα για μια περίοδο που υπερβαίνει την παρούσα συμφωνία, ΧΩΡΙΣ να πάρει χρήματα ως αντάλλαγμα. Οι δανειστές - μετακινώντας τα γκολποστ -  υπόσχονται μεσοπρόθεσμες ελαφρύνσεις του χρέους, χωρίς να τις συγκεκριμενοποιούν, ζητώντας άμεσες περικοπές σε συντάξεις και αφορολόγητο (ή πιο σωστά στην έκπτωση του αφορολόγητου), νέα απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και φυσικά επιπλέον ιδιωτικοποιήσεις. Ζητούν να προνομοθετηθούν μέτρα (κάτι που κανείς τους φυσικά δεν θα δεχόταν να συμβεί στις χώρες τους), απαγορεύοντας παράλληλα ένα "ανίστροφο κόφτη" ακόμα και για κάτι γελοίο - αναλογικά με την οικονομική καταστροφή που θα επιφέρουν τα νέα μέτρα στον μέσο Έλληνα - όπως η ελαφρά μείωση του ΦΠΑ σε κάποια προϊόντα.
Και μέσα σ' όλα έρχεται και η αμαρτωλή ΕΛ.ΣΤΑΤ. (αμαρτωλή χωρίς εισαγωγικά γιατί η ευθύνη της στην κατάντια της χώρας είναι το ίδιο μεγάλη μ' αυτή του Παπανδρέου), η οποία επισήμως ανακοινώνει κάτι που είναι γνωστό σε όλους όσους ζουν στην Ελλάδα σήμερα: η χώρα είναι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ σε ύφεση. Το ΑΕΠ είναι σταθερό (ή μειούμενο ανάλογα με το πως βλέπει τα πράγματα κανείς), η κατανάλωση είναι ελάχιστα αυξημένη (αφού τα προϊόντα κοστίζουν παραπάνω), ενώ το διαθέσιμο εισόδημα είναι ανύπαρκτο. Το ελληνικό success story καταποντίστηκε για μια ακόμα φορά, ενώ τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο συνεχώς αυξάνονται...
Και πως θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα; Οι συνταξιούχοι έχουν δει 13 φορές μείωση στις συντάξεις τους. Οι φόροι έχουν αυξηθεί παντού και για τα πάντα. Οι μισθωτοί πληρώνονται - όταν πληρώνονται - με voucher. Επενδύσεις δεν υπάρχουν γιατί οι "επενδυτές" είναι απατεώνες τύπου Fraport που ζητούν να μπει το κράτος εγγυητής για να πάρουν δάνεια από κρατικοδίαιτες τράπεζες. Και αυτοί ακόμα οι επενδυτές που πιθανόν να ήθελαν να βάλουν χρήματα στην χώρα μας, έχουν νεο-ναζί πολιτικούς τύπου Σόιμπλε να μιλάνε για Grexit 3 φορές την εβδομάδα, πράγμα που ΠΡΟΦΑΝΩΣ τους αποτρέπει από το να επενδύσουν έστω και μια προ-πολεμική δεκάρα στην χώρα μας.
Δεν μας είπε λοιπόν κάτι νέο η ΕΛ.ΣΤΑΤ. Διαβάζουμε όμως ότι η είδηση "προκάλεσε αμηχανία" στην κυβέρνηση. Ίσα-ίσα όμως που δε θα έπρεπε. Θα έπρεπε τα στοιχεία να της "βάζει ιδέες" ώστε να τονίζει στους δανειστές πως οι απαιτήσεις τους θα βυθίσουν την χώρα σε μια ακόμα πιο μακραίωνη ύφεση. Η συνταγή απέτυχε, και κάτι άλλο - υπό αυτές τις συνθήκες και μ' αυτές τις πρακτικές - δεν μπορεί να γίνει.
Ο Αλέξης βέβαια (και όλοι εμείς μαζί) είμαστε άτυχοι. Αν γίνονταν οι εκλογές στην Ευρώπη τον επόμενο μήνα, θα είχαμε μια ελπίδα για μια καλύτερη τύχη αφού είναι πιθανόν οι Μέρκελ, Ντάισενμπλουμ και Σόιμπλε να πάνε σπίτι τους και οι αντικαταστάτες τους ΙΣΩΣ δουν την χώρα μας λίγο πιο ευνοϊκά. Όμως οι εκλογές αργούν και η χώρα μας βιάζεται. Παράλληλα δεν υπάρχει καμία πολιτική συναίνεση για τις εθνικές κόκκινες γραμμές που πρέπει να υπάρχουν ώστε οι δανειστές να γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να έρθουν άλλοι που θα ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους, αν η παρούσα κυβέρνηση δεν υποχωρήσει.
Γι' αυτό λοιπόν γυρίζουμε στον τίτλο της ανάρτησης: Είμαστε μια χώρα για κλάμματα...

Και ένα τελευταίο σχόλιο: Δήλωσε η κυρία Αχτσιόγλου (η πολυαγαπημένη μας Έφη με την ανύπαρκτη εργασιακή εμπειρία και την άγνοια του ρόλου του υπουργείου της) ότι "χρειαζόμαστε συλλογικές συμβάσεις για να αποφύγουμε τα κουπόνια". Όχι Έφη μας. Χρειαζόμαστε ένα υπουργό Εργασίας να κάνει τη δουλειά του. Ο εργοδότης με βάση τους νόμους είναι υποχρεωμένος να πληρώνει σε χρήμα. Όταν δεν το κάνει τον υποχρεώνει να το κάνει το κράτος, τιμωρώντας τον παράλληλα. Αν ο υπουργός δεν μπορεί να φέρει εις πέρας το βασικό του στόχο πάει σπίτι του μόνιμα. ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ. 

Περί συναίνεσης...

Η έννοια της "συναίνεσης" αποτελεί άγνωστο λήμμα λεξικού για τα πολιτικά κόμματα της χώρας από την Μεταπολίτευση και μετά. Αν εξαιρέσει κανείς την οικουμενική κυβέρνηση επί Ζολώτα, είναι ελάχιστες φορές που τα πολιτικά κόμματα μαζεύτηκαν, συναποφάσισαν και αγωνίστηκαν μαζί για οτιδήποτε.

Σε πολλές περιπτώσεις η αδυναμία εύρεσης κοινού τόπου ήταν δικαιολογημένη: όταν η κυβέρνηση ήθελε συναίνεση για να υπογράψει Μνημόνια, ήταν δικαιολογημένο για τον ΣΥΡΙΖΑ που τότε ΔΕΝ ήθελε μνημόνια να μην τα ψηφίσει. Άλλες φορές ήταν αδύνατη λόγων πολιτικών διαφορών. Υπήρξαν όμως φορές - όπως π.χ. στο θέμα της ανακήρυξης της ΑΟΖ - που ήταν επιβεβλημένη.

Η παρούσα χρονική συγκυρία αποτελεί μια από τις περιπτώσεις που χρειάζεται κοινή αντιμετώπιση. Έχουμε μια σειρά από παράλογες απαιτήσεις των δανειστών: Αδυνατούμε ως πολίτες να καταλάβουμε το γιατί τα κόμματα δεν παίρνουν μια κοινή θέση και δεν παρουσιάζονται να έχουν μια κοινή γραμμή άμυνας απέναντι στα όσα παρα-τραβηγμένα ζητούν το ΔΝΤ, ο ESM και οι λοιποί βασανιστές της χώρας και του λαού μας.

Είναι σαφές και ξεκάθαρο ότι δεν αποζητάει κανείς συγκυβέρνηση. Αλλά νομίζουμε ότι είναι απαραίτητο να γνωρίζουν οι δανειστές ότι δεν μπορούν να ωθούν την κατάσταση στα άκρα ζητώντας νέες μειώσεις συντάξεων, και άλλη μείωση της έκπτωσης φόρου, περαιτέρω σκληρές ιδιωτικοποιήσεις (εις βάρος του Δημοσίου συμφέροντος) και ένα ακόμα γύρο καταβαράθρωσης των εργασιακών δικαιωμάτων, έχοντας στο βάθος του μυαλού τους ότι ο επόμενος που θα έρθει θα τα δεχτεί, σε περίπτωση που η παρούσα κυβέρνηση τολμήσει να πει όχι. Αν υπάρχει μια σαφής τοποθέτηση ότι τα πράγματα είναι "ως εδώ", μπορεί να καταλάβουν ότι κάπου πρέπει να μπει ένα φρένο.

Η παρούσα κυβέρνηση βέβαια έπεσε στο λάκκο που έσκαψε η ίδια για την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Εξώθησε τα πράγματα σ' εκλογές και στη συνέχει κατέληξε να κάνει χειρότερα από εκείνη, κάνοντας ηθική ζημιά τόσο στην Αριστερά όσο και στο σύνολο του πολιτικού κόσμου. Εσπρωξε καινούργιες κοινωνικές ομάδες στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής και απέδειξε ότι πολλοί επαγγελματίες "αριστεροί" που είναι στις τάξεις της, δεν ονειρεύονταν μια καλύτερη Ελλάδα χωρίς εξαρτήσεις αλλά τρόπους για να κονομήσουν.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα πρέπει μαζί της να τιμωρηθούμε και όλοι μαζί ως Έλληνες. Μπορεί ο κ. Μητσοτάκης να είναι αποδεδειγμένα χαμηλών δυνατοτήτων και η ομάδα που τον περιβάλλει να είναι απλώς "για γέλια", αλλά φανταζόμαστε κατανοούν ακόμα και αυτοί, ότι η κατρακύλα δεν μπορεί να συνεχιστεί αιωνίως: όπως έχουν τα πράγματα σήμερα δεν υπάρχει περίπτωση να βγει η χώρα μας από την μέγγενη του υπόανάπτυξης των ψεύτικων πλεονασμάτων ούτε στον "αιώνα τον άπαντα". Ας κάνουν επομένως αντιπολίτευση αλλά ας συμφωνήσουν μαζί με την κυβέρνηση ότι οι γραμμές άμυνας είναι κοινές. Μετά ας κάνει αντιπολίτευση στα "καθημερινά", που στο τέλος είναι εκείνα (μαζί με την ψευτιά) που θα ρίξουν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ούτως ή άλλως στο τέλος της 4ετίας. Ας λειτουργήσει το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ προς αποφυγή, και ας δράσει διαφορετικά. Στο κάτω-κάτω πλέον το ερώτημα δεν είναι "μνημόνιο-αντιμνημόνιο" αλλά "και άλλα μέτρα - όχι άλλα νέα μέτρα".

Ας μας αποδείξουν ότι όντως φοράνε τη "φανέλα της εθνικής Ελλάδας" - όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό της χώρας μας.